Heaven 149

eaven 

DE VERHALEN BIJ DE MUZIEK 

#2 2024 MRT/APR €7,95 

HEAVENMAGAZINE.NL 

AMERICANA IN STOCKHOLM 

MARVIN GAYE 

HUBERT VAN HOOF 

JOLIE HOLLAND 

SADE 

CHRISTIAN 

KJELLVANDER

PRIJSVRAAG 

CHRISTIAN KJELLVANDER • JESPER LINDELL 

THE NORTHERN BELLE 

De prijsvraag staat ditmaal geheel in het teken van 

Scandinavië, met fraaie albums van de Noordelijke 

americana-artiesten Christian Kjellvander, Jesper 

Lindell en The Northern Belle die we voor dit nummer 

hebben geïnterviewd. Maar eerst de oplossingen en winnaars 

van de vragen uit de vorige Heaven. 

Zo wilden we weten welke gebeurtenis een einde maakte aan 

La Belle Époque in Europa. Dat was evident de Eerste Wereldoorlog 

en het bezorgt VOLUME 2 binnenkort thuis bij W. v/d 

Bijl (Vlist), P. Streefkerk (Oirschot), J. de Jong (Amsterdam), 

J. Steenge (Scheemda), J. v Sambeek (Berg en Dal). 

Om IN THE THROES te winnen van Buddy & Julie Miller 

vroegen we naar de anekdote rond mede-songwriter Regina 

McCrary, wier vader tegen Bob Dylan gezegd zou hebben, 

toen ze zangeres was in diens liveband: Don’t make her cry. 

Het vormde de aanzet tot het gelijknamige nummer dat 

McCrary, Dylan en Julie Miller vervolgens schreven en dat nu 

prijs oplevert voor J. Biemans (Aarle-Rixtel), W. Oosterbaan 

(Nijmegen), P. Walhout (email), D. de Coster (Ruddervoorde) 

en N. van Riemsdijk (Rotterdam). 

Voor Bas Beenackers titelloze soloalbum wilden we weten 

welke Miles Davis-plaat hij van wezenlijke invloed achtte op 

de sound van zijn album. Dat was SKETCHES OF SPAIN, een 

citaat dat niet al te moeilijk te achterhalen was en Beenackers’ 

solodebuut oplevert voor N. Steeghs (Eindhoven), 

M. Havinga (Meppel), F. v/d Beek (Veenhuizen), H. Krooi 

(Utrecht) en G. te Kaat (Armhem). 

Om het boek En Venus Was Haar Naam te winnen van Paul 

Onkenhout en John Schoorl wilden we weten hoe de rubriek 

heette die John Schoorl in de beginjaren van Heaven 

schreef. Daarmee konden lezers van het eerste uur zich 

onderscheiden van nieuwere lezers, want waar die veelal de 

naam van zijn huidige rubriek noemden, Uitloopgroef, moest 

het natuurlijk De Naald Erin! zijn. We feliciteren H. de Bie (Nijmegen), 

M. Horst (Wolvega) en H. v/d Nat (Amersfoort). 

De nieuwe vragen: 

■ Voor HOLD YOUR LOVE STILL van Christian Kjellvander: 

Waar woont Christian Kjellvander, in wat voor soort gebouw? 

■ Voor BEFORE THE SUN van Jesper Lindell: Op zijn vorige 

cd zong Lindell een mooi duet met de dochter van Levon 

Helm. Op BEFORE THE SUN herhaalt hij dat kunstje. Met welke 

opkomende Amerikaanse singer-songwriter? 

■ Voor BATS IN THE ATTIC van The Northern Belle: Met 

welke twee bekende Noorse singer-songwriters bracht The 

Northern Belle afgelopen november een kerstsingle uit? 

Antwoorden graag vóór uiterlijk 8 maart 2024 naar 

service@heavenmagazine.nl. Over de uitslag wordt niet 

gecorrespondeerd. 

foto Han Ernest 


Op oudejaarsdag kwam het droevige nieuws dat Hubert van Hoof was 

overleden. Geheel onverwachts was dat niet, want hij had ons in april 

vorig jaar op de hoogte gesteld van zijn ongeneeslijke ziekte. Via 

zijn vriend en kompaan Geert Henderickx was hij al langer, zij het wat zijdelings, 

betrokken bij ons blad, maar sedert 2020 had hij zijn eigen column. 

Als journalist en radiomaker hield hij vijftig jaar lang de vinger aan de pols 

van de popmuziek. Hij ontmoette de groten en kleinen uit die wereld. 

In zijn column spaarde hij kool noch geit, want Hubert was voor alles een 

man uit één stuk, met een vaak ongezouten mening. En daar bleef hij ook 

voor staan. Kom daar nu nog eens om. Politici weten niet hoe snel ze zich 

achter ‘hun andere rol’ moeten verschuilen als een eerdere mening onder 

druk komt te staan. 

Hubert spaarde zichzelf niet. Zijn mailtje in april begon zo: 

‘Ola Louis, Om te beginnen heb ik een ernstige mededeling: Hubert Gaat 

Dood. Ik heb uitgezaaide darmkanker (…). De prognose is dat ik met medicatie 

nog 1 à 2 jaar te gaan heb.’ 

Hij meldde dat hij nog een aantal columns had liggen, die zo goed als klaar 

waren. ‘Die stuur ik je ook snel. Dan kunnen jullie nog even vooruit, mocht ik 

vroegtijdig Geert gaan vergezellen in Rock ‘n Roll Heaven.’ 

Hij hield woord en stuurde enkele tientallen columns. Hij werkte ook aan wat 

hij zijn ‘scratchbook’* noemde, waarin hij terugkeek op zijn leven. 

Afgelopen zomer genoot hij van het mooie weer in zijn achtertuin. Schreef 

veel, las veel en genoot van het leven, zo lang het leven dat toeliet. Hij 

nodigde ons uit om te komen praten en foto’s te maken. Dat interview zouden 

we dan mooi kunnen publiceren als hij er niet meer was. Hubert hield 

graag de regie. 

Met het portret op pagina 14 lossen we dat verzoek in en op pagina 11 staat 

de column die hij graag gepubliceerd zag na zijn overlijden. Wat we met zijn 

ongepubliceerde columns doen, daarop zullen we ons bezinnen. Voorlopig 

zijn we nog niet van Hubert af. 

LOUIS NOUWS 

*In My Life – 50 jaar Rock ’n’ Roll met Hubert van Hoof is verkrijgbaar bij 

boekhandel De Tribune in Maastricht, bij Sounds in Venlo en Concerto in 

Amsterdam. 

3 HEAVEN MRT/APR 2024

MUSIC 

LEGENDS 

Binnenkort in Effenaar 

24 februari 

Ralph de Jongh 

& 

Friends 

10 maart 

Ben Poole & Guy 

Smeets 

Donderdag 22 februari 

MOOON 

Vrijdag 23 februari 

Bongeziwe Mabandla 

Vrijdag 22 maart 

Gallowstreet 

Donderdag 4 april | Altstadt 

RHEA 

Donderdag 11 april 

Vandenberg 

Donderdag 18 april 

Pip Blom 

Vrijdag 3 + Zaterdag 4 mei 

Fuzz Club Eindhoven 

met Night Beats, The Underground Youth, Crows en meer 

4 HEAVEN MRT/APR 2024 

16 maart 

Toronzo Cannon 

www.heyhoef-backstage.nl 

30 maart 

The Cinelli Brothers 

Tilburg-Reeshof 

Woensdag 8 mei | Café Wilhelmina 

The Reverend Peyton's 

Big Damn Band 

Zondag 12 mei 

Long Distance Calling 

Donderdag 30 mei 

Dinosaur Jr. 

BRIDGE Guitar Festival presents 

www.effenaar.nl

INHOUD 

INTERVIEWS 

10 FIGGIE 

16 NEVENPROJECT 

18 LAUFEY 

20 JOLIE HOLLAND 

28 CHRISTIAN KJELLVANDER 

32 JESPER LINDELL 

34 THE NORTHERN BELLE 

36 BLACKBIRD 

38 THE TIBBS 

40 VERA SOLA 

42 TIMESBOLD 

44 MEIS 

ANATOMIE VAN EEN VAL 

22 MARVIN GAYE 

20 

Jolie Holland 

RUBRIEKEN & COLUMNS 

06 LOV3LESS On the road 

08 HEAVEN SESSIONS 

met Zimmerman 

en Habitants 

11 SUBSIDIE 

12 SADE 40 years ago today 

14 HUBERT VAN HOOF Portret van… 

39 MUZIEKBOEKEN 

45 FLIP VAN DER ENDEN 

64 BERT BROERE 

70 UITLOOPGROEF 

70 MYSTIEK De 10 

44 

Omslagfoto door Han Ernest 

34 

Meis foto Félice Hofhuizen 

The Northern Belle foto Julia Marie Naglestad 


ON THE ROAD 

ROGIER BOOGAARD FOTOGRAFEERDE LOV3LESS @ ESNS

19 JANUARI 2024 • 21:53 • WENUTBUTTER GRONINGEN • WWW.LOV3LESSMUSIC.NL

HEAVEN SESSIONS 

Met Heaven Sessions willen we vooral 

opkomende bands een podium te geven, 

ondersteunen en bekender maken bij een 

groter publiek. 

De sessies bestaan uit een optreden van 

drie of vier nummers, een interview en een 

fotoshoot. 

De sessions zijn een 

samenwerking van 

Heaven magazine en 

poppodium Muziekgieterij 

in Maastricht. 

Heaven sessions bekijken? 

Scan de qr-code 


ZIMMERMAN 

LOVE SONGS 

Na Warhouse en J. Bernardt is ook 

Zimmerman een succesvolle afsplitsing 

van de Belgische formatie Balthazar die 

voor onbepaalde tijd op pauze is gezet. Simon 

Casier, bassist bij Balthazar, is de geestelijk 

vader van Zimmerman. Aangezien Bob Dylan 

zijn eigen naam niet gebruikt heeft Casier 

die naar eigen zeggen maar overgenomen. 

Lachend: “Misschien komt er ooit een band die 

zich Casier noemt. Het is een projectnaam.” 

Van zijn nieuwe album LOVE SONGS, dat in 

februari verschijnt, speelde hij tijdens de 

Heaven Session solo akoestisch een paar nummers. 

Meesterlijk! “Ik vind het mooi om liedjes 

soms een andere versie te geven, zolang ze 

maar de sfeer van het nummer houden. De 

essentie moet overeind blijven.” 

Zimmerman klinkt bedrieglijk lichtvoetig, zelfs 

wanneer de thematiek, zoals de dood van 

Casiers oudere broer, zwaar weegt op zijn 

gemoed. Met Wish You Were Here heeft hij een 

muziekstuk van de buitenklasse gemaakt, 

waarin hij met 57 strijkers in ruim zesenveertig 

minuten niet minder dan een monument neerzet. 

De zwaarte van de thematiek contrasteert 

subtiel met de chille easy listening sfeer van de 

muziek. Hierdoor krijgt het nummer nog meer 

portee. 

Zimmerman klinkt catchy, groots en toch ook 

fijngevoelig. Het roept een sfeer van onbepaalde 

tijd op, van Franse filmmuziek uit de 

jaren zeventig. “Ik houd inderdaad van grote 

orkesten met veel strijkers. Maar ja, we zijn in 

Zimmerman met z’n drieën, dus moeten we 

improviseren, het anders oplossen. Dat is ook 

spannend. 

Ik neem de liedjes het eerst op met gitaar of 

piano. Dan voel ik de vibe. Pas daarna ga ik met 

andere instrumenten in de weer. Een goed liedje 

moet overeind blijven op gitaar en piano. LOVE 

SONGS zijn romantische liedjes, lyrisch. Ik heb 

ze opgenomen voor mijn lief (Noémie Wolfs, LD). 

Dat is tricky omdat het heel gemakkelijk cheesy 

kan worden, als je liedjes maakt wanneer je 

verliefd bent. Dat is een dunne lijn. Voor rouw 

geldt dat in feite ook. Want met Wish You Were 

Here heb ik bewust vier jaar gewacht voordat ik 

het kon opnemen. Als de rouw te rauw is, lukt 

het niet. Het moest qua muziek niet te zwaar 

worden. De rouw is immers al zwaar genoeg. Je 

moet enige afstand nemen van je onderwerp. 

Ik ben fan van The Kinks, The Beatles, Pink Floyd 

en zeker ook van Eels. Maar ik probeer me niet 

bezig te houden met de kwestie of die invloeden 

in mijn muziek vloeien. Andere mensen mogen 

dat doen, ik probeer enkel mijn goesting te doen. 

Wat ik fijn vind aan Eels is dat ze andere versies 

spelen van hun nummers. Ik probeer dat ook, 

terwijl het liedje toch de bekende vibe moet zien 

te pakken. 

Een album maken is altijd een kwestie van passen 

en meten. Zimmerman is weliswaar ontsproten 

uit mijn brein, maar live speel ik al sinds 

2016 met mijn twee beste maten. Ik neem alles 

thuis op. Vaak komen de liedjes spelenderwijs, 

jammend tot stand. Teksten beginnen met een 

concreet idee. Meestal heb ik drie zinnen die me 

op gang brengen. Bij Wish You Were Here heb ik 

me niet laten beteugelen. Zolang de tekst bleef 

komen ging ik door. Ik kon blijven vertellen dus 

werd het zo lang. Bij LOVE SONGS ben ik ook zo te 

werk gegaan. 

We gaan veel optreden. Het meeste spelen we 

in Nederland. Ik verheug me erop om het hele 

voorjaar te spelen.” ■ 

Zimmerman live: 22 februari in LuxorLive, Arnhem; 

7 maart in Effenaar, Eindhoven.

HARD/ZACHT 

HABITANTS 

Op 18 april in Doornroosje zal Habitants 

hun tweede album ALMA presenteren. 

Voorafgaand doken ze de studio van 

de Muziekgieterij in voor een voorproefje van 

het album dat volgt op ONE SELF uit 2018. Het 

Nijmeegse vijftal bestaat uit Anne van den 

Hoogen (zang), René Rutten (gitaar), Mirte 

Heutmekers (bas), Gemma Pérez (gitaar) en 

Jerôme de Bie (drums). De muziek ademt 

prog rock, dark wave en shoegaze, met tot nu 

toe maar één nummer onder de vier minuten. 

Muziek waarbij vaak een spanningsboog wordt 

opgetrokken naar een bombastische finale. 

Het zijn muzikale verhalen in een decor van 

diepe dalen en emotionele pieken. Muziek die 

je wegvoert uit het hier en nu. Als een filmisch 

droomlandschap waar de elementen vrij spel 

hebben. Er kan elk moment een storm losbarsten, 

die spanning hangt in de lucht. “We zijn 

vooral een liveband. Het ene moment spelen 

we dromerig en fluisterstil om daarna zo los 

te gaan dat je op het podium het geluid door 

je broekspijp kunt voelen”, zegt Anne van den 

Hoogen. 

“Het nieuwe album bevat melancholie en 

woede. Omdat we een band zijn met drie 

vrouwen speelt vrouwelijkheid zeker een rol in 

onze muziek. Hoe zich dat uit? Ik denk vooral 

doordat we een zeker contrast bieden tegen 

het harde gitaarwerk van René, die af en toe 

lekker kan stofzuigen zoals hij dat zelf noemt. 

Die wisselwerking van het harde tegenover het 

zachte vormt volgens mij de kern van Habitants. 

Of je dat tegenwoordig nog kunt vangen 

in termen als mannelijk en vrouwelijk is een 

ander verhaal. Maar feit is dat we trots zijn met 

drie vrouwen te spelen. 

Vergeleken met het debuut klinken we nu 

gelaagder. We hebben de tijd genomen voor dit 

album om het goede geluid te vinden. Tijdens 

dat proces hebben we onze eigen grenzen verkend. 

We hebben elkaar uitgedaagd. Iedereen 

voelt zich thuis in de band, dat merk je. Er is 

vertrouwen. Het album heet ALMA, wat ziel betekent. 

Dat staat niet alleen voor de bezieling 

waarmee we het album hebben opgenomen, 

maar vooral voor de meerstemmigheid die in 

alle mensen zit, stemmen die af en toe ook iets 

willen zeggen. 

Gemma en René staan aan de basis van veel 

muziek, waarna we er met z’n allen mee aan de 

slag gaan. Attie Bauw was als producer nauw 

betrokken bij ALMA. Hij is een absolute topper 

die over de hele wereld met grote namen heeft 

gewerkt. We zijn dan ook erg enthousiast om 

op tour te gaan. Hoewel we ook graag in de 

studio werken komen we het best tot ons recht 

als we live spelen. Dat doen we ’t liefst.” 

TEKST LUDO DIELS 

FOTO’S HUGO THOMASSEN 

Jesper Lindell foto Han Ernest 

Stairway to Heaven 

Heaven magazine 

nooit meer missen? 

Nu 6 nummers voor 

slechts € 29,95 

Scan 

de QR-code 

en neem een 

jaarabonnement 


OP DE RADAR 

FIGGIE 

OPNIEUW BEGINNEN 

Paul Scheenstra (links) en Roy van Rosendaal 

DE UTRECHTSE BAND FIGGIE IS AL ZES JAAR BEZIG MAAR HET LIJKT ALSOF ZE NET ZIJN BEGONNEN. ZOALS 

BIJ MEER BANDS EISTEN DE CORONAJAREN HUN TOL. EN NU MOET HET INMIDDELS TOT DUO GEREDUCEERDE 

FIGGIE ZICHZELF MIN OF MEER OPNIEUW UITVINDEN. TEKST LOUIS NOUWS FOTO HAN ERNEST 


Aan enthousiasme hebben Paul Scheenstra en Roy van Rosendaal 

niets ingeboet. Dat drummer Pim Ten Have niet zo lang 

geleden besloot te stoppen was een fikse tegenslag, maar 

biedt ook nieuwe kansen. 

Paul: “We wilden geen vervanger voor Pim zoeken, want we hebben 

zoveel samen meegemaakt dat het vreemd zou voelen met een ander 

door te gaan.” 

Roy: “We zijn nu ons hele repertoire tegen het licht aan het houden om 

uit te zoeken hoe we dat als tweetal kunnen uitvoeren. Wat we niet willen 

is optreden met een backingtrack, want dat haalt veel spanning uit een 

concert.” 

Paul: “Ik ben de zanger en gitarist, maar ga weer achter het drumstel 

zitten, wat ik veel heb gedaan en ook graag doe. Roy en ik vinden dat 

een drummer op het podium essentieel is voor het echte livegevoel. Een 

drumcomputer past totaal niet bij onze stijl.” 

Roy: “Na een nieuw album moet je sowieso uitzoeken hoe je dat live gaat 

spelen. In zoverre is het niet heel anders dan voorheen. We moeten nu 

alleen nog wat creatiever te werk gaan.” 

Inspiratie 

We spreken Paul Scheenstra en Roy van Rosendaal in Roys sfeervolle 

studio Ruisendaal in de bossen van Den Dolder, waar veel muzikanten 

die hun thuisbasis in Utrecht hadden zijn neergestreken in een gebouw 

dat vroeger toebehoorde aan een ggz-instelling. 

Roy: “Ik had een kleine ruimte op de zolderverdieping van het oude 

Tivoli, waar Kytopia van Colin Benders zijn ‘thuis’ had na sluiting van het 

podium. Daar zijn we met Figgie begonnen.” 

Paul: “Voor mijn afstuderen aan de HKU wilde ik een ep maken in het 

Nederlands, omdat ik dan dichter bij mezelf kan blijven. De nummers 

gingen ook allemaal over familieleden en vrienden. Als naam had ik 

Figgy bedacht, de naam van een beroemde Amerikaanse skater van wie 

ik fan was, maar er was al een artiest met die naam. Roy vond de naam 

echter zo goed dat hij met het idee kwam de y te veranderen in ie.” 

Ze kenden elkaar via de band van Emil Landman waar Paul drumde en 

Roy het geluid verzorgde. Hij studeerde ook aan de HKU, maar dan meer 

gericht op de productionele kant van muziek maken. In de tourbus bleek 

hun muzikale smaak wonderwel te matchen. 

Paul: “En Roy is niet alleen productioneel heel sterk, hij is melodisch 

steengoed.” Het debuutalbum GENOEG HOUVAST verscheen in 2019, nadat 

ze al een heel aantal singles hadden uitgebracht.” 

Roy: “We waren piepjong en wilden gewoon lekker muziek maken en 

nummers uitbrengen.” 

Paul: “Voor een van onze eerste songs maakten we in één dag een clipje 

met Louise, een meisje dat we amper kenden, en het simpele idee dat we 

achter elkaar aan renden. Soms is nog altijd onze meest bekeken clip.” 

Via de Popronde in 2017 speelde Figgie zich zodanig in de kijker dat ze 

op Noorderslag stonden en veel uitnodigingen kregen voor festivals. 

Paul: “Van 2017 tot 2019 verliep alles heel organisch. We hadden een

album en veel optredens en toen kwam covid. Dat nam alle wind uit de 

zeilen.” 

Roy: “De eerste lockdownperiode zijn we nog redelijk goed doorgekomen. 

We dachten: als we niet kunnen optreden laten we dan inspiratie opdoen 

door op een bijzondere locatie op te nemen. We kregen van TivoliVredenburg 

het aanbod om een week gebruik te maken van hun Grote Zaal. Die 

stond toch leeg. De akoestiek is er geweldig en ook hun grote vleugel 

stond tot onze beschikking. We maakten de ep OOK MIJN HUIS en een 

minidocumentaire.” 

Paul lachend: “We hebben toen ook nog in een uitverkochte Ronda 

gespeeld. Dat was wel in het concept dat een beperkt aantal mensen 

op afstand van elkaar in stoelen gezeten toch nog naar livemuziek kon 

luisteren.” 

Figgie gaf in die tijd ook workshops op basisscholen. 

Paul: “We hebben een stichting opgericht voor dat soort activiteiten. Het 

is erg leuk om te doen en nodig ook. Veel kinderen komen nauwelijks in 

aanraking met cultuur. De meesten weten het verschil niet tussen een 

gitaar en een basgitaar. Er is nauwelijks budget voor cultuuronderwijs op 

scholen, dus waren ze blij met ons aanbod. Maar ja, het schrijven van een 

subsidieplan neemt veel tijd.” 

Roy: “We kregen mooie berichten van ouders die zeiden dat hun kinderen 

helemaal vol waren van muziek en op muziekles wilden. Prachtig natuurlijk, 

maar als band wil je toch het allerliefst voor publiek spelen.” 

Paul: “Muziek moet resoneren, dus waren we heel blij dat de lockdown 

eind 2020 werd opgeheven. We hadden het plan om te gaan optreden 

met een zevenkoppige band, met blazers en een toetsenist erbij.” 

Roy: “We hadden de tour geregeld, de hele show uitgedacht met licht en 

al, arrangementen geschreven, bladmuziekhouders met lampjes gekocht 

voor de blazers, want die zijn dat zo gewend, het artwork lag klaar…” 

Paul: “En toen kwam de tweede lockdown.” 

Roy: “Dat was een domper. Toen dachten we: waar doen we het allemaal 

voor?” 

Fanbase 

Eind vorig jaar verscheen Figgies tweede album KLEUREN, TEXTUREN, 

KADERS & VERHALEN. Veel publiciteit genereerde dat niet. Paul: “Inmiddels 

zijn er veel meer Nederlandstalige acts dan toen we begonnen, dus het is 

nog lastiger om op te vallen. Froukje geldt daarbij al als alternatief, maar 

dat is hartstikke pop. Wij zitten een beetje in de hoek van De Toegift, 

zijn dus een stuk alternatiever. We merken dat we een vrij vaste fanbase 

hebben, vooral in de steden Utrecht en Rotterdam. Die reageert goed op 

onze nieuwe plaat. Maar je wil natuurlijk ook nieuw publiek aanspreken 

en dat moet je weer gaan opbouwen. Festivals helpen daarbij, waar mensen 

je toevallig zien. Maar eerst moeten we weer shows gaan doen.” 

Roy: “We hebben het gevoel dat we terug zijn bij af. We waren een tafel 

met vier poten. Nadat onze bassist Pieter was gestopt hadden we drie 

poten, maar dan staat een tafel nog best stabiel. Bij twee poten moet je 

op zoek naar een nieuw evenwicht en nieuwe dynamiek. Dat is een lastige 

maar mooie uitdaging. We hebben veel goede liedjes en zijn eigenlijk 

best enthousiast over de nieuwe vorm die we sommige nummers al 

hebben kunnen geven. Nooit eerder hebben we zo veel oefensessies 

ingepland. Ik ben intussen allerlei oude opnamen aan het terugluisteren 

en daar zitten heel bijzondere dingen bij. We spelen dus zonder 

backingtrack, maar zullen wel gebruik maken van samples. We willen 

flink investeren in de lichtshow en de visuals, zodat de dichterlijke kracht 

van de teksten nog beter tot zijn recht kan komen.” ■ 

Figgie live: 16 maart in De Peppel, Zeist; 23 maart in Burgerweeshuis, 

Deventer; 2 juni op Zomerspektakel, Alphen aan de Rijn. 


SUBSIDIE 

Hebben The Beatles ooit subsidie ontvangen? We lezen over 

een piepjonge Ringo Starr (in het onderhoudende boek 

Tune In van Mark Lewisohn) met zijn drumstel wachtend 

op de stadsbus voor een optreden. Als die eindelijk komt sleept 

hij wanhopig een deel van zijn kit naar de bus, intussen nerveus 

omkijkend of een smeerlap uit de buurt mogelijk de andere helft 

meejat. 

That’s The Spirit: sjouwbusiness! Denk ook aan wijlen Ad van Meurs 

(The Watchman) die niet gesteund door subsidie van de Stichting 

Popmuziek Nederland op eigen houtje naar de muziekbeurs South 

by Southwest (SXSW) in Austin, Texas trok, maar daar toen wel als 

enige landgenoot een optreden mocht doen. De officiële Nederlandse 

delegatie was intussen druk bezig zichzelf te fêteren. Met 

ons subsidiegeld. Voor de goede orde: jonge muzikanten dienen 

te worden gesteund en popcentra moeten vooral voorwaarden 

scheppen, letterlijk een podium creëren. Ten gunste van degenen 

voor wie het bedoeld is. En niet overheidsgeld aanwenden voor 

het eindeloos optuigen van 

de eigen staf en de programmering 

overlaten aan een 

pluizige postgrunger die daar 

dan vervolgens zijn eigen 

bandje neerzet. Gevolg? Eerst 

de kansloze rotzooi van Pluismans 

zelf en vervolgens een 

risicoloos affiche met vooral 

veel Queen- of Pink Floydcoverbands 

en discoavonden, 

want die brengen, naast de 

subsidie, nóg meer geld in het 

laatje. En wie zijn de sjaak? 

Juist, de onbekende talenten. 

Nee, dan kleine particuliere 

Ringo 

initiatieven: de legendarische 

Thijs Bonten zaliger in het Babbeltje in Roermond, die strak en 

herkenbaar programmeerde. Van local heroes Zimmerman tot 

Canned Heat. En de al even betreurde als roemruchte Jan Duif 

die samen met zijn vrouw Henny het piepkleine Café Cambrinus in 

Horst runde, waar Iain Matthews een onderkomen vond, zijn vroegere 

band Southern Comfort herontdekte en ook nog zijn huidige 

echtgenote achter de bar vandaan haalde. Ook Danny Vera stond 

daar toch maar mooi vóór zijn nationale doorbraak. Of de onvermoeibare 

aficionado Jos van den Boom in Bergen op Zoom met 

zijn radiosessies ten behoeve van sappelende singer-songwriters 

in het Zwijnshoofd. 

Zo zijn er talloze voorbeelden van gedreven Amigos de Musica in 

den lande. Van de Amer in Amen tot het Rozenknopje in Eindhoven. 

Van Muzykkafee DeVille in Hieslum tot Razzmattaz in Oost-Souburg. 

Is Poptalent een Beschermde Diersoort die subsidie nodig 

heeft? Welnee, ze veroveren intussen zelf of met hulp van lokale 

Brian Epsteins de wereld. Vaak gewoon op hun zolderkamer via 

het internet. Waarna ze dan, eenmaal dankzij het web gearriveerd, 

tegen een vette gage ineens terechtkomen in hun plaatselijke 

zwaar gesubsidieerde Popcentrum. Waar ze eerst door zo’n talentloze 

Pluismans geweigerd werden. Spinvis is een mooi voorbeeld. 


IT WAS 40 YEARS AGO TODAY 

DIAMOND LIFE 

SADE 

DOOR BERTRAM MOURITS 

Popmuziek heeft 

in het begin van 

de jaren tachtig 

vaak iets gejaagds. 

Veel grote hits 

zijn powerballads 

(van Danny de 

Munks Ciske De 

Rat tot Phil Collins’ 

Against All Odds). De jaren tachtig waren ook de 

glorietijd van de ‘new romantics’: glamrock met 

synthesizers in plaats van gitaren (van ABC tot 

Duran Duran en Spandau Ballet). Muziek die 

om aandacht vraagt, die op elk volume hard 

klinkt, opdringerig gemixt. 

En dan is er begin 1984 opeens Sade Adu, 

geboren in Nigeria, opgegroeid in Engeland, 

zangeres van de band Sade. Ze wordt ontdekt 

na enkele cluboptredens en krijgt een contract 

in 1983. Haar debuutsingle Your Love Is King 

wordt een top-tien hit in Engeland (haar enige, 

overigens), en een halfjaar later volgt het 

album DIAMOND LIFE, dat nog succesvoller is 

dan de singles. Rustige muziek, die niet al te 

opdringerig om aandacht vraagt. 

De plaat begint met percussie, conga’s, een 

lichte kickdrum gaat vergezeld van een soe- 

pele basgitaar, waarna de saxofoon, waarvoor 

eigenlijk geen ander woord geschikt is dan het 

clichématige ‘zwoel’, de melodie inzet. Terloops 

begint een very British, stylish stem – begeleid 

door een levendige Fender Rhodes piano – te 

vertellen over een overspelige man van de 

wereld (He’s loved in seven languages). Dat is 

hem, de ‘Smooth Operator’. 

Overigens is het intro alleen op de lp-versie 

te horen, het gesproken intro staat niet op de 

single. Sade’s nummers waren voor de radio 

aan de lange kant, dus op het singletje begint 

Sade meteen te zingen: Diamond life, lover boy, 

city lights, business nights. Beschaafd jazzy, niet 

opdringerig, de sfeer is chique, classy. In de 

videoclip staat ze te zingen in de lounge van 

een hotel met veel rood en goud in de bekleding, 

waar we de dealmaker en hartenbreker 

aan het werk zien. Teleurstellend ordinair, 

vergeleken met de muziek, en met een dosis 

camp die het liedje niet heeft. 

Het nummer zet de toon voor de rest van die 

plaat: harder of sneller wordt het niet. Hang 

On To Your Love is funky, maar het is een loom 

soort funk. Met Your Love Is King zijn dit liedjes 

waarin de bestendige liefde wordt bezongen, 

waarbij de saxofoon en de zangstem als het 

ware de twee geliefden acteren. Frankie’s First 

Affair en Sally (een afkorting van Salvation 

Army, Leger des Heils) zijn mooie portretten 

POPALBUMS MET EEN VLEUGJE JAZZ 

MUZIEKFILM IN 1984 

12 HEAVE MRT/APR 2024 

CAFÉ BLEU was het verrassende debuut van 

The Style Council – verrassend omdat voorman 

Paul Weller groot was geworden met de 

melodieuze punkrock van The Jam. Dit was 

andere koek, een beetje jazzy, grenzend aan 

bossanova soms. De gitaren waren akoestisch, 

de rol van de piano werd groter. En het 

klonk allemaal verrassend keurig. 

Beïnvloed door rockabilly, soul, gospel en ook 

jazz: THE DRUM IS EVERYTHING, het debuut 

van Carmel (net als bij Sade werd de band 

vernoemd naar de zangeres), werd voortgedreven 

door een stuwende akoestische 

bas en de felle stem van Carmel McCourt. 

Ze waren vooral populair in Nederland en 

Frankrijk en ze namen zelfs nog een Edith 

Piaf-coveralbum op. 

EDEN van Everything but the Girl begint met 

een bossanova-achtig ritme en een ongewone 

opening, alsof we midden in het liedje vallen. 

Zowel bijzonder als makkelijk in het gehoor 

liggend, en dat bleek de gouden formule. 

De band was niet dol op dat typische jaren 

tachtig drumgeluid en daarom is op dit album 

geen snaredrum te horen. Mede daardoor 

klinkt de plaat zo tijdloos. En natuurlijk omdat 

Tracey Thorn en Ben Watt erg goeie liedjes 

schrijven. 

‘De plaat is beter’ – dat kun je al snel over een 

soundtrack zeggen wanneer een muzikant 

besluit een film te gaan maken. Bij Purple Rain 

is dat zeker het geval, maar aan de film valt 

genoeg plezier te beleven. Hij is zwaar over the 

top, met de stoere, sexy man in het paars op zijn 

iets te grote motor: The Kid, die op het podium 

zijn moeilijke jeugd van zich afspeelt. Verhaaltje 

van niks, maar het gaat natuurlijk om dat 

podium. Voor de film werd een maand lang een 

club afgehuurd en de beelden zijn dus echt live. 

Prince op een podium met een goed ingespeelde 

kring geestverwanten: beter kreeg je het niet in 

1984.

van tragische personages. De afsluiter is een 

cover, en een verrassende: de minimalistische 

soul van Timmy Thomas’ hit Why Can’t We Live 

19 

84 

Together wordt niet zwaar gearrangeerd, maar 

wel smaakvol aangekleed. Smaak, stijl, soft, de 

termen geven al aan dat eventueel avontuur 

zich niet opdringt. Maar het is er wel, en dat 

betreft dan vooral de jazz- en soulelementen 

in de muziek. DIAMOND LIFE is vooral een 

popplaat, benadrukt Sade: ‘Het is pop, want 

het is makkelijk te begrijpen’, zegt ze in een 

interview in 1985. Maar dat is toch een beetje 

te bescheiden. 

Sade werd vaak op een hoop gegooid met 

Lisa Stansfield, Simply Red of Matt Bianco – 

maar DIAMOND LIFE was bijzonderder. Britse 

soul met Afrikaanse wortels en Amerikaanse 

zangeressen in het achterhoofd (Dionne 

Warwick, Anita Baker, Randy Crawford), en 

dan met de gestaalde instrumentale 

perfectie van pakweg Steely Dan. 

