Armin Lufer - Gimnazjum 27

dzieńczym wieku do gry w piłkę. Wielka lipa w czerwcu, miesiącu pełnego kwitnienia,
stawała się dla mnie miejscem zbierania zapasów lipowej herbatki dla całej rodziny. Na to
duże, grube drzewo wspinaliśmy się bez żadnej pomocy i udogodnień, potem zbieraliśmy
kwiaty do worka i zanosiliśmy do domu, gdzie w wannie były obmywane z kurzu. Następnie
rozkładałem wilgotne kwiatostany w domu na podłodze, aby wyschły. Herbatką tą raczyłem
potem całą rodzinkę.
Na początku lat trzydziestych budowano naprzeciwko naszego domu, po drugiej stronie ulicy,
kolejne domy - jeden po drugim. Ich budowniczym był pewien przedsiębiorca, który później
stał się ich mieszkańcem. Już od pierwszego dnia zaznaczałem przy tej budowie swoją obecność,
ponieważ zawsze towarzyszyłem pracy robotników, szczególnie murarzy. Ze starej
czapki mojego dziadka specjalnie dla mnie uszyte zostało nakrycie głowy, jakie nosili noszący
wapno i cegły robotnicy. Dostałem też młotek murarski na moją miarę i deskę do układania
cegieł. Tak ubrany stałem się już uznanym gościem i „pracownikiem” na budowie. Ta nić
porozumienia, która narodziła się pomiędzy mną a robotnikami była dla mnie pierwszym
zwiastunem mojej późniejszej pracy, którą wybrałem w późniejszym życiu, zupełnie podświadomie.
Na terenie ówczesnego ogrodnictwa Karla Kurtzera byłem razem z innymi dziećmi, szczególnie
z moimi sąsiadami z rodziny Mücke nie tylko częstym gościem, ale i pomocnikiem
w wyrywaniu chwastów czy przy zbiorze warzyw. Taka praca dawała fizycznie w kość. Jako
zapłatę, zamiast pieniędzy, dostawaliśmy zawsze kilka produktów.
Ogród był ogrodzony przez niewysoki żywopłot a w miejscu gdzie Erlenbusch wpadała w ulicę
Dietrich-Eckert, oddzielony był zaokrąglonym murem. 22 stycznia 1945 roku podczas
jednej z najzimniejszych zim, musiałem pożegnać się z moją matka i siostrą i spełniać wydawane
mi rozkazy. Droga od domu wzdłuż żywopłotu prowadziła mnie na nowe koleje losu.
Pokryte śniegiem krzewy głaskałem prawą dłonią na pożegnanie, które miało okazać się
pożegnaniem na zawsze z Karłowicami. Po moim przymusowym udziale w wojnie, po
miesiącach niewoli i po zakończeniu II wojny światowej wróciłem na Erlenbusch – ulicę
mojego dzieciństwa dopiero latem 1964 roku, już jako gość.
DIE WICHELHAUS-ALLEE
ALEJA TADEUSZA BOYA-ŻELEŃSKIEGO
Ist die zweite Karlowitzer Magistrale, die die Gartenstadt prägte und prägt. Sie ist nicht ur für mich
die Strasse meines sechsjährigen Schulweges in die Stadt, des Wohnsitzes meines besten Jugendfreundes,
sie ist auch eine von mit Erlebnissen Behafteter,
An der Einmündung in die KORSO-ALLEE war eine kleine für ganz Karlowitz zuständige
POLIZEI – WACHE: heute ist dort ein eingeschossiges Restaurant etabliert. In dieser Wache
waren höchstens fünf Polizei-Beamte stationiert. Auch ich war als Kind und Jugendlicher für
alle Unarten zu begeistern. Das Fahren mit den Fahrrädern ohne Licht oder zu Zweit auf den
Bürgersteigen gehörte zur Normalität. Auch ich wollte mich beweisen! Aber, wenn ich einen
dieser Polizisten mit ihren Tschakos als Kopfbedeckung zu sehen bekam, dann fand ich sofort
zur Ordnungsmäßigkeit zurück! Nur das Erscheinungsbild eines Polizisten reichte damals aus,
um Ordnung einziehen zu lassen!
In der Villa des obersten Graf von Agricola, dem Haus mit der Nummer 22/24, wohnte mein
Freund Hans Jank, mit dem ich schon in der QUAK-LAKE das eiskalte Wasser erlebt hatte.
Hans und ich verabredeten uns immer zu unseren FREIZEITGESTALTUNGEN.
Als Voraussetzung dafür musste er die Hausaufgaben der Schule zur Kontrolle der ordnungsgemäßen
Durchführung vorlegen, dann musste er auf dem Grundstück bestimmte Hausmeister-Aufgaben
erfüllt haben ehe er FREI bekam.
Als ein Freund beteiligte ich mich stets an der Durchführung von Teilaufgaben. Dazu gehörte
an den Wochenenden die Reinigung des Geh - und Radweges, sowie die Grundfläche im
Grundstücksbereich. Die ordentliche Ausführung wurde entweder vom Vater oder seiner
Mutter abgenommen. Da ich daran beteiligt war, bekam ich auch die FREISTELLUNG!