Heaven 150

eaven 

25 JAAR HEAVEN: 1999 - 2024 

BAXTER 

DURY 

#3 2024 MEI/JUN €7,95 

HEAVENMAGAZINE.NL 

ELBOW 

AOIFE O’DONOVAN 

THE BONY KING OF NOWHERE 

ROBERT WYATT

SJAKO! 

MEGALITHS 

Sjako! Back to Trio. 

Negen nieuwe stukken en 

een Zappa-cover. 

THE HELLO DARLINS 

THE ALDERS & THE ASHES 

Prachtig nieuw dubbelalbum van een van 

de beste americana bands van het moment. 

THE TIBBS 

KEEP IT TO YOURSELF 

“Als The Tibbs Amerikaans was, 

zou je ze op een label als Daptone 

verwachten.” 

(Heaven, maart/april 2024) 

CHICAGO MIKE BECK 

LOVE! IT’S ABOUT TIME 

Ascap Award winnaar Chicago Mike Beck 

serveert een smakelijke cocktail van 

rootsstijlen. 

DANIELLE NICOLE 

THE LOVE YOU BLEED 

Een door Tony Braunagel (o.a. Taj Mahal, 

Robert Cray) geproduceerd, sterk nieuw 

album van deze zevenvoudig Blues 

Music Award winnares. 

LEIF DE LEEUW BAND 

MIGHTY FINE 

Een door Sven Figee geproduceerd topalbum 

van Europa’s beste southern jamband. 

W BROEREPROMOTION.NL | E HANS@BROEREPROMOTION.NL 

T +31 (0)187 846 050 | M +31 (0)6 422 42 977 

THE NEW ALBUM 

12.04.24

PRIJSVRAAG 

THE BONY KING OF NOWHERE • SJAKO! 

ELBOW • AOIFE O’DONOVAN 

Lag de focus bij de vorige Prijsvraag op de Scandinavische 

americana-scene, voor de nieuw te winnen 

albums hebben we meer diversiteit, met de jongste 

cd’s van The Bony King Of Nowhere, Sjako!, Elbow en Aoife 

O’Donovan. De vragen volgen onderaan deze kolom, maar 

eerst zijn er nog de oplossingen en winnaars op de vragen 

van de vorige keer. 

Voor de woonstee van Christian Kjellvander schoten 

we onszelf in de voet, want terwijl de vragensteller nog 

meende dat de Zweed op het platteland buiten Stockholm 

in een oud kasteel woonde, bleek hij volgens het interview 

met zijn gezin naar een appartement in de hoofdstad 

te zijn verhuisd. We rekenden beide antwoorden goed: 

G. Hemstede (Leusden), K. Romijn (Groningen), P. Knoppers 

(Leeuwarden), N. Schraven (Boxmeer) en F. v/d Beek 

(Veenhuizen) kwamen uit de bus. 

Voor Jesper Lindells BEFORE THE SUN was gelukkig slechts 

één goed antwoord mogelijk, aangezien Kassi Valazza de 

opkomende Amerikaanse singer-songwriter is met wie hij 

op het album een duet zingt. Dat antwoord levert prijs op 

voor T. v/d Laan (Vleuten), S. Staal (email), J. v/d Schuit 

(Randwijk), S. Kooistra (Tjalhuizum) en J. de Weerd (Overveen). 

Om BATS IN THE ATTIC van The Northern Belle te winnen 

vroegen we naar Louien (Live Miranda Solberg) en Signe 

Marie Rustad, twee Noorse collega’s met wie Stine Andreassen 

vorig jaar de kerstsingle Silver Bows & Bells opnam. Het 

bezorgt BATS IN THE ATTIC binnenkort thuis bij H. Nuijten 

(Tilburg), F. Remkes (Houten), J. Grooten (Mijdrecht), 

A. Akkerman (Groningen) en L. de Puydt (België). 

Gaan we over tot de nieuwe vragen: 

■ Om EVERBODY KNOWS te winnen van The Bony King Of 

Nowhere: Bij welke zangeres maakte de gitarist op EVERY- 

BODY KNOWS furore? 

■ Om MEGALITHSvan Sjako! in de wacht te slepen (een exclusief 

promo-cd’tje aangezien het album voorlopig niet op 

cd zal verschijnen): Hoe heette het bandje waarmee Sjako!- 

voorman Wouter Planteijdt in 1971 op 13-jarige leeftijd(!) zijn 

eerste single uitbracht? 

■ Voor AUDIO VERTIGO van Elbow: Met welk Manchester trio 

had Elbow in zijn beginjaren een bijna symbiotische band? 

■ Om ALL MY FRIENDS van Aoife O’Donovan te winnen: Hoe 

heette het trio dat O’Donovan vormde met een lid van Uncle 

Earl en van The Mammals? 

Antwoorden graag vóór uiterlijk 10 mei 2024 naar 

service@heavenmagazine.nl. Over de uitslag wordt niet 

gecorrespondeerd. 

25 JAAR HEAVEN 

Heaven bestaat 25 jaar en dat is best een moment om bij stil te staan. 

Maar ook weer niet te overdreven, was het idee van de redactie. 

Natuurlijk is het een prestatie van formaat, mogelijk gemaakt door 

de passie en inzet van velen, maar wat echt telt is de vraag of Heaven in die 

kwarteeuw zijn bestaansrecht heeft waargemaakt? 

Want toen het eerste nummer in juni 1999 uitkwam waren de ambities groot. 

Heaven wilde popmuziek benaderen als een volwassen kunstvorm en daar 

hoorde verdieping bij en het leggen van verbanden. Wat Heaven per se niet 

wilde was een blad zijn dat zich wentelde in nostalgie, want zo stelde het 

blad in het voorwoord van het eerste nummer: ‘ook in ‘achterhaalde’ genres 

als blues, folk en country wordt nog altijd schitterende muziek gemaakt.’ 

De term americana moest toen nog gemunt worden. 

We plaatsten een oproep op onze site met de vraag aan lezers wat Heaven 

voor hen betekent. Het waren vooral mensen die lang abonnee zijn die 

reageerden en de reacties zijn opvallend positief. Dat doet ons natuurlijk 

deugd. Niet alleen het feit dat abonnees lang abonnee blijven, maar ook dat 

ze elke keer weer genieten van het blad. 

En dat brengt ons bij het nieuwe nummer. Alle mooie verhalen uit het 

verleden ten spijt, je bent uiteindelijk zo goed als je jongste uitgave. En die 

mag er zijn. 

Blij zijn we met het doortimmerde verhaal van Wim Bot en Peter de Ruiter 

over het album ROCK BOTTOM van Robert Wyatt. Een meesterlijk album dat 

dit jaar ook een jubileum heeft te vieren: 50 jaar. 

En eindelijk konden we Baxter Dury spreken. Hij stond al enige tijd op ons 

‘verlanglijstje’, maar covid gooide al eens roet in het eten. De zoon van 

rocklegende Ian Dury, die steeds meer uit de schaduw van vader stapt, lijkt 

een badass maar is de chaotische vriendelijkheid zelve. Begin juni doet hij 

Nederland aan voor een optreden op Best Kept Secret. 

Dat we Guy Garvey en Mark Potter van Elbow konden interviewen voor dit 

nummer was een mooie kans om te laten zien waar Heaven voor staat. We 

schrijven al over Elbow sinds het begin van hun carrière en het is mooi om 

zo’n formatie te blijven volgen. Het is een kwaliteit van Heaven dat we talent 

vroeg opmerken. Niet iedere act wordt zo groot als Elbow of Adele of Amy 

Winehouse of The White Stripes. Maar nieuwe namen blijven zich aandienen. 

Mogelijk gaan Kacey Johansing, Lehmanns Brothers, Lina en Nienke Dingemans 

– allen in dit nummer – een mooie toekomst tegemoet. 

LOUIS NOUWS 

3 HEAVEN MEI/JUN 2024

Ane Brun foto Han Ernest 

John Moreland foto Han Ernest 

Kurt Vile foto Han Ernest 

Danny van Tiggele foto Han Ernest 

JW Roy foto Han Ernest 

4 HEAVEN MEI/JUN 2024 

Heaven magazine 

nooit meer missen? 

Nu 6 nummers voor slechts € 29,95 

Scan 

de QR-code 

en neem een 

jaarabonnement

INHOUD 

INTERVIEWS 

12 JOHN R. MILLER 

18 THE BONY KING OF 

NOWHERE 

20 AOIFE O’DONOVAN 

26 BAXTER DURY 

30 SJAKO! 

32 MOUNT KIMBIE 

34 ELBOW 

38 HET ZESDE METAAL 

40 MAITE HONTELÉ 

34 

Elbow 

VERHALEN 

08 25 JAAR HEAVEN 

HEAVEN & IK 

22 ROBERT WYATT 

ROCK BOTTOM 

RUBRIEKEN & COLUMNS 

06 PERSONAL TRAINER On the road 

13 FLIP VAN DER ENDEN 

14 D’ANGELO 10 years ago today 

16 HIFI STUDIO WILBERT Portret van… 

37 MUZIEKBOEKEN 

60 BERT BROERE 

66 UITLOOPGROEF 

66 25 De 10 

22 

38 

Robert Wyatt 

Het Zesde Metaal foto Charlie DeKeersmaecker 


ROGIER BOOGAARD FOTOGRAFEERDE PERSONAL TRAINER @ GRASNAPOLSKY

ON THE ROAD 

8 MAART 2024 • 22:06 • FABRIEK DE TOEKOMST, SCHEEMDA • WWW.PERSONALTRAINERTHEBAND.COM

EEN KWARTEEUW 

HEAVEN 

IN JUNI IS HET PRECIES 25 JAAR GELEDEN DAT HET EERSTE 

NUMMER VAN HEAVEN VERSCHEEN, MET ALS ONDERTITEL 

POPMAGAZINE VOOR VOLWASSENEN. HEAVEN SPRONG IN HET GAT 

DAT ANDERE MEDIA LIETEN VALLEN DOOR ZICH OFWEL TE RICHTEN OP POPMUZIEK ALS JONGEREN- 

CULTUUR, OFWEL OP POPMUZIEK ALS FEEST VAN DE NOSTALGIE. HEAVEN WILDE VAN MEET AF AAN 

GENERATIES VERBINDEN. ‘ACHTERHAALDE’ GENRES BESTONDEN IN DE OGEN VAN DE MAKERS NIET EN 

NIEUWE ARTIESTEN VOEGDEN WEL DEGELIJK VEEL TOE AAN DE CANON VAN DE POPULAIRE MUZIEK. 

IS HEAVEN GESLAAGD IN ZIJN AMBITIE? 

WE PLAATSTEN EEN OPROEP VOOR LEZERS OP ONZE SITE OM HUN BAND MET HET BLAD TE VER- 

WOORDEN. REACTIES LEES JE IN HET KADER ‘HEAVEN & IK’. REDACTEUR LUDO DIELS BLADERDE NOG 

EENS DOOR HET EERSTE NUMMER, WAAR HIJ ZELF TOEN NIET DIRECT BIJ BETROKKEN WAS. 

. 


HEAVEN & IK 

HUB URLINGS 

Ik liep in 1999 samen met mijn zoon Bart door 

Kerkrade, op zoek naar een winkel waar ze 

stripboeken verkochten. In een boekwinkel 

viel mijn oog op een relatief klein muziektijdschrift, 

met de naam Heaven. Ik werd meteen 

aangetrokken door de omslag (het was #2 

van september) met in het oog springend: 

Ry Cooder, op zoek naar muzikale schatten: 

een discografie! Gezien mijn fascinatie voor 

Ry Cooder besloot ik meteen om abonnee te 

worden. (Voor een spotprijs vond en vind ik). 

We schrijven nu 2024 en ik ben nog steeds 

abonnee, tot volle tevredenheid. 

Heaven is een muziektijdschrift naar mijn hart. 

Er is aandacht voor roots/folk, rock/pop, wereld 

en blues/jazz/soul. Mijn voorkeur gaat uit naar 

de eerste twee categorieën met name singersongwriters, 

americana en alt.country. 

Ik kan dan ook genieten van Heaven-afleveringen 

met als hoofdartikel: ‘50 beste singer/ 

songwriters van de wereld’ of discografieën 

van bijvoorbeeld Ry Cooder, Richard Thompson, 

Neil Young en Emmylou Harris. (Deze 

rubriek mag wat mij betreft weer terugkomen 

in Heaven.) 

Jammer trouwens dat het blad slechts tweemaandelijks 

verschijnt, waardoor ze een beetje 

achter de feiten aanhollen. Cd’s die besproken 

worden zijn al een tijdje uit en allang besproken 

op diverse blogs op internet. Ook zijn ze 

één dag na verschijnen reeds op Spotify te 

beluisteren. 

Tot slot: ik zal tot in lengte der dagen de 

bijdragen blijven missen van Hubert van 

Hoof en Geert Henderickx. (Geert was mijn 

favoriete popjournalist, eerst bij muziekkrant 

Oor – jaja, ook 25 jaar gelezen! – en daarna bij 

Heaven.) ■ 

HANS VAN DER EEMS 

Ik heb geen flauw idee meer wanneer ik 

Heaven ben gaan lezen, maar dat is al heel 

wat jaren geleden, want ik werd getipt door de 

eigenaar van een platenzaak in Leeuwarden 

die allang niet meer bestaat. Ik las verschil-

TEKST LUDO DIELS 

FOTO’S HAN ERNEST 

Toegegeven, een early adopter ben ik bepaald 

niet. Ik kijk graag de kat uit de boom. De vraag 

of ik in 1999 zou hebben behoord tot de eerste 

lezers van het nieuwe muziekblad Heaven laat 

zich, zelfs met terugwerkende kracht, gemakkelijk 

beantwoorden: neen. Mijn terughoudendheid 

geldt zeker ook de muziek. Meestal 

haak ik als fan pas aan na een paar albums of 

nummers die me weten te bekoren. Zelden val 

ik in katzwijm bij het eerste wapenfeit. 

Hoewel Heaven snel na dat eerste nummer 

onder mijn aandacht werd gebracht, kan ik me 

hiervan geen euforische gedachten herinneren. 

Nu ik het bewuste nummer vijfentwintig 

jaar na verschijnen in handen houd, snap 

ik mijn gereserveerdheid van destijds al te 

goed. Want ik mocht dan wel behoudend zijn, 

dat nam niet weg dat ik een cover met Bruce 

Springsteen, waarop XTC werd aangekondigd 

evenals een verhaal over ‘De Ziel van Deep 

Soul’ toch een brug te ver had gevonden. 

Te ver naar het verleden welteverstaan. Op 

die cover staan – zij het minder prominent – 

ook de namen van de onvolprezen Lucinda 

Williams, Eels en David Olney, maar zij hadden 

mij evenmin over de streep getrokken. 

Het blad wil, zo stelt de hoofdredacteur in zijn 

voorwoord, niet trendy of jong zijn. Popmuziek 

is volwassen geworden, zo luidt de teneur. En 

dan mag die volwassenwording ook een waardig 

medium hebben. Ook wilde Heaven – ahum 

ahum – opkomen voor de ‘onderdrukten’ in de 

muzikale samenleving. ‘Dat wil niet zeggen dat 

we de oren sluiten voor al wat nieuw is. Heaven 

gaat bovenal over muziek die het hart raakt en 

lende bladen zoals OOR en Jazzism, maar dat 

bevredigde mij geenszins, want ik miste ‘de 

bredere blik’. Ik heb een zo veel bredere smaak 

en ben ook dol op folk, klassiek, avant-garde, et 

cetera, et cetera. Er wordt echter zo verschrikkelijk 

veel muziek uitgebracht. Hoe houd je in 

godsnaam enige zicht op kwaliteit? 

Spotify heeft de wereld nog veel groter gemaakt. 

Heaven is een mooi richtsnoer, want het 

is genieten wanneer het blad door mijn brievenbus 

rolt. Dan stop ik de Airpods in de oren 

en beluister de muziek die wordt beschreven. 

Poolse avant-garde, Italiaanse jazz, vernieuwende 

Spaanse flamenco-muziek, Zweedse 

folk… komt u maar. Vanzelfsprekend zitten er 

ook oudere pareltjes tussen, omdat bepaalde 

artiesten weliswaar goede muziek maakten, 

maar zichzelf niet wisten te verkopen of het 

tijdsgewricht tegen hadden. 

Heaven kent een mooie balans tussen interviews 

en recensies. Ik mis wel de rubriek 

‘Mooie losse nummers op verder wellicht 

minder relevante lp/cd’s’. Doe het wat mij 

betreft één keer per jaar in het jaaroverzicht. 

P.S. Ik zou toch echt ook aandacht willen vragen 

voor de muziek van de (helaas) al overleden 

Joris Schiks. Hij bracht als Schickx drie cd’s in 

eigen beheer uit en zijn muziek is zo anders dan 

dat van andere Nederlandse muziek. Dit was 

mijn missionaire boodschap. ■ 

JOHAN KNIEP 

Ik lees het blad al minstens vijftien jaar, schat 

ik. Ik zat toen in een ‘muziekbladloze’ periode. 

In de gemeentelijke bibliotheek las ik OOR en 

Rolling Stone. Nadat mijn kapper me een keer 

tijdens een knipbeurt Heaven had gepresenteerd, 

las ik ook dat blad in de bieb. Het vro- 

lijke uiterlijk en de nadruk op de toen zeer in 

zwang gekomen americana haalden mij over 

om abonnee te worden. Doorslaggevend was 

echter de medewerking van Geert Henderickx, 

wiens OOR-recensies voor mij leidend waren. 

Prettig dat het blad maar zes keer per 

jaar verschijnt, wat tegelijk een zwakte is. 

Recensies van nieuwe, belangwekkende popplaten 

haal ik uit NRC, de Volkskrant en The 

Guardian. De recensies in de Heaven leg ik er 

later naast. Ik vind het lastig de zeer positieve 

recensies van onbekende artiesten op waarde 

te schatten. De genre-indeling van het luisterparadijs 

vind ik positief; het is fijn om erin te 

grasduinen. 

Ik lees graag interviews met artiesten die ik 

een beetje ken of waar ik nieuwsgierig naar 

ben, zoals Cass McCombs, Angel Olsen of Vera 

Sola. De lengte van de interviews is prettig. Ik 

waardeer de bijdragen van Bertram Maurits. 


de luisteraar echt wat doet.’ 

Het eerste nummer bestaat voornamelijk uit 

recensies en beschouwingen. Het telt één 

column – van Parool-redacteur Erik Voermans 

over Robert Fripp – en heeft één groot interview: 

Johan Derksen in gesprek Dion DiMucci. 

Tegenwoordig is de man met de snor berucht 

om zijn onbehouwen tegendraadsheid, maar 

daar is in het voortkabbelende interview weinig 

van te merken. De foto toont hem op een hotelkamer, 

gezeten op het bed naast dat van Dion. 

Openingsvraag: Bent u nog steeds in de Heer? 

En dan begin je de vijf pagina’s over Bruce 

Springsteen te lezen: ‘Patriot tegen wil en 

dank’. Jasper van der Sande beschrijft de 

carrière van ‘The Boss’, ofwel ‘Bruce’ zoals hij 

Springsteen liefkozend noemt, aan de hand van 

de vijftien albums die tot dan zijn verschenen. 

Degelijk, maar geen woord van kritiek. In 1999 

kon Springsteen daar nog mee wegkomen. 

Maar liefst zes pagina’s wijdt het blad aan het 

genre ‘deep soul’. Auteur Tom de Jong blijkt 

een connaisseur en komt met een karrenvracht 

aan namen op de proppen. Het is niet 

direct mijn kopje thee, maar wel een bijdrage 

waar een liefhebber wat mee kan. 

En Magere Hein meldt zich al in het eerste 

nummer van Heaven – de ondertitel luidt immers: 

‘Popmagazine voor volwassenen’. Onder 

de kop Hoe Pop Is Dood beschrijft Louis Nouws 

een zoektocht naar popmuziek die op een 

uitvaart gedraaid kan worden. 

Nouws is na 25 jaar nog steeds van de partij, 

evenals Eric van Domburg Scipio, maar veel 

medewerkers van het eerste uur zijn er niet 

meer. Uit het zicht verdwenen of, zoals in het 

geval van Paul Stramrood, Hubert van Hoof en 

Geert Henderickx, vertrokken naar Rock-’n-roll 

Heaven – dixit Van Hoof. 

Paul Stramrood was met zijn encyclopedische 

muziekkennis en fijne pennetje jarenlang de 

redactionele dukdalf. Hubert van Hoof droeg in 

het eerste nummer bij met een stuk over Jazz 

Fest in New Orleans en schreef later vileine 

columns. 

Geert Henderickx werd al snel het muzikale 

geweten van Heaven, maar in het eerste nummer 

was zijn bijdrage nog beperkt. Hij had het 

rubriekje Startrack, waarbij hij muzikanten die 

hij interviewde – toen nog voor muziekblad 

OOR, later voor Heaven – vroeg naar een 

nummer van een andere songwriter dat ze 

zelf geschreven zouden willen hebben. Ron 

Sexsmith noemde I Believe In Miracles van Hot 

Chocolate. 

Henderickx kruiste in het nummer ook de 

degens met Eric van Domburg Scipio over 

het album CAR WHEELS ON A GRAVEL ROAD van 

Lucinda Williams. Waar Van Domburg Scipio 

zijn bedenkingen heeft, is het voor Henderickx 

de plaat van zijn leven. 

Qua recensies laat het eerste nummer meer 


Ik stuur elk jaar mijn jaarlijstje in en verwonder 

mij over het hoge aantal aangedragen 

titels. Er is kennelijk weinig overeenstemming 

in smaak bij de lezers. Het hoogst in de 

eindlijst staan meestal platen van americanaartiesten 

die over hun hoogtepunt zijn. 

Ik lees het blad minder grondig dan vroeger, 

maar haal er nog voldoende inspiratie uit om 

mijn abonnement te continueren. ■ 

PIETERJAN BRANDS 

Wat een mijlpaal voor een magazine dat zoveel 

muziekliefhebbers door de jaren heen heeft 

geïnspireerd. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven 

dat onze liefdesrelatie niet meteen van 

de grond kwam. In mijn jongere jaren was ik 

verknocht aan OOR. Maar al snel wist Heaven 

zijn weg naar mijn hart te vinden en veroverde 

het een speciaal plekje in mijn muzikale ziel. 

Herinner je je nog die eerste editie waarin 

Bruce Springsteen de cover sierde? Het was de 

tijd dat Heaven een kleurrijk en vierkant formaat 

had. Zijn muzikale reis en goede albums 

uitgelicht op meerdere pagina’s, beoordeeld 

met sterren. Maar Heaven heeft gelukkig veel 

meer te bieden dan alleen rockmuziek: roots, 

folk, pop, jazz, soul en wereldmuziek. 

Elke keer weer stijgt mijn hartslag wanneer het 

nieuwste nummer van Heaven op mijn deurmat 

ligt. Wie zijn dit keer de gelukkige muzikanten 

die een interview hebben? En welke albums 

worden er gerecenseerd? Zijn er bekende namen 

waar ik al fan van ben, of juist verborgen 

pareltjes die ik nog moet ontdekken? De recensies 

van Roeland Smits blijken vaak wonderlijk 

goed aan te sluiten bij mijn eigen smaak. De 

prachtige foto’s van Han Ernest brengen de 

artiesten echt tot leven en de beste interviews 

komen van de hand van Ludo Diels. 

Dankzij Heaven heb ik de prachtige klanken 

van Sturgill Simpson’s album METAMODERN 

SOUNDS IN COUNTRY MUSIC gehoord. Zijn stem 

raakt mijn ziel, net zoals die van Ray La- 

Montagne, wiens oeuvre ik dankzij jullie heb 

verkend. En laten we niet vergeten hoe jullie 

mij hebben voorgesteld aan de betoverende 

muziek van de Noorse singer-songwriter 

Ane Brun. Een van haar cd’s heb ik via jullie 

prijsvraag gewonnen. En nog vele andere 

boeiende artiesten waar ik zonder jullie 

misschien wel nooit van had gehoord. Voor 

mij is Heaven het favoriete muziek magazine 

geworden. ■

lef zien dan de huidige generatie recensenten. 

In tegenstelling tot de sterrenregens van 

vandaag zijn de critici aan het eind van het 

vorig millennium zuinig in het uitdelen van 

sterren. Het tegenwoordig als meesterwerk te 

boek staande MULE VARIATIONS van Tom Waits 

moet zich tevredenstellen met drie sterren. 

Volgens Marcel van Driels beschrijving ‘blijven 

zijn [Waits] albums het best te beluisteren in 

een rokerige, donkere omgeving met een fles 

whiskey binnen handbereik.’ 

In de vormgeving wordt al gewerkt met 

uitgelichte ‘kaderrecensies’. De topper is 

een folkalbum: THE VERY THOUGHT OF YOU 

van Norma Waterson: vijf sterren. En volgens 

Willem Hurkmans is Natacha Atlas’ GEDIDA ‘de 

opzienbarendste cd die hij dit jaar beluisterde.’ 

Wilco – later toch uitgroeiend tot een indiefavoriet 

– ontvangt voor SUMMERTEETH drie sterren: 

goed voor ‘liefhebbers van het genre’. De 

heruitgave van CLANG OF THE YANKEE REAPER 

van Van Dyke Parks krijgt met twee sterren 

een draai om de oren. 

De goede oude tijd geldt voor velen nog steeds 

als de beste tijd, ook voor muziek. Gelukkig was 

Heaven van meet af aan niet het soort blad dat 

een hagiografie wilde leveren voor de meesterwerken 

van vroeger of het bewijs aandroeg dat 

de popmuziek na 1975 niets wezenlijks meer 

heeft bijgedragen aan de cultuur. Heaven liet al 

in 1999 een optimistisch geluid horen met een 

hoofdrol voor muziek die beklijft, muziek met 

hart en ziel. Naar later zou blijken zijn tal van 

artiesten die bij Heaven al vroeg op de radar 

verschenen, meestal lang voordat de mainstream 

ze ontdekte, groot geworden. Het blad 

had een goede neus voor kwaliteit. 

Ik ben blij dat ik als laggard eerst lezer en later 

redacteur werd van Heaven. De laatste jaren 

heeft zich een verbreding voltrokken. Americana, 

roots en indierock vormen nog steeds 

het fundament, maar de muzikale diversiteit 

is toegenomen. Ook staan bij Heaven verhoudingsgewijs 

meer vrouwen op de cover dan 

bij andere muziekbladen. Meer is niet genoeg, 

zeker weten van niet, maar de redactie werkt 

eraan. Natuurlijk lijdt ook Heaven onder de 

last van te weinig vrouwen binnen de schrijverspoule 

– ook dat is een aandachtspunt. 

Heaven is nog steeds een blad voor fijnproevers, 

maar is wel zichtbaarder geworden. Er 

wordt samengewerkt met podia zoals met 

de Maastrichtse Muziekgieterij in de Heaven 

Sessions of met festivals als Best Kept Secret 

als mediapartner. 

Terugkijkend past zelfgenoegzaamheid noch 

ontevredenheid. Het blad heeft zich ontwikkeld. 

De geest van 1999 is nog springlevend. Aan 

ambitie voor de toekomst ligt het niet. Zolang 

er goede muziek wordt gemaakt blijf ik in 

Heaven geloven. ■ 

MARTIN VAN ZELM 

Bijna 25 jaar (op een paar maanden na) ben ik al 

abonnee op jullie geweldige muziekblad. Helaas 

mis ik nog de nummers 1 en 2. Wat beleef ik een 

plezier aan jullie blad. De mix van ‘oude’ artiesten 

en nieuwe namen vind ik zo mooi. Door de 

recensies heb ik al menig nieuwe artiest aan mijn 

favorietenlijst mogen toevoegen en van hen ook 

meerdere cd’s aangeschaft. Of live kunnen zien 

en horen. Ik ben nog van de generatie (inmiddels 

67) die graag een cd en inmiddels ook weer vinyl 

in handen heeft. De geweldige platenhoezen die 

weer gezien mogen worden. En ook nog steeds bezoeker 

van concerten. Jullie blad heeft daar zeker 

aan bijgedragen. 

Veel succes en doorgaan op deze voor mij inspirerende 

weg! ■ 

Voor wie ook de stukken 

van wijlen Geert 

Henderickx mist, zijn 

beste interviews en 

columns zijn verzameld 

op www.popstukken.nl. 

Scan de QR-code. 


Geert Henderickx foto Han Ernest

OP DE RADAR 

SLAPELOZE NACHTEN 

JOHN R. MILLER 

IN DE ZOMER VAN 2021 WAS DAAR INEENS HET GOED ONTVANGEN DEPRECIATED VAN JOHN R. MILLER. ‘HET 

IS ALSOF JE LUISTERT NAAR EEN OUDE ROT IN HET VAK, MAAR MILLER MAAKT MET DEPRECIATED ZIJN EERSTE 

PLAAT VOOR ROUNDER’, RECENSEERDE HEAVEN. VORIG JAAR VERSCHEEN OPVOLGER HEAT COMES DOWN EN 

OP SCHRIKKELDAG DIT JAAR GAF DE ‘OUDE ROT’ EEN OPTREDEN IN DE MELKWEG. DOOR MICHAEL STRUIS 


Het is druk in de kleine zaal van de Melkweg. John R. Miller 

speelt hier en in Londen een eigen show. Later in de week 

opent hij tweemaal voor Tyler Childers in een uitverkocht 

Paradiso. Miller speelt hoofdzakelijk nummers van zijn twee 

soloalbums. Met zijn stem en fantastische gitaarspel krijgt hij de zaal 

zo’n vijf kwartier muisstil. Hij speelt geen toegift en komt ook niet naar 

de verkoopstand. Hij zit lekker onderuit in de kleedkamer, lurkend aan 

een flesje bier. “It was a damned good evening here in Amsterdam”, 

mompelt hij. 

Eerder op de avond sprak ik hem uitgebreider. “Dat is een van de 

voordelen van een solo-optreden. De soundcheck duurt nog geen vijf 

minuten, dus heb ik tijd. Zoals veel Amerikaanse singer-songwriters ben 

ik geboren en getogen in een klein plaatsje, in mijn geval Hedgesville 

in West-Virginia, vlak bij de Potomac. Als kind zwierf ik vaak langs de

oevers van die rivier. Op de middelbare school hield ik me 

vooral bezig met skaten en luisteren naar energieke punken 

garagebandjes. Die energie raakte mij en vanaf mijn 

veertiende wist ik dat ik verder wilde in de muziek. Later 

kwam ik in aanraking met de muziek van John Prine en die 

heeft mij sterk beïnvloed” 

Via Prine ontdekte hij Steve Earle en via Earle de gouden 

generatie Texaanse songwriters: Guy Clark, Townes Van 

Zandt en Jerry Jeff Walker. Maar ook de Tulsa-sound 

van J.J. Cale noemt hij als een invloed. “En toen ik mezelf 

wilde verbeteren op gitaar heb ik vooral veel geluisterd 

naar Mississippi John Hurt en Doc Watson. Zo heb ik me 

de fingerpicking-techniek eigengemaakt. Ondertussen 

speelde ik in allerlei bandjes en raakte ik bevriend met 

Tyler Childers, een muzikant uit mijn geboortestreek. Hij is 

belangrijk voor mijn verdere ontwikkeling als muzikant. Het 

is een geweldige kans om met hem op tournee te gaan.” 

Nashville 

“Wat moet je als al je vrienden wegtrekken naar steden, 

werk vinden en gezinnen stichten? Ik had op dat moment 

geen vaste relatie en zo’n zeven jaar geleden vertrok ik 

naar Nashville. De commerciële muziekscene daar vind 

ik absoluut niet aantrekkelijk, maar er zijn genoeg alternatieve 

plekken om er als muzikant en af en toe ook als 

afwasser je geld te verdienen. Ik had niet echt een plan, 

schreef wel liedjes en veranderde in een muzikant die van 

de muziek kan leven. Ik was een tijdje sideman bij The 

Hackensaw Boys en trad op met een eigen band, The Engine 

Lights. Met die groep was ik een plaat aan het opnemen 

toen ik in contact kwam met mensen van Rounder Records. 

Die deden me het aanbod een soloalbum te maken. Dat 

werd DEPRECIATED. Veel songs had ik in de jaren daarvoor 

geschreven. De release in 2021 kon echter niet slechter 

getimed zijn, want dat was tijdens de covidlockdown. Ik werd 

op mezelf teruggeworpen en kon geen kant op. Ik moest 

mijzelf verdoven. Toch ben ik tijdens de pandemie verder 

blijven schrijven aan nieuwe liedjes. Vooral in de nachtelijke 

uren, luister maar naar het autobiografische Insomnia 

Blues.” 

“IT WAS A DAMNED 

GOOD EVENING IN 

AMSTERDAM” 

Op het in oktober vorig jaar verschenen HEAT COMES DOWN 

staan niet alleen intieme nummers over slapeloze nachten 

en nostalgische dagdromen, maar ook songs over existentiële 

angst en observaties van de onrust in de wereld om 

hem heen. Toch gaat er iets sereens vanuit, omdat ze lijken 

voort te komen uit loutering. “Elke keer als de gedachten 

weer door mijn hoofd stuiteren, helpt het om dat om te zetten 

in iets creatiefs, om de zwaartekracht eraf te halen en 

ze tot rust te brengen. Als ik nu naar het album luister lijkt 

het alsof de meeste nummers een antwoord proberen te 

geven op de vragen die ik mezelf voortdurend stel.” ■ 

FLIP VAN DER ENDEN 

DE SCHREEUW 

‘Okay, I’ve been practising my longest and loudest scream’, zegt Rhian Teasdale 

van Wet Leg halverwege Yur Mum. Wat volgt is wat mij betreft een van de 

muzikale hoogtepunten van de 21e eeuw. Zeker live, als het publiek enthousiast 

gehoor geeft aan haar oproep even lekker mee te schreeuwen. Die 

collectieve oerkreet is een vorm van massatherapie waar Dr. Janov niet van 

had durven dromen. Arthur Janov, de bedenker van de primal scream therapie 

meende – even kort door de bocht – dat veel trauma’s zijn te herleiden 

tot de geboorte en dat genezing schuilt in de herbeleving van dat moment. 

Of het werkt is een tweede, maar het heeft beslist mooie muziek opgeleverd. 

Van Primal Scream en Tears For Fears en vooral van zijn beroemdste patiënt 

John Lennon die het letterlijk uitschreeuwt op zijn eerste soloalbum. 

Wet Leg foto Han Ernest 

Het moge duidelijk zijn, ik hou wel van een goed getimede schreeuw, kreet 

of gil. En ik niet alleen. Een rondgang door de pophistorie levert een weelde 

op aan stemverheffingen. Zelfs als we metal, waar nogal wat wordt afgeschreeuwd, 

buiten beschouwing laten, komen we tot een imposante lijst met 

vocalisten die woorden tekortkomen. Eigenlijk moeten we verschil maken 

tussen schreeuwen als Lennon in Mother, gillen als Prince in Beautiful Ones 

en kreten slaken als James Brown in vrijwel al zijn songs, maar daar de 

meeste schreeuwers tevens gillen en kreten uitstoten heeft dat onderscheid 

in de praktijk weinig nut. 

Je zou misschien denken dat mannen eerder overgaan tot vocaal geweld 

dan vrouwen, maar dat is niet zo. Aretha Franklin, Janis Joplin en Tina 

Turner konden net zo’n keel opzetten als Joe Cocker, Jim Morrison of Kurt 

Cobain. 

Misschien is het je opgevallen dat mijn voorbeelden uit de vorige eeuw 

stammen en ook niet meer onder ons zijn. Dat komt omdat er tegenwoordig 

nauwelijks nog een grote bek wordt opgezet, wat waarschijnlijk te maken 

heeft met geld. Schreeuwen kan schade veroorzaken aan de stembanden 

en die van Ed, Taylor en Ariana zijn – naar ik aanneem – goed verzekerd. In 

de polis zal staan dat er bij schade door eigen schuld niet wordt uitgekeerd 

en dat risico wil het management niet lopen. De kreet van Wet Leg is dus net 

als die van Elvis en Little Richard zeventig geleden eigenlijk een uiting van 

rebellie. En daarmee is de cirkel rond. 


IT WAS 10 YEARS AGO TODAY 

BLACK MESSIAH 

D’ANGELO 

AND THE VANGUARD 

DOOR BERTRAM MOURITS 

Aan het slot van Devil’s 

Pie, de documentaire 

van Carine Bijlsma uit 

2019, zien we D’Angelo 

in de studio een plaatje 

opzetten. The Upper Way 

van The Violinaires, een 

intense gospel: Plant my 

feet on higher ground. 

D’Angelo rookt wat, zingt mee, soms met de leadzang 

dan weer met de vlijmscherpe falset van het 

achtergrondkoortje. Hij wandelt, danst een beetje, de 

documentaire laat het de volle twee minuten zien. 

Als het nummer is afgelopen, freestylet hij nog wat 

verder, terwijl de aftiteling door het beeld loopt. 

Het is duidelijk: dit is een man zonder haast. Dat was 

uit de documentaire al gebleken, want het feit dat hij 

al een jaar of tien bezig was met de opvolger van de 

klassieker VOODOO speelt wel een rol. Met argusogen 

werd hij gevolgd. Is D’Angelo zich aan het verliezen in 

drugs? Wordt hij te dik? Is hij bezig een nieuwe Brian 

Wilson te worden, die na het mislukken van SMILE 

nooit meer dezelfde zou zijn? 