Dit is wel iets meer dan makkelijk 

te begrijpen pop. 

En belangrijker nog: Sade was 

invloedrijk op R&B in de jaren 

negentig en daarna. Dat zit vooral 

in de ‘alles is mogelijk’-uitstraling 

die de muziek heeft, een vleugje 

decadentie dat in de videoclips wordt 

verbeeld door Sade steeds in een casino- of 

hotelachtige lobby te laten optreden. Een 

beetje gedateerd, maar dat geldt niet voor 

de muziek. Dat gevoel van luxe en spanning 

is ook te horen bij zangers als D’Angelo of 

Maxwell – geen toeval dat Sade-bandlid Stuart 

Matthewman (gitaar en saxofoon) meewerkte 

aan meerdere van zijn albums, waaronder het 

debuut MAXWELL’S URBAN HANG SUITE. 

De invloed van Sade Adu is misschien nog 

wel het meest te horen bij de vele vrouwelijke 

zangeressen, van Jill Scott tot Sabrina 

Claudio, Erykah Badu tot Jessie Ware. Ook 

zij spelen met glamour en succes, ook hun 

albums liggen vaak goed in het gehoor, zijn 

stijlvol en gepolijst – en zijn spannender dan 

deze beschrijving doet vermoeden. ■ 

EEN TOP 10 IN 1984 

40 JAAR LATER 

1 Danny de Munk – Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen... 

2 Queen – I Want To Break Free 

3 Lionel Richie – Hello 

4 Marsha Raven featuring London Big Ben 

Catch Me 

5 Julio Iglesias & Willie Nelson 

To All The Girls I've Loved Before 

6 Alphaville – Big In Japan 

7 UB40 – Cherry Oh Baby 

8 Orchestral Manoeuvres In The Dark – Locomotion 

9 Roberto Jacketti and The Scooters 

I Save The Day 

10 Depeche Mode 

People Are People 

Een jaar na DIAMOND LIFE verscheen de opvolger 

al, en van het probleem van de ‘lastige 

tweede’ leek weinig sprake: PROMISE was net 

zo sterk als het debuut (met The Sweetest 

Taboo als prijsnummer). Daarna werden de 

tussenpauzes tussen albums steeds langer 

– haar meest recente album (SOLDIERS OF 

LOVE, de zesde) verscheen in 2010. Enkele 

jaren geleden doken er opeens enkele losse 

nummers op voor films, maar een album is 

niet in zicht. Daar heeft ze een eenvoudige 

verklaring voor: ‘Ik maak alleen een plaat als 

ik iets nieuws te zeggen heb. Sade is geen 

merk dat levend gehouden moet worden.’ 


PORTRET VAN… 

HET POPTONEEL KENT VELE ROLLEN: ARTIEST, MANAGER, PROGRAMMEUR, RADIOPLUGGER, LABELMANAGER, 

PROMOTOR, DISTRIBUTEUR, PLATENBOER EN NOG VEEL MEER. IN IEDERE HEAVEN LATEN WE IEMAND AAN 

HET WOORD OVER HAAR OF ZIJN VAK OF PASSIE. DIT KEER COLUMNIST EN RADIO-ICOON HUBERT VAN HOOF. 

HIJ OVERLEED OP OUDJAARSDAG OP 72-JARIGE LEEFTIJD. HIJ WAS AL EEN TIJD ZIEK. OP ZIJN UITDRUKKELIJKE 

VERZOEK VERSCHIJNT DIT PORTRET NA ZIJN DOOD. TEKST LUDO DIELS FOTO’S HAN ERNEST 


DRUKTEMAKER 


Ola, Hubert Gaat Dood. Zo maakte radiomaker en columnist 

Hubert van Hoof zijn aankomende dood per app wereldkundig, 

in de derde persoon enkelvoud. ‘Hubert ‘was kennelijk 

het personage dat hij had geschapen in de vijftig jaar 

waarin hij in Nederland radio maakte. Ooit maakte ik mee dat hij zich 

in Limburg in een gezelschap van muziekjournalisten voorstelde als: 

‘Ik ben Hubert on the air’, naar het gelijknamige radioprogramma dat 

hij op L1 radio presenteerde. Op de laatste dag van het jaar stierf hij. 

Rock-’n-roll Heaven heeft er een druktemaker bij. 

In juli spraken we hem in zijn tuin, zijn Garden of Eden in Maastricht. 

“Ik bevind me in een staat van onthechting. Terugkijkend op mijn leven 

kan ik gelukkig zijn. Ik deed wat ik wilde doen en ik heb veel gezaaid. 

Een bofkont was ik.” 

Over die dood moesten we niet al te dramatisch doen daar in die tuin 

in juli. “Dat overkomt iedereen, vroeg of laat.” En die kanker? “Zelfde 

verhaal. Ik vraag me nooit af: waarom ik? Een op de drie mensen krijgt 

ermee te maken. Nee, ik tel vooral mijn zegeningen en ga aan het werk 

om de deadline te halen, ha ha.” 

Die deadline betrof een groot aantal columns die hij in koortsachtig 

tempo voor Heaven schreef, het afronden van zijn online radioprogramma 

voor 40 UP Radio!, z’n archief overdragen en het boek In My Life – 

50 Jaar Rock-’n-roll met Hubert van Hoof, een vriendschapsboek waaraan 

hij werkte met hulp van Frans Ramakers, Jan-Maarten de Winter en 

Nathalie Kester. Alles heeft hij uiteindelijk gered. Van zijn boek heeft hij 

de drukproeven nog gezien. 

Zo nuchter als hij zijn eigen verscheiden tegemoet trad, zo fel en 

uitgesproken kon hij zijn tegen door hem geconstateerd onrecht, 

sleetse radioformats en aandachttrekkers. Hij had een aangeboren 

bullshit detector en wist het koren van het kaf te scheiden. Gewapend 

met encyclopedische kennis fileerde hij phonies, kielhaalde hij opscheppers 

en zette hij na-apers, charlatans en andere non-valeurs zonder 

terughoudendheid voor schut. Een polemiek ging hij niet uit de weg. 

Zijn wapen: de humor. 

Zo zette hij de zelfbenoemde popprofessor Blokhuis of producers 

als Stock, Aitken & Waterman – hij sprak steevast van Fuck, Aitken & 

Waterman – voor schut. En dat altijd in die typische – idiosyncratische 

– woordkeus. Veel BN-ers waren bij hem Beschamende Nederlanders 

die er alles voor over hebben hun aandachtscurve op te krikken. 

Piepkuikens, leukdoeners, braafmensen, kapsoneslijers, kakelende 

querulanten, Geile Giel, wakkere wappies, wellnessrechts en yogajes, 

zomaar een greep uit zijn vocabulaire. Uitgesproken was hij ook over de 

Nederlandse popmuziek waarbij hij de combinatie hekelde van bombast 

en wartaal. 

Door de jaren heen bouwde hij duurzame relaties op met artiesten, 

zoals met Brendan Croker (in september 2023 overleden), organiseerde 

regelmatig optredens (zijn hootenanny’s), publiceerde in tal van magazines 

en presenteerde op festivals als Ramblin’ Roots in Utrecht. Hubert 

was zichtbaar. “Ik ben er trots op dat ik de rock-’n-rollartiesten die ik 

bewonderde allemaal in hun goede tijd heb gezien en gesproken. Ik heb 

Paul Simon geïnterviewd, zag Bruce Springsteen in 1975, sprak mijn 

helden Van Morrison, Neil Young, Joni Mitchell en Bob Seger. Met Willy 

Deville kon ik goed schakelen, zeker als het over muziek ging.” 

Met zijn radioprogramma Op Slag van Maandag voor de KRO lanceerde 

hij tussen 1985 en 1992 tal van acts die ofwel later doorbraken, zoals 

Rowwen Hèze, of voor het eerst voet aan de grond kregen in de Lage 

Landen, zoals Los Lobos. Grondig voorbereid legde hij de bronnen van 

de hedendaagse popmuziek bloot en wist een publiek op te bouwen 

voor rootsmuziek en americana. Al vanaf de jaren zeventig was hij in 

Hilversum actief en werkte er samen met Robert ten Brink, Bram van 

Splunteren en Felix Meurders. Radio was zijn leven, zijn mysterium 

magnum, waarmee hij een relatie met de luisteraar opbouwde waarbij de 

verbeelding vrij spel had. 

Toen we hem bezochten had hij een aantal boeken op zijn tuintafeltje 

gelegd die hij belangrijk vond. ”Paustowski’s natuurbeschrijvingen 

spreken me aan. Ik houd van de natuur. Ben altijd een fervent fietser 

geweest. Ook heb ik op mijn reizen veel natuurschoon gezien, zoals 

op de Malediven. I’m a lucky bastard!” Andere boeken op zijn tafeltje: 

Joel Selvins Here Comes The Night, van James Salter Collected Stories, 

Paustowski’s Goudrand en Violist van Marc Daniël van Biemen, tevens zijn 

neef. 

Hubert kende een zekere zendingsdrang. Hij wilde zieltjes winnen voor 

de muziek. “Ik zou het uitzendingsdrang willen noemen. Ik bied het aan. 

En dan is het aan de anderen er iets mee te doen. Ik wil niemand een 

geweten schoppen of een smaak opleggen. Ik bied aan. Take it or leave it. 

Muziek is mijn healing force. Ik kom uit een muzikaal Maastrichts nest. 

Het lag ooit in de bedoeling op het conservatorium piano te studeren. 

Daar ben ik vanaf geschopt nadat ik vooral boogiewoogie wilde spelen 

en interesse had in het werk van Erik Satie. Dat beviel het instituut niet. 

Nee, ze moesten de noten kunnen meelezen en wensten eerbiedwaardige 

componisten te horen. Ik zei: ‘Jullie hebben toch oren aan jullie

kop, jullie horen toch wat ik speel?’ Dat waren mijn laatste woorden op 

school. Nooit een dag spijt van gehad. De radio lonkte. Dat was mijn 

bestemming. 

Klassieke muziek speelt een belangrijke rol in mijn leven, dat was altijd 

al zo. Datzelfde geldt voor de rock-’n-roll. Voor mij kunnen die interesses 

heel goed naast elkaar bestaan. Tranen wellen op als ik het Kaiser 

Concert (pianoconcert no.5) van Beethoven hoor. Ontroerd raak ik van 

het tweede pianoconcert van Rachmaninov. Maar ik voel hetzelfde bij 

Howlin’ Wolf of bij ASTRAL WEEKS van Van Morrison. Die laatste staat voor 

mij voor ‘the perfect imperfection’.” 

Misschien is dat ook wel een treffende omschrijving van Hubert van Hoof 

zelf. ■

FAMILIETEKEN 

NEVENPROJECT 

EEN COCKTAIL VAN EIGEN TAAL VERMENGD MET EEN STEVIGE SCHEUT ROCK EN FAMILIEBLOED LEVERT 

NEVENPROJECT OP. EEN BAND UIT DE PEEL DIE GESTOELD IS OP JARENZEVENTIG- EN JARENTACHTIGROCK 

DIE DAAR ALTIJD AL POPULAIR WAS. LIEDJES VAN DIK HOUT DIE METEEN BEKEND IN DE OREN KLINKEN, MAAR 

ALLERMINST NIEMENDALLETJES ZIJN. LAAT DAT MAAR OVER AAN OOM EN LIEDSCHRIJVER JACK POELS. 

TEKST LUDO DIELS FOTO HUGO THOMASSEN 

Voor de voorman van Rowwen Hèze is Nevenproject letterlijk 

op te vatten, want Jack Poels realiseert dit project samen met 

zijn neven Sander Stappers, John Neessen en de tot achterachterneef 

verklaarde Jules Fransen. “We genieten ervan, dat 

staat voorop. Voor de volle honderd procent gaan we ervoor. En verder: 

het is wat het is.” 

En wat is het eigenlijk? In ieder geval geen Rowwen Hèze. Geen polka’s, 

smeuïge ballades en weemoedige opgewektheid. Nevenproject is een 

rockband. De overeenkomst met de band waar Limburg trots op is, is dat 

de liedjes in het dialect worden gezongen. Maar helemaal een far cry van 

Rowwen Hèze is het evenmin. Kan ook niet wanneer de zanger ook in dit 

project zijn materiaal vindt in en rond zijn dorp America. 

Het is dezelfde pasvorm gestoken in een volslagen ander jasje. En dat 

pakt wonderwel goed uit. De twaalf nummers klinken nooit geforceerd, 

eerder als ongezochte vondsten tijdens een muzikale wandeling door 

dat Noord-Limburgse dorp met opdoemende herinneringen, mijmeringen 

en weemoedige verlangens. 

Met Totempoal, de enige ballad op het album dat in juni verschijnt, heeft 

Nevenproject meteen een nummer in handen dat zich kan meten met 

sommige van Poels’ beste liedjes. Samen met de inmiddels prijsgegeven 

nummers Binnekort en Sleutels krijg je een aardige indruk van de 

muzikale spanwijdte van Nevenproject. Het laat zich beluisteren als 

een liefdesverklaring aan het dorp, aan het schijnbaar onveranderlijke 

in een tijd en levensfase waarop alles op losse schroeven staat, waarin 

vergetelheid toeslaat maar het theater altijd doorgaat, ook met andere 

spelers. Als er al weemoed doorklinkt dan vrolijk en upbeat. Een rockalbum 

in de puurste traditie met een hoofdrol voor gitaar, bas en drums. 

Power 

Het verhaal moest niet over Jack Poels gaan. Begrijpen we. Hij is er 

immers de man niet naar om alle licht te willen vangen. Zeker nu niet, 

nu hij met een nieuwe band juist ook de andere leden naar voren wil 

schuiven. Immers, wat heeft Poels nog te bewijzen? Sympathiek, zeker 

weten, die kenmerkende bescheidenheid. Maar ja, hij is nu eenmaal wel 

de persoon zonder wie er geen Nevenproject zou zijn. 

Aan de telefoon wordt duidelijk dat Nevenproject geen hapsnap-bandje 

is ter verstrooiing. Poels doet namelijk iets goed of hij ziet ervan af. Die 

werkethiek blijkt niet alleen uit zijn twee soloalbums die hij, voordat hij 

de studio indook, minstens een decennium rijpingstijd gaf, maar ook in 

zijn schilderkunst en schrijfsels. Terwijl gewone mensen de klok hanteren 

schijnt Poels de tijd te bezitten. 

Nevenproject sluimerde een paar jaar voordat de daad bij het woord 

werd gevoegd. “Al zo’n drie jaar speelde ik met de gedachte dit te doen. 

Op familiefeestjes zag ik John en Sander wel eens. Ik kende ze als echte 

rockliefhebbers. We spraken uiteraard veel over muziek. Mijn achtergrond 

ligt ook in de rockmuziek. Mijn eerste serieuze band, Bad Edge, 

was een stevige rockband. De Peel, dat is van oudsher hardrockgebied. 

Uiteindelijk dreef ik weg van de rock. Voelde me meer op mijn plek bij 

Rowwen Hèze. Toch is dat gevoel bij de rock, met bands als Thin Lizzy, 

Metallica, ZZ Top, AC/DC en Grandaddy nooit helemaal overgegaan. Alle- 


Shane MacGowan 

Voor Jack Poels behoort de op 30 november vorig jaar overleden Shane 

MacGowan tot het illustere rijtje musici dat de vergetelheid weet te 

ontspringen. Van zijn liefde voor MacGowan en diens band The Pogues 

heeft hij meermaals kond gedaan, zoals in 2011 bij DWDD waar hij 

A Rainy Night In Soho ten gehore bracht. Van iemand die zijn Ierse setter 

MacGowan noemt mag je terecht zeggen dat hij een fan is. 

“The Pogues is de rode draad in mijn bestaan en in dat van Rowwen 

Hèze. Als mens was Shane door zijn alcoholgebruik vaak de richting 

kwijt. Men moest hem soms letterlijk naar het podium brengen en hem 

ervan af geleiden. Maar als hij zong ging het gevoel meteen van de rem. 

Shane MacGowan was waarachtig, ongepolijst, iemand zonder opsmuk. 

Wat hij zong kwam uit zijn wezen. 

IF I SHOULD FALL FROM GRACE uit 1988 was voor mij en de band zijn 

standaardwerk, het ijkpunt. Veel van onze muziek is daarop geënt. Live 

zag ik hem een paar keer. Telkens memorabel, zelfs toen hij, zoals in 

Utrecht, anderhalf uur te laat opkwam en het publiek uitkafferde voor 

‘fucking nazi’s’. Het publiek nam het hem niet kwalijk. Shane was in 

kennelijke toestand. In Antwerpen zag ik hem in topvorm. Voelde soms 

tranen opwellen. Voor mij hoort hij thuis in de lijst met namen als Van 

Morrison en Bruce Springsteen. 

Hij heeft het met zijn liederlijke levensstijl eigenlijk nog wel best lang 

uitgehouden. Zijn uitgezonden begrafenis was een weerspiegeling van 

zijn leven. Mensen dansten in de kerk. Naar het schijnt waren zijn laatste 

woorden aan zijn vrouw: Try not to cry.”


maal bands met power, maar toch ook met liedjes 

die een melodie hebben. Over die muziek sprak ik 

met mijn neven. Dat was onze gedeelde interesse. 

Later kwam ik erachter dat John en Sander ook 

nog eens goed gitaar en bas speelden. Sterker 

nog, ze speelden in bands en hadden door de jaren 

heen behoorlijk wat podiumervaring opgedaan. 

Dus onze gesprekken bewogen zich gaandeweg 

steeds meer in de richting van een samenwerking. 

Gewoon voor de leuk. John is echt goed op gitaar. 

Hij speelt loepzuiver als ook gruizig. Muzikaal 

kende ik hem van de band De Woeste. Sander bast 

al jaren in verschillende bands. Die staat ook z’n 

mannetje met z’n strakke spel. Drummer Jules 

kende ik van The Hummingbirds. Een steady drummer. 

Formeel is hij geen familie, maar we hebben 

van hem onze achter-achterneef gemaakt. Hij runt 

een studio in Deurne. Daar hebben we de liedjes 

opgenomen, gemixt en geproduceerd. Het was 

vanaf het begin duidelijk dat het resultaat anders 

moest zijn dan Rowwen Hèze of de bands waarin 

de anderen hadden gespeeld. In feite kun je dus 

stellen dat Nevenproject de optelsom is van alle 

kwaliteiten. Ieder draagt iets aan.” 


Gordijnen 

Poels’ kwaliteit als liedsmid kan niet worden 

onderschat. Zijn teksten weten in eenvoudige bewoordingen 

een wereld op te roepen die iedereen 

kent of herkent. Een wereld van verlangen, verlies 

en vreugde. Bij Nevenproject is dat niet anders. 

“In feite schrijf ik telkens hetzelfde liedje, zoals er 

ook gezegd wordt dat een romanschrijver altijd 

hetzelfde boek schrijft. Het is hetzelfde liedje, maar 

wel altijd geschreven in een andere tijd.” 

Veel heeft Poels niet nodig om aan materiaal te 

komen. Een wandeling volstaat soms voor een 

nieuw liedje. Hij zoekt nooit maar vindt gaandeweg 

zijn materiaal. Witte condenssporen van vliegtuigen 

nemen hem mee, net zoals een gevonden 

blauwe veer of het lampje in de verte van de 

dorpskroeg. Producer Rob van Donselaar heeft 

ooit gezegd dat Poels thuis het gordijn maar open 

hoeft te schuiven om weer een idee te krijgen voor 

een nieuw liedje. 

“Natuurlijk beschouw ik het als een zegen dat de 

liedjes blijven komen. Maar ik wil nooit te lang 

stilstaan bij de manier waarop het gebeurt. Ik blijf 

in beweging, zoals ik op het liedje Sleutels zing, 

zodat ik altijd iets tegenkom. Latent zitten liedjes 

al in mijn hoofd, denk ik. Maar soms valt er iets op 

z’n plek.” 

Hij maak er geen geheim van dat Rowwen Hèze 

het moederschip blijft. “Ik werk al toe naar het 

veertigjarig jubileum in 2025. Maar nu is er eerst 

Nevenproject.” ■ 

Nevenproject live: zie www.nevenproject.nl 

voor podia en data. 

LAUFEY 

POWERGIRL

JAZZ IS IN DE REGEL NIET BEPAALD HET GENRE WAAR JONGEREN METEEN ENTHOUSIAST VAN WORDEN. TOCH 

WEET DE 24-JARIGE IJSLANDSE ZANGERES LAUFEY JEUGD MET DEZE MUZIEK TE RAKEN. DANKZIJ SOCIAL MEDIA 

EN DOOR HAAR EIGEN STEM TE GEBRUIKEN ‘ALS EEN CELLO’. 

TEKST STEVEN WALTER FOTO GEMMA WARREN 

Spotify liegt niet. Het nummer Let You 

Break My Heart Again is meer dan 126 

miljoen keer gestreamd. Bij de single 

From The Start van haar laatste album 

BEWITCHED is de teller de mijlpaal van 200 

miljoen luistersessies al ruimschoots gepasseerd. 

Wie haar nummers opzoekt op haar 

TikTok- of Instagramaccount ziet dat miljoenen 

luisteraars haar ook daar hebben gevonden. 

Vooral Generatie Z is in de ban van haar jazzy 

muziek. Boven een kop thee in de loungeruimte 

van het Soho House in Amsterdam probeert ze 

uit te leggen hoe zij de juiste snaar raakte bij 

een jong publiek. 

“Jazz is altijd in mijn leven geweest, net als 

klassieke muziek. Mijn moeder is een violiste. 

Haar horen spelen was essentieel voor mijn 

vorming. Daarnaast waren mijn Chinese 

grootouders viool- en pianodocent. Ik kreeg 

pianoles vanaf mijn vierde, maar toen ik acht 

was maakte ik kennis met mijn favoriete 

instrument: de cello. De eerste keer dat ik dat 

instrument in handen kreeg, voelde dat als iets 

heel natuurlijks. Muziek is in mijn leven net zo 

belangrijk als ademhalen.” 

De liefde voor jazz heeft ze van haar vader, 

hij is er verzot op. Via hem hoorde ze onder 

anderen Ella Fitzgerald, Louis Armstrong en 

Miles Davis. “Met al die grootheden groeide ik 

op. Zo werd mijn muzikale palet gevormd.” 

Haar moeder zag altijd al een zangeres in 

Laufey, omdat ze thuis veel zong. “Dat waren 

jazzstandards waarbij ik Ella Fitzgerald probeerde 

te kopiëren. Ik voelde verwantschap 

tussen mijn stem en die van jazzzangeressen. 

Meer nog dan met popartiesten.” Ongeveer tien 

jaar geleden deed ze mee aan de talentshows 

Ísland Got Talent en The Voice Iceland. Over die 

periode wil ze het liever niet hebben, maar 

het zegt iets over haar muzikale smaak. Als 

14-jarige stond ze op het tv-podium en zong 

met het stemgeluid van een gearriveerde 

jazzzangeres. Die kwalificatie van ‘jonge meid, 

oude stem’ hoorde ze terug in de media. In een 

eerder interview zei ze over dat oordeel: ‘Ik 

vond het niet zo leuk, omdat het me het gevoel 

gaf dat ik een feestnummer was, een soort 

circusclown.’ 

Social media 

Laufey begon op een gegeven moment nummers 

zelf te delen. Met elke post leek de 

aandacht voor haar muziek te groeien. “In het 

begin plaatste ik snippers van liedjes die ik 

schreef. Gewoon om te kijken welke reacties ze 

opriepen. Wat spreekt aan? In eerste instantie 

is dat de tekst, denk ik. Mijn verhalen zijn modern. 

Ze gaan over dingen die jonge mensen 

meemaken, zoals verliefdheid. De nieuwe 

generatie luisteraars geeft niet zoveel om een 

genre. Het spreekt hen aan als ze zich kunnen 

herkennen in de woorden en het gevoel.” 

“Ik gebruik social media: TikTok en Instagram. 

Daar zitten immers de tieners en twintigers. 

Ik doe mij niet voor als iemand die geboren is 

in een andere eeuw. Reacties die ik op social 

media krijg, inspireren me ook. Het schetst 

vaak een goed beeld van wat aanslaat. Natuurlijk 

liggen de uiteindelijke beslissingen over 

nummers bij mij, als artiest. Maar het is goed 

om te weten wat resoneert met het publiek.” 

Luisteraars inspireren dus maar nare reacties 

krijgt ze ook. “Oh ja, best veel. Ik merk dat 

mensen soms boos reageren als je iets ouds 

omzet naar iets nieuws. Of ze vinden dat je 

interpretatie niet klopt. Elke artiest die ooit 

iets anders ging doen, kreeg te maken met 

dat soort reacties. Er zijn voor mij genoeg 

redenen om social media te haten, maar als 

ik de voors en tegens tegen elkaar wegstreep, 

blijft het positieve over. Daar ben ik uiteindelijk 

dankbaar voor. Want als ik zou toegeven aan 

negativiteit, zat ik nu nog in mijn slaapkamer in 

IJsland in plaats van op te treden over de hele 

wereld. Mijn leven verandert snel.” 

Chet Baker 

De IJslandse singer-songwriter wordt weleens 

genoemd als ‘de redder van een genre’. 

Absolute flauwekul, oordeelt ze stellig. “Ik haal 

invloeden uit jazz, dat is waar, maar ik mix dat 

met andere genres, zoals klassieke muziek. 

Bossanova zelfs. Dat draai ik allemaal door 

elkaar om tot mijn geluid te komen.” 

Natuurlijk laat ze zich ook inspireren door 

artiesten van nu, zoals Olivia Rodrigo, Sara 

Bareilles en Norah Jones. Personen die ze 

inmiddels tot haar vriendinnen rekent. “Norah 

geeft mij advies op het gebied van vriendjes”, 

zegt ze lachend. “En ze gaf me mee om 

te genieten van de gekte om me heen. ‘Grijp 

elke gelegenheid aan. Er komt een tijd dat je 

het zonder zorgen rustig aan kunt doen. Dus 

geniet’, zei ze.” Nummer één voor Laufey is 

Taylor Swift. “Ik luisterde vroeger naar drie 

muzieksoorten: jazz, klassiek en Taylor Swift. 

Ze is echt een genre op zich.” 

Behalve Swift heeft ze nog een groot voorbeeld: 

Chet Baker. “Ik leerde hem echt kennen 

via CHET BAKER SINGS. Er schuilt zoveel schoonheid 

in het minimalisme waarmee zijn stem is 

doordrenkt. Hij zingt als een trompettist. Echt 

waar, hij benadert als zanger een nummer op 

dezelfde manier als hij op de trompet zou doen. 

De arrangementen behouden de integriteit van 

een muzikant die het nummer op een instrument 

speelt, maar dan nu als zanger. Lange 

tijd dacht ik bij zang veel na over vibrato en 

legato. Dingen moet je lang, mooi en dramatisch 

houden, die manier van zingen. Chet was 

erin geslaagd om met een minimalistische 

benadering veel schoonheid in die songs te 

leggen.” 

Deze benadering van zingen heeft effect 

gehad op Laufey. Haar instrument is in de 

eerste plaats de cello, waarmee ze op 15-jarige 

leeftijd al de soliste van het Iceland Symphony 

Orchestra was. “Ik zing als het ware als een 

cello. Dat voelt natuurlijk voor mij, net zoals 

de trompet voor Chet. Ik benader de zang 

in elk geval alsof ik een klassiek instrument 

bespeel.” Het proces laat zich lastig uitleggen, 

maar ze waagt een poging. “Je moet de regels 

zo formuleren dat ze groeien naar mate een 

nummer duurt. Dus klein beginnen en groot 

eindigen. Of halverwege een climax bereiken 

en dan weer klein eindigen. Dat soort dingen. 

Je stem als een klassiek instrument, dat is 

een prachtig idee. Astrud Gilberto zingt ook 

op zo’n minimalistische toon. Ik ben echt gek 

op dat geluid. Door haar en Chet weet ik dat je 

als zanger een lied niet hoeft te eindigen met 

de technisch mooiste vibrato. Soms vertelt de 

eenvoud een beter verhaal.” 

Onder de loungeroom van het Soho House zit 

de Blue Room, toevallig ook de titel van een bekend 

nummer dat Chet Baker opnam. Ineens is 

er het besef dat haar grote jazzheld overleed 

in Amsterdam, de stad waar ze nu aan de thee 

zit. In mei 1988 maakte Baker een onfortuinlijke 

val uit een hotelraam. “Als groot fan moet ik 

eigenlijk naar die plek toe. Het is er helaas nog 

niet van gekomen. Ik hoop dat toch eens te 

gaan doen.” ■ 

Laufey live: 6 maart in Melkweg, Amsterdam. 


ALMOST FAMOUS 

JOLIE HOLLAND 

HAD IK HAUNTED MOUNTAIN VAN JOLIE HOLLAND EERDER GEHOORD, DAN HAD HET ALBUM ZEKER IN MIJN 

JAARLIJSTJE VAN 2023 GESTAAN. IN 1999 FORMEERDE ZE DE SUCCESVOLLE FOLKFORMATIE THE BE GOOD 

TANYAS, OM DIE AL SNEL WEER TE VERLATEN. MET HAAR ACHTSTE SOLOALBUM BOUWT ZE VERDER AAN EEN 

FASCINEREND OEUVRE. NIEMAND KAN ZO PRACHTIG FLUISTEREND ZINGEN. DOOR LOUIS NOUWS

HAUNTED MOUNTAIN draagt dezelfde titel als het ook vorig jaar 

verschenen soloalbum van Big Thiefs gitarist Buck Meek. 

“Toen Buck me vertelde dat hij ons nummer op zijn volgende 

plaat zou zetten, was ik enorm blij en ook verrast. Ik vertelde 

hem dat ik ook een versie ging uitbrengen. Toen duidelijk werd dat we 

beiden van plan waren onze albums naar die song te vernoemen, hebben 

daar heel even over moeten nadenken. Maar we besloten dat het te 

bizar en te wonderbaarlijk was om het niet te doen.” 

Jolie Holland (48) kent Buck Meek al uit de tijd voordat hij bekend werd 

met Big Thief. “We woonden in dezelfde buurt in Brooklyn en ik had een 

bordje buiten dat ik aan coaching deed voor songwriters. Buck bleek 

een enorme fan van mijn muziek te zijn en was verbaasd dat ik gewoon 

een buurtgenoot was. We hebben toen veel gesproken over songs en 

het schrijven van nummers. Sindsdien doen we geregeld dingen samen. 

We schrijven samen en ik zing weleens mee als hij een tweede stem 

nodig heeft. Op mijn album zingt hij mee op Highway 72. Hij voegde een 

couplet toe aan Haunted Mountain.” In de liner notes van haar album 

dicht ze Meek 15% van de lyrics van het nummer toe. “Actually it was less 

than that, but I gave him that credit. Rekenkundig is het geloof ik 12,5%.” 

(Vette lach) 

Waar gaat Haunted Mountain over? 

“Het is een metafoor. Voor mij betekent het veel. Ik heb inheemse 

kennissen en vrienden die betrokken zijn bij die gemeenschappen. Er 

spelen veel kwesties over toegang en beheer van gebieden die traditioneel 

toebehoorden aan indianen en andere oorspronkelijke bewoners. 

Hun opvattingen en ideeën over land, hoe je daarmee omgaat, en over 

gemeenschappelijkheid zijn zeer interessant. Hun houding ten opzichte 

van de aarde is zo anders dan die van het kapitalistische Westen. Voor 

mij heeft dat ook te maken met wederkerigheid. Met geven en nemen. 

Toen de eerste kolonisten dit land bereikten hadden ze totaal geen 

benul van hoe de inheemse bevolking leefde. Het waren nomaden die 

leefden met de natuur, die veeteelt bedreven op een landschappelijke 

schaal. Dat was voor Europeanen onbegrijpelijk. Die werkten met 

afgebakende stukken land. Die filosofie van gemeenschappelijkheid en 

wederkerigheid is hier totaal verdwenen. Het draait vooral om bezit. 

Maar er zijn tegenbewegingen die weer aandacht vragen voor een 

andere manier om met het land om te gaan. Andere manieren om met 

elkaar om te gaan. 

Highway 72 gaat daar in zekere zin ook over. Ik woon nu zo’n tien jaar 

in L.A. Een enorme stad, eigenlijk een klontering van oude plaatsen die 

aan elkaar zijn gegroeid. Nog altijd zijn daarvan sporen te vinden en 

wegen te volgen die honderden jaren geleden al werden gebruikt door 

de oorspronkelijke bewoners.” 

Cajun 

Jolie Holland nam HAUNTED MOUNTAIN op met gitarist Adam Brisbin 

en drummer Justin Veloso, met wie ze al een decennium samenwerkt. 

“Toen ik ze voor het eerst ontmoette waren ze 22 of zoiets. Ik ben twaalf 

jaar ouder. Ze zijn ongelooflijk geniaal en fijn om mee te werken. Het 

album heeft iets van een collage. We begonnen simpel en voegden 

steeds meer toe. We zijn heel gelijkgestemd en al begrijpen we soms 

elkaars ideeën in eerste instantie niet, in de uitvoering is het altijd goed. 

Het mixen hebben we ook gedrieën gedaan. 

Een gelaagd nummer als Feet On The Ground heb ik eerst opgenomen 

met een drummachine. Met dat drumgeluid hebben we van alles 

uitgehaald om het ‘viezer’ te laten klinken. Daarna zijn we dingen gaan 

toevoegen. Justin heeft zijn drumpartijen ingespeeld. We hebben veel 

gebruikgemaakt van een Moog Grandmother synthesizer. Vervolgens 

“JE MOET MUSICI ZO GEK 

LATEN DOEN ALS ZE WILLEN 

IS MIJN ADAGIUM” 

zijn we weer geluiden gaan weghalen om een goede flow te krijgen. To 

carve the song out, noem ik dat. Je moet musici zo gek laten doen als 

ze willen is mijn adagium, zeker als je veel vertrouwen in ze hebt. Maar 

uiteindelijk maak ik wel de keuzes. Ik ben degene die het best weet wat 

ik met een lied wil overbrengen. Daarbij zijn de teksten belangrijk, maar 

ook het gevoel dat ik erin wil leggen.” 

“Ik luister veel naar muziek, ik ben er super gevoelig voor. Ik hoor alles. 

