“Bizler kardeşler topluluğuyuz”

camia | 30 Kasım 2012 Gençlik |
19
Gençlerden örnek proje:
Bosna’da eğitime destek
Hollanda İslam Federasyonu (NIF) Kadınlar Gençlik Teşkilatı,
Bosna-Hersek’te bir okulu tamir etti.
• Esra Yılmazer • Özlem Köklü
Doboj Belediyesi’ne bağlı Klokotnica
köyündeki ilkokulun tamiratında NIF Kadınlar
Gençlik Teşkilatı’nın 40 gönüllüsü hazır
bulundu. Bu 40 gönüllü, sınıfları boyadı, duvarları
resim ve diğer motiflerle donattı. NIF
Kadınlar Gençlik Teşkilatı’nın gönüllüleri arasında
Başkan Özlem Köklü de yer aldı. Özlem
Köklü okulun tamir edilmesi ilgili ziyaretlerini
şöyle anlatıyor:
“Otobüsümüz, Rotterdam şehrinden Tilburg
şehrine doğru yola çıkıyor. Oradan da
sonraki durağımız Bosna Hersek’e hareket
ediyoruz. Hedefimiz Bosna Hersek’in Klokotnica
köyünde bir ilkokulun tadilatını yapmak.
40 gönüllü bismillah deyip yola düşüyoruz.
Heyecanlı ve yorucu bir 23 saatlik yolculuğun
sonunda Bosna Hersek gümrüğüne ulaşıyoruz.
Şaşkınlık ve merak içerisinde Bosna
sınırlarına giriyoruz. Her bir köşesinde
Osmanlı’dan izler taşıyan, doğal güzellikleri,
caddeleri, sokakları, camileriyle İstanbul’u
anımsatan bu güzel memleket, hem güzellikleriyle
hem de savaşın halen silinmeyen izleriyle
kalbimize dokunuyor. 40 kişilik grubumuz
ile Balkanlar’daki kardeşlerimizin diyarı
Bosna Hersek’teyiz artık. İlk uğrak yerimiz namazlarımızı
kılmak için bir cami oluyor. Daha
sonra tekrar otelimizin bulunduğu Gračanica
şehrine doğru yol alıyoruz. Orada bizi, bize
bir hafta boyunca eşlik edecek olan Edina
Suljkanovic karşılıyor. Edina Suljkanovic,
Uluslararası Dayanışma Formu “Emmaus”un
koordinatörlüğünü yapıyor. Otelimizin hemen
50 metre yakınında bulunan camide her gün
sabah namazlarımızı kılıyoruz. Caminin imamı
ve cemaati çok sıcak bir şekilde karşılıyor
bizleri. Teyzeler namazdan sonra caminin
hemen yanında bulunan medresede meşhur
Boşnak kahvesi içmek üzere davet ediyorlar.
İlk günden itibaren Gračanica halkı tarafından
sevildiğimizi hissediyoruz.
Okulun tadilatına başlamadan önce
Başkent Saraybosna’ya bir ziyaret yapıyoruz.
Savaş esnasında Boşnaklara büyük
imkanlar sağlayan Igman dağlarının eteğindeki
tüneli, Cumhurbaşkanı merhum Alija
İzzetbegovic’in kabrini ziyaret ediyor, Gazi
Hüsrev Beg Camii’nde namaz kılıyoruz.
Doboj Belediyesi’ne bağlı Klokotnica köyünde,
bizim okulumuz diyebileceğimiz okula
yaklaştığımızda gördüğümüz ilk manzara
unutulmaz bir manzara oluyor: Minik minik
heyecanlı bakışlar, sabırsızlıkla bizleri bekliyor.
Öğretmenler ve müdür bizleri samimi
bir şekilde karşılıyor ve hemen
işe koyuluyoruz. Bir görev dağılımı
ile, gruplara ayrılıyoruz. Bir grup boya
alışverişi yaparken, bir kısmımız da
çocuklarla oynuyor. Diğer bir kısmımız
ise, sınıfları boşaltmaya başlıyoruz.
Müdürün ve öğretmenlerin gözlerindeki
tedirginlik görmemezlikten
gelinecek gibi değil. Çünkü acemiliğimizden
her şey anlaşılıyordu. Üstelik
hiç birimiz daha önce eline fırça
alıp badana bile yapmamıştı. Ama, yine de,
boyalar gelince ‘Bismillah’ deyip işe koyuluyoruz.
İlk önce gruplara ayrılıp, sınıfların temalarını
seçiyor ve duvarlara yansıtacağımız
görüntülerin tam olarak yerlerini belirliyoruz.
Hayatında eline fırça almamış kızlar ișe koyulurken,
bir yandan da minik öğrenciler ‘Türk
ablaları’ eşliğinde oyunlar oynuyor. En büyük
problemimiz dil diye düşünürdük. Ama yanılmışız.