Inmiddels weten we dat het zo’n vaart niet liep, al kun 

je het ontstaansproces van het album nu ook weer 

niet rimpelloos noemen. Dat had mede te maken met 

de voorgeschiedenis. Debuut BLACK SUGAR (1995) 

overtuigde onmiddellijk: D’Angelo wist ogenschijnlijk 

moeiteloos een plek te vinden in de soul, funk en 

r&b-traditie, een plekje tussen Prince, Isaac Hayes, 

Al Green, noem ze maar op. Het was makkelijk te 

vergeten dat hij nog maar 21 was. 

Opvolger VOODOO liet vijf jaar op zich wachten. 

D’Angelo noemde een writer’s block als oorzaak. ‘Je 

wil zo graag iets schrijven maar dat gaat niet vanzelf. 

Je moet schrijven over je leven. Dus je moet leven 

voordat je kan schrijven.’ Maar het resultaat mocht 

er zijn. VOODOO was minder toegankelijk dan het 

debuut, maar wel origineler. Geen nootje meer dan 

nodig, dwarse beats, een sexy falset. En een sexy 

lichaam ook, dat hij liet zien op de video van Untitled, 

een prachtige ballad die nog het meest aan Prince 

deed denken. 

De vijf jaar tussen die eerste twee albums vallen in 

het niet bij de veertien jaar die D’Angelo nodig had 

om tot BLACK MESSIAH te komen. Aan de titel is al 

te zien dat de ambities niet zijn teruggeschroefd, 

maar de plaat maakt ze waar. Het is wederom geen 

DRIE INTERESSANTE ALBUMS UIT 2014 

TOP TIEN DECEMBER 2014 

14 HEAVE MEI/JUN 2024 

Na twee bijzondere ep’s werd het voor FKA 

Twigs tijd voor een volwaardig debuut: LP1. 

Een ongrijpbare plaat tussen elektronica, 

folk en r&b. Tussen Björk, Beyoncé en Kate 

Bush, dat soort dingen kun je roepen, maar 

het is beter gewoon te luisteren. 

St. Vincent is al net zo eigenzinnig, al 

gebruikt ze wel gewonere middelen: behalve 

liedjesschrijver en zangeres is St. Vincent 

ook gitarist. Na enkele zoekende, persoonlijke 

albums, was ST. VINCENT een album 

waarop ze zichzelf opnieuw uitvond: opener 

en minder duister. Hoewel, zelf omschreef 

ze het album als ‘een feestplaat die je op 

een uitvaart kunt draaien’. 

Country is misschien wel het conservatiefste 

genre in de popmuziek. Maar niet voor 

Sturgill Simpson, die met METAMODERN 

SOUNDS IN COUNTRY MUSIC een plaat maakte 

die naar country klinkt, maar waarop je het 

experiment hoort aankomen. De titel is een 

verwijzing naar Ray Charles en de teksten 

getuigen van Simpsons creatieve geest. 

1 Ed Sheeran – Thinking Out Loud 

2 David Guetta ft. Sam Martin – Dangerous 

3 Mr Probz – Nothing Really Matters 

4 Hozier – Take Me To Church 

5 Sheppard – Geronimo 

6 Calvin Harris ft. John Newman – Blame 

7 Mark Ronson ft. Bruno Mars – Uptown Funk! 

8 Ariana Grande & The Weeknd – Love Me Harder 

9 Yellow Claw ft. Ayden – Till It Hurts 

10 Meghan Trainor – All About That Bass

20 

14 

gemakkelijke muziek. Weer die eigenwijze beats, een 

gruizig geluid, op een of andere manier zowel kaal 

als vol, omdat elk loopje betekenis heeft. Knorrende 

bassen waar soms nog een lagere synthesizerbas 

onder komt. Een orgeltje, ongewone percussie, 

spaarzame en effectieve samples. 

Op sommige plekken doet het geluid denken 

aan een ander klassiek album met een 

gecompliceerde ontstaansgeschiedenis: 

THERE’S A RIOT GOING ON van Sly & The Family 

Stone – waaraan Stone twee jaar werkte, 

wat je er op een fascinerende manier aan 

afhoort. D’Angelo wist misschien toch beter wat hij 

wilde en hij vond ook de mensen om het voor elkaar 

te krijgen. Questlove op drums, Pino Palladino op bas, 

een gastrolletje voor trompettist Roy Hargrove; het 

kon niet op. Behalve aan Sly Stone doet het geluid 

denken aan Stevie Wonder (ook iemand die zijn platen 

zoveel mogelijk zelf in elkaar knutselde) of – iets 

eigentijdser – aan de eigenzinnige en lome beats van 

Q-Tip of de neosoul van Tony! Toni! Toné!, de band 

met Raphael Saadiq die in de jaren negentig mooie 

platen maakte. 

Ondertussen liep de spanning wel degelijk op. Er 

werd soms een liedje ‘gelekt’ (zelfs door coproducer 

Questlove!) en sessiemuzikanten konden hun 

enthousiasme niet voor zich houden. De verschijning 

zelf ging dan weer opvallend snel. Na een zomer 

vol politiegeweld (onder andere de moord op Eric 

Garner, wiens laatste woorden ‘I can’t breathe’ waren) 

besloot D’Angelo in december 2014 dat de tijd rijp 

was voor een plaat met een boodschap. Zo verscheen 

het album waaraan jarenlang was gewerkt, 

bijna onverhoeds. Het grootste wonder is dat BLACK 

MESSIAH klinkt alsof een groep vrienden bij elkaar is 

gaan zitten om een klein uurtje te gaan jammen en 

experimenteren. Loom, terloops, zonder haast, maar 

intens en gemeend. Zoals D’Angelo na een optreden 

Higher Ground meezong. ■ 

OVERLEDEN IN 2014 

TEN YEARS AFTER 

Bobby Womack worstelde de laatste jaren 

van zijn leven flink met zijn gezondheid. 

Diabetes, kanker, een longontsteking, beginnende 

Alzheimer: de wankele afsluiting 

van een ongezond leven. Daar gaat het 

natuurlijk niet om, want Womack is de man 

van onder andere It’s All Over Now, That’s 

The Way I Feel About Cha en Across 110th 

Street – om slechts drie liedjes te noemen. 

Zijn laatste album is niet zijn bekendste, 

maar de ontstaansgeschiedenis is mooi: 

enkele Engelse producers (van wie Damon 

Albarn de bekendste is) wilden dat Womack 

nog één keer zou schitteren: zijn laatste 

album daarvóór was RESURRECTION, en 

dat was bijna twintig jaar geleden en niet 

zo’n goeie plaat. THE BRAVEST MAN IN THE 

UNIVERSE is dat wel. De plaat verscheen 

in 2012, twee jaar voor Womacks dood. 

Het is een avontuurlijk geheel waarop 

Womack vooruit kijkt. Geen ouderwetse 

soul maar ongewone popmuziek, met 

verrassende gasten (Lana Del Rey, Fatoumata 

Diawara). Er viel helaas niet zoveel 

meer vooruit te kijken: Womack was op. 

Zijn zwanenzang is een sterk album waar 

de ellende van die laatste jaren niet aan 

af te horen is. 

Veertien jaar moest er gewacht worden op BLACK 

MESSIAH, inmiddels zijn we tien jaar verder en er 

is geen nieuw album in zicht. In 2015 zei D’Angelo 

dat hij bezig was met een ‘aanvulling’ op BLACK 

MESSIAH maar dat vond hij vermoedelijk korte 

tijd later al geen goed idee meer. De bezorgdheid 

lijkt wat kleiner – het soortelijk gewicht van zijn 

drie albums is hoog genoeg, bovendien verschijnt 

er zo nu en dan wel een liedje. Het door Daniel 

Lanois geproduceerde en voor een game geschreven 

Unshaken (2019) is fraai en subtiel. I Want You 

Forever (met Jay-Z) uit januari van dit jaar is een 

instant soulklassieker. Komt wel goed met D’Angelo. 


PORTRET VAN… 

HET POPTONEEL KENT VELE ROLLEN: ARTIEST, MANAGER, PROGRAMMEUR, RADIOPLUGGER, LABELMANAGER, 

PROMOTOR, DISTRIBUTEUR, PLATENBOER EN NOG VEEL MEER. IN IEDERE HEAVEN LATEN WE IEMAND AAN HET 

WOORD OVER HAAR OF ZIJN VAK OF PASSIE. DIT KEER HARALD WARNIER VAN HIFI STUDIO WILBERT. 

TEKST LOUIS NOUWS FOTO’S HAN ERNEST 

HARALD WARNIER 

HIFI STUDIO WILBERT 

Hoe vaak zal ik Walk On The Wild Side van Lou Reed hebben 

gehoord? Dat zal ruim meer dan honderd keer zijn vermoed ik, 

maar niet eerder had ik de sensatie dat het dameskoortje pal 

naast me leek te staan. 

We zitten in de luisterruimte op de tweede etage van Hifi Studio Wilbert 

in het centrum van Utrecht. Hier staat een hifi-installatie die Harald 

Warnier (58), een van de drie medewerkers, “high end” noemt. “Iets waar 

je naartoe kan groeien”, voegt hij eraan toe, want de geluidsinstallatie 

waarnaar we luisteren is bepaald niet goedkoop. 

Hifi Studio Wilbert – anno 1973, het jaar dat Walk On The Wild Side 

uitkwam – is een begrip. De oorspronkelijke eigenaren (Willem en Bert) 

droegen de zaak ruim 25 jaar geleden over. Warnier lachend: “Als 

‘nieuwe’ medewerkers zijn we inmiddels ook allemaal de vijftig gepasseerd. 

Maar we passen goed bij onze klantenkring die voornamelijk 

bestaat uit mensen van veertig en ouder. We zijn met onze klanten 

meegegroeid. Veel mensen kochten hier hun eerste serieuze geluidsinstallatie 

en komen na een aantal jaren terug om net weer wat betere 

apparatuur aan te schaffen. Die omgang met klanten zie ik als een van 

de leukste kanten van ons werk. We adviseren en faciliteren. We hebben 

een website, webshop, nieuwsbrief en organiseren luisteravonden, maar 

bellen mensen ook wel op als we denken dat we iets interessants voor ze 

hebben. Soms weten we dat mensen op iets azen.” 

De zaak aan de Korte Jansstraat in Utrecht is laagdrempelig en huiselijk 

ingericht. “Je kunt gewoon binnenlopen en rondkijken, maar het liefst 

hebben we dat iemand een afspraak maakt om een uur of langer ongestoord 

in een van onze luisterkamers naar een of meer opstellingen 

te luisteren. We zorgen uiteraard voor goed geluid en een kop lekkere 

koffie. In de kelder staan de sets voor kleinere ruimtes, die nog altijd 

voortreffelijk klinken. Op de eerste en tweede verdieping zijn de luisterruimtes 

groter met muziekinstallaties die daarin goed passen. Omdat 

we veel terugkerende klanten hebben, zorgen we ervoor dat onze col- 

lectie boeiend blijft. Er is heel veel aanbod en wij proberen de krenten 

uit de pap te pikken. We gaan voor kwaliteit, ook in hoe een merk zich 

presenteert. En de band met de producent telt. Vaak zijn die net zo 

gedreven bezig met geluid als wij. Neem Sven Boenicke, een fabrikant 

van luidsprekers uit Bazel. Je kunt hem vergelijken met een muzikant, 

eigenzinnig met ideeën die hij in alles mooi doorvoert.” 

Overigens benadrukt Warnier dat het wat hem betreft blijft draaien om 

de muziek. “Je hebt natuurlijk hifi-adepten die het liefst blijven hifi-en. 

Niks mis mee. Maar de meeste klanten willen vooral genieten van hun 

favoriete muziek. 

De meesten zijn liefhebbers van jazz en pop. Als ze hier voor het 

eerst komen is, naast informeren naar het budget wat ze in gedachten 

hebben, een belangrijke vraag hoe ze hun muziek willen beleven. Een 

belangrijke graadmeter voor mij is hoe mensen het liefst een concert 

beleven. Sommigen staan altijd vooraan om de muziek haast lijfelijk te 

voelen. Anderen, en daar hoor ik zelf bij, zoeken het mengpaneel achter 

in de zaal op om een zo compleet mogelijk beeld te horen. Dat zegt veel 

over hoe je ook thuis naar muziek wilt luisteren. Je zoekt samen naar de 

beste ‘oplossing’ en dat is zeker niet altijd de duurste.” 

Net als Heaven heeft Hifi Studio Wilbert te maken met een ouder 

wordende doelgroep, maar ze zien inmiddels vaker jongeren binnenlopen 

op zoek naar een goede draaitafel. “Want vaak hebben ze vinyl omarmd. 

Ik ben zelf opgegroeid met langspeelplaten en snap die voorliefde 

heel goed. Het is een tastbare manier om je liefde voor bepaalde muziek 

of een artiest te belijden. Maar zeg ik ze dan, heb je weleens nagedacht 

om te investeren in een goede all-in-one streamer? Daarmee kun je 

muziek op hifi-niveau beluisteren als je gebruik maakt van streamingplatforms 

als Tidal en Qobuz. Trouwens, ook Spotify klinkt dan al beter. 

We snappen dat je als verzamelaar liever vinyl en cd’s in je kast hebt 

staan dan een harde schijf met al je albums, maar geluidstechnisch is 

streamen met een goede installatie al snel beter. Wij zien steeds vaker 


Olav Blom, Harald Warnier en Jan Willem Verbeek 

dat mensen vinyl kopen van hun favoriete artiesten, maar daarnaast veel 

muziek streamen. De lp-hoes zet je dan in je huiskamer of in een fraaie 

vinylkast. Gelukkig kun je tegenwoordig muziek heel goed zowel digitaal 

als analoog ervaren.” 

Aan de wanden in het pand van Hifi Studio Wilbert hangen op diverse 

plekken foto’s die Heaven-fotograaf Han Ernest maakte. “Han is al jaren 

klant bij ons en bij het plaatsen van zijn installatie bij hem thuis zagen 

we zijn werk en raakten we onder de indruk. Het past perfect in de 

beleving die we willen bieden. Het draait hier uiteraard om goed geluid, 

maar veel meer nog om het optimaal genieten van de muziek die je 

goed vindt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat mensen geregeld een 

foto van Han aanschaffen.” ■

DIEPERE LAGEN 

THE BONY KING 

THE BONY KING OF NOWHERE IS HET PSEUDONIEM WAARONDER GENTENAAR BRAM VANPARYS (37) SINDS 

2009 ALBUMS UITBRENGT. WERD HIJ IN ZIJN BEGINDAGEN NOGAL EENS VERGELEKEN MET NEIL YOUNG EN 

BOB DYLAN, IN DE RECENSIES VAN ZIJN JONGSTE ALBUM EVERYBODY KNOWS LEES JE VAAK DE NAMEN THOM 

YORKE EN RADIOHEAD. 

TEKST LOUIS NOUWS FOTO EVA DONCKERS 

18 HEAVEN MEI/JUNI 2024 

Zijn artiestennaam is afgeleid van een song van Radiohead; het 

is de ondertitel van There, There van het album HAIL TO THE 

THIEF. “Ik ben opgegroeid met de muziek van Radiohead, dus die 

invloed op mijn muziek is er zeker. Neil Young en Dylan werden 

eerder vaak als referenties genoemd, maar op het nieuwe album is hun 

invloed meer op de achtergrond. EVERYBODY KNOWS is meer Europees 

getint dan Amerikaans, zo voelt het in ieder geval voor mij. Behalve 

Radiohead zou ik trouwens nog PJ Harvey, Kraftwerk, Blur, Portishead 

en Air als inspiratie kunnen noemen. Artiesten waar ik al mijn hele leven 

naar luister.” 

Als je zijn artiestennaam combineert met de albumtitel EVERYBODY 

KNOWS ligt een link met een van de mooiste Neil Young-albums, 

EVERYBODY KNOWS THIS IS NOWHERE, natuurlijk voor de hand. Vanparys 

moet glimlachen. “Daar ben ik al eerder op gewezen, maar het is eerder 

een grappig toeval dan dat ik daar over had nagedacht. Everybody Knows 

is trouwens ook een songtitel van Leonard Cohen, nog iemand die ik 

bewonder.” 

De titelsong geeft de essentie weer van waar het album als geheel over 

gaat, verklaart de beheerst formulerende songwriter in het Amsterdamse 

café waar hij successievelijk een aantal journalisten te woord staat. 

“De meeste songs komen voort uit een kritische blik op de samenleving. 

Ik stoor me bijvoorbeeld aan oppervlakkigheid, mensen die zich een 

mening vormen op basis van één krantenkop of een tweet.” Zelf is hij 

een denker, niet iemand die zomaar iets voor zoete koek aanneemt. Hij 

is geabonneerd op De Groene Amsterdammer en Filosofie Magazine en 

kijkt amper televisie. 

“Maar het gaat ook over het alomtegenwoordige consumentisme in onze 

maatschappij. Over marketing die mensen een levensstijl opdringt dan 

wel een manier van leven rechtvaardigt. Neem de slogan Think Different 

die Apple gebruikt. Alsof je als Apple-gebruiker kritisch in de wereld 

staat. Maar zo kun je ‘anders zijn’ en toch gewoon blijven consumeren. 

Of je geweten geruststellen. Je maakt de wereld niet beter door biologisch 

vlees te eten. Nu ja, misschien ietsje beter. Maar we weten allemaal 

dat er dieper gravende aanpassingen en veranderingen nodig zijn. Je 

kunt beter helemaal geen vlees eten. We weten het, everybody knows, 

maar het vergt veel meer van ons dan de meesten kunnen waarmaken.” 

Laag 

Bij het cd-boekje van EVERYBODY KNOWS zit een doorzichtig rood inlegvel 

dat de teksten leesbaar maakt wanneer je het plasticje erop legt. 

Ook de titel op de voorzijde van het album wordt pas goed zichtbaar 

met het doorkijkvel. De idee erachter is dat je een extra handeling moet 

verrichten om meer te weten te komen. “Ik vond het mooi om iedereen 

iets te laten doen om de diepere laag te vinden.” 

Dat conceptuele denken met een knipoog is ook van toepassing op de 

prachtige video bij Are You Still Alive. De clip is in één take opgenomen 

en laat voorbijgangers langslopen en stilstaan voor een etalage vol tv’s, 

waarop dan weer de tekst van het nummer te zien is: Nothing ever brings 

you down/It is not your problem anyway/Picture yourself the best way you 

can/Put in online and live up to it. 

In het tableau vivant lijken mensen niet veel met elkaar gemeen te hebben, 

behalve dat ze naar de schermen in de etalage kijken. Een man 

loopt door beeld met een sandwichbord waarop een deel van de tekst 

van het titelnummer Everybody Knows staat en de zonnebloem die op de 

stoep blijft liggen verwijst naar de omslagfoto van het album: een veld 

vol zonnebloemen die allemaal dezelfde kant op wijzen – tournesols – 

waarbij ze hun kopjes lichtjes laten hangen. 

“Toen ik die foto van het veld met zonnebloemen zag wist ik dat dat 

het beeld van het album was. We lijken een samenleving met heel veel 

verschillende meningen, maar uiteindelijk is er niet heel veel ruimte 

voor individualiteit. Het is veel gemakkelijker mee te gaan in een stroom 

en sociale media versterken dat nog eens. We voelen ons thuis in onze 

eigen bubbels.” 

Snaar 

Zijn voorlaatste album SILENT DAYS verscheen in 2018. Daarna belandde 

Bram Vanparys in een voor hem lastige periode. “Ik kwam artistiek vast 

te zitten. Ik zou het geen writer’s block willen noemen, want die verklaring 

is me te gemakkelijk. Ik wil met elk album iets nieuws brengen en 

de covidjaren waren geen inspirerende tijd. Wel heb ik toen heel veel 

gelezen. Ik wil de vernieuwing altijd uit mezelf halen. Ik vind het niet zo 

interessant om steeds hetzelfde soort nummers te schrijven en die dan 

een andere muzikale aankleding te geven door met een andere producer 

te werken. Het moet geen oude wijn in nieuwe zakken zijn. 

Wat ik heb gedaan is mezelf beperkingen opleggen. Ik heb ooit eens 

gelezen dat Jack White dat deed. Als je mogelijkheden uitsluit ontstaan 

er namelijk als vanzelf weer nieuwe mogelijkheden. Dus ben ik bijvoorbeeld 

nummers gaan schrijven op een gitaar met één snaar. Dat maakte 

me vrijer om met mijn stem melodieën te zoeken. Als je schrijft op basis 

van akkoorden zit je toch eerder vast aan de tonaliteit van die akkoorden. 

Dat geldt althans voor mij, want ik vind het niet klinken om een 

grote terts te zingen bij een mineurakkoord. Maar als je afstand neemt 

van gewoontes komt er ruimte voor weer iets nieuws. In de creatiefase 

wil ik me eigenlijk niet te comfortabel voelen, want dan verveel ik me

OF NOWHERE 

al snel. Ik ben na de middelbare school ook gestopt met school omdat 

ik me niet uitgedaagd voelde. Op mijn zeventiende heb ik de gitaar ter 

hand genomen met het voornemen om nieuwe dingen te maken. Om 

creatief te zijn. Ik wil mezelf steeds verbeteren. Misschien dat anderen 

dat niet vinden, dat ik mezelf met ieder album verbeter, maar het is mijn 

werkethiek om de lat telkens wat hoger te leggen voor mezelf. Hoelang 

dat kan voortduren weet ik overigens niet. Hoe eindeloos diep kan het 

vat met ideeën zijn?” ■ 

The Bony King Of Nowhere live: 26 april in Muziekgieterij, Maastricht; 18 mei 

op festival Ik Zie U Graag, in Chassé Theater, Breda; 21 november in De Roma, 

Antwerpen; 29 november in Cactus, Brugge. 


AIOFE O’DONOVAN 

VROUWENRECHTEN 

MET HAAR VIERDE SOLOALBUM ALL MY FRIENDS LIJKT SINGER-SONGWRITER AOIFE O’DONOVAN ALVAST WAT 

SCHOTEN VOOR DE BOEG TE GEVEN VOOR DE PRESIDENTSVERKIEZING DIE LATER DIT JAAR PLAATSVINDEN IN 

HAAR VADERLAND. IN PRACHTIG UITGEWERKTE NUMMERS, VAAK MET EEN KAMERORKEST EN EEN KINDER- 

KOOR IN ONDERSTEUNING, ROEPT ZE VOORAL VROUWEN OP OM TE GAAN STEMMEN. 

TEKST LOUIS NOUWS FOTO SACHA ISRAEL 


Aoife O’Donovan (41) zit klaar achter een tafel voor het zoomgesprek 

vanuit Orlando, waar haar man Eric Jacobsen muzikaal 

leider is van het Philharmonic Orchestra. Ze spreekt snel en 

kordaat. “ALL MY FRIENDS is in mijn ogen niet zozeer politiek 

van aard, het gaat over rechten. Die kun je natuurlijk niet los zien van 

politiek, maar als ik aan politiek denk, vind ik dat dat gaat over opvattingen. 

Zaken waar je verschillend over kunt denken en waar je soms 

compromissen in moet sluiten. Maar mensenrechten en vrouwenrechten 

in het bijzonder, ik zou wensen dat die niet politiek zijn. Het recht van 

vrouwen om te stemmen mag nooit een politieke kwestie zijn, dat is een 

grondrecht. Maar we leven in vreemde tijden waarin veel rechten weer 

ter discussie staan.” 

ALL MY FRIENDS is geïnspireerd op het leven en de toespraken van de 

Amerikaanse voorvechtster van het vrouwenkiesrecht Carrie Chapman

Catt, die leefde van 1859 tot 1947. In sommige songs citeert O’Donovan 

letterlijk uit haar redes. De fanatieke strijd van de suffragette leidde 

in 1920 tot opname van het Negentiende Amendement in de grondwet 

van de Verenigde Staten, om zo het vrouwenkiesrecht te verankeren. 

“Dat het album uitkomt in het jaar van de presidentsverkiezing geeft 

het natuurlijk food for thought. Maar het album heeft voor mij een sterk 

historisch perspectief. Het gaat over wat in de afgelopen honderd jaar 

is bereikt – bevochten vaak. En over hoe we er nu voorstaan en wat 

we in de toekomst zullen moeten doen. Ik ben heus geen activiste en 

zeker geen politieke songwriter, maar ik vind het de plicht van iedere 

burger om deel te nemen aan de democratie, om zich op de hoogte te 

stellen van wat er speelt en haar of zijn stem uit te brengen.” 

Dochters 

Directe aanleiding voor ALL MY FRIENDS was een opdracht van het 

Orlando Philharmonic Orchestra om het honderdjarig bestaan van 

Negentiende Amendement te eren met een muziekstuk. “Het moest 

een herdenking zijn, maar verder kreeg ik volledige artistieke vrijheid. 

Het mocht een instrumentaal stuk zijn, maar omdat ik een singersongwriter 

ben, verwachtten ze kennelijk ook wel tekst en zang. Het 

stelde me wel voor een uitdaging. Ik zie mezelf vooral als iemand die 

haar basis heeft in folkmuziek, maar ik heb gestudeerd aan het conservatorium 

dus mijn muzikale achtergrond is wel een stuk breder. Dit 

was een mooie gelegenheid om het wat grootser aan te pakken. Ik heb 

vijf songs geschreven, die alle op het nieuwe album ALL MY FRIENDS 

terecht zijn gekomen. In de kern zijn het folksongs, maar met mijn 

man Eric Jacobsen en arrangeur Tanner Porter hebben we de muziek 

een orkestrale allure gegeven.” De songs zijn in 2021 in diverse steden 

uitgevoerd met het orkest. 

Voor het album, dat ze aanvulde met drie wat kleiner gehouden songs 

en een fraaie cover van Dylans The Lonesome Death Of Hattie Carroll, 

schakelde ze The Knights in, een kamerorkest onder leiding van haar 

man, het blazerskwartet The Westerlies en het San Francisco Girls 

Chorus bestaande uit tieners tot 18 jaar. “Ik vind het vooral prachtig om 

een nummer als Daughters te zingen met een kinderkoor. Het idee dat 

vrouwen honderd jaar geleden marsen liepen om op te komen voor 

hun stemrecht. Dat ze in de jaren zeventig de straat opgingen voor het 

recht op abortus en in 2016 weer door de straten marcheerden toen 

Trump was verkozen tot president. Je ziet misschien de urgentie van 

die protesten niet als je jong bent, maar zodra je een dochter hebt… 

Ik heb nu een meisje van zes en ik zou niet willen dat de dochter van 

mijn dochter weer moet vechten voor de rechten waar de moeder van 

mijn moeder voor vocht.” 

Over The Finish Line, waaraan ook Anaïs Mitchell haar stem leent, gaat 

over het almaar verschuiven van lijnen. “Er zijn steeds weer nieuwe 

uitdagingen waar je voor komt te staan in je leven. Nieuwe doelen die 

je wilt bereiken. Het kan heel frustrerend zijn als je denkt dat je er 

bijna bent en dat de finishlijn weer net iets verder blijkt te liggen. Soms 

kun je de finish niet eens meer zien liggen.” 

Het nummer moet je volgens haar zien als een metafoor voor de 

eeuwige strijd voor gelijkheid en basale mensenrechten. In dat licht 

moeten we ook haar versie van The Lonesome Death Of Hattie Carroll 

bekijken. “Die song had ik al eens uitgevoerd met orkest, in een 

arrangement van mijn vriend Gabriel Kahane. Het begint met een 

deel van The Battle Hymn Of The Republic, een bekende Amerikaanse 

civil war song. De oorspronkelijke tekst van dat nummer is geschreven 

door Julia Ward Howe, een strijdster voor de afschaffing van slavernij, 

ook een mensenrecht. De moord op Hattie Carroll speelde zich af in 

de jaren zestig. Dylan nam zijn vrijheden om het verhaal te vertellen, 

ook op die manier voelt het verwant met de andere nummers op ALL 

MY FRIENDS. It is a folksingers take on something that actually happened. 

En verdrietig genoeg gebeuren dat soort dingen nog steeds. Mensen 

worden vermoord en de straf staat vaak niet in verhouding tot het 

onrecht dat is aangedaan. Ik zag het nummer als de perfecte afsluiting 

van het album.” 

Als ik vraag of ze eerder nummers van Dylan coverde moet ze lachen. 

“Iedere folksinger heeft ooit in zijn leven songs van Dylan gecoverd. 

I think that is safe to say.” 

Happy spaces 

Haar vorige album, dat twee jaar geleden uitkwam, droeg de titel AGE 

OF APATHY. Vergeleken daarbij is ALL MY FRIENDS een call to action. Hoe 

ziet ze de relatie tussen die twee: “Op AGE OF APATHY keek ik terug 

op mijn leven als jongvolwassene. Nu ben ik een veertiger en in een 

andere fase van mijn leven. Nu denk ik meer: hoe kunnen we verder 

komen als maatschappij. Op persoonlijk vlak betekent dat dat ik meer 

betrokken wil zijn bij het leven om me heen. Niet alleen als muzikant, 

maar ook als moeder die betrokken is bij de school van haar kind, als 

buurtbewoner, als actief lid van een democratie. Want iedereen heeft 

het over de presidentsverkiezing, maar Amerika heeft talloze verkiezingen, 

van de plaatselijke sheriff tot de vertegenwoordiger in het Huis 

van Afgevaardigden. De opkomst voor die verkiezingen is doorgaans 

teleurstellend laag. Het kan een natuurlijke reflex zijn om je terug te 

trekken als zaken je niet aanstaan. Terug in je eigen huis en je eigen 

denkwereld. Om alleen het nieuws te zien dat je wilt zien. Maar het is 

heel belangrijk om naar buiten te treden en aanwezig te zijn, fysiek en 

emotioneel.” 

Hoe denkt ze dat haar muziek daarbij zou kunnen helpen? 

“I don’t know. I’m a singer, a musician. Dat is mijn werk.” Ze pakt haar 

gitaar die ze al die tijd op schoot heeft gehouden. “Het is mijn roeping, 

het is wat ik het allerliefst doe. Zelfs als ik zit te wachten totdat de 

Zoom start, speel ik. Het maakt me zo gelukkig. En ik denk inderdaad 

dat het impact kan hebben. Muziek kan mensen samenbrengen. Als ik 

op een bluegrass festival speel, weet ik dat in het publiek behoorlijk wat 

mensen staan met opvattingen die met die van mij verschillen. Maar ze 

houden allemaal van de muziek. Het is belangrijk om samen in happy 

spaces te kunnen zijn. Dat je naast iemand kunt staan die niet per se 

gelooft in de dingen waarin jij gelooft en dat je je toch op dat moment 

verbonden voelt met elkaar. Als de wereld te gepolariseerd is, voelt dat 

zeer onveilig, gevaarlijk zelfs.” 

Ze is alweer druk met het schrijven van nieuwe songs. Met Sara 

Watkins en Sarah Jarosz, met wie ze het trio I’m With Her vormt, werkt 

ze aan een opvolger van het debuutalbum uit 2018. De groep Crooked 

Still, waarvan ze jarenlang deel uitmaakte, is definitief overleden, maar 

er zit wel een samenwerking in het vat met het alternatieve bluegrasskwartet 

Hawktail, waar ex-Crooked Still-violiste Britanny Haas deel van 

uitmaakt. “Ik heb altijd projecten in de pijplijn”, zegt ze welgemoed. 

Maar eerst zijn er optredens om haar nieuwe album te presenteren. 

Sommige met een groot orkest. “Alle muziek is uitgeschreven, dus ik 

kan de orkestrale versies met verschillende orkesten uitvoeren. Het 

hangt natuurlijk af van de budgetten. Er moet geld zijn om zulke grote 

producties op het podium te kunnen brengen. Maar gelukkig kan ik de 

muziek op meer manieren uitvoeren. Laatst heb ik het album in mijn 

eentje op gitaar gespeeld en dat beviel me eigenlijk heel goed. Op die 

manier werken de songs werken ook.” ■ 

Aiofe O’Donovan live met Guildhall Session Orchestra: 18 juni in Barbican 

Hall, Londen. 



ROBERT WYATT 

ROCK BOTTOM: EXPERIMENTELE VRIJHEID 

ROBERT WYATT, DE CHARISMATISCHE DRUMMER/ZANGER OP DE EERSTE VIER PLATEN VAN DE BRITSE BAND 

THE SOFT MACHINE, VIEL OP 1 JUNI 1973 UIT EEN RAAM EN ZOU DAARVAN NOOIT MEER VOLLEDIG HERSTEL- 

LEN. ZIJN VERDERE LEVEN BLEEF HIJ AFHANKELIJK VAN EEN ROLSTOEL. WAT DOET DAT MET EEN MENS? MEDIO 

1974 VERBAASDE HIJ VRIEND EN VIJAND MET ROCK BOTTOM. IN DEZE VIJFDE BIJDRAGE VAN WIM BOT EN 

PETER DE RUITER STAAN ZIJ STIL BIJ DIT MEESTERWERK. EERDERE STUKKEN VAN BOT EN DE RUITER GINGEN 

OVER JIMI HENDRIX’ LEGENDARISCHE LIVE VERTOLKING VAN MACHINE GUN, HET ALBUM L.A. WOMAN (1971) 

VAN THE DOORS, HET DEBUUTALBUM (1972) VAN ROXY MUSIC EN OVER-NITE SENSATION (1973) VAN FRANK 

ZAPPA EN THE MOTHERS OF INVENTION.

ROCK BOTTOM is het fraaie en onbetwiste meesterwerk van 

Robert Wyatt (79), een musicus die een speciaal plekje in 

ons hart heeft. Hij is de schepper van een uniek oeuvre, dat 

gekenmerkt wordt door een samenspel van meerlaagse 

keyboards, subtiele percussie en een bijzondere, breekbare, 

hoge stem. Wyatt excelleerde als drummer, maar niet minder als 

zanger in de jaren dat hij met The Soft Machine aan de weg begon te 

timmeren. Hij was een van de oprichters van deze experimentele band 

en de spil. Wyatt drumde tijdens concerten vaak met ontbloot bovenlichaam, 

in een stijl die gerust uniek mag heten, ook met zijn handen 

en af en toe zelfs met zijn vuisten. Soms raakte hij volledig in trance 

en leek hij ver weg. Hoeveel alcohol en drugs hij er in die tijd doorheen 

joeg, geen idee. Weinig was het niet. 

Wyatt heeft een kleine schare trouwe liefhebbers. Er zijn nogal wat mensen 

die zijn keyboardwerk zenuwslopend gepriegel vinden en zijn 

falsetto irritant. Smaken verschillen en dat is maar goed ook. Voor ons is 

Wyatt een artiest die diverse soorten muziek in een volstrekt eigen 

idioom heeft verwerkt, dat vanzelfsprekend schatplichtig is aan The Soft 

Machine en de progressieve bands van de Canterbury scene, zoals 

Caravan en Matching Mole, 

maar daar uiteindelijk bovenuit 

stijgt. Vooral omdat Wyatt in 

zijn composities en interpretaties 

en met zijn ijle zang altijd 

zocht naar totale muzikale 

vrijheid, zoals een vogel in de 

lucht. Het is muziek die ademt 

en ruimte schept. ROCK BOTTOM 

is een hoogtepunt. De enige 

albums die naar ons idee in de 

buurt komen van zo’n zoektocht 

zijn de meest jazzy platen 

van Joni Mitchell, zoals 

HEJIRA uit 1976. 

Drama 

Robert Wyatt kreeg bekendheid 

als drummer en zanger 

van The Soft Machine die eind 

jaren zestig indruk maakte 

Linksboven: drummer bij The Soft Machine 

in 1967; Rechtsboven: in het ziekenhuis 

na de fatale val in 1973, met zijn vrouw 

Alfie; Links: oorspronkelijke hoes van Rock 

Bottom; Boven: hoes van heruitgave 

met hun experimentele, psychedelische sound. Het een plaatkant lang 

durende jazzy Moon In June van dubbelaar THIRD (1970), gecomponeerd 

door Wyatt, is een voorbode van zijn latere solowerk. Wyatt werkte als 

drummer in de herfst van 1970 ook nog mee aan het album FOURTH, 

maar verliet de band al snel na de studio-opnames. Hij zegt zich nu nog 

maar weinig van die tijd te kunnen herinneren en er niet met plezier aan 

terug te denken. Hij spreekt zelfs over een traumatische ervaring, traumatischer 

dan de val uit het raam en de verlamming die erop volgde. Hij 

richtte de groep Matching Mole op en maakte in 1970 ook nog eens het 

soloalbum THE END OF AN EAR. 

Maar Wyatts echte solocarrière begon – daar zijn alle critici en ook 

hijzelf het over eens – pas na dat grote drama in zijn leven: de val uit 

een raam in totale dronkenschap op een feest op 1 juni 1973, waardoor 

hij vanaf zijn middel verlamd raakte. Na een maandenlang verblijf in het 

ziekenhuis kwam hij in een rolstoel terecht en was het drummen met 

zijn voeten voorbij. 

Voor altijd. 

ROCK BOTTOM lijkt op 

het eerste gehoor 

een aangrijpend verslag 

van dit persoonlijke 

drama. Zes nummers, 

drie per kant, 

het ene nog mooier 

dan het andere; 

sommige echt liedjes, 

andere uitdijende 

experimenten. Sea 

Song is de majestueuze 

opener, een 

fantastisch liefdeslied 

over zijn vrouw en 

muze Alfreda (Alfie) 

Benge, met een door 

Indiase klassieke 

muziek beïnvloed 

langdurig orgeloutro. 