Om die reden meed ik lange tijd mainstream pop, omdat het formuleachtig 

is. Er zit weinig mysterie in zal ik maar zeggen. Ik zie als het 

ware de bouwtekening voor me. Ik was medeoprichtster van The Be 

Good Tanyas, maar ik zag oude folk altijd als het uitgangspunt om eigen 

muziek te maken, niet als iets om voorzichtig te koesteren. De eerste 

traditionele muziek die me echt aansprak was van The Pogues, maar 

dat is natuurlijk gewoon een punkband. Ze zaten ook in Londen. Als ze in 

Ierland hadden gezeten was het ze waarschijnlijk niet gelukt met zulke 

muziek door te breken. Overigens ben ik wel al heel lang fan van de Lost 

Bayou Ramblers. Een groot deel van mijn familie is cajun en die muziek 

raakt me recht in het hart.” 

Patreon 

Jolie Holland is tegenwoordig actief op Patreon, een digitaal platform 

waarop creatieven content kunnen delen met bewonderaars die daar 

een passende vergoeding tegenoverstellen. “Ik hou er niet van heel 

bekend te zijn, maar mijn status is ongemakkelijk. Ik ben almost famous. 

Veel mensen kennen mijn muziek en veel collega’s loven me, maar tegelijkertijd 

heb ik moeite om financieel te rond te komen. Het is ongelooflijk 

hoe moeilijk het in Amerika is om van je muziek te kunnen bestaan. 

Ik heb gezien hoe het in andere landen kan. In Canada bijvoorbeeld hebben 

ze toelagen en subsidies. Het is niet meer zo ruim als het ooit was, 

maar toch. Here they don’t care what happens to you. Twee blokken van 

mijn huis is een groot terrein waar daklozen provisorische onderkomens 

hebben gemaakt. Het kan niemand verder wat schelen. It is so disgusting, 

that lack of care here. 

Steeds meer muzikanten zitten op Patreon en ik ben er enthousiast 

over. Mijn eerste soloalbum CATALPA had al de sfeer van: je bent bij mij 

thuis en luistert naar mijn muziek. Onopgesmukt en eerlijk. Zo voelt 

Patreon voor mij ook. Ik kan muziek delen met mijn community en die 

kan mij financieel ondersteunen. In het verleden kochten ze waarschijnlijk 

albums na een optreden. 

Het levert me geen stress op om iedere week iets te delen, want ik neem 

sowieso altijd alles op. Gisteren was ik samen met Buck aan het repeteren 

en dan druk ik gewoon de opnameknop in. In eerste instantie is dat 

bedoeld voor mezelf, maar ik kan besluiten het te laten horen. 

Als liefhebber kun je zo muziek beluisteren die normaal gesproken alleen 

muzikanten horen in het creatieve proces. Zie het als outtakes, die 

vroeger achteraf werden uitgebracht – veel jubileumuitgaven worden 

ermee opgepimpt – en die je nu al vooraf kunt horen.” ■ 

Jolie Holland live: 26 maart in TivoliVredenburg, Utrecht; 27 maart in 

LantaarnVenster, Rotterdam; 29 maart in Botanique, Brussel. 



ANATOMIE VAN EEN VAL 

MARVIN GAYE

1983: MARVIN GAYE IS MET DE HIT SEXUAL HEALING TERUG AAN DE TOP. DE TRIOMF WORDT ECHTER OOK 

ZIJN VAL. OP PERSOONLIJK VLAK ZAKT HIJ WEG IN EEN MOERAS VAN DRUGS EN PARANOIA, DAT UITMONDT IN 

EEN FAMILIEDRAMA ALS HIJ OP 1 APRIL 1984 DOOR ZIJN EIGEN VADER WORDT DOODGESCHOTEN. OF IS HET 

ZELFMOORD? 

DOOR PETER SCHONG 

Amerika staat klaar om zijn verloren zoon Marvin Gaye weer 

in de armen te sluiten. Maar hij wil niet terug. Hij voelt zich 

verketterd en in de steek gelaten door zijn vaderland. Hij 

ziet zijn toekomst in Europa en heeft zelfs een oud landhuis 

gekocht buiten de Belgische badplaats Oostende, waar hij 

de laatste anderhalf jaar zijn leven en carrière weer op de rit heeft 

gekregen. 

Het is dan ook niet het succes van zijn comebackalbum MIDNIGHT LOVE 

en de hit Sexual Healing dat hem in oktober 1982 noopt terug te gaan 

naar Amerika. Het is zijn 69-jarige moeder Alberta, zijn steun en toeverlaat, 

die ernstig ziek is en een riskante nieroperatie moet ondergaan. De 

intentie is om terug te gaan naar Europa zodra zij hersteld is, maar het 

zal er nooit meer van komen. 

Met zijn comeback in showbusiness steken ook de druk, verleidingen 

en oude demonen weer de kop op. De eeuwige zelfhaat blijft aan hem 

knagen. Hij zingt over seks, wat voor de diep religieuze domineeszoon 

voelt alsof hij zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Hoe meer succes, 

hoe groter het schuldgevoel. Marvin is een sekssymbool met faalangst: 

kan hij het in bed wel waarmaken? 

Een maand na MIDNIGHT LOVE brengt Michael Jackson THRILLER uit, 

dat snel uitgroeit tot de bestverkochte plaat aller tijden. Tegelijkertijd 

begint voormalig Commodores-frontman Lionel Richie een succesvolle 

solo carrière en wordt onthaald als de nieuwe Nat King Cole. Een titel 

die Gaye altijd ambieerde. Het stoort hem dat Richie er wél in slaagde 

precies de crooner te worden met middle-of-the-road popballads. En 

nog wel op Motown, zijn oude label. De onzekere Gaye ziet zich links en 

rechts ingehaald worden door zijn voormalige collega’s. 

De drugs, na een (relatief) cleane periode in Oostende, maken ook hun 

comeback. Op een duur feest dat CBS voor hem geeft in een nachtclub 

op de Sunset Strip in Los Angeles, om zijn twee gouden platen te vieren, 

snuift Gaye cocaïne op het toilet. Binnen een paar maanden wordt hij 

weer een grootverbruiker en begint hij ook te freebasen. De drugs 

maken hem achterdochtig over alles en iedereen, zelfs goede vrienden. 

Met een hitalbum en twee Grammy Awards op zak, zet CBS Marvin 

Gaye onder druk om op tournee te gaan. Hij doet er alles aan om dat 

te voorkomen. Want zou hij het overleven? Na zijn vorige Europese tour 

bleef hij in Londen hangen, aan lager wal. Geldproblemen dwingen hem 

te zwichten. 

Vanaf de start in april 1983 wordt de Midnight Love Tour geplaagd door 

problemen. De kaartverkoop blijft achter. Het momentum van MIDNIGHT 

LOVE is verdwenen. De single Joy, uitgebracht in maart, haalt de hitlijsten 

niet eens. Intussen scoort Michael Jackson met Beat It en Billie Jean de 

ene na de andere nummer 1-hit. 

Voor de buitenwereld lijkt hij terug aan de top, maar zijn mentale 

gezondheid holt achteruit. De hoeveelheid cocaïne die in zijn neusgaten 

verdwijnt, breekt records. “Marvin rookte en at zelfs coke”, aldus een 

bandlid. Marvin krijgt bloedneuzen doordat zijn neusschot is aangetast. 

Er zijn bedreigingen. Zwarte actiegroepen van onder meer Al Sharpton 

zoeken de confrontatie omdat in hun ogen witte mensen het geld van 

de tour opstrijken en zwarte concertpromotors het nakijken hebben. 

Ernstig is het allemaal echter niet. Business as usual voor een ster. 

Maar Gaye wordt paranoïde. Hij is ervan overtuigd dat iemand hem wil 

vermoorden. Hij weet ook hoe: hij zal doodgeschoten worden. 

Zijn achtervolgingswaanzin gaat zo ver dat hij in Boston een persconferentie 

belegt om aan te kondigen dat hij een topadvocaat in de arm 

neemt om onderzoek te doen naar een vermeende vergiftiging. Het 

levert niets op. 

Broer Frankie gaat mee op tournee om hem gerust te stellen. Marvin 

raakt geobsedeerd door vuurwapens. Hij draagt kogelwerende vesten. 

Voor de deur van zijn hotelkamers komen gewapende bewakers, zelfs 

in de coulissen staan bodyguards. Omdat Frankie en bodyguard Dave 

Simmons veel op Marvin lijken, moeten zij op openbare plekken aan zijn 

zijde blijven, in de hoop dat een moordenaar zich vergist en de verkeerde 

neerschiet. Marvin laat zijn chauffeur extra rondjes om het hotel 

rijden zodat moordenaars zijn aankomst niet kunnen timen. Als hij de lift 

neemt, stapt hij uit op een andere verdieping, zodat hij niet onder vuur 

wordt genomen zodra de deuren opengaan. 

DE ONZEKERE MARVIN ZIET 

ZICH LINKS EN RECHTS 

INGEHAALD DOOR 

VOORMALIGE COLLEGA’S 

Tot overmaat van ramp verhangt een recent ontslagen technicus zich in 

zijn hotelkamer in New Jersey. Ook al is het een zelfmoord, Marvin Gaye 

ziet het als een waarschuwing van de vijand. 

Wat niet bijdraagt aan zijn gemoedsrust, is dat zijn ex-vrouw Janis 

Hunter hem vergezelt op tournee, terwijl zij hem tegelijk voor de rechter 

sleept omdat hij geen alimentatie betaalt. Samen gebruiken ze coke. In 

Fort Lauderdale loopt een ruzie zo uit de hand dat hij heet water over 

haar heengooit. Hij is er zo ziek van dat hij twee optredens afzegt en 

zich laat opnemen in een privékliniek wegens uitputting. Het voedt zijn 

achtervolgingswaanzin, hij is ervan overtuigd dat Janis’ stiefvader hem 

wil laten vermoorden. 

Intussen worstelt sekssymbool Marvin Gaye met zijn onzekerheid of 

hij vrouwen wel kan bevredigen. Zijn befaamde grote finale met de 

striptease-act tijdens Sexual Healing gaat steeds verder. Voorheen trok 

hij eerst zijn kamerjas uit, vervolgens zijn pyjamahemd, maar liet hij 

altijd zijn broek aan. Nu laat hij een achtergrondzangeres zijn broek 

naar beneden trekken en staat de zogenaamd geschrokken zanger op 

het podium in slechts een piepkleine slip. Verre van de gedistingeerde 

Sinatra-achtige crooner die hij eigenlijk wil zijn. 

De Midnight Love Tour eindigt voor Marvin Gaye met een diepe depressie. 

Hij zoekt in augustus 1983 zijn toevlucht in zijn ouderlijk huis, de villa 

aan 2101 South Gramercy Place in Los Angeles, die hij voor zijn vader en 

moeder kocht en waar ook zijn broer Frankie en diens zwangere vrouw 

Irene wonen in het gastenverblijf. 


Midnight Love: van de goot terug naar de top 

Marvin Gaye is begin jaren tachtig een persona 

non grata in de muziek industrie. Zijn laatste 

twee albums HERE, MY DEAR (1978) en IN OUR 

LIFETIME (1981) zijn commerciële flops die ook 

door de recensenten worden neergesabeld. De 

onbetrouwbare Gaye, geplaagd door plankenkoorts 

maar vooral door een dijk van een 

cocaïneverslaving, komt steeds vaker niet opdagen bij optredens. In 

Engeland ontsnapt hij via een wc-raampje en laat zelfs de Britse prinses 

Margaret, een fan, zitten bij een diner. Financieel zit hij aan de grond 

door onder meer een miljoenenschuld aan de Amerikaanse belastingdienst. 

Maar in de Belgische badplaats Oostende vindt Gaye in 1981 rust. Dankzij 

de Vlaamse concertpromotor Freddy Cousaert, die hem uit een van 

dealers, hoeren en ander geteisem vergeven flatje in Londen redde, 

krijgt hij zijn leven en carrière weer op de rit. CBS koopt hem na twintig 

jaar uit bij Motown en betaalt zijn belastingschuld af. 

Gaye staat in het krijt bij CBS. Hij is onzeker: vindt hij nog aansluiting bij 

het publiek, kan hij nog een hit scoren, zit men nog op hem te wachten? 

Het is erop of eronder. ‘Als dit mislukt is het met me gedaan’, vertrouwt 

hij muziekjournalist David Ritz toe, auteur van de biografie Divided Soul: 

The Life of Marvin Gaye. ‘Dan zal ik nooit meer een plaat maken. Ik word 

nog liever een anonieme schooier dan op te treden bij een Oldies show. 

Ik moet er niet aan denken. Als ik geen headliner ben, ben ik niemand.’ 

In zijn appartement aan de Albert I-promenade in Oostende met uitzicht 

op zee, begint Gaye aan de voorbereidingen van een nieuw album, dat 

wordt opgenomen in Studio Katy nabij Brussel. MIDNIGHT LOVE wordt een 

commerciële plaat. Geen apocalyptische visioenen of scheidingsperikelen 

meer, maar ongecompliceerd feesten. 

Maar op de evergreen Sexual Healing na is MIDNIGHT LOVE een weinig 

memorabel album. De blikkerige elektronische popliedjes klinken 

leeg en inmiddels hopeloos gedateerd. Toch is het een innovatieve en 

invloedrijke plaat gebleken. Drummer Gaye, die van de nood een deugd 

maakte en met drumcomputers en synthesizers aan het componeren 

sloeg omdat hij in Oostende niet de beschikking had over zijn band, 

blijkt een pionier: MIDNIGHT LOVE is een van de eerste mainstream 

popalbums waarbij de Roland TR-808 drumcomputer wordt gebruikt. De 

nieuwe opnametechniek krijgt direct navolging van The Isley Brothers, 

die een half jaar later komen met Between The Sheets, dat overduidelijk 

geïnspireerd is op Sexual Healing. Tegen de 

tijd dat Whitney Houston in 1987 een megahit 

scoort met I Wanna Dance With Somebody 

(Who Loves Me), en rapper L.L. Cool J met 

I Need Love een van de eerste pophits van 

de hiphop op zijn naam zet, is het gebruik 

van drumcomputers en synthesizers 

gemeengoed geworden. Daarvoor leverde 

Marvin Gaye de blauwdruk. 

Residentie Jane in Oostende waar Marvin 

Gaye begin jaren tachtig een appartement 

had op de vijfde verdieping. 

foto Peter Schong 


Zijn 69-jarige vader Marvin Gay senior (Marvin plakte een e achter zijn 

achternaam om afstand van zijn vader te nemen) was in het najaar 

ervoor voor langere tijd teruggekeerd naar Washington D.C. om hun 

oude huis op te knappen en te verkopen. Tot opluchting van Marvins 

familie – het vertrek van de huistiran was een bevrijding. Maar ook tot 

woede van Marvin, omdat vader er niet voor zijn zieke moeder was toen 

zij aan haar nieren geopereerd werd. Bovendien zou vader moeder haar 

deel van de opbrengst van het huis in Washington niet hebben gegeven. 

Marvin Gaye heeft al zijn hele leven een moeilijke relatie met zijn vader, 

een dominee die hem in zijn jeugd vaak afranselde met zijn riem. 

Vaders afkeuring van zijn oudste zoon is de bron van Marvins minderwaardigheidscomplex 

en de depressies die hem zijn hele leven plaagden. 

“Mijn man wilde Marvin niet”, vertelde Marvins moeder Alberta, zijn 

steun en toeverlaat, aan David Ritz. “Hij zei altijd dat Marvin niet echt 

zijn kind was. Ik zei tegen hem dat het nonsens was. Hij wist dat Marvin 

van hem was. Maar om een of andere reden hield hij niet van Marvin 

en, wat nog erger was, hij wilde niet dat ik van Marvin hield. Dat besefte 

Marvin al op jonge leeftijd.” Tot overmaat van ramp maakt vaders voorliefde 

voor het dragen van dameskleding zijn zoon tot een doelwit van 

pesterijen. 

In januari 1983 keert vader Gay terug uit Washington, en de spanning 

in huis is om te snijden. Marvin zakt steeds verder weg in zijn mentale 

hel. Hij sluit zich op in zijn kamer en gebruikt de hele dag drugs en 

kijkt naar pornofilms. De kamer wordt door vrienden omschreven als de 

slaapkamer uit The Exorcist. 

“Marvin veranderde in een monster”, vertelt moeder Alberta in de 

biografie Divided Soul. “Mensen bleven langskomen om hem drugs te 

geven. ‘Ze laten me niet met rust’, zei Marvin. ‘Gooi die troep in de wc, 

zoon’, smeekte ik. Maar hij had niet de wilskracht. Hij bleef in zijn kamer 

en staarde naar dat pistool. Hij dacht voortdurend aan wapens.” 

Marvins paranoia wordt steeds erger. Hij begint zelfs te geloven dat 

zijn eigen broer Frankie onderdeel is van het moordcomplot. Ironisch 

genoeg geeft Marvin een wapen, zijn eigen toekomstige moordwapen, 

aan zijn vader om het huis te beschermen. 

“Hij was een bang jongetje”, aldus zijn moeder. “Uiteindelijk kreeg ik hem 

zover dat hij zijn pistool wegdeed. Maar toen gaf iemand hem een semiautomatisch 

wapen. ‘Marvin, doe dat ding weg’, smeekte ik. Die gooide 

hij door het raam en vernielde het glas. Het kwam in de tuin terecht 

en iemand is ermee vandoor gegaan.” Marvin ziet schimmen rond het 

huis en laat een bewakingssysteem installeren dat ongewone geluiden 

detecteert. 

Soms weet Marvin Gaye toch de moed te verzamelen om naar buiten te 

gaan en op het muurtje voor het huis te gaan zitten en daar urenlang te 

zwaaien naar voorbijgangers en fans. Als iemand hem herkent en stopt 

om hem een hand te geven, bloeit hij even helemaal op. Maar soms moet 

hij ook van het viaduct boven de snelweg naast het huis geplukt worden, 

high van de coke en met drie jassen over elkaar aan en zijn schoenen 

aan de verkeerde voeten. 

Er komen ook vrouwen langs. Gaye, die zijn hele leven seks beschouwt 

als een destructieve kracht die hem op een dag zal vernietigen, verliest 

soms zijn zelfbeheersing en geeft ze klappen. Hij kan vrouwen niet

foto Jim Britt 

meer bevredigen, ze herinneren hem aan zijn impotentie, zijn grootste 

onzekerheid. 

Father, father 

We don’t need to escalate 

You see, war is not the answer 

For only love can conquer hate 

(Fragment uit What’s Going On) 

Als 1984 aanbreekt lopen de spanningen in huis op. Marvin, stijf van 

de drugs, en zijn vader, dronken van de wodka, voeren een territoriale 

oorlog: Marvin heeft als kostwinner de rol van pater familias overgenomen. 

Dat vernedert vader en maakt hem jaloers. Vader schuift zijn 

waarschuwing niet onder stoelen of banken: “Als Marvin mij aanraakt, 

vermoord ik hem.” 

Op zondag 1 april is vader woedend. Een belangrijk verzekeringsdocument 

is zoek. De hele ochtend loopt hij te vloeken en te tieren tegen zijn 

vrouw. Rond 12.20 uur ligt Marvin in bed. Moeder Alberta zit naast hem, 

zoals ze vaak doet en dan voorleest uit de Bijbel om haar gekwelde zoon 

een hart onder de riem te steken. Vader schreeuwt naar boven. Marvin, 

die gek wordt van zijn gebulder, roept terug dat als hij iets tegen zijn 

moeder te zeggen heeft, hij naar boven moet komen. 

Vader beent woedend de trap op. Hij gaat Marvins kamer binnen en 

begint tegen zijn moeder te foeteren. Als vader zich omdraait, gaat 

Marvin achter hem aan. “Je kunt niet zo tegen mijn moeder praten”, zou 

Marvin hebben geschreeuwd. Vader verklaart later tegen de politie dat 

Marvin hem van zijn stoel trok en hem sloeg en schopte toen hij op de 

grond lag. Op de politiefoto’s zijn blauwe plekken te zien op zijn rug en 

onderarmen. “Ik riep dat hij moest stoppen, maar hij luisterde niet. Hij 

gaf mijn echtgenoot een paar harde klappen”, vertelt Alberta in het boek 

Divided Soul. Volgens vaders verklaring verlaat Marvin vaders kamer, 

maar keert even later terug en roept: ‘Klootzak! Wil je nog meer?’, en 

begint hem weer te slaan en schoppen, alvorens terug te keren naar zijn 

kamer en plaats te nemen op het bed.. 

Een paar minuten later komt vader Marvins slaapkamer binnen. In zijn 

hand heeft hij de .38 revolver die Marvin hem enkele maanden eerder 

gaf. Ogenschijnlijk kalm richt hij op zijn zoon en haalt de trekker over. 

De kogel treft Marvin in zijn rechterborst, vlak boven de tepel. De kogel 

doorboort zijn long, hart, middenrif, lever, maag en linkernier. Marvin 

valt uit bed op de grond. Vader wacht even, doet een paar passen naar 

voren en schiet nog een keer van dichtbij. De kogel gaat dwars door zijn 

Marvins linkerschouder heen en komt er bij zijn rug weer uit.. 

Overstuur rent moeder, die slecht ter been is, de trap af naar buiten. 

‘Schiet me niet dood’, smeekt ze vader. ‘Ik ga jou niet doodschieten’, 

antwoordt hij. 

Broer Frankie komt op moeders gegil af en probeert Marvin te reanimeren 

terwijl zijn vrouw Irene de hulpdiensten belt. De ambulance is snel 

ter plaatse, maar de verplegers durven niet naar binnen te gaan omdat 

er mogelijk een gewapend persoon is. Elke seconde telt, maar kostbare 

tijd gaat verloren omdat Irene op zoek moet naar het pistool. Ze vraagt 

het aan vader, die in de war lijkt en zegt niet te weten waar het wapen is 

gebleven. Irene vindt het uiteindelijk onder zijn kussen en gooit het op 

het gazon, zodat de ambulancebroeders naar binnen kunnen. Ze treffen 

Marvin kreunend aan in Frankies armen. 

In het ziekenhuis wordt vijf minuten lang geprobeerd zijn hart weer op 

gang te brengen. Vergeefs. 

Op 1 april 1984 om 13.01 uur wordt Marvin Pentz Gay Jr. doodverklaard. 

Eén dag voor zijn 45ste verjaardag. 

Als het nieuws uitlekt dat Marvin Gaye uit het leven is weggerukt, denken 

velen aan een misplaatste 1 aprilgrap. Toch verzamelt zich al snel een 

grote menigte bij het huis aan Gramercy Place. 

Vader, die door de politie wordt aangetroffen zittend op het trapje voor 

de voordeur, hoort het nieuws van de dood van zijn zoon stoïcijns aan. 

‘Wat me schokte is dat hij zich meer zorgen leek te maken over wat er 

met hem zou gebeuren, dan dat zijn zoon overleden was’, zegt rechercheur 

Jim McCahn in Trouble Man: The Life and Death of Marvin Gaye van 

Steve Turner. 

Een week na het drama klaagt vader in een interview dat geen enkel 

familielid hem komt opzoeken in het huis van bewaring. Hij beweert dat 

hij dacht dat er geen echte kogels in het pistool zaten. Als hem wordt 

gevraagd of hij van Marvin hield, aarzelt hij even en antwoordt: ‘Laten we 

zeggen dat ik geen hekel aan hem had.’ 

Op 5 april, vier dagen na zijn overlijden, vindt de begrafenis plaats. Meer 

dan tienduizend fans bewijzen Marvin Gaye de laatste eer en lopen 

langs de kist waarin de zanger ligt opgebaard in het officiersuniform 

met gouden accenten dat hij tijdens zijn laatste tournee op het podium 

droeg. Stevie Wonder zingt een lied. Smokey Robinson draagt een psalm 

voor. Huilend geeft moeder Alberta Marvin een laatste kus op zijn wang 

voordat de kist wordt gesloten. 

Een dag later wordt Marvins lichaam gecremeerd. Zijn ex-vrouw Anna 

Gordy en zijn kinderen Marvin III, Nona en Bubby strooien vanaf een 

jacht zijn as uit in de Grote Oceaan. Anna heeft altijd een beetje as 

bewaard. 


De aanklacht tegen vader, bij wie na zijn arrestatie een hersentumor ter 

grootte van een walnoot wordt ontdekt, wordt na een deal afgezwakt van 

moord naar doodslag. Hij bekent schuld en wordt veroordeeld tot een 

opgeschorte gevangenisstraf van zes jaar en vijf jaar voorwaardelijk. 

Hij hoeft niet achter de tralies. De rechter gaat mee in zijn verdediging 

dat Marvin, onder invloed van PCP en cocaïne, de agressor was en dat 

vader uit noodweer handelde. De foto’s van zijn lichaam vol blauwe 

plekken zijn het bewijs. Volgens de rechter is er derhalve geen kans 

op herhaling en vormt vader geen gevaar voor de samenleving. In de 

strafmaat weegt ook zijn leeftijd (inmiddels 70 jaar) mee. 

‘Als ik hem kon terugbrengen, zou ik het doen’, verklaart vader snikkend 

in de rechtbank. ‘Ik was bang voor hem. Ik was bang dat hij me pijn zou 

doen. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Ik heb veel spijt van wat er is 

gebeurd. Ik hield van hem. Ik wou dat hij nu door deze deur kon binnenkomen. 

Ik betaal de prijs.’ 

Marvins moeder, die notabene nog vaders borgsom betaalt uit medelijden, 

vraagt een paar maanden later een echtscheiding aan, na een 

huwelijk van 48 jaar. Alberta overlijdt in 1987, Marvin Gay sr. in 1998. Hij 

zou achteraf geen herinnering meer hebben gehad aan het doodschieten 

van zijn zoon, schrijft David Ritz in Divided Soul. 

De fatale schietpartij was in feite een suïcide. Daarvan zijn Marvins 

familieleden overtuigd. Hij sprak de laatste maanden van zijn leven 

openlijk over zelfmoord. Dagen voor het familiedrama dat hem fataal 

werd, zou Marvin zichzelf uit een rijdende auto hebben geworpen, maar 

hield er slechts blauwe plekken aan over. ‘Hij wilde dood, hij kon het niet 

meer aan’, aldus zus Jeanne. 

‘Iemand in de gevangenis kan zich vrij voelen in zijn ziel, maar een vrij 

man, zoals Marvin, kan zich altijd opgesloten voelen in een gevangenis’, 

zegt broer Frankie. 

Shelton West, een dominee die dicht bij de familie stond, haalt Marvins 

moeder aan: ‘Ze vertelde mij dat Marvin opzettelijk zijn vader kwaad 

maakte. Ze zei: ‘Daardoor wist ik dat hij wilde dat zijn vader hem zou 

doden.’ Voor mij is Marvin niet door zijn vader vermoord, hij heeft zelfmoord 

gepleegd.’ 

‘Ik heb geen twijfel dat dit exact de manier was waarop Marvin wilde 

sterven’, zegt zus Jeanne na de uitvaart tegen David Ritz. ‘Op deze 

manier heeft hij drie dingen bereikt: hij is uit zijn lijden verlost. Hij bevrijdde 

zijn moeder doordat vader uit haar leven is. En hij strafte vader, 

door zeker te stellen dat de rest van zijn leven ellendig zou zijn.’ ■ 

Voor dit artikel is gebruikgemaakt van de boeken Divided Soul: The 

Life of Marvin Gaye van David Ritz en Trouble Man: The Life and Death of 

Marvin Gaye van Steve Turner, alsmede de audiodocumentaire Oostende 

Healing van Marco Raaphorst en de podcast De laatste dagen van Marvin 

Gaye van AVROTROS. 

De erfenis 


Veertig jaar na zijn voortijdige dood is Marvin Gaye als artiest nog 

springlevend. Dat bleek dit jaar toen What’s Going On een prominente 

rol speelde bij de opening van de NPO Radio 2 Top 2000. In de lijst van 

‘de 2000 beste popliedjes aller tijden’ was Gaye in 2023 met vier nummers 

vertegenwoordigd; hij kan zich nog meten met een superster als 

Beyoncé (ook vier). De hoogste notering is What’s Going On (twee jaar 

achter elkaar op nummer 541). I Heard It Through The Grapevine, Ain’t No 

Mountain High Enough en Sexual Healing zijn vaste prikken, maar Let’s 

Get It On viel afgelopen jaar uit de lijst. Het monumentale What’s Going 

On is na een halve eeuw nog onverminderd actueel met de oorlogen in 

Oekraïne en Gaza, politieke verwarring en klimaatproblematiek. 

Minder bekend bij het grote publiek is dat Marvin Gaye een innovator 

was van opnametechnieken. Op WHAT’S GOING ON pionierde hij met het 

gebruik van multitracks; hij liet zangpartijen op meerdere geluidssporen 

simultaan samenlopen zodat hij duetten met zichzelf zong. Dat stapelen 

van vocalen is tegenwoordig heel gangbaar (luister bijvoorbeeld naar 

After Last Night van Silk Sonic, het superduo van Anderson .Paak en 

Bruno Mars) en dankzij software met een muisklik een fluitje van een 

cent; maar in 1971 was dat cutting edge. 

Marvin Gaye gebruikte dus als een van de eersten de studio als 

instrument. WHAT’S GOING ON is in die zin de SGT. PEPPER van de soul. En 

op MIDNIGHT LOVE pionierde hij met het gebruik van drumcomputers en 

synthesizers (zie andere kader). 

Marvin Gaye blijft ook een jonge generatie artiesten inspireren. Neosoulzanger 

D’Angelo is de duidelijkste erfgenaam, zowel qua vocale 

stijl als persoon: een getormenteerd artiest die vanwege zijn streng 

religieuze achtergrond worstelt met zijn status van sekssymbool. 

Hiphop- en r&b-artiesten delven graag samples van Gaye’s muziek. 

Volgens de website Whosampled.com staat de teller inmiddels op ruim 

1300. 

Robin Thicke en Pharrell Williams haalden de inspiratie voor de hit 

Blurred Lines (2013) uit Gaye’s Got To Give It Up en dat kwam hen te 

staan op een rechtszaak wegens plagiaat (gewonnen door de erven 

Gaye). 

Er wordt weleens gezegd dat veel kinderen die na 1973 geboren zijn, 

waarschijnlijk verwekt werden op Let’s Get It On. Om voor mezelf te 

spreken: misschien had mijn zoon nooit het levenslicht gezien als ik zijn 

moeder niet het hof had gemaakt met deze sensuele song.

SCANDINAVIË 

BOVEN 

De laatste tijd komen er opmerkelijk veel muzikale pareltjes uit de Scandinavische landen, met name uit 

Noorwegen en Zweden. In Oslo is een rootsscene ontstaan rond het label Die With Your Boots On, met 

groepen als Silver Lining, Louien, The Northern Belle, Darling West, Embla and The Karidotters. Ook eenlingen 

als Malin Pettersen en Signe Marie Rustad horen daarbij en een aantal buitenlanders, zoals de Amerikaan Luke 

Elliot, die er hun thuis hebben gevonden. 

In Zweden dijt de lijst van bekende en iets minder bekende rootsartiesten ook aardig uit. Zo zijn er First Aid Kit, 

The Tallest Man On Earth, Jesper Lindell, Richard Lindgren, Daniel Norgren, Svante Sjöblom, Christian Kjellvander 

en last but not least Ane Brun – weliswaar Noors maar in Stockholm residerend. 

In Heaven hebben we diverse artiesten uit het Noorden eerder geïnterviewd: Silver Lining, First Aid Kit – Ane Brun 

en The Tallest Man stonden zelfs op het omslag. Afgelopen december was een mooi moment om letterlijk eens 

poolshoogte te nemen. Redacteur Ludo Diels en fotograaf Han Ernest reisden af naar Stockholm voor ontmoetingen 

met Christian Kjellvander en Jesper Lindell. Louis Nouws zoomde met Stine ‘The Northern Belle’ Andreassen. 

Ook tippen we een aantal ‘Noordse’ albums. 


ZIEL OP AARDE 

CHRISTIAN 

KJELLVANDER 

EEN PAAR DAGEN NA DE UITNODIGING VAN CHRISTIAN KJELLVANDER HEM IN STOCKHOLM TE BEZOEKEN 

BEGEVEN WE ONS OP WEG NAAR DE ZANGER DIE AL JAREN OP ONZE WENSLIJST STOND VOOR EEN INTERVIEW. 

WE KREGEN MEER DAN WE VROEGEN. KJELLVANDER WAS BUITEN GASTVRIJ OOK OPENHARTIG. 

TEKST LUDO DIELS FOTO’S HAN ERNEST 


Met HOLD YOUR LOVE STILL voegde hij afgelopen jaar weer 

een parel toe aan een discografie die in alle ingetogenheid 

schreeuwt om te worden ontdekt. Filmische muziek die je 

beroert, mede dankzij zijn markante crooner noir bariton, en 

die je meeneemt naar het even mysterieuze als dreigende grens gebied 

van droombeeld en volslagen klaarheid. “Ik wil beelden oproepen. 

Als het ware een schilderij maken. Ik wil het ook niet analyseren. Het 

spreekt het best voor zichzelf.” 

We hadden zo’n vermoeden dat Christian Kjellvander (47) 

niet van de chitchat is. Zijn teksten zijn poëtisch met 

een hoog beschouwend gewicht. En dan bellen we aan 

bij zijn appartement in winters Stockholm en schiet 

daar ineens Sparky tevoorschijn, de kleine Italiaanse 

windhond van het gezin Kjellvander met zijn rillende 

kippenbeentjes en vrolijke kopje. Of we zin zouden 

hebben om een blokje om te lopen. Hij, nog herstellend 

van een griep, draagt een wollen bontmuts en 

laarzen. Wij schuifwandelen mee en vragen ons af hoelang 

het duurt om na dit tafereel weer gevangen te worden 

door de aantrekkelijke mystiek van zijn muziek en de maker. 

Zijn toegankelijkheid en opgewektheid lijkt enigszins in contrast te 

staan met de muziek. We gaan weer naar binnen. Schoenen uit, volgens 

Zweeds gebruik. 

“Eerlijk gezegd heb ik nog nooit journalisten thuis uitgenodigd”, zegt hij 

terwijl hij in de keuken koffie haalt. “Ik heb ook bier, mochten jullie daar 

zin in hebben.” Sparky wordt wegens al te grote uitbundigheid in een 

andere kamer geparkeerd. 

Hier woont hij met zijn partner, zangeres Frida Hyvönen, en zijn twee 

kinderen van negen en dertien. Zijn vrouw is op tournee in Canada. 