El-kol hareketlerimiz ve yüzümüzdeki
gülümsemeler tercümanımız
olmuş,
aradığımız kardeşlik
dilini böylece bulmuştuk.
Saatler
17.30’u gösterdiğinde
duvarların temel
boyaları atılmış
bir şekilde yorgun
argın otobüsümüze
binip, vakıfta yemeklerimizi
yiyor, otele doğru yol alıyoruz.
Görevli kızlarımız bir sonraki günün programını
yaparken, bizler dinlenmeye çekiliyoruz.
Yapmamız gereken daha çok işimiz var.
Ertesi gün, yağan yağmur az da olsa endişelendiriyor
bizi. Zira, çocukları oynatabileceğimiz
yer sadece okulun bahçesiydi. Şimdi
yağmur yağıyordu ve yağmurda çocukları
oynatmamız mümkün olmayacaktı. Biz, okulumuza
geldiğimizde köylülerin buna da bir
çözüm bulduğunu görüyoruz. Okulumuzdan
100 metre uzaklıkta bir yerde çocukları oynatacak
bir salon sunuluyor bize. Çocuklar
bir kızımızdan diș sağlığı hakkında bilgi alırken,
sınıflarda da yavaş yavaş ince çizimlere
geçiliyor. Acaba yetişecek mi kaygısı hepimizi
meşgul ediyor. Gün içerisinde bir çok
ziyaretçimiz oluyor. Köylüler ve çocukların
velileri her gün bizleri ziyaret ediyor. Bugün
bizim için önemli bir ziyaretçimiz daha vardı.
Doboj Belediye Başkanı bizi ziyarete geliyor,
çalışmalarımızdan dolayı teşekkürlerini sunuyor.
Bu günün sonunda heyecanımız ve morallerimiz
en üst seviyede,
okulumuzun kapısını kapatıyoruz.
Evet, yarın son gün
ve bizim daha kat etmemiz
gereken uzun bir yol var.
Sabah okula gelir gelmez,
hemen işe koyuluyoruz.
Bugün her şeyin bitmesi
gerekiyor. Canla başla
herkes elinden geleni yapıyor.
Çizimler bitiyor ve boyanıyor.
Büyük bir temizlikten
sonra sınıflarımız sevinç
içinde süsleniyor, balonlar
bayraklar asılıyor. Masalar,
sandalyeler yerlerine koyu-
En büyük problemimiz dil diye
düşünürdük. Ama yanılmışız. Elkol
hareketlerimiz ve yüzümüzdeki
gülümsemeler tercümanımız
olmuş, aradığımız kardeşlik
dilini böylece bulmuştuk.
luyor. Masaların üzerlerine sponsorlarımızın
ve yakınlarımızın hazırladıkları kalem kutuları,
defterler ve şekerler yerleştiriliyor. Sınıfların
kapısından girip bakıldığında görünen sonuç
içimize huzur veriyor. Biz başardığımıza
emindik. Ama, asıl önemli olan çocuklar bu
yeni okullarını nasıl bulacaktı. Yorgun, ama
bir o kadar da mutlu bir şekilde okuldan ayrılıp
otelde son akşam bütün ekibimizle bir değerlendirme
toplantısı yapıyoruz. Görevimizi
yapmanın manevî
huzuru ile dinlenmeye
çekiliyoruz.
Yarınki büyük günü;
okulun açılışını heyecanla
bekliyoruz.
Sabah erkenden
odalarımızı boşaltıyoruz.
Önce savaşta
büyük bir psikolojik
yıkıma uğrayan
mağdurların rehabilitasyonunun yapıldığı rehabilitasyon
merkezine uğrayacağiz. Burada
savaştan sonra yalnız kalan yaşlılar, yetimler,
kadınlar ve aklını kaybeden insanlar kalıyordu.
Gördüğümüz manzara bizi çok etkiliyor.
Her insanın kendine ait bir hikâyesi vardı.
Geçmişte çoğu acı şeyler yaşamış olmalarına
rağmen hâlâ hayata tutunabiliyorlardı. Birçoğu
kendilerine sunulan el beceri kurslarından
faydalanıyordu. Küçük bir kısmı devlet tarafından
madden desteklenen bu merkez, asıl
gönüllü insanların yaptığı bağışlarla ayakta
duruyordu. Gözyaşları içerisinde merkezimizden
ayrılıp merkez okula kalan kalem kutularını,
okul malzemelerimizi ve şekerlerimizi dağıttıktan
sonra bütün gün beklediğimiz yere
doğru gidiyoruz.