A Last Straw 

lijkt het drama aan 

te kondigen en heeft 

subtiel slidegitaarwerk 

van Wyatt zelf. In Little Red Riding 

Hood Hit The Road hoor je het moment van 

de val en een onheilspellende solo van de 

Zuid-Afrikaanse trompettist Mongezi Feza, 

over stormachtige percussie, keyboards en 

angstaanjagende zang (Oh no, I can’t stand 

it, Stop please) heen. Bijzonder is dat het 

tweede deel van het nummer, het achterwaarts 

gespeelde eerste deel is, waar 

alleen bassist Richard Sinclair overheen 

speelt. Sinclair vergeleek die ervaring 

eens met een lsd-trip. Het nummer én de 

eerste plaatkant eindigen met een voordracht 

van spoken word-kunstenaar avant 

la lettre Ivor Cutler. 

Op kant B staan Alifib en Alifie, wederom 

liefdesbetuigingen aan zijn vrouw Alfie. 

Alifie bevat een conversatie met haar met 


een maffe surrealistische tekst en prachtig saxofoonwerk van Gary 

Windo. De nummers beginnen met de hoorbare ademhaling van Wyatt 

als percussie-intro. Het afsluitende Little Red Robin Hood Hit The Road 

begint als een meeslepende Canterbury-klassieker, met de viola van 

Fred Frith en karakteristiek gitaarwerk van Mike Oldfield, en ook deze 

plaatkant eindigt met een door Cutler voorgedragen tekst. 

Onderwater 

ROCK BOTTOM lijkt een direct verslag van het ongeval, maar die wat 

voor de hand liggende interpretatie is bedrieglijk. Nogal wat van het 

materiaal was namelijk al vóór de val geschreven in Venetië, waar Alfie 

deel uitmaakte van de filmcrew van Nicolas Roeg die er de thriller 

Don’t Look Now opnam. Wyatt componeerde veel op het daar door Alfie 

aangeschafte goedkope Riviera-orgel dat zo karakteristiek is voor de 

sound van ROCK BOTTOM en later solowerk. Producer Nick Mason – de 

drummer van Pink Floyd – koos op suggestie van Mike Oldfield voor een 

meersporenopname van het in vergelijking met andere merken nogal 

bescheiden orgel. De lagunestad bood volgens Wyatt de inspiratie voor 

Sea Song. 

INTENS MAAR OOK ZACHT 

EN GERUSTSTELLEND, DE 

ABSTRACTE SCHETSEN VAN 

PIJN, VERLIES EN LIJDEN 

Toch is de traumatische ervaring van de val wel van invloed geweest op 

het eindresultaat. In het ziekenhuis werkte Wyatt onder soms moeilijke 

omstandigheden verder aan de nummers. Daardoor kon hij de muziek 

naar eigen zeggen in vrijheid doordenken en ontwikkelen. ROCK BOTTOM 

is zodoende een album geworden met een volstrekt eigen klankbeeld en 

een unieke sfeer. Zoals de Engelse Wikipedia het samenvat: ‘Intens maar 

ook zacht en geruststellend, de abstracte schetsen van pijn, verlies en 

lijden op het album worden afgewisseld door levendige flitsen van liefde 

en herstel’. 

De zang van Wyatt is van een droevige kwetsbaarheid, soms tegen 

het valse aan, maar o zo mooi. Wyatt heeft meermaals gezegd dat de 

verlamming paradoxaal genoeg een bevrijding voor hem was: hij was 

geen drummer meer en geen lid van een band, maar een muzikant die 

zelfstandig kon componeren, een unieke zangstijl wist te ontwikkelen en 

bevriende gastmuzikanten kon vragen mee te spelen op zijn platen. Hij 

gaat zelfs zover te zeggen dat als God de rolstoel had uitgevonden, hij 

mensen die als natuurlijk alternatief had moeten aanbieden voor benen. 

Het beeld dat Wyatt voor ogen had bij het schrijven van de tracks voor 

ROCK BOTTOM was dat van de zeebodem: ‘Op de bodem van de oceaan 

zijn dingen die even raar en gek zijn als wat mensen zich voorstellen 

bij Mars. En muzikaal lijkt mijn landschap meer en meer onderwater te 

zijn. Je kunt geen directe analogieën maken tussen muziek en visuele 

stimulansen, maar ik heb fysieke landschappen in mijn hoofd. Ik herinner 

me dingen door ze me voor te stellen. Het was een soort wijde tuin, 

maar niet op het land maar onder water.’ Hij zei dat de terugkeer naar 

het water een artistieke verbeelding van een stap terug in de menselijke 

evolutie was. Uit de tekst van Sea Song blijkt hoe Wyatt het waterthema 

verbond met de liefde: 

You look different every time/You come from the foam-crested brine/It’s 

your skin, shining softly in the moonlight/Partly fish, partly porpoise/Partly 

baby sperm whale/Am I yours?/Are you mine to play with? 

Kinderlijk 

Hoe belangrijk het waterthema voor Robert Wyatt moet zijn geweest, 

blijkt onder meer ook uit het hoesontwerp van Alfie; een pentekening 

waarop we strandscènes zien aan de bovenzijde en aan de onderzijde 

een onderwatertuin. Ze tekende het als een soort minimalistisch antwoord 

op de populaire, kleurrijke en meer uitbundige hoezen van Roger 

Dean voor Yes. Bij de heruitgave van ROCK BOTTOM uit 1998 maakte ze 

een tweede, kleurrijker ontwerp, ook met een onderwaterthema. 

Over zijn muzikale stijl merkte Wyatt op: ‘Wat ik doe past niet in een

categorie die ik zou kunnen benoemen. En dat is geen poging om 

bewust anders te zijn. Het is gewoon niet hetzelfde: het is geen rock-’nroll, 

het is geen jazz, het is niet modern klassiek, het is geen folk. Het 

bestaat gewoon niet als genre. Het is als een dier van de Galapagoseilanden, 

een soort onderwatereend. Gewoon iets dat het bleek te zijn.’ 

Wyatt noemde wel belangrijke muzikale invloeden: Pink Floyd en dan 

vooral de toetsen van Rick Wright, Indiase klassieke muziek en ASTRAL 

WEEKS van Van Morrison. 

ROCK BOTTOM heeft goed beschouwd ook wel iets kinderlijks. Wyatt 

houdt van de ‘naïeve’ tekeningen van de late Paul Klee en van de bijna 

primitief aandoende werken van Picasso en sprak over de ‘schoonheid 

van iets wat slecht gedaan wordt.’ 

ROCK BOTTOM werd door de muziekpers heel positief ontvangen. Steve 

Peacock van het muziekmagazine Soundz schreef: ‘…het vertegenwoordigt 

alles dat Robert tot een muzikant, zanger en componist maakt 

zonder concurrenten en weinig gelijken.’ Melody Maker en New Musical 

Express noemden het album in hun eindejaarslijstjes en stelden het op 

één lijn met Dylans BLOOD ON THE TRACKS. Het album is door de jaren 

heen geliefd gebleven en wordt door veel muziekkenners gezien als 

een van de meest bijzondere albums aller tijden. New Musical Express 

plaatste het in 2015 op plek 358 van de 500 beste albums ooit. 

Na verschijnen trad Wyatt op in het Londense Theatre Royal Drury Lane 

met een band met de meeste muzikanten van het album. Naast de 

tracks van het album stonden onder meer ook nummers van Matching 

Mole op het programma en in de toegift speelde Wyatt zijn versie van 

de Monkees-hit I’m a Believer, dat ook voor hem een hitje werd. Een 

albumregistratie van dit concert verscheen in 2005. 

Shipbuilding 

Sinds ROCK BOTTOM heeft Wyatt met tussenpozen aan zijn oeuvre gebouwd, 

met hoogtepunten zoals OLD ROTTENHAT (1985), SHLEEP (1997), 

CUCKOOLAND (2003) en COMICOPERA (2007). De vierde kant daarvan 

is niets anders dan doodse stilte, maar wél met een fraai op het vinyl 

gekrast gedicht. Deze albums bevatten sommige van zijn allerbeste 

nummers: The Age Of Self, Free Will And Testament, Just As You Are en 

Beware. Befaamde 

muzikanten als Eno, 

Paul Weller en Phil 

Manzanera spelen 

erop mee. De nummers 

ademen dezelfde sfeer 

als ROCK BOTTOM. 

Heel bijzonder zijn 

ook de singles en ep’s 

die hij aan het begin 

van de jaren tachtig 

maakte, met diverse 

covers zoals een 

hartverscheurende, 

trage versie van At 

Last I Am Free van Chic 

en een ijzingwekkende uitvoering van Strange Fruit van Billie Holiday. 

Het allermooiste uit die periode is zijn versie van de anti-oorlogssong 

Shipbuilding, die Elvis Costello voor hem had geschreven, over de 

Falklandoorlog, de scheepswerven en de tragiek van niet-terugkerende 

soldaten. De uitvoering van Costello zelf met de trompetsolo van Chet 

Baker is prachtig, maar de uitvoering van Wyatt maakt nog meer indruk. 

Piano, akoestische bas, bekkens: tegen deze sobere achtergrond 

stijgt de stem van Wyatt tot grote hoogten: 

“WAT IK DOE PAST NIET IN 

EEN CATEGORIE DIE IK ZOU 

KUNNEN BENOEMEN. EN DAT 

IS GEEN POGING OM BEWUST 

ANDERS TE ZIJN.” 

It’s all we’re skilled in/We will be shipbuilding/With all the will in the world/ 

Diving for dear life/When we could be diving for pearls 

Het werk van Wyatt inspireert door de jaren heen veel andere 

artiesten. Het Franse Orchestre National de Jazz maakte een pracht 

van een coverplaat met jazzy orkestarrangementen en medewerking 

van artiesten als Rokia Traoré en Arno. In 2010 maakte Wyatt met de 

componist/saxofonist Gilad Atzmon en componiste/violiste Ros Stephen 

FOR THE GHOSTS WITHIN, met bewerkingen van eigen nummers en 

jazzstandards in een klassiek idioom. Het Britse folkduo The Unthanks 

bracht dit jaar een livealbum uit, met zes nummers van Antony and the 

Johnsons en negen van Wyatt. The Unthanks spreken over twee van de 

meest avontuurlijke songbooks van de laatste vijftig jaar. 

Zorgeloosheid 

In 2014 maakte Robert Wyatt bekend te stoppen als muzikant. Ter 

gelegenheid daarvan verscheen in dat jaar een voortreffelijke, door 

hemzelf geautoriseerde biografie van Marcus O’Dair, Different Every 

Time. (Al eerder, in 2002, verscheen de fraaie documentaire Free Will 

and Testament.) Ook kwam er bij de biografie een dubbel-cd uit met 

dezelfde titel. Het eerste deel, getiteld EX MACHINE, bevat hoogtepunten 

van zijn eigen werk, opvallend genoeg zonder nummers van ROCK 

BOTTOM – op een live-uitvoering van A Last Straw na. Ergens ook wel 

logisch, want ROCK BOTTOM zou in zijn geheel op zo’n verzamelaar 

moeten staan. Buitengewoon verrassend is de tweede cd, BENIGN 

DICTATORSHIPS, die bestaat uit nummers van andere artiesten waaraan 

Wyatt bijdroeg. Want hij werkte mee op meer dan 200 albums van 

veel uiteenlopende musici. Op de compilatie staan onder meer Björk 

en John Cage. Voor ons waren het onbekende nummers, van een zeer 

hoog niveau, een ware schat. 

Helemaal stoppen deed Wyatt ook weer niet. Zo schreef de Amerikaanse 

jazzgitariste Mary Halvorson speciaal voor hem drie nummers 

voor het album ARTLESSLY FALLING (2020) van haar groep Code Girl. 

Wyatt zingt die nummers, waarvan Lemon Trees tot de hoogtepunten in 

zijn oeuvre behoort. 

Wyatt is een van de muzikale smaakmakers van de laatste ruim vijftig 

jaar en ROCK BOTTOM staat nog steeds als een huis. Terugkijkend zei 

hij daarover tegen het tijdschrift Mojo: ‘Wanneer ik eraan denk hoe 

vanzelf het ging en hoe impulsief ik toen was. Het werd gemaakt met 

een soort zorgeloosheid, waardoor het waarschijnlijk nog steeds als 

fris overkomt op mensen. Ik maakte het min of meer ter plekke. Het 

leek destijds eenvoudiger.’ 

Wetende wat Wyatt in 1973 overkwam krijgt ‘een soort zorgeloosheid’ 

een volstrekt andere lading. ■ 

WIM BOT EN PETER DE RUITER 

(MET DANK AAN ERIK VERHOEF) 


ZONDER PROCES 

BAXTER DURY 

“IK PROBEER OP AL JOUW VRAGEN EEN WIJS ANTWOORD TE GEVEN. MAAR DAT GAAT ME NIET LUKKEN. IK WERK 

ZONDER SYSTEEM. VAN EEN PROCES IS BIJ MIJ GEEN SPRAKE. IK WEET ZELF NIET HOE IK AAN MIJN MATERIAAL 

KOM. BLIJ BEN IK DAT IK NIET IN JOUW SCHOENEN STA, DAT IK HIER GEEN VERHAAL VAN HOEF TE MAKEN.” 

DOOR LUDO DIELS 


Aan het woord is Baxter Dury (52) en ik spreek hem via 

Zoom. Hij stond al langer op mijn ‘verlanglijstje’ van artiesten 

die ik graag zou willen spreken. Covid gooide al eens 

roet in het eten om hem te ontmoeten, maar nu hij begin 

juni het festival Best Kept Secret aandoet, was er een mooie 

aanleiding om weer eens een balletje op te gooien. 

Dat het leggen van het contact enigszins chaotisch verliep, is niet geheel 

onlogisch. Een gesprek met hem is als zijn muziek. Je kunt er moeilijk je 

vinger achter krijgen maar je bent niettemin onder de indruk. Je weet 

niet of je alles begrijpt, maar voelt dat het waarachtig is, dat hij je niets 

op de mouw speldt. 

Met Baxter Dury sla je snel een paar uurtjes kapot, daar ben ik na mijn 

zoomontmoeting zeker van. Hij is onderhoudend, heeft humor en is 

beleefd. Wie zijn liedjes met scheepladingen fucks en ander expliciet 

taalgebruik beluistert zou een ander beeld bij de man kunnen krijgen. 

Die Baxter zou wel eens een hard nut to crack kunnen zijn, om niet te 

zeggen een badass. Niets is minder waar, hij is de beminnelijkheid zelve. 

Lachend: “Ja mensen denken vaak dat ik grof ben. Nou ja, soms ben ik 

dat. Maar vrijwel nooit naar anderen toe. Mijn leven is redelijk normaal.” 

Vader Ian 

Na afloop van het gesprek probeer ik de onderwerpen te ordenen, maar 

ik ontwaar enkel ordeloosheid en een algeheel gebrek aan structuur. 

Waar ging het in godsnaam over? Was er een overkoepelend thema? 

No clue. We spraken over zijn nieuwe hond, een whippet. Kort kwam een 

project met de BBC ter sprake waarover hij niet kon uitweiden. Hij vertelde 

iets over een nieuw boek en hij liet me met zijn camera het uitzicht 

vanaf zijn werkkamer zien. Oh ja, hij werkt aan een nieuw album. Dat 

bevindt zich nog in een pril stadium. Moet upbeat worden, want tijdens 

een optreden heb je wel behoefte aan een paar dansbare nummers wil 

je de boel een beetje op gang krijgen, zo meent hij. En dan refereren 

we nog aan zijn zoon Kosmo, die een rol heeft in de video Aylesbury Boy 

van Dury’s recentste album I THOUGHT I WAS BETTER THAN YOU. Derde 

generatie Dury? Bollocks. Zoonlief kookt liever, die heeft geen muzikale 

ambities. Buitengewoon aardige man, die Baxter Dury. Vriendelijke 

babbelaar en inderdaad zoon van de iconische rock-’n-roll vagebond en 

enfant terrible Ian Dury. 

Maar misschien was er toch een rode draad, of wellicht zelfs meerdere, 

zo realiseer ik me ineens. De vrijheid het te laten gebeuren, zonder 

vooropgezette procedures. Wat gebeurt gebeurt. En wat voor de muziek 

betekent? “Geen idee. Dat is aan jullie, de journalisten. Ik creëer vanuit 

mijn gevoel, kan niet echt zingen en weet weinig van complexe akkoorden 

en melodieën. Ik houd het graag simpel. I don’t overthink what I do. 

“JE MOET VOORZICHTIG ZIJN 

MET AUTOBIOGRAFISCHE 

INTERPRETATIES”, ZEGT HIJ 

GLIMLACHEND. 

Het denken en analyseren laat ik aan anderen over. Mensen bewegen. Ze 

aan het dansen krijgen, dat vind ik een nobel streven.” 

In het gesprek wilde ik zijn beroemde, in 2000 overleden vader Ian 

Dury, die furore maakte met The Blockheads en de hits Hit Me With 

Your Rhythm Stick en Sex & Drugs & Rock & Roll, zo veel mogelijk buiten 

beschouwing laten. Baxter Dury staat als artiest op zichzelf. Op eigen 

kracht heeft hij een bijzondere carrière van de grond gekregen, waarin 

hij beslist geen epigoon is van zijn vader. Maar op I THOUGHT I WAS 

BETTER THAN YOU lijkt hij wel impliciet te refereren naar zijn pa. “Je moet 

voorzichtig zijn met autobiografische interpretaties”, zegt hij glimlachend. 

“Het album volgt op mijn boek Chaise Longue, waarin ik schrijf 

over de grillige levenswandel van mijn vader. Ik heb al herinneringen 

ophalend zeker aspecten gebruikt voor het album, maar je kunt het niet 

één op één neerzetten als een album over mijn vader. 

Ik geloof niet dat songwriting te dicht in de buurt moet komen van een 

accurate weergave van een biografie. Te veel aan informatie maakt een 

liedje kapot. Je moet ruimte laten aan luisteraars om hun eigen verhaal 

te maken, zelf beelden creëren.” 

Derde oog 

Zijn oeuvre, dat twee jaar na de dood van zijn vader in 2000 aanvangt 

met LEN PARROT’S MEMORIAL LIFT, laat een ontwikkeling zien van min 

of meer traditionele songs naar meer experimentele muziek. Vanaf 

FLOOR SHOW (2005), met daarop een van zijn meest beluisterde tracks 

Cocaine Man, beginnen de melodieën steeds catchier te worden en zingt 

hij zijn teksten niet langer, maar declameert hij ze. Duitsers spreken van 

Sprechgesang. Op HAPPY SOUP (2011) en IT’S A PLEASURE (2014) is het al 

goed dansen en je hoort aan zijn stem dat hij de zoon is van zijn vader. 

Vanaf PRINCE OF TEARS (2017) lijkt zijn muziek meer door Franse muziek 

te worden beïnvloed, met name door de door hem bewonderde Serge 

Gainsbourg. Op BED (2018) en THE NIGHT CHANCERS (2020) komen de 

diverse muzikale invloeden en stijlen en zijn bedwelmende spreekzang


“MENSEN DIE VOLGENS 

EEN VASTSTAAND PROCES 

WERKEN, VERWACHTEN EEN 

BEPAALDE UITKOMST” 

samen. Een rijk amalgaam dat qua muzikale voorkeuren en invloeden 

reikt van Velvet Underground tot Frank Ocean en hiphop. Stevige beats, 

met zijn experimentele tekstfragmenten tussen bravado en romantiek 

en vaak contrasterende vrouwenstemmen. “Ja, daar houd ik van. Die 

stemmen camoufleren op een subtiele manier het feit dat ik niet kan 

zingen.” 

Gevraagd naar mijn grove analyse van zijn muzikale traject begint hij 

te lachen. “Wat je daarover zegt zou best kunnen. Ik weet het zelf niet. 

Ik analyseer het nooit. Dat laat ik graag over aan anderen over. Wat ik 

wel weet is dat ik me laat leiden door wat me interesseert. Mijn eerste 

albums waren met zekerheid meer gebaseerd op historische voorbeelden. 

De laatste jaren is het materiaal moderner geworden met hiphopinvloeden. 

Mijn manier van schrijven is heel simpel. Ik werk met wat ik vind, on the 

spot. Ik accumuleer wat ik vind. In zekere zin zou je mijn manier van 

denken met mijn hond kunnen vergelijken. Die is ook altijd in het hier en 

nu. Hij heeft plezier met wat hij vindt.” 

Muziek is volgens Dury een strange force. Enerzijds is het mathematisch 

en maakt het gebruik van repetitie en patronen, aan de andere kant 

is het onbewust en plezierig. “Door er te veel over na te denken kun je 

de muziek, en dan met name de spontaniteit ervan, kapot maken. Voor 

mij is het een soort limbo tussen intellect en gevoel, iets tussen ratio en 

emotie in. Je moet het laten gebeuren. Je kunt het niet controleren. Je 

hebt een soort derde oog nodig, een magisch oog, dat je helpt bij het 

maken van de juiste keuzes. Ik denk dat een golfer als Tiger Woods, ik 

kijk overigens nooit naar golf, zo’n derde oog heeft waarmee hij afstanden 

kan inschatten. Je ontwikkelt het als je er heel veel mee bezig bent. 

Het is de kunst om jezelf te blijven stimuleren ermee door te gaan.” 

Troefkaart 

Op dit ogenblik is hij op zijn iPad bezig met het uitwerken van nieuwe 

tracks, die meer dance georiënteerd zullen zijn. “Die eerste fase van 

werken aan een album is een eenzame. Dan ben ik alleen bezig met het 

materiaal. Daarna wordt het een samenwerking. Ik haal er altijd goede 

muzikanten bij. Die hebben uiteraard ook invloed op de liedjes, die gaan 

er ook mee aan de haal.” 

“Ik schaam me een beetje dat ik je geen enkel wijs woord kan zeggen 

op jouw vragen naar de oorsprong en het werkproces. Wat ik wel weet 

is dat ik door alles wat ik doe verwonderd ben. Mensen die volgens een 

vaststaand proces werken, verwachten een bepaalde uitkomst. Ik niet. Ik 

wil juist verwonderd worden door wat ik maak. Voor de rest: I haven’t got 

a clue. Ik raak verward van mezelf.” 

Lachend: “Ik heb geen favoriete plaat, geen lievelingskleur en ik weet 

niet wat ik doe. Wat ik wel weet is dat ik doortastend ben, een volhouder. 

Ontdek artiesten 

van over de hele wereld! 


18, 19 & 20 mei Nijmegen 

Music Meeting Festival 

Vojtĕch & Irena Havlovi • Joshua Murphy 

Parasymbiosis • Ghassen Chiba & Will Guthrie 

Aviva Endean • Shadows of Forgotten Ancestors 

en 25+ acts meer! 

Tickets & info musicmeeting.nl

Maar mijn geest is gefragmenteerd. Ik doe honderd dingen op een dag. 

Mensen worden zeeziek als ze in mijn buurt zijn, ze raken gedesoriënteerd. 

Ik switch van het een naar het ander. Een en al chaos. Het zal 

wel een soort syndroom zijn. Tegelijkertijd heb ik genoeg focus om 

mijn projecten af te maken. Niets stopt me. Waar ik goed in ben is in 

spontaniteit, dat is mijn troefkaart, zo durf ik wel te zeggen.” 

Detectiveserie 

Zijn werkethos groot. Hij is erin geslaagd om zijn ‘muzikale gebreken’ 

om te buigen tot een eigen muzikaal narratief. Het niet hebben van 

een proces is zijn proces. “Werkstructuur is toch wel belangrijk voor 

me. Ik ben geen luiaard en zit hoog in mijn energie. Dus die moet ik 

zien kwijt te raken met joggen, de hond uitlaten, schrijven en tal van 

andere dingen.” 

“Ik ben een beetje afgeknapt op kunst, als ik eerlijk ben. Ik kom uit 

een artsy gezin, maar heb niettemin een soort ‘art fatigue’ opgelopen. 

Wat ik veel doe is schrijven. Ik ben gevraagd een vervolg op het boek 

over mijn vader te schrijven. Ook wil de BBC mogelijk een serie maken 

over dat boek. Daar ben ik ook behoorlijk mee bezig.” Lachend: “Ook 

bestaan er nog vage plannen, waarover ik nog niet kan spreken, voor 

een soort detectiveserie waarin ik als acteur mogelijk in heel Europa 

moorden mag oplossen. En dan is er natuurlijk nog een nieuw album 

op komst. Ik verwacht niet dat ik er al iets van kan laten horen als 

we op tour zijn. Wellicht later dit jaar. In ieder geval hebben we The 

Hammersmith Apollo, waar ik vlakbij in de buurt woon, al geboekt voor 

optredens aan het einde van het jaar. Dan wil ik wel nieuw materiaal 

hebben. En dan vooral meer upbeat popsongs zodat mensen kunnen 

dansen. 

Want mijn muziek is, denk ik, geen denkmuziek. Het is iets wat je 

vooral moet voelen. Meer een lichamelijke ervaring dan een geestelijke. 

Ik vind het altijd mooi om te horen dat mensen vinden dat mijn 

muziek beelden oproept. De teksten gaan nooit over politiek of de 

samenleving. Mijn teksten zijn in zekere zin micro politics. Ik zou bij God 

niet weten hoe ik een protestsong zou moeten schrijven. Nee, ik houd 

de teksten dicht bij mezelf. Ze gaan op een abstracte manier vaak over 

liefde of over extreem mannelijk gedrag, dat ik afkeur maar wel om 

me heen zie. Ik weet wat er speelt in de wereld, maar ik gebruik mijn 

muziek niet om statements te maken. Anderen kunnen dat veel beter.” 

Feedback 

Er komen veel shows aan. Meer dan zestig, waaronder optredens 

op festivals als Best Kept Secret en Glastonbury. Baxter Dury kijkt 

ernaar uit. “Ik waardeer optreden net zoveel als studiowerk. Voordeel 

van live spelen is dat je er goed van kunt leven, zeker als je een wat 

meer gevestigde naam bent geworden en bereid bent er zweet in te 

steken en in een bus te slapen. Live kun je de connectie met je publiek 

te maken, dan krijg je pure feedback. Ik houd dus van het liveproces.” 

Lachend: “Verdomme, zei ik proces? Kennelijk kan het toch niet 

helemaal zonder.” ■ 

Baxter Dury live: 7 juni op Best Kept Secret, Hilvarenbeek; 20 juli op Dour 

Festival, Dour (B). 


TERUG 

SJAKO! 

SJAKO! IS TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST. IN DE (BIJNA) 

ORIGINELE TRIOBEZETTING IS DE MARKANTE BAND WEER TE ZIEN 

OP DE PODIA IN NEDERLAND EN OMSTREKEN. MEGALITHS HEET 

HET NET VERSCHENEN ALBUM MET TIEN GLOEDNIEUWE SONGS. 

GITARIST/ZANGER/COMPONIST WOUTER PLANTEIJDT: 

“DIE MOESTEN ER KOMEN. WE WILLEN ABSOLUUT GEEN TRIBUTE- 

BAND VAN ONSZELF ZIJN.” 

TEKST MARCEL HAERKENS FOTO ROB BECKER 


strak houden. Vrenegoor is echter niet zo 

gelukkig met de nieuwe muzikale koers die 

wordt uitgestippeld en verlaat de band. Het zal 

pas tot de release van de door Sounds Haarlem 

Likes Vinyl geïnitieerde dubbelaar SJAKO! 

THE BEST OF ’88 TO ’95 duren voor hij voor het 

eerst weer te porren is voor het opzetten van 

een clubtoer om het album een zetje in de rug 

te geven. 

Planteijdt en de interviewer trekken de paraldeeld 

te worden. Daar heeft de oorspronkelijk 

uit Haarlem afkomstige band na een kleine 

veertig jaar ook wel recht op. 

Sjako! heeft een geheel eigen sound die 

moeilijk is te categoriseren. Rock met een 

experimenteel randje? Vrenegoor: “Daar zijn 

we nooit bewust naar op zoek geweest. Wouter 

levert nummers aan en houdt wel rekening 

met onze smaak. Soms hebben we wel even 

een discussie over een kleinigheid maar in de 

regel komen we er altijd wel uit.” 

Vermeulen: “Zo experimenteel zijn we nu ook 

weer niet. Je hebt een gitaar, bas, drums en 

nummers met kop en staart. Nou dan ben je 

dus al gauw een rockband. Dat we apart zijn 

zal ik echter niet ontkennen.” 

Complexe simpelheid 

Sjako! treedt aan in de originele triobezetting. 

Bijna althans. Na hun titelloos debuut uit 

1986 neemt Vrenegoor de stokjes over van 

Ron Jansen, drummer van het eerste uur. 

Hij is voor het eerst te horen op het tweede 

album L’AMOUR QUI FAIT BOUM (1989). Voor het 

verschijnen van ONCE UPON A REVOLUTION in 

1995 krijgt het gezelschap versterking van 

toetsenist Victor Heeremans en de Schotse 

gitarist Alan McLachlan. De uitbreiding is geen 

overbodige luxe want Planteijdts composities 

mogen op het eerste gehoor eenvoudiger dan 

voorheen lijken, schijn bedriegt. De complexiteit 

wordt echter verhuld door de soepele 

manier waarop gemusiceerd wordt, het handig 

manoeuvreren met dynamiek en de avontuurlijke 

arrangementen die de spanningsboog 

Onze kinderen spelen toevallig 

allemaal geen instrument”, zegt 

bassist Thijs Vermeulen als het 

gesprek over de nieuwste generatie 

popmusici gaat. “Mijn zoon speelt gitaar”, 

klinkt het plompverloren uit de mond van 

drummer Jaap Vrenegoor. “Wat?”, reageren 

Vermeulen en Planteijdt haast tegelijkertijd. 

“Dat wist ik helemaal niet. Hadden we er een 

tweede gitarist bij gehad.” Gelach en rumoer. 

De dynamiek tussen de drie leden van Sjako! 

is even levendig als de muziek die ze maken. 

Of iemand nog op een nieuw album van hen 

zat te wachten wisten ze niet. Maar de eerste 

reacties zijn razend enthousiast. Terecht, want 

MEGALITHS is een album om in te lijsten. Herkenbaar 

vintage Sjako! en toch weer nieuw. 

Eigenzinnig, technisch onderlegd en met een 

feilloos gevoel voor mooie melodieën. Met invloeden 

die uiteenlopen van King Crimson tot 

Frank Zappa, van wie al haast traditiegetrouw 

een nummer gecoverd wordt. Ditmaal is het 

een strakke versie van I’m The Slime, waarvan 

het origineel terug te vinden is op OVER-NITE 

SENSATION. Maar ook in de gitaarsolo van 

het titelnummer horen we de weerklank van 

Zappa’s gitaarsolo uit Inca Roads (van ONE 

SIZE FITS ALL), dat ook qua thema aansluit 

op de song van Sjako! Waar Trouble On Isis 

weer onmiskenbaar gemodelleerd is naar de 

sound van King Crimson tijdens hun periode 

met Adrian Belew. Daar kan Planteijdt (“Die 

invloeden sluipen er zijdelings toch wel in. Dat 

is moeilijk te voorkomen”) zich wel in vinden, 

al wenst hij wel op zijn eigen merites beoor-

constante factor binnen Sjako! Er vallen door 

allerlei nevenprojecten en klussen wel enige 

hiaten in hun carrière, met name tijdens de 

coronapandemie die er flink inhakt, maar 

in feite heeft de band nooit opgehouden te 

bestaan. Vermeulen speelde op platen van 

talloze andere artiesten maar was ook degene 

die na de recente release van hun verzamelalbum 

als eerste zei: “Hier moeten we iets mee 

gaan doen.” 

Sjako!: (vlnr) Jaap Vrenegoor (drums), Thijs Vermeulen (bas), Wouter Planteijdt (zang, gitaar) 

lel met fluitist/saxofonist/klarinettist Mel Collins 

die na veertig jaar afwezigheid opnieuw 

toetrad tot King Crimson. Een documentaire 

over de groep van Robert Fripp was toevallig 

een paar dagen voor ons interview te zien op 

tv. Planteijdt memoreert een scene waarin 

een jongen bij hun tourbus Collins vraagt 

een aantal albums van artiesten en bands 

te signeren waarop hij in de tussentijd heeft 

gespeeld. En dat zijn er nogal wat. (Voor de 

liefhebber: onder anderen Joan Armatrading, 

Bad Company, Eric Clapton, Joe Cocker, Dire 

Straits, Rolling Stones, Bryan Ferry.) “Maar 

zo is het met mij niet gegaan”, onderbreekt 

Vrenegoor ons lachend. “Ik ben al ruim dertig 

jaar lang werkzaam als fotograaf, heb samen 

met mijn zus een toneelgezelschap opgericht 

en geef drumles. Dus helemaal is de muziek 

nooit uit mijn leven verdwenen.” 

Vermeulen is samen met Planteijdt de enige 

Meerdere projecten 

Vrenegoor had er ook wel weer zin in. Alleen 

de medewerking van Planteijdt vereiste enige 

overredingskracht. Dat heeft volgens hem te 

maken met het feit dat hij nog midden in zijn 

BULLHORN-project zat. Het betreft een drietal 

platen, rootsy, basaal en zonder franjes. De 

optredens waren opgezet als een theatervoorstelling 

met gesproken woord onder regie van 

Eva Bauknegt. De liedjes waren volgens hem 

te ‘tekstachtig’ zoals hij vier jaar geleden in dit 

blad vertelde (zie HEAVEN #1 2020). “Met Sjako! 

kan ik makkelijk links of rechts afbuigen want 

dat is een massieve sound en vrij experimenteel. 

Die band moet lekker instrumentaal 

kunnen uitpakken en improviseren.” En tussen 

deze twee werelden is het uiteraard moeilijk 

kiezen. Uiteindelijk hebben Thijs en Jaap hem 

kunnen overtuigen. 

Inmiddels zit Sjako! in tourmodus en heeft er 

weer volop zin in. Planteijdt: “De ongeschreven 

wet was dat zolang Thijs en ik bestaan, Sjako! 

bestaat. Ik wil ook wel door met theater en het 

vreemde is dat het allebei trio’s zijn waarvan 

ik de schrijver en de zanger ben. Ik heb 

slechts moeten leren dat los van elkaar te zien 

en dat er geen keuzes zijn om te maken. Er 

blijven genoeg ideeën komen, dat is het punt 

niet. Ik moet alleen voor mezelf uitmaken wat 

voor BULLHORN werkt en wat voor Sjako! het 

meest geschikt is. De liedjes geven aan wat 

het moet worden. Wat ik wel zeker weet is dat 

dit de definitieve bezetting is. Dat hebben we 

onderhand na al die jaren dan toch geleerd. 

Ik denk dat we nu op ons best zijn. Er is geen 

bestemming meer om naar te streven. Als een 

van ons drieën nu omvalt is het gedaan met 

Sjako!.” ■ 

Sjako! live: 7 april in Slachthuis, Haarlem; 12 april 

in De Vorstin, Hilversum; 14 april in Concerto, 

Amsterdam; 19 april in Bibelot, Dordrecht; 

20 april in Poppodium Boerderij, Zoetermeer; 

10 mei in De Pul, Uden; 12 mei in Paradiso,- 

Amsterdam; 17 mei in Neushoorn, Leeuwarden; 

24 mei in De Cactus, Hengelo; 2 juni in Luxor 

Live, Arnhem; 5 juni in Paradox, Tilburg; 

13 juli op Bospop Festival, Weert. 


Mount Kimbie: (vlnr) Dom Maker, Adrea Balency-Béarn, Kai Campos en Marc Pell 

IN/UIT DE WOESTIJN 

MOUNT KIMBIE 

DOM MAKER EN KAI CAMPOS VAN MOUNT KIMBIE LEKEN UIT ELKAAR TE ZIJN GEGROEID. TOCH VONDEN ZE 

ELKAAR TERUG EN WEL IN EEN WOESTIJN, WAAR OVERIGENS VEEL UFO’S WORDEN GEZIEN. 

TEKST STEVEN WALTER FOTO T BONE FLETCHER 


Hoe zou de toekomst van het electro-duo eruitzien, vroegen 

mensen zich af toen in 2022 het album MK 3:5: DIE CUTS I CITY 

PLANNING verscheen. Daarop leek de scheiding binnen een 

muzikaal huwelijk zich af te tekenen. De DIE CUTS-kant werd 

ingevuld door Dom Maker, terwijl CITY PLANNING uit de koker van Kai 

Campos kwam. Fans vreesden dat dit weleens het laatste levensteken 

van Mount Kimbie zou kunnen zijn. De bandleden waren letterlijk op 

afstand van elkaar geraakt. Maker verliet het grauwe Londen voor de 

Californische zon. In LA ontwikkelde hij zich tot producer voor rappers 

en r&b-artiesten als A$AP Rocky en Jay-Z. In de Engelse hoofdstad 

bekwaamde zijn partner zich steeds meer in het dj’en. 

Aan het einde van de 3:5-tour was de koek op. Campos: “We hadden zo

lang met de Mount Kimbie-wagen gereden dat de wielen ervan af vielen. 

Aan het einde van de tour wilde iedereen afstand nemen. Je hebt 

naast de band en optredens ook je eigen leven. Intensief touren voelt 

alsof je vastzit in de tijd. Geloof me, die laatste drie maanden hadden 

we niet veel lol.” 

Woestijn 

Hun wegen scheidden zich voor langere tijd. “Het was heerlijk om een 

jaar niets met Mount Kimbie te doen of er zelfs maar aan te denken”, 

zegt Kai Campos. “Om je eigen leven te leiden en je eigen interesses te 

volgen.” 

Maar de twee zochten elkaar toch weer op. Zien of er nog chemie was. 

Zat er nog leven en meer muziek in Mount Kimbie? Moesten ze elkaar 

weer leren kennen? Dom Maker: “Ja en nee. We werken al meer dan 

vijftien jaar samen. Je kent elkaar door en door. Maar we bevonden 

ons op verschillende momenten in het leven. Zeker creatief gezien was 

er verschil, want professioneel gezien deden we andere dingen.” 