Voordat hij van wal steekt moet er eerst nog een foto worden gemaakt, 

want de duisternis doet in deze tijd van het jaar al rond drie uur ’s middags 

haar intrede. 

Terwijl hij gezeglijk voor zijn Zweedse wandkleed poseert mijmert hij 

desgevraagd over het minimalisme van veel van zijn muziek, waarin 

weinig instrumenten toch zorgen voor een vol geluid. “De grootste echo 

komt voort uit het kleine.” Inderdaad galmt veel van zijn muziek alsof 

het in een kerk is opgenomen. Met weinig veel zeggen, blijkt zijn motto. 

De liedjes zijn afgemeten en melancholisch, maar beslist niet karig 

qua klank. “Tussen 2011 en 2019 woonde ik in een oude kerk in zuidwest 

Zweden. Daar heb ik drie albums opgenomen.” Een van die albums, 

A VILLAGE: NATURAL LIGHT (2016), mag gelden als een perfecte instap 

voor wie nog niet zo bekend is met het oeuvre van Kjellvander. 

Voordat hij in 2000 het solopad opging was hij in 1994 oprichter 

en zanger van de alt.countryband Loosegoats. Het album 

PLAINS, PLATEAUS AND MOUNTAINS uit 1999 vangt de 

essentie van het Zweedse viertal in de beste americanastijl. 

Ze waren de voorloper van meerdere americanaacts 

uit Zweden die zich aandienden, zoals het folkduo 

First Aid Kit, Phosphorescent, Daniel Norgren en 

Deportees. Zweden geldt al jaren als het land waar de 

beste americana vandaan komt. Waar de muziek van 

Loosegoats zich nog kenmerkt door een min of meer 

traditioneel stramien van intro, couplet en refrein met gitaar, 

drum en bas, laat Kjellvander dit als soloartiest steeds vaker los 

en wordt zijn taal ingetogener, donkerder. Dat neemt niet weg dat hij 

ook klassieke liedjes op z’n repertoire heeft, waaronder het aanstekelijke 

Poppies And Peonies van het album I SAW HER FROM HERE/I SAW HER 

uit 2007 dat tot een van zijn beste gerekend mag worden. “Dat liedje is 

altijd populair tijdens mijn shows. Ik speel het graag solo op gitaar. Er zit 

veel van mezelf in dat liedje.” 

Op het recente HOLD YOUR LOVE STILL kun je wegdromen naar het 

ongerepte Zweedse platteland, waar de wind vrij spel heeft rond de 

houten hut waar het haardvuur binnen knispert en je in de verte vaag 

een wolf hoort huilen. Een herfstig en donker uitgesponnen geluid, maar 

niet creepy, eerder geruststellend. Voor wie per se vergelijkingen wenst: 

Tindersticks met een vleug Nick Cave. 

Christian Kjellvander heeft als hij eenmaal gaat zitten voor het gesprek 

ook iets weg van een personage van John Malkovich. Diezelfde ongrijpbare 

blik waarachter een intelligente geest schuilgaat. Aparte verschij-



ning. Iemand die erudiet en levenswijs zijn 

antwoorden formuleert. 

Soms lijken jouw liedjes op monastieke zang. 

Alsof een monnik in een klooster je toezingt. Er 

galmt eenzaamheid in door, en toch ook hoop. 

Begrijp je wat ik bedoel? 

“Dat zegt me zeker iets. Ik begrijp wat je zegt. 

Soms zeggen mensen na een optreden tegen 

me dat ze de indruk hadden naar een kerkdienst, 

een soort seance te zijn geweest. Mensen 

zoeken altijd naar betekenissen. Ik doe dat 

ook. In de muziek wil ik diepgaan, to the root of 

it. In die zin voel ik me wel tot het monastieke 

aangetrokken. Overigens ook in het galmende 

van de zang. De klank ervan heeft een betekenis, 

die vertelt een verhaal. 

Muziek is er om mensen een perspectief te 

bieden. Dat geldt voor kunst in zijn algemeenheid 

en daarom geloof ik ook in kunst. Het 

schotelt ons meer perspectieven voor. Als het 

troost en verlossing is wat mensen eruit halen 

vind ik het best, dan heeft het zijn doel voor 

hen bereikt. 

Ik luister overigens graag naar verschillende 

soorten muziek. Veel klassiek en jazz. Maar 

ook Portishead, PJ Harvey, Jackson Browne, 

Nick Cave. Bijzonder vind ik bijvoorbeeld ook 

de Maria Vespers van Monteverdi.” 

Gaat het opnemen van een album in de regel 

snel? Gezien het aantal uitgebrachte albums 

moet je wel heel snel werken, of? 

“Die laatste plaat heeft ongeveer een jaar 

geduurd. We hebben veel demo’s gemaakt. Het 

was eigenlijk best een lastig traject, dit keer. 

We hebben de nummers live opgenomen.” 

Altijd op zoek naar nieuwe liedjes of ben je er 

na zo’n afgerond album wel even klaar mee? 

“Altijd ben ik op zoek naar materiaal, dat stopt 

nooit. Soms zing ik wat in mezelf. Zo’n spontane 

ingeving kan aan de basis staan van een liedje. 

Ik heb altijd een gitaar in de buurt. Ik steek er 

veel werk in. Muziek beschouw ik als het kweken 

van planten. Ik moet voor de ondergrond 

zorgen zodat er bloemen ontstaan. Om op jouw 

eerdere opmerking terug te komen over het 

monastieke van mijn muziek: het werk heeft 

wel iets weg van monnikenarbeid. Je moet 

het in je eentje in de steigers zetten en pas 

later wordt het een collectief geheel. Nog een 

parallel, nu ik erover nadenk, is dat ik muziek 

beschouw als een roeping.” 

Jouw muziek maakt mij rustig. Het zet me aan 

tot reflectie. Ik neem er de tijd voor. Muziek 

om voor te gaan zitten. Zie jij dat ook zo? 

“Er is zoveel drukte om ons heen, ongelooflijk. 

Mensen hebben mindfulness en yoga nodig om 

bestand te zijn tegen de hectiek van de dag. 

Het zou toch mooi zijn als we elke dag tijd hebben 

om eens stil te staan bij de dingen om ons 

heen, om te genieten van alles waar we zomaar 

aan voorbij rennen. Altijd staan mensen aan. 

Overal is actie. En als we een keer niets doen 

of consumeren worden we depressief. Bezigzijn 

daar komt het vandaag de dag op aan. Maar 

ik geloof dat al die activiteit alleen maar veel 

stress veroorzaakt. Bezigzijn wordt geromantiseerd.” 

Lachend: “Wat me opvalt is dat er veel 

vlijtige mensen zijn. Als ik niet voor mijn familie 

moest zorgen of een jaar vrij had dan zou ik 

het heel anders aanpakken, denk ik. Dan ging 

ik in de tuin werken of kinderen helpen. Veel 

lezen en schrijven.” 

Je groeide op in Seattle waar je als klein kind 

met je ouders naartoe ging. Je keerde als puber 

terug naar Zweden. Heeft die tijd muzikaal 

invloed op je gehad? 

“Mijn vader werkte in het vastgoed en hij 

verkocht boten. Mijn moeder, twee broers en 

ik gingen mee. Ik was bevriend met skaters en 

rockers en hield van Guns ‘n’ Roses. Landschappen 

en de muziek die je hoort als je jong 

bent vinden altijd wel een weg in je bestaan. We 

waren overigens geen artistiek gezin, eerder 

bourgeois, zou ik zeggen. Later zijn mijn

ouders gescheiden en zijn mijn broers en ik 

samen met mijn moeder teruggegaan. Ik volg 

wat er in Amerika gebeurt op sociaal-politiek 

gebied en dat maakt me niet vrolijk.” 

Vergeef me mijn gepsychologiseer, maar ik 

hoor in jouw muziek toch een vermenging van 

Amerika en Zweden. Gram Parsons, Townes Van 

Zandt als verhalenvertellers en het Zweedse 

landschap zoals dat opdoemt in de gedichten 

van Tomas Tranströmer. 

“In mijn muziek wil ik als het ware een schilderij 

neerzetten. Het moet beelden bevatten en 

kleur, dat vind ik belangrijk. Ik probeer muziek 

beeldend te maken. Ik schilder het maar analyseer 

het niet. Dat mogen anderen doen. 

Je noemt Tranströmer. Dat is inderdaad een 

inspiratiebron voor me. Naar zijn gedichten 

grijp ik met enige regelmaat. Ook lees ik 

graag filosofie, maar ook proza. Literatuur, in 

welke vorm dan ook, is voor mij een belangrijk 

perspectief. Dus ik denk wel dat het klopt wat 

je zegt. Ik heb die Amerikaanse muziek als 

het ware meegenomen naar dit land. En hier 

raakt het vermengd met alles waarmee ik in 

aanraking kom.” 

Als je zegt dat je met de muziek schildert, zet 

je dan ook een ideale wereld neer? Een wereldbeeld 

bijvoorbeeld? 

“Nee, ik ben geen proclaimer, geen verkondiger. 

Mijn muziek spreekt voor zichzelf. Ik ben als 

persoon begaan met de wereld, ook, en vooral, 

die om me heen. Een tijd geleden speelde ik ergens 

waar ook onze huidige (centrumrechtse, 

LD) minister-president aanwezig was. Ik heb 

gewoon mijn ding gedaan maar hoopte toch 

dat hij mijn subliminale boodschap begreep. En 

die boodschap staat voor verbinding en geen 

polarisatie of uitsluiting.” Lachend: “Maar of 

dat is overgekomen weet ik niet. Je hoopt dat 

zo iemand iets uit de muziek, of welke andere 

kunstvorm dan ook, haalt waar de samenleving 

iets aan heeft. 

Ik ben een troubadour, dus hoop ik dat luisteraars 

meegaan in het verhaal en de sfeer die ik 

oproep. Ik ben geen entertainer, maar wel een 

artiest. Een entertainer wil vermaken, doet een 

kunstje. Als ik speel doe ik niet aan huichelen, 

aan doen alsof. Als ik me up voel en dus een 

goede dag heb ben ik extraverter dan wanneer 

dat niet het geval is. In beide gevallen geef ik 

alles wat ik in huis heb. Het is alleen niet zo dat 

ik een rol speel als ik optreed.” 

Hoe werkt de inspiratie bij jou? Ingeving of 

transpiratie? 

“De inspiratie is de transpiratie, denk ik. Je 

moet werken om iets voor elkaar te krijgen. 

Je moet klaar zijn om de spontane inval te 

vangen. Ik denk dat het zo werkt.” 

Je lijkt me iemand die veel in zijn hoofd zit. 

Maar je bent ook een familieman. Is dat niet 

moeilijk te combineren? 

“Het is vooral een kwestie van goed organiseren. 

Je noemt me een family man, maar ik 

weet eerlijk gezegd niet wat dat is. Ik vraag me 

vaak af wat ik ben. Who the fuck is that? Ik voel 

me verantwoordelijk voor mijn ‘kudde’, mijn 

gezin, dat is zeker zo. Maar ben ik een man? 

Ik stel me veel vragen over de identiteit van 

de dingen die altijd vast leken te staan. Wat ik 

echt ben? Een ziel op aarde. 

Die verantwoordelijkheid die ik voel heeft 

vroeger ook wel eens tot een bijbaan geleid. 

Zo heb ik een poos op een kerkhof gewerkt. Ik 

moest mensen de weg wijzen naar een bepaald 

graf. In de tijd dat ik er werkte heb ik echter 

geen enkele kuil hoeven graven, want er vond 

werkelijk geen enkele begrafenis plaats.” 

Je muziek ademt soms een sfeer uit van desolate 

onherbergzaamheid. Herken je dat? 

“Desolaat weet ik niet. Feit is wel dat ik me 

aangetrokken voel tot plekken die ver van de 

bewoonde wereld af liggen. De uitgestrektheid 

van het platteland. Zo woonde ik in die oude 

kapel op het platteland. Ik houd van oude 

dorpen, kleine gemeenschappen. Ik houd ook 

van kerken, van meditatieve stilte. Maar het is 

beslist niet zo dat ik een loner ben. 

Zo houd ik van touren, van nieuwe mensen ontmoeten. 

Elk jaar leg ik zo’n 60.000 kilometer af. 

Ik rijd altijd zelf de tourbus, de Volkswagen, dat 

vind ik aangenaam.” 

Dan wordt het tijd om te gaan. Op de grond 

gezeten trekken we onze schoenen aan. “We 

wilden hier in de hal altijd al een stoeltje 

neerzetten. Is er nooit van gekomen, sorry.” Hij 

vraagt of hij een foto kan maken van het tafereel. 

Twee mensen die onhandig op de grond 

zitten, op hun knieën gaan om het schoeisel 

aan te binden. “Hoe vaak krijg ik zo’n tafereel 

te zien?”, zegt hij lachend. “Mijn vrouw zal dit 

amusant vinden.” ■ 

Christian Kjellvander live: 7 maart in Djingel 

Djangel, Antwerpen; 8 maart in Zonnehuis, 

Amsterdam; 9 maart in 4AD, Diksmuide; 10 maart 

in LuxorLive, Arnhem. 


Ludo Diels (links) en Jesper Lindell voor een kast met exclusieve denim jeans 

ONOPVALLEND OPVALLEND 

JESPER LINDELL 


IEMAND OM OP HET VIZIER TE HOUDEN, ZO STOND DE ZWEED JESPER LINDELL BIJ ONS TE BOEK. EEN MAN MET 

EEN MARKANT STEMGELUID EN DRIE ALBUMS DIE EEN STIJGENDE LIJN VERTONEN IN EEN STIJL DIE TERUG- 

GRIJPT OP GROOTHEDEN ALS LITTLE FEAT, VAN MORRISON EN VOORAL THE BAND. NIET VERRASSEND, MAAR 

WEL VERRASSEND GOED IN ZIJN GENRE. HET NIEUWE ALBUM BEFORE THE SUN KOMT UIT IN MAART. 

TEKST LUDO DIELS FOTO’S HAN ERNEST

We spreken Jesper Lindell in de Slakthusgatan, even buiten 

Stockholm, waar vroeger de slachthuizen waren en dat nu 

is omgeturnd tot een hip gebied met bedrijven, restaurants 

en culturele instellingen. Op weg naar onze interviewplek 

waren ons gebouwen in Art Nouveau-stijl uit het begin van de twintigste 

eeuw in het vooruitzicht gesteld. Een stijl die in Zweden ongebruikelijk 

schijnt te zijn voor industriële gebouwen. Inderdaad, lopende door dwarrelende 

sneeuw, zien we links en rechts interessante bouwwerken, maar 

de gps stuurt ons in de richting van autoschadebedrijven en uitdeukers 

van velerlei soort. Ergens tussen KIA Skadeverkstad en Järn Flinks Godsmottagning 

moeten we zijn. Verreweg de meest aparte plek de ik ooit 

bezocht voor een interview. 

Lindell staat ons op te wachten en leidt ons naar een niet als zodanig 

te herkennen zij-ingang. Per goederenlift gaan we naar beneden. Daar 

ontmoetten we Mats Andersson die er het bedrijf Indigofera runt, dat 

rauwe denim jeans maakt die bij veel rootsartiesten, onder wie Israel 

Nash, goed in de smaak vallen. Niet goedkoop overigens, want er liggen 

spijkerbroeken van wel duizend euro. Ook Lindell wordt er – passend bij 

zijn ongepolijst klinkende muziek – in het nieuw gestoken. 

Ergens valt de plek goed met hem te rijmen. Een onopvallende plek in 

een gebied dat een sfeer van weleer oproept, maar waar kleding ligt van 

uitmuntende kwaliteit. Iemand die zo bescheiden is als Jesper Lindell 

mag zich gelukkig prijzen met promotors à la Robbie Klanderman in 

Amsterdam en zijn evenknieën in Zweden. Die zetten hem neer als: 

‘a soulful statement, claiming musical territory previously inhabited by greats 

like Van Morrison, Boz Scaggs and The Band. Now there’s a new kid in town 

and his name is Jesper Lindell’. En daar staat dan ook nog een uitroepteken 

achter. 

Ongeluk heeft hem gebracht waar hij nu is, zou je kunnen stellen wanneer 

je Jesper Lindells cv leest. Hij groeit op in Ludvika, een 

arbeidersstad op zo’n twee uur rijden van Stockholm. Daar 

blinkt hij uit als voetballer en droomt hij van een flitsende 

carrière, zoals vrijwel elke jongen die een beetje kan 

ballen. Maar op zijn dertiende breekt hij zijn been. Zijn 

oudere broer Anton probeert de beteuterde Jesper 

op te vrolijken met zijn gitaar en vanaf dat moment 

is het instrument een vaste waarde in zijn leven. Hij 

gaat in bands spelen. Veel stevige seventies rock met 

nummers van Thin Lizzy en Grand Funk Railroad. Hij trekt 

naar Gotenburg, wordt postbode en speelt in de band King 

Harvest, vernoemd naar een nummer van The Band. Even lijkt 

het erop dat de groep een platencontract, maar het loopt op niets uit. 

Lindell gaat solo en brengt in 2017 de ep LITTLE LESS BLUE uit, waarvan 

Moving Slow op Spotify tot op de dag van vandaag zijn best beluisterde 

nummer is. Niet verwonderlijk, want dat nummer, met Klara Söderberg 

van First Aid Kit op de achtergrond, is van grote klasse. 

Na zijn album EVERYDAY DREAMS uit 2019 bouwt hij een eigen studio, 

formeert een band en tourt door Scandinavië. Maar net als zijn carrière 

vlucht begint te nemen wordt hij ernstig ziek. Er moet een nier worden 

getransplanteerd. Door de coronaperiode duurt dat veel langer dan 

gepland. Lindell was radeloos. “Het was een nachtmerrie.” 

Op z’n achtentwintigste moest hij weer opnieuw beginnen. In 2022 kwam 

hij op de proppen met het album TWILIGHTS, waarop hij terugkeek op 

die eenzame periode van zijn leven. En nu amper een jaar later volgt 

BEFORE THE SUN. “Met mijn vorige album keek ik terug op die voor mij zo 

sombere tijd. Er klinkt weliswaar hoop in door, maar ook twijfel en soms 

zelfs vertwijfeling. Op BEFORE THE SUN heb ik die tijd achter me gelaten. 

In feite liggen die twee albums dus in elkaars verlengde, van ziek naar 

Gedenkplaat in Stockholm voor neergeschoten premier Olof Palme 

gezond, van angst naar vertrouwen in de toekomst. Ik ben niet gauw 

tevreden, maar dit album is voor mij heel bijzonder.” 

Kun jij je nog herinneren wat het eerste moment was waarop je dacht: 

ik word muzikant? 

“Ik denk dat het twee momenten waren. Het eerste was dat mijn broer 

me die gitaar gaf. Natuurlijk luisterden we thuis ook veel muziek. Mijn 

vader houdt van Wishbone Ash en mijn moeder van Bowie. Mijn broer is 

meer een soulman. Ik was in de ban van Thin Lizzy en Elvis, nog steeds 

trouwens. Het tweede defining moment was toen ik bij mijn oom op z’n 

VHS-video The Last Waltz dag. Ik was verkocht. Tot op de dag van vandaag 

is die concertregistratie door Martin Scorsese voor mij een bron 

van inspiratie. De mensen die later mijn helden zouden worden, zoals 

Van Morrison en The Band, zag ik toen voor het eerst.” 

Je steekt je schatplichtigheid niet onder stoelen of banken. 

Hoe zou je de ontwikkeling van jouw eigen muziek vanaf 

2017 tot nu beschrijven? 

“Nadat ik mijn eigen studio bouwde en meer vlieguren 

maakte is de sound opener geworden, meer met een 

live vibe. Ook thematisch is er wel iets veranderd. 

Vroeger verzon ik verhalen voor mijn liedjes, tegenwoordig 

komen teksten en ideeën hoe langer hoe 

meer uit mijn eigen leven en mijn eigen omgeving. Ik 

werk overigens ook als producer. Voor zanger/componist 

Magnus Carlson (vroeger lid van The Weeping Willows, LD) 

heb ik ook nummers geschreven.” 

Wat maakt een tekst tot een goed verhaal? 

“Voor mij gaat het erom dat ik er beelden bij krijg, dat ik het kan visualiseren. 

Liedjes van John Prine hebben die eigenschap. Ook een song als 

Martha van Tom Waits roept sterke beelden op.” 

Struin je het internet af om inspiratie te vinden? 

“Ik volg een aantal radiostations en ik kijk bijvoorbeeld veel naar de 

concertopnamen van KEXP in Seattle. Wat ik ook mooi vind zijn de 

Tiny Desk Concerts van de Amerikaanse publieke zender NPR. Teksten 

schrijven behelst ook veel navelstaren, zo heb ik gemerkt. Je moet het 

de tijd geven, het laten rijpen.” Lachend: “Stelen behoort trouwens ook 

tot het handwerk van een musicus. Dat geldt voor teksten net zo goed 

als voor muziek. Dus dat doe ik ook. Ik pak alles wat niet vastzit.” 

Ben je ingebed in een scene hier in Zweden of ben je meer een eenling? 

“De muziekscene, zeker op gebied van roots en americana, is hier sterk 

ontwikkeld. Ik volg het van een afstandje. Ik ben goed bevriend met First 

Aid Kit en heb bewondering voor wat The Tallest Man On Earth doet. 

Maar om nu te zeggen dat ik dat alles op de voet volg… nee.” ■ 


FAMILY STORIES 

THE NORTHERN 

BELLE 

THE NORTHERN BELLE IS DE BAND ROND STINE ANDREASSEN, DIE OPGROEIDE IN TROMSØ, EEN STAD DIE IS 

GELEGEN IN DE POOLCIRKEL. DE MEER DAN 400 BRIEVEN DIE HAAR OPA AAN HAAR OMA SCHREEF VORMDEN 

HET UITGANGSPUNT VAN BATS IN THE ATTIC, EEN ALBUM OVER LIEFDE EN VERLANGEN. 

TEKST LOUIS NOUWS FOTO JULIA MARIE NAGLESTAD 


Mijn opa zat bij de marine en was vaak maanden van huis. 

Vanaf de late jaren vijftig tot halverwege de jaren zeventig 

schreef hij zijn vrouw – mijn grootmoeder – brieven, in het 

begin twee per week. In totaal zaten er in dozen op zolder 

van oma meer dan vierhonderd. Zij vond dat ik ze moest lezen en ik 

was de enige in de familie die ze dat toestond. Zelfs mijn moeder heeft 

ze nooit ingezien omdat oma vond dat ze dingen zou kunnen lezen die 

haar misschien verdriet zouden doen. Het zijn vaak heel persoonlijke 

ontboezemingen die opa op papier zette. Mijn oma vindt het vooral 

reuze interessant dat ik songwriter ben. Dat was misschien 

wel de werkelijke reden dat ik de brieven mocht meenemen. 

Ze hoopte dat er iets moois uit zou voortkomen.” 

Stine Andreassen (37) woont al enige tijd in Oslo waar 

ze deel uitmaakt van de bloeiende rootsscene in de 

Noorse hoofdstad. Met Live Miranda Solberg, Halvor 

Falck Johansen en Bjørnar Ekse Brand seth vormt 

ze de ‘supergroep’ Silver Lining. The Northern Belle 

is haar uitlaatklep voor de meer persoonlijke songs. 

Overigens moet de inbreng van de andere bandleden 

niet worden onderschat. “Ze komen uit alle delen van 

Noorwegen en ieder brengt andere invloeden en instrumenten 

mee. Maar ik schrijf alle songs en die voelen dan ook als mijn kindjes. 

Bij Silver Lining werken we meer samen aan nummers en moeten de 

anderen er ook mee instemmen dat een nummer op het album komt.” 

Emoties 

We hebben elkaar vorig jaar in Oslo ontmoet op het kantoor van platenlabel 

Die With Your Boots On, maar nu spreken we elkaar via Zoom. 

“Sommige nummers van BATS IN THE ATTIC hadden niet misstaan op een 

album van Silver Lining, maar deze songs voelen zo persoonlijk dat ze 

echt op dit album thuishoren. Ik begon eraan te werken met het idee 

dat het een conceptalbum moest worden gebaseerd op de brieven van 

mijn opa. Maar in de loop van het proces gebeurde er zoveel in mijn 

leven dat ik ook over die gebeurtenissen ben gaan schrijven. Zo werd ik 

moeder van een zoon en overleed een van mijn beste vriendinnen. Uiteindelijk 

is het een album geworden met als universeel thema liefde en 

verlies. En verlangen natuurlijk, want mijn grootouders waren zo vaak 

van elkaar gescheiden. Veel van de gevoelens die mijn opa beschreef 

herkende ik ook. Zulke emoties zijn van alle tijden en iedereen krijgt er 

vroeg of laat mee te maken. Dus een nummer als Hell & Back begon als 

een song over de liefde tussen opa en oma en eindigde als een song 

over mezelf.” 

“Mijn opa is ruim dertig jaar geleden overleden, toen ik zes jaar oud 

was. Dus ik kende hem niet zo goed. Door de brieven kwam hij veel 

meer tot leven. Dat is heel waardevol. Ik leer nu eigenlijk pas mijn 

familiegeschiedenis echt kennen, want veel dingen wist ik niet. Het hele 

proces heeft ook de band met mijn oma en met mijn moeder 

versterkt. We praten meer over vroeger en over emoties.” 

Showstopper 

Oma was erg ingenomen met het nummer Merchant 

Navy Hotel, dat gaat over haar verblijf in het Engelse 

Middlesbrough waar haar man een tijd was gestationeerd. 

“Ze zou voor twee weken gaan, maar verbleef er 

een paar maanden. Ze vond het nummer heel mooi, tot 

mijn grote opluchting. Want toen ik zo’n tien jaar geleden 

met The Northern Belle begon, schreef ik ook een song voor 

haar. Ze vond het maar niks. Veel te langzaam. Oma houdt van 

muziek waarop je kan dansen.” 

Even Dylan Can’t Make This Right gaat over een vriendin van Stine 

Andreassen die zichzelf tijdens de coronalockdown van het leven 

beroofde. “Ik heb dat nummer gezongen op haar uitvaart. Sorry, ik 

ga weer huilen als ik hierover praat. Het was emotioneel. We vormden 

een hechte vriendengroep in Tromsø en samen zongen we tijdens de 

bijeenkomst Girl From The North Country van Bob Dylan. Ze was een 

prachtige meid. Helaas zit iemand soms zo met zichzelf in de knoop dat 

je haar niet kunt helpen. Als ik eraan denk dat ze nooit mijn zoon zal 

zien opgroeien… dat maakt me zo verdrietig. Het hele album zit voor mij 

vol emotie. Nu het eindelijk uitkomt en we het live kunnen spelen zal het 

een beetje gek voelen dat mensen deze ontboezemingen zullen horen. 

Maar ik denk en hoop eigenlijk dat iedereen er zo zijn eigen gevoelens 

en gedachten bij heeft. 

Een paar songs hebben we al live gespeeld en dat was genieten. Navy 

Merchant Hotel blijkt een echte showstopper, waarbij Bjørnar en Ole

Luistertips 

Paal Flaata 

SONGS - THE TRILOGY COLLECTION 

(2017) 

Hij is de veteraan van de Noorse rootsscene. 

Op deze 4-cd-box covert de inmiddels 65- jarige 

zanger nummers van respectievelijk Townes Van Zandt, Mickey 

Newbury, Chips Taylor en diverse artiesten op cd #4. Je hoeft 

songs niet zelf te hebben geschreven om ze zo te vertolken dat 

het eigen nummers lijken. 

Signe Marie Rustad 

PARTICLES OF FAITH (2023) 

Heaven wijdde slechts twee regeltjes aan dit 

album. Daarin kwamen dan wel de woorden 

‘indringend’ en ‘bijzonder’ voor, maar nog altijd 

is dat wat pover om de pracht van het album te duiden. Naast 

een betoverende stem heeft Rustad een buitengewoon talent 

voor het vinden van oorstrelende melodieën. Tijdloos is de best 

passende kwalificatie. 

Ane Brun 

HOW BEAUTY HOLDS THE HAND OF 

SORROW (2020) 

Al vanaf haar debuutalbum SPENDING TIME 

WITH MORGAn (2003) is de Noorse songbird een 

Heavenfavoriet. Daarop klinkt ze nog als een echte singersongwriter; 

Morgan is de naam van haar gitaar. Op de latere 

albums is haar muzikale horizon verbreed, maar wat blijft is 

de schoonheid. In het coronajaar was dit album een remedie 

tegen rampspoed. 

First Aid Kit 

STAY GOLD (2014) 

Het album met de hitsingle My Silver Lining 

betekende de internationale doorbraak van 

Johanna en Klara Söderberg. De samenzang is 

hun forte. De Zweedse zussen werkten vervolgens zo hard dat 

ze er bijna aan onderdoor gingen. Na een periode van bezinning 

keerde het duo in 2022 terug met het album PALOMINO. 

Christian Kjellvander 

HOLD YOUR LOVE STILL (2023) 

Na het autobiografische ABOUT LOVE AND 

LOVING AGAIN (2020) is HOLD YOUR LOVE STILL 

meer naar buiten gericht. Met onderwerpen als 

klimaatverandering en ongelijkheid is het niet bepaald lichtvoetig, 

maar de Amerikaanse Zweed biedt ook genegenheid en 

hoop, met zijn Nick Cave-achtige stem en dictie. 

allebei op gitaar soleren à la The Allman Brothers Band. In april en mei 

spelen we in Noorwegen in grotere zalen dan we gewend zijn. Daar kijk 

ik echt naar uit. We zijn trouwens ook gebeld door café De Amer in 

Amen met de vraag of we beschikbaar zijn. Dus wie weet, komen we ook 

jullie kant nog op.” ■ 

Efterklang 

ALTID SAMMEN (2019) 

Dit is dan wel geen typisch rootsalbum, het 

straalt wel de rust en schoonheid uit die zo 

typisch lijkt voor (veel) muziek uit Scandinavië. 

Het Deense trio werkte nauw samen met B.O.X., een barokensemble 

uit Antwerpen dat gebruikmaakt van oude instrumenten, 

en met een koor uit IJsland. 


BLACKBIRD 

ONGETWIJFELD 


MOCHT TWIJFEL EEN JAS ZIJN, DAN HEEFT MEREL ‘BLACKBIRD’ KOMAN DIE VAN ZICH AFGEWORPEN. MET EEN 

ROZE BRIL OP BESCHOUWT ZE HET LEVEN. EN DAT IS NIET ALTIJD MAKKELIJK. 

TEKST STEVEN WALTER FOTO HAN ERNEST 

Voordat vier jaar geleden Blackbirds gelijknamige debuutplaat 

verscheen, verzuchtte ze in Het Parool dat één gedachte 

continu door haar hoofd spookte: ‘Ben ik hiervoor wel goed 

genoeg?’ Sindsdien groeide haar zelfverzekerdheid. “De twijfel 

zat niet in mijn kunnen als zangeres. Al mijn hele leven zing ik. Het zat 

hem in het schrijven. Had ik daar wel talent voor? Had ik iets te vertellen? 

Ik zag artiesten die best een heftig leven leidden. Misschien was ik 

niet fucked up genoeg. Had ik te weinig meegemaakt in mijn leven. Zo’n 

gedachte kan verlammend werken. Zelfs als ik iets moois in handen had, 

herkende ik het bij wijze van spreken niet.” 

Pas als anderen zeiden dat iets goed was, nam dat wat spanning weg. 

Maar het verdween nooit helemaal. Door veel te spelen werd ze wel 

zelfbewuster. Het resulteerde eind 2023 in PINK SHADES, album nummer 

twee en helemaal haar project. “Als songwriter, überhaupt als een creatief 

persoon, moet je steeds in de spiegel kijken. Ook als je daar geen 

zin in hebt. Hoe irritant het soms ook is, je bent met jezelf bezig. Dan 

leer je patronen herkennen. Kijken wat binnen handbereik ligt, wat mogelijk 

is. In het begin van mijn carrière zong ik vooral jazz, maar ik wilde 

niet de nieuwe Ella Fitzgerald worden. Dat wist ik wel. Door jazz gingen 

mijn harmonische mogelijkheden wel vooruit. Verschillende muziekstijlen 

vind ik vet, maar ik dacht lang dat je genres niet moest mixen. Door 

het gewoon te doen, merk je wat werkt en wat niet. Jazz en rock kunnen 

prima samen. Ik weet nu hoe je een productie opbouwt.” 

Rasoptimist 

In het café aan de Amsterdamse Kloveniersburgwal waar het interview 

plaatsvindt, licht Blackbird (36) PINK SHADES toe. De roze bril is het kenmerk 

van de rasoptimist. “Er is zoveel moois in de wereld. Vriendschap, 

liefde van familie, volle glazen onder een sterrennacht. Ik geniet snel van 

dingen. Ik leerde om ook bij tegenslag naar de positieve kant van iets te 

kijken. Een nummer als Built And Broken gaat over hoe je gevormd wordt 

door de mensen om je heen. Er zijn er die je hart breken, maar ook 

die onvoorwaardelijk voor je klaar staan. Tuurlijk ben ik teleurgesteld 

geweest. Soms zit je ernaast en ja, daar kun je pijn van krijgen. Achteraf 

herkende ik het pas, ik zag de rode vlaggen niet. Hier en daar zit dus 

een klein litteken, maar ik ben er nog steeds.” 

Ze verwijst naar een project dat ze deed met Jack Poels van Rowwen 

Hèze. “Hij zei dat als je je arm breekt, de plek van de breuk nieuw bot 

krijgt en daarmee het sterkste deel van je arm wordt. Iemand met een 

roze bril wordt af en toe naïviteit verweten, maar dat ben ik niet. Sterker 

nog, ik ben heel realistisch. Voor ik mijn conclusies trek, heb ik verschillende 

kanten van een situatie bekeken. De twijfel is er niet meer. Het is 

eerder weemoedigheid. Ik ben erg teleurgesteld geweest, maar ik ben 

er een soort van oké mee. Ik heb het geaccepteerd. Dat geeft een nieuw 

gevoel van zelfvertrouwen – of zelfliefde of hoe je het ook wilt noemen. 

