Gaude Mater

GUSTAV MAHLER
Przyszedł na świat w lipcu 1860 roku w żydowskiej rodzinie w Kalischt, na terenie dzisiejszych Czech. Wykształcenie
muzyczne odebrał w konserwatorium i na uniwersytecie w Wiedniu, uzupełniając je prywatnymi lekcjami
u A. Brucknera. Po studiach poświęcił się niemal wyłącznie karierze dyrygenckiej, zwłaszcza w zakresie opery.
Początkowo występował gościnnie, później już jako stały dyrygent i dyrektor teatrów operowych w Pradze,
Lipsku, Budapeszcie, Hamburgu i w Wiedniu, gdzie przygotował aż 32 premiery. Zarzuty zbyt śmiałej polityki
programowej i stałe intrygi skłoniły go do rezygnacji ze stanowiska. W 1937 roku wyjechał do Nowego Jorku.
Początkowo dyrygował w Metropolitan Opera, później objął kierownictwo muzyczne New York Philharmonic
Society. W 1911 roku ciężko zachorował na serce, powrócił do Wiednia, gdzie zmarł 18 maja 1911 roku.
Kluczową pozycję w twórczości Mahlera zajmuje cykl 10 symfonii, z których 4 są dziełami wokalno-instrumentalnymi
(II, III, IV, VIII). Cykl ten uzupełniają: Kantata żałobna Das klagende Lied oraz Lied von der Erde. Symfonie Mahlera
mają charakter programowy, formalnie tylko w nielicznych przypadkach odpowiadają tradycyjnym kryteriom
tego gatunku. Konstrukcja muzyczna tych dzieł wynika z tekstu lub z założeń programowo-ilustracyjnych.
W tym monumentalnych kompozycjach kompozytor zawarł dźwiękowy opis otaczającego go świata, z jego
wzlotami i upadkami, wzniosłością i banalnością, stąd jego muzyka jest pełna kontrastów i nieoczekiwanych
zmian nastroju realizowanych za pomocą określonych środków muzycznych. Obok monumentalnych finałów
w stylu Brucknera pojawiają się krzykliwe marsze wojskowe, a hymny religijne sąsiadują z naiwnym folklorem.
Bezpośrednią konsekwencją symfonicznej koncepcji Mahlera była pewna niejednolitość stylu, który kształtował
się częściowo w oparciu o tradycję muzyki wiedeńskiej Schuberta, Brucknera i innych. Ostatnie jego dzieła
ujawniają najpełniej indywidualność i nowatorstwo języka muzycznego. Instrumentacja Mahlera opiera się na
równouprawnieniu wszystkich instrumentów. Bogactwo kolorystyczne jego muzyki polega na niecodziennych
zestawach grup instrumentów, zmienności tych grup, ponadto na wykorzystaniu szerokich możliwości artykulacyjnych
i dynamicznych.
WIOLETTA CHODOWICZ
Absolwentka wrocławskiej Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego, w klasie śpiewu prof. Agaty Młynarskiej.
Laureatka licznych konkursów wokalnych, m.in.: I Nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Wokalnym w Dusznikach
Zdroju, I nagrody na Konkursie Muzyki Słowiańskiej w Katowicach, Nagrody Specjalnej na Konkursie Wokalnym
H. Darclee w Brăila (Rumunia), Wyróżnienia na Konkursie im. I. J .Paderewskiego w Bydgoszczy. Finalistka
Konkursu im. S. Moniuszki w Warszawie i Concorso di Stefano w Trapani, półfinalistka konkursu Maria Callas
Grand Prix w Atenach. Zadebiutowała w poznańskim Teatrze Wielkim w 2002 r. jako Hrabina w Weselu Figara.
W latach 2003 - 2008 była solistką Opery Wrocławskiej, gdzie kreowała główne partie sopranowe. Tytułowa
partia w Halce Moniuszki była debiutem artystki na scenie Opery Narodowej w Warszawie. Za osiągnięcia artystyczne
w sezonie 2005/2006 Wioletta Chodowicz otrzymała Wrocławską Nagrodę Muzyczną w kategorii
„Osobowość Twórcza”. Artystka występowała na wielu prestiżowych festiwalach muzycznych, takich jak: Young
Euro Classic w Berlinie, Festiwal L. van Beethovena w Warszawie, Musica Polonica Nova we Wrocławiu, Cervantino
Festival w Guanajuato (Meksyk). W 2008 roku wystąpiła z Polską Orkiestrą Radiową pod batutą Łukasza
Borowicza w Studiu Koncertowym im. W. Lutosławskiego wykonując tytułową partię w koncertowej wersji
opery Maria R. Statkowskiego (w kwietniu 2010 ukazało się nagranie płytowe z tego koncertu). Rok 2009 przyniósł
występy w Operze Narodowej w Pradze. Ostatnie sukcesy artystki to kreacje tytułowych ról w Rusałce
A. Dworzaka (Teatr Wielki w Łodzi) i Katii Kabanowej L. Janacka (Opera Narodowa w Warszawie), tytułowa partia
w koncertowym wykonaniu Giovanny d’Arco G. Verdiego pod batutą Łukasza Borowicza w Filharmonii Poznańskiej
oraz partia Hrabiny w najnowszej inscenizacji Wesela Figara na scenie warszawskiej Opery Narodowej.
W styczniu 2011 w Filharmonii Narodowej wraz z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Valerego Gergieva
wzięła udział w prawykonaniu dzieła Krzysztofa Pendereckiego Powiało na mnie morze snów... Pieśni zadumy
i nostalgii. Wioletta Chodowicz jest laureatką Paszportu Polityki ‘2010 w kategorii Muzyka Poważna.
AGNIESZKA PIASS
Urodziła się w Poznaniu. W 2002 r. ukończyła z wyróżnieniem Wydział Wokalno-Aktorski w klasie śpiewu prof.
Katarzyny Rymarczyk, w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu. W latach 2000/2001 była stypendystką
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2004 ukończyła studia podyplomowe w Hochschule
für Musik C. M. von Webera w Dreźnie, w klasie prof. Ch. Elssnera. W tym czasie była stypendystką niemieckiej
Fundacji DAAD w Bonn. Jest laureatką wielu konkursów wokalnych w kraju i za granicą, między innymi: I Konkurs
Pieśni Polskiej im. I. J. Paderewskiego w Bydgoszczy (1998 – III miejsce i wyróżnienie specjalne), I Konkurs
Sopranowy im. Haliny Halskiej we Wrocławiu (2000 – I miejsce, wyróżnienie specjalne), V Międzyuczelniany
Konkurs Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie (2001 – III miejsce), Festiwal dla młodych
śpiewaków w Rheinsbergu – Niemcy (2000 – partia Hrabiny Almaviva w Weselu Figara W. A. Mozarta, 2001
– G. Rossini Petite Messe solennelle - partia sopranowa). W 2007 roku została finalistką VI Międzynarodowego
Konkursu Wokalnego im. St. Moniuszki (nagroda specjalna Fundacji L.v. Beethovena oraz wykonanie partii
79