De eerste ontmoeting voelde toch vertrouwd. De extra laag die er was 

– namelijk het eigen solowerk – deed de wederzijdse interesse weer 

opvlammen. “Dit was de eerste keer dat we samen een plaat gingen 

maken waarbij onze creatieve referentiepunten zo ver uit elkaar 

lagen”, geeft Campos aan. 

Om het muzikale proces op gang te brengen – zonder afleidingen – 

trokken ze zich terug in de woestijn van Yucca Valley, Californië. Overdag 

joeg de brandende zon het kwik tot ver boven de veertig graden 

Celsius. “Het was zo verdomde heet en droog”, herinnert Maker zich. 

Zes weken vertoefden ze in hun tot een ministudio omgebouwde kleine 

huisje. “We hadden een gitaar, een drummachine en een keyboard. En 

dan maar kijken wat er zou gebeuren. Hou het simpel was het plan”, 

aldus Campos. 

Maker: “Er ontstond een hernieuwde vitaliteit waardoor ik weer opgewonden 

raakte. Het voelde als thuiskomen.” Letterlijk thuiskomen, want 

ten tijde van het interview was Maker net terugverhuisd naar Londen. 

De demo’s gingen mee naar de Engelse hoofdstad, waar alles opnieuw 

en met meer instrumenten werd opgenomen. Zo ontstond THE SUNSET 

VIOLENT. Campos: “Maar het hart van het album is toch echt de woestijn.” 

Maker: “Er zit een soort uitgestrektheid in de muziek.” 

Wat de woestijn met je doet, kunnen ze moeilijk onder woorden brengen. 

Campos probeert het, maar komt er maar half uit tijdens het 

zoomgesprek: “Ik geloofde eerder nooit dat de omgeving een effect 

heeft op de muziek die je maakt. Maar in Yucca Valley… De plaat kreeg 

een woestijnachtig geluid mee. Die plek gaf niet alleen fysieke ruimte, 

maar ook psychische ruimte. Er zit mysterie in… Ach, het is echt moeilijk 

uit te leggen.” 

ber van ons eerdere werk zou verwachten. Door die aanpak werd het wel 

interessant voor ons. Echt, de woestijn blies nieuw leven in het project.” 

De woestijn bracht de twee dus weer bij elkaar. Een bijzondere plek, vol 

met Joshua trees. Campos: “We hadden een shortlist gemaakt met potentiële 

albumtitels. We dachten eraan om het The Joshua Tree te noemen.” 

Yucca Valley, the middle of nowhere, kent een geschiedenis van vermeende 

ufo-waarnemingen. Hebben de Britten nog iets onverklaarbaars gezien? 

Campos: “Er vlogen drie of vier verschillende vliegende voorwerpen 

over. De plek geeft je wel een beetje een vreemd gevoel. Het gevoel dat 

er iets onbekends in de lucht zit. En de mensen die daar wonen, daar 

zitten best bijzondere types tussen. Zeg maar een combinatie van groene 

huid en grote hoofden met grappige ogen.” 

Uitbreiding 

Mount Kimbie is inmiddels gegroeid van duo naar kwartet. Andrea 

Balency-Béarn en Marc Pell voegden zich al vaker bij Campos en Maker, 

maar zijn nu echt opgenomen in de band. “Ze hebben de band-tattoos 

gekregen”, grapt Campos. Voor Maker voelt de uitbreiding als iets vanzelfsprekends. 

“We werken immers al zes jaar met hen samen. Er is een 

goede klik. Ze zijn zeer getalenteerd. Zeker op het podium geven ze 

Mount Kimbie zoveel meer mogelijkheden. Als je meer mensen betrekt 

bij wat je doet, nemen de mogelijkheden toe, maar ook de kansen om te 

falen. Daarvoor ben ik overigens niet bang met Andrea en Marc. Zij openen 

voor Mount Kimbie op veel manieren creatieve deuren.” ■ 

Mount Kimbie live: 29 april in Paradiso, Amsterdam; 2 mei in Les Halles, 

Schaerbeek (B). 

Nieuw leven 

Dom Maker: “Eén ding stond centraal bij het schrijven: we wilden geen 

throwback record maken, technieken toepassen die haast klassiek aanvoelen 

voor wat we al eens hadden gedaan. Of instrumenten gebruiken 

die voor de hand liggen (bij bijvoorbeeld americana en westernsoundtracks, 

SW). Het moest iets unieks worden; een weergave van de frictie 

tussen onze Britsheid en Amerika, gekoppeld aan typische woestijnelementen 

in de muziek. Het moest aanvoelen als iets van dít moment. Ik 

weet nog dat Kai vroeg in het proces opmerkte hoe leuk het zou zijn 

als we muziek zouden schrijven voor letterlijk alleen piano en zang. 

Simpele refreinen, leuke hooks. Nadrukkelijk kiezen voor eenvoud was 

een grote beslissing voor ons. Maar goed, we nemen graag risico’s in 

ons werk.” Campos beaamt dat het schrijven van nummers volgens een 

popstructuur uitdagend was. “Het is niet iets wat een fan of een liefheb- 


DUIZELINGWEKKEND EERLIJK 

ELBOW 

HET KWINTET UIT MANCHESTER BEHOORT AL VANAF HUN DEBUUTALBUM UIT 2001 TOT DE BESTE BANDS 

UIT HET VERENIGD KONINKRIJK. MET HUN NIEUWE, TIENDE ALBUM AUDIO VERTIGO MAKEN ZE NA EEN DUIK- 

VLUCHT MET HET INGETOGEN ‘COVID-ALBUM’ FLYING DREAM 1 ANDERMAAL DUIDELIJK DAT ELBOW THUIS- 

HOORT IN DE HOOGSTE SFEREN VAN DE POPMUZIEK. WE SPREKEN ZANGER GUY GARVEY EN GITARIST MARK 

POTTER IN HILVERSUM. 

DOOR LUDO DIELS 


Grote namen betekent weinig tijd, zeker in de popmuziek waar 

het adagium time is money lijkt te zijn uitgevonden. Dertig 

minuten krijgen we toegemeten. Te weinig om de diepte in te 

gaan, maar genoeg om – de chitchat beperkend – tot de kern 

te komen. Dat was althans onze overweging om de invitatie met gepaste 

trots te aanvaarden. 

Het strakke interviewprogramma begint om 09.30 uur, voor de meeste 

muzikanten voelt dat als een middernachtelijk uur. Zelf besloot ik de 

nacht vooraf al naar Hilversum te reizen. Nine thirty sharp vormt voor uw 

redacteur een matineuze uitdaging. Van alle redelijke hotels in de buurt 

was het Amrath Mediapark nog vrij. Een decent hotel, zo blijkt tijdens 

het vroege ontbijt, dat bevolkt wordt door zenuwlijers die met rode 

vlekken in de hals deelnemen aan een quiz als Per Seconde Wijzer. Geen 

hotel voor nachtbrakers, hoerenlopers of vreemdgangers. Eerder een 

bekend adres voor verstandige lui voor wie charme minder telt dan de 

gunstige ligging en de betaalbare prijs. Ook Guy Garvey en Mark Potter 

brengen er de nacht door. Lieden zonder kapsones dus. 

Op naar platenmaatschappij Universal aan de ‘s-Gravelandseweg waar 

de heren van Elbow op grote schermen al welkom worden geheten. Het 

begroetingsritueel gaat met een joviale handdruk en een glimlach. “We 

are so glad to meet you.” 

Ingetogen 

Kopje thee met melk erbij en een manager die de stopwatch indrukt. 

Vroeg vinden Garvey en Potter het allerminst. Garvey: “We hebben allebei 

a six year old dan weet je wel wat vroeg opstaan is.” Potter: “Normaal 

kom ik rond dit tijdstip terug nadat ik de kleine op school heb afgezet.” 

En zo blijk alleen ik te worstelen met de ochtendstond. 

Om de aimabele sfeer kracht bij te zetten vraag ik naar de jazzscene 

van hun thuisstad Manchester en of ze de band GoGo Penguin kennen. 

Dat blijkt het geval. Maar het jazzpad loopt al snel dood in woorden 

als a great band. Dan maar aftrappen met de woorden van Flip van der 

Enden die op de site van Pinguin Radio hun nieuwe single Balu typeert 

als een ‘scherpe, geïnspireerde en aanstekelijke wederopstanding na 

een periode op de automatische piloot waarin het heilige vuur leek 

uitgedoofd.’ Jullie zaten kennelijk in een neerwaartse spiraal. Garvey 

lachend: “Ik ben blij dat ons nummer aanspreekt en dat men dit ervaart 

als een nieuw soort energie. Maar dat beeld van die neerwaartse spiraal 

herken ik niet. Ik snap wel wat hij bedoelt. Onze vorige plaat FLYING 

DREAM 1 (2021) hebben we tijdens de pandemie gemaakt. De klank en 

toon zijn eerder gedempt. Je hoort dat we het net als veel anderen 

moeilijk hadden met de lockdown. In zekere zin is het gevoel dat uit de 

klank spreekt autobiografisch. The sound of loneliness. A detailed mood 

piece.” 

“WE ZOUDEN FLYING DREAM 1 

EEN KEER IN ZIJN TOTALITEIT 

MOETEN SPELEN” 

FLYING DREAM 1 is inderdaad een enigszins bezonken album. Er klinken 

jazzinvloeden in door, een touch van Chet Baker. Vergeleken met het 

andere, meer bombastische werk van Elbow is FLYING DREAM 1 minimalistisch. 

Geen hitpretenties, zo voelt het, maar wel een meesterlijk album 

naar mijn smaak en dat erkennen, daartoe aangespoord, ook Garvey en 

Potter. “We zouden dit album een keer in zijn totaliteit moeten spelen”, 

stelt Potter. “En dan het liefste in Nederland en België. Want we hebben 

de indruk dat het hier op vruchtbare aarde zou vallen. Men staat ervoor 

open.” 

“Ja ik houd van dat album”, vult Garvey aan. 

Vriendschap 

Elbow geldt al vanaf het begin als een band die zich kenmerkt door het 

evenwicht tussen populaire mainstream en intellectuele inhoud. Mark 

Lanegan muntte ooit het begrip ‘sad disco’ dat moeiteloos op Elbow van 

toepassing kan zijn. Voor het grote publiek brak de band, die al vanaf de 

jaren negentig als een vriendengroep bij elkaar is, door met THE SELDOM 

SEEN KID uit 2008. Grounds For Divorce en anthem One Day Like This van

dat album behoren tot de dag van vandaag tot het ijzeren live repertoire 

van de band. Stevig gitaarwerk afgewisseld met die meeslepende, enigszins 

op Peter Gabriel gelijkende, stem van Garvey. “Ik houd ervan dat 

de muziek beelden oproept. Het cinematografische element van muziek 

spreekt mij altijd aan”, beweert hij. Muziek voor grote arena’s en festivals 

en die hebben ze wereldwijd gespeeld. In 2012 openden ze de Olympische 

Spelen van Londen. 

De band staat erom bekend ruim de tijd te nemen voor een album. Hebben 

ze moeite een eind aan een liedje te breien? Garvey: “We nemen de 

tijd om een liedje goed te laten indalen. Als ik met mijn teksten kom wil 

ik dat iedereen zich vrij voelt erop te schieten. Een album opnemen is 

bij ons een collectief gebeuren. We diepen de liedjes uit. Daar besteden 

we veel tijd aan. We zijn streng voor onszelf. Als we de indruk hebben, 

zoals bij ons nieuwe album een paar keer gebeurde, dat we ons aan het 

herhalen zijn, dan trekken we de stekker eruit. Zo hebben we vaak best 

mooie liedjes achtergehouden, maar we vonden dat ze niet pasten.” 

Potter: “We hebben bovenal vertrouwen in elkaars goede smaak. We 

kennen elkaar al zo lang, dat je daar best op mag varen. Onze ideeën 

zijn bij elkaar in goede handen. Iedereen voegt iets toe.” 

“Ja”, zegt Garvey, “we zijn in eerste instantie elkaars vrienden en pas 

daarna collega’s of bandleden. Volgens mij is die vriendschap de kurk 

waar Elbow op drijft.” 

Energie 

Guy Garvey is de enige tekstschrijver in de band. Hij zegt zijn inspiratie 

te halen uit het leven van alledag. “Ik woon tegenwoordig in Brixton en 


Zanger Guy Garvey 


op mijn weg naar de studio raak ik niet zelden geïnspireerd door het 

straatleven. Zo zag ik een keer tijdens de lockdown een vrouw lopen 

met een gigantisch achterwerk (a woman with an amazing bottom) die op 

weg was naar de donutshop. Hilarisch tafereel. Toen ik dat tegen Craig 

(drummer Craig Potter, LD) vertelde, maakte hij er meteen: boe-oemf, 

boem boem, boe-oemf van op z’n drum.” Lachend: “Dat beeld werd 

meteen muziek. Zo gaat dat vaak. Natuurlijk lees ik graag. Vooral poëzie 

spreekt me aan. Neem dat geweldige gedicht van mijn grote favoriet, 

de Ierse Nobelprijswinnaar Seamus Heaney Blackberry Picking. Daarin 

beschrijft hij de opwinding die je voelt wanneer je die bessen plukt 

als de tijd ervoor rijp is. En dan kantelt het gedicht ineens en dient de 

vergankelijkheid zich aan, de dood. Het gedicht laat je voelen wat hij bedoelt. 

Je hoeft het niet te begrijpen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. 

Beelden oproepen is wat goede literatuur en muziek gemeen hebben.” 

“IN ZEKERE ZIN WAS HET 

BACK TO BASICS. SAMEN 

SPELEN, DE VIBE VOELEN.” 

Elbow heeft op AUDIO VERTIGO zaken anders aangepakt. Zo namen ze 

niet op in hun vertrouwde honk in Manchester, maar in de Migration 

Studios in Gloucestershire op het Engelse platteland. Daar is in een 

dikke twee weken de kern van het album opgenomen. Garvey: “Eigenlijk 

was onze grootste motivatie plezier. We hadden er echt zin in en wilden 

fun hebben. En dat hoor je. Veel groove, funk en vooral veel ritme.” Potter: 

“Dit is ons eerste album dat we hebben opgetrokken uit ritme. Craig 

legde zijn patronen neer waarop we de muziek verder bouwden. Nooit 

eerder hebben we het zo aangepakt.” Garvey: “We wilden een a beaty 

album met een goede beat feel. Ook wilde ik dat de liedjes korter waren, 

zodat we er meer van in onze live-set kunnen stoppen. AUDIO VERTIGO 

vraagt erom live te worden gespeeld, daar is het op geproduceerd. 

Ons energieniveau lag dit keer beduidend hoger. We hebben nog nooit 

zo snel gewerkt. Als je spontane, energierijke nummers wil maken moet 

je dat ook met de nodige energie en snelheid doen.” Lachend: “Mark 

heeft volgens mij nog nooit zo snel gewerkt. Die energie bepaalt de sfeer 

van AUDIO VERTIGO. In zekere zin was het back to basics. Samen spelen, 

de vibe voelen, de energie.” 

AUDIO VERTIGO klinkt vuiger dan de vorige albums. Gnarly en seedy zijn 

de termen die ze er zelf aan geven. Er gebeurt veel en bepaald zuinig 

qua instrumentatie zijn ze nooit geweest. “Haha, maar eigenlijk zijn de 

nummers die je hoort al redelijk gestript”, giechelt Potter. “We halen er 

eerder lagen vanaf om het liedje te bevrijden van ‘het teveel’.” 

Collectief 

Hoewel de heren beslist niet blind zijn voor de situatie in de wereld – ze 

zetten zich in voor tal van goede doelen – is de actualiteit doorgaans 

afwezig in de discografie van de band. Maar op AUDIO VERTIGO tref je 

in Her To The Earth de regel We live in a troubling age aan. Garvey: “Die 

zin is inderdaad een toespeling op wat er in de wereld gaande is. Maar 

meestentijds zoek ik de thema’s dichter bij huis. En ik put uit mijn 

herinne ringen.” 

Potter: “Guy heeft een fenomenaal geheugen. Hij herinnert zich elke 

plek waar we hebben gespeeld. Fotografisch.” Garvey lacht in ontkenning 

en neemt een slok van zijn thee. “Ik heb vijf zussen en een broer. 

Dat levert genoeg materiaal op voor een paar albums. Ik heb een goed

Gitarist Mark Potter en bassist Pete Turner 

huwelijk en ben niet aan lagerwal geraakt door de drugs. Daar moet ik 

het qua materiaal dan ook niet van hebben. Ik verzin dus personages, put 

uit het verleden. Dat blijkt een rijke bron. Maar ja, ik schrijf al verhalen 

en liedjes vanaf mijn veertiende.” 

Elbow is een collectief, dat merk je aan alles. Maar kan een band soms 

niet ook een beperking zijn, een gevangenis van vaststaande sounds? 

“Zo zien wij het niet”, zegt Potter stellig. “Wij geloven dat iedereen iets 

toevoegt, dat één plus één drie is. Ons onderlinge vertrouwen is groot. We 

moedigen kritiek op elkaar aan. Alles met het doel om beter te worden.” 

De invloeden die Elbow gemaakt hebben tot de grote band die ze zijn, 

lijken vooral uit de britpop afkomstig: Talk Talk, Peter Gabriel, Radiohead. 

Geen Amerikaanse voorbeelden, zo lijkt het. “We beschouwen onszelf als 

een Europese band”, beweert Garvey dan ook. “Op het eerste album had 

men kritiek op mijn stem en uitspraak. Die werd door de bandleden als 

te Amerikaans ervaren. Ik zeg daarom ‘luve’ en niet zoals ik dat tegenwoordig 

in mijn eigen accent zou zeggen: ‘Loove’. We hebben best veel 

in Amerika gespeeld, maar inderdaad de meeste invloeden komen uit 

Europa. Alhoewel ik moet zeggen dat ik graag naar Grandaddy luisterde 

en we houden van americana, vooral van J.J. Cale en een band als Wilco. 

Maar met Amerikaanse powerrock of balladeers hebben we niet veel op.” 

Tijd om te gaan. Ze vonden het een “fantastic way to start the day.” Bij 

een Amerikaanse artiest had ik getwijfeld aan deze uitspraak, maar bij 

Elbow steek ik het compliment schaamteloos in mijn zak. Elbow is geloofwaardig. 

■ 

Elbow live: 8 september in Cirque Royal, Brussel; 9 september in Carré, 

Amsterdam; 10 september in Carré, Amsterdam; 11 september in Cirque 

Royal, Brussel. 

MUZIEKBOEKEN 

Wanneer mijn muziekvriend een lp voor 

me op een cassettebandje zette, waren 

de laatste minuten het interessantst. 

Een plaat duurde circa 40 minuten en 

dat betekende dat je bij een C90-bandje 

ruimte had voor één of twee extra 

liedjes. Die bonustracks waren zowel 

toegift als kennismaking: wat stond me 

nu weer voor moois te wachten? Voor 

wie dit gevoel kent is High Bias. The 

Distorted History of the Cassette Tape 

van Marc Masters (University Of North Carolina Press, 224 blz., 

ca. € 20) een onmisbaar boek. En ook voor wie wel eens met 

een boombox en skateboard op een pleintje heeft gestaan, of 

liever luistert naar liveconcerten van in het publiek opgenomen 

bandjes dan naar overgedubde livealbums. Of wie op 

vakantie gelukkig wordt van een marktkraampje met tapes. 

Het cassettebandje is zoveel meer dan een geluidsdrager; niet 

vanwege geluidskwaliteit, maar dankzij het ongekende gemak, 

dat bovendien bedreigend was voor de grote platenmaatschappijen: 

‘Home taping is killing music!’ was de potsierlijke 

leus. Dat had uitvinder Lou Otten van Philips allemaal niet zien 

aankomen. Marc Masters vertelt het verhaal vanaf de technici 

tot aan de recente comeback bij artiesten die lp’s te duur 

vinden. Hij is soms zéér gedetailleerd maar dat krijg je met 

een subcultuur die zo fanatiek wordt beleefd. 

Lotgenoten van Sabrine Ingabire (Pluim/ 

Dipsaus, 192 blz., €22,99) is een debuutroman 

over Ajali, een in Gent opgroeiende 

jonge zwarte vrouw. De familie is 

afkomstig uit Rwanda, dat door België 

gekoloniseerd was. Hoewel Ajali zich in 

de grotendeels witte kringen van haar 

school prima kan begeven, speelt de 

achtergrond altijd een rol. Ze zet geen 

stap zonder erover na te denken, vooral 

nadat haar broer zich van de wereld 

afkeert. Geen muziekboek weliswaar, maar wel een boek dat 

in deze rubriek past vanwege de rol die muziek speelt in haar 

culturele bewustwording. Ajali luistert naar Arctic Monkeys, 

The Strokes, Ray Lamontagne, ‘of een andere melancholieke 

witte man met een snaarinstrument’. Haar broer probeert 

haar uit te leggen dat Jay-Z een geniale artiest is, maar 

zij geeft de voorkeur aan Bon Iver, en moet eraan wennen 

wanneer die laatste een nummer opneemt met Kanye West 

(Monster). Kortom: een eclectische muzieksmaak waarmee 

de Heaven-lezer zo vertrouwd is dat we er nauwelijks over 

nadenken. Maar Ajali kan niet anders dan daarover nadenken, 

want haar omgeving stelt haar constant de vraag, direct of 

indirect, waar ze bij wil horen. Is het belangrijk om van hiphop 

te houden om Zwart te kunnen zijn? Lotgenoten komt niet met 

heldere antwoorden op dit soort vragen, maar het laat je wel 

voelen hoe belangrijk muziek is voor wie probeert haar of zijn 

omgeving te begrijpen. 

BERTRAM MOURITS 


HET 

ZESDE 

METAAL 

SNIJDT HOUT 

HET ZESDE METAAL IS INEENS OVERAL. DE WEST-VLAAMSE COMBINATIE VAN WELTSCHMERZ EN LUCHTHARTIG- 

HEID BRENGT VEEL MENSEN OP DE BEEN. HOEWEL HET NOODLOT ONGENADIG TOESLOEG BLIJKT HET ZESDE 

METAAL ONBREEKBAAR. WANT MET HET LANGSTE JAAR LEVERDEN ZE NIET ALLEEN EEN WAARDIG REQUIEM 

AF VOOR HUN ONTVALLEN STRIJDMAKKER TOM PINTENS, MAAR WISTEN ZE ZICHZELF TE OVERTREFFEN MET 

LIEDJES EN LIVESHOWS DIE HOUTSNIJDEN. EN ALLES IN HET WEST-VLAAMS. “ALS HET WOORD GOED IN DE 

MUZIEK VALT DOET DE BETEKENIS ER NIET MEER TOE.” TEKST LUDO DIELS FOTO CHARLIE DEKEERSMAECKER 


Het Zesde Metaal is bezig met een zegetocht langs de podia 

van de Lage Landen. “Soms denk ik: wat kunnen we nu nog 

toevoegen aan dit ervaren succes?”, zegt frontman Wannes 

Cappelle backstage in de Maastrichtse Muziekgieterij. “Na dit 

album lijkt de cirkel rond. Maar ja, dat dacht ik na de vorige plaat ook.” 

Lachend: “Dus waarom dan niet maar gewoon doorgaan.” 

Eerlijk is eerlijk: ik kende de band op een enkel liedje na niet. Een 

blinde vlek, zogezegd. Na een aantal draaibeurten van hun zes studioalbums, 

een puike liveshow en een gesprek met de zanger en liedjesschrijver 

ben ik gevallen voor dit vijfmanschap dat met schijnbaar 

achteloze liedjes exact het hart weet te raken. Even overrompelend als 

magisch in zijn eenvoud. Cappelle verstaat zijn vak als liedschrijver. De 

rest van de gelouterde band tilt die liedjes vervolgens op om ze weg te 

dragen naar regionen waar zich de beste popmuziek bevindt. Een late 

revelatie dus. 

West-Vlaams 

In het Periodiek systeem der elementen kom je Het Zesde Metaal 

niet tegen. Naar verluidt is de bandnaam een verwijzing naar de 

ruige jongens van het Vrij Technisch Instituut vlak bij het college van 

Cappelle en zijn bandleden. Stoere knapen met een reputatie, opgevoerde 

brommers en metaalbewerking als opleiding. Een goede bandnaam 

en tegelijkertijd een far cry van Cappelle die op school lessen 

Latijn volgde, naar de muziekschool ging en aangespoord werd om te 

gaan studeren. En zo geschiedde. Hij legde zich toe op Godsdienstwetenschappen 

en kleinkunst. Verder is hij een niet onverdienstelijk ac-

teur en scenarist van onder andere de Netflix-serie Bevergem. “Ik kom 

niet uit een bepaald muzisch gezin. Wel vonden mijn ouders het belangrijk 

dat hun kinderen, we waren met vijven, naar de muziekschool 

gingen. Mijn vader zong in het kerkkoor en hield van goede muziek, 

maar veel verder ging het niet. Een openbaring was het toen ik in 

aanraking kwam met de West-Vlaamse liedjes van Willem Vermandere. 

De jaren die volgden zou je als een Vermandere-overdosis kunnen 

beschouwen. Ik was erdoor bezeten. Een tweede grote ontdekking was 

Flip Kowlier, die ik zag op het festival in Dranouter. De schellen vielen 

me van de ogen. Dat iemand zulke gevoelige, serieuze en tegelijk ook 

vaak humoristische liedjes in mijn eigen West-Vlaamse dialect kon maken 

en daarmee die taal uit de verdomhoek van carnaval, kleinkunst of 

volksmuziek haalde, raakte me diep. Een dijkbreuk, zogezegd.” 

De muziek van Het Zesde Metaal kun je als gangbare popmuziek 

betitelen. Liedjes met een kop en staart. Gemakkelijk in het gehoor 

liggend en toch origineel. Vrij van maniërisme of clichés. Ploegsteert 

van het gelijknamige album uit 2012 is een signature song van de 

band, een evergreen die de vergelijking met Rowwen Hèze’s ballade 

De Peel In Brand kan doorstaan. Ier Bie Oes, van datzelfde album, laat 

een meer dramatische kant van de band horen. Naar De Wuppe van 

het album CALAIS (2016) is ook gecoverd door de Brabantse evenknie 

Gerard van Maasakkers en geldt als een vaste waarde in de setlist van 

de band. Datzelfde geldt voor het titelnummer Calais, waarin ze even 

opzwepend als ontroerend de wantoestanden in de vluchtelingenkampen 

adresseren. Twee andere publieksfavorieten zijn Gie, Den Otto En Ik 

van het album NIE VOE KINDERS (2014) en het stuwende De Onvolledigen 

van SKEPSELS (2019). Op HET LANGSTE JAAR (2024) vormen Nog Maar 

Begonnen en het smartelijke titelnummer met de zielsdoorsnijdende 

zin Ben’ k u voor altijd kwijt? de strik om een album dat de band in 

topvorm toont. 

Eerbetoon 

Met gevoel maar zonder sentimentaliteit voel je al luisterend dat hier 

een band aan het werk is die alles op alles zet om de aangekondigde 

dood van een bevriend en bevlogen bandlid te vangen in muziek die 

de vergankelijkheid wil trotseren. HET LANGSTE JAAR is rouwplaat noch 

zwanenzang. Het is een eerbetoon aan de verbindende kracht van 

muziek. Evenzeer een monument voor een dode vriend als een ode 

aan het leven. 

“Dat we dit album nog met Tom hebben kunnen maken is het grootste 

geschenk. Hij was nog maar 48 en stierf in de kracht van zijn leven. 

Darmkanker. Voor de band was hij sturend als gitarist, toetsenist en 

zanger. Hij was veelzijdig. Een musicus met hart en ziel. Dat hij dit 

album heeft kunnen volbrengen maakt het voor ons van onschatbare 

waarde.” 

Antwerpenaar Tom Pintens was in de jaren negentig toetsenist van 

A Beatband, Moondog Jr. en Zita Swoon. Ook had hij zijn eigen rockband: 

Flowers for Breakfast. Pintens groeide gaandeweg uit tot een van 

de meest aanwezige muzikanten en producers van de belpop en was 

een mentor voor de inmiddels tot ster uitgegroeide Tamino. Buiten zijn 

tien jaar als toetsenist bij Het Zesde Metaal werkte Pintens ook samen 

met onder anderen Roosbeef, Dez Mona, Luc De Vos, Tom Van Dyck, 

Think of One, Axelle Red, Laïs, Spinvis, SX, Kapitein Winokio. 

Wannes Cappelle zegt blij te zijn dat de band na ‘meerdere offensieven’ 

in Nederland nu toch voet aan de grond krijgt. “We krijgen goede 

recensies en de zalen zitten vol. We klagen niet. Deze nieuwe plaat 

doet iets, dat merken we wel. Ondanks ons dialect zit het mee. We hebben 

overigens al jaren trouwe fans in Nederland. 

Heb je altijd in het West-Vlaams gezongen? 

“Aanvankelijk schreef ik in het Engels. Maar dat voelde een beetje 

gekunsteld. Dat is niet de taal waarin je droomt en waarin je het eerlijkst 

bent. In het Engels lagen bij mij altijd de clichés op de loer. In mijn eigen 

taal wist ik meteen welke woorden ik moest gebruiken. In het Engels is 

het altijd een kwestie van stelen.” 

Ben je in het dialect dan eerder een purist? 

“Nee, ik geloof dat taal levend is. Die verandert voortdurend. Ik beschouw 

taal als een vervoersmiddel. Neem een band als de Jeugd van Tegenwoordig. 

Dat spreekt me qua taalgebruik erg aan. Hun taal is creatief en 

ze buigen het naar de straattaal. Taal is dynamisch, altijd in beweging. 

Dat neemt overigens niet weg dat ik mijn taal goed verzorg. Ik wil wel 

dat mijn uitdrukkingen en woorden kloppen. Vaak vraag ik mijn vader 

om raad. Iemand als Broeder (Tonnie) Dieleman uit Middelburg, met wie 

ik vaak heb samengewerkt, is voor mij wel een geestverwant. Hij is ook 

creatief in zijn eigen taal, het Zeeuws.” 

Met regionale taal een universeel gevoel uitdrukken is toch wel heel 

bijzonder. Hoe verklaar je het dat veel mensen je niet verstaan, maar 

toch meegaan met de muziek? 

“Muziek is en blijft natuurlijk een mysterie. Als de woorden goed in de 

muziek vallen dan is de betekenis niet meer zo belangrijk. Betekenis 

is secundair, het gaat om het gevoel dat je overbrengt. Van Bob Dylan 

wordt algemeen gezegd dat hij de beste tekstschrijver is. Dat betwist ik 

dan ook zeker niet. Maar versta ik alles wat hij zingt? Nee. Maar je voelt 

wel meteen dat er iets achter zit. Voor Leonard Cohen geldt hetzelfde. 

In de context van het liedje voel je waarover hij zingt. Gevoelens zijn 

universeel.” 

Hoeveel van jezelf durf je in een liedje weg te geven? Anders gezegd: 

hoe abstract zijn de liedjes waarin je over jouw omgeving spreekt, 

waarin het koersen – het wielrennen – aan bod komt en je ook over jezelf 

zingt? 

“Een liedje moet meer zijn dan enkel particulier. Abstractie in de vorm 

van bijvoorbeeld metaforen zorgt ervoor dat het liedje op verschillende 

manieren kan worden geïnterpreteerd. Die vrijheid heeft de luisteraar. 

Paradoxaal genoeg is het echter ook heel vaak zo dat je in een liedje 

vaak zeer particulier moet durven zijn om het juist weer universeel te 

maken. De gebeurtenissen uit mijn leven zijn dan de gebeurtenissen uit 

ieders leven. Zo wordt het herkenbaar. Eerlijkheid is belangrijk. Om tot 

een goed liedje te komen moet ik in mezelf terugkeren. Diep in mezelf 

kijken. Wat ik dan opdiep is in de regel iets wat iedereen uit zijn eigen 

leven of uit de levens van anderen zal herkennen.” 

Vind je een liedje of maak je het? 

“Ik geloof nooit dat ik een liedje maak. Ik vind het. Het bestaat ergens 

al. Het is de kunst het te vinden. De zoektocht is soms lastig, maar de 

beloning beschouw ik als een klompje goud.” 

Wanneer weet je of je zo’n klompje goud te pakken hebt, wanneer het 

liedje goed is? 

“Als het liedje af is speel ik het heel vaak. Al spelend luister ik het als 

het ware af. Als het me niet verveelt is het een goed liedje. Goede liedjes 

vervelen nooit, die wil je keer op keer spelen. Als het liedje mij gaat 

vervelen en ik het zelf niet graag meer hoor, dan moet ik er anderen 

ook niet mee lastigvallen.” ■ 

Het Zesde Metaal live: 13 juli op het Cactusfestival, Brugge; 25 juli op 

Boomtown 2024, Gent; 2 augustus op Dranouter Festival, Dranouter; 

3 augustus op M-idzomer, Leuven; 5 december in LantaarnVenster, Rotterdam; 

6 december in Tolhuistuin, Amsterdam; 7 december in De Vegafabriek, 

Meppel; 11 december in Doornroosje, Nijmegen; 12 december in Ancienne 

Belgique, Brussel. 

39 HEAVEN MEI/JUM 2024


MAITE 

EEN TWEEDE LEVEN

EEN NEDERLANDSE TROMPETTISTE DIE UITGROEIT TOT KONINGIN VAN DE SALSA. HET MAG EEN KLEIN WONDER 

HETEN, MAAR HET LUKTE MAITE HONTELÉ. ZE DRONG DOOR TOT DE WERELDTOP VAN DIT TYPISCH ZUID- 

AMERIKAANSE MANNENBASTION. MAAR LIEFST TIEN JAAR VERBLEEF ZE IN COLOMBIA, IN 2020 GAF ZE ER OP DE 

TOPPEN VAN HAAR SUCCES INEENS DE BRUI AAN. TEKST LUDO DIELS FOTO HUGO THOMASSEN 

Vermoeid keerde Maite Hontelé (44) naar Nederland terug. 

Ze hing haar trompet aan de wilgen en zocht naar het kleine 

huiselijke geluk met een hoofdrol voor liefde, mentale rust en 

plezier. En nu, een paar jaar later, pakt ze de muziek toch weer 

op. Gelouterd door de lange rustpauze. We mogen gerust spreken van 

een wederopstanding. “Ik voel dat ik weer iets heb te ontdekken. Maar ik 

doe het nu anders. Ik geef deze ontdekking meer tijd en ruimte. Plezier 

staat voorop.” 

Een gesprek met haar zou gemakkelijk kunnen blijven hangen in de 

gloriedagen van haar Zuid-Amerikaanse carrière, maar ze is er de 

persoon niet naar om te zwelgen in het verleden. “Ik kijk met een goed 

gevoel terug op de jaren dat ik in Colombia woonde en werkte. Ik kan dat 

inmiddels doen met meer mildheid.” 

Wie de documentaire Ademtocht – De vele gevechten van Maite Hontelé 

van Marlou van den Berge heeft gezien, weet hoe zwaar het leven in de 

schijnwerpers op haar drukte en haar deed afstevenen op een burn-out. 

“Om los te komen van de druk moest ik diep gaan en de muziek loslaten. 

Dat viel niet mee. Ik had tijd nodig om tot mezelf te komen.” 

Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het muzikale bloed kruipt 

immers waar het niet gaan kan, zo blijkt. Want Maite Hontelé is terug. 

“Terugkomen naar de muziek was een proces. Ik moest een lange weg 

afleggen. Inmiddels ben ik tot het inzicht gekomen dat ik ook bestaansrecht 

heb zonder trompet of bugel, dat ik geluk kan ervaren zonder te 

moeten spelen. Het is geen eerste levensbehoefte meer. Vroeger zag ik 

dat anders. Door schade en schande ben ik rijper geworden. Er is zoveel 

meer. Zoals mijn vrouw en mijn twee kinderen. Muziek blijft belangrijk 

voor me, maar dan vooral als bron van plezier. Ik ben in Colombia 

gestopt omdat ik er geen plezier meer aan beleefde. Succes had ik in 

overvloed, maar wat is dat waard als je niet gelukkig bent?” 

Reis 

Haar hernieuwde muzikale vuur werd aangewakkerd toen ze naar de 

Muziekcentrale van instrumentenmaker Adams in Ittervoort afreisde 

voor een kleine reparatie aan het ventiel van haar bugel. Ze speelde op 

die bugel enkel nog kinderliedjes. Ambities op muzikaal gebied koesterde 

ze niet meer. “Miel Adams suggereerde glimlachend of het niet eens 

tijd werd voor een nieuwe bugel. Ik moest lachen toen hij dat opperde. 

Maar toen ik het instrument eenmaal in mijn handen had gebeurde er 

iets. Alsof die bugel tot mij sprak. Ik voelde dat ik op dat instrument – de 

F1 – iets moest ontdekken, dat ik iets te zeggen had. De zin om te spelen 

kwam terug. Een heel bijzonder gevoel.” 

Haar muzikale reis begon toen ze op haar negende trompet ging spelen. 

“Mijn ouders waren verhuisd van Utrecht naar Haaften, een dorp aan de 

Waal. Daar sloot je je aan bij de fanfare als je muziek wilde maken. Toen 

ik me aanmeldde hadden ze alleen bugels in de aanbieding, voor andere 

instrumenten bestond geen vacature.” Achteraf bleek dat een gelukkig 

toeval, al doet haar Spaans klinkende voornaam haast vermoeden 

dat haar lot was uitgestippeld van hogerhand. “Soms denk ik dat ook 

weleens”, bekent ze. 