Er zijn nog altijd schaduwkanten, alleen krijg ik het voor elkaar om onderaan 

de streep te denken: Alright. Als shit gebeurt, is dat rot. Maar als 

je er niets aan kunt veranderen heeft het geen zin lang in dat negatieve 

gevoel te blijven hangen. Dat is niet voor iedereen dat de manier om 

met narigheid of pech om te gaan, maar Zo zo werkt het voor mij. Tegen 

iemand die echt zwartkijkt, zal ik nooit zeggen: ‘Hé, denk eens wat positiever’, 

want dat werkt niet. Hoe je met iets omgaat, is strikt persoonlijk.” 

Op de stamtafel ligt een krant, barstensvol berichten over polarisatie, 

oorlogen, vluchtelingen en klimaatverandering. “Zolang ik leef heb ik 

geen periode meegemaakt met zoveel ellende in de wereld. Dan is het 

best moeilijk om die roze bril op te houden. Je kunt je in die rottigheid 

verliezen. Het is goed om het niet weg te stoppen. Ik praat er met goede 

vrienden over en dat doet mij goed. Het allerbelangrijkste is dat je positief 

blijft en je richt op waar je invloed op kan uitoefenen.” 

Op de radio komt een nummer voorbij van de Sugababes. Meteen neuriet 

ze mee. “Door corona wilde ik graag terug naar een tijd waarin alles 

nog zo makkelijk leek. Voor mij waren dat de jaren negentig, toen ik op 

de middelbare school zat.” Daar kreeg ze ook haar latere artiestennaam. 

Haar docent Engels noemde de Limburgse niet Merel, maar blackbird. “Ik 

vond de muziek van rockchicks als Alanis Morissette en Sheryl Crow te 

gek. Waar ik ook vaak naar luisterde waren de liedjes van die UK-girlbands 

als Sugababes. Overload… een topnummer. Spice Girls? Ik was een 

megafan. Ginger Spice (Geri Halliwell) vond ik het coolst. Haar stijl was 

gewoon het leukst. Popliedjes die kloppen, daar hou ik van. Kijk en luister 

voorbij dat meisjesachtige en dan hoor je toch echt dikke platen. Lief 

gezongen, maar daaronder zitten een echt rockende gitaar en slimme 

hooks. Voor PINK SHADES heb ik die nineties-inspiratie gegrepen.” 

Prikkels 

Blackbird wil zich vrij voelen, als een vogel. “Zoals ik me nu voel, maar 

liefst nog een beetje vrijer. Zoals David Bowie. Eerlijk gezegd ben ik een 

beetje geobsedeerd door hem. Hij deed telkens waar hij zin in had. Een 

fascinerende muzikant en persoonlijkheid. Ik kan muziek fantastisch 

vinden zonder dat ik inzoom op de persoon achter de nummers. Bij 

Bowie is dat anders. Ik kom graag in Berlijn en ik heb daar alle Bowieplekken 

opgezocht.” 

Het is de stad waar ze het liefst vertoeft. PINK SHADES is er deels 

geschreven. “Het is de meest vrije stad op de wereld. Zodra ik er ben 

gaan mijn antennes aan. Ik word er geprikkeld. Ik schreef er mijn eerste 

liedjes. De stad geeft een creatieve overdosis. Toch kun je je er soms 

eenzaam voelen. Het is ook een ruwe stad, met zwervers, junks, troep op 

straat. Het is er wijds, zodat je je klein kunt voelen. Maar er zit beweging 

in Berlijn, waardoor de stad je veel geeft. Ik merkte dat onder meer in 

de zomer van 2022. Samen met twintig andere Nederlandse artiesten, 

producers en dj’s verbleef ik er een tijdje in een hostel. Een residentie 

waarvoor ik na de winst van de Limburgse Popprijs (in 2021, SW) was 

uitgenodigd. We kregen alle vrijheid. Er was één regel: ’s avonds samen 

eten. Voor de rest mocht je doen wat je wilde. Mensen schreven samen, 

hielpen elkaar. Het gaf een creatieve injectie. Waanzinnig. Met een brak 

hoofd zong ik daar Built And Broken in. Mijn stem was eigenlijk kapot. 

‘Dat wordt het niet’, dacht ik nog, maar na de opname wist ik dat dit een 

sleutelnummer van de nieuwe plaat kon zijn. Dat leren herkennen hoort 

bij het maken van stappen.” 

“Optreden is het leukste dat er is. Ik wil het de rest van mijn leven blijven 

doen. Graag met mijn huidige band. Paradiso uitverkopen zou geweldig 

zijn, net als op de hoofdpodia van Pinkpop en Lowlands staan. Om dat te 

bereiken moeten we nog verder doorgroeien. Het is voor mij ook niet het 

eindpunt, maar een punt op de horizon. Een concert geven in Berlijn? Ik 

mag hopen dat het ooit gaat gebeuren.” ■ 

Blackbird live: 16 februari in De Oosterpoort, Groningen; 18 februari in Rotown, 

Rotterdam; 22 februari in Victorie, Alkmaar; 24 februari in Paard, Den Haag; 

1 maart in Grenswerk, Venlo; 2 maart in Metropool, Hengelo. 


KNALLEN 

THE TIBBS 

NA EEN SPECTACULAIRE DOORSTART IN 2018 IS SOULBAND THE TIBBS MET RAVISSANT BOEGBEELD 

ROXANNE HARTOG TOT VER IN HET BUITENLAND POPULAIRDER DAN OOIT. HUN NIEUWSTE WORP KEEP IT TO 

YOURSELF VORMT DAARVAN HET KLINKEND BEWIJS. 

TEKST MARCEL HAERKENS FOTO SVEN BENJAMINS 


Toen in 2018 Elsa Beckman, tot dan de zangeres van The Tibbs, 

kenbaar maakte dat ze een solocarrière ambieerde, was dat wel 

even schrikken voor de rest van de band. Die had inmiddels een 

ijzersterke livereputatie, een contract met het Italiaanse toplabel 

Record Kicks en de single Next Time/The Story Goes van het bejubelde 

album TAKIN’ OVER (2016) kreeg wereldwijd airplay. Stoppen was dan ook 

absoluut geen optie, vertelt bassist Michael Willemsen. “We hebben alle 

mogelijke scenario’s doorgelopen en ook al zat er een man bij de eerste 

audities, al met al hadden we toch onze zinnen gezet op een zangeres 

van het kaliber Elsa, met de nadruk op het feit dat we geen kopie van 

haar zochten. Ze moest origineel zijn en genoeg eigen artistieke bagage 

meenemen. Al tijdens het auditeren kwam de naam van Roxanne Hartog 

in beeld. We hadden een clipje van haar gezien en ze trad regelmatig op 

in Bourbon Street Amsterdam en Club Dauphine, waar ze onder meer 

werk van Etta James zong. Ze zat op dat moment in Brazilië maar wij 

hadden allemaal het gevoel dat zij binnen onze band zou passen, dus 

hebben we gewacht tot ze terugkwam. Rox heeft min of meer voor de 

vorm nog auditie gedaan maar de zaak was snel beklonken.” 

Northern soul en vooral dan de meer obscure b-kantjes, dat is wat we 

ons moeten voorstellen bij het oorspronkelijke coverrepertoire van The 

Tibbs uit Noord-Holland, die naast Hartog en Willemsen verder bestaat uit 

Henk Kemkes (gitaar), Anton Titsing (toetsen), Bas de Vries (drums), Berd 

Ruttenberg (baritonsax), Frank Stolwijk (tenorsax) en Siebe Posthuma de 

Boer (trompet). Van daaruit hebben ze gestaag gewerkt aan eigen materiaal 

waarin echo’s van Stax, Motown, Daptone en een enkel skanummer 

weerklinken. “We houden allemaal veel van reggae, ska en rocksteady”, 

verklaart Willemsen. “De titelnummers van onze albums ANOTHER SHOT 

FIRED en KEEP IT TO YOURSELF zijn ska en we hebben ooit een skaversie 

opgenomen This Strange Effect, een nummer van Ray Davis waar Dave 

Berry in de jaren zestig een grote hit mee had. Dat is terecht gekomen 

op de verzamelaar THE EXPLOSIVE SOUND OF TODAY’S SCENE van ons eigen 

label. Live spelen we ook nog wel eens een paar nummers in dat genre. 

Gewoon omdat het past bij de band en omdat we het leuk vinden.” 

“Daar sluit ik me helemaal bij aan”, zegt Roxanne Hartog die inmiddels is

aangeschoven. Gevraagd naar een muzikale opvoeding verwijst ze naar 

haar Amerikaanse moeder. “Zij draaide toen ik klein was veel soul en 

jazz. Motown, Sam Cooke, Etta James. Ik hou van muziek uit de jaren 

vijftig, zestig en zeventig, dus dat sloot prima aan bij de smaak van de 

rest. Of het leeftijdsverschil van invloed is geweest? Ik ben natuurlijk 

een stuk jonger dan de anderen en aanvankelijk was het wel even 

wennen, maar ik heb het nooit vervelend gevonden en vind het wel gezellig. 

Het klikt goed tussen ons en het is fijn om te werken met ervaren 

mensen.” 

Willemsen: “Het is een wisselwerking. Zij komt in een stabiele band 

die al jaren samenspeelt en wij worden gestimuleerd door de nieuwe 

energie die Rox inbrengt. En we zijn ondertussen alweer een jaar of zes 

samen natuurlijk.” 

Gedisciplineerd 

Getuige het album ANOTHER SHOT FIRED uit 2020 manifesteerde Roxanne 

Hartog zich van meet af aan als volwaardig lid van The Tibbs. Ze is 

verantwoordelijk voor alle teksten, schrijft beklijvende melodielijnen 

en is ook nog eens een in het oog springende podiumpersoonlijkheid. 

“De teksten schrijf ik zelf omdat ze erg persoonlijk zijn. Ik blijf altijd erg 

dicht bij mezelf en verwerk er eigen ervaringen in. In het begin wierp 

dat nog wel eens barrières op als ik ze de anderen moest voorzingen, 

maar tegenwoordig houd ik me minder in. Alleen voor de Claw Boys 

Claw-cover Rosie op ons jongste album heb ik de gevoelens van iemand 

anders moeten verwoorden. Dat was best lastig want ik kende het nummer 

niet. Het was een voorstel van Berd. Ik had wel even tijd nodig om 

het mezelf eigen te maken, maar achteraf ben ik er wel tevreden over. 

Het is een echte Tibbs-song geworden. 

Wat componeren betreft stuurt Henk me meestal wat ideetjes waarmee 

ik aan de slag ga. Vervolgens gaan we er met de hele band aan 

sleutelen. Dat proces werkt prima en hebben we ook voor KEEP IT TO 

YOURSELF toegepast.” 

Willemsen: “We zijn wat dat betreft heel gedisciplineerd. Dat moet ook 

wel met acht bandleden. Je kan niet in de studio alles nog eens opnieuw 

gaan arrangeren. Als we gaan opnemen zijn de nummers klaar. Bij de 

laatste repetities komt onze vaste producer Paul Willemsen erbij zitten 

en maken we de arrangementen af. Het komt hooguit een keer voor 

dat we een kleinigheid veranderen of wat dub toevoegen. Als we een 

eindproduct hebben gaat het in de mix en werkt Paul alleen nog even 

met Rox samen.” 

Hartog: “In principe was het album binnen drie dagen klaar, maar ik heb 

achteraf toch nog wat dingen apart opgenomen waar ik niet tevreden 

over was. Omdat we met dit album wilden knallen heb ik er nog twee 

dagen extra mijn schouders onder gezet om het pas te laten gaan toen 

ik zelf voelde dat het genoeg was. Je probeert toch altijd of het niet nog 

ietsje beter kan. Volgens mij is dat wel gelukt.” 

Producer/musicus Paul Willemsen, onder meer bekend van zijn werk 

met Lefties Soul Connection, Beans & Fatback, Ruben Hein en Michelle 

David, die niet alleen op het nieuwe album een prominente rol speelt 

maar op al hun platen inclusief de eerste ep die The Tibbs ooit uitbracht, 

verdient een extra vermelding. Hij mag beschouwd worden als 

het negende bandlid. Michael Willemsen vind het van betekenis om ook 

nog iemand anders te noemen. “We hebben dit album opdragen aan 

Coen de Vries, die nog kort aan KEEP IT TO YOURSELF heeft meegewerkt. 

Coen was onze saxofonist en is augustus 2022 overleden. Dat hebben 

we met z’n allen doorgemaakt en het heeft onze onderlinge band alleen 

nog maar hechter gemaakt.” ■ 

The Tibbs live: 26 mei in Theater Het Deijlerhuis, Wassenaar. 

MUZIEKBOEKEN 

Het is voor de muziekliefhebber die 

dol is op het genre ‘als je dit leuk vindt, 

moet je hier ook eens naar luisteren’, 

even slikken als je begint aan Listen. 

On Music, Sound and Life (Canongate, 

336 blz., ca. €30,-), het eerste nonfictie 

boek van romanschrijver Michel 

Faber. Snobs zijn we, en hij gaat niet 

meedoen met dat delen van geheimtips. 

Hij is veel meer geïnteresseerd in wat 

muziek met ons doet en veel minder in 

welke muziek dat dan is. Hoe gedragen mensen zich die van 

bepaalde muziek houden, wat heeft het te maken met groepsvorming? 

Hoe bepaalt muziek wie we hopen te zijn? Waarom 

gaan sommige mensen op zoek naar het vertrouwde en willen 

anderen (onder wie Faber zelf) altijd iets nieuws horen? Dat 

zijn de vragen die Faber wél interesseren en daarover gaat 

Listen: over hoe muziek deel uitmaakt van ons leven. Het bloed 

kruipt trouwens waar het niet gaan kan. Terwijl je dit boek 

leest word je wel degelijk nieuwsgierig naar de muziek die 

Faber beschrijft: de intro’s van Coil, Italiaanse progrock, Alain 

Bashung, de elektronische muziek van Francis Bebey, zelfs 

een strijkkwartet van Beethoven (terwijl Faber vrijwel niets 

met klassieke muziek heeft). Is niet erg, dat soort inconsequenties 

typeren de ware muziekliefhebber. 

Will Hermes, de schrijver van Lou 

Reed. Koning van New York (Nijgh & Van 

Ditmar, vertaling Dirk-Jan Arensman, 

Petra van der Eerden, Auke Leistra en 

Jan Willem Reitsma, 544 blz, €29,99) 

is niet van de straat, zo blijkt uit de 

inleiding waarin hij Reeds muziek 

typeert als ‘een perfecte balans tussen 

het losgeslagen id en het intellectuele 

superego van de rock-’n-roll’. Pretentieus? 

Misschien, maar Hermes maakt 

de pretentie waar. Kunst en drugs; rock-’n-roll en poëzie; 

extravagante aankleding en introverte teksten: Lou Reed was 

een vat vol tegenstellingen. Met één constante: de muziek 

ging voor alles. De mede-New Yorker Hermes heeft dat goed 

begrepen. Ook wanneer hij schrijft over het persoonlijke leven 

blijft hij reflecteren op het verband met de muziek. Dat levert 

prachtige anekdotes op, van het vroege begin – toen hij hits 

op bestelling naspeelde voor het goedkope Pickwick-label – 

tot en met de relatie met Laurie Anderson, bij wie alles op 

zijn plek viel. Teksten waren misschien wel het belangrijkste 

voor Reed, vaak waren het verhalen over gemarginaliseerde 

figuren, maar het is ook fraai om te lezen over de moeite 

die hij deed om een fingerpicking-techniek in de vingers te 

krijgen. Hermes heeft een goeie hand van vertellen, wat blijkt 

uit de behendige manier waarop hij bekende bijfiguren uit 

Reeds leven introduceert: Andy Warhol, David Bowie, Delmore 

Schwartz, Rachel Humphreys, LaMonte Young, John Cale en 

Nico: beroemdheden en randfiguren en fascinerende personages 

in deze biografie. 

BERTRAM MOURITS 


STEM GEVONDEN 

VERA SOLA 

VERA SOLA – DE ARTIESTENNAAM VAN DANIELLE AYKROYD (35) – ZOCHT LANG NAAR HAAR STEM. LETTERLIJK. 

OFSCHOON ZE TOTAAL GEEN MOEITE HAD OM IN HET OPENBAAR TE SPREKEN, KLAPTE ZE DICHT ZODRA ZE 

GEACHT WERD TE ZINGEN. TERWIJL HAAR STEM KLINKT ALS EEN KLOK, ZOALS BLIJKT OP HAAR JONGSTE ALBUM 

PEACEMAKER. TEKST LOUIS NOUWS FOTO EBRU YILDIZ 


Haar achternaam verraadt muzikale genen. Ze is dochter van 

‘Blues Brother’ Dan Aykroyd, maar wil zich daar niet op laten 

voorstaan. Vandaar de keuze voor een artiestennaam. Moeder 

Donna Dixon is actrice. “We brachten als gezin ongeveer 

evenveel tijd door in Canada, waar mijn vader vandaan komt, als in New 

York. Als tiener was het in Canada wel wat eenzaam voor mij, maar ik 

luisterde veel naar muziek en ik was dol op lezen. Ik werd altijd aangetrokken 

door boeken die mijn leeftijd ver te boven gingen. Toen ik tien 

was vroegen ze me op school om een gedicht voor te dragen omdat er 

nonnen uit Italië op bezoek kwamen. Ik zat op een katholieke school. 

Ze hadden de keus aan mij gelaten, in de veronderstelling dat het een 

kinderlijk gedicht zou zijn. Maar ik kwam op de proppen met een zwaar 

gedicht over een dood kind en je zag de gezichten betrekken. Daar heb 

ik nog een stevig standje voor gekregen.” (Vette lach) 

Ze had pianoles maar was geen goede leerling. “Ik wilde de meest 

ingewikkelde stukken kunnen spelen zonder er de benodigde energie 

in te steken. Dan stelde ik voor een Transcendental Étude van Franz Liszt 

te doen, waarvan de leraar zei: Er zijn misschien twaalf pianisten op 

de hele wereld die dit kunnen spelen zoals het gespeeld moet worden. 

Uiteindelijk vonden we een leraar die daarin wel met me meeging. Ik ben 

nog altijd geen goede pianist, maar ik heb wel de instelling dat je veel 

meer kunt als je er werkelijk in gelooft.” 

Het moment om te gaan zingen kwam in 2017. “Ik speelde bas in de band 

van Elvis Perkins, met wie ik toen ook samen was. Hij vroeg me steeds 

vaker of ik achtergrondvocalen kon doen, maar ik was doodsbang. Ik 

mimede de woorden zonder geluid voort te brengen en zei dan dat er 

iets mis moest zijn met de microfoon. Ik kampte met een psychologische 

blokkade die het onmogelijk maakte om te zingen. Ik heb best een 

goede resonerende stem. Ik werd gevraagd om voice-overs te doen en 

radiopresentatie. Dat ging me goed af. Maar zodra ik moest zingen… 

In 2017 zouden Elvis en ik onze relatie bestendigen. Tenminste, dat was 

wat ik dacht. Hij had een alternatieve ceremonie geregeld, maar verliet 

die voortijdig, mij in vertwijfeling achterlatend. Niet lang daarna gingen 

we uit elkaar. Om die anticlimax te verwerken besloot ik een album te

Le Guess Who 

“Op dat festival ligt de basis van mijn 

ontluikende carrière. Het was puur geluk en 

synchroniciteit. Ik weet niet exact waar ik 

mijn uitnodiging in 2018 aan te danken had, 

maar ik geloof dat een van de programmeurs 

dat jaar een vriend had die me 

had zien optreden in de woestijn bij LA. 

Hij stuurde mijn ep met Misfits-covers op 

en op basis daarvan ben ik geboekt. Mijn 

debuutalbum SHADES was nog niet uit. Ik 

deed de show op LGW en een opname voor 

VPRO Vrije Geluiden. Tijdens LGW kwam 

SHADES uit en omdat ik toch in Europa was 

hadden we een aantal optredens geregeld. 

Maar ik dacht: wie komt daar in godsnaam 

op af. Bijna niemand kende me en ik had 

nauwelijks volgers op Instagram. Het eerstvolgende 

optreden na LGW was in Keulen 

en daar kwamen al meer mensen op af dan 

ik voor mogelijk had gehouden. Een paar 

dagen later had ik een optreden in Lyon 

en dat was stijf uitverkocht. Dat kwam door 

Le Guess Who. Ongelooflijk. Dus dat is mijn 

meest favoriete festival in de wereld. Ik hoop 

nog een keer terug te keren. Is het niet als 

artiest dan toch als bezoeker. In 2018 was ik 

zo gefocust op mijn eigen optreden dat ik 

niet naar andere shows ben gaan kijken. Als 

ik achteraf de line-up van dat jaar zie sla ik 

mezelf voor het hoofd.” 

gaan maken. Al wist ik niet hoe dat moest, want ik had het nooit eerder 

gedaan. Maar ik was vastbesloten. Ik kende een geluidstechnicus in 

St. Louis die bereid was me te helpen. En in diens studio kon ik ineens 

zingen.” 

De opnamen resulteerden in Vera Sola’s debuutalbum SHADES, dat 

uitkwam in 2018. “Daarmee overwon ik mijn angst om te zingen en met 

PEACEMAKER omarm ik de kracht van mijn stem. Er is een groot verschil 

tussen die twee platen. Het vertrouwen in mijn zang was gegroeid 

tijdens optredens. Op het podium voelde ik dat ik met mijn stem dieper 

kon komen, ik kon bij mijn ziel.” 

Weidsheid 

Ze was geen songschrijver, ze schreef gedichten. “Een literatuur docente 

had me weleens gevraagd wat ik buiten de opleiding zoal deed. Ik 

somde wat hobby’s op, maar ze schudde haar hoofd. Toen ik zei dat ik af 

en toe gitaar speelde zei ze: ‘Dat is het. Wat jij schrijft zijn geen gedichten, 

het zijn songs.’ Het was duidelijk dat mijn poëzie muziek nodig had 

om tot leven te komen. Maar het duurde toen nog zeker vijf jaar voordat 

ik werkelijk nummers ging schrijven.” 

Afgezien van de hulp van de opnametechnicus maakte ze SHADES in 

haar eentje. “Ik moest het alleen doen omdat ik moest ontdekken hoe ik 

me wilde uitdrukken. Eigenlijk is het beter om te zeggen dat ik dat wel 

ongeveer wist, maar dat ik vreesde dat ik mijn grenzen onvoldoende 

zou kunnen bewaken als er anderen bij betrokken waren. Toen ik met de 

songs van SHADES ging touren merkte ik echter hoe fijn het was om 

met anderen op het podium te staan. En hoeveel beter het klinkt als 

je met goede instrumentalisten werkt.” Dus wilde ze voor het nieuwe 

album meer samenwerken om het geheel naar een hoger niveau 

te tillen. PEACEMAKER moest sowieso grootser klinken. “De songs 

verwijzen naar big skies, de landschappen van het Amerikaanse 

Westen en naar grote emoties.” 

Ook PEACEMAKER produceerde ze zelf. “Het is opgenomen in Nashville 

waar heel veel goede muzikanten wonen en ik heb samen met 

Kenneth Pattengale de arrangementen gedaan. Hij is bekend van 

The Milk Carton Kids, maar zijn interesses reiken veel verder dan 

folk. Hij is een van de meest getalenteerde mensen die ik ooit heb 

ontmoet en heeft eenzelfde soort sensibiliteit voor muziek als ik. We 

vullen elkaar zeer goed aan. Meestal temperde Kenneth trouwens 

mijn ideeën. Dan gaf hij aan dat het genoeg was en dat we niet nog 

iets moesten toevoegen. 

De meeste muzikanten moesten wel even wennen aan wat wij van 

ze vroegen. Ze moesten enigszins out of the box spelen, want ik 

wilde per se geen Nashville-sound. Het moest mijn sound worden. 

Ik gebruik akkoorden en modulaties die zij niet gewend zijn. Dat de 

plaat toch een beetje een country vibe heeft, is omdat veel songs 

geïnspireerd zijn door de weidsheid van het Wilde Westen. Daar 

heb ik echt een zwak voor. Ik houd van Europa, ik zou hier kunnen 

wonen, maar de weidsheid van dat landschap zou ik echt missen.” 

Uitspreken 

Het album zou in eerste instantie Instrument Of War heten, naar het 

gelijknamige nummer op het album. “Die song omvat het thema van 

het album het best. Het is een gelaagd album. Het gaat over woede 

maar ook over mijn liefde voor het weidse Amerika en zijn historie. 

Voor mijn gevoel sloot ik met het album vrede met mijn emoties 

en met de mensen die me hadden gekwetst. Ik was teleurgesteld, 

verdrietig en boos. Soms is een wapen nodig om vrede te brengen. 

Het waren mede de revolverhelden die het Wilde Westen hebben 

getemd. In de familie aan moeders kant zaten de nodige gun slingers. 

Het is natuurlijk verschrikkelijk dat geweld nodig is om vrede 

te bewerkstelligen, maar soms moet je daarmee dealen. Zoals je 

ook door je woede heen moet om weer balans en rust te vinden in 

je leven. Muziek kan daar heel erg bij helpen, dat geldt zeker voor 

mij. We moeten eerst de emotie uitspreken, de woede in dit geval, 

om het te kunnen omzetten in iets positiefs.” 

PEACEMAKER werd al vier jaar geleden opgenomen. “We wilden 

het album tijdens de lockdowns niet uitbrengen omdat het dan in 

het niets zou verdwijnen. Zoveel tournees zijn toen gecanceld. Dat 

wilde ik niet. Maar sinds 2020 is er veel veranderd in mijn leven. 

Ik had oprechte twijfels of ik het nog wel moest uitbrengen. Moest 

ik terug naar die periode die voor mij echt wel pijnlijk was? De 

titel Instrument Of War was me in ieder geval iets te nadrukkelijk, 

PEACEMAKER leek passender. Maar behalve de titel is er tussen de 

opnames en release niets aan het album veranderd. Het uitstel gaf 

me tijd om me klaar te maken voor wat er allemaal op je afkomt bij 

het verschijnen van een album, zoals interviews. Natuurlijk doet het 

me weer denken aan die mindere periode, maar het is belangrijk 

dat ik het wel doe. Een groot deel van mijn leven heb ik dingen niet 

gedaan die ik misschien wel zou hebben moeten doen. Als ik had 

besloten het album niet uit te brengen dan had ik weer een kerf op 

die stok gehad.” ■ 

Vera Sola live: 21 april in Paradiso, Amsterdam. 


OPSTAAN 

TIMESBOLD 

TIMESBOLD, DE GROEP ROND JASON ‘WHIP’ MERRITT, MOCHT ZO’N TWINTIG JAAR GELEDEN OOK IN HEAVEN- 

KRINGEN OP VEEL ENTHOUSIASME REKENEN. NET ALS MIN OF MEER GELIJKGESTEMDE ARTIESTEN ALS BONNIE 

“PRINCE” BILLY, WILL JOHNSON EN DAMIEN JURADO. MAAR WAAR DIE EEN BLOEIENDE LOOPBAAN OPBOUWDEN, 

VERDWEEN MERRITT UIT BEELD. TOTDAT EIND VORIG JAAR EEN GLOEDNIEUW TIMESBOLD-ALBUM VERSCHEEN 

EN ER OPTREDENS WERDEN AANGEKONDIGD. DOOR EDDIE AARTS 


Na een verzoekje aan zijn platenmaatschappij krijg ik al snel 

een mailtje van Jason Merritt zelf terug. We maken een belafspraak 

die voor hem in het holst van de nacht valt. “Da’s echt 

geen probleem”, verzekert hij me: “Ik ben dan hoe dan ook nog 

wakker.” Toch krijg ik bij mijn eerste poging de voicemail en belt hij me 

tien minuten later terug. “Een paar klootzakken hebben net een steen 

door mijn ruit gegooid, dus ik was de rotzooi aan het opruimen.” 

Verbazingwekkend onverstoorbaar begint hij vervolgens aan een openhartig 

gesprek. “In de nacht kan ik alle stukjes van de dag rustig aan 

elkaar passen, alle indrukken ongestoord verwerken. Dan ontstaan mijn 

liedjes ook.” 

Terwijl ik Heaven en mezelf kort introduceer, meld ik dat ik vanuit 

Haarlem bel. Enthousiast noemt hij direct het Patronaat. “Er werkte daar 

iemand die zich steeds inspande om ons op het programma te krijgen. 

Misschien ken je hem. Een prachtmens. Hij is een aantal jaren geleden 

overleden en ik kreeg nog een heel mooie brief van zijn vriendin. Mijn 

adres lag blijkbaar onder zijn toetsenbord.” Wanneer ik hem vertel dat ik 

als vrijwilliger al bijna veertig jaar bij het poppodium betrokken ben en 

dus jarenlang met Dick, de collega in kwestie heb samengewerkt, is het 

ijs natuurlijk gebroken. 

Merritt deed Haarlem destijds zowel met Timesbold als solo onder de 

naam Whip steevast aan en ik miste hem slechts één keer. Maar ik moet 

opbiechten dat hij na 2009 toch van mijn radar verdwenen was. Het 

is me vergeven. “Dat geldt voor iedereen hoor, want ik ben helemaal 

gestopt met muziek maken.” Het antwoord op de vraag wat hij in de tussenliggende 

jaren heeft gedaan is even eerlijk als onthutsend: “Drinken! 

Ik ben gaan drinken en daardoor ben ik verdwenen naar waar alcohol 

mensen meevoert. En alles kwijtgeraakt. Mijn vrouw, mijn huis en mijn 

werk. Ik heb werkelijk geen enkel liedje geschreven in die tijd. Maar ik 

denk dat het universum toch iets anders met me voor had, want op het 

moment dat ik alles had verloren, benaderden vrienden en collega’s 

me weer en werd me duidelijk dat het tijd was om weer muziek te gaan 

maken. En dat klopte, want het is weer een constante in mijn leven.” 

Willie Mays 

Die ‘terugkeer’ speelt al wat langer dan de recente plaatuitgave deed 

vermoeden. “We begonnen NOT STILL HERE vooral op te nemen omdat er 

vanwege de pandemie helemaal niks kon. En er moest toch brood op de 

plank komen. Ik besloot het geld dat ik had uit te geven aan een studio 

in Portland die een mooie prijs maakte. De meest betrokkenen zaten 

toevallig allemaal in de buurt. Het is dus eigenlijk een quarantaineplaat. 

Ik denk dat we rond de 35 nummers opnamen. Het lijkt misschien alweer 

een poos geleden, maar ik heb de indruk dat de wereld sindsdien ook 

wat rustiger aan is gaan doen. Alles gaat wat trager en dat bevalt me 

wel. Het was ook een tijd waarin iedereen zijn focus kon resetten, kon 

bepalen wat echt belangrijk was. En dat hadden veel mensen nodig. Er 

ging natuurlijk ook van alles naar de knoppen, zeker ook voor mij, maar 

dwars daardoorheen bleven de liedjes zich wel aandienen. 

En dat doen ze nog steeds. Ik heb op dit moment zelfs een ‘deadline’. Dat 

is helemaal nieuw voor me. Ik schrijf nooit volgens een plan, maar nu 

wel. Mijn bassist liet me een poosje geleden wat oude honkbalplaatjes 

zien, waaronder een van Willie Mays. Hij is een icoon, in de negentig 

en slechtziend, maar nog altijd de grootste nog levende honkballer. Ik 

“IK WAS ALLES KWIJT 

GERAAKT. MIJN VROUW, MIJN 

HUIS EN MIJN WERK.” 

raakte geïntrigeerd door zijn verhaal en ben een nummer over hem 

aan het schrijven dat ik hem graag zou laten horen. Ik weet ook al hoe 

ik dat via via kan bewerkstelligen, maar gezien zijn leeftijd kan ik daar 

niet te lang mee wachten. Ik heb mezelf dus een deadline gesteld. Willie 

verdient het. Tijdens de periode van de Civil Rights Movement werd hem 

verweten dat hij zich als zwart rolmodel niet uitsprak. Maar hij sloeg 

harder, stal meer honken en ving meer ballen dan wie ook. Dat was 

zijn manier van protesteren. Honkbal werd door veel witte Amerikanen 

beschouwd als hun spelletje en kon hij ze het tegendeel niet harder 

inwrijven dan daarin de allerbeste te zijn. En hij stal al hun honken. 

Het moet geen sentimenteel nummer worden, maar iets opwekkends. En 

dat lukt ook, want hoe meer ik over hem uitzoek, hoe meer er tevoorschijn 

komt waar ik iets mee kan. Over zijn jeugd bijvoorbeeld. Zoals alle 

kinderen die opgroeiden in buurten als de zijne, speelde Willie stickball, 

een honkbal-achtig spel waarin je een rubberen bal met een bezemsteel 

of ander stuk hout een eind de straat in mept. Hoe ver je de bal sloeg 

werd afgemeten aan het aantal sewer grates (rioolroosters) dat die passeerde. 

Willie werd legendarisch, want hij was een ‘five sewer’ slagman. 

Da’s zo prachtig dat ik dat in het refrein heb verwerkt.” 

Watjes 

Jason Merritts mooie, wat cryptische teksten spraken mensen toch 

al vaak aan. Vooral in Europa. Het Belgische label Zeal bracht de zeer 

goed ontvangen albums EYE EYE (2004) en III SEEN III SUNG (2008) uit 

en twee ‘Whip’-soloplaten. Fans van destijds zullen door NOT STILL HERE 

beslist geen seconde worden teleurgesteld. Ook nu heeft hij aan deze 

kant van de oceaan voet aan de grond. “Mijn huidige label DevilDuck 

zit in Duitsland. Ze zijn klein en doen vooral vinyl, maar ze waren erg geïnteresseerd 

en brachten allereerst ART OF THE FACTS uit, het album dat 

ik samen met Jeff Mercer en een rare Ier, Paul Dillon, maakte in mijn 

‘donkere dagen’.” Voormalig Mercury Rev-drummer Mercer en Dillon, 

die onder meer met Sparklehouse werkte, hielpen Merritt weer op het 

muzikale pad. Net als zijn vertrouwde sidekicks Jesse Sparhawks en 

Tony San Marco, die we op de nieuwe Timesbold terugzien bij de credits. 

Daar valt ook de naam van Chantal Acda op. Haar band Sleepingdog 

zat eveneens bij Zeal en Merritt vertelt dat ze samen tourden en altijd 

contact hielden. 

Hij verheugt zich erop eindelijk met een band weer deze kant op te 

komen, maar realiseert zich dat er, net als in de VS, veel is veranderd. 

