“Bizler kardeşler topluluğuyuz”

| camia | 30 Kasım 2012
12 Hayatın İçinden
Kardeşliğimizdir bizi biz yapan
Rabbimizin yarattıklarına bahşettiği nimetleri
sayılamayacak kadar çoktur. O, “Şüphesiz müminler
birbirleri ile kardeştirler” (Hucurât Sûresi, 49:10)
buyurarak, bizleri “Kardeşlik” ile de nimetlendirdi.
Böylelikle husumetin yerini uhuvvet aldı, ülfet nefretin,
gıpta çekememezliğin önüne geçti.
Öyle muazzam bir nimet ki bu; ibadetlerimiz
kardeşçe bir hayata çağrı yapıyor, cemaat olmayı
zorunlu kılıyor, cemaatle yapılan ibadetlerin sevabı
misli misline veriliyor.
Kardeşliğimiz ibadetlerimizle oluşuyor ve olgunlaşıyor,
“Kulluk” ve “Kardeşlik” iç içe geçiyor,
kardeşliği bir ibadet bilinci ile yaşanır kılıyor.
Müslüman’ın amelleri kardeşliği öngörüyor.
İslam’ın hangi şartı, emri ele alınırsa alınsın kardeşlik
boyutu, kardeşlik teması karşımıza çıkıyor.
Bazen “Oruçluya iftar ettirme”, bazen “Kurbanları
yoksulla paylaşma” bazen “Maddi varlığın şükrünü
eda etme” bazen “Tavaf etme” şeklinde çıkıyor
karşımıza kardeşlik. Bu ibadetler ise bir
bakıma, müminlerin kardeşliğini canlı ve dinamik
kılmanın hikmeti olarak farz kılınıyor.
Allah Resûlü (s.a.v.) bir hadis-i şerifte şöyle
buyuruyor: “Bir müminin diğer mümin kardeşlerine
karşı ilgisi, birbirini bağlayıp destekleyen bir binanın
taşları gibidir.”
(Buhârî) İşte tıpkı bir
binayı oluşturan tuğlalar
gibi, kardeşlik
bilinci, ortak değerlerde
buluşup, ortak
hedeflere doğru kararlı
bir şekilde yürüyüştür.
Bu bilinç, kardeşlik ortak paydasında hayatı
yeniden şekillendirmektir.
Kardeşlik bilinci; iman ve inanç bağının; kan,
dil, ırk ve toprak bağlarının önüne geçmesidir.
Kardeşlik bilinci, İslami bir zorunluluk. Kardeşlik
bilinci, seviyeli bir İslam toplumunun olmazsa
olmaz şartıdır. Kardeşlik bilinci, bütünleşme, “Birlikte
var olma” bilincidir. Sığ, bencil, kayıtsız bir
dünyadan, erdemli, seviyeli bir dünyaya değişimin
özlemidir. Bireyselleşmenin doyumsuzluğundan,
kardeşliğin kanaatkârlığına geçiştir.
Kardeşlik bilinci “Ben”i, “Biz”e dönüştüren,
“Biz”i anlamlı kılandır.
Nefsaniyetten
kardeşlik mefhumuna
irtihaldir. Yalnız
kendi için olmaktan
öte, başkaları için de
olabilmek, kendisi
için istediğini başkası
için de isteyebilmektir.
İslam’ın öngördüğü toplum kardeşler toplumudur.
Dolayısıyla kardeşler toplumunu tehdit eden
tehlikelerle mücadele etmek her Müslüman’ın sorumluluğudur.
“Müminler birbirlerini sevmekte, birbirlerine
acımakta ve birbirlerini korumakta bir vücut gibi-
“Müminler birbirlerini sevmekte, birbirlerine
acımakta ve birbirlerini korumakta
bir vücut gibidirler. Vücudun herhangi
bir azası rahatsız olursa, diğer azaları da
bu yüzden ateşlenir ve uykusuz kalır.”
dirler. Vücudun herhangi bir azası rahatsız olursa,
diğer azaları da bu yüzden ateşlenir ve uykusuz
kalır.” (Buhârî) buyurur, âlemlere rahmet olarak
gönderilen Peygamber Efendimiz. İşte bu kardeşlikle;
tıpkı Kerbelâ’da nasıl yaktıysa yüreklemizi
Hz. Hüseyin’in şehadeti, Gazze’de, Suriye’de,
Arakan’da, Afganistan’daki kardeşlerimizin şehadeti
de öyle yaralar gönüllerimizi. İşte bu kardeşlikle;
komşumuz açken tok yatamaz, diğer Müslümanların
sorunlarını, dertlerini kendi derdimiz biliriz.