De naam Maite was eind jaren zeventig in Nederland populair door films 

van de Spaanse cineast Carlos Saura. Haar ouders hadden een zwak 

voor Spanje en latin. Als dartele trompettiste sprak de swingende salsa 

haar meer aan dan de blaasmuziek. “Op mijn veertiende ging ik iedere 

donderdag naar de muziekschool in Utrecht, waar een salsagroep actief 

was. Het was een hele onderneming, want ik moest met de bus van 

Gorkum, waar ik op de middelbare school zat, naar Utrecht en daarna 

weer door naar Haaften.” 

Daarna volgde een gedegen studie aan het Rotterdams conservatorium. 

“Die opleiding ben ik veel dank verschuldigd. Ze deden eigenlijk geen 

latin voor trompet, wel voor piano en percussie. Ze hebben het voor mij 

mogelijk gemaakt door me te laten studeren bij een externe docent.” Zo 

werd ze een veelgevraagd trompettiste en the rest is history. 

Bevrijdend 

Na haar succesvolle Colombiaanse avontuur keerde ze terug naar 

Nederland en naar een nieuwe baan als programmeur bij het Music 

Meeting festival in Nijmegen. “Daar ben ik inmiddels mee gestopt. Ik 

miste toch de interactie met het publiek. Ik blijk meer een podiumbeest 

dan een organisator achter een bureau. Sinds ik door die Adams-bugel 

weer ben begonnen met spelen, komen er ook interessante aanbiedingen 

mijn kant op. Zo ben ik regelmatig als presentator te gast bij 

Podium Klassiek op de NPO, waar ik onder andere uitleg geef over Zuid- 

Amerikaanse muziek en de muziekcultuur met een hoofdrol voor klank, 

levensstijl en levenslust.” Die kennis kan ze nu ook kwijt bij het NJJO 

(Nationaal Jeugd Jazz Orkest) waar ze dit jaar de bandleider is. 

Daarnaast vormt ze met de Cubaanse pianist Ramón Valle een duo. “We 

spelen Cubaanse jazz, maar ook klassieke stukken van Bach en Kaapverdische 

muziek. We werken samen op basis van wederzijds vertrouwen. 

Het voelt heel goed. Onze optredens vallen goed in de smaak. Ons 

spelplezier met soms vrije improvisaties is erg groot. Het voelt als een 

avontuur.” 

Op de vraag of ze niet bang is dat haar agenda weer overvol raakt en 

ze te veel hooi op haar muzikale vork neemt, antwoord ze gedecideerd: 

“Ik kijk daar wel voor uit. Enthousiasme leidt soms tot een volle agenda, 

ik weet daar alles van. Maar het grondgevoel is nu toch echt anders. Ik 

voel me bevrijd van het vaste keurslijf van de salsa. Je hebt in die muziek 

wel vrijheden, maar die bevinden zich in een bepaald stramien. Van 

salsa houd ik met mijn hele hart, dat zal altijd zo blijven, maar ik wil er 

niet meer door opgeslokt worden. Bovendien heb ik twee kinderen, die 

verdienen ook mijn aandacht. Ik ga nu effectiever met mijn tijd om.” 

“Ook ben ik nu minder perfectionistisch. Ik sta mezelf toe om plezier 

te hebben. Sterker nog: ik doe het juist om plezier te hebben. Ik laat 

de controle los en ervaar meer flow. Aanvankelijk had ik angst om die 

controle los te laten. Maar ik heb het beest in de bek gekeken en ik zit 

daardoor minder opgesloten in mijn hoofd en ervaar de lijfelijkheid van 

de muziek veel meer. Ik speel op dit moment vanuit mijn lijf en laat de 

energie vrijkomen. Dat voelt als een heerlijke speeltuin en dat moet ook 

zo blijven.” 

“Ik wil mensen raken, dat is volgens mij de essentie van muziek. Als ik 

plezier beleef slaat dat over op het publiek. In mijn muzikale keuzes ga 

ik niet meer zozeer uit van stijl als wel van melodie. Zo kan ik me samen 

met Ramón ook aan allerlei soorten muziek wagen, zelfs de blues. Dat 

zoeken naar die aansprekende melodieën ervaar ik als bevrijdend.” ■ 

Maite Hontelé live met het Nationaal Jeugd Jazz Orkest: 13 juli op North Sea 

Jazz, Rotterdam; 16 augustus op World Jazz Festival, Amersfoort. 


RECENSIES &CETERA 

Luisterparadijs 

✪✪✪✪✪ = uitzonderlijk 

✪✪✪✪ = heel goed 

✪✪✪ = goed 

✪✪ = matig 

✪ = hmm 

✩ = halfje 

Sam Lee 

SONGDREAMING 

Cooking Vinyl/V2 

Is er iemand 

die momenteel 

mooiere Britse 

folk maakt 

dan Sam Lee? 

Zijn prachtige 

stem is als geen ander geknipt 

voor deze muziek: aards en vol 

gevoel tegelijkertijd. Al wordt de 

ware pracht ervan, net als op die 

sublieme voorganger OLD WOW 

(2020), nog eens tot ongelooflijke 

hoogte opgetrokken door de 

superieure productie van oud- 

Suede-gitarist Bernard Butler. 

In combinatie met Lee zelf en 

diens langjarige arrangeur en 

roots 

HEAVENS 

CHOICE 

componist James Keay, zorgt Butler 

voor een muzikale rijkdom die 

Lee’s folk een diepgang geeft die 

je elders met een lantaarntje moet 

zoeken. Je zou hoogstens kunnen 

zeggen dat SONGDREAMING niet 

veel verschilt van OLD WOW, want 

ook nu is natuur het grote thema 

dat de negen liedjes verbindt, en 

opnieuw worden ze op zeer fraaie 

muzikale wijze uitgewerkt. Het zou 

muggenziften zijn om daar iets 

tegenin te brengen: alsof je niet 

twee vergelijkbare meesterwer- 

ken zou mogen maken! Je zou 

beide albums een beetje kunnen 

vergelijken met Tom Waits’ 

SWORDFISHTROMBONES en RAIN 

DOGS, die eveneens in elkaars 

verlengde liggen, maar beslist 

niet voor elkaar onderdoen. 

SONGDREAMING is beslist van 

hetzelfde niveau als OLD WOW. 

Misschien is het zelfs nog wel 

mooier, al is het nog te vroeg 

om dat definitief vast te stellen. 

Ik maak me evenwel sterk dat 

er dit jaar geen mooier, emotioneel 

indringender folkalbum zal 

verschijnen, want zelfs hét folkalbum 

van vorig jaar, Lankums 

FALSE LANKUM, komt amper in 

de buurt. Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪✪ 


Lizz Wright 

SHADOW 

Virgin/Universal 

Al twintig jaar 

charmeert de 

singer-songwriter 

uit Georgia 

ons met 

haar aanstekelijke 

mix van understatement 

en urgentie. SHADOW is zonder 

meer een van haar interessantste 

albums. Het opent met het 

meest Afrikaanse nummer uit 

haar carrière, mede dankzij de 

bijdrage van de Benins-Franse 

zangeres Angelique Kidjo. 

Vervolgens horen we een aantal 

prachtig bezonken songs die 

fusion 

HEAVENS 

CHOICE 

warmte uitstralen, vooral ook 

omdat Wrights stem met de 

jaren alleen maar aan diepgang 

heeft gewonnen. Nooit eerder 

beleefden we een zo doorleefde 

en broeierige blues als Sweet 

Feeling en ook het soulvolle This 

Way kan de luisteraar onmogelijk 

onberoerd laten. Het 

gospelgevoel is nooit ver weg 

op SHADOW. Dat Wright ook een 

uitstekende jazzvocaliste is, horen 

we op I Concentrate On You. 

SHADOW is een van haar meest 

veelzijdige albums, dat meer 

dan ooit haar vakvrouwschap 

en muzikaliteit onderstreept. 

Harmen van Aurich 

✪✪✪✪

ock 

HEAVENS 

CHOICE 

Kacey Johansing 

YEAR AWAY 

Night Bloom Records 

Laat ik 

maar direct 

bekennen dat 

ik vóór het 

schrijven van 

deze recensie 

eigenlijk nog nooit van Kacey 

Johansing had gehoord. Niet 

zo vreemd, want vliegen onder 

de radar is zo’n beetje haar 

handelsmerk. Maar daarmee 

missen we als muziekliefhebbers 

veel. Te veel, want door 

deze bescheidenheid doet ze 

zichzelf (en ons) tekort. YEAR 

AWAY is namelijk een topalbum. 

Johansing doet, ondanks dat ze 

sinds 2010 slechts vijf albums 

maakte, als componist en tekstschrijver 

beslist niet onder voor 

grote namen als Burt Bacharach, 

Carole King, Carly Simon 

of Joni Mitchell. Luister bijvoorbeeld 

naar Smile With My Eyes: 

daar zou Bacharach zich aboluut 

niet voor schamen. Hetzelfde geldt 

overigens voor het ijzersterke 

titelnummer Year Away. Daarin, net 

als op de rest van het album, laat 

Johansing horen sterk beïnvloed 

te zijn door de jaren zeventig 

West Coast-sound. Maar ook dat 

ze muzikaal grondig is geschoold: 

voordat ze zich definitief settelde 

in California’s Bay Area studeerde 

ze een aantal jaren muziek aan 

het befaamde Berklee College in 

Boston, waar ze ook deel uitmaakte 

van een aantal bands. 

Eenmaal gesetteld in Californië 

begon ze te werken aan haar 

solocarrière; in 2010 debuteerde 

ze met MANY SEASONS. Daarna 

volgde met enige regelmaat een 

nieuw album: GRAND GHOSTS 

(2013), THE HIDING (2017) en NO 

BETTER TIME (2020). In datzelfde 

jaar begon ze te werken aan 

wat YEAR AWAY zou worden. 

De eerste song die ze schreef 

was het ontroerende Daffodils, 

ingegeven door de aangezegde 

dood van een vriendin. Doordat 

de rest van het album tot stand 

kwam tijdens de wereldwijde 

pandemie, is YEAR AWAY sterk 

beïnvloed door het nagenoeg 

stilvallen van de muziekscene: 

ze schreef in haar eentje, 

thuis achter de piano. Hoewel 

ze uiteindelijk in de studio 

samenwerkte met een team van 

getalenteerde musici, hoor je 

in de meeste nummers de eenzaamheid 

van die periode nog 

sterk terug. Het is moeilijk aan 

te geven wat de beste nummers 

zijn op YEAR AWAY; eigenlijk is 

het allemaal even mooi. Wat een 

prachtige plaat! 

Roeland Smits ✪✪✪✪✩ 

Ann O’aro 

BLEU 

Buda Musique/XMD 

Manifesteerde 

Anne-Gaëlle 

Hoarau, 

bekend onder 

haar artiestennaam 

Ann 

O’aro, zich op haar eerste twee 

albums – ANN O’ARO (2018) en 

LONGOZ (2020) – vooral als zangeres, 

op BLEU doet de van het 

eiland Reunion in de Indische 

Oceaan afkomstige muzikante 

zich ook gelden als een 

talentvolle pianiste. Bijgestaan 

door trombonespeler/vocalist 

Teddy Doris en percussionist 

wereld 

HEAVENS 

CHOICE 

foto Florence Le Guyon 

Bino Waro, die ook op LONGOZ 

meededen, en door mixer Brice 

Nauroy, die hier tevens op diverse 

apparaten (machines in het Frans) 

als muzikant te horen is, krijgen 

de liedjes van Ann O’aro een 

diverse setting. De basis is 

steeds de volksmuziek van 

Reunion, maar ze verbinden de 

songs nu eens met (avant-)jazz, 

dan weer met klassiek, en af 

en toe met indie-elementen die 

voor een behoorlijk gedurfde 

en indringende moderne sound 

zorgen. Het maakt van dit derde 

album van Ann O’aro beslist 

haar beste en spannendste tot 

nu toe, waarop heel veel is te 

ontdekken. BLEU is een waar 

pareltje voor de avontuurlijk 

ingestelde luisteraar. 

Eric van Domburg Scipio 

✪✪✪✪✩ 


LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK 

Marry Waterson & 

Adrian Crowley 

CUCKOO STORM 

One Little Independent/Konkurrent 

Alleen al dankzij 

moeder Lal en 

tante Norma 

groeide Marry 

Waterson op 

temidden van 

Britse ‘folk royalty’ en de afgelopen 

vijftien jaar maakte ze, eerste 

met broer Oliver en vervolgens 

met David A. Jaycock en in 2019 

met Emily Barker, uitstekend ontvangen 

platen. In Ierland groeide 

Adrian Crowley op eigen houtje 

uit tot een onder kenners geliefd 

artiest in hetzelfde genre. Al gaf 

hij daaraan, met name door het op 

heel ‘organische wijze’ benutten 

van elektronica, een heel eigen 

draai. Tijdens soloconcerten bouwt 

‘eenmansorkest’ Crowley intrigerende 

soundscapes, maar hij werkt 

ook graag samen. In een kelderzaaltje 

in Dublin hypnotiseerde 

hij me een paar jaar geleden, 

bijgestaan door een violiste, celliste 

en basklarinettist, en rond die 

tijd moet hij ook contact gezocht 

hebben met Marry Waterson. 

Hij was enthousiast over de plaat 

A WINDOW TO OTHER WAYS die 

ze met Barker maakte en hun 

correspondentie resulteerde 

in een samenwerking van twee 

verwante geesten. De setting en 

sfeer op CUCKOO STORM worden 

bepaald door Crowley’s gitaar en 

elektronica, en de fraaie strijkarrangementen 

en blazers die zo nu 

en dan ook verrassend sierlijke, 

bijna jazzy accenten aanbrengen. 

Maar dat decor laat vooral Marry’s 

glasheldere, feitelijk traditionele 

stemgeluid en Crowley’s diepe 

bariton schitteren. En niet omdat 

ze zo waanzinnig harmoniëren, 

maar eerder omdat de combinatie 

van stemmen een spanningsveld 

oproept. Dat geeft de partijen van 

de íets prominenter aanwezige 

Waterson (in Heavy Wings horen 

we haar zelfs ruim zes minuten 

alleen) mooi extra contrast. En het 

geeft de hele plaat iets bezwerends, 

dat zich niet makkelijk 

laat verwoorden, maar dat heel 

verslavend werkt. 

Eddie Aarts ✪✪✪✪ 


Blackberry Smoke 

BE RIGHT THERE 

3 Legged/Thirty Tigers 

Samen met Robert Jon & The 

Wreck behoort Blackberry Smoke 

tot de voorhoede van de huidige 

Amerikaanse southern rock. De 

groep levert sinds 2004 de ene na 

de andere klasse plaat af en ook 

BE RIGHT THERE spat weer ouderwets 

uit de speakers, te beginnen 

met het heerlijk groovende Dig A 

Hole. Zanger/gitarist Charlie Starr 

trekt aan de meeste touwtjes: hij 

tekent voor het merendeel van de 

composities en is met zijn geweldige 

strot verantwoordelijk voor 

het karakteristieke Blackberry 

Smoke-geluid. Het lijkt of de man 

ergens op zolder een voorraadkoffer 

heeft staan met sterke 

liedjes. Het materiaal op BE RIGHT 

HERE staat in artistiek opzicht op 

een dermate hoog niveau, dat van 

een artistieke victorie mag worden 

gesproken. Absolute favorieten 

aanwijzen is tricky, minderwaardige 

liedjes zijn gewoonweg niet te 

traceren. Hopelijk krijgt Blackberry 

Smoke het internationale 

stempel van erkenning nu eens 

definitief ingebrand. 

Joop van Rossem ✪✪✪✪ 

Thomas Dybdahl 

TEENAGE ASTRONAUTS 


testad en mede-producer Larry 

Klein, met wie Dybdahl al vaker 

samenwerkte, en begeleid door 

de ingehouden strijkarragementen 

van Vince Mendoza en het 

Stavanger Symfonieorkest, wordt 

een zelfs voor Dybdahls doen heel 

teer, muzikaal emotioneel gevoelig 

beeld opgeroepen. Niet dat we 

dit niet al gewend zijn vanaf zijn 

debuut in 2002 met ...THAT GREAT 

OCTOBER SOUND, maar zo een 

heel album naar de keel grijpend 

V2 

Voor TEENAGE ASTRONAUTS duikt 

de gevierde Noorse singersongwriter 


diep in de intense gevoelens 

en vriendschappen die hij als 

tiener ervoer. In combinatie met 

tekstschrijfster Edie Kuhnle Otals 

TEENAGE ASTRONAUTS, is zelfs 

voor hem redelijk ongewoon. Het 

vereist ook dat je je als luisteraar 

helemaal openstelt voor Dybdahls 

subtiliteiten, omdat er anders een 

grote kans bestaat dat je dit album 

behoorlijk saai zou kunnen vinden. 

Door de speelduur van net een 

half uur, rekt hij de spanningsboog 

evenwel niet nodeloos op, al kan ik 

me goed indenken dat je, na zo’n 

tranentrekkende 31 minuten, even 

sterke behoefte voelt op iets lichters 

en vrolijkers over te schakelen. 

Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪ 

Bill Fay Group 

TOMORROW TOMORROW 

AND TOMORROW 

Dead Oceans/Konkurrent 

Dit is een heruitgave van de 

re-issue uit 2005, van onuitgebrachte 

opnames die deze Britse 

cultheld maakte tussen 1978 en 

1981. De opnames zijn samen met 

de muzikanten van The Acme 

Quintet opgenomen, wier jazz/ 

prog/impro-sound mooi aansloot 

bij de bijzondere liedjes van (toen 

al) buitenstaander Fay. Aan de oorspronkelijk 

tien songs is een aantal

demo’s en outtakes toegevoegd, 

waarbij slechts een enkele keer 

het niveau van het oorspronkelijke 

album gehaald wordt. De pareltjes 

daarvan als Sam, We Are Raised en 

Isles Of Sleep nemen je helemaal 

voor Fay in. Folk met invloeden uit 

jazz en progrock zorgen voor een 

rijke muzikale textuur en gaan 

soms buurten bij Nick Drake, Pink 

Floyd, Chris Bell en The Soft Machine. 

Cosmic Boxer en Life zijn van 

een anderwereldse mysterieuze 

schoonheid. Het mooi dromerige 

Strange Strangeway is een kleinood 

van onbestemde melancholie en 

nostalgie naar vervlogen tijden. 

Destijds in volle punktijd had 

men geen oren naar deze plaat, 

maar nu past ze perfect in de 

huidige apocalyptische ‘end of the 

world mood’. Goed dus dat deze 

miniatuurtjes nogmaals opnieuw 

uitgebracht worden. 

Marc Vos ✪✪✪✪ 

Grandaddy 

BLU WAV 

Dangerbirds Records 

Wave To Me On Your Way To The 

Watercooler, zingt Jason Lytle 

in het nummer Watercooler. De 

kracht om een doodgewone 

handeling om te zetten in een 

kosmische sound is Lytle wel 

toevertrouwd. In het muzikale 

planetarium beweegt hij zich 

ergens tussen de planeet Sufjan 

Jason Lytle (Grandaddy) 

Stevens en de ster Mark Everett 

(Eels). Ik zeg bewust hij en niet de 

band Grandaddy. Want wat ooit 

begon met vijf muzikanten, is nu 

teruggebracht tot enkel Jason 

Lytle, met hulp van pedalsteel speler 

Max Hart. De pedalsteel zorgt 

voor een snufje country, vooral 

in het nummer Jukebox App. Het 

laatste wapenfeit van Grandaddy 

is het album LAST PLACE (2017). 

Enkele maanden na de verschijning 

overlijdt plots bassist Kevin 

Garcia en blijft het rondom de 

band lang stil. BLU WAV is volgens 

Lytle de afkorting van een nieuw 

genre binnen de muziek, namelijk 

de versmelting tussen bluegrass 

en new wave. Neem dat maar met 

een korreltje zout, want beide 

genres heb ik niet ontdekt op dit 

album. Wel is de sfeer van het 

magnifieke SOPHTWARE SLUMP uit 

2000 hier doorgetrokken. BLU WAV 

staat bol van de fraaie melodieuze 

liedjes met de ontnuchterende, 

melancholieke teksten van Lytle 

als handelsmerk. On A Train Or Bus 

I Think Of Us. Van je Grandaddy 

moet je het leren. 

Michael Struis ✪✪✪✪ 

Jan Henk de Groot 

FIENE 

Eigen beheer/janhenkdegroot.nl 

In het bestaan van Heaven hebben 

wij vaker een lans gebroken voor 

het werk van de Groningse singersongwriter 

Jan Henk de Groot. 

Maar ondanks dat zijn platen min- 

stens van een gelijkwaardig niveau 

zijn als die van andere streektaal 

zangers als Daniel Lohuës of Jack 

Poels, is hij buiten de eigen provincie 

nauwelijks bekend. Waar je van 

veel provinciale folktroubadours 

direct begrijpt dat ze niet veel 

mensen zullen aanspreken die 

dat specifieke dialect niet machtig 

zijn, gaan de liedjes van De Groot 

steevast verpakt in buitengewoon 

mooi gecomponeerde popsongs, 

die ook zonder dat je de teksten 

helemaal doorgrond, zo fraai 

worden gezongen en prachtig en 

origineel geïnstrumenteerd, dat ze 

totaal niet zouden misstaan tussen 

welke verzameling Hollandse hits 

ook. Op FIENE bereikt De Groot 

zelfs grotere hoogten dan ooit en 

brengt hij elf feilloze liedjes in een 

veelheid van stijlen, die allemaal 

als gegoten zitten. Nu eens meer 

poppy, dan weer folky of bluesy, 

maar altijd gevat in aansprekende 

melodieën en instrumentaties. Je 

hebt niet het idee dat je naar een 

streekalbum zit te luisteren. Dit 

is Nederlandstalige singer-songwriterpop 

van een niveau dat je in 

willekeurig welk jaar slechts een 

hoogst enkele keer tegenkomt. 

Want of je nu een lekkere popsong 

zoekt of een ontroerend folkliedje 

om bij weg te dromen, FIENE heeft 

ze allemaal in elf verschillende 

kleuren en maten. 

Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪✩ 

OOK VERSCHENEN 

tergrondvocalen op DEZELFDE ZON 

wordt verzorgd door Nina June, 

die zelf een fraaie nieuwe ep uit 

heeft: PARADIGM. Daarop klinkt ze 

nog melancholieker dan op haar 

album MEET ME ON THE EDGE OF 

RUIN (2021), mogelijk omdat de 

begeleiding kleiner is gehouden, 

waardoor haar spijtige stem nog 

emotioneler en breekbaarder 

uitkomt. (Nettwork/V2 ✪✪✪✪). 

Voltage is met FORTUNES & WIL- 

LOWS aan hun vijfde album toe 

en stuurt hun southern (roots) 

rock in een iets modernere 

richting met vleugjes grunge en 

psychrock. Dave Vermeuelens 

krachtige stem en sterke liedjes 

blijven onverlet en maken van 

Voltage een volwassen band met 

een eigen sound (Eigen beheer/ 

Bertus ✪✪✪✩). MATTER OF 

TIME is het tweede album van de 

Utrechtse formatie Classic Water. 

Uitgegeven op het eigen label van 

Plato Utrecht charmeert Classic 

Water enerzijds met schuchtere 

indiefolk, anderzijds met een meer 

singer-songwriterachtige sound 

die doet denken aan het vroege 

Door een misverstand is de 

recensie van Stephanie 

Struijk’s vierde Nederlandstalige 

album DEZELFDE ZON vorige keer 

over het hoofd gezien. Doodzonde 

want het met toppers als Daniël 

Lohues, Reyer Zwart en Bernard 

Gepken gemaakte album toont 

Struijk opnieuw als een klassieke 

singer-songwriter in de beste 

Amerikaanse traditie: intiem en 

autobiografisch, met een onwrikbaar 

maar vaak getart geloof in 

de liefde (Mona Misa/Concerto 

✪✪✪✪). Een deel van de achsolowerk 

van Ben Watt. Groots is 

misschien anders, maar sympathiek 

is het zeker (Plato Utrecht 

Records ✪✪✪). Sympathiek is 

ook I KEPT THESE OLD BLUES, het 

debuut van de Ierse zangeres/ 

gitariste Muireann Bradley. De 

wijze waarop de zeventienjarige 

zich deze folkbluesklassiekers 

eigen heeft gemaakt mag beslist 

opmerkelijk genoemd worden. 

Haar gitaarspel is in elk geval 

onberispelijk. Vergelijkingen met 

Karen Dalton zijn misschien overtrokken, 

een zeldzaam talent is ze 



Aoife O’Donovan 

ALL MY FRIENDS 

Yep Roc/V2 

Alle vijf soloalbums 

van de 

Amerikaanse 

singer-songwriter 

Aoife 

O’Donovan zijn 

bloedmooi en onderstrepen het 

talent dat zij al liet blijken in de 

groep Crooked Still en het trio 

I’m With Her. Op ALL MY FRIENDS 

brengt ze een eerbetoon aan de 

Amerikaanse suffragette Carrie 

Chapman Catt die begin twintigste 

eeuw streed voor vrouwenrechten 

en dan met name het vrouwenkiesrecht. 

Dat doet ze niet op een 

singer-songwriterplaat als veel 

anderen, maar in een ambitieus 

werkstuk waarin O’Donovan liederen 

brengt, gebaseerd op teksten 

van Chapman Catt, ondersteund 

door het klassieke kamer orkest 

The Nights, het San Francisco 

Girls Chorus en het blazerskwartet 

The Westerlies. Het creëert 

een rijk decor, dat we niet eerder 

hoorden voor de liedjes van 

O’Donovan, waarbij de inbreng 

van zoveel vrouwelijke stemmen 

ook de idealen van Chapman Catt 

extra in het zonnetje zetten. Het 

levert opnieuw een bloedmooi 

album op van O’Donovan, dat niet 

alleen compleet anders klinkt dan 

haar andere platen, maar ook 

anders dan welke andere singersongwriterplaat 

die ik ken. ALL MY 

FRIENDS mag je dan ook gerust als 

een meesterwerk aanmerken. 

Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪✪ 

The Hello Darlins 

THE ALDERS AND THE 

ASHES 

Continental Song City 

De uit doorgewinterde Canadese 

studiomuzikanten bestaande band 

The Hello Darlins debuteerde 

in 2021 met GO BY FEEL. Op THE 

ALDERS AND THE ASHES laten ze 

dezelfde aanstekelijke mix van 

country, gospel en blues horen 

als op hun debuut. De keuze om 

de ene helft van dit ambitieuze 

dubbelalbum de titel ‘The Alders’ 

mee te geven, terwijl de andere 

helft wordt opgevoerd als ‘The 

Ashes’, suggereert dat elke helft 

een eigen karakter heeft. Het 

plaatje op het hoesje, waarop we 

een halve elm (‘alder’) in herfsttooi 

zien, en een halve bladloze, 

winterse es (‘ash’), bevestigt die 

indruk. Maar de sound van beide 

schijfjes verschilt nauwelijks. Op 

beide horen we een uitstekend 

op elkaar ingespeeld muzikaal 

collectief, onder aanvoering van 

keyboardspeler Mike Little en 

de uitstekende zangeres/songschrijfster 

Candace Lacina. Met 

name door haar inbreng is meer 

dan de helft van de 17 nummers 

op THE ALDERS AND THE ASHES 

van uitstekende tot uitmuntende 

kwaliteit. Ondanks hoogtepunten 

als de ontroerende ballades 

Forgiving Cain And Loving Abel en 

Reasons To Cry, maar vooral ook 

Best Worst Mistake, houd ik toch 

licht ambivalente gevoelens over 

THE ALDERS AND THE ASHES. The 

Hello Darlins willen op dit album 

namelijk nét iets verder springen 

dan hun polsstok lang is. Met iets 

meer zelfkritisch vermogen hadden 

ze uitglijders als de bijna als 

een persiflage klinkende countrystomper 

Died With His Boots On 

(met gejodel!) kunnen vermijden. 

Dan hadden we met THE ALDERS 

AND THE ASHES, op één schijf, een 

instant klassieker kunnen verwelkomen. 

Roeland Smits ✪✪✪✩ 

Hurray For The Riff 

Raff 

THE PAST IS STILL ALIVE 

Nonesuch Records 

Voor iemand met zo’n exotische 

herkomst is het opvallend hoe 

weinig elementen je daarvan 

terughoort in de americana van 

Alynda Segara. De muziek die ze 

maakt onder de noemer Hurray 

For The Riff Raff hoort veel meer 

bij het Amerika waar ze geboren 

werd en opgroeide dan bij haar 

Puerto Ricaanse afkomst. De wijze 



zeker (Tompkins Square ✪✪✪✪). 

Over talenten gesproken, singersongwriter 

Dean Johnson uit 

Seatle brengt met NOTHING FOR ME, 

PLEASE een bijzonder mooi debuut 

uit met licht klaaglijke countryliedjes 

die diep onder de huid 

kruipen. Het album werd al zes 

jaar geleden in New Orleans opgenomen 

met onder anderen Sam 

Doores van The Deslondes, maar 

heeft pas nu zijn weg naar buiten 

gevonden. Johnson heeft iets wat 

hem speciaal maakt (Mama Bird 

✪✪✪✪). Wat dat betreft zou je 

hem een beetje kunnen vergelijken 

met Willi Carlisle, een singersongwriter 

die twee jaar geleden 

furore maakte met PECULIAR, MIS- 

SOURI en nu met CRITTERLAND een 

fraaie opvolger aflevert. Aardser 

van toon dan Dean Johnson, werd 

CRITTERLAND grotendeels opgenomen 

met Darrell Scott, die Carlisle 

in een tamelijk pure, old school 

countryfolk setting plaatst. De nadruk 

ligt volop op Carlisle’s teksten 

(Signature Sounds ✪✪✪✩). In 

een redelijk vergelijkbare setting 

opereert de Canadese countryfolktroubadour 

Corb Lund op zijn 

nieuwe lp EL VIEJO. Lund klinkt 

traditioneler dan voorheen, maar 

ook prachtig warmbloedig. Het 

album is een waardig eerbetoon 

aan zijn recent overleden vriend 

Ian Tyson, de legendarische 

Canadese singer-songwriter wiens 

bijnaam El Viejo luidde (New West/ 

V2 ✪✪✪✪). Met SPARROW doet 

Jeff Talmadge ook weer eens van 

zich spreken na tien jaar afwezigheid. 

In het verleden maakte de 

oud-advocaat prachtige platen als 

GRAVITY, GRACE AND THE MOON en 

BLISS VILLE. SPARROW tikt dat niveau 

net niet aan, maar zijn luistersongs 

zullen fijnproevers van rootsmuziek 

nog altijd volop kunnen bekoren 

(Berkalin ✪✪✪✩). Dat geldt ook 

voor het werk van de in Zwitserland 

woonachtige Amerikaanse Beth 

Wimmer. Haar jongste ep heet 

simpelweg NATURE en telt zes fijne 

folkpopliedjes die met de nodige 

verve worden gebracht en te goed

waarop ze met iedere release 

weer lijkt te groeien, getuigt van 

haar enorme talent. Waar ze zo’n 

zeventien jaar geleden begon met 

enigszins punky folkrock, geldt ze 

al zeker tien jaar als een van de 

beste indie-artiesten in americana. 

THE PAST IS STILL ALIVE is haar 

achtste album en overtuigt op alle 

fronten zelfs nog meer dan op 

alle voorgangers; hoe lovend we 

daar ook over waren. Knap is de 

ontspannen wijze waarop ze de 

elf persoonlijke liedjes voor het 

voetlicht brengt. Het troostende 

gevoel dat uit deze prachtsongs 

opstijgt maakt diepe indruk, te 

meer wanneer je weet dat de 

liedjes grotendeels geschreven 

werden na het overlijden van haar 

vader. Waar de meeste anderen 

zo’n gebeurtenis aan zouden 

grijpen om het eigen verdriet te 

tonen, gebruikt Segara dit trieste 

voorval juist om ons warmte en 

troost te bieden. 

Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪✩ 

Iron & Wine 

LIGHT VERSE 

Sub Pop/Kokurrent 

Iron & Wine is het alias waarachter 

Sam Beam nu al ruim twintig jaar 

en negen albums lang schuilgaat. 

Zijn artiestennaam ontleent hij 

aan een voedingssupplement dat 

hij leerde kennen toen hij aan 

een film werkte. Beam, geboren 

in South Carolina, is namelijk in 

zijn om onopgemerkt te blijven 

(www.bethwimmer.com ✪✪✪✩). 

Dat geldt eveneens voor TRAFFIC 

FICTION, het nieuwe album van de 

zwarte singer-songwriter Tré Burt. 

Niet lang voor diens dood ontdekt 

door John Prine voor zijn Oh Boylabel, 

heeft Burt zich in vier jaar 

tijd van een pure folkie ontwikkeld 

tot een veelzijdiger countrysoulartiest. 

Al wil dat niet zeggen 

dat TRAFFIC FICTION daarmee 

per se beter is dan zijn debuut 

CAUGHT IT FROM THE RYE (Oh Boy/ 

het bezit van een master degree, 

toegekend door de filmschool van 

de Florida State University. Niettemin 

koos hij voor een carrière in 

de muziek en al bij zijn debuut THE 

CREEK DRANK THE CRADLE (2002), 

vestigde hij zijn naam als behorend 

bij de avant-garde van de 

toen nog jonge indiefolk- stroming. 

Dat hij die positie sindsdien heeft 

kunnen behouden, bevestigt hij 

met LIGHT VERSE opnieuw. Het 

is een prachtig en introspectief 

album dat tegelijkertijd, zoals 

bijna ieder album van Iron & Wine, 

subtiel anders klinkt dan alle 

voorgaande albums. In vergelijking 

met zijn vorige album YEARS TO 

BURN (2019), klinkt LIGHT VERSE 

veel introverter. Niet zo gek, als je 

bedenkt dat YEARS TO BURN een 

samenwerkingverband was met 

Iron & Wine 

Joey Burns en John Convertino, 

oftewel Calexico. Overigens hield 

Calexico het op dat album al veel 

ingetogener dan gebruikelijk. Het 

introspectieve karakter van LIGHT 

VERSE betekent overigens niet 

dat het een zwaarmoedig album 

is. Integendeel: over het geheel 

genomen klinkt Beam opgewekt, 

zoals in Bag Of Cats, dat beïnvloed 

lijkt door de Paul Simon van zijn 

latere albums. En het duet met Fiona 

Apple in All In Good Time mag 

dan opgezet zijn als een duet in 

call-and-response-stijl, zoals we die 

we kennen van bijvoorbeeld Dolly 

Parton en Porter Wagoner, een 

klassieke tranentrekker is het niet 

bepaald. Al zal het, aan de andere 

kant, ook niet snel een ‘klassieker’ 

worden; daarvoor is Iron & Wine 

niet mainstream genoeg. Wat 

Bertus ✪✪✪✩). Zeer geslaagd is 

CAVALRY, de krachtige nieuwe ep 

van Doug Schmude, een van die 

talloze americana-artiesten die 

met een beetje geluk veel bekender 

zou kunnen zijn. Daarvoor zou 

hij echter een heel album van dit 

niveau moeten maken in plaats 

van een 6-tracks ep, hoe goed ook 

(Lost Hubcap ✪✪✪✩). Dat dat 

echter niet meteen een garantie is, 

bewijzen de Ierse gezusters McLaughlin, 

tezamen The Henry Girls. 

A TIME TO GROW bevat voorbeeldige 

Ierse folkpop, waar qua zang, 

instrumentatie en liedjes niets 

op aan te merken is, behalve dat 

het wel heel netjes is (CPL-Music 

✪✪✪✩) . Hebben we nog net de 

ruimte om je attent te maken op 

de 25e verjaardagseditie van een 

van Giant Sand’s mooiste albums: 

CHORE OF ENCHANTMENT, een van 

hun zeldzame albums waarop 

Howe Gelb erin slaagde alles te 

laten kloppen (Fire/Konkurrent 

✪✪✪✪✩). 

Redactie: Pieter Wijnstekers 

wordt onderstreept doordat vrijwel 

ieder nummer begint met een 

wat atonaal en weinig harmonisch 

intro, dat soms zelfs klinkt als het 

stemmen van een klassiek orkest, 

zoals in Angels Go Home, waarin 

een paar fraaie, zelfs aan Pink 

Floyd herinnerende modulaties 

te horen zijn. Roeland Smits 

✪✪✪✪ 

De Leif de Leeuw 

Band 

MIGHTY FINE 

Coast To Coast 

Vanwege een derde serie Allman 

Brothers-tributeshows en de Who 

The F*ck Is Britt-tournee met 

Sem Jansen heeft de release van 

MIGHTY FINE wat langer op zich 

laten wachten, maar dat wachten 

wordt nu dan eindelijk beloond. 

De Leif de Leeuw Band is na wat 

stilistische uitstapjes een volwaardige 

southern rockband geworden, 

die ook niet vies is van een stevige 

portie bluesrock-’n-roll. Met het 

explosief snarengeweld van De 

Leeuw en Jansen, twee drummers 

binnen de gelederen en gasttoetsenist/producer 

Sven (Hammond) 

Figee is dat goed te doen. Bovendien 

is Jansen naast zijn zetbaas 

en de rest van de band een 

prominent en uitstekend componist 

en beschikt hij over een fraaie 

zangstem. Tracks als Lone Star 

en Small Town zijn typisch voor 

hun status als jamband, terwijl de 

melodieuze opener Rosalie zomaar 

eens zou kunnen uitgroeien tot 

een klassieker. Extra vermelding 

verdient de sublieme bewerking 

van Neil Youngs Southern Man 

waarin Berget Lewis, als tweede 

stem, een staatje vocale acrobatiek 

laat horen die je nekharen 

overeind doen staan. Fans van 

The Allman Brothers Band en The 

Derek Trucks Band kunnen dit 

album blind aanschaffen. 