Ik vertel hem dat ook hier politiek gezien dingen gebeuren waarop 

veel Nederlanders niet bepaald trots zijn. “Het is overal hetzelfde, maar 

eigenlijk is het net als met die rotzakken die mijn ruit ingooiden, het zijn 

enorme lafaards. Die moet je daar gewoon op aanspreken. Ik doe dat 

ook. Ik lijk misschien een slapjanus, maar ik ben niet bang voor zulke 

suckers. Ik ben opgevoed door een Navy Seal en sta m’n mannetje. Het 

zijn watjes. Het kost vaak wat tijd, maar uiteindelijk trekken ze altijd aan 

het kortste eind. Maar we moeten onze verontwaardiging wél laten blijken, 

er tegen opstaan, want anders verandert er niets. Het komt goed, 

daar moet ik in blijven geloven hè? Wat nu gebeurt doet me bovendien 

erg denken aan mijn jeugd. Ik groeide op temidden van dezelfde angst 

en woede die nu heersen. Die zwengelen ook racisme aan. Het is bekend 

terrein dat destijds mijn songschrijven aanwakkerde en nu wederom. 

Onder meer daarom wil ik die song over Willie Mays absoluut schrijven. 

Die heeft twee kanten: de politiek zit in de coupletten, het mooie persoonlijke 

spul in het refrein.” ■ 

Timesbold live: 20 februari in Tolhuistuin, Amsterdam; 22 februari in Willem 

Twee, Den Bosch; 28 februari in Trix, Antwerpen; 29 februari in LuxorLive, 

Arnhem; 1 maart in dB’s, Utrecht. 


MEIS 

GROTE PIJN 

KLEINER 

MAKEN 

MEIS WIST PRECIES WAT ZE WILDE: “EEN PLAAT MAKEN DIE VAN KOP TOT STAART KLOPTE. IK WILDE EEN 

PERIODE HEBBEN VAN VOOR DE OPERATIE, EEN PERIODE IN HET ZIEKENHUIS EN TEN SLOTTE DE TIJD VAN 

HERSTEL. EN HOE JE OMGAAT MET ZOIETS. VEEL VAN DE TEKSTEN SCHREEF IK IN HET ZIEKENHUISBED.” 

TEKST SANDER WARMERDAM FOTO FÉLICE HOFHUIZEN 


Het is eigenlijk geen popmuziek. Eerder een luisterboek met 

muzikale begeleiding. Met beats die tikken als de wijzers 

van een ziekenhuisklok aan de witte muur. Muziek soms 

zo vluchtig als ether gevangen in akkoorden. Tapijten van 

subtiele blazers op de vloer, vervreemdende elektronische klanken die 

symbool kunnen staan voor de vijandige cellen die zich in haar lichaam 

verscholen sinds haar geboorte. Meis vertelt, fluistert en zingt over wat 

ze heeft meegemaakt. 

En dat is niet niks. Op haar achttiende vertelde de arts het nieuws 

waar ze al haar hele leven bang voor was: ze had hetzelfde erfelijke 

gen als haar moeder en haar oma. Maagkanker. Haar moeder werd 42, 

haar oma 29. Bij de eerste onderzoeken vonden ze nog niks maar al 

snel stak de ziekte de kop op. Onrustige cellen, de beste ingreep was 

preventief – beter dan te laat. Zonder maag geen maagkanker dus de 

maag moest verwijderd worden. Officiële term, een maagresectie. Meis 

begon een dagboek en besloot: dit stopt bij mij. De dagboeken vormen 

de basis voor de teksten op haar debuutalbum ZWART/WIT, met als 

veelzeggend openingsnummer Rond, waarin ze in dialoog gaat met haar 

lichaam: 

Maak de cirkel nou niet rond 

Want ik draai door 

Maak de cirkel nou niet rond 

Meis werd in 1993 geboren als Aysha Meis de Groot. Ze is de dochter 

van Marcel de Groot en de kleindochter van Boudewijn. Erfelijk belast 

met muziek. Het conservatorium was een logische route. In 2017 studeerde 

ze af in Amsterdam. Maar de noodzakelijke maagverwijdering 

gooide kort daarna een leven vol plannen overhoop. Twee weken lag ze 

in het ziekenhuis. Ze zag dingen die ze nooit meer vergeet: pijn, dood 

en verdriet. Ze moest leren leven zonder maag. 

Om te overleven was sublimeren essentieel. Ze dook de studio in met 

Nicky Hustinx (Kovacs, Fink, Odelion) en verwerkte haar ervaringen in 

elf dagboeksongs, waarin intimiteit het uitgangspunt is. De spiegel is 

onverbiddelijk als ze naar het litteken op haar buik kijkt:

Maar dan kijk ik naar beneden 

en zie ik iets wat mij zo lelijk maakt 

Ze laat zich inspireren door artiesten als Dodie, Phoebe Bridgers en Big 

Thief. Toch heeft ze vooral een eigen geluid. Meis klinkt doorleefd, intiem, 

rauw, diep, ontroerend en eerlijk. 

‘Het spijt me’ zing je. Tegen wie? 

“Ik zing het voor de mensen die mijn vangnet zijn. Toen ik in het ziekenhuis 

lag, heb ik me vaak schuldig gevoeld. Om het simpele feit dat ik ziek 

was, maar ook tegenover de andere patiënten op de afdeling. Ik was niet 

zo ziek als de meesten die daar lagen, want ik had geen kanker. Maar 

toch nam ik de tijd van de verpleegkundigen en de artsen in beslag. Ik 

voelde me schuldig naar de mensen die een uur in de file stonden om bij 

me langs te komen en 6 euro parkeerkosten per uur moesten betalen.” 

Hoe zie je de parallellen tussen jou en je moeder? 

“Dat is dus ook iets waar ik me schuldig over voel. Het feit dat zij in 2001 

ziek werd en dat de medische wereld toen minder ver was dan nu. Omdat 

ze niet konden vinden wat er mis was in haar buik heeft ze lang gedacht 

dat ze een maagzweer had. Daar gaat het nummer Rond over. Dat zij 

zingt: ‘Ik hoop zo erg dat jij niet hetzelfde hoeft door te maken’. Maar dat 

ze toch ziet dat ik in een ziekenhuisbed lig.” 

Je zingt heel bewust: ‘Het stopt bij mij’. 

“Ja. Dat is iets wat ik als een soort mantra herhaal: tot hier en niet 

verder. Ik ga niet van deze ziekte verliezen. En als ik op een gegeven 

moment kinderen wil dan zorgen we ervoor dat ik het gen niet doorgeef 

aan onze baby.” 

Wat doet zoiets ingrijpends met je blik op het leven? 

“Ik worstel met een depressie – daar ben ik heel open over. Daarom heet 

de plaat ook ZWART/WIT. Het is afwisselend heel zwart en heel wit. Ik kan 

af en toe denken: ‘Oké, ik heb nu in ieder geval meer tijd dan mijn moeder 

en mijn oma hadden, dus dan gaan we er ook iets moois van maken. 

Terwijl ik, als ik in een donkere mindset zit, kan denken: ‘Waarom heb ik 

in godsnaam mijn levenskwaliteit zo achteruit laten gaan?’” 

Hoe kwamen de nummers tot stand? 

“Het duurde een jaar of zes voordat de tijd rijp was. Het begon met de 

dagboekaantekeningen. Mijn tekst is mijn instrument. Ik schrijf auditief, 

dus klank, metrum en ritme hebben een belangrijke plek, maar de 

betekenis staat boven alles. Het verhaal moet kloppen en dat is denk ik 

waarom de teksten niet zo poëtisch zijn, maar meer spreektaal zijn.” 

In plaats van hard te schreeuwen ga je juist zachter, je maakt het kleiner. 

“Ja. Als je je onmachtig voelt dan overschreeuw je jezelf vaak. Daarom 

heb ik alles zo ingezongen alsof ik je in je oor fluister. Ik hou ervan om 

de spanning in stilte te zoeken. Ook live. Hoe lang kunnen we deze stilte 

vasthouden voordat het echt ongemakkelijk wordt?” 

Bij je optredens staat een danspaal op het podium? 

“Zeker! De danspaal is in zekere zin mijn redding geweest. Ik moest sporten 

van de diëtist. Wat ik hoorde van veel mensen was dat paaldansen 

vooral pijn deed. Ik was in die tijd best wel boos op mijn lijf omdat het me 

wilde doodmaken. Na mijn eerste paaldanslessen zat ik onder de blauwe 

plekken, schaafwonden, blaren en brandplekken. Dat voelde, gek genoeg, 

erg goed. Als je met mentale pijn worstelt, dan is fysieke pijn bijna een 

soort verlichting. Uiteindelijk sloeg het om en bleek ik er heel goed in 

te zijn. Mijn lijf werkte mee, het begon er mooi uit te zien en ik had er 

houvast aan. Het was een overwinning en het staat symbool voor wat ik in 

deze periode meemaakte.” ■ 

Meis live: 23 februari in Metropool, Enschede; 24 februari in Victorie, 

Alkmaar; 29 februari in Rotown, Rotterdam; 9 maart in Nobel, Leiden; 

15 maart in TivoliVredenburg, Utrecht, 23 maart in Merleyn, Nijmegen; 

20 april op MEISFEST in Melkweg, Amsterdam. 

FLIP VAN DER ENDEN 

BEATLEMANIAC 

Ik trap er telkens weer in. Dan verschijnt er een nieuw 

Beatlesboek dat de hemel in wordt geprezen in respectabele 

publicaties als Mojo, The New York Times of The Guardian. Maar 

bijna altijd valt het tegen. Onlangs verschenen is Living The Beatles 

Legend, een op dagboeken gebaseerde biografie van Mal Evans, 

roadmanager en later manusje van alles van The Beatles. Nieuwe 

inzichten biedt het boek nauwelijks, de feiten zijn bekend, maar 

het is vooral de infantiele toon van het epistel die ergernissen 

oproept. En dat geldt eigenlijk voor het gros van de Beatlesboeken 

die nog steeds nadruppelen, of het nu het verhaal is van ene 

Janice Mitchell, een Amerikaanse fan die in 1964 naar Engeland 

vertrok om The Beatles te ontmoeten, of de autobiografie van 

Tony King, een platenbaasje dat op de juiste tijd op de juiste plek 

was, maar het talent ontbeert om daar smakelijk over te vertellen. 

Met smart wachten wij Beatlemaniacs op het tweede deel van 

Mark Lewisohns driedelige biografie The Beatles: All These Years. 

Als dat er ooit gaat komen. Deel 1 Tune In verscheen al in 2013. 

Met The Recording Sessions en Complete Beatles Chronicle schreef 

Lewisohn twee standaard naslagwerken. Ook hij is geen groot literator, 

maar wel een hele goede onderzoeker die als semi officiële 

biograaf ook toegang heeft tot het EMI-archief en op goede voet 

staat met de twee nog levende Beatles en de weduwen van John 

en George. 

Een recente aanschaf is The Beatles and the Historians van Erin 

Torkelson Weber. Terwijl de meeste Beatlesboeken voortkomen 

uit de nijverheid van fans en amateurhistorici, is het werk van 

Torkelson Weber een gedegen wetenschappelijke publicatie. De 

academische term is historiografie. Ze doceert Amerikaanse 

geschiedenis aan de Newman University in Wichita, Kansas, heeft 

ook psychologie gestudeerd en is eerste generatie Beatle-fan. 

Zij constateert, analyseert en bekritiseert vier hoofdstromingen 

binnen de Beatles ‘mythologie’: Het fab four-verhaal van management, 

pers en fanzines; het narratief van ‘Lennon Remembers’ 

(1971, de Rolling Stone-interviews waarin Lennon zich laatdunkend 

uitlaat over McCartney); Shout, de controversiële biografie van 

Philip Norman; en Lewisohns trilogie in wording. Die laatste prijst 

ze op om de literatuurlijst en uitgebreide bronvermeldingen. 

Torkelson Webers boek is uit 2016 dus niet meer zo actueel. Met 

een gereviseerde herdruk kan ze wat mij betreft rustig wachten 

tot het tweede deel uitkomt van de trilogie van Mark Lewisohn. 


RECENSIES &CETERA 

Luisterparadijs 

✪✪✪✪✪ = uitzonderlijk 

✪✪✪✪ = heel goed 

✪✪✪ = goed 

✪✪ = matig 

✪ = hmm 

✩ = halfje 

Peter Gabriel 

I/O 

Real World/Virgin 

Dat Peter 

Gabriel nog 

volop ambitie 

heeft, blijkt 

uit de wijze 

waarop hij 

de nummers van I/O gedurende 

heel 2023 maandelijks 

op de luisteraar losliet. Of dat 

echt een geslaagde zet was, 

daar kun je over twisten, want 

waar de afzonderlijke releases 

relatief weinig reuring veroorzaakten, 

werd I/O toen het in 

december als geheel verscheen 

rock 

HEAVENS 

CHOICE 

vrij algemeen binnengehaald als 

een nieuw meesterwerk en met 

afstand zijn beste plaat sinds SO 

(1986). Het album kwam te laat 

uit om de jaarlijstjes te halen, 

waarin het zonder twijfel hoog 

had gescoord. Een ander aspect 

was dat het album in meerdere 

configuraties verscheen, op twee 

cd’s of twee lp’s, maar ook in een 

3-cd versie, waarbij naast de twee 

gewone cd’s, één BRIGHT-SIDE, 

één DARK-SIDE, een audio Blu-Ray 

te vinden was met een derde, 

zogenaamde IN-SIDE mix. Persoonlijk 

geef ik de voorkeur aan de 

DARK-SIDE mix, die de liedjes net 

wat meer body geeft, al zijn de 

verschillen met de andere versies 

toch vrij klein. Wat buiten kijf staat 

is dat dit twaalf van de beste 

liedjes zijn die Gabriel in decennia 

heeft uitgebracht, waarbij 

hij een heel mooie balans weet 

te vinden tussen de meer commerciële 

sound van SO en het 

meer kunstzinnige geluid dat 

hij op zijn eerste vier soloalbums 

liet horen. Een instant 

klassieker als SO is I/O niet, 

maar naarmate je het album 

vaker hoort maakt het meer en 

meer indruk en ik sluit niet uit 

dat het uiteindelijk als Gabriels 

beste en populairste soloalbum 

de boeken ingaat. 

Eric van Domburg Scipio 

✪✪✪✪✩ 


ØXN 

CYRM ✪✪✪✪✪ 

Claddagh Records 

John Francis Flynn 

LOOK OVER THE WALL, SEE 

THE SKY ✪✪✪✪✩ 

River Lea Recordings 

De Ierse 

indierock 

beleeft een 

bloeiperiode 

en hetzelfde 

geldt voor de 

Ierse folk. Dat bewijst niet alleen 

Lankum met het alom geprezen 

FALSE LANKUM, ook deze twee 

albums zijn daar voorbeelden 

van. Ac hter ØXN gaat Lankumzangeres 

en instrumentaliste 

Radie Peat schuil, maar wie 

daaruit de conclusie zou trekken 

dat CRYM dan wel zal onderdoen 

voor FALSE LANKUM, dat vrij algeroots 

HEAVENS 

CHOICE 

ØXN 

meen gezien wordt als een van de 

allerbeste albums van 2023, moet 

ik meteen vertellen dat ik CRYM 

eigenlijk sterker vind. Een plaat 

die spannender is en op nog fraaiere 

wijze indie-invloeden hanteert 

om traditionals en andere songs 

een uniek vernieuwend geluidsdecor 

mee te geven. Vooralsnog 

wordt het album in ons land nog 

niet gedistribueerd, maar gelukkig 

is het rechtstreeks te bestellen bij 

Claddagh Records in Ierland zonder 

dat je aan al die extra kosten 

vastzit die sinds Brexit bestellen 

uit het VK de nek om hebben 

gedraaid. 

LOOK OVER THE WALL, SEE THE 

SKY, het tweede album van 

folk zangerJohn Francis Flynn, 

ligt hier gelukkig wel in de 

winkel. En terecht ook, want 

op deze nieuwe laat Flynn op 

buitengewoon knappe wijze 

horen hoezeer je traditionele 

liedjes van ongehoorde nieuwe 

impulsen kunt voorzien, terwijl 

je de kernwaarde van die songs 

toch intact laat. Het gebruik 

van drones en elektronica om 

traditionele instrumenten te 

ondersteunen en te manipuleren 

geeft LOOK OVER THE WALL, 

SEE THE SKY een klankkleur 

die niet alleen vernieuwend 

is maar vaak ook gewoon erg 

mooi, zoals op het beeldschone 

The Seasons of op Flynns unieke 

versie van Ewan MacColls Dirty 

Old Town. 

Pieter Wijnstekers

Miguel Atwood- 

Ferguson 

LES JARDINS MYSTIQUES 

VOL. 1 

Brainfeeder 

Miguel 

Atwood- 

Ferguson 

bewoog zich 

als in L.A. 

gebaseerde 

multi-instrumentalist, arrangeur, 

componist, producer en dirigent 

in vele genres. Sinds eind jaren 

negentig heeft hij veel artiesten 

van naam bijgestaan, zowel live 

als op plaat, van Stevie Wonder, 

Mary J. Blige, Flying Lotus en 

Thundercat tot Ray Charles, 

Rihanna, Barry Manilow en 

Thirty Seconds To Mars. Toch is 

LES JARDINS MYSTIQUES VOL. 1 

pas werkelijk zijn debuut onder 

fusion 

HEAVENS 

CHOICE 

eigen naam. En wat voor debuut! 

Want net zoals Kamasi Washington 

in 2015 debuteerde met een 

album van bijna drie uur, verdeeld 

over drie cd’s, pakt Ferguson uit 

met drie (cd) of vier (lp) schijven 

en drieënhalf uur muziek. Waar 

Washington vooral jazz, soul en 

hiphop bracht in 17 lange tracks, 

voegt Atwood-Ferguson daar nog 

klassiek, ambient, fusion en nog 

zo wat stijlen aan toe, verdeeld 

over 52 tracks die ook veelal een 

stuk korter zijn; met 34 seconden 

als het ene en 14 minuten als het 

andere uiterste. Daardoor is LES 

JARDINS MYSTIQUES een bijzonder 

kleurrijk werkstuk, wat ook 

blijkt uit de fraaie kleurrijke 

hoes. Als geheel is het album 

misschien niet zo baanbrekend 

als Washingtons THE EPIC, maar 

gezien de medewerking van 

een heleboel grote namen uit 

de jazz – zoals Washington, 

Ambrose Akinmusire, Jeff 

Parker en Bennie Maupin – is 

de kwaliteit niet echt minder en 

toont Atwood-Ferguson zich een 

groot componist, producer en 

arrangeur. De toevoeging VOL. 1 

belooft dat er nog meer in het 

verschiet ligt. Naar verluidt zou 

het hele werkstuk zelfs meer 

dan tien uur beslaan en kunnen 

we dus zeker nog VOL. 2 & 3 

verwachten. 


✪✪✪✪✩ 

Samory I 

STRENGTH 

Easy Star Records 

Met zijn 

eerste album 

BLACK GOLD 

(2017) wist de 

als Samory- 

Tour Frazer 

geboren Samory I volop de 

aandacht op zich te vestigen. 

Een reeks uitstekende singles 

volgde, maar godzijdank liet 

de jonge artiest zich niet gek 

maken door lieden die zijn 

eerste successen (te) snel 

wilden verzilveren. Sterker nog; 

we hoorden Samory I geregeld 

collega’s bijstaan op hun platen, 

maar aan deze opvolger werd 

bijna tergend lang gewerkt. 

Hij deed dat in alle rust met 

producer Winta James, die 

wereld 

HEAVENS 

CHOICE 

al hoge ogen gooide met onder 

meer Protoje, Damian Marley 

en Chronixx en het moet raar 

lopen wil Samory I zich dankzij 

STRENGTH niet definitief bij deze 

toppers voegen. De in een ruig 

stukje Kingston grootgebrachte 

zanger put uit een allesbehalve 

rimpelloos leven inspiratie en wijsheid 

die zijn leeftijd te boven gaat 

en verwerkt die tot intelligente en 

soms openhartige songs. James’ 

keuzes, waar het de sound van de 

plaat betreft, maken die actueel 

genoeg om in de Jamaicaanse 

hitlijsten mee te doen, maar geven 

de nummers ook een prachtig 

eigentijds rootsgeluid mee. 

Die geeft hun inhoud het juiste 

gewicht en doet liefhebbers die 

hun hart decennia geleden al 

aan de Jamaicaanse muziek 

verloren de oren spitsen. Ook 

door zo nu en dan te verrassen; 

met het Western-achtige 

intro van Blood In The Streets 

bijvoorbeeld. Maar het is vooral 

Samory I zelf die hier indruk 

maakt, niet in het minst omdat 

hij zijn gevoelige kant durft te 

tonen. In My Son laat hij ons ongegeneerd 

in zijn eigen hart kijken, 

uit History Of Violence blijkt 

dat dat even hard klopt voor 

de toekomst van het nog altijd 

door geweld getekende eiland 

waar zijn spruit zal opgroeien. 

Samory I maakt (weer) indruk. 

Eddie Aarts ✪✪✪✪✩ 


LUISTERPARADIJS ROOTS • FOLK 

Brown Horse 

RESERVOIR 

Loose Music/Bertus 

De Britse 

formatie Brown 

Horse bestaat 

uit zes jonge 

muzikanten die 

in de tien songs 

op hun debuut Amerikaanse countryrock 

spelen en zingen alsof ze 

die gaandeweg uitvinden. Opener 

Stealing Horses zet op overtuigende 

manier de toon: het is een statig 

deinende mediumtempo-song 

met melancholieke, meanderende 

zang van Patrick Turner, terwijl 

het nummer gaandeweg steeds 

verder explodeert door Nyle 

Holihans splijtende solo gitaren. 

Het zestal nam hun songs op in 

slechts vier dagen en maakte 

een selectie uit de nummers die 

ze allen de afgelopen jaren solo 

hadden geschreven. Ze kozen 

daaruit de songs die qua geluid en 

sfeer met elkaar verwant waren. 

Het resulteert in een even onwaarschijnlijk 

als overdonderend 

album vol slepende, weemoedige 

melodieën. Drummer Ben Auld en 

bassiste Phoebe Troup spelen de 

vaak dwarse maar onontkoombaar 

swingende ritmes die worden 

gedomineerd door harmonieuze 

samenzang, Holihans elektrische 

gitaren, Emma Tovells steelgitaar 

en Rohan Brahans accordeon en 

piano. Die instrumenten smelten 

samen in een helder, gedetailleerd 

geluid dat de teksten over verlangen 

en verlies verklankt. De eerste 

van Brown Horse is daarmee een 

album dat de traditie eert en 

vernieuwt en daardoor nu al een 

klassieker in zijn genre is. 

Ruud Heijjer 

✪✪✪✪✩ 


Johnny Flynn & 

Robert Macfarlane 

THE MOON ALSO RISES 

Transgressive 

Met THE MOON ALSO RISES brengt 

folkzanger Johnny Flynn zijn 

tweede album uit met schrijver 

Robert Macfarlane. De laatste is 

vooral bekend van zijn natuurlyriek 

en stond ook aan de basis 

van de diverse ‘Spell Songs’- 

albums, waarop de fine fleur van 

de Britse folkwereld te horen is. 

De in Zuid-Afrika geboren, maar 

sinds zijn tweede in Engeland 

woonachtige Flynn is al sinds 2008 

bekend als folkzanger, hoewel hij 

daarnaast ook als acteur actief 

is. Zijn bekendste nummer is 

waarschijnlijk de tune van de televisieserie 

Detectorists, dat met zijn 

aardse zang, basale gitaarbegeleiding 

en fraaie folkmelodie perfect 

de onopgesmukte aantrekkingskracht 

illustreert van Britse folkmuziek. 

Op THE MOON ALSO RISES 

komt Flynn evenwel slechts een 

heel enkele keer zo ingehouden 

voor de dag. Hij pakt veelal uit met 

veel rijker geproduceerde folk met 

meerstemmige zang en enigszins 

barokke folkarrangementen. Daarbij 

moest ik regelmatig aan Cosmo 

Sheldrake’s album THE MUCH MUCH 

HOW HOW AND I (2018) denken en 

verbaasde het me dan ook niet 

om te lezen dat Sheldrake op de 

meeste nummers hier acte de présence 

verleent. Toch blijft het een 

onvervalst folkalbum, maar wel 

met een avontuurlijke grondslag 

die het van deze tijd doet zijn. Het 

is knap hoezeer Flynn ook nu weer 

beide kanten van het folkspectrum 

(de traditionele en de vernieuwende) 

verenigt zonder dat ze 

met elkaar botsen. 

Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪ 

The Furrow Collective 

WE KNOW BY THE MOON 

kanten. Ze zijn ongetwijfeld een 

van de meest unieke combinaties 

binnen de hedendaagse folkscene. 

Ze transformeren en herinterpreteren 

traditionele folksongs naar 

hun eigen belevingen en creëren 

daarbij een op momenten melancholische, 

sinistere, mystieke sfeer. 

De veelal droefgeestige verhalen, 

die ze om beurten zingen in het 

Engels of Gaelic, vocaal ondersteund 

door de anderen, gaan 

inhoudelijk onder andere over 

de ongefortuneerde protagonist 

Lord Randal die door zijn geliefde 

vergiftigd wordt in The Wild, Wild 

Berry, of het intrieste The Wife 

Of Usher, over een moeder die 

Harp foto David Zung 

Hudson Records 

Eens in de zoveel tijd ontmoeten 

ze elkaar weer om hun muzikale 

gedachtes te bundelen. Dit 

Engels/Schots collectief, bestaande 

uit Emily Portman (zang, 

banjo, concertina, piano), Rachel 

Newton (zang, harp, elektrische 

harp), Lucy Farrell (zang, viool, 

tenor gitaar, percussie), Alasdair 

Roberts (zang, akoestisch/elek 

trische gitaar, bas, cello) hebben 

ieder voor zich een succesvolle 

solocarrière en een samenwerkingsverband 

met andere muziverlangt 

naar haar overleden kinderen. 

De maan schijnt door hun 

songs, die zijn geschreven voor 

de naderende avond en nacht. WE 

KNOW BY THE MOON is een mysterieus, 

bijzonder atmosferisch 

document geworden dat na elke 

beluistering nog even na-echoot. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪ 

Jon Dee Graham 

ONLY DEAD FOR A LITTLE 

WHILE 

Strolling Bones/V2 

Jon Dee Graham is terug van weggeweest. 

Ooit begonnen als gitarist 

bij The Skunks, een van de eerste 

Amerikaanse postpunkbands, werd

deze in Austin geboren singersongwriter 

in 2006 op het roemruchte 

South by Southwest festival 

uitgeroepen tot Austin Musician 

Of The Year. Patti Smith nam een 

nummer van hem op, hij speelde, 

met de band True Believers, gitaar 

op Ry Cooders soundtrack BLUE 

CITY; Graham heeft kortom zijn 

sporen in de muziek wel verdiend. 

In 2014 verscheen zijn tot dusver 

laatste album DO NOT FORGET. 

Daarna werd het stil. Welaan: Graham 

kreeg in 2016, on stage op een 

festival in Chicago een hartstilstand, 

die hij dankzij de aanwezige 

AED overleefde. Een tijdje later 

overleefde hij ook nog een autoongeluk. 

Van nog weer een ander 

hartprobleem is hij herstellende. 

Maar hij is terug en zielig werd hij 

zeker niet. Hij klinkt zelfs wat rauwer 

dan voorheen. Uiteraard heeft 

hij het een en ander te vertellen 

en hij doet dat in fraaie songs die 

toch vooral over het leven gaan. 

Cees Bronsveld ✪✪✪✪ 

Harp 

ALBION 

Bella Union/PIAS 

Net als Peter Gabriels I/O vorig 

jaar te laat verscheen om nog 

meegenomen te kunnen worden 

in de meeste jaarlijstjes, gold 

dat ook voor ALBION, het debuut 

van Harp, een duo gevormd rond 

oud-Midlake-lid Tim Smith en Kathi 

Jon Dee Graham 

Zung. Net als bij Midlake hoor je in 

de muziek van Harp niet dat ze uit 

Texas komen en doet de prachtige 

indiefolk eerder heel Engels aan. 

Niet dat Harp overigens een soort 

Midlake 2.0 is, daarvoor is de muziek 

toch net even anders en bezit 

Albions folk een tederheid die ook 

wel Cocteau Twins in herinnering 

roept. Het resulteert in een album 

dat onbetwist tot de mooiste van 

2023 behoort, al bestaat de kans 

dat het door de late verschijning 

enigszins vergeten wordt. Niettemin 

is het van zo’n tijdloze klasse 

dat het in dat geval altijd weer 

herontdekt zal worden. 


✪✪✪✪✩ 

Jolie Holland 

HAUNTED MOUNTAIN 

Cinquefoil Records/Sonic Rendezvous 

Het is een tijdje behoorlijk stil 

geweest rond Jolie Holland, zeker 

als we WILDFLOWER BLUES uit 2017 

even niet meerekenen omdat dat 

een duoalbum betrof met haar 

oud-Be Good Tanyas-collega 

Samantha Parton. Niet dat HAUN- 

TED MOUNTAIN puur Holland solo 

is, want het album werd opgenomen 

met Big Thiefs Buck Meek 

die zijn nieuwe plaat eveneens 

HAUNTED MOUNTAIN noemde, naar 

de samengeschreven titeltrack. 

Maar beide albums verschillen 

nogal van elkaar, waarbij je slechts 

beide versies van het titelnummer 

hoeft te horen. Waar Meeks versie 

vrij fris en medium tempo is, 

geeft Holland er een veel tragere, 

eigenzinnigere draai aan. Nu week 

haar americana altijd al af van 

de mainstream en dat is op dit 

sfeervolle album niet anders. Al 

kan ik me niet herinneren dat ik 

ooit eerder bij haar een af en toe 

bijna Radiohead-achtige sound 

bespeurd heb. HAUNTED MOUNTAIN 

is misschien wel haar mooiste, 

meest diepgevoelde plaat van de 

acht soloalbums tot nu toe, een 

plaat waarop ze bij tijd en wijle ook 

wel iets van een Nina Simone over 

zich krijgt. Want hoewel Hollands 

muziek altijd iets heel eigenzinnigs 

in zich heeft, klonk die toch zelden 

zo toegankelijk. 


✪✪✪✪✩ 

Kelly Hunt 

OZARK SYMPHONY 

Compass Records 

Kelly Hunt opereert vanuit 

Kansas City maar ze groeide 

op in Memphis waar muziek, als 

OOK VERSCHENEN 

De Amerikaanse singer-songwriter 

Zach Bryan produceert 

goudeerlijke alt.countryliedjes 

die hij vertolkt met een hese, 

krachtige en meteen vertrouwd 

klinkende stem. De songs op zijn 

titelloze, vijfde album liggen lekker 

in het gehoor, de teksten zijn uit 

het boek der levensliederen en 

schuren tegen het pathetische 

aan. Gelukkig weet Bryan te 

vermijden dat hij gaat klinken als 

Coldplay goes country (Belting 

Bronco/Warner ✪✪✪✪). Een 

andere Zach, Russell genaamd, 

nieuwe cd GHOST WRITER. Ook hier 

dertien sterke songs die meanderen 

tussen americana, West- 

Coastpop en folk, liedjes die hij ook 

nu weer zingt met een licht hees 

stemgeluid en waarop hij bovenal 

uitblinkt als multi-instrumentalist 

met nadruk op snaarinstrumenten. 

In zijn veertigjarige carrière 

heeft hij een imposant oeuvre 

opgebouwd en deze plaat is een 

indrukwekkende aanvulling (Continental 

✪✪✪✩). Katja Kruit is 

een Delftse die debuteert met LIVE 

A LITTLE MORE. De inmiddels 35-jadebuteert 

met WHERE THE FLOWERS 

MEET THE DEW, waarop de steelgitaar 

en zijn nogal eenvormige, 

nasale stem de hoofdrol spelen. 

Die steelgitaar verdwijnt bij het 

zesde liedje waarna het album 

van sfeer verandert en de gitaren 

steeds fuzzier worden. Sympathiek 

debuut tussen traditionele 

country en psychedelische 

folkrock (Carlboro/Bertus ✪✪✪). 

Ook Scandinavië levert prima 

americana, toch is RIVER TOWN 

van Bill Booth een verrassing. De 

in Noorwegen wonende geboren 

Amerikaan, bekend van The Bills, 

biedt op zijn zevende soloproject 

dertien rootsy songs waarin niet 

alleen gitaar klinkt, maar ook zijn 

viool de sfeer bepaalt en voor een 

folky tintje zorgt. Vergelijkingen 

met Springsteen, Mark Knopfler 

en Dylan kunnen achterwege 

blijven, Booth vaart zijn eigen 

koers en dwingt als authentiek 

artiest respect af. Een uitzonderlijk 

consistent album (Wheeling 

✪✪✪✩). Ons eigen land wordt op 

rootsgebied prima vertegenwoordigd 

door BJ Baartmans en zijn 



Grey DeLisle 

SHE’S AN ANGEL 

Hummin’ Bird Records 

Na bijna twee 

decennia brengt 

de multigetalenteerde 

zangeres/ 

stemactrice/ 

comédienne Grey Delisle nog 

eens een nieuw album uit, en wat 

voor een. Een mooie verzameling 

traditionele countrysongs die 

heerlijk wegluistert (soms ook 

met een rockabilly-inslag zoals in I 

Like The Way You Think I Think). De 

straffe muzikanten creëren een 

heerlijke old-school sixties/seventies 

countrysound en de prachtige 

pedalsteel gitaren zorgen voor de 

nodige torch & twang, waarbij de 

vocalen van DeLisle (à la Patsy 

Cline, Loretta Lynn en Tammy 

Wynette) opperbest tot hun recht 

komen in songs boordevol melancholie, 

storytelling en ook humor. 

Of wat te denken van leuke titels 

als I’ll Go Back To Denver (And You 

Can Go To Hell) en Who Bought The 

Boots Beside Your Bed? 

She’s An Angel is een verstilde 

ballade vol emotie gezongen en 

Everybody’s Baby is een vat vol 

langoureuze country. Een fraai 

duet als The Dog, samen met Ray 

Benson van Asleep At The Wheel, 

mocht natuurlijk niet ontbreken 

op een plaat van dit kaliber in dit 

genre. Zonder meer een schitterend 

countryalbum. 

Marc Vos 

✪✪✪✪✩ 

kind van muzikale ouders, haar 

met de paplepel werd ingegoten. 