Kimi zaman gözleri önünde çocuğu açlıktan ölen
Somalili annenin derdi olur derdimiz, kimi zaman
yerinden yurdundan edilen Arakanlı, Filistinli mültecilerin
derdi...
İslam kardeşliğidir aynı zamanda din kardeşine
mutlak güvenmeyi, gerektiğinde gönül almayı da
ve güçbirliği yapmayı da zorunluluğu kılan. Din kardeşliğidir
kalplerde kin, kırgınlık, dargınlık bırakmayan.
Ve dahi kardeşliktir İslam ümmetini “ümmet”
yapan, ümmeti ayakta tutan...
Kerbelâ’da kaybettiklerimiz!
Kerbelâ adını duyduğumuzda ürpermeyenimiz
var mıdır ki? Çoluk çocuğun hiç
acımadan katledilmesinden mi, masumların
açlık ve susuzlukla terbiye edilip biatlerinin
istenmesinden mi, yoksa “Cennet gençlerinin
efendi”lerinden birisinin kanının akıtılmasından
mı ürkersiniz? Evet bunların hepsi insanı ürkütüyor,
ama en ürkütücü olanı her hâlde, bu
vahşetin bir makam ve iktidar uğruna gerçekleştirilmesidir.
Bir tarafta dünya ve ahiret saadeti
vaad eden bir dine mensup olan insanların
bu dünya işlerini yüklenmek üzere “hilafet
makamında” oturacaksınız, ama öbür tarafdan
da, o dinin reddettiği her şeyi yapacaksınız.
Belki de Kerbelâ’da, Peygamberin (s.a.v.)
torununun ve ailesinin katledilmesinden daha
da büyük bir sapkınlıktır bu. Nitekim Kerbelâ,
acının, açlığın, susuzluğun, çaresizliğin; o günün
görünen galipleri ise zulmün ve fücurun
temsilcileri olarak sembolleşmişlerdir.
Hz. Hüseyin o gün kanlar içinde ailesini,
çocuklarını kaybettikten sonra bu dünyadan
büyük bir şeref içinde giderken, bugün bile
hepimizin gönlüne taht kuruyor. Ya Yezid? O,
nefretimizin, öfkemizin temsilcisi haline geliyor.
Adının yanında onu hayırla yâd edebilecek
kaç kişi bulunur şu milyarlar arasında?
Kerbelâ vahşeti ki, İslam tarihinde eşi
benzeri görülmemiş bir vahşetin zulmün adıdır.
Ve dahi, bu vahşete direnişin, zulme razı
olmamanın, zulme karşı çıkmaya söz vermenin
kavgasıdır bu. Öyle ya, o Yezid ki, İslam
gibi her türlü fuhşiyât ve fücûrat ile mücadele
etmenin de adı olan bir dinde, ilk defa ve
hem de alanen fuhşiyat işlemeyi göze alabilen
birisi olarak, Allah Resûlu’nun (s.a.v.) ve
O’nun ümmetine bu haliyle “halife” olacak da
“cennet gençlerinin efendi”si buna razı olacak!?
Nitekim bunu Yezid’in babası Muaviye
çok iyi bildiği için daha hayatta iken Yezid’ine
biat sözü almak üzere kapı kapı dolaşacak,
sonunda da vasiyet olarak “Oğlum! Sakın ha
Hüseyin bin Ali’den biat almakta ısrar etme!”
deme ihtiyacı duyarak uyarılarda bulunacaktır.
Ne var ki, Yezid, yezidliğini yapacak, babasına
bile saygı göstermeyecek, ilk iş olarak
Medine valisi Velid b. Ukbe’ye “Hüseyin’den
mutlaka biat al” emri verecektir.