Marcel Haerkens ✪✪✪✪ 

Adrianne Lenker 

BRIGHT FUTURE 

4AD/Beggars/V2 

Hartverscheurend mooi, zowel let- 



Nienke Dingemans 

AIN’T NO HOLLYWOOD GIRL 

Verbraak/Van Bijnen Recordings 

Nienke Dingemans 

maakt al 

een aantal jaren 

behoorlijk furore 

in vaderlandse 

roots-’n-blueskringen, 

zeker nadat ze eind 

2021 als zeventienjarige haar 

geslaagde debuut-ep DEVIL ON MY 

SHOULDER uitbracht. Ze bleek een 

zeer getalenteerde zangeres en 

liedjesschrijver. Het wachten was 

op haar volwaardige debuut, het 

onlangs verschenen AIN’T NO HOL- 

LYWOOD GIRL, waarop Dingemans 

niet alleen de belofte van die ep 

volledig waarmaakt, maar overtreft 

in zo’n mate dat het album niet 

meer dan een vingeroefening 

lijkt op weg naar de top. Waar 

Dingemans toen nog enigszins 

onzeker leek over te volgen koers 

(blues dan wel roots), blijkt ze 

op haar negentiende toch vooral 

voor rootsmuziek te kiezen. Niet 

dat alle blues-elementen zijn 

verdwenen, maar deze komen toch 

op het tweede plan en dan vooral 

ingekapseld in even geweldige als 

gevarieerde countryrootsliedjes, 

allemaal van de hand van haar 

zelf. En niet alleen de liedjes zijn 

van topkwaliteit, ook haar zang is 

van begin tot eind perfect, of ze nu 

heel stoer of juist heel kwetsbaar 

wil klinken. Evenmin wil ik voorbijgaan 

aan het producersduo Joost 

Verbraak en Jan van Bijnen, dat er 

mede voor gezorgd heeft dat AIN’T 

NO HOLLYWOOD GIRL een foutloos 

rootsalbum van eigen bodem is 

geworden, aangezien zij hier alle 

liedjes in al die stijlen precies het 

juiste geluidsdecor meegeven. De 

vaderlandse rootsscene is een toptalent 

rijker. Hollywood? Ze zouden 

wel willen! Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪✩ 


terlijk als figurlijk, zo opent BRIGHT 

FUTURE, het nieuwe soloalbum van 

Big Thief-frontvrouw Adrianne 

Lenker, met het tot tranen toe ontroerende 

Real House. Lenker durft 

zich zo kwetsbaar op te stellen dat 

je je als luisteraar bijna geneert 

om er überhaupt naar te luisteren. 

Gelukkig wordt de toon vervolgens 

iets lichter, al heeft Lenker met 

het direct volgende Sadness As 

A Gift nog even nodig heeft om 

het verdriet uit haar systeem te 

werken. Toch is BRIGHT FUTURE 

geen sombere plaat, want ondanks 

het triestige begin, klinkt het gros 

van de twaalf folky singer-songwriterliedjes 

spontaan en opgewekt, 

ook al staat dat regelmatig haaks 

op de inhoud ervan. Mooi sober 

geproduceerd, net als al haar 

eerdere soloplaten en die van Big 

Thief, bereikt Lenker hier als liedjesschrijver 

nog grotere hoogten 

dan voorheen en kennen haar 

songs een openheid en melodieuze 

kracht die ze in eerder werk 

nog niet hadden. Het is opvallend 

dat wie naar het beste werk zoekt 

van Big Thief en het solowerk van 

de diverse leden, in casu Buck 

Meek en Adrianne Lenker, niet 

verder hoeft te zoeken dan naar 

hun recentste albums, aangezien 

die alles overtreffen dat eerder 

verscheen. Lenker dichten wij al 

geruime tijd een mooie toekomst 

toe en met BRIGHT FUTURE maakt 

zij die muzikaal zeker absoluut 

waar. Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪✩ 

Niall McCabe 

RITUALS 

Eigen beheer/www.niallmccabe.com 

Niall McCabe is een Ierse singersongwriter 

die de liedjes voor 

RITUALS merendeels tijdens de 

Jessica Pratt 

pandemie schreef onder het 

motto ‘We’re all in the same sea, 

but different boats’. Het gevoel 

van angst en isolatie dat hij toen 

voelde, vertaalde zich in een 

prachtvolle, sobere plaat, die bijna 

als een akoestisch soloalbum 

aandoet, al geeft de instrumentale 

inbreng van medeproducer Seán 

Óg Graham McCabe’s voortreffelijke 

songs net dat beetje extra 

kleur, waardoor RITUALS heel weldadig 

overkomt en nooit te kaal. 

Gezegend met een innemende, gevoelvolle 

stem voorkomt McCabe 

ook dat de liedjes te zwaar op 

hand worden en weet hij de emotie 

ook telkens precies goed te raken. 

Ik durf dan ook nu al te stellen dat 

het tot een van de meest perfecte 

folk singer-songwriterplaten heeft 

geleid die 2024 zal opleveren. 


Jessica Pratt 

HERE IN THE PITCH 

City Slang 

Op haar eerdere drie albums 

maakte Jessica Pratt een soort 

psychedelische folk. Met haar 

ingetogen, dromerige liedjes 

met zorgvuldig gearrangeerde 

meerlaagse vocalen, betoonde ze 

zich een zorgvuldige leerling van 

David Crosby, zoals die klonk op 

zijn solodebuut IF ONLY I COULD 

REMEMBER MY NAME (1971). Op haar 

voorlaatste album QUIET SIGNS 

(2019) mixte Pratt al wat meer 

elektronica door haar sound, maar 

niettemin slaat ze op dit nieuwe 

album een onverwachte weg in. 

Ze gaat nu zo’n tien jaar verder 

terug in de tijd. De eerste associaties 

die HERE IN THE PITCH bij mij 

opriep, was met de jaren zestig: 

westcoast meisjesgroepen zoals 

The Shangri-Las. Ook klinkt HERE

IN THE PITCH alsof het geproduceerd 

is door Phil Spector in lofi 

modus. Geen wall of sound dus, wel 

veel echo op de vocalen en een 

‘ruimtelijke’ mix. Maar bij nadere 

beluistering hoor je ook overeenkomsten 

met PET SOUNDS van The 

Beach Boys, in het gebruik van de 

basmondharmonica en het getik 

en geritsel van raadselachtige 

percussie-instrumenten. HERE IN 

THE PITCH opent bijzonder sterk 

met Life Is en hoewel je niet kunt 

zeggen dat Pratt daarmee haar 

kruit verschoten heeft, legt ze de 

lat wel hoog voor zichzelf. Toch tikt 

ze die lat nog wel een paar keer 

aan, bijvoorbeeld in de bossanova 

van By Hook Or By Crook en het 

wel bijzonder PET SOUNDS-achtige 

Nowhere It Was. HERE IN THE PITCH 

haalt dus een hoog niveau, maar 

voor het krakerige geluid trek ik 

toch een halve ster af. 

Roeland Smits ✪✪✪✩ 

Katherine Priddy 

THE PENDULUM SWING 

Cooking Vinyl 

Katherine Priddy is opgegroeid 

op het platteland, op een steenworp 

afstand van waar Nick Drake 

woonde. Hij was belangrijk in haar 

vroege jeugdjaren, dat wordt nog 

eens extra bevestigd in de video 

waar ze zijn nummer They’re 

Leaving Me Behind covert en zijn 

rustplek bezoekt. Poëtische teksten 

zijn dan ook een belangrijk 

gegeven in haar songschrijven en 

ze zijn verbonden met haar liefde 

voor literatuur, gedichten, natuur 

en mythologie. Ze is een romanticus 

en veel van haar gedachtes 

vinden weerklank via haar heldere 

stem. Het voorgaande THE ETERNAL 

ROCK BENEATH uit 2021, was atmosferisch 

wat soberder met strijkers 

richting Nick Drake en John 

Martyn. Dit keer kiest ze voor 

een wat ruimere benadering met 

onder meer americana-invloeden 

en in een enkel nummer zelfs 

mariachi-trompetten. Ze verlegt 

hiermee duidelijk de grenzen 

van de Britse folk. Het is allemaal 

verzorgd gedaan, al moet ik eerlijk 

Tyler Ramsey 

bekennen dat het ook een beetje 

zoetgevooisd klinkt. Ik denk dat ik 

toch wat eerder geneigd ben haar 

eerste release te beluisteren, minder 

breed opgezet maar daardoor 

voor mijn gevoel juist emotioneel 

misschien wat effectiever. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✩ 

Tyler Ramsey 

NEW LOST AGES 

Son Of The Velvet Rat 

Soundly Music 

Tyler Ramsey volgde de laatste 

twee decennia in zijn carrière 

twee sporen: naast soloartiest (hij 

heeft, inclusief NEW LOST AGES, 

inmiddels vijf albums op zijn naam 

staan) was hij van 2004 tot 2017 

ook gitarist bij Band Of Horses. In 

die hoedanigheid leverde hij, ook 

als songschrijver, belangrijke bijdragen 

aan hun viersterrenalbums 

CEASE TO BEGIN (2007) en INFINITE 

ARMS (2010), voordat de band 

zichzelf in 2016 ontbond. Tijdelijk 

naar inmiddels is gebleken. Maar 

op hun comeback-album, THINGS 

ARE GREAT (2022) is Ramsey niet 

meer van de partij. NEW LOST 

AGES is geproduceerd door Phil 

Ek (overigens ook betrokken bij 

de comeback van Band Of Horses) 

laat horen hoe breed Ramsey’s 

spectrum is als songschrijver 

en multi-instrumentalist. Iedere 

artiest die een ode brengt aan 

Neal Casal heeft sowieso mijn 

sympathie. Maar met het aan deze 

helaas te vroeg overleden en 

onderschatte songwriter opgedragen 

Flare (For Neal Casal) levert 

Ramsey een topprestatie af op 

dit toch al sterke album. Dit loom 

wiegende nummer zingt hij met 

melancholieke, ingehouden stem, 

waarbij hij associaties oproept 

met Neil Young ten tijde van HAR- 

VEST MOON. Dat type weemoedigheid 

domineert op NEW LOST AGES, 

zoals op het fraaie Where Were You 

en op het al even sterke titelnummer. 

Maar Ramsey schuwt ook het 

steviger werk niet: het rockende 

These Ghosts is een voortreffelijke 

opener en ook You Should Come 

Over mag er zijn. Roeland Smits 

✪✪✪✪ 

Son Of The Velvet 

Rat 

GHOST RANCH 

Fluff and Gravy 

Zanger, gitarist en toetsenist 

Georg Altziebler en zangeres, 

toetseniste, thereminspeelster en 

drumster Heike Binder brachten 

als Son of the Velvet Rat van 2003 

tot 2015 zeven studioalbums en 

vier ep’s uit in hun vaderland 

Oostenrijk, waar die, vanaf PLAY- 

GROUND (2006), goed ontvangen 

werden. Vanaf hun verhuizing 

naar Californië in 2016 vormen 

deze tien songs en zijn afsluitende 

instrumental alweer hun vierde 

album, terwijl ze sindsdien ook 

nog een vijfde ep uitbrachten. Dat 

ze ondanks die indrukwekkende 

productie zo onbekend bleven, 

ligt niet aan de kwaliteit van hun 

songs, noch aan de erkenning van 

vakgenoten: Joe Henry produceerde 

hun eerste Amerikaanse 

album en op deze nieuwe spelen 

onder anderen drummer Jay Bellerose 

en gitarist Marc Ribot mee, 

terwijl ook gitarist en producer 

Gar Robinson weer meedoet. Door 

de atmosferische storing waarmee 

meteen al opener Bewildering 

Black & White Moments Captured On 

Trail Cams begint, staat in Altzieblers 

songs de desolate sfeer van 

de Mojavewoestijn centraal. Daar 

vonden de openamen plaats in de 

Robinson’s Red Barn Studios. De 

naar voren gemixte, lome, akoestisch 

klinkende drums, een grommende 

bas en een enkele, felle 



LUISTERPARADIJS ROCK • POP 


gitaar omlijsten Altziebler stem, 

die door de jaren allengs meer 

gebroken is gaan klinken, terwijl 

Binders zang die van hem volgt als 

een schaduw. In de nummers ligt 

het tempo laag en is wat niet wordt 

gespeeld net zo belangrijk als wat 

wel klinkt: in die zo gecreëerde 

ruimte onderstreept de muziek 

Altzieblers weemoedige teksten 

des te indrukwekkender. Ook 

doordat hij en Binder het muzikale 

universum van Son of the Velvet 

Rat daardoor stijlvast vergroten 

zonder zichzelf te herhalen, is dit 

een indrukwekkend album. 

Ruud Heijjer ✪✪✪✪ 

Subterranean Street 

Society 

BLEEP 

Polymoon/PIAS 

Een verwijzing naar Bob Dylan in 

je artiestennaam lijkt misschien 

een gewaagde belofte, maar het 

14 april 

Awash 

12 mei 

Hannah Aldridge 

www.heyhoef-backstage.nl 

is er een die het Amsterdamse 

folkrocktrio Subterranean Street 

Society ook met hun vierde 

album weer waarmaakt. De 

teksten van de Deense frontman 

Louis Puggaard-Müller zijn 

niet alleen prikkelend poëtisch, 

maar ook oprecht en dringend. 

BLEEP is een protestalbum, tegen 

algoritmes, monarchieën, oorlog, 

censuur en eigenlijk de hele 

samenleving, die door de band 

een cult genoemd wordt. Dit alles 

wordt met een stevig rockgehalte 

toegelicht. Muzikaal ligt de kracht 

van de band in de dynamiek. De 

variërende tempo’s en intensiteiten 

vloeien erg natuurlijk in 

elkaar over en het wordt niet 

geschuwd om stiltes te laten 

vallen. Bijzonder is vooral hoe in 

BLEEP censuur gestalte krijgt in 

de vorm van een storende gitaarsolo 

die de zang verdrukt. 

Hans Nacinovic ✪✪✪✪ 

20 april 

Gruppo Sportivo 

25 mei 

Bertolf 

Tilburg-Reeshof 

Gerco Aerts 

SING LOUDER, DANCE FASTER 

Eigen beheer 

Gerco Aerts is een ervaren 

bassist die veel in rootskringen 

verkeert: hij speelde bijvoorbeeld 

mee op Wouter Planteijdts BUL- 

LHORN en BULHORN II en is ook 

vaak bij BJ Baartmans te vinden. 

Op dit eerste album onder eigen 

naam is hij echter de spil: in tien 

door hem geschreven songs 

speelt hij elektrische en akoestische 

bas en keyboards en zingt 

hij koortjes, terwijl hij ook hier 

een ritmeduo vormt met Mischa 

Porte. Aerts heeft een goed gevoel 

voor melodieën, die makkelijk 

in het gehoor liggen, maar vaak 

door onverwachte, jazzy blazers 

worden verdiept. Zo verleiden 

Aerts en Porte je vanaf opener 

Bow Down To The Hoodoo Man met 

een wijs die voortkabbelt door zijn 

op strijkers lijkende keyboards 

en de dromerige zang van Reed 

Pittman. De droge swing van 

Aerts, Porte en gitarist Thijs Elzinga 

wordt na diens al jazzy solo 

echter verrijkt met twee laconieke 

blazers: tenorist Efraim Trujilo en 

trombonist Frans Cornelissen. Ook 

in uptempo songs als Helping Hand 

weet Aerts wat hij wil, hoewel de 

musici hun partijen op verschillende 

tijdstippen in verschillende 

studio’s inspeelden: hij bouwt het 

nummer laag voor laag op achter 

de zang van Eva Wijnbergen, 

met Trujilo en Cornelissen als 

bekroning. Aerts kent zijn klassiekers, 

want Dance gaat over de 

eerste schooldag van zijn kind, 

maar verwijst muzikaal op een 

intelligente manier naar Leonard 

Cohens Dance Me To The End Of 

Love, door de melodie, zijn akoestische 

bas en de duozang van Max 

Helgemo en Rachel Hambridge. 

In drie songs speelt steelgitarist 

Dakota Holden mee, zo zijn 

rootsliefde benadrukkend. Zo kan 

Aerts als bandleider duidelijk op 

eigen benen staan, al bevorderen 

negen verschillende zangers en 

zangeressen de herkenbaarheid 

niet. Ruud Heijjer ✪✪✪✩ 

The Bevis Frond 

FOCUS ON NATURE 

Fire Records 

Al zo’n veertig jaar is de Engelsman 

Nick Saloman actief als The 

Bevis Frond en hij heeft inmiddels 

zo’n dertig albums gemaakt. 

Onlangs werd hij 71, maar het 

heilige vuur brandt nog steeds en 

binnenkort is er een uitgebreide 

Europese tour, waarbij hij ook ons 

land aandoet (21 april, Roadburn 

Festival Tilburg). Zijn vorige album 

(LITTLE EDEN) maakte hij in z’n 

uppie, maar op FOCUS ON NATURE 

horen we ook zijn begeleidingsband, 

terwijl zijn dochter Debbie 

in meerdere nummers op de achtergrond 

meezingt. Met negentien 

nummers is het een rijk gevuld 

album, en met een gemiddelde 

speelduur van vier minuten zijn de 

songs veel puntiger dan sommige 

nummers uit zijn vroege jaren. 

Naast stevige rockers (waarin de 

Hendrix-invloeden veel minder 

doorklinken dan vroeger) zijn 

er weer diverse melodieuzere, 

rustigere songs, en het wekt geen 

verbazing dat Teenage Fanclub 

en Dinosaur Jr hebben aangegeven 

door The Bevis Frond te zijn 

beïnvloed. De roem van die bands 

viel Saloman nooit ten deel, ook 

al overtreft zijn werk naar mijn 

idee dat van die veel beroemdere 

collega’s, maar gelukkig zijn er 

veel trouwe fans. Terecht, want 

na al die jaren schrijft Saloman 

nog steeds ouderwets goede

Julia Holter 

SOMETHING IN THE ROOM 

SHE MOVES 

Domino/V2 

foto Tonje Thilesen 

Eindelijk weer 

een nieuwe 

release van de 

in L.A. woonachtige 

Julia Holter. 

De laatste jaren 

waren nogal existentieel in haar 

persoonlijke leven, met onder andere 

het overlijden van dierbaren 

en de geboorte van haar dochter. 

SOMETHING IN THE ROOM SHE 

MOVES borduurt niet voort op het 

nogal extraverte, complexe AVIARY 

met duizelingwekkende overgangen, 

waar ze ons in 2018 mee 

achterliet. Ze grijpt hier meer terug 

naar de prachtige, experimentele 

droompop van albums zoals 

EKSTASIS, LOUD CITY SONG en HAVE 

YOU IN MY WILDERNESS. Haar ambitieuze, 

avant-gardistische composities, 

met meerdere buigingen en 

wendingen blijven enorm fascinerend. 

Met veel idiosyncratische, 

compositorische vondsten creëert 

ze een surrealistisch, pastelkleurig 

landschap, balancerend tussen 

moderne compositie en dromerige 

melancholie. Holters harmonisch 

vloeiende vocalen, in verschillende 

frequenties, combineren perfect 

met de transcenderende klanken. 

Ik moet hierbij ook denken aan de 

spirituele vocalen en composities 

van Julianna Barwick. Zelf bespeelt 

ze de Yamaha CS-60 Wurlitzer 

en Mellotron en krijgt daarbij 

hulp van enkele muzikanten, onder 

wie haar partner Tashi Wada 

op synthesizer, klarinet, dwarsfluit, 

sax, fretloze bas en percussie. Het 

titelnummer kent een dromerige 

melange van jazzy psychedelica. 

Materia is een mysterieuze 

lovesong met alleen haar stem en 

Wurlitzer piano. Meyou is sinister 

en volledig a capella. Daarentegen 

zijn Spinning en Talking To The 

Whisper weer prachtig drogerend 

in ritme en solo’s van dwarsfluit en 

sax. Op SOMETHING IN THE ROOM 

SHE MOVES manoeuvreert ze zich 

door een prachtig panorama waar 

ze volledig in haar element is. 

Bijzonder indrukwekkend. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪✩ 

songs, en FOCUS ON NATURE is zijn 

zoveelste kwaliteitsalbum, een van 

zijn allerbeste. Kees van Wee 

✪✪✪✪ 

Donna Blue 

INTO THE REALM OF LOVE 

Snowstar Records 

Wat een lekker en bijzonder 

plaatje is dit! Donna Blue is het 

Nederlandse echtpaar Bart van 

Dalen en Danique van Kesteren, 

en INTO THE REALM OF LOVE is hun 

tweede album. Het heeft een heel 

speciale sound. Oud klinkt dit, 

filmisch hier en daar, en het wekt 

geen verbazing dat er soms een 

vergelijking wordt gemaakt met 

Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. 

Het is vooral de timide zang van 

Van Kesteren die de aandacht 

trekt. Ergens tussen een Frans 

zuchtmeisje en Astrud Gilberto. 

Die niet alledaagse zang – zowel 

in het Engels als het Frans - zorgt 

samen met de mooie, spaarzame 

instrumentale inkleuring met wat 

echo voor een relaxte maar ook 

broeierige en mysterieuze sfeer, 

die even doet denken aan Love 

Without Sound van White Noise. 

Alle songs zijn sterk, en al met al 

is dit onweerstaanbare nederpop. 

Kees van Wee ✪✪✪✩ 

Elbow 

AUDIO VERTIGO 

Geffen/Polydor/Universal 

Drie jaar na het even ingetogen 

als wondermooie FLYING DREAM 1, 

gooit Elbow het op opvolger AUDIO 

VERTIGO opeens over een heel 

andere boeg met stukken pittiger 

aangezette songs, die vooral 

ritmisch veel dynamischer zijn, 

al steken af en toe ook blazers 

en toetsen de kop op. De gitaren 

houden zich evenwel vaak meer 

op de achtergrond waardoor er 

toch geen standaard rockgeluid 

ontstaat, ook al doordat frontman 

Guy Garvey merendeels vasthoudt 


In november verscheen DIAGNO- 

SIS, het derde album van Sen 

Morimoto. Veel aandacht was 

er niet. Toch is dit een uitermate 

boeiende plaat, die heel veel 

stijlen verenigt: soul, pop, jazz, hiphop, 

indierock en alles wat daartussen 

ligt, verweven tot fraaie 

liedjes met heerlijke melodieën, 

knappe vocalen en verrassende 

instrumentaties. DIAGNOSIS had 

in allerlei jaarlijstjes gepast en 

verdient vier sterren (City Slang 

✪✪✪✪). Minstens vier sterren, 

dat krijgt Froukje zo ongeveer 

overal voor haar debuut NOODZA- 

KELIJK VERDRIET. Nou is het zonneklaar 

dat ze een groot talent 

is. Tegelijkertijd past ze dusdanig 

perfect in die grote groep nieuwe 

Nederlandse vrouwelijke talenten 

als S10, Wies, Meau en Merol dat 

het niet meevalt haar beslommeringen 

als twintiger daarvan 

los te zien. En dan mist het album 

toch een beetje de diepgang die 

Wende bijvoorbeeld wel brengt 

op haar jongste cd STERRENLOPEN 

(Frok ’n Roll/Excelsior ✪✪✪✩). 

Wel helemaal enthousiast zijn en 

blijven we over het beste post- 

Beatles-album dat Paul McCartney 

ooit uitbracht en nu opnieuw is 

verschenen. BAND ON THE RUN 

(50TH ANNIVERSARY EDITION) van 

Paul McCartney & Wings biedt het 

oorspronkelijke album plus een 

tweede cd met kale ‘underdubbed’ 

versies van dezelfde liedjes. Erg 

groot is het verschil niet en als ik 

het origineel al had zou ik hem 

hiervoor niet opnieuw aanschaffen. 

Voor McCartney- en Beatlesadepten 

is het echter leuk en wie 

het album altijd al wilde kopen 

maar daar nooit aan toekwam, 

een mooie aanleiding (Capitol/ 

Universal ✪✪✪✪✪). Nog een 

oudgediende: Albert Hammond. 

Deze succesvolle (co)auteur van 

tientallen tophits is bijna tachtig 

maar nog niet aan zijn pensioen 



The Last Dinner Party 

PRELUDE TO ECSTASY 

Island Records 

Je hoort niet 

vaak een debuut 

dat zo overtuigend 

van begin 

tot eind boeit. 

Vier jaar geleden 

ontmoetten de meiden elkaar 

in Brixton. Ambitieus gaat het 

kwintet aan het schrijven, waarbij 

ze allemaal hun inbreng hebben. 

Het leidde tot een fenomenaal 

bacchanaal aan ideeën en klanken. 

Het is moeilijk hier een genre aan 

te koppelen, denk aan een mix 

van indiepop, glamrock, barok en 

eighties synthpop met op momenten 

heerlijke, theatrale decadentie. 

Ik hoor echo’s van Siouxsie and 

the Banshees, Florence and the 

Machine, Bowie en zelfs soms 

ABBA in de zangharmonieën. De 

plaat barst uit zijn voegen van de 

inventiviteit. Ze weten exact wat 

ze doen en waar ze voor staan, 

met teksten over feminisme, 

gender, vrouwelijke bewustwording, 

wellust, jaloezie, seksualiteit 

en religie. Het album opent 

instrumentaal met de grandeur 

van een klassieke symfonie. Wat 

daarna voorbij komt, doet je tot 

het eind toe totaal verbazen. De 

gepassioneerde leadzangeres 

Abigail Morris bezit een engelachtige 

stem, maar kan ook 

dominant expressief naar voren 

treden. De band begeleidt haar in 

indrukwekkende arrangementen, 

tempowisselingen en stilistische 

wendingen. Het geluid is divers 

met met strijkers, piano, synthesizers 

en blazers, waar leadgitarist 

Emily Roberts regelmatig 

prachtig doorheen soleert. The 

Last Dinner Party schotelt ons 

een heerlijk extravagant banket 

voor, grandioos opgediend. 

Henk Rijkenbarg 

✪✪✪✪✩ 

aan zijn omfloerste manier van 

zingen, waardoor de liedjes op 

een enkele uitzondering na (Good 

Blood Mexico City) rockender overkomen 

dan ze daadwerkelijk zijn, 

een effect dat ook wordt versterkt 

doordat veelal gekozen wordt voor 

een directere, minder weldadige 

sound. De titel AUDIO VERTIGO is 

dan ook goed gekozen, want door 

met name in het tweede deel af 

en toe met sonische verstoringen 

op te voeren, krijg je als luisteraar 

een beetje hetzelfde onwezenlijke 

gevoel als wanneer je met 

hoogtevrees op een heel hoog 

gebouw staat. AUDIO VERTIGO zal 

misschien niet direct alle zintuigen 

op dezelfde manier prikkelen, 

maar past niettemin goed in de rij 

Elbow-albums die net even anders 

zijn dan de andere en alleen al 

daarom is het heel interessant. 


✪✪✪✪ 

For All We Know 

BY DESIGN OR BY DISASTER 

Construction Records 

Als je drie albums opneemt in 

bijna dezelfde bezetting, kan je 

dan nog spreken van een soloproject? 

Bij het beluisteren van BY 

DESIGN OR BY DISASTER hoor ik een 

vloeiend, soms massief bandgeluid. 

Allereerst is daar Wudstik, 

pseudoniem voor Jermain van 

der Bogt. Een zanger die echt het 

verschil weet te maken. Hij kan 

rocken en uithalen, maar ook in de 

zachtere nummers is zijn stem op 

een organische, breekbare wijze 

aanwezig. Een ware stemkunstenaar. 

Dan naar de muzikant waar 



toe. Zijn nieuwe BODY OF WORK 

onderstreept zijn veelzijdigheid. 

De ene keer rockt hij, maar hij kan 

ook swingend of heel subtiel uit de 

hoek komen. Als zanger voelt hij 

de tand des tijds natuurlijk best 

een beetje, maar als songschrijver 

doet hij nog helemaal mee (Ear 

Music ✪✪✪✩). Van de tand des 

tijds hebben de Gentenaren van 

Hideous nog in geen enkel opzicht 

last. Hun debuut-ep HIDEOUS telt 

vier eerder verschenen singles 

plus het nieuwe Fashion A Lie. 

Deze energieke mix van indie en 

hardrock had van ons veel langer 

mogen duren dan de amper 

twintig minuten die we nu klokken, 

zeker ook omdat hun livereputatie 

inmiddels haast mythische 

vormen heeft aangenomen (V2 

Records ✪✪✪✩). Wel een volledig 

album is het eind vorig jaar 

verschenen HISTORY BOOKS van 

The Gaslight Anthem. We hebben 

er bijna tien jaar op moeten 

wachten, maar het bracht weinig 

reuring teweeg. Niet vreemd, 

want hoewel hun punky mix van 

heartland en folkrock zeker niet 

slecht klinkt, hebben we het allemaal 

wel eens eerder gehoord 

(Rich Mahogany ✪✪✪). Ook 

behoorlijk lang (acht jaar) heeft 

het geduurd voordat de Zweedse 

Sarah Assbring nieuw werk 

uitbracht als El Perro Del Mar. BIG 

ANONYMOUS is misschien wel haar 

meest stemmige album tot nu 

toe. Gelukkig betekent ‘stemmig’ 

in haar wereld ook buitengewoon 

mooi en aangrijpend, en wie een 

lichtere versie zoekt van het soort 

sombere singersongwriterrock zoals 

Nico die maakte, is bij Assbring 

aan het juiste adres (City Slang/ 

Konkurrent ✪✪✪✪). Nog veel 

langer – twintig jaar maar liefst – 

duurde de radiostilte van Semisonic, 

al zat voorman Dan Wilson in 

de tussentijd niet stil; hij bracht 

meerdere puike soloalbums uit en 

was als songwriter in trek bij zulke 

uiteenlopende artiesten als Adele, 

Taylor Swift, P!nk, Leon Bridges, 

Mitski, My Morning Jacket, Jon 

Batiste en Chris Stapleton. Op 

LITTLE BIT OF SUN brengt hij na 

al die jaren weer fijne powerpop 

met zijn Semisonic-bandleden van

het op dit album om draait; Ruud 

Jolie, meer dan twintig jaar de 

vaste gitarist van Within Temptation. 

Hij is verantwoordelijk voor 

alle composities en teksten. Het 

moet voor Jolie bevrijdend voelen 

om aan het derde album van For 

All We Know te werken. Bij Within 

Temptation is hij toch meer opgesloten 

in een muur van eenvormig 

geluid, terwijl hij binnen zijn eigen 

projecten de songstructuren 

veel meer ruimte geeft. Er zijn 

zelfs jazzy grooves in The Future 

That Came Too Soon te beluisteren. 

Dat maakt zijn soloproject 

gevarieerder dan het werk van 

Within Temptation. Daarnaast is 

Jolie op gitaar in topvorm. Het 

album eindigt in een prachtige, 

klassieke solo in het nummer met 

de toepasselijke titel Goodbye. De 

Hollandse school in de progressieve 

muziek heeft er een pareltje 

bij. Michael Struis ✪✪✪ 

Kim Gordon 

THE COLLECTIVE 

Matador/V2 

Van alle oud-leden van Sonic 

Youth heeft zangeres/bassiste 

Kim Gordon na het uiteenvallen 

van de band misschien wel 

de meest compromisloze platen 

gemaakt. Met name haar duoalbums 

met gitarist Bill Nace onder 

de naam Body/Head zijn bepaald 

geen lichte kost, iets wat ook geldt 

Kim Gordon foto Danielle Neu 

voor GLITTERBUST dat ze maakte 

met gitarist Alex Knost van Tomorrows 

Tulips. Daarbij vergeleken 

was haar eerste soloalbum NO 

HOME RECORD (2019) beduidend 

beter te behappen, al was het ook 

zeker geen easy listening. Op het 

nieuwe THE COLLECTIVE vervolgt 

ze haar weg met weerbarstige, 

experimentele pop/rock zoals 

we die van latere Sonic Youthplaten 

kennen, maar dan met een 

sterkere nadruk op percussie en 

minus de heftige gitaaruibarstingen 

die Sonic Youth kenmerkte. 

De underground-sensualiteit 

van Gordon geeft zelfs de meest 

extreme songs een behapbaarheid 

waardoor je je er toch door 

laat meeslepen. Waar de heren 

uit Sonic Youth tegenwoordig over 

het algemeen voor iets toegankelijkere 

gitaarmuziek kiezen, houdt 

Gordon de underground-toorts 

van hun muziek nog springlevend, 

wat opvallend is, aangezien THE 

COLLECTIVE eigenlijk nog heel erg 

naar New York klinkt, terwijl ze 

alweer jaren in L.A. woont. 


✪✪✪✪ 

Hallo Venray 

LEATHER ON MY SOUL 

Excelsior/V2 

Na een pauze van vijf jaar leverde 

het Haagse Hallo Venray in 2022 

met COFFEE AND CAKE nog een 

fantastisch en zeer goed ontvangen 

plaat af. Dit succes heeft 

klaarblijkelijk de behoeften aangewakkerd 

om LEATHER ON MY SOUL 

– een plaat die alweer uit 2008 

dateert- – samen met de band af 

te stoffen en voor het eerst op 

vinyl uit te brengen. Toentertijd 

uitgebracht als een dozijn Hallo 

Venray-liedjes die in twee versies, 

zowel akoestisch als elektrisch, op 

een dubbel cd het daglicht zagen. 

Het oorspronkelijke idee krijgt, na 

een geremasterde selectie door 

Henk Koorn c.s., plek op een enkele 

plaat met een elektrische en een 

akoestische kant. Of zoals de band 

het zelf formuleert: het is ouderwets 

rocken op kant 1 en op kant 2 

is er tijd en ruimte voor bezinning. 

And If you lost it, just pretend 

you gave it away, klinkt het op de 

openingstrack van de plaat. En zo 

is ‘t maar net. 

Jeroen van der Vring ✪✪✪✩ 

Johan 

THE GREAT VACATION 

Excelsior 

Johan is terug en dat is goed 

nieuws. De band rond en later van 

Jacob de Greeuw maakte z’n laatste 

album in 2009, werd daarna 

opgeheven om een comeback te 

maken in 2015 en daarna weer ‘on 

hold’ te gaan. Maar is nu definitief 

terug met THE GREAT VACATION. 

De reden voor dit kwakkelende 

weleer, plus bijdragen van Jason 

Isbell, Jeremy Messersmith, Jim 

James en acht anderen. Het levert 

het beste Semisonic-album op 

sinds FEELING STRANGELY FINE uit 

1998, al was Wilson wat ons betreft 

op z’n best in Trip Shakespeare, 

de band die hij daarvoor had 

(Pleasuresonic ✪✪✪✩). Een 

totaal ander geluid klinkt er op 

BIBI:1 van Porcelain Id. Achter 

die naam gaat Hubert Tuyishime 

schuil, een geboren Rwandees 

die in België opgroeide. Dit eerste 

album bevat een bijzondere soort 

singer-songwriterachtige soulpop, 

die op geen enkele andere 

variant lijkt die we kennen. Niet 

alle liedjes hebben even hoge 

kwaliteit, maar het klinkt heel 

origineel en baanbrekend (Unday 

✪✪✪✪). Baanbrekend willen 

we de Ratboys uit Chicago niet 

noemen, maar kwaliteit bieden ze 

zeker. Vier albums zijn ze al onderweg 

en met THE WINDOW geven 

ze hun mengeling van indierock 

en country/americana extra 

urgentie met dwingende gitaren 

en de meeslepende vocalen van 

zangeres Julia Steiner. Het is dan 

ook niet vreemd dat ze zich vorig 

jaar in de VS flink in de kijker 

speelden (Topshelf ✪✪✪✪). Ook 

sterk is RADIO SESSIONS (BBC 1996- 

2011) van de onderschatte Britse 

pop/rockband Comet Gain. Zowel 

bedreven in punky rocksongs als 

meer bespiegelende indiepopliedjes, 

kent Comet Gain veel 

gezichten, die in deze onopgesmukte 

‘live-in-de-studio setting’ 

misschien wel beter uitkomen dan 

ooit (Tapete ✪✪✪✪). Ook live, 

maar dan niet in de studio, is LIVE 

AT THE WILTERN van The Rolling 

Stones. Deze dubbel-cd + dvd 

werd in 2002 opgenomen in het 

Wiltern-theater in Los Angeles, als 

tussendoortje tussen alle stadionen 

arenaconcerten van de Licks 

World Tour. Ze hebben er duidelijk 

veel zin in en met een overvloed 

aan songs die je ze zelden hoort 

spelen en een onberispelijke 

geluidskwaliteit is dit een van hun 

beste (live)albums (Mercury/Universal 

✪✪✪✪✩). 

Redactie: Kees van Wee 



Blueboy 

SINGLES 1991-1998 

A Colourful Storm 

Het is ergens 

begonnen in 

1990 in Reading, 

Berkshire, toen 

(de helaas in 

2007 veel te 

vroeg overleden) zanger Keith 

Girdler en gitarist Paul Stewart op 

een zondagmiddag een telefoontje 

kregen van Sarah Records, die 

ze een demo cassette hadden 

gestuurd, opgenomen in een 

schuur van een vriend. Ze waren 

geïnteresseerd om twee van hun 

songs, Clearer en Alison, als single 

uit te brengen. Tijdens de sessie 

die erop volgde werd het duo al 

snel gecompleteerd door vier 

extra leden op gitaar, bas, cello en 

drums. Het beleid was elke single 

gescheiden te houden van de twee 

verschenen lp’s, IF WISHES WERE 

HORSES (1992) en UNISEX (1994). 