Zo luisterde ze op jonge leeftijd 

onder meer naar Rachmaninov, 

Joni Mitchell en Mississippi John 

Hurt. Geef haar een banjo in haar 

handen en ze weet er prachtige 

muziek mee te maken. Dat 

komt niet alleen omdat ze het 

instrument prima beheerst maar 

ook omdat ze een zeer goede 

singer-songwriter is. Dat bewees 

ze in 2019 al met haar debuut 

EVEN THE SPARROW en dat bewijst 

ze opnieuw met OZARK SYMPHONY. 

Ze bespeelt een oude tenor banjo 

van kalfsleer die een warme klank 

heeft. Toen ze de koffer van het 

betreffende instrument voor het 

eerst opende vond ze daarin een 

briefje: ‘This banjo was played by 

a man called Ira Tamm in his dog 

and pony show from 1920 tot 1935.’ 

Dat de banjo op dit prachtige folkalbum 

een prominente rol inneemt 

is dan ook evident. Maar ook 

wanneer het instrument ontbreekt, 

zoals in My Own Civil War, zorgen 

prachtige koper- en accordeonarrangementen 

voor een van de 

hoogtepunten. Het trage, a capella 

gezongen Over The Mountain sluit 

dit album, dat door folkliefhebbers 

niet gemist mag worden, af. 

Ed Muitjens ✪✪✪✪ 

Richard Inman 

LIVE WITHOUT YOUR LOVE 

richardinmanmiusic.bandcamp.com 

Als het om het singer-songwriter 

genre gaat, telt het Noord-Amerikaanse 

continent jaarlijks duizenden 

releases. Hoe zorg je er 

dan voor dat net jouw album aan 

de overkant van de plas opvalt? In 

de eerste plaats door een goede 

vriend van de recensent die mij 

tipt. Inman? Richard Inman? Bij het 

horen van de naam gaat er geen 

enkele bel rinkelen. Dan maar 

even luisteren naar het prijsnummer 

If Ya Dance en dat smaakt 

onmiddellijk naar meer. Inmans 

zang klinkt meteen vertrouwd en 

authentiek. Een eerste vergelijking 

met Fred Eaglesmith in zijn 

hoogtijdagen rondom LIPSTICK, 

LIES AND GASOLINE (1997) is snel 

gemaakt. Dat is het sterkst op Last 

Of The Holdouts. Inman stamt uit 



rige raakte toen ze in Amerika 

woonde bevangen van country 

en bluegrass, leerde dobro en 

lap steel spelen en maakte zich 

die muziek zo eigen dat de elf 

zelf geschreven liedjes zeer 

authentiek overkomen. Niks geen 

spruitjeslucht maar een mooie, 

melancholieke en gevarieerde mix 

van country en bluegrass (Eigen 

beheer/katjakruit.nl ✪✪✪✩). 

Ian Bruce, een grootheid in de 

Schotse folkwereld, komt met 

TOGETHER FOREVER. Niet zomaar 

een dubbel-cd: een karrenvracht 

aan bevriende muzikanten maakt 

haar opwachting om Bruce te 

assisteren en het resultaat is er 

naar; het bekende Celtic Music 

Radio riep TOGETHER FOREVER uit 

tot ‘Album Of The Year’. Folkliefhebbers 

weten genoeg (Birnam/ 

XMD ✪✪✪✪). Fanaten kunnen 

dan meteen ook ELEPHANTASIA 

van Dave Evans aan hun collectie 

toevoegen. Het is onbegrijpelijk 

dat Evans’ tweede album uit 1972 

hem niet meer bekendheid heeft 

opgeleverd. Als gitarist is hij onovertroffen, 

terwijl hij als zanger 

en liedjessmid met de besten uit 

die tijd mee kan en bovendien een 

eigen stijl laat horen die nog immer 

uniek is ( Earth/Fire/Konkurrent 

✪✪✪✪✩). Liefhebbers van 

Aldous Harding en Julie Byrne 

maken we graag attent op de 

Canadese Sophia Ruby Katz, die 

onder de artiestennaam Shirley 

Hurt bijzonder fraai debuteert 

met een titelloos album vol onderkoelde 

singer-songwriterliedjes 

met fraaie melodieën. Het is vooral 

Hurts bijzondere stem die indruk 

maakt en dit album naar een 

hoger plan tilt (Melodic ✪✪✪✪). 

Nog een debutante: de gemengd 

Amerikaans-Indiaanse en Nederlandse 

Natascha Rogers. ONAIDA is 

haar eerste wapenfeit, gevuld met 

knappe singer-songwriterfolk vermengd 

met Afro-Caribische ritmes 

en Indiaanse invloeden. Het album 

begint vrij singer-songwriterachtig, 

maar de Caribisch-Afrikaanse 

elementen worden geleidelijk aan

de folk- en countryscene van het 

Canadese Winnipeg. Zijn liedjes 

zijn verhalen over alledaagse 

mensen en plaatsen. Hijzelf groeit 

op tussen Mormonen en Mennonieten. 

Tijdens de autoritten 

met zijn vader naar de kerk in 

Grunthal, Manitoba, hoort hij de 

countryliedjes van Guy Clark, Kris 

Kristofferson en Townes Van Zandt 

op de autoradio. Dat vormt hem 

als muzikant. LIVE WITHOUT YOUR 

LOVE, zijn derde album, ademt 

dezelfde laidback Texaanse sfeer. 

Het niveau is hoog en zowel de 

muziek als de teksten zijn van 

een pure schoonheid. Maar het is 

toch vooral die warme, organische 

bariton van Inman die je steeds 

bij de les houdt. Michael Struis 

✪✪✪✪ 

Jodymoon 

THE BEST OF LIVE 2013 – 

2023 

RLR/www.jodymoon.com 

Zangeres/toetseniste Digna 

Janssen en multi-instrumentalist 

Johan Smeets brachten onder 

de noemer Jodymoon al in 2006 

hun eerste album uit. De eerste 

deugdelijke liveopnames dateren 

echter pas van 2013 en toen had 

het tweetal onder de liefhebbers 

al een rotsvaste reputatie 

opgebouwd met stijlvolle rootspop 

die zich kenmerkt door een 

verfijnde instrumentatie en de 

betoverende zang van Janssen, al 

dan niet samen met haar (levens) 

partner Smeets. Deze BEST OF LIVE 

2013 - 2023 is meer dan louter een 

dwarsdoorsnede van hun oeuvre. 

De 23 tracks zijn geregistreerd in 

een veelvoud van locaties, al dan 

niet in duovorm of met behulp van 

losvaste medeplichtigen celliste 

Marie-José Didderen en violisten 

Wim Spaepen en Annelieke Marselje. 

Het is mooi om te horen hoe 

er door de jaren heen een steeds 

sterkere symbiose is ontstaan 

tussen het stel, wat een extra 

stoot zeggingskracht aan hun 

veelal lieftallige liedjes meegeeft. 

Bovendien vormen de improvisaties 

die gezien hun jazzachtergrond 

hier en daar opduiken een 

positieve meerwaarde. Ook voor 

wie bekend is met de studio- 

Jodymoon 

albums van het tweetal bieden 

deze concertregistraties derhalve 

verrassende invalshoeken, terwijl 

het voor nieuwkomers een ideale 

introductie is in het universum 

van Jodymoon. Marcel Haerkens 

✪✪✪✪ 

Lydia Loveless 

NOTHING’S GONNA STAND 

IN MY WAY AGAIN 

Bloodshot/Honey, You’re Gonna Be Late 

Voor een artiest van het oerconservatieve 

platteland van Ohio 

heeft Lydia Loveless (Lydia Akrom) 

een opmerkelijk cv. Ze speelde 

bijvoorbeeld in een cowpunkband 

met haar vader en twee zussen 

(Carson Drew) en al direct op haar 

solodebuut uit 2011, INDESTRUCTA- 

BLE MACHINE, was ze compromisloos 

eerlijk over haar houding in 

het leven en haar seksualiteit: ze 

identificeert zich als genderfluïde 

of queer. Ook Loveless’ jongste 

album wordt gekenmerkt door 

een zekere mate van compromisloosheid. 

Dat blijkt niet alleen uit 

de titel, maar ook uit de weinig 

verhullende cover van het album: 

NOTHING’S GONNA STAND IN MY WAY 

AGAIN wordt op haar naakte rug 

geprojecteerd terwijl ze (overduidelijk 

voor het overige ook 

ongekleed) voor driekwart van 

de camera afgekeerd staat. In de 

steeds conservatiever wordende 

VS zal dat zeker als een provocatie 

worden beschouwd, net als 

Song About You en een nummer 

met een refrein All I think about is 

sex and money. De overige nummers 

lijken qua tekst overigens 

minder provocatief, al is Runaway 

een duidelijk statement over ‘er 

niet bij willen horen’. De basis voor 

NOTHING’S GONNA STAND… is meer 

pop/rock dan roots/americana, het 

genre waarin Loveless oorspronkelijk 

opereerde, maar dat haar 

uiteindelijk te beperkend was. 

Toch komt ze in de wat langzamere 

nummers zoals Ghost (waaruit 

de albumtitel ook afkomstig is) 

of het al genoemde Runaway 

duidelijk beter tot haar recht dan 

in rockers als Poor Boy, waarin ze 

de neiging heeft om zichzelf wat 

te overschreeuwen. Dat neemt niet 

weg dat ze met NOTHING’S GONNA 

sterker waardoor ze haar eigen 

muzikale visie steeds duidelijker 

neerzet (No Format ✪✪✪✪). 

In 2018 maakte de uit Arkansas 

afkomstige zangeres/liedjesschrijfster 

Ashtyn Barbaree al een 

ep, maar BETTER LUCK NEXT TIME 

is haar volwaardige albumdebuut. 

Barbaree speelt ukelele, akoestische 

gitaar en piano in liedjes die 

niet alleen zijn geïnspireerd door 

country, maar ook regelmatig 

raakvlakken hebben met rootsy 

americana. In maart treedt ze hier 

vier keer op en kan ze laten zien 

wat ze live waard is (Eigen beheer 

✪✪✪✩). Johanna Warren nam 

dertien liedjes uit haar repertoire 

op in kale soloversies. Hoe mooi 

de aangeklede versies ook waren, 

solo met alleen haar wendbare 

stem en akoestische gitaar zijn 

ze echt op hun allermooist (Eigen 

beheer/johannawarren.bandcamp. 

com ✪✪✪✪✩). David Crosby 

roemde het Californische Venice 

om hun fabelachtige samenzang, 

maar vaak was hun West-Coastfolkpop 

wat zoet en braaf. Dat 

euvel is op STAINED GLASS grotendeels 

verdwenen en geeft de 

liedjes meer body (Lennon/MLG 

✪✪✪✩). De Amerikaan Kevin 

Sullivan brengt al zo’n jaar of tien 

prachtalbums uit onder de naam 

Field Medic. DOPE GIRL CHRONI- 

CLES verscheen afgelopen december 

en is weer niet te versmaden 

voor een brede groep liefhebbers 

van folky singer-songwriters. Vooralsnog 

alleen digitaal, maar voor 

slechts $5 is dit een koopje (Eigen 

beheer/fieldmedic.bandcamp.com 

✪✪✪✪). M4, het jongste album 

van folkdichter/singer-songwriter 

Sido Martens verscheen in zo’n 

kleine oplage dat hij al uitverkocht 

was voor we er hier iets over 

konden zeggen. Doodzonde want 

het is misschien wel zijn mooiste 

cd. Later dit jaar brengt Martens 

een boek + cd uit met maar liefst 

75 nummers en die uitgave is nog 

wel te bestellen (Eigen beheer/ 

sidomartens.nl ✪✪✪✪). 

Redactie: Joop van Rossem 



Myriam Gendron 

NOT SO DEEP AS A WELL 

Basin Rock/Konkurrent 

De Canadese 

Myriam Gendron 

verhuist als 

zestienjarige 

naar Montreal 

waar ze werkt 

als boekhandelaar en redacteur. 

Bij toeval stuit ze op Collected 

Poems: Not So Deep As A Well, in 

1936 gepubliceerd door Dorothy 

Parker (1893-1967). Diep onder de 

indruk van die gedichten ontstaat 

bij haar het idee ze muzikaal te 

vertolken. Met slechts haar stem 

en akoestische gitaar begint ze 

op te nemen op de slaapkamer 

van haar appartement. Ze heeft 

maar weinig nodig, zo blijkt, om 

de gedichten muzikaal tot leven te 

brengen. Haar partner stimuleert 

haar vervolgens om op te treden 

en ze verwerft een platencontract. 

In 2014 wordt het album op 

bescheiden schaal uitgebracht. 

Tien jaar later krijgt het terecht 

een Europese release, met twee 

bonustracks, Bric-à Brac en The 

Small Hours, via het kwaliteitslabel 

Basin Rock, dat onder anderen 

ook Julie Byrne, Trevor Beales, 

Juni Habel en Aoife Nessa Frances 

vertegenwoordigt. Gendron transformeert 

Parkers woorden naar 

prachtige, folky ballads. Ik vind 

het indrukwekkend hoe iets dat zo 

simpel en sober wordt uitgevoerd 

zo memorabel kan uitpakken. Ze 

weet de poëtische teksten een 

nieuw elan te geven door ze meer 

in rijm te zetten en regels te 

herhalen. Daarnaast heeft ze de 

songs met regelmaat voorzien van 

instrumentale intro’s of interludes 

om haar akoestische gitaarspel 

meer ruimte te geven. NOT SO DEEP 

AS A WELL klinkt als een obscuur 

artifact uit de jaren zeventig. 

Gelijktijdig weet Gendron heel 

goed haar eigen pad te volgen en 

zich door haar beleving te laten 

leiden. De breekbare droefgeestigheid 

van de nummers bevat een 

verstilde intimiteit, bijvoorbeeld 

op The False Friends: And they were 

pitiful and mild/Who whispered to 

me then/The heart that breaks in 

April, child/Will mend in May again. 

Haar dromerige kamerfolk combineert 

prachtig met haar lage, 

kalme stem die, voor mijn gevoel, 

refereert aan het enige album van 

Sibylle Baier: COLOUR GREEN OF 

ANNE BRIGGS - THE TIME HAS COME. 

Literatuur is Gendrons passie en 

via haar folky klanken vond ze een 

vorm om haar emoties te uiten. 

Parkers gedichten hebben een 

stem gekregen en Gendron heeft 

ze gebundeld in tijdloze schoonheid. 

Henk Rijkenbarg 

✪✪✪✪✩ 


STAND IN MY WAY AGAIN waarschijnlijk 

haar beste album tot nu toe 

heeft afgeleverd. Roeland Smits 

✪✪✪✪ 

Malcolm MacWatt 

DARK HARVEST 

Need To Know/Lucky Dice 

Omdat er nu eenmaal brood op de 

plank moest komen werkte singersongwriter 

Malcolm MacWatt, zoals 

veel van zijn Schotse streekgenoten, 

voorheen op een offshore 

olieplatform. Daarna ging hij als 

journalist aan de slag. Een e-mail 

uit de V.S. van producer Brian 

Brinkerhoff veranderde in september 

2020 zijn muzikale leven. Het 

leidde tot het album SETTLER en 

die samenwerking levert nu een 

vervolg op: DARK HARVEST. Mac- 

Watt heeft, naast de traditionele 

Schotse folk, ook een voorliefde 

voor Amerikaanse muziek en 

cultuur. Hij ziet en noemt zijn 

muziek dan ook ‘Transatlanticana’. 

Hij speelt op dit album nagenoeg 

alles zelf. Van percussie tot viool, 

van tin whistle tot banjo, mandoline, 

gitaar en zo’n beetje alles 

waar snaren op zitten. Op een 

aantal tracks krijgt hij vocale dan 

wel instrumentale ondersteuning, 

onder meer van de Afro-Britse 

Angeline Morrison die in 2022 

indruk maakte met het folkalbum 

THE SORROW SONGS: SONGS OF 

BLACK BRITISH EXPIERIENCE. Het 

duet dat ze met MacWatt zingt, 

Malcolm MacWatt 

Empire In Me, ligt volledig in het 

verlengde van het thema van haar 

eigen album: een slavenhandelaar 

‘koopt’ een vrouwelijke slaaf en 

maakt haar zwanger. Morrison 

kruipt in de huid van de dochter, 

een kind van gemengde afkomst: 

So father I ask you when you look at 

me, am I flesh of your flesh? Or your 

property? Onrecht is een thema 

dat vaker naar voren komt zoals 

in het titelnummer waarop Nathan 

Bell meespeelt. Het is een lied over 

Gruinard Island waar in de Tweede 

Wereldoorlog, in opdracht van 

Churchill, proeven zijn gedaan met 

massavernietigingswapens en het 

afval is gedumpt in de grond. Het 

eiland was jarenlang een no-gozone 

totdat, mede door protesten 

onder de naam ‘Operation Dark 

Harvest’, de grond is gereinigd. 

Brave David Tyrle is een folksong 

in de beste Schotse traditie. Tyrle 

was de laatste ter dood veroordeelde 

man, een Schot, die in 1782 

in Groot-Brittannië om het leven 

is gebracht op de toen gebruikelijke 

en barbaarse manier van 

ophanging, castratie, onthoofding 

en vierendeling. Op het wellicht 

mooiste nummer van de cd, afsluiter 

Semi Scotsman, etaleert hij zijn 

trots voor Schotland. Ondanks dat 

er geen middelmatig nummer te 

vinden is zou een nog strengere 

selectie beter zijn geweest, want 

mede door de duur van meer dan 

een uur (veertien tracks) zou de

aandacht kunnen verslappen. 

Aandachtige beluistering is 

dus een vereiste. Ed Muitjens 

✪✪✪✪ 

Jeffrey Martin 

THANK GOD WE LEFT THE 

GARDEN 

Loose/Fluff & Gravy 

Met THANK GOD WE LEFT THE 

GARDEN vieren we na zes jaar de 

terugkeer van de Amerikaanse 

singer-songwriter Jeffrey Martin. 

Tien jaar geleden kwam hij ons 

gezichtsveld binnen met DOGS 

IN THE DAYLIGHT, een lange plaat 

waarop hij begeleid werd door 

een bezetting van piano, bas, 

viool, drums en trompet, maar 

waarop zijn stem, akoestische 

gitaarspel en de oprechte 

kwaliteit van zijn liedjes de 

sterkste elementen vormden. 

Die elementen keren terug op 

THANK GOD WE LEFT THE GARDEN 

en laten horen dat er ook niet 

meer nodig is. Afgezien van af en 

toe wat elektrische gitaar, brengt 

het album de muziek van Martin 

terug tot de naakte essentie. En 

wat een essentie, want van de elf 

songs op de plaat is er niet een 

die je niet naar de keel grijpt, 

puur op de kwaliteit van zijn 

voordracht en zijn fenomenale 

liedjes. Op de wereld stikt het 

van de singer-songwriters die 

enkel gewapend met akoestische 

gitaar de luisteraar proberen te 

raken, maar vaak gaan de songs 

het ene oor in en het andere uit. 

Slechts een enkeling weet je echt 

te beroeren. Dat Martin dat veertig 

minuten lang kan, getuigt van 

een uitzonderlijk talent. Pieter 

Wijnstekers ✪✪✪✪✩ 

The Mary Wallopers 

IRISH ROCK N ROLL 

BC Records 

Na het horen van het debuut van 

The Mary Wallopers kon Shane 

MacGowan met een gerust hart 

zijn laatste adem uitblazen, 

althans zo gaat het gerucht in 

de pubs in Dublin. Dat de Ieren 

er een fantastische zangtraditie 

The Mary Wallopers 

op na houden is een open deur 

intrappen. Guinness en Ierse folk 

zijn als Haarlemmer olie voor het 

voormalige geïsoleerde eiland in 

de mighty Atlantic. Na het voltooien 

van de Wicklow Way had ik nog 

net genoeg tijd voor een bezoek 

aan Windmill Lane Studios en 

SpinDizzy Records in Dublin. Op 

mijn vraag of er nog iets actueels 

en lokaals was uitgebracht gaf de 

verkoper van dienst mij het eerste 

album van The Mary Wallopers 

mee. Er zit een poster in met drie 

naakte mannen rennend over 

de groene vlakte met een pint 

of Guinness voor de edele delen. 

Zo kan je ook de muziek van de 

band omschrijven. Een beetje 

wild, een overstuurde banjo en 

veel pubgezang. Op IRISH ROCK 

N ROLL, hun tweede album, wordt 

dit op nummers als The Blarney 

Stone feilloos doorgetrokken. Bij 

slotsong Gates Of Heaven lijkt het 

alsof The Pogues weer even bij 

elkaar zijn op de begrafenis van 

MacGowan. De folkies uit Dundalk 

staan met beide benen in de Ierse 

muziektraditie en zoals oprichter, 

zanger en gitarist Charles Hendy 

aangeeft in een interview met The 

Guardian: ‘We are bringing booze, 

sex and politics back to folk.’ Zo 

hoort het ook! Michael Struis 

✪✪✪✪ 

Danny O’Keefe 

CIRCULAR TURNS 

Sunset Blvd Records 

De afgelopen decennia moest 

ik de nieuwe albums van mijn 

muzikale held Danny O’Keefe 

altijd bij hem zelf in Amerika 

betrekken, maar CIRCULAR TURNS 

wordt tot mijn verrassing opeens 

in Nederland gedistribueerd. 

Of dat aan het feit ligt dat deze 

dubbelaar een soort BEST OF is 

van zijn werk sinds het begin van 

deze eeuw, dat weet ik niet, maar 

leuk is het natuurlijk wel. En niet 

meer dan terecht. Al ligt het muzikale 

hoogtepunt van deze singersongwriter 

in de jaren zeventig, 

toen hij voor labels als Atlantic en 

Warner Bros. met topproducers 

en topmuzikanten als Arif Mardin, 

Dr. John, Eagles, Linda Ronstadt 

en David Lindley meesterlijke platen 

afleverde als O’KEEFE, BREEZY 

STORIES, SO LONG HARRY TRUMAN 

en AMERICAN ROULETTE. Nadat hij 

in de jaren tachtig en negentig 

grotendeels uit zicht bleef, is er 

sinds 2000 weer een gestage 

stroom aan nieuw werk van hem 

verschenen, met als hoogtepunt, 

het schitterende indianen-epos 

LOOKING GLASS & THE DREAMERS 

uit 2020. Dat uitgerekend songs 

van dit album, waar O’Keefe al 

sinds begin jaren zeventig aan 

gewerkt had, op CIRCULAR TURNS 

ontbreken, komt wellicht omdat 

het zo’n totaalproject is; ik me kan 

voorstellen dat hij niet wilde dat 

zomaar een of twee liedjes uit hun 

context werden gehaald. CIRCULAR 

TURNS concentreert zich vooral op 

nummers die door grootheden als 

Willie Nelson, Alison Krauss, Jackson 

Browne, Mavis Staples, Ben 

Harper, Glen Campbell en Elvis 

Presley zijn gecoverd. O’Keefe 

scoorde zelf maar één grote hit, 

Goodtime Charlie’s Got The Blues 

in 1972, maar voor anderen was 

hij een behoorlijk succesvolle 

songwriter; Bob Dylan nam hem 

zelfs als liedjesschrijver in dienst, 

met het samengeschreven Well, 

Well, Well als bekendste resultaat. 

CIRCULAR TURNS bestaat uit één 

cd met studio-opnamen uit de 

periode 2000-2022 en een cd met 

een solo liveoptreden uit 2016. 

O’Keefe moest zich behelpen met 

muzikanten van minder allooi dan 

in de jaren zeventig, maar met zijn 

geweldige stem en schrijftalent 

levert het toch twee heerlijke, zij 

het ietwat onevenwichtige cd’s 

op. Waarbij de live-cd een mooi 

beeld geeft van wat je zou kunnen 

verwachten mocht hij op zijn 81ste 

nog de oversteek naar hier willen 

maken. Eric van Domburg Scipio 

✪✪✪✩ 

Session Americana 

THE RATTLE AND THE 

CLATTER-TWENTY YEARS 

(SO FAR) OF SESSION 

AMERICANA 

Eigen beheer 

Zoals de titel duidelijk maakt 

hebben we hier van doen met een 

verzamelaar van deze uit Boston 

en omgeving afkomstige band, 

die wordt gevormd door studiomuzikanten. 

De eerlijkheid gebiedt 

om te melden dat de namen Dinty 

Child, Jim Fitting, Jon Bistline, Billy 

Beard en Ry Cavanaugh bij mij 

niet onmiddellijk een aha-erlebnis 

veroorzaakten, maar zelfs muziekrecensenten 

kunnen onmogelijk 

alle namen kennen. Hoe dan ook, 

dit terugblikalbum bevat zestien 



LUISTERPARADIJS ROCK • POP 


songs van de voorafgaande negen 

langspelers en dat betekent ruim 

zeventig minuten genieten van de 

heren die hun 20-jarig bestaan 

vieren. Stoplappen kom je hier niet 

tegen, hoewel de tigste cover van 

Rodney Crowells I Ain’t Living Long 

Like This achterwege had mogen 

blijven. Wel was het genieten van 

Pack Up The Circus, Helena, All For 

You, I Can’t Get Out, Mississippi Mud 

en It’s Not Texas. Resumé: een 

prima album om kennis te maken 

met Session Americana en eventueel 

een concert te bezoeken, want 

in maart staan de mannen vijf keer 

op de planken in Nederland; later 

2024 staat er een splinternieuw 

album op stapel. 

Joop van Rossem ✪✪✪✩ 

Skyway Man 

FLIGHT OF THE LONG DIS- 

TANCE HEALER 

Mama Bird 

Drie jaar geleden bestempelden 

we Skyway Man met het album THE 

WORLD ONLY ENDS WHEN YOU DIE als 

een alt.countryversie van Grateful 

Dead. Met FLIGHT OF THE LONG 

DISTANCE HEALER geeft voorman 

James Wallace zijn liedjes meer 

een cosmic americana popdraai 

en lijkt de muziek van Skyway Man 

net iets lichter en toegankelijker 

geworden. Gevarieerder ook, waarbij 

singer-songwriterachtige nummers 

afwisselen met countrypop, 

een beetje alsof de Flaming Lips 

en Harry Nilsson samen een plaat 

hebben opgenomen. Het tekent 

Tele Novella 

Wallace’ talent ten voeten uit en 

maakt het onbegrijpelijk dat Skyway 

Man zo weinig aandacht krijgt 

in de pers. Het zou misschien 

verstandig zijn een nieuwe plaat 

de volgende keer iets vroeger in 

het jaar uit te brengen, aangezien 

het al de tweede keer is dat ze 

een plaat uitbrengen in de stille 

periode nadat de jaarlijstjes zijn 

ingeleverd en een groot deel van 

de pers op kerstvakantie gaat. 


Tele Novella 

POET’S TOOTH 

Kill Rock Stars 

Goed nieuws voor degenen die, 

zoals ik, na het tweede album 

MERLYNN BELLE (2021) zijn aangehaakt 

bij Tele Novella. Opvolger 

POET’S TOOTH sluit er qua tekst 

en sound naadloos bij aan, maar 

is misschien zelfs nog wel beter. 

Niets ten nadele overigens van 

het prima debuut HOUSE OF SOULS 

(2016). Het Texaanse duo Natalie 

Ribbons en Jason Chronis gooit 

als Tele Novella hoge ogen met 

een curieuze mix van Middeleeuwse 

volksliedjes, country en 

jaren zestig folk, vleugjes Belle & 

Sebastian en Cranberries en surrealistische 

teksten als duistere 

sprookjes. Met name de melodieën 

vallen op: ook op POET’S TOOTH 

zijn die ontzettend speels, zonder 

onnatuurlijk te worden. En ze 

hebben de neiging om dagenlang 

door je hoofd te blijven spoken. 

Door het soepele, warme (en soms 

hese) stemgeluid van Ribbons is 

dat zeker niet onprettig. Het album 

kent geen zwakke nummers, 

maar hoogtepunten zijn toch wel 

de opener Young & Free (vooral 

door de prachtige samenzang 

van zangeres en gitaar), de single 

Eggs In One Basket (luister hoe 

virtuoos Ribbons naar haar kopstem 

schakelt en weer terug), het 

titelnummer Poet’s Tooth (heerlijke 

tekst, heerlijke melodie) en de 

indrukwekkende afsluiter Funeral. 

Van begin tot eind een belevenis, 

deze plaat. Edwin Fagel 

✪✪✪✪ 

The Bony King of Nowhere foto Lucinde Wahlen 

The Bony King Of 

Nowhere 

EVERYBODY KNOWS 

Unday/N.E.W.S. 

Al sinds hij in 2009 als singersongwriter 

debuteerde met het 

album ALAS MY LOVE kan Gentenaar 

Bram Vanparys rekenen op 

hoge waardering in Heaven. Al zijn 

albums werden tot nu toe onthaald 

op vier tot vierenhalve ster. En ik 

kan u alvast verklappen dat dat 

met EVERBODY KNOWS niet veel 

anders gaat zijn, want opnieuw 

toont de als The Bony King Of 

Nowhere opererende Vanparys 

zich een geweldige liedjesschrijver 

die zijn liedjes met zijn zang 

bovendien zo’n emotionele lading 

meegeeft dat ze bij willekeurig 

welke luisteraar echt binnenkomen. 

Wie daarom veronderstelt 

dat EVERYBODY KNOWS muzikaal 

gezien in het verlengde zal liggen 

van zijn voorgangers komt evenwel 

bedrogen uit. Waar we eerder 

werk toch vooral onder roots/ 

folk plaatsten, neigt EVERYBODY 

KNOWS toch veel meer richting 

pop/rock, waarbij Vanparys in zijn 

emotionele zang meer dan ooit 

Radiohead-vocalist Thom Yorke in 

herinnering roept. Dat is niet voor 

het eerst, maar muzikaal schuurt 

hij nu ook dichter tegen Radiohead 

aan dan ooit te voren, al wil 

ik er meteen bij zeggen dat we 

niet met een Radiohead-imitatie 

van doen hebben. Want ondanks 

de sterke overeenkomsten, vaart 

de Bony King toch net een andere 

koers, die evenwel net zo naar de 

strot grijpt. 


✪✪✪✪✩ 

Cape Sleep 

VIDEO DAYS 

Snowstar Records 

Kim Jansen, de favoriete gitaarfolkie 

van Utrecht en ver daarbuiten, 

is terug. Een jaar of zes 

geleden verdween hij van de radar 

om zichzelf opnieuw uit te vinden 

als onderdeel van een band, al is 

het niet zonder meer duidelijk wie 

er nou precies deel uitmaken van 

Cape Sleep. De liner notes vermelden 

ruim vijftien deelnemende 

muzikanten, dus het is afwachten 

wie van hen Kim Jansen op het podium 

zullen bijstaan wanneer hij in

Sprints 

LETTER TO SELF 

City Slang 

Dublin is een 

walhalla voor 

wie van uitgaan, 

cultuur en 

muziek houdt. 

De Ierse hoofdstad 

verdient die reputatie, maar 

kent ook schaduwkanten. Voor 

studenten en starters blijkt een 

toekomst in of rond Dublin vaak 

een utopie. Het Ierland dat in 

hun jeugd in alle opzichten ‘in 

de lift’ zat, blijkt door de vorige 

generatie flink te zijn leeggegraaid. 

Een flinke trits jonge, 

‘boze’ bandjes schreeuwt onder 

meer díe frustratie van zich af en 

staat te trappelen in het kielzog 

van onder anderen Fontaines D.C. 

en Murder Capital om ook elders 

potten daarmee te breken. Wie 

dat gegarandeerd zullen gaan 

doen is het kwartet Sprints, dat na 

een paar rake singles met LETTER 

TO SELF een verpletterend debuut 

aflevert. Centraal staat zangeres, 

gitariste en belangrijkste songschrijver 

Karla Chubb, wier teksten 

onverbloemd zowel haar strijd met 

innerlijke angsten, onzekerheden 

en woede verwoorden als hetgeen 

haar in de buitenwereld dwarszit. 

Ticking zet de toon en ook Adore, 

Adore, Adore, Literary Mind of het 

wel dreigende Can’t Get Enough Of 

It springen direct in het oor. Maar 

van hoogtepunten kunnen we 

hier eigenlijk niet spreken, want 

de onheilspellende garagepunk 

op LETTER TO SELF blijft veertig 

minuten lang kwaliteitsvast. Petje 

af daarom ook voor producer/ 

geluidsman Daniel Fox. De bassist 

van Gilla Band (inspirators van 

de halve generatie nieuwe Ierse 

postpunkbands) liet Sprints in 

de studio twee weken lang vooral 

als band functioneren, stuurde 

her en der resoluut bij en gaf de 

plaat feilloos de orkaankracht en 

effectieve nuances in dynamiek 

mee die de groep ook op het podium 

onweerstaanbaar goed maken. 

Hun naam doet anders vermoeden, 

maar Sprints (waarin bassist 

Sam McCann zich inmiddels 

ontpopt als tweede vocalist) gaat 

het nog veel verder schoppen. 

Eddie Aarts ✪✪✪✪ 

maart kort door Nederland tourt. 

Maar goed: een nieuwe lente, een 

nieuw geluid. Geen dromerige 

indiefolk meer, maar een stoere 

jaren tachtig popsound. VIDEO 

DAYS wordt gedomineerd door 

keyboards, een opstuwende bas en 

stevige beats. Maar vooral door de 

stem van Jansen, die wonderwel 

past bij deze kameleonachtige 

muzikale gedaantewisseling. In 

stevige stukken als Vienna In The 

Rain doet VIDEO DAYS me vooral 

denken aan Arcade Fire ten tijde 

van NEON BIBLE (2007), terwijl in 

de rustiger stukken Orchestral 

Manoeuvres In The Dark opdoemt. 

Er zijn slechtere inspiratiebronnen 

om je aan te spiegelen. Maar grappig 

genoeg overtuigt Jansen mij 

het meest op het afsluitende The 

Afternoons, een dromerig (jawel!) 

en ingetogen liedje. Met elektronische 

begeleiding, dat dan weer 

wel. Roeland Smits 

✪✪✪✪ 

Guided By Voices 

NOWHERE TO GO BUT UP 

GBV Inc./Konkurrent 

Hoewel alle albums van de Amerikaanse 

indierockband Guided By 

Voices de laatste vijf jaar de moeite 

waard zijn, zijn het er zoveel 

(13 sinds 2019!) dat het ondoenlijk 

is ze allemaal de ruimte te geven 

die ze eigenlijk verdienen. Dat we 

NOWHERE TO GO BUT UP, hun derde 

van 2023, de volle ruimte geven, 

is omdat het ons inziens toch de 

beste van hun meest recente 

releases is. Een plaat met heerlijke 

poppy rocksongs die net even 

anders zijn dan de Who-achtige 

nummers van hun laatste albums. 