Ve okula yaklaştığımızda gördüğümüz
manzara, hepimizin gözyaşlarının sel olup
akmasına sebep oluyor. Geldiğimizden beri
göremediğimiz köylüler, bugün sanki diğer
günlerin acısını çıkarır gibi hepsi bir araya
gelmiş çocuklar ve öğretmenlerin Turkska
(Türkler) bağrışmaları ve alkışları arasında
bizleri karşılıyor. Onların ‘Turkska!’ haykırışlarına
bizler de ‘Bosna!’ diye haykırarak
karşılık veriyoruz. Otobüsten indiğimizde
köylülerin bizleri bağrına basması, bizlere sarılmaları
gönlümüzü okşuyor. Yöresel müzikler
ve sevinç gözyaşları arasında heyecanla
dolaşıyoruz. Kendimizi sıradan hissederken
bu insanlar bize kahraman gibi davranıyor.
Hiç tanımadığımız bu insanlarla hemen sarmaş
dolaş olmamız Müslümanlar arasındaki
kardeşlik bağının, dil, ırk gözetmeksizin ne
kadar önemli olduğunu gösteriyor. Biz sevincimizin
en üst seviyesine ulaştık derken asıl
sürpriz bizi okulun arka bahçesinde bekliyor.
Orkestra eşliğinde İstiklal Marşımız gözyaşlarımız
arasında okundu, Boşnak Marşı’ndan
sonra ilahiler, Türk/Boşnak folklor oyunları
ortamı bayram yerine çeviriyor. Daha sonra
okulumuzun müdürü bütün şehitlerin ruhuna
fatiha ile sözlerine başlıyor. Teşekkür konuşmasından
sonra bize sandık içindeki Bosna
bayrağı ve çok eskilere ait olan bir Kur’an-ı
Kerim hediye ediyor. Teşekkür belgeleri de
alındıktan sonra proje sahibi Hollanda İslam
Federasyonu, Kadınlar Gençlik Teşkilatı adına
Sosyal Hizmetler Başkanı Esra Yılmazer
bir konuşma yapıyor. Konuşmasında köy
halkına, okul müdürüne ve okul çalışanlarına
gösterdikleri ilgi ve misafirperverlikten
dolayı teşekkür ediyor. Çocuklardan da, bu
yapılanları bir bayram hediyesi olarak kabul
etmelerini istiyor. Okulumuzun açılış kurdelasını,
Esra Yılmazer ve Okul Müdürü birlikte
‘Bismillah’ diyerek kesiyor.
Sonrasındaki manzara görülmeye değerdi.
Minik çocuklar, çocukların velileri ve
köylülerin meraklı bakışları arasında sınıfları
geziyoruz. Çoğu gözlerine inanamıyor. Buz
gibi duvarlarda rengârenk balıklar, sirk çadırı
ve kocaman bir dünya küresi çizilmişti. Camlar,
yeni perdeleriyle ayrı bir şekil kazanmıştı.
Bu güzel sınıfların üstüne bir de masalardaki
kalem kutuları ve defterler çocukların yüzündeki
gülümsemeyi bütünleştiriyor. İste bu gülümsemeleri
görmemiz bütün yorgunluğumuzu
alıp gidiyor. Biz onlara iki sınıf bir koridor
boyamıştık ama onların bize verdiği mutluluk
bundan çok daha kıymetliydi. Artık yavaş yavaş
ayrılık vaktinin yaklaştığının sinyalleri veriliyordu.
Köylülerin hazırladığı büyük ziyafetin
ardından son hatıra fotoğrafları çekiyoruz.
Gözyaşları içerisinde verilen pozlar, adresler
bu projenin ne kadar başarılı olduğunun kanıtıydı.
Köylülerin teşekkürleri ve bizleri kucaklamaları,
bir haftadır kahrımızı çeken abimiz,
okulun hademesi Memo ve ailesinin gözyaşları,
kızlarımızı da hüzünlendiriyor.
Maalesef artık mutlu sona sadece dakikalar
kalmış bulunuyor. Minik minik çocuklar
otobüsün içine kadar girip tek tek bizlere sarılıyor,
teşekkür ediyor. Ve otobüsün kapıları
kapandığında hüznümüz göz yaşlarımızla
boşalıyor. Otobüs veda düdüğünü çaldığında
gözlerinden yaş dökülenler sadece biz değildik.
Müdür, öğretmen ve ögrenciler ve... köylüler.
Otobüsün içinde de durum farklı değil.
Kızlarımız gözyaşları içinde son defa okulumuza
bakıyor, el sallıyor.
Hollanda’ya geri dönmek için yorucu bir
20 saatlik yolculuk vardı. Ama gönlümüz hâlâ
oradaydı. Biz Bosna’ya 40 yürekle gelmiştik
ama, bizler yüreğimizin yarısını Klokotnica’da
bırakıyoruz. Ve bu yarım yüreklerimize yüzlerce
kardeşimizin yüreğini ekleyerek geri dönüyoruz.
Yorgunduk, ama yorgunluk hissetmiyoruz.”