Uiteindelijk werden het zeven 

singles. Deze compilatie is een collectie 

in chronologische volgorde 

en bevat naast deze releases 

tevens twee singles uitgebracht 

op Shinkansen Records, waar óók 

nog de lp THE BANK OF ENGLAND 

(1998) verscheen. Hun subtiele 

indiepopsongs, die op momenten 

doen denken aan bijvoorbeeld 

Belle and Sebastian en Orange 

Juice, kennen een fraaie melange 

van Girdlers vocalen, Stewarts 

subtiele gitaarklanken en de zang, 

cello en dwarsfluit van Gemma 

Townley, aangevuld door de rest 

van de bandleden op onder meer 

synthesizers, drums en bas. Je 

hoort in elke song met hoeveel 

liefde en gevoel het is gemaakt. De 

verhalende, poëtische songs meanderen 

prachtig over verlangens 

en romantiek, laverend tussen intimiteit 

en dromerige melancholie. 

Een waardevolle retrospectie. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪ 


bestaan zijn de depressies, ‘dips’ 

zoals hij ze zelf noemt, waar De 

Greeuw al zijn hele leven mee worstelt. 

Vaak weten die ook de weg 

vinden naar zijn muziek, maar THE 

GREAT VACATION is geen sombere 

plaat; de toon is overheersend 

positief. De Greeuw opereert bovendien 

wat minder als ‘one man 

band’: de songs componeerde hij 

samen met zijn nieuwe kompaan 

Robin Berlijn. Daarbij kruipt De 

Greeuw in het hoofd van zijn aan 

Alzheimer lijdende moeder, die 

inmiddels is overleden (Undone), 

Johan foto Han Ernest 

en ook in het hoofd van zijn kat 

(Biker S.). De wereld die die kat 

ziet, is de wereld ten tijde van 

de corona-pandemie, door De 

Greeuw The Great Vacation genoemd. 

Vandaar dus ook de titel 

van de plaat, al kun je die net zo 

goed opvatten als een nostalgische 

verwijzing naar het typisch 

Hollandse begrip ‘de grote vakantie’, 

als naar ‘een fantastische 

vakantie’. Muzikaal gezien grijpt 

Johan op dit uitstekende album 

zoals gebruikelijk graag terug 

naar de jaren zestig en zeventig. 

De Beatles zijn nooit ver weg: De 

Greeuws stem lijkt af en toe erg 

op die van John Lennon. Maar de 

slim in elkaar gezette gitaargedreven 

liedjes doen ook denken 

aan 10CC (Reset), en Fly On The 

Wall lijkt dan weer geïnspireerd 

door London Calling van The Clash. 

Roeland Smits ✪✪✪✪ 

Benjamin Francis 

Leftwich 

SOME THINGS BREAK 

Dirty Hit 

De tien songs die singer-songwriter 

Benjamin Francis Leftwich op 

zijn vijfde album zette, zijn muzikaal 

een logisch vervolg van die 

op TO CARRY A WHALE (2021). Hoewel 

Leftwich akoestische gitaar 

speelt, wordt een aantal ervan 

bepaald door piano en cello met 

rijke en romige koortjes, maar in 

andere is zijn getokkelde gitaar 

het centrale instrument. In opener 

I’m Always Saying Sorry vormt 

het rijke arrangement een goede 

combinatie met zijn emotionele, 

soms overslaande zang. Het is een 

middel dat hij goed beheerst en 

bewust lijkt in te zetten. Wel blijft 

de melodie steeds op hetzelfde 

punt hangen zonder op gang te 

komen, terwijl hij opnieuw zingt 

over zijn wanhoop over de (inmiddels 

overwonnen) verslaving aan 

drank en drugs waardoor zijn 

relatie stukliep. Leftwich’ song New 

York, ook op dit album staande, 

werd al in 2021 door Matt Healy 

van The 1975 gespeeld op tournee 

en bereikte zo een cultstatus. Zijn 

eigen versie is muzikaal ingehouden, 

maar zijn tekst en zang zijn 

dat niet: ook hier bezingt hij zijn 

spijt over zijn verloren liefde met 

zo veel gevoel, dat zijn overslaande 

stem geëxalteerd klinkt. Die 

heftige gevoelens kenmerken ook 

zijn andere songs, al zijn Leftwich’ 

teksten meer dan het beluisteren 

waard: zijn brief aan zijn vader 

in Spokane, Washington is zonder 

meer indrukwekkend, ook doordat 

hij dan minder nadrukkelijk zingt. 

In het slotnummer Don’t Give Up 

On Light is sprake van berusting 

of bevrijding: Leftwich hint op 

de rust die het door hem recent 

gevonden geloof hem geeft. Zijn 

volgende album zal bewijzen tot 

wat voor songs dat leidt. 

Ruud Heijjer 

✪✪✪✩

Mannequin Pussy 

I GOT HEAVEN 

Epitaph 

Met een titel als I GOT HEAVEN kun 

je in dit blad natuurlijk al bijna niet 

meer stuk, maar gelukkig heeft 

de uit Philadelphia afkomstige 

indierockband Mannequin Pussy 

meer te bieden dan een vleiende 

plaattitel. In de loop van de afgelopen 

tien jaar is de band van een 

punky begin geëvolueerd in een 

groep die weliswaar de punk-idealen 

nooit heeft losgelaten, maar 

deze heeft leren verwerken in fraai 

rockende liedjes met een diepgang 

die de gemiddelde punkgroep ver 

overstijgt. Of dat een gevolg is van 

het feit dat ze van twee meiden en 

twee heren zijn overgestapt naar 

een opstelling van drie vrouwen 

en één heer, durf ik niet meteen 

te stellen. Maar als ik eerlijk ben, 

denk ik dat het eerder voorkomt 

uit de toenemende volwassenwording 

van frontvrouw Marisa Dabice, 

wier heerlijke zang en gitaarspel 

Mannequin Pussy naar een hoger 

plan tilt. Niet dat ze niet geregeld 

heerlijk punky uit de hoek kan komen, 

al is het juist het contrast met 

de meer indie-achtige rocksongs, 

waardoor I GOT HEAVEN zo’n indruk 

maakt. Die combinatie van diepgang 

en afwisseling, gevat in tien 

ijzersterke songs, geeft Mannequin 

Pussy momenteel een voorsprong 

op bijna alle andere bands die in 

ditzelfde segment opereren. 


✪✪✪✪ 

Mannequin Pussy 

Gruff Rhys 

Gruff Rhys 

SADNESS SETS ME FREE 

Rough Trade/Konkurrent 

Een nieuw album van de Welsh 

Gruff Rhys is altijd reden voor 

vreugde. Toch schrok ik even 

van het titelnummer waarmee 

SADNESS SETS ME FREE opent. Niet 

dat het een slecht liedje is, maar 

de nogal conventionele manier 

waarop dit countrydeuntje wordt 

ingevuld, had ik toch niet meteen 

verwacht van de oud-Super Furry 

Animals-frontman. Gelukkig blijkt 

het een uitzondering te zijn en 

zitten de andere liedjes allemaal 

wat verrassender in elkaar en 

toont Rhys zich nog steeds een 

bijzonder hoogwaardige poppy 

singer-songwriter, die schijnbaar 

moeiteloos nummers uit de mouw 

schudt die op het eerste gehoor 

direct aanspreken, terwijl ze toch 

origineel in elkaar steken. Nu 

wisten we dat natuurlijk al van zijn 

eerdere soloalbums, die eigenlijk 

ook nooit teleurstelden en altijd 

van een gelijkwaardige kwaliteit 

zijn. HOTEL SHAMPOO (2011) is nog 

altijd mijn favoriet uit Rhys’ solooeuvre 

en SADNESS SETS ME FREE 

komt behoorlijk dicht in de buurt 

als je met track 2 begint. Rhys 

heeft weer een nieuwe topper afgeleverd, 

ondanks dat smetje aan 

het begin, al mag iedereen daar 

natuurlijk anders over denken. 


✪✪✪✪ 

Sjako! 

MEGALITHS 

Sounds Haarlem Likes Vinyl 

In de schaduw van de alledaagse 

hypes bouwen de drie musici van 

Sjako! gestaag aan hun oeuvre van 

niet-genregevoelige, ambachtelijke 

kwaliteitsmuziek. MEGALITHS 

is hun tiende studioplaat. Sommige 

groepen in de Lage Landen 

gaan lang mee, zoals The Nits en 

dEUS en in dat rijtje past ook deze 

Haarlems/Amsterdamse formatie. 

Toegegeven, het was in een steeds 

wisselende samenstelling, maar 

nu de heren weer regelmatig in de 

sterkste formatie op het podium 

staan, ontstond ook weer de drang 

nieuw repertoire op te nemen. Live 

is Sjako! zeker niet een band voor 

een avondje nostalgie. De groep 

rondom zanger/gitarist Wouter 

Planteijdt blijft zich vernieuwen 

en dat is een groot compliment. 

MEGALITHS is een gevarieerd en 

avontuurlijk album. Opname en 

productie zijn ontdaan van iedere 

opsmuk, zodat alle instrumenten 

en dan vooral het gitaarspel van 

Planteijdt erg goed uit de speakers 

rollen. Er wordt ontspannen gespeeld. 

The Rich heeft de sfeer van 

het oude werk van Robin Trower. 

Exactly Nothing kent een funky 

opbouw. In Trouble On Isis wordt 

de luisteraar getrakteerd op een 

vleugje jazzrock. Op ballad Where’s 

Jake speelt Planteijdt op zijn 

vertrouwde Strat werkelijk de sterren 

van de hemel. Op het podium 

kan dit nummer uitgroeien tot 

een publiekslieveling van formaat. 

MEGALITHS eindigt met (vaste prik) 

een Zappa-cover: I’m The Slime. 

Michael Struis ✪✪✪ 

Thomas Walsh 

THE REST IS HISTORY 

Curation Records 

Voor de mensen die hem kennen 

van zijn band Pugwash en het 

gelegenheidsduo The Duckworth 

Lewis Method (waarmee hij samen 

met Neil Hannon van The Divine 

Comedy twee prachtplaten maakte 

met liedjes die helemaal gewijd 

zijn aan cricket), is het overduidelijk 

dat de Ier Thomas Walsh niet 

alleen een enigszins excentrieke 

inslag heeft (want welke Ier is er 

nou verknocht aan zo’n Engelse 

sport als cricket?), maar ook een 

feilloos popgevoel. We zouden je 

ook iedere plaat van Pugwash 

kunnen aanbevelen, want ze staan 

allemaal vol met prachtige popliedjes, 

en dat geldt ook weer voor dit 

voorbeeldige solodebuut, dat we 

iedere Beatles- of Beach Boys-fan 

zonder dralen aanraden. Grotendeels 

in zijn eentje volgespeeld, 

met enkele gastbijdragen van Neil 

Hannon, Michael Penn en Dave 

Gregory, telt THE REST IS HISTORY 

louter liedjes van een Paul McCartney-achtige 

topkwaliteit. En dan 

kan ik nogmaals mijn verbazing 

uitspreken dat Walsh en Pugwash 

niet veel bekender zijn, maar dit is 

tijdloze muziek die altijd overeind 

zal blijven. Wat dat aangaat weet 

ik zeker dat de geschiedenis hem 

uiteindelijk gelijk zal geven en is 

de titel beslist goed gekozen. 


✪✪✪✪ 

Jane Weaver 

LOVE IN CONSTANT SPECTACLE 

Fire Records/Konkurrent 

LOVE IN CONSTANT SPECTACLE is 

voor mijn gevoel Jane Weavers 

meest discrete en intieme album, 

en daarmee ver verwijderd van 

voorganger FLOCK uit 2021, waarop 

naast haar doorgaans prachtige 




psychedelische elektronica, ook 

werd geflirt met r&b, funk en 

glamrock, hetgeen bij mij nogal 

geforceerd overkwam. Ditmaal 

destilleert ze haar muzikale visie 

tot de puurste vorm met effectieve 

versobering. Ik bespeur tevens 

de melancholie van haar vroegere 

werk. De basis is nog steeds 

evident, met transcenderende 

synthesizerklanken en pulserende 

baslijnen. In haar doorgaans 

meerlaagse nummers is ditmaal 

een soort rust gekomen, waardoor 

er ook meer ruimte is voor gitaar. 

Ik denk dat producer John Parish 

(PJ Harvey, Aldous Harding), die 

ook in de beginperiode met haar 

samenwerkte, hier een belangrijjke 

rol in heeft gespeeld. Dit is bijvoorbeeld 

duidelijk te horen op Is 

Metal, waar een baslijn en drums 

de basis vormen, compleet met 

psychedelische gitaar. Motif is dan 

weer mooi klein, folky gehouden, 

met alleen haar stem en akoestische 

gitaar. Romantic Worlds is 

dan weer catchy hallucinerende 

pop met synthesizermotieven. 

Univers en Family Of The Sun kennen 

beide een laidback geluid, 

waarbij de laatste op het eind een 

drogerende, ritmische versnelling 

bevat. Met haar dromerige, surrealistische 

interpretaties van songschrijven 

creëert Weaver opnieuw 

een geheel eigen muzikale wereld. 

In een ditmaal wat ingetogenere, 

Jane Weaver foto Nic Chapman 

esoterische ambiance, weet ze je 

toch mee te nemen. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪ 

Chelsea Wolfe 

SHE REACHES OUT TO SHE 

REACHES OUT TO SHE 

Concord/Universal 

Met haar bezwerende mengeling 

van darkwave, folk en metal heeft 

Chelsea Wolfe nooit muziek voor 

de massa gemaakt, al heeft dat 

haar er ook nooit van weerhouden 

een aanzienlijk publiek aan 

te spreken. Qua zang en liedjes 

was de Californische bovenmatig 

getalenteerd en in een oeuvre dat 

nu al zo’n plaat of tien beslaat, 

zou je zelfs kunnen stellen dat ze 

steeds beter wordt. Het machtige 

SHE REACHES OUT TO SHE REACHES 

OUT TO SHE is misschien de beste 

van allemaal. Weliswaar ligt het 

eraan aan welke Wolfe je de voorkeur 

geeft. Want ze neigt nu eens 

meer naar de ene dan weer naar 

de andere muzikale kant van haar 

persoonlijkheid. Hier giet ze die 

toch vooral in bezwerende triphop 

die je niet licht onberoerd laat en 

waarin je al haar eerdere varianten 

wel terug herkent. Muziek voor 

de massa zal Wolfe nooit maken, 

maar met dit even avontuurlijke 

als boeiende nieuwe album zal ze 

genoeg mensen aanspreken. 


✪✪✪✪ 

maandag 

15 april 2024 

The Clockworks 

vrijdag 

26 april 2024 

Michelle David & 

The True-Tones 

zaterdag 

4 mei 2024 

Frankie and the 

Witch Fingers 

dinsdag 

7 mei 2024 

Togo All Stars 

woensdag 

8 mei 2024 

The Paper Kites 

NIJMEGEN 

dinsdag 

14 mei 2024 

7 Layers Sessions 

woensdag 

15 mei 2024 

Tamikrest 

zaterdag 

18 mei 2024 

Peter Philly 

& Perquisite 

woensdag 

29 mei 2024 

Fat White Family 

donderdag 

30 mei 2024 

Aziza Brahim 

DOORNROOSJE

LUISTERPARADIJS BLUES • JAZZ • SOUL 

Brittany Howard 

WHAT NOW 

Island/Universal 

Op haar 

tweede album 

WHAT NOW lijkt 

Brittany Howard 

zich steeds verder 

af te wentelen 

van de americana/rootsrock 

van de Alabama Shakes. Dat was 

natuurlijk al zo op haar vijf jaar 

geleden uitgekomen solodebuut 

JAIME, dat een veel funkier geluid 

liet horen. Maar op WHAT NOW gaat 

Howard nog weer stukken verder 

en doet ze zich nog meer dan 

voorheen gelden als een van de 

meest bijzondere vocalisten in de 

huidige Amerikaanse indiescene, 

die op dit album ook moeiteloos 

schakelt van de ene naar de 

andere soulstijl. Dat ze in die 

afwisseling regelmatig aan Prince 

doet denken, wordt in vrijwel 

iedere recensie genoemd, al is het 

knappe van deze nieuwe Howard 

dat ze aan Prince op zijn best 

doet denken en zeker niet aan 

een een slap aftreksel van hem. 

Wat dat aangaat lijkt WHAT NOW 

toch niet helemaal de aandacht 

te krijgen die het verdient. De 

plaat ontving bij verchijnen goede 

kritieken, maar de belangstelling 

leek daarna vrij snel af te vlakken, 

wat jammer is gezien de muzikale 

kwaliteit die Howard hier tentoonspreidt. 

WHAT NOW is absoluut een 

indrukwekkende plaat, maar wel 

een die na een eerste kennismaking 

nog wat tijd nodig heeft om 

echt te groeien. 


✪✪✪✪ 

Lynne Arriale Trio 

BEING HUMAN 

Challenge Records 

Hoewel Lynne Arriale al zeventien 

albums op haar naam heeft staan, 

moet ik bekennen dat ik haar 

niet kende en dat terwijl ze toch 

vrij algemeen wordt gezien als 

een van de beste hedendaagse 

jazzpianistes en -componistes. 

Een luisterbeurt van BEING HUMAN 

maakt meteen duidelijk dat dit niet 

overdreven is. Begeleid door de 

Israëlische bassist Alon Near en 

de Poolse drummer Lukasz Zyta, 

toont Arriale zich een meester in 

prachtige, heldere melodieën. Dat 

maakt deze elfdelige suite rond 

tien positieve eigenschappen die 

het wezen van de mens vormen 

tot een van de meest geslaagde 

pianojazzplaten die ik in jaren 

hoorde. Ieder stuk is opgedragen 

aan een persoon, of personen, 

die voor Arriale een bepaalde 

menselijke eigenschap het best 

belichamen, van Greta Thunberg 

(Passion) en het Oekraiënse volk 

(Courage), tot Amanda Gorman 

(Soul) en Malala Yousafzai (Persistence). 

Het geeft BEING HUMAN een 

menselijke basis die buitengewoon 

fraai wordt uitgewerkt in prachtige 

pianojazzcomposities die toch heel 

toegankelijk blijven zonder dat ze 

heel voorspelbaar of afgezaagd 

gaan klinken. Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪ 

Bacao Rhythm & 

Steel Band 

BRSB 

Big Crown/Konkurrent 

‘Hoort dit niet in de volgende 

recensierubriek thuis?’, zou 

iemand wellicht kunnen denken. 

Begrijpelijk. Een groepsnaam als 

deze doet een genre vermoeden 

dat we slechts gedoseerd tijdens 

een verre vakantie tolereren. De 

steeldrum (of eigenlijk ‘pan’) figureert 

inderdaad prominent in het 

Lynne Arriale 

oeuvre van deze groep. Maar die 

stamt wél uit Hamburg en hoort 

dankzij een oeuvre vol instrumentale, 

vintage funky tunes wel 

degelijk thuis in dit deel van het 

blad. Deze muziek is veel nauwer 

verwant aan de acts waarin het 

fameuze Daptone-label grossiert 

dan aan welk Caribisch showorkest 

ook. De typerende sound van het 

instrument uit die contreien zorgt 

voor een onontkoombare twist, 

maar laat die alstublieft niet afleiden 

van de meesterlijke ritmesectie 

en het subtiele blaaswerk dat 

hier ook in hoge mate de toon zet. 

Ik kende de band al, maar vooral 

dankzij covers van artiesten uit- 

eenlopend van The Meters of Cat 

Stevens tot Gang Starr en 50 cent. 

Die – net als de steel pan – afdoen 

als een gimmick is heel makkelijk. 

Maar BRSB, dat ook een flink 

aantal eigen composities kent, 

verdient veel meer respect. Tunes 

als How We Do, Grilled of Treausure 

Quest grooven als een malle, 

maar in Hazy Memories, het dubby 

Hotline Bling of hun interpretatie 

van de Stranger Things titelsong, 

weet de Bacao Rhythm & Steel 

Band het ook lekker spannend te 

maken. Vooroordelen opzij dus en 

ja: met mooi weer wordt-ie vast 

alleen maar beter. Eddie Aarts 

✪✪✪✩ 

Bjørn Berge 

INTRODUCING 

STEELFINGER SLIM 

Blue Mood/PIAS 

Op zijn nieuwe album horen we alleen 

de Noorse singer-songwriter 

op gitaar, zang en stompbox, op 

twee songs (Your Man, Begging) 

maakt hij gebruik van een simpele 

drummachine. Van de tien songs 

schreef Berge er zes zelf, waarvan 

drie in nauwe samenwerking 

met Tim Scott-McConnell, beter 

bekend als Ledfoot. De andere vier 

tracks zijn eigenzinnige covers 



van T. Rex’ Get It On, Ben Harpers 

Like A King, Deep Purple’s Black 

Night en Willie Dixons Spoonful. 

Het muzikale idioom waarin Berge 

zich al sinds het begin van zijn 

loopbaan ophoudt, is de akoestische 

countryblues, waarin zijn 

geweldige gitaarwerk en machtige 

stemgeluid de hoofdbestanddelen 

zijn. Dat de nummers in slechts 

één dag werden opgenomen, komt 

de urgentie en geloofwaardigheid 

ten goede. Conclusie: hoge 

kwaliteit, geen verrassingen. 

Joop van Rossem ✪✪✪ 

Britti 

HELLO, I’M BRITTI 

Easy Eye Sound/Universal 

Het is Black Key Dan Auerbach 

wel toevertrouwd heerlijk nieuw 

talent op te duiken voor zijn Easy 

Eye-label. Na Yola, Early James 

en Nat Myers, is Brittany Guerin 

a.k.a Britti de nieuwste loot aan 

zijn almaar uitdijende artiestenstal. 

Afkomstig uit New Orleans, 

combineert Britti de rhythmand-blues 

van haar geboortestad 

met de country en americana uit 

Nashville en kneedt die samen 

met Auerbach (en een enkele 

andere, gevierde songwriter zoals 

Pat McLaughlin) tot elf onweerstaanbare 

liedjes die hier ook 

onweerstaanbar worden ingevuld. 

Van de begeleiders is drummer 

Britti 

Jay Bellerose de bekendste, al 

tonen ook de minder bekende 

namen zich hier instrumentale 

toppers die een perfect countrysoulgeluid 

neerleggen waarin Britti 

zich als een vis in het water voelt. 

Easy Eye Sound is zo niet alleen 

de naam van Britti’s label, maar 

ook een perfecte omschrijving van 

het soulvolle, rootsy geluid dat zij 

op HELLO, I’M BRITTI brengt. 


Erika de Casier 

STILL 

4AD 

Hoeveel internationaler kun je 

worden als je wieg in Portugal 

stond, je ouders Belgisch en 

Kaapverdisch zijn en je opgroeide 

in Denemarken, waar je nog altijd 

woont? Het verhinderde Erika de 

Casier niet zich drie jaar geleden 

in de kijker te spelen met haar 

sensuele r&b-album SENSATIONAL, 

dat alom op veel waardering kon 

rekenen. Op STILL blijft ze, met 

haar vaste rechterhand Natal 

Zaks, grotendeels in diezelfde 

modus. Al is er ditmaal een grotere 

rol weggelegd voor externe 

musici en samenwerkingen met 

bijvoorbeeld They Hate Change en 

Blood Orange. Neemt niet weg dat 

de enigszins ouderwetse, sensuele 

r&b-sound van STILL over het 

gehele album toch wat eenvormig 

is, al doet dat weinig af aan de 

kwaliteit van de composities, die 

maakt dat het album toch bijna 

drie kwartier lang blijft boeien. 


✪✪✪✩ 

Kat Eaton 

HONESTLY 

Reason & Rhyme/V2 

Haar debuut TALK TO ME uit 2021 

maakte al duidelijk dat we hier te 

maken hebben met een uitzonderlijk 

talent. De in Wales geboren, 

en tegenwoordig in Sheffield 

wonende soulzangeres Kat Eaton 

consolideert met haar nieuwe 

album deze status moeiteloos. 

Haar frasering met af en toe die 

karakteristieke toonbuiging klinkt 

volkomen naturel, alsof ze er nooit 

voor heeft moeten repeteren. De 

songs, die ze samen met levenspartner 

Nick Atkinson schrijft, 

zijn diep geworteld in soul, gospel, 

blues en r&b. Soms (Let Me Let Go, 

Time We Said Goodbye of Been A 

Long Time), ware het niet voor de 

moderne opnametechniek, zou je 

zweren hier van doen te hebben 

met een onontdekt juweeltje uit 

vervlogen tijden. Eaton is naast 

voor een deel van de muziek ook 

verantwoordelijk voor de sterke 

songteksten. Het op percussie na 

a capella met de achtergrondzangeressen 

gezongen Ain ‘t No Mardi 

Gras kon wel een oude gospeltra- 



Hoe groot onze bewondering 

ook is voor het werk van 

Norah Jones, het valt niet altijd 

mee de ene plaat van de andere 

te onderscheiden. Maar VISIONS 

is opvallend anders. Ze heeft haar 

comfortabele late night jazzsound 

ingeruild voor licht psychedelische 

soulpop. Dat is niet voor iedereen 

misschien meteen beter, maar dus 

wel anders (Blue Note/Universal 

✪✪✪✪). Afgaand op de titel van 

het nieuwe livealbum van Taj Mahal 

en zijn sextet, SWINGIN’ LIVE AT 

THE CHURCH IN TULSA, dachten we 

even dat het een soort live-versie 

zou zijn van zijn Savoy album van 

vorig jaar. Niets is minder waar, 

want tijdens dit zeer geanimeerde 

liveoptreden brengt Mahal swing 

noch standards, maar vertolkt hij 

heerlijk gevarieerde blues op een 

wijze die absoluut niet verraadt 

dat hij de tachtig reeds een tijdje 

is gepasseerd (Lightning Rod/ 

V2 ✪✪✪✪✩). LOVE! IT’S ABOUT 

TIME is het nieuwe album van 

blues rocker Chicago Mike Beck. 

Met zijn krachtige stem doet hij 

wel aan Omar Dykes denken, 

al beziet hij blues vanuit een 

bredere optiek. Deels opgenomen 

in Nederland met backing vocals 

van Mirjam van Twarres(!), brengt 

LOVE IT’S ABOUT TIME gevarieerde 

blues voor niet-puristen (Big Ugly 

✪✪✪✩). Dat geldt ook, maar dan 

nog sterker, voor MUMBO JUMBO 

GUMBO, het jongste album van de 

Tsjechische bluesband Band Of 

Heysek. Gemaakt in samenwerking 

met de in Praag woonachtige Britse 

zanger/gitarist Phil Shoenfelt 

biedt MUMBO JUMBO GUMBO roots- 

’n-blues voor bluesliefhebbers die 

wel eens wat anders willen (Indies 

Scope/XMD ✪✪✪) Onder die 

noemer, maar dan veel breder, 

zou je COSA NOSTRA SPIEGATA 

AI BAMBINI kunnen vangen, een 

Italiaans muzikaal theaterstuk van 

componist/fluitist Enrico Fink en 

de solisten van het Orchestra Multietnica 

di Arrezo. Door zich puur 

op de muziek van de voorstelling 

te concentreren en de Italiaans 

gesproken teksten weg te laten, 

biedt het album een mooie mix van 

wereldmuziek, jazz en neoklassiek 

(Materiali Sonori/XMD ✪✪✪✩). 

We blijven in Italië, waar componist 

Edmondo Romano ons een vergelijkbare 

mix voorschotelt op de cd 

RELIGIO. Bedreven op allerhande

Lehmanns Brothers 

PLAYGROUND 

10H10/XMD 

Buitengewoon 

aangenaam 

verrast stuitte ik 

eind 2022 op de 

live in de studio 

opgenomen ep 

THE YOUNGLING VOL.2 van de hiphop, 

soul- en funkband Lehmanns 

Brothers uit Angoulême, Frankrijk. 

Wat het kerntrio rond zangers/ 

toetsenisten Julien Anglade en Alvin 

Amaïzo (tevens gitaar en bas) 

en drummer/percussionist Dorris 

Biayenda daar liet horen, deed in 

niets onder voor wat in dezelfde 

stijl uit de Verenigde Staten komt. 

Zou je op grond van de ep nog 

kunnen tegenwerpen dat daar 

foto Julien Philips 

ge debuut PLAYGROUND is, buiten 

het trio, op de meeste nummers 

maar liefst negen gastmuzikanten 

bij nodig waren, op het volwaardialleen 

extra bassist Clément Jourdan 

te horen en is de enige andere 

gast, op slechts één nummer, 

trombonist Jordan Solvin. Het 

welslagen van PLAYGROUND is 

dus zonder enige twijfel aan de 

drie heren Lehmanns Brothers te 

danken, waarbij ze zich niet alleen 

geweldige componisten tonen en 

dito instrumentalisten, maar ook 

meer dan uitstekende vocalisten. 

Ondanks dat ze puur Frans zijn, is 

hun Engels/Amerikaans smetteloos 

en zonder accent. Je zult 

dan ook hard moeten zoeken om 

een andere band te vinden die zo 

overtuigend en met zo veel smaak 

zulke goede jazzy funk maakt. 


✪✪✪✪ 

ditional zijn, terwijl Saturday Night 

At NBT zich verrassend genoeg 

ontpopt als een uptempo countrynummer. 

Subliem. 

Marcel Haerkens ✪✪✪✪ 

Mary Halvorson 

CLOUDWARD 

Nonesuch 

De Amerikaanse avant-jazzgitariste 

en componiste Mary Halvorson 

bracht twee jaar geleden nog 

gelijktijdig twee nieuwe albums uit: 

BELLADONNA – met strijkkwartet 

– en AMARYLLIS. Met CLOUDWARD 

vervolgt ze het pad dat ze met 

AMARYLLIS insloeg, met dezelfde 

muzikanten, hier niet voor niets 

het Amaryllis Sextet gedoopt. Toch 

komt CLOUDWARD niet per se over 

als AMARYLLIS PART 2, daarvoor 

bezit de muziek toch een ruimtelijker 

klank en krijgen zowel de 

blazers, de vibrafoniste als zijzelf 

alle gelegenheid zich te tonen. 

Dat Halvorson daarbij eerder 

terughoudend klinkt, is weer niet 

verwonderlijk, want ondanks haar 

fenomenale techniek is zij eerder 

een instrumentalist die zich 

schikt naar de compositie en het 

samenspel met haar muzikanten 

dan dat ze de hoofdrol voor zich 

opeist. De gastrol op één track van 

Laurie Anderson op viool, volgt 

een gelijkaardig pad en illustreert 

opnieuw dat Halvorson zich op 

CLOUDWARD vooral als componiste 

en bandleider manifesteert. Al wil 

dat zeker niet zeggen dat je hier 

niet volop kunt genieten van haar 

exquise gitaarspel. 


✪✪✪✪ 

Inventionis Mater 

DIMENTION(I)S MAT(T)ER 

Visage Music/XMD 

Inventionis Mater, oftewel Mother 

of Invention op z’n Italiaans. De 

Zappa-link is helder, vooral ook 

omdat het hoesje overduidelijk 

blaasinstrumenten, van sax en 

klarinet tot doedoek en blokfluit, 

maar ook toetsen, elektronica en 

zang, wordt Romano ondersteund 

door zowel jazzmusici, klassieke 

strijkers als een negental vocalisten. 

Soms klinkt dat gewijd, dan 

weer folky of jazzy, maar altijd 

mooi en bijzonder (Visage/XMD 

✪✪✪✩). Bijzonder is ook de 

nieuwe soundtrack die de Duitse 

electropionier Karl Bartos maakte 

voor de stomme Duitse horrorfilmklassieker 

Das Cabinet des 

Dr. Caligari uit 1920. Bartos is bekend 

als oud-lid van Kraftwerk en 

van zijn werk met Bernard Sumner 

en Johnny Marr in de groep Electronic 

en voorziet deze befaamde 

Duitse expressionistische film 

van een bedrieglijk toegankelijk 

klinkend geluidslandschap dat 

ook zonder de filmbeelden fris 

en bijdetijds overkomt (Bureau B 

✪✪✪✩). Fris, eigentijds en tegelijkertijd 

heel anders, klinkt het 

Nederlandsse jazzduo Interplay. 

UNFLUSTERED heet de ep waarmee 

saxofoniste Jelske Hoogervorst 

en gitarist Folker Tettero in vijf 

bijzonder sfeervolle, zelfgeschreven 

duetten laten horen hoezeer 

hun beider stijlen zich met elkaar 

laten verenigen (interplayunflustered.bandcamp.com 

✪✪✪✪). 

Vergeleken met Interplay, klinkt 

Christof Sänger Trio op AT IRUMA 

JAZZCLUB beduidend klassieker. 

Begeleid door bassist Shinichi 

Kato en drumster Rena Toshimitsu 

brengt de virtuoos spelende Duitse 

jazz pianist een pianojazzrecital 

van een uur dat zowel klassieke 

bebop als modern klassiek 

aansnijdt (Laika/XMD ✪✪✪✩). 

De Belgische dj en producer Lefto 

Early Bird brengt op MOTHER- 

LESS FATHER, zijn debuut voor het 

Bronswood-label, een elektronische 

vorm van hiphop, soul en jazz 

die geknipt lijkt voor de huidige 

tijd en ook ideaal om te onthaasten 

(Brownswood/PIAS ✪✪✪✩). 

Al bewijst de Nederlandse pianist 

Daniël Tomàs op PINTURES II dat je 

vrijwel alleen met piano ook een 

heel eind komt. Hoewel de markt 

voor solopianisten/componisten 

overbevolkt lijkt, heeft Tomàs hier 

toch weer een eigen fraaie niche in 

gevonden (Eigen beheer ✪✪✪✩). 

Redactie: Eric van Domburg 

Scipio 



BERT BROERE 

GEORGE INGE 

George Inge 

In een vlaag van nostalgische verstandsverbijstering 

vroeg vriend Ton zich af of er in Jazz Café George 

nog wat te beleven viel. Ik moest hem helaas uit die 

illusie helpen, want dit knusse etablissement had al lang 

geleden zijn deuren gesloten en het duurde jaren alvorens 

er weer sprake was van enige jazzreuring. Maar 

toch goed dat dit Arnhemse jazzcafé in herinnering 

werd gebracht, want het was ooit een toonaangevende 

en levendige jazztent. Hier was het te doen aan de 

Hoogstraat, alwaar uitbater George Inge, zijn vrouw Nettie 

en barman Jezus de scepter zwaaiden. We schrijven 

eind jaren zeventig/tachtigen George Inge kende veel 

muzikanten uit de ‘scene’. Hij had geluk want platenbaas 

en impresario Wim Wigt, bekend van Timeless Records, 

haalde grote namen naar de Arnhemse binnenstad. Zo 

gaven onder anderen Dexter Gordon, Chet Baker, Johnny 

Griffin en Art Blakey acte de présence. Deze concerten 

trokken veel publiek en kregen goede recensies. 

En wij gingen na een vroege dienst spoorslags richting 

George om ons onder te dompelen in een walm van 

sigarettenrook, weed en verschraald bier. In 1983 had 

George Inge grootse ideeën, want hij had een bouwvergunning 

aangevraagd voor een Nationaal Jazz Centrum. 

Het waren zeer ambitieuze plannen en Inge was er de 

man niet naar om er zijn schouders onder te zetten. Het 

pand zou in de Oktober Jazzmaand geopend worden 

en er zouden concerten, films en workshops gegeven 

worden. Helaas liepen de plannen op niets uit en was 

Inge in 1996 gedwongen de tent sluiten. Niet veel later 

in 1998 overleed hij onverwacht. Arnhem moest daarna 

even wachten eer er weer sprake was van enig leven in 

de jazzbrouwerij. Pas in 1999 startte de Stichting Jazz 

In Arnhem met haar activiteiten. Dat gebeurde eerst in 

Musis en vervolgens verhuisde de stichting in 2016 naar 

Theater het Hof. Sinds 2022 heeft dit jazzcafé zijn plaats 

in Huis van Puck gevonden. 


verwijst naar de cover van WE’RE 

ONLY IN IT FOR THE MONEY. Zo’n tien 

jaar brengt deze Italiaanse formatie 

nu al een eerbetoon aan de grootmeester 

– DIMENTION(I)S MAT(T) 

ER is hun vierde album – waarbij 

de akoestische gitaar van Andrea 

Pennati en de klarinet van Pierpaolo 

Romani centraal staan, dit keer aangevuld 

met onder andere staande 

bas, viool, mandoline en percussie. 

Door deze akoestische benadering 

krijgen songs als Cosmik Debris, 

Son Of Orange County en Evelyn A 

Modified Dog een heel andere klankkleur, 

terwijl ook de uitvoeringen 

voldoende afwijken om dit materiaal 

een nieuw geluid te geven. In Black 

Napkins klinkt een elektrische gitaar, 

maar ook dan voegen de Italianen 

voldoende eigens toe. Jazz, klassiek, 

rock, pop... Zappa was niet voor 

één gat te vangen en dat is deze 

band ook niet. Voor de fans is dit 

een feest der herkenning, maar ook 

een verfrissende herontdekking van 

deze stukken. Daar komt nog eens bij 

dat niemand minder dan Napoleon 

Murphy Brock van de partij is (hij 

was lange tijd leadzanger bij Zappa), 

niet alleen op tenorsaxofoon maar 

ook vocaal. Kees van Wee 

✪✪✪✩ 

José James 

1978 

Rainbow Blonde Records 

1978 (James’ geboortejaar) is weer 

een fraai caleidoscopisch album. Het 

José James foto Janette Beckman 

opent met Let’s Get It in een loungy 

groove. Het nummer hypnotiseert 

door het repetitieve karakter. 