Peygamber Efendimizin (s.a.v.) torunu Hz.
Hüseyin (r.a.) ise bunu reddedecektir. Zorla
biat alınmak için askerler Medine’ye geldiyse
de Hüseyin Mescidu’l Harâm’ın (her türlü bulunduğu
kötülüklerin yasaklandığı yer) bulunduğu
Mekke’ye gidecek, umre yapacak ama
haccı bekleyemeyecek. Çünkü her taraf, ihramlı
olsalar bile, bu haram beldede kan akıtmayı
şeref sayabilecek sayısız katil adayları ile
doludur. Derken Kûfe’den bir mektup gelir: “Ey
Hüseyin! Gel! Emirimiz ol, dedenin tebliğ ettiği
dine göre bize imamlık et!” Bunun üzerine Hz.
Hüseyin Kûfe yoluna düşecektir. O zamanın
önde gelenlerinden ve ilimleri ile tanınan 3
Abdullah’ın (Abdullah ibn Abbas, Abdullah ibn
Ömer ve Abdullah ibn Zübeyr) gitmemesini isteyecek.
Kûfelilerin dillerinin Hüseyin’le, kalplerinin
ise Yezid’le olduğunu söylediler ise de
o gitmeye kararlı olacaktır. Hem de çoluğuyla
çocuğuy-
Kerbelâ vahşeti ki, İslam tarihinde eşi benzeri görülmemiş
bir vahşetin zulmün adıdır. Ve dahi, bu
vahşete direnişin, zulme razı olmamanın, zulme
karşı çıkmaya söz vermenin kavgasıdır bu.
la. “Fakat”
denilecek, “
Hiç değilse,
şu çocukları
bırak.” Hatta
Peygamber
Efendimizin hanımı Hz. Ümmü Seleme dahi
yanına varıp “Ey oğulcuğum! Allah Resûlünün
yâdigârı, gitme!” derse de Hüseyin (r.a.) kararlılığını
koruyacaktır: “Nereye gitsem beni
öldürecekler. Kanım, bu haram mekanda bari
akıtılmasın!”
Kûfe’ye doğru yola koyulduğunda kendilerine
elçi olarak gönderdiği amca oğlu
Müslim’in şehadet haberini alacak ve işte o
an, Kûfeliler hakkında söylenenlerin gerçek olduğunu
farkedecektir. Fakat, en azından yola
çıkmış iken, Şam diyarından uzak bir bölgede
de yaşayabileceğini düşünecektir. Ne de olsa
o tarafdaki komutanlardan Ömer ibn Saad
çocukluk arkadaşıdır. Onunla oynayıp büyümüşlerdi
ve dedesinin kendisini nasıl sevdiğini
Ömer bizzat görmüştü.
Belki de Hüseyin, makam ve mevki hırsının
insanları bu kadar alçaltabileceğini düşünmemişti
de onun için yanılmıştı. Çünkü,
Hüseyin’in en yakın çocukluk arkadaşı Ömer
ibn Saad “Bırakın, en azından serhad ellere
gideyim de sınırlarınızı koruyayım, ne Yezid
beni ne de ben Yezid’i göreyim” feryadı ile
sarsılsa da, Ubeydullah ibn Ziyad’dan Şimr
ibn zi’l Çevşen aracılığı ile gelen “Hüseyin’in
başı ile İsfehan ve Rey valiliği arasında bir seçim
yap!” teklifini daha câzib bulacaktır.
Yezidîlerin safında Şimr ibn zi’l Çevşen
gibi kurnaz komutanların yer aldığı bu vahşî
savaşda, Hz. Hüseyin tarafında öylesine kahramanca
savaşılacak ki, açlık ve susuzluk
bile bunu engelleyemeyecek. Bu çaresiz durumda
Hz. Hüseyin, savaşın şiddetlenmesini
gördükçe kendisine tâbi olanlara, savaştan
ayrılıp gidebileceklerini söyleyecektir. Hem de
iki kere. Kendisi ise, zulme boyun eğmemeye
kararlı olduğu için daha bir kaç yaşındaki çocuğunun
hastalığına rağmen bu işten vazgeçmeyecek-
tir. Lâkin,
sıcaktan,
çatışmadan
ve
susuzluktan
bunalındığı
bir anda, hiç değilse şu hasta yavrusuna
su verilmesi için öne çıkacaktır. Heyhât ki
heyhât, kucağındaki bebeği su yerine okların
hedefi olacak ve kucağında vefat edecektir.
