Gaude Mater

„Z tematem Sądu Ostatecznego mierzę się po raz drugi. Na przełomie wieków XX / XXI na metalowych, ewakuacyjnych
schodach warszawskiej kamienicy zrealizowałem performance pod tytułem Praska zima poświęcony
Janowi Palachowi. Jego heroiczny akt samospalenia w przejmujący sposób potwierdził apokaliptyczność doznań
, które są naszym udziałem w życiu. Po 10 latach ponownie zdecydowałem się podjąć ten trudny temat
i pragnę go zrealizować w najbardziej osobistej formie. Stan destrukcji duchowej wyrażony w moim spektaklu
jest doświadczeniem jednostkowym. Nie ma w nim podziału na niebo, piekło, czyściec. Jest stan depresyjnej
samotności w chwilach ostatecznych rozstrzygnięć. Jest też moja niezgoda na wyrok wiecznego potępienia.
Sąd idzie to moje lęki, obawy, strach, ale i wiara w ułaskawienie”.
52
JERZY KALINA
„A gdy otworzył pieczęć siódmą, zapanowała w niebie cisza, prawie na pół godziny. Na obrazie Memlinga
wszystko odbywa się w milczeniu. Jest jeszcze krzyk – niemy. Sąd Ostateczny z ludzkiej perspektywy jest momentalny,
rozgrywa się w mgnieniu oka. Nagle, w ułamku sekundy całe życie ciała - każdy jego gest i poruszenie,
układają się w sekwencję zer i jedynek składającą się na ostateczny wynik. Góra/Dół. Przez chwilę wszystko
jest wyłącznie dobre, albo złe. A potem już tylko nieskończone cierpienie i nudna wieczność. Do roku 2020
wypadki samochodowe staną się najczęstszą przyczyną przedwczesnej śmierci. Od czasu wynalezienia samochodu
w wypadkach zginęło 30 milionów osób. Co trzydzieści sekund ginie kolejna. Dziennie w Polsce ginie
15 ciał – tyle zobaczysz przed sobą na scenie”.
PAWEŁ PASSINI
„OSĄD - niekoniecznie ostateczny, bardziej codzienny, stawiający na szali to co w życiu dobre, ale bardziej
to, co jest wyrzutem sumienia. Spokój naszych zachowań zakłóca ta niewidoczna Temida, na której ważą się
nasze uczynki. Czas przybliża nas do tej wizji, w którą tak trudno uwierzyć, patrząc na jedno ze skrzydeł obrazu
H. Memlinga. Im bardziej dostrzegamy go w sobie, tym mniej niepokoju zasieje on w naszych umysłach.
Sen zawsze jest odpoczynkiem, dobrze by był nim i ten wieczny. To w nocy bez słów, ale z dźwiękami muzyki
Arvo Pärta uczestniczymy w misterium wędrowania po drabinach życia nie przeczuwając, kiedy z nich odpadniemy,
pod wpływem wiecznego osądu.”
LESZEK MĄDZIK
WROCŁAWSKI TEATR PANTOMIMY
Wrocławski Teatr Pantomimy powstał w 1956 roku jako Studio Pantomimy przy Państwowych Teatrach
Dramatycznych we Wrocławiu. Założycielem i kierownikiem artystycznym był Henryk Tomaszewski. Unikalność
Wrocławskiego Teatru Pantomimy to efekt, wypracowanego przez Tomaszewskiego, studyjnego sposobu
kształcenia mima totalnego. Pierwsze mimodramy (Ziarno i skorupa, 1961; Labirynt, 1963; Suknia, 1966; Ruch,
1966) zachwycały precyzją wykonania, metaforyką i rozbudowaną symboliką ruchu; nie był on prostym
ekwiwalentem słowa, a syntezą doznań i wrażeń. Inscenizacja w 1970 roku Odejścia Fausta wyznacza ważny
okres w życiu Teatru – pantomim spektaklowych - widowisk o bogatej scenografii i oprawie muzycznej, którą
tworzyli najwybitniejsi artyści, m.in.: Jadwiga Przeradzka, Aleksander Jędrzejewski, Zofia de Ines, Władysław
Wigura, Franciszek Starowieyski, Krzysztof Pankiewicz, Andrzej Majewski. Działające przy Teatrze Studio
wykształciło wielu znakomitych artystów, którzy obecnie prowadzą swoje teatry, zajmują się pracą pedagogiczną
w kraju i poza granicami, m. in.: Elżbieta Jaroszewicz, Ewa Czekalska, Paweł Rouba, Stanisław Brzozowski, Stefan
Niedziałkowski, Jerzy Kozłowski, Marek Oleksy, Aleksander Sobiszewski. Liczne występy wrocławskich mimów
od Hiszpanii po Japonię, od krajów skandynawskich po Australię, Meksyk i Wenezuelę przyniosły zespołowi
wiele nagród, w tym złoty medal Swedish Dance Association, Sztokholm (1963) i Złotą Gwiazdę (Etoile pour
recherche corporelle) zdobytą na VIII Międzynarodowym Festiwalu Tańca w Paryżu (1970). W latach 2003-2009
Teatr realizował przedstawienia oparte na autorskich scenariuszach Aleksandra Sobiszewskiego – ówczesnego
Dyrektora. Były to wizje przepojone czarnym humorem, absurdem i groteską: Małpy (2003), Science Fiction
(2004), Galapagos (2007), Gastronomia (2008).
Od 2009 funkcję Dyrektora Naczelnego pełni Zbigniew Szymczyk, a Dyrektorem Artystycznym Teatru jest Marek
Oleksy. Obecna linia programowa WTP skupia się wokół zagadnień szeroko pojętego teatru fizycznego,
wzbogacając środki pantomimy o różnorodne konwencje teatralne. W bieżącym repertuarze Teatru znajdują
się przedstawienia: Galapagos, Gastronomia oraz dwie premiery: tryptyk Osąd w reżyserii Jerzego Kaliny, Leszka
Mądzika i Pawła Passiniego i Stazione Termini Marka Oleksego. Zespół Teatru prowadzi również zajęcia warsztatowe,
podczas których młodym adeptom przekazywane są tradycje ruchowe wrocławskiej pantomimy.
HENRYK TOMASZEWSKI
Tancerz, mim, choreograf, reżyser, pedagog, założyciel i dyrektor Wrocławskiego Teatru Pantomimy. Urodził
się 20 XI 1919 r. w Poznaniu. W 1945 r. zapisał się w Krakowie do Studia Dramatycznego Iwo Galla, uczył się
także tańca na prywatnych lekcjach. W latach 1946-47 współpracował z Polskim Teatrem Akademickim przygotowując
scenki pantomimiczne i oprawy choreograficzne. Od 1946 do 1947 r. uczył się i tańczył w Baletach