Gaandeweg komen alle mogelijke 

genres aan bod: r&b, soul, jazz, 

een indrukwekkende pianoballad 

(For Trayvon) en folky wereldmuziek. 

Met als gemeenschappelijke 

factor die aanstekelijke, soepele 

bariton van de man uit Minneapolis. 

Hoogtepunten zijn onder 

andere het zwoele Black Orpheus 

(Don’t Look Back) en Dark Side Of 

The Sun, dat op miraculeuze wijze 

wereldfolk met hiphop mengt (met 

medewerking van de Congolese 

culturele duizendpoot Baloji). 

Ook de Braziliaanse Xênia França 

levert een fraaie bijdrage in Place 

Of Worship. Geen nieuws voor 

degenen die bekend zijn met het 

werk van James, wel weer een 

heerlijke eclectische plaat. 

Harmen van Aurich ✪✪✪✩ 

Motus Laevus 

SIFR 

Felmay/XMD 

Het Italiaanse trio Motus Laevus, 

bestaande uit pianiste/toetseniste/ 

zangeres Tina Omerzo, saxofonist/ 

klarinettist Edmondo Romano en 

gitarist/ûd-speler Luca Falomi, 

brengt op SIFR een even bijzondere 

als oorspronkelijke mix van 

folk, jazz en wereldmuziek, die niet 

alleen vele windstreken beslaat, 

maar ook allerlei tijdperken 

en culturen, waarbij drummer/

LUISTERPARADIJS WERELD 

percussionist Max Trabucco 

en bassist Alessandro Turchet 

waar nodig de ritmische basis 

verzorgen. Het merendeel van 

de acht composities bestaat uit 

individueel eigen werk, naast twee 

Macedonische traditionals en de 

Ottomaanse klassieker Nilhavend 

Longa. Deze worden buitengewoon 

fraai uitgewerkt met een levendige 

muzikale interactie waarbij 

iedereen volop het eigen kunnen 

presenteert. En dat leidt tot een 

zeldzaam geslaagde plaat, waarop 

de musici elkaar op bijna feilloze 

wijze aanvoelen en zowel op de 

instrumentale als vocale stukken 

elkaar naar grote hoogte stuwen. 


Soulradio 

EMPTINESS DANCING 

Eigen beheer/www.soulradio.nu 

Na zijn deelname aan succesvolle 

bands als Texan Tail, The Wild Specialties 

en The Big Four Quintet, 

gooit Bas Janssen het roer rigoureus 

om. Althans: zo expliciet heeft 

de toetsenist, gitarist en zanger 

zijn voorliefde voor soul en funk 

nog nooit uitgedragen. Samen met 

contrabassist Vincent Meelberg, 

drummer Dennis Schaart en een 

tiental gastmusici, waarvan zowat 

de helft blazers, wordt met deze 

band een nieuwe afslag genomen 

die ons toegang biedt tot hun visie 

op de stijlontwikkeling van de 

afgelopen decennia. Met uitzondering 

van het aangenaam lome, 

dromerige Move Around, waarin 

we de echo van Stranglers’ Golden 

Brown terughoren, zijn de meeste 

tracks op EMPTINESS DANCING 

uptempo. Namen als Moloko en 

Jamiroquai schieten ons spontaan 

te binnen, maar over de gehele 

linie is ook de acid jazzstroming 

die in de jaren tachtig en negentig 

van de vorige eeuw furore maakte 

een onmiskenbare referentie. 

EMPTINESS DANCING is echter 

beslist niet retro, maar klinkt fris, 

contemporain en swingt onweerstaanbaar. 

Een veelbelovende 

reïncarnatie. Marcel Haerkens 

✪✪✪✩ 

Malé Zuby 

POUTA 

Indies Scope/XMD 

De band 

Zuby 

Nehty is de 

bekendste 

underground 

vrouwenrockgroep uit Tsjechië. 

Opgericht in 1980, kent de band 

een lange geschiedenis en heeft 

in die jaren ook veel leden langs 

zien trekken. Onder de naam 

Malé Zuby komen we een drietal 

huidige Zuby Nehty-leden tegen, 

bestaande uit bassiste en zangeres 

Pavla Jonssonová, zangeres 

en pianiste Marka Míková en 

drumster en trompettiste Jana 

Kaplanová, die besloten om in 

afgeslankte triovorm met een 

iets andere sound te experimenteren. 

Hun debuutalbum POUTA 

mag er beslist wezen, want 

gedrieën brengen deze dames 

een vorm van folkrock, waarin je 

hun underground-achtergrond 

Aziza Brahim 

MAWJA 

Glitterbeat/XMD 

Aziza Brahim is in 1976 geboren in 

een Algerijns vluchtelingenkamp. 

In 2000 is deze Sahrawi (‘woestijnbewoner’) 

naar Spanje verhuisd. 

Haar volwaardige debuutalbum 

MABRUK verscheen in 2012, stond 

bomvol sublieme woestijnmuziek 

met fijne zang, en was toen mijn 

plaat van het jaar. Daarna volgden 

er nog enkele kwaliteitsalbums, 

al wist ze niveau van MABRUK niet 

helemaal te evenaren. Ook MAWJA 

is minder aangrijpend, maar het 

is wel weer een heel puike plaat. 

Ze klinkt tegenwoordig meer ontspannen, 

alsof ze haar zielenpijn 

wat meer heeft verwerkt. En het 

zat haar in al die jaren niet mee; 

haar vader heeft ze bijvoorbeeld 

nooit ontmoet omdat haar moeder 

alleen uit de Westelijke Sahara is 

gevlucht. In 2020 brak er opnieuw 

oorlog uit tussen haar volk en 

terughoort, maar die tegelijkertijd 

een ruimtelijkheid biedt die je bij 

Zuby Nehty in volle bezetting niet 

verwacht. In combinatie met de 

eigenzinnige, pakkende liedjes, 

allemaal van de hand van Miková 

dan wel Jonssonová, die met de 

nodige verve worden gebracht, 

zowel qua zang als qua instrumentatie, 

ontstaat een buitengewoon 

geslaagd album. Dat klinkt welis- 

Marokko, en in 2021 is haar grootmoeder 

overleden. Toch klinken de 

melodieën van MAWJA berustend, 

als relaxte woestijnblues die je ook 

op de achtergrond kunt aanhoren. 

Haar vaste band is trouwens 

weer van de partij, van wie bassist/gitarist 

Guillem Aguilar het 

belangrijkste lid is. ‘Hij is specialist 

in volksmuziek, rootsmuziek, 

met een goed oor en een verfijnd 

beoordelingsvermogen. Op 

muziekgebied begrijpen wij elkaar 

perfect.’ Luister als eerste song 

naar het heerlijke Metal, Madera en 

je bent verkocht. Kees van Wee 

✪✪✪✪ 

Luigi Cinque, Stefano 

Saletti en Urna 

Chahar-Tugchi 

PERSEPHONE 

Materiali Sonori/XMD 

Twee Italianen en een Mongoolse 

(die in Shanghai zang en compositie 

studeerde en later in 

waar behoorlijk anders dan enige 

westerse groep die ik ken, maar 

het is plezierig anders en heel toegankelijk. 

Hoewel ik geen idee heb 

waar de dames over zingen, wordt 

mijn luisterplezier daar absoluut 

niet minder van en gaat POUTA 

hier nog vele draaiuren maken. 


✪✪✪✪ 

een drietal Europese steden zou 

wonen) tekenden voor het uiterst 

bijzondere PERSEPHONE, een titel 

die uiteraard verwijst naar de gelijknamige, 

‘multi-taskende’ Griekse 

godin van het dodenrijk én de 

lente. Saletti’s inbreng is die van 

de traditionele snaar instrumenten 

(saz, bouzouki etc.), Cinque zorgt 

voor blazers, toetsen en elektronica. 

Daar bovenuit klinkt de stem 

van zangeres Urna. Ze zingt in 

een nogal curieuze taal waarin 

klank (melos) belangrijker is dan 

betekenis (logos). Met haar bereik 

is intussen niks mis: vier octaven. 

Ik zie af van het ‘besterren’ van dit 

album – al zet ik er voor de zekerheid 

toch maar vijf onder. Want dit 

is zondermeer een wereldalbum, 

een mix van folk, jazz, Afrikaanse 

muziek en modern klassiek, dat 

elke liefhebber van ‘muziek over 

de grens’ op zijn minst een keer 

gehoord moet hebben! 

Cees Bronsveld ✪✪✪✪✪ 


LUISTERPARADIJS WERELD 

Corrodo Corradi, 

Rachele Colombo en 

Roberto Tombesi 

PASSEGGERI 

Visage/XMD 

PASSEGERI (Passagiers) heet het 

album van drie Italiaanse musici 

die elkaar kennen van de in de 

jaren negentig succesvolle Venetiaanse 

band Calicanto. Ze kwamen 

elkaar na vijfentwintig jaar weer 

tegen en besloten gedrieën een album 

te maken. Daarop staan dertien 

tracks, onderverdeeld in vijf 

thema’s: vertrek, reizen, migratie, 

feest en terugkomst. De teksten 

zijn gebaseerd op de brieven van 

de Italiaanse acteur Marco Piazza 

die in 1874 een wereldreis maakte. 

Fantastische muzikanten, luister 

bijvoorbeeld naar de bijzonder 

fraaie accor deon op Briso Del Mar 

(Zeebries), die bovendien al even 

fantastisch kunnen zingen – te 

horen op onder meer In Un Soffio 

Partir (Ik Vertrek Zo). Voor wie nog 

twijfelde aan de schoonheid van 

het Italiaans is er de ‘spoken word’ 

track Tendresse Du Sud. 

Cees Bronsveld ✪✪✪✪ 

De Baron 

BEJJEBANG 

Eigen beheer/de-baron.com 

Onthaalden we de Utrechtse band 

De Baron vier jaar geleden op hun 

debuutalbum BENBIRI nog als een 

iets nettere versie van De Kift, op 

BEJJEBANG (wat fonetisch uit te 

spreken is als Ben Je Bang), klinkt 

de guerilla brass van de zevenkoppige 

fanfarerockgroep stukken 

minder gepolijst en doet af en toe 

zelfs enigszins punky aan. Weliswaar 

nog altijd zonder die ruwe 

charme die hun Zaanse collega’s 

zo kenmerkt, maar dat wordt meer 

dan gecompenseerd door de kwaliteit 

van hun liedjes en het lef dat 

ze tonen om hun liedjes muzikaal 

te verdiepen. Daardoor blijft het 

veelzijdige BEJJEBANG drie kwartier 

lang boeien, temeer omdat 

de band ook niet terugdeinst om 

zo nu en dan hun fijne pop- en 

rocksongs af te wisselen met 

enkele ronduit prachtige ballades. 

Vormde op BENBIRI Rivier een onbetwist 

hoogtepunt, op BEJJEBANG 

is dat het afsluitende Mausoleum, 

Hartwin Dhoore foto Silver Tonisson 

dat als een wonderschone ballade 

begint, maar halverwege ineens 

meer vaart krijgt en uitgroeit tot 

een slotstuk waar ze nog jaren 

concerten mee kunnen afsluiten. 


Hartwin Dhoore 

DANCE TUNES ✪✪✪✩ 

Siger 

WHEN WE FLY ✪✪✪✪ 

Trad Records/XMD 

Hoewel een heel album met 

diatonisch accordeonspel voor 

de gemiddelde muziekliefhebber 

wellicht wat veel van het goede 

is, moet gezegd worden dat de 

Vlaming Hartwin Dhoore een 

dusdanig meesterlijke instrumentalist 

en componist is, dat 

je geen hardcore folkliefhebber 

hoeft te zijn om te genieten van 

zijn gevarieerde soloalbum DANCE 

TUNES. Wat niet wegneemt dat zijn 

spel een grotere hoogte bereikt 

in het duo Siger dat hij vormt 

met zijn broer Ward. Zo blijkt uit 

hun album WHEN WE FLY, waarop 

Hartwins accordeon gezelschap 

krijgt van Wards mandola, gitaar, 

synthesizers en soundscapes. Het 

leidt tot instrumentaal duospel 

dat mij hier en daar herinnerde 

aan de baanbrekende duoplaten 

van het Iers-Amerikaanse duo 

Martin Hayes en Dennis Cahill. Hun 

allerhoogste compositorische gaven 

bereiken de broertjes Dhoore 

misschien niet, maar ze blijven niet 

ver achter, terwijl het samenspel 

minstens zo boeiend is. Het 

beeldschone WHEN WE FLY is een 

absolute aanrader voor liefhebbers 

van hoogwaardige instrumentale 

muziek. Pieter Wijnstekers 

Fifidroki 

FIGURA DZIKS 

Gustaff Records/XMD 

Over de Poolse band Fifidroki is 

niet veel te vinden op het internet. 

Bandcamp meldt dat hun muziek 

verwijst naar volkstradities van 

de regio Silezië, maar er niet door 

wordt beperkt. ‘Better to listen than 

to read this.’ Dat doen we dan maar. 

FIGURA DZIKS opent met de samenzang 

van twee fraaie damesstemmen, 

die even doet denken aan 

een Bulgaars vrouwenkoor. Die 



CIRCLES is het fraaie nieuwe 

album van het zo’n vijftien 

leden tellende Italiaanse Classica 

Orchestra Afrobeat. Ze spelen 

afrobeat op klassieke instrumenten 

en het album is zo goed als 

volledig instrumentaal. Dat is geen 

probleem want er gebeurt heel 

veel en vooralsnog hoor ik bij 

iedere draaibeurt nieuwe dingen. 

Het prijsnummer is Ka Munu Munu 

waarop de Malinese zangeres 

Rokia Traoré is te horen is (Brutture 

Moderne/XMD ✪✪✪✩). Na 

tien jaar is er eindelijk weer eens 

een nieuwe plaat van latinpopster 

Ana Tijoux, dochter van voor 

Pinochet naar Frankrijk gevluchte 

Chileense ouders. VIDA biedt een 

uiterst aangename mix van hiphop, 

rap en latinpop, maar is vooralsnog 

enkel digitaal of via de streamerij 

te beluisteren. Dat gaat hopelijk 

binnenkort veranderen (ana-tijoux. 

bandcamp.com ✪✪✪✪). FICTION 

AND FOLKLORE heet de opvolger 

van de debuutplaat SABOTAGE AND 

TRADITION (2020) van de Oost- 

Europese band Lakvar, opgericht 

door de Hongaars-Bulgaarse 

zangeres Hajnalka Péter en de 

Georgische gitarist Zura Dzagnidze. 

We horen in uiteenlopende 

muzikale stijlen diverse curieuze 

instrumenten – zoals de pandoeri, 

een driesnarige langhalsluit – en 

veldopnamen afkomstig van een 

markt in het Georgische Tiblisi. 

Een prima cd-boekje bevat een 

korte Engelstalige duiding waar de 

acht tracks op dit album over gaan. 

In de liner notes staan onder meer 

een paar mooie zinnen van filmregisseur 

Kincses Réka: ‘Folklore is 

the opposite of kitsch’. En zo is het. 

Prachtplaat (CPI ✪✪✪✪). De Tsjechische 

singer-songwriter Jaroslav 

Rudiš maakte met lokale musici 

uit diverse bands onder de naam 

Kafka Band twee albums met als 

uitgangspunt de romans van Franz 

Kafka. Na Das Schloss en Amerika 

werd nu Der Prozess onder handen 

genomen. Het resultaat, DER PRO- 

CESS geheten, verscheen eerder 

als soundtrack bij een Tsjechische 

stripversie van Kafka’s roman. Nu 

beleeft het album alsnog een echte 

en gelijk ook maar internationale 

release. Het biedt een pittige mix

Lina 

FADO CAMÕES 

Galileo 

‘Only a perfect 

voice can sing 

a perfect song’ 

(schrijver-dichter 

Nuno Judice over 

deze plaat). Lina 

heeft op dit album gedichten van 

de 16 e eeuwse dichter Luis Vaz 

de Camões (die beschouwd wordt 

als de grootste Portugese dichter 

ooit) op muziek gezet. Door de 

Engelse vertaling in het cd-boekje 

weten we dat de teksten handelen 

over liefde, hartpijn, sehnsucht en 

het (nood)lot (= fado). Typische 

onderwerpen uit de Portugese 

fado, die hier door Lina op grandioze 

wijze vertolkt worden. Haar 

prachtige stem en de superbe 

muziek brengen een moderne 

variant van fado, waarbij vooral 

de mooie pianopartijen opvallen, 

een instrument dat nochtans niet 

gebruikelijk is in klassieke fado. 

Songs als Desamor, O Que Temo E 

O Que Desejo, In Labirinto en Desencontro 

bevallen ons het meest, 

maar eigenlijk is het als geheel 

een erg sterk album. De ver-vos a 

não vos ver (Je zien of je niet zien), 

zingt ze. Een onmogelijke keuze 

tussen beide dodelijke extremen, 

en dat op muziek gezet. Indrukwekkend. 

Marc Vos 

✪✪✪✪✩ 

bijzondere zang vormt de rode 

draad van het album, maar al snel 

wordt het pittiger, onstuimig zelfs, 

met elektrische gitaren, grommende 

bas, stuwende drums en 

een scheurende sax. En hoewel 

er daarna nog diverse rustpuntjes 

zijn – de samenzang in het 

titelnummer is even bijna sacraal 

– overheerst een stevig, rockend 

geluid, ook al komen de folkwortels 

eveneens duidelijk naar de 

oppervlakte. Bijzondere, inventieve 

muziek, met tempo- en sfeerwisselingen, 

en nergens echt mee 

te vergelijken. Maar om je toch 

van pop, rock en blues en klinkt 

mede door de Tsjechische teksten 

heel bijzonder. Duitse en Engelse 

vertalingen daarvan staan gelukkig 

in het cd-boekje (Indies Scope/ 

XMD ✪✪✪✩). Jan Fic is ook een 

Tsjech en bracht recent zijn derde 

album uit: HOMUNKLUS. Het opent 

met het fraaie Oddechnut!, met 

sprankelend gitaarspel van Fic. De 

overige nummers klinken vooral 

rauw, waar uiteraard niks mis mee 

is, maar toch… Helaas biedt het 

boekje bij dit album geen vertaling 

van de Tsjechische teksten (Indies 

enig idee te geven: dit album zou 

zowel fans van Värttinä kunnen 

aanspreken als die van Dead Can 

Dance en After Forever. En als dit 

naar meer smaakt: in 2015 brachten 

ze het album BLOMKUL uit. 

Kees van Wee ✪✪✪✩ 

Dele Sosimi And The 

Estuary 21 

THE CONFLUENCE 

Wah Wah 45s 

Inmiddels is, de in Hackney (UK) 

geboren, Dele Sosimi de zestig 

gepasseerd en heeft hij al een 

heel muzikaal leven achter de 

Scope/XMD ✪✪✪✩). Munojat 

Yulchiva is een zangeres uit Oezbekistan 

met een geweldige stem. 

Van haar verscheen onlangs een cd 

met de saaiste titel ooit: SELECTED 

PIECES. Van de ondertitel Classical 

Music From Central Asia zal ook 

niemand erg enthousiast worden. 

Gelukkig is er wel een verhelderend 

boekje, met een etnomusicologisch 

essay, een goed verhaal over de 

instrumenten en track-voor-track 

info. Een prachtige cd (Felmay/XMD 

✪✪✪✩). 

Redactie: Cees Bronsveld 

rug. Het predicaat ambassadeur 

van de afrobeat kun je hem gerust 

opplakken. Sosimi heeft namelijk 

zijn eigen Afrobeat-Foundation, 

van waaruit hij de Fela Kuti-fakkel 

brandend houdt als docent en instructeur. 

Sosimi’s carrière begon 

in Fela Kuti’s Egypt 80 band, waarin 

hij zeven jaar toetsen speelde. 

Tijdens het huisarrest van de 

grondlegger van de afrobeat nam 

hij de leiding van Egypt 80 over 

en leerde hij als musical director 

arrangeren. THE CONFLUENCE 

werd oorspronkelijk in 2023 als 

ep uitgebracht en is nu aangevuld 

met vijf tracks tot een volwaardig 

album, zijn vijfde inmiddels. Na de 

samenwerking met Fela en diens 

oudste zoon Femi verkaste Sosimi 

in 1995 naar Londen, waar hij zijn 

huidige band formeerde. Artistiek 

puttend uit de afrobeattraditie die 

hij hier combineert met soepele 

soulpop, serveert hij de luisteraar 

elf soulvolle funkpop tracks waarop 

stilzitten geen optie is. 

Jeroen van der Vring ✪✪✪✩ 

Tiziano Tononi & The 

Pahà Sàpa Ensemble 

WINTER COUNTS (WE’LL 

STILL BE HERE!) 

Felmay/XMD 

Op de dubbel-cd WINTER COUNTS 

(WE’LL STILL BE HERE!) maakt 

de Italiaanse jazzdrummer en 

activist Tiziano Tononi en zijn 

achtkoppige Italiaanse Pahà 

Sàha ensemble zich druk over 

de schandelijke wijze waarop de 

oorspronkelijke bewoners van 

de Verenigde Staten behandeld 

werden en worden, en wijdt 

daar dertien tracks aan, in 

lengte variërend van zo’n vier 

tot ruim vijfentwintig minuten. 

Het album is een mengeling van 

avant-gardejazz naar klassieke 

voorbeelden als John Coltrane 

en Don Cherry met spoken word 

en zanggedeelten van meer en 

minder bekende Native Americans, 

die verhalen over het 

onrecht waarmee ze geconfronteerd 

werden en worden. 

En hoewel het curieus is dat 

uitgerekend een groep Italianen 

een project als dit onder handen 

nemen, heeft het geleid tot een 

indrukwekkend album dat niet 

bang is om de waarheid te vertellen, 

een waarheid die menige 

Amerikaan waarschijnlijk liever 

niet zou horen en reden waarom 

Tononi zich hier uiteindelijk toe 

heeft opgeworpen. 


✪✪✪✪ 


Gino Vannelli (CAN) 

vrijdag 10 mei 

Sananda Maitreya (USA) 

Voorheen Terence Trent D’Arby 

vrijdag 7 juni 

Sonido Gallo Negro (MX) 

donderdag 20 juni 

GIPSY KINGS 

by Diego Baliardo (FR) 

donderdag 20 juni 

Ben jij die 

“not just anybody” 

die er één voor me heeft? 

Mail, bel of app me dan! 

bramvanoeffelt@gmail.com 

06-23318451 


“I need somebody!” 

want in mijn Top 40 verzameling overheerst al jaren “Il Silenzio” 

en omdat ik nog steeds 6 lijsten mis geeft dat absoluut 

“No satisfaction!” 

WIE HELPT MIJ OM ALLE GEDRUKTE EXEMPLAREN VAN 

DE VERONICA TOP 40 BIJ ELKAAR TE KRIJGEN? 

Ik zoek de lijsten van de Nederlandse Hitparade van 

9 januari t/m 13 februari 1965 

en eventueel mooiere van 3 april en 1 mei 1965. 

Voor mij zijn het collectors items en ik geef er afhankelijk van de staat 

dan ook graag tot enkele honderden euro’s per stuk voor 

en voor de oudste nog wel meer.

VERWACHT IN DE VOLGENDE HEAVEN 

Heaven #150 

MEI/JUN 2024 

www.heavenmagazine.nl 

Porcelain ID foto Han Ernest 

Chantal Acda Nele Cassier 

Redactieadres 

Poppelenburgerstraat 18, 

4191 ZT Geldermalsen 

0345-575 917 

redactie@heavenmagazine.nl 

Redactie 

Ludo Diels, Eric van Domburg Scipio, Han Ernest, 

Louis Nouws, Jules Roosenboom, Steven Walter, 

Sander Warmerdam-Abrahams, Maurits S. Westerik 

Medewerkers 

Eddie Aarts, Sandy Abrahams, August Hans den 

Boef, Rogier Boogaard, Bert Broere, Cees Bronsveld, 

Flip van der Enden, Edwin Fagel, Marcel Haerkens, 

Ruud Heijjer, Albo Helm, Félice Hofhuizen, Hubert van 

Hoof, Bertram Mourits, Ed Muitjens, Joop van Rossem, 

Henk Rijkenbarg, Bram van Schaik, Peter Schong, John 

Schoorl, Jos Schuring, Edith Sierink, Roeland Smits, 

Michael Struis, Hugo Thomassen, Marc Vos, Jeroen van 

der Vring, Kees van Wee, Pieter Wijnstekers 

Oud-redactieleden: Geert Henderickx, Paul Stramrood 

Vormgeving 

Louis Nouws 

Kamasi Washington 

KAMASI WASHINGTON 

WAAR DE AMERIKAANSE SAXOFOONGIGANT ZICH OP ZIJN EERDERE 

ALBUMS BEZIGHIELD MET DE KOSMOS, RICHT HIJ ZICH OP ZIJN NIEUWE 

OP HET AARDSE LEVEN. HET BLIJFT GROOTS EN MEESLEPEND. 

PORCELAIN ID 

DE ARTIESTENNAAM COMBINEERT BREEKBAARHEID MET EEN ZOEK- 

TOCHT NAAR EEN EIGEN IDENTITEIT. POCELAIN ID IS HET ALTEREGO 

VAN DE RWANDESE ANTWERPENAAR HUBERT TUYISHIME. 

CHANTAL ACDA 

DE NEDERLANDSE ANTWERPSE CHANTAL ACDA NAM IN NEW YORK 

SILENTLY HELD OP. “HET WAS EEN BEETJE SPANNEND OM HET ALBUM 

UIT TE BRENGEN, WANT DIT IS MIJN MEEST PERSOONLIJKE PLAAT.” 

MDOU MOCTAR 

DE NUMMERS OP FUNERAL FOR JUSTICE GAAN ONVERBLOEMD 

OVER DE MOEILIJKE SITUATIE IN NIGER, HET THUISLAND VAN DE 

NAAMGEVER VAN DE BAND, DE ‘JIMI HENDRIX VAN DE SAHEL’. 

MEER OVER ONZE FAVORIETE ARTIESTEN, CONCERTTIPS EN 

RECENSIES VIND JE OP WWW.HEAVENMAGAZINE.NL 

VOLG ONS OOK VIA FACEBOOK, INSTAGRAM EN SPOTIFY 

Bladmanagement 

Virtúmedia, Rob van der Linden 

rvanderlinden@virtumedia.nl : 030 692 06 77 

Advertenties 

Daily Productions, Mariska Jankovits 

mjankovits@virtumedia.nl : 030 693 11 77 

Abonnementen 

6 nummers per jaar 

Nederland en België: € 44,95 (automatische incasso) 

of € 47,95 (acceptgirokaart) 

Europa € 57,50 

Buiten Europa: € 62,50 

Abonnementen kunnen ieder nummer ingaan en worden 

elk jaar vernieuwd. Abonnee worden kan via www. 

popmagazineheaven.nl of rechtstreeks bij de klantenservice. 

Adreswijzigingen graag schriftelijk doorgeven 

met vermelding van het oude en het nieuwe adres en 

het nieuwe telefoonnummer. Opzeggingen 2 maanden 

voor vervaldatum doorgeven aan de klantenservice. 

Correspondentieadres 

Uitgeverij Virtúmedia, 

t.a.v. Heaven magazine, 

Postbus 595, 3700 AN Zeist 

E-mail: klantenservice@virtumedia.nl 

Telefoon: 030-692 06 77 

Druk 

Veldhuis Media BV, Meppel 

Verspreiding 

Betapress, Gilze-Rijen 

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of 

openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke 

wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming 

van de uitgever. Heaven wordt tevens elektronisch opgeslagen 

en geëxploiteerd. Alle auteurs van tekstbijdragen aan Heaven, 

in de vorm van artikelen of ingezonden brieven, worden geacht 

daarvan op de hoogte te zijn en daarmee in te stemmen. 

ISSN 1389-8345 



UITLOOPGROEF 

ISLANDS* 

Op het Wad 

Ga je ook weer weg 

Verlaat je het huisje 

En het kopje met één oor 

Je hebt het strand gezien 

En ook de zee 

Je bent het hele 

Eiland rondgefietst 

En hebt het antwoord gevonden 

Wat het Wad is 

Het Wad is het Wad 

En iedereen zwaait je uit. 

JOHN SCHOORL 

Cat Power foto Julien Bourgeois 

Jungle 

*Islands is een nummer van Cat Power 

die in het echt Charlyn Marie Marshall 

heet. Het staat op haar geweldige album 

THE GREATEST uit 2005. En we mogen 

sowieso ook niet haar covers-platen 

vergeten, THE COVERS RECORD en JUKE- 

BOX. Cat Powers loopbaan is er eentje 

van vallen en opstaan, mede vanwege 

talloze mentale issues en drankgebruik. 

Als Dylanofiel heeft ze in 2023 een 

historisch liveconcert van Bob Dylan op 

de plaats gezet: CAT POWER SINGS DYLAN: 

THE 1966 ROYAL ALBERT HALL CONCERT. 

DE 10 

VIJFENTWINTIG 

IN ELKE HEAVEN HERINNEREN WE ONS ALBUMS, NUMMERS OF 

ARTIESTEN MET EEN GEZAMENLIJK THEMA. 

10 Chicago 

25 OR 6 TO 4 (1969) 

Die klassieke gitaarriff, 

gevolgd door de even iconische blazers: 

dit nummer van de seventies supergroup 

is onomstreden in de tempel van de rock. 

Alleen: waar slaat die geheimzinnige songtitel 

nou op? Door de jaren heen is alles gefluisterd: 

codetaal voor een hoeveelheid drugs, 

een schimmig personage, het jubileum 

van een muziekblad? Niets van dat alles, 

verklapte Robert Lamm, de schrijver van het 

nummer, in 2013. Het gaat over het schrijven 

van een song in het midden van de nacht. 

Hij keek op de klok en zag dat het 25 (of 26) 

minuten voor 4 was. Soms is het mysterie 

mooier dan de waarheid. 

Sander Warmerdam 

9 

Kanye West 

WE DON’T CARE (2004) 

Hoewel het tegenwoordig niet meevalt 

om Ye – zoals hij nu genoemd wil worden – 

nog echt serieus te nemen, was hij als Kanye 

West verantwoordelijk voor een heel aantal 

van de beste rap/hiphopplaten ooit gemaakt. 

Op zijn debuutalbum THE COLLEGE DROPOUT 

lacht hij in het nummer We Don’t Care iedereen 

uit die dacht dat hij en zijn maten niet meer 

dan losers waren van wie je na hun vijfentwintigste 

nooit meer iets zou horen: We wasn’t 

supposed to make it past twenty-five. Joke’s on 

you, we still alive. Het bleek de inleiding tot een 

carrière die met LATE REGISTRATION, GRADUA- 

TION en MY BEAUTIFUL DARK TWISTED FANTASY 

steeds grote hoogten bereikte, al raakte hij 

dan de draad kwijt. Pieter Wijnstekers 

8 

De Strangers 

VIJFENTWINTIG (1976) 

De leden van de Vlaamse zanggroep 

The Strangers zijn inmiddels allemaal 

overleden, maar ze waren dan ook al actief 

sinds medio jaren vijftig. In Vlaanderen zijn ze 

vooral bekend vanwege hun lied Antwarpe (op 

een melodie van Joe Dassin), het officieuze 

volkslied van de stad Antwerpen. Maar nu toch 

wel zeer passend is hun nummer Vijfentwintig, 

een iets meer dan een minuut lange bewerking 

van het Hallelujah uit Händel’s Messiah. Heaven 

25 jaar! Harmen van Aurich 

7José Afonso 

GRÂNDOLA, VILLA MORENA 

(1971) 

Het is de datum die iedere Portugees kan 

dromen: 25 april 1974. Op die dag maakte een 

linkse factie van het leger met een staatsgreep 

een einde aan de dictatuur die decennialang het 

land in een conservatief katholieke houdgreep 

had gehouden, analoog aan het fascistische 

Franco-regime in Spanje. Muziek die ook maar 

enige maatschappijkritiek leek te bevatten 

was verboden. Dat ging algauw om meer dan 

honderd nummers. Grândola, Villa Morena van 

de in Portugal geliefde fadozanger José Afonso 

behoorde daar gek genoeg niet bij, terwijl een 

goede verstaander de verwijzing naar de bruine 

stad wel begreep. In de nacht van 24 op 25 april 

was de uitzending van het nummer op de radio 

het teken voor de opstandige legerofficieren om 

de Anjerrevolutie in gang te zetten. 25 april is nu 

een nationale feestdag in Portugal en dit jaar is 

het precies 50 jaar geleden dat leven in vrijheid 

weer mogelijk werd. Grândola, Villa Morena zal 

ongetwijfeld op vele evenementen te horen zijn. 

Louis Nouws 

6 

Chicago 

25 OR 6 TO 4 (1969) 

Vanaf het prille begin met de hit I’m A 

Man uit 1969, een van mijn eerste singletjes, en 

het imposante dubbel-lp-debuut volg ik dit gezelschap 

dat nog steeds actief is. De band begon als 

Chicago Transit Authority maar die naam moest 

op aandringen van het gelijknamige personenvervoersbedrijf 

aangepast worden. Het geweldig 

rockende 25 or 6 to 4, afkomstig van hun tweede 

album, geeft het moment aan dat Robert Lamm 

het schreef, ergens rond vijf- en zesentwintig 

minuten voor vier ’s nachts. Het blijft een geliefd 

nummer, want het staat al sinds de start in de 

NPO Radio Top 2000. 

Joop van Rossem

Albo Helm tekende 25 Or 6 To 4 (zie 10 en 6) 

5 

Zager & Evans 

IN THE YEAR 2525 (1968) 

In deze De 10 mag de hit In The Year 

2525 uiteraard niet ontbreken: dubbele cijfers 

tenslotte. Als Heaven dan nog zou bestaan, 

zouden we een jaar eerder ons 525-jarige 

jubileum hebben gevierd! Het jaar 2525 is 

overigens slechts het begin van het tenenkrommende, 

even korte als hevige epos dat 

het zangduo Zager & Evans biedt. Seks wordt 

afgeschaft: reageerbuis only. Zou kunnen. En in 

7510 – in een soort van tussenjaar - wordt de 

wederkeer van Christus gemeld. Tsja… In 9595 

is het desondanks afgelopen. Het einde van De 

Mens…. Het nummer verscheen in de VS in 1968 

op single en haalde in Nederland in 1969 de top 

van de hitlijsten van zowel Veronica als Hilversum3. 

Wat het nummer bijzonder maakte zijn 

de drie toonwisselingen, zowel in hoogte als in 

soort. Toch zou ik er, vrees ik, destijds ✪✪✩ of 

lager voor gegeven hebben. Leuk geprobeerd 

jongens. Cees Bronsveld 

4 

Johnny Cash 

25 MINUTES TO GO (1968) 

Well they’re buildin’ the gallows outside 

my cell, I got 25 minutes to go/And the whole 

town’s waitin’ just to hear me yell, I got 24 minutes 

to go. De tekst gaat over een ter dood veroordeelde 

man die aftelt naar zijn eigen executie 

en is net als de muziek geschreven door Shel 

Silverstein. Het nummer verscheen voor de 

eerste keer op zijn album INSIDE FOLK SONGS 

uit 1962 en werd door Cash gecoverd op zijn 

album AT FOLSOM PRISON. Silverstein was 

vooral succesvol als kinderboekenschrijver 

en cartoonist bij Playboy. Later schreef hij 

voor Cash ook de wereldhit A Boy Named Sue. 

De Belg Will Tura gaf een eigen draai aan het 

nummer en begint bij 20: Weldra hang ik aan 

een galg als een lederen pop, nog 20 minuten 

geduld. En ze richten voor mij de stelling op, 19 

minuten geduld…. Michael Struis 

3 

The Pretty Reckless 

25 (2020) 

Er zijn weinig rockzangeressen die 

zo geloofwaardig kunnen zingen als Taylor 

Momsen. Zij werd als actrice bekend in de 

hoofdrol van de succesvolle serie Gossip Girl, 

maar blijkt als frontvrouw van de band The 

Pretty Reckless over een geweldige zangstem 

en dito schrijftalent te beschikken die iedere 

nuance kunnen treffen. Zo ook op de meeslepende 

rockballade 25, een autobiografische 

song van een jonge vrouw die beseft dat 

het leven na 25 gewoon doorgaat en veel te 

bieden heeft.. Eric van Domburg Scipio 

2 

The Lovin’ Spoonful 

DARLING BE HOME SOON 

(1967) 

John Sebastian schreef Darling Be Home 

Soon voor Francis Ford Coppola’s filmkomedie 

You’re A Big Boy Now. Sebastian bezingt zijn 

geluk overtuigend, al overheerst een vorm 

melancholie die eigen is aan de jeugd: zijn 

geliefde mag eigenlijk niet weg en moet in 

ieder geval zo snel mogelijk terugkomen, 

want a quarter of my life is almost past. In zijn 

onderbewustzijn grijnsde blijkbaar de angst 

over het verstrijken van de tijd vilein naar 

hem. Sebastian werd op 17 maart j.l. tachtig: 

op naar de volgende twintig! Ruud Heijjer 

1 

Taylor Swift 

DANCING WITH OUR HANDS 

TIED (2017) 

Op Dancing With Our Hands Tied, een van haar 

meest geslaagde liedjes op een van haar 

meest onderschatte albums (REPUTATION), 

laat Taylor Swift horen hoe het is om als 

25-jarige dolverliefd te zijn en tegelijkertijd 

de angst te voelen dat dat gelukzalige gevoel 

door de buitenwereld kapot zal worden gemaakt. 

Oh, twenty-five years old, oh, how were 

you to know…() Yeah, we were dancing, and I had 

a bad feeling. Huub Suk 


Designed by greydog.nl

Heaven 150

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?