Artık iyice bunalan Kerbelâ, işte bundan
sonra Hz. Hüseyin’in de şehadetine şahitlik
edecektir. Yer gök feryâd u figân ile inleyecek
ve nihayetinde Hüseyin’in başı bedeninden
ayrılacak. Sonra, tüm bu vahşet yetmiyormuş
gibi Kûfe valisi Ubeydullâh b. Ziyad’ın hakaretlerine
maruz kalacak olan keşilmiş başı, nihayet,
yeryüzünde zulmün fücûrun temsilcisi
olan Yezid’e gönderilecektir.
Tarih: Hicretin altmış birinci yılı Muharrem
ayının onuncu cuma günü öğleden sonrası.
Koskocaman bir ordu, neredeyse savunmasız
bir ailenin önde gelenlerini katlettiği gibi,
Peygamberin ailesinin kadınlarını bile çırılçıplak
soyacak kadar adileşecektir. Öldürdükleri
yetmiyormuş gibi, kadınların ve kız çocuklarının
ziynet ve süs eşyalarını soymak bile kahramanlık
sayılacaktır. Böylece, 23’ü Hz. Hüseyin
ailesinden olmak üzere 72 kişi şehid
edilecektir.
Takdir-i ilahîdir ki, Hz. Hüseyin’in başını
keserek Şam’a gönderen Ubeydullah ibn
Ziyad’ın kafası, 6 yıl sonra bir 10 Muharrem
günü bir başkası tarafından kesilecektir.
Yezid o sıralarda 35, Hz. Hüseyin (r.a.)
ise 57 yaşındadır. Hüseyin bir kahraman, bir
önder olarak Yezid’in değer verdiği dünyayı
şehadet ile terkedecek, Yezid ise her zaman
lanetle anılacak şekilde 3 yıl sonra ölecektir.
Yezid olup bitenlerin Müslümanları ne
kadar üzdüğünü ve iktidarı için bunun problem
olacağını bildiği için Hz. Zeyneb’in de
aralarında bulunduğu ehl-i beyt ahâlisini Hz.
Hüseyin’in kesilmiş başı ile Şam’a getirtecek,
göstermelik olarak da çok üzüldüğünü
söyleyecektir. Şam onun taht merkezi, itibar
ve imtiyaz merkezi de olsa Yezid’i lanetleyecek,
Hz. Hüseyin’e rahmet okuyacaktır. Kûfe
tüm bu olup bitenlenlere rağmen Hüseyin’e
ağlayacaktır da, asıl ağlayanlar Medine’de
olacaktır. Hz. Hüseyin’in ve ehlinden pek çok
kişinin şehadet haberi gelince Medine’de bulunan,
mü’minlerin annesi Hz.Ümmü Seleme
bayılacak ve ağlayacak, bunu duyan Medineli
kadınlar da feryâd edeceklerdir: “Eyvah
Hüseyin’im! Eyvah Rasûlüllâh’ın oğlu!” Hz.
Ümmü Seleme ailenin büyüğü olarak taziyeleri
kabul edecek, söyledikleri ile Şam’ın tahtını
sallayacak ve bir kaç yıl sonra da Şam’da
sanki bir esir hayatı yaşayan ehl-beytin
evlâdını Medine’ye alacaktır.
Evet Kerbelâ’da ne kaybettik? Hüseyin’i ve
ailesini mi? Vereceğimiz cevap, Hüseyin ve ailesi
ise, cevap yanlıştır. Çünkü, Hüseyin ve ailesi kaybolmadı;
dâr-ı bekâya dipdiri olarak irtihâl etti.
Yezid’i kaybetti iseniz... O, bâtılı temsil
ediyordu, kaybolmaya mahkumdur. Onun
kayboluşu zaten Hüseyin’in ve Hüseyin’i Hüseyinleştiren
inancımızın dirilişidir. Hüseyin’in
de emeli buydu.