Je kunt voorman Robert Pollard 

veel verwijten, maar niet dat hij 

telkens dezelfde plaat maakt. 

Ieder album is net even anders en 

dat maakt ze elke keer weer de 

moeite waard. Een wonderbaarlijke 

prestatie voor iemand die al 37 

jaar in een razend tempo albums 


Progrocker Peter Hammill 

greep de coronaperiode aan 

om twee oude soloalbums opnieuw 

op te nemen. Gewoonlijk zijn wij 

daar niet zo van, maar de typische 

jaren tachtig productie van IN A 

FOREIGN TOWN en OUT OF WATER 

was zo gedateerd gaan klinken 

dat het afbreuk deed aan de 

sterke songs. In tijdlozere nieuwe 

jasjes klinken beide albums nu 

als herboren (Esoteric/Cherry 

Red ✪✪✪✪). Herboren zijn 

ook britpoppers Shed Seven. 

In de hoogtijdagen van britpop 

scoorde de groep rond Rick Witter 

in het VK een heel aantal hits 

zonder echt door te breken. Met 

comebackalbum A MATTER OF 

TIME haalde Shed Seven onlangs 

onverwacht voor het eerst de top 

van de Britse lp-charts. En niet 

eens onverdiend, want een betere 

britpopplaat is er sinds de glorietijd 

van het genre niet verschenen 

(Cooking Vinyl/V2 ✪✪✪✩). 

Enigszins herboren is ook de 

Amerikaanse cultgroep Pylon. In 

de tijd dat stadsgenoten R.E.M. en 

The B-52’s furore maakten, gold 

Pylon voor veel muzikanten in 

Athens, Georgia als de beste band 

in de stad. De combinatie van 

hoekige dansbare new wave en 

Vanessa Briscoe’s onweerstaanbare 

rock-’n-rollvocalen maakte 

GYRATE (1980) tot misschien wel 

de mooiste plaat ooit uit Athens. 

Als Pylon Reenactment Society 

zet Briscoe nu met drie nieuwe 

begeleiders het bandgeluid voort 

op MAGNET FACTORY, dat dan wel 

geen tweede GYRATE is, maar 

niettemin bijna even alert en 

tijdloos klinkt (Strolling Bones/V2 

✪✪✪✪). Dat hoekige new wave 

in dat deel van de VS een goede 

voedingsbodem vindt, bewijst 

ook de formatie Omni uit Atlanta. 

SOUVENIR is hun vierde album 

en beslist het beste tot nu toe, 

met elf heerlijke, gevarieerde en 



Ty Segall 

THREE BELLS 

Drag City/V2 

De Californische 

gitaarsurfer 

Segall weet 

wederom te 

verrassen met 

vijftien inventieve 

nummers. De altijd energieke en 

ambitieuze singer-songwriter 

is al vanaf 2008 actief en heeft 

inmiddels meer dan een dozijn 

soloplaten en een trits aan andere 

projecten op zijn naam staan. 

Steeds opnieuw overtuigt hij met 

albums als MANIPULATOR (2014) of 

FREEDOM’S GOBLIN (2018). Na het 

wat meer introspectieve HELLO HI 

(2022) is THREE BELLS als vanouds 

bijzonder eclectisch in vorm 

en geluid. Met dit dubbelalbum 

etaleert hij diversiteit en muzikale 

expressie, de songs bruisen van 

de ideeën en perspectieven. Zijn 

gitaren komen uit elke richting 

en cirkelen om je heen. Waar 

Segall op momenten teder zijn 

akoestische gitaar beroert, kan 

hij verderop lekker dynamisch 

alles open trekken, waar zijn spel 

voor mijn gevoel overeenkomsten 

vertoont met dat van Billy Corgan, 

compleet met heerlijke fuzz en 

distortion, weerkaatsend tegen 

de muren van je woonkamer. De 

signatuur van zijn gitaarsound 

met spetterende riffs blijft overal 

doorheen dringen. Ditmaal heeft 

hij vijf songs samen geschreven 

met zijn vrouw Denée, die 

ook verantwoordelijk is voor de 

coverfoto. Daarnaast staan leden 

van zijn Freedom Band hem bij. De 

vijftien nummers vormen tezamen 

een overtuigende puzzel, maar 

blijven individueel ook overeind. 

Er zijn invloeden van Big Star, 

The Raspberries, T-Rex en West 

Coast psychedelica. Meteen bij het 

openingsnummer The Bell word je 

gegrepen door de tempowisselingen 

en de climax van de gitaren. 

Het desoriënterende, vertraagd 

gezongen Eggmann gaat ongemerkt 

over in het relaxte My Room 

met duellerende gitaren. Wait is 

weer briljant in zijn gelaagde zang. 

Naar het eind krijg je ook nog 

eens het fenomenale To You. THREE 

BELLS is een kaleidoscopische 

rollercoaster geworden en ik blijf 

me verbazen over zijn kwaliteiten 

als ingenieuze songschrijver. Dit 

is opnieuw een hoogtepunt in een 

inmiddels toch al indrukwekkend 

oeuvre. 

Henk Rijkenbarg ✪✪✪✪✩ 

aflevert. Waar Pollard voorheen 

nogal eens de neiging had liedjes 

terug te brengen tot hun essentie 

en de open afbouw vaak veronachtzaamde, 

kunnen we hem daar 

al jaren niet meer op betrappen. 

Van The Race Is On, The King Is Dead 

tot Song And Dance, alles staat als 

een huis en aan alle tracks zit kop 

en staart. Dit nieuwe album mag 

NOWHERE TO GO BUT UP heten, 

maar veel hoger kan Pollard niet 

reiken met zijn muziek. 


✪✪✪✪ 

David Longdon 

WILD RIVER 

English Electric Recordings 

Toen David Longdon in 2004 zijn 

solodebuut WILD RIVER uitbracht 

was hij nog amper bekend en 

zullen maar weinig mensen die 

plaat toen hebben opgepikt. Dat 

veranderde toen hij vijf jaar later 

leadzanger werd van de Britse 

progrockband Big Big Train, een 

groep die na zijn toetreden de 

wind aanzienlijk in de zeilen kreeg, 

niet in de laatste plaats omdat 

Longdon een buitengewoon sterke 

songwriter bleek. Hij gaf Big Big 

Train met zijn aansprekende 

stem, die zowel aan Phil Collins 

als Peter Gabriel deed denken, 

een Genesis-in-hun-hoogtijdagenachtige 

boost gaf met voortreffelijke 

albums als THE UNDERFALL 

YARD, ENGLISH ELECTRIC PARTS ONE 

& TWO en FOLKLORE. Toen Longdon 

eind 2021 bij een ongelukkige val 

van de trap om het leven kwam, 

zette dat de toekomst van Big Big 

Train even op losse schroeven. 



onweerstaanbare liedjes. Het zou 

ons niet verbazen als dit hun doorbraak 

wordt, want dansbare new 

wave heeft zelden beter geklonken 

(Sub Pop/Konkurrent ✪✪✪✪✩). 

Datzelfde kunnen we niet meteen 

zeggen van het nieuwe album van 

J Mascis: WHAT DO WE DO NOW. De 

albums die hij onder eigen naam 

uitbrengt zijn altijd minder onstuimig 

dan zijn werk als Dinosaur Jr., 

een gevolg van het feit dat hij solo 

meer akoestisch componeert. Qua 

songs is het verschil kleiner en 

WHAT WE DO NOW kent nog genoeg 

elektrische gitaren om folkies af 

te schrikken. Wat niet wegneemt 

dat de tien songs allemaal min of 

meer hetzelfde tempo aanhouden, 

waardoor gaandeweg verveling 

kan optreden (Sub Pop/Konkurrent 

✪✪✪✩). Met het machtige 

O DEATH zetten de Zweedse psychrockers 

Goat twee jaar terug een 

bijna Zappa-iaanse kroon op hun 

carrière. Op MEDICINE houden 

ze het simpeler en folkier, met 

veel fluitwerk, al blijft psychrock 

toch de basis. Qua sfeer sluiten 

ze nu prima aan bij een band als 

DeWolff (Rocket ✪✪✪✩). De 

Britse singer-songwriter Marika 

Hackman stuurt de folky muziek 

van haar begindagen steeds meer 

richting indie. Dat bleek al uit haar 

derde album ANY HUMAN FRIEND 

en zet nu door op nummer vijf: 

BIG SIGH. Haar talent is opnieuw 

evident, want wat is dit een fijne 

plaat met songs die echt onder de 

huid kruipen (Chrysalis/Konkurrent 

✪✪✪✪). Voor goede songs 

kunnen we ook weer terecht bij de 

Schot Ian M Bailey. De liedjes voor 

WE LIVE IN STRANGE TIMES schreef 

hij wederom samen met Daniel 

Wylie (Cosmic Rough Riders) en ze 

roepen de glorietijd van de West- 

Coastpop in herinnering zonder 

die slaafs na te volgen (Kool Kat 

✪✪✪✪). Ook de buren in Ierland 

blijven het goed doen. Singersongwriter 

Cormac O Caoimh 

bereikt op WHERE THE WORLD 

BEGINS nog grotere hoogten dan 

voorheen en tovert de ene na

Hoewel dat probleem nu opgelost 

lijkt met het begin maart te 

verschijnen zestiende album THE 

LIKES OF US met oud-PFM-zanger 

Alberto Bravin, wakkerde het 

ook de belangstelling weer aan 

voor Longdons oude solowerk, 

zoals WILD RIVER. Met prachtig 

nieuw artwork, een geweldige 

nieuwe mix en aangevuld met 

een bonus-cd met uitstekende 

liveopnamen, krijgt WILD RIVER nu 

eindelijk de aandacht die het al 

twintig jaar geleden had verdiend. 

Longdons talent is namelijk in 

alles zonneklaar, niet alleen door 

zijn heerlijke vocalen, maar door 

alle prachtige liedjes, die hier wat 

folkier klinken dan we misschien 

bij Big Big Train gewend zijn. Toch 

hebben ze ook al een onmiskenbare 

prog-achtige insteek die 

veel Big Big Train-fans zullen 

herkennen. In dat opzicht had ik 

het meteen geloofd als iemand 

me had verteld dat Longdon dit 

soloalbum in zijn Big Big Train-tijd 

had opgenomen en niet vijf jaar 

daarvoor. 


✪✪✪✪ 

Madness 

THEATRE OF THE ABSURD 

PRESENTS: C’EST LA VIE 

BMG 

Hoe het ook alweer precies zit 

met het in 1960 door Martin 

Esslin voor het eerste gebezigde 

de andere topsong uit zijn pen. 

Nummers met een eigen stijl die 

hoogstens in de verte enigszins 

aan Prefab Sprout doen denken 

(Eigen beheer/cormaco.bandcamp. 

com ✪✪✪✪). Eigenzinnige 

folkpop is ook te horen op PEACE- 

MAKER van Vera Sola, dochter van 

‘Blues Brother’ Dan Ackroyd. Het is 

geproduceerd met Milk Carton Kid 

en multi-instrumentalist Kenneth 

Pattengale en ze wordt bijgestaan 

door uiteenlopende talenten als 

Pat Sansone (Wilco) en Anthony 

begrip Theatre of the Absurd 

kan ieder die dat wil vast zelf 

even online teruglezen. Maar het 

verklaart waarom ‘spreekstalmeester’ 

Martin Freeman in de 

eerste seconden van het nieuwe 

Madness-album Samuel Beckett 

informeert dat het publiek hem 

verwacht. Uit geroezemoes en 

een stemmend orkest ontspringt 

het titelnummer van de plaat en 

of we het nu willen of niet; we zijn 

getuige van ‘de laatste en enige 

voorstelling, vol liedjes die niemand 

kent, in een theater waarvan 

de nooduitgangen op slot zijn’. In 

de door acteur Freeman ingeleide 

proloog, drie bedrijven en epiloog 

laten de voormalige ‘Nutty Boys’ 

horen nog steeds relevant te zijn. 

DaCosta. Zie ook het interview 

elders in het blad(City Slang/Konkurrent 

✪✪✪✪). De Italiaanse 

zangeres Alice zullen de meesten 

wellicht kennen van het prachtige 

I Trèni di Tozeur, waarmee ze 

veertig jaar geleden meedeed 

aan het Eurovisie Songfestival, 

samen met liedjesschrijver Franco 

Battiato. ERI CON ME is haar fraaie 

nieuwe album, waarop ze haar 

lievelingsnummers van Battiato 

covert met louter begeleiding 

van piano en strijkorkest (BMG 

Madness 

✪✪✪✪). Trevor Horn kennen 

we natuurlijk vooral als gevierde 

producer. Op ECHOES: ANCIENT & 

MODERN, zijn album debuut voor 

Deutsche Grammo phon, deconstrueert 

hij een aantal bekende 

nummers en geeft die smaakvolle 

nieuwe, merendeels vertraagde 

elektronische versies, gezongen 

door diverse bekende vocalisten 

(Deutsche Grammophon/Universal 

✪✪✪✩). 

Redactie: Eric van Domburg 

Scipio 

Gekkigheid hoeft het Londense 

zestal niet meer uit te halen; ze 

stonden zo’n dertig keer in de 

Britse top 40, zijn verankerd in 

het collectieve geheugen aldaar 

en speelden live op het dak van 

Buckingham Palace en tijdens 

de afsluiting van de Olympische 

Spelen. Maar het zooitje ongeregeld 

maakt in haar nadagen 

doodleuk ijzersterke albums. Want 

na de verrassende conceptplaat 

THE LIBERTY OF NORTON FOLGATE 

(2009) en het spitsvondige 

lockdownproject THE GET UP! is 

C’EST LA VIE opnieuw een intrigerend 

werkstuk. Anno 2024 maakt 

Madness nog altijd kwaliteitspop 

die onmiskenbaar eigen is, maar 

ditmaal wat grimmiger en abstracter 

klinkt. Dat past binnen het 

gedachtengoed van Esslin, Beckett 

en hun tijdgenoten, maar de goede 

verstaander kan niet ontgaan 

hoe absurd de werkelijkheid ook 

is. Het wapentuig, een robot in 

Rodin-pose en de winkelwagen vol 

rollen toiletpapier in de kunstig 

samengestelde hoesafbeelding 

zijn slechts hints van wat de veertien 

nummers te bieden hebben. 

Madness verstaat de kunst zichzelf 

volledig én absoluut niet serieus 

te nemen. Voor wie dit absurde 

theaterstuk net zo benadert, valt 

hier – ook muzikaal – heel veel te 

genieten. Eddie Aarts ✪✪✪✪ 

The Maureens 

EVERYONE SMILES 

Meritorio 

De Utrechtse band The Maureens 

bestaat nu ruim tien jaar, maar 

nog steeds doet hun naam bij 

de modale popliefhebber geen 

belletjes rinkelen. Hoog tijd dat 

daarin nu echt eens verandering 

komt want hun nieuwe (vierde) 

album EVERYONE SMILES staat weer 

bomvol lekkere liedjes van een 

héél hoog niveau. Zelf spreken 

ze van ‘indie west coast pop’, en 

zonnig klinkt dit zeker, maar naast 

een band als The Byrds hoor je 

bijvoorbeeld ook The Beatles 

en The Hollies doorklinken, niet 

in de laatste plaats vanwege de 

heerlijke samenzang. Piepjong 

zijn deze mannen niet meer, maar 

wat klinkt dit fris en jeugdig, soms 

ook in de teksten: Fell in love with 

the only one I could never have. Net 

zoals de voorganger SOMETHING 

IN THE AIR komt dit album tot ons 

via een Spaans label, wat eigenlijk 

te gek voor woorden is, want The 

Maureens bieden zoveel kwaliteit 

dat de Nederlandse labels in de rij 

zouden moeten staan. EVERYONE 

SMILES (toepasselijke titel, deze 

muziek tovert een blije blik in de 

ogen) is overigens gemaakt met 

dezelfde viermansbezetting als 

het vorige album (oorspronkelijk 

waren er zes bandleden) en 

heeft net zoveel klasse, wat nog 

eens bevestigt dat hun nieuwe, 



The Doors 

LIVE AT THE MATRIX 1967: 

THE ORIGINAL MASTERS 

Rhino/Warner 

De drie cd’s van 

THE DOORS’ LIVE 

AT THE MATRIX 

1967: THE ORI- 

GINAL MASTERS 

laat de groep 

live horen, drie maanden na hun 

plaatdebuut. Een kleine maand 

na dit concert in San Francisco 

kwam de single Light My Fire uit 

en de rest is geschiedenis. Weinig 

weten we van de vroege Doors. Er 

zijn natuurlijk opnamesessies van 

The Doors uit 1966, waarvan Indian 

Summer pas werd uitgebracht op 

MORISSON HOTEL (1970). Ouder 

zijn de zes demo’s uit 1965, toen 

de groep nog Rick and the Ravens 

heette. End Of The Night zou op de 

eerste plaat terechtkomen, My Eyes 

Have Seen You en Moonlight Drive 

op de tweede. Summer’s Almost 

Gone en Hello I Love You op de 

derde. Daarop zou ook Go Insane 

verschijnen, als onderdeel van 

Celebration Of The Lizard, maar die 

suite haalde de plaat niet. Hello I 

Love You was een schaamteloos 

plagiaat van The Kinks en op de 

demo zingt Jim Morrison zelfs 

met een geknepen, Ray Daviesachtige 

stem! 

Dan hebben we de opnamen van 

het Doors-concert in The London 

Fog, L.A., uit 1966. Die klinken wat 

beter dan de blikkerige demo’s. 

Covers van onder anderen Willie 

Dixon, Muddy Waters en Little 

Richard, plus Strange Days dat 

de titelsong van de tweede plaat 

zou worden en You Make Me Real 

dat pas op MORISSON HOTEL zou 

opduiken. Gitarist Robbie Krieger 

begint hier al te schitteren. Duidelijk 

gegroeid is de groep in maart 

1967, in The Matrix. Al zou Ray 

Manzarek meer hebben gekund 

als hij op zijn keyboard niet ook 

de baspartijen had moeten spelen, 

wat je juist zo goed kan horen 

door de hoge opnamekwaliteit. 

Merkwaardig hoe Light My Fire 

start zonder zijn Bach-motiefje. 

Aan het begin van The End lijk je 

even een helikopter uit het begin 

van de film Apocalyps, Now te horen, 

maar die kwam pas in 1979 in 

de bioscoop. Interessant is dat de 

band al zes songs van de tweede 

plaat speelt, waarvan de opnamen 

nog moesten beginnen. Eigen 

nummers genoeg, zou je zeggen, 

maar ze blijven ook covers spelen, 

van Van Morrison (geen familie, 

haha) en Allen Toussaint tot de 

vertrouwde blues artiesten. Nota 

bene: John Lee Hookers Crawling 


compacte stijl de band op het lijf 

is geschreven. Want dit klinkt nog 

net wat beter dan de eerste lp’s, 

die trouwens via hun site voor een 

heel schappelijk prijsje te koop 

zijn. Kees van Wee ✪✪✪✪ 

Mooon 

III 

Excelsior/V2 

Psychedelische poprock zoals die 

in de sixties en seventies gemaakt 

werd, maar wel degelijk met een 

eigen geluid. Het is al een decennium 

de status quo voor Mooon 

en met hun derde album tonen 

ze nog maar eens aan hoe divers 

dat geluid kan zijn, met elementen 

uit barokpop, snufjes jazz en een 

flinke dosis psychedelische trucjes 

die geheel onbegrijpelijk uit de 

mode zijn geraakt. De composities 

lijken complexer dan op vorig 

werk. De nummers zijn dynamischer 

en durven gewaagde wendingen 

te nemen. De harmonieën 

zijn rijker en warmer en weten er 

ondanks de veelzijdigheid toch 

Nits foto Wim van de Hulst 

een duidelijk Mooon-album van te 

maken. Het voelt als een muzikale 

tijdreis, met de meest gepassioneerde 

gidsen die je je kunt 

wensen. Jan Nacinovic 

✪✪✪✩ 

Nits 

TREE HOUSE FIRE 

Music On/Bertusx 

De zes songs op deze ep zijn de 

eerste nummers van Nits sinds hun 

studio en zo ongeveer hun hele geluidsarchief 

in vlammen opgingen 

in 2023, terwijl zanger en tekstschrijver 

Henk Hofstede daarna 

ook nog een auto-immuunziekte 

kreeg die zijn spierkracht steeds 

verder verzwakt, al helpen zijn 

medicijnen hem goed. Het overschaduwt 

het vijftigjarige bestaan 

van de groep, maar drummer Rob 

Kloet, toetsenist Robert Jan Stips 

en hij lieten de moed niet zakken 

en schreven de nieuwe nummers 

volgens het beproefde recept: 

Hofstede leverde de teksten en 

de drie creëerden de muziek al 

spelend. Vanzelfsprekend staat de

King Snake zou pas verschijnen 

op L.A. WOMAN, Morrisons zwanenzang. 

Werkelijk een ontdekking zijn 

drie instrumentals, onder andere 

bekend geworden in de uitvoering 

van Miles Davis: Bag’s Groove, All 

Blues en Summertime. Misschien 

omdat ze al over zo’n groot en 

divers repertoire beschikten, 

lijken The Doors in The Matrix op 

verschillende gedachten te hinken. 

Lange poëtische nummers als The 

End en When the Music Is Over aan 

de ene kant, blues en jazz aan 

de andere en popsongs daartussen. 

De groep doet zijn best en 

Morrison was nog niet het – soms 

chaotische – podiumdier van 

later. In 1969-1970 werd de band 

een geoliede machine, met een 

doordachte keuze voor de setlist 

en vooral bereid het publiek te 

behagen. Vergelijk de versie van 

Who Do You Love uit The Matrix 

eens met die van The Felt Forum, 

New York, van 18 januari 1970. De 

eerste is een aardige cover van Bo 

Diddley. Maar de tweede versie… 

Het begint met een indrukwekkende 

drumsolo John Densmore, 

die na een minuut wordt vergezeld 

brand centraal in de teksten, net 

zoals de dood van zijn vrienden 

Henny Vrienten en Jan Rot erin 

doorschemert: knipogend naar 

T. S. Eliott is mei ‘the cruel month’ 

en heeft de wind geen kleren, de 

regen geen schoenen en het vuur 

geen hart of medelijden. Hofstede 

zingzegt zijn teksten laconiek op 

spreektoon, slechts soms omhooggaand 

in toon. Begeleid door 

de ingehouden, repetitieve en melancholieke, 

soms zelfs autonoom 

klinkende muziek achter hem 

levert dat een uiterst emotioneel, 

krachtig levensteken op. 

Ruud Heijjer ✪✪✪✪ 

The Pineapple Thief 

IT LEADS TO THIS 

Kscope/Bertus 

The Pineapple Thief zag al in 1999 

van Manzareks orgel, snel 

gevolgd door Kriegers gitaar. 

Pas na drie minuten begint de 

melodie en een halve minuut 

verder horen we Morrison 

zingen. En hoe! Wie mist een 

bassist? Ronnie Hawkins en 

Quicksilver Messenger Service 

hebben de lat hoog gelegd, 

maar dit is de definitieve versie 

van Who Do You Love. De basis 

hiervoor werd gelegd door een 

groepje dat een lokale bekendheid 

genoot in de West Coast, 

met concerten als dat in The 

Matrix. Deze uitgave is met 37 

nummers de meest complete. 

Een vorige versie uit 2008 

telde er dertien minder. Ik heb 

overigens een bootleg met een 

38ste song, Fever, die aan het 

slot overgaat in een ultrakorte, 

maar sterke uitvoering van 

Light My Fire, inclusief Bachloopje. 

Het gaat niet om de hit 

Fever, maar deze Doors-creatie 

is zo tenenkrommend vlak, je 

kunt je voorstellen dat men die 

stilzwijgend op de plank heeft 

laten liggen. 

August Hans den Boef 

✪✪✪✪ 

het levenslicht maar pas sinds 

het album YOUR WILDERNESS uit 

2016 behoort de band tot de grote 

jongens uit de progrockwereld, 

mede door de komst van meesterdrummer 

Gavin Harrison, die 

ook bij Porcupine Tree een factor 

van belang is. Sinds dat album 

kent de band een vaste line-up 

met naast Harrison, Bruce Soord 

(zang, gitaar, componist), Steve 

Kilch (toetsen) en Jon Sykes 

(bas, achtergrondvocalen). Met 

het werkethos van Soord is niks 

mis: vorig jaar kwam hij met zijn 

geweldige, derde soloalbum LUMI- 

NESCENCE dat over het algemeen 

heel ingetogen klonk, een jaar 

eerder was er het bandalbum GIVE 

IT BACK, waarop nieuwe versies 

stonden van eerder werk die van 

verse arrangementen waren voorzien. 

Voor dit veertiende PT-album 

heeft Soord weer de elektrische 

gitaren voorrang gegeven in acht 

fantastische tracks, hoewel de 

meeste songs nog vrij rustig van 

start gaan. Soord heeft wederom 

heerlijke proggy rocksongs in de 

aanbieding, zijn stem klinkt vertrouwd, 

Harrison biedt de van hem 

bekende inventieve drumfills en 

legt tezamen met Sykes een heerlijk 

fundament waarop Soord en 

Kilch hun skills kunnen vertonen. 

Ik waag me niet aan het oplepelen 

van de beste liedjes, dit is gewoon 

van begin tot eind een aanrader! 

Joop van Rossem ✪✪✪✪ 

Diverse Artiesten 

LOOKING FOR THE MAGIC: 

AMERICAN POWERPOP IN 

THE SEVENTIES ✪✪✪✪✩ 

Grapefruit/Cherry Red 

NEW GUITARS IN TOWN: 

POWER POP 1978-82 

✪✪✪✩ 

Cherry Red 

Voor liefhebbers van fris gespeelde 

gitaarpopliedjes verschenen 

recentelijk twee heerlijke 3-cd 

boxjes, LOOKING FOR MAGIC: AMERI- 

CAN POWERPOP IN THE SEVENTIES 

en een Britse variant, NEW GUITARS 

IN TOWN: POWER POP 1978-82. In het 

Amerikaanse doosje wordt min of 

meer de oerknal van powerpop 

geschilderd, want hoewel de oorsprong 

van het genre natuurlijk teruggaat 

op de jaren zestig en alle 

gitaarbandjes die toen ontstonden, 

werd het pas echt een eigen genre 

toen allerlei groepen in de jaren 

zeventig zich vooral gingen richten 

op het creëren van gitaarpopsongs 

met fijne zang, heerlijke melodieën 

en catchy refreinen, en de afslag 

richting rock, die veel meer gericht 

was op instrumentaal kunnen, 

overlieten aan bands die daar hun 

heil zochten. Op LOOKING FOR MA- 

GIC gaat het dus vooral om frisse, 

melodieuze liedjes, waarbij de 

samenstellers niet slechts te rade 

zijn gegaan bij erkende powerpophelden 

van weleer (Big Star, 

Dwight Twilley,The Raspberries, 

Cheap Trick, Shoes, The Rubinoos), 

ALELA DIANE 

5 MRT 

UTRECHT BLUES 

FESTIVAL 

17 MRT 

THE REVEREND 

SHAWN AMOS 

& THE 

BROTHERHOOD 

20 MRT 

JOHNNY DOWD 

23 MRT 

JOLIE HOLLAND 

26 MRT 

NEW MODEL 

ARMY 

29 MRT 

I MONSTER 

10 APR 

MOTHER’S 

FINEST 

17 APR 

FISCHER-Z 

24 APR 

STEF KAMIL 

CARLENS 

2 MEI 

NATHAN BELL 

17 MEI 

SOUTHSIDE 

JOHNNY & 

ASBURY JUKES 

13 JUL 

KIJK VOOR ONS VOLLEDIGE 

PROGRAMMA OP 

TIVOLIVREDENBURG.NL 




Bill Ryder-Jones foto Marieke Macklon 

maar ook nummers meenemen 

van acts die niet meteen als 

powerpop gelden, maar wel een 

nummer in die stijl hebben. En dat 

gaat behoorlijk breed, van Blue 

Oyster Cult, MC5 en Andrew Gold, 

tot Television, The Ramones en 

zelfs Bread! Het maakt dit boxje 

tot een ideaal overzicht van Amerikaanse 

gitaarpop in de jaren 

zeventig en alle vertakkingen die 

toen ontstonden. 

Op NEW GUITARS IN TOWN krijgen 

we een veel beperkter overzicht 

van Britse powerpop, niet 

alleen omdat de tijdspanne veel 

nauwer is, maar ook omdat haar 

oorsprong heel anders is. Waar 

powerpop in de Verenigde Staten 

voortkomt uit de muziek van 

de jaren zestig, vloeit de Britse 

variant voort uit de pubrock- en 

punk revolutie van midden jaren 

zeventig en worden veel van de 

acts onder punk en new wave 

gerangschikt. De muziek kent ook 

meer een rock- dan een popinsteek, 

al zijn het juist de minder 

bekende namen die hier poppier 

voor de dag komen. Wat niet 

wegneemt dat dit een heel leuk 

overzicht is van een genre dat in 

Groot-Brittannië altijd een beetje 

een ondergeschoven positie innam. 


Bill Ryder-Jones 

IECHYD DA 

Domino/V2 

Het is alweer bijna dertien jaar 

geleden dat Henk Rijkenbarg zijn 

bespreking in Heaven van Bill 

Ryder-Jones’ debuutalbum IF… 

afsloot met de woorden ‘Gaan we 

zeker meer van horen’. Nu had hij 

al vijf prima albums afgeleverd als 

lid van die heerlijke Liverpoolse 

groep The Coral, zodat het niet zo 

heel gek was om te veronderstellen 

dat hij dat niveau kon vasthouden. 

Muzikaal klopt dat ook 

wel, al bleven Ryder-Jones vorige 

soloalbums toch enigszins onder 

de radar. Met IECHYD DA (Welsh 

voor proost of op uw gezondheid) 

schakelt hij nu toch een tandje 

hoger en zou het schandelijk zijn 

als hij weer hoofdzakelijk, net als 

zijn Liverpoolse maatje Michael 

Head, voor een klein cultpubliek 

zijn waren mag uitstallen. Vooral 

qua productie tilt Ryder-Jones 

zijn nieuwe plaat namelijk naar 

grote hoogte. Dat hij liedjes kan 

schrijven wisten we natuurlijk 

al, maar de body die hij ze nu 

meeeeft, maakt ze geschikt voor 

een groter publiek. Hij zal niet 

meteen de hitparades bestormen, 

maar het aanzienlijk rijkere geluid 

kan nu ook mensen bereiken voor 

wie zijn vroegere folkpop te kaal 

was, waarbij we niet alleen de 

luisteraars bedoelen, maar ook 

de mensen die bij de radio aan de 

knoppen zitten. 


Slift 

ILION 

Sub Pop/Konkurrent 

De oudere lezer kan zich misschien 

nog wel Frank Marino 

herinneren. Amerikaan, gitarist, 

vorige eeuw, jaren zeventig, die 

met zijn band Mahogany Rush 

een soort van symfonisch tapijt 

legde over de nummers van Jimi 

Hendrix. Met dat gevoel in mijn 

achterhoofd luister ik naar ILION 

van het Franse trio Slift. De heren 

komen uit Toulouse en maken een 

mix van spacemetal waar de daar 

gevestigde lucht- en ruimtevaartindustrie 

een heel jaar energie 

van krijgt. Het album is een aaneenschakeling 

van riffs, gitaar- en 

drumsolo’s ondersteund door een 

moddervette basis van synths. 

The Smile 

Daaroverheen galmt de stem 

van Jean Fossat en dan heb ik 

het nog niet eens gehad over 

de bassen. Bovenstaande is de 

meest eenvoudige manier om 

het unieke universum van Slift te 

omschrijven. De waarschuwing 

is code rood, want het is meer 

dan heavy wat deze drie heren 

produceren. ILION is de opvolger 

van hun internationale doorbraak 

UMMON uit 2020. Luister naar het 

elf minuten durende titelnummer 

en laat je meesleuren in de wereld 

van de broers Jean en Remi 

Fossat en drummer Canek Flores. 

Frankrijk is meer dan chansons 

en het is weer eens wat anders 

dan Brel, Adamo of Aznavour. Kijk 

naar een band als Gojira die wereldwijd 

als headliner op festivals 

staat. Bij Elon Musk betaal je een 

miljoen voor een ruimtereis van 

een paar uur. In de Slift-shuttle 

kost het een stuk minder en het 

duurt tachtig minuten! Attachez 

votre ceinture. Michael Struis 

✪✪✪✪ 

The Smile 

WALLS OF EYES 

XL/V2 

Het album A LIGHT FOR AT- 

TRACTING ATTENTION was twee 

jaar geleden een onverwacht 

groot artistiek succes voor het 

Radiohead-duo Thom Yorke en 

Jonny Greenwood met jazzdrummer 

Tom Skinner (Sons Of 

Kemet). Dat deze samenwerking 

naar meer smaakte, bewijst 

WALLS OF EYES, waarop het trio 

opnieuw bijeenkomt. Waar het 

vorige album nog heel erg ‘Radiohead’ 

klonk, maar dan met een 

andere drummer, waardoor het 

toch allemaal net even anders 

overkwam, neemt WALL OF EYES 

meer afstand van dat geluid en 

geven zowel Yorke als Greenwood 

een heel andere invulling aan 

hun muzikale rollen zodat er 

een nieuwe sound ontstaat. Voor 

Skinner is dat anders, omdat hij 

toch al het afwijkende element 

was dat The Smile onderscheidde 

van Radiohead. Verrassend is

LUISTERPARADIJS BLUES • JAZZ • SOUL 

evenwel dat WALL OF EYES meer 

puur songgericht is dan we in 

decennia van Radiohead gehoord 

hebben, met Friend Of A Friend 

misschien wel als de meest 

‘normale’ popsong die we ooit 

van Yorke c.s. gehoord hebben. Al 

wil ik absoluut niet beweren dat 

The Smile hiermee veel gewoner 

is gaan klinken, want WALLS OF 

EYES bezit nog volop ongewone 

elementen die maakt dat je er 

niet snel op uitgeluisterd raakt. 


✪✪✪✪ 

Trio Koko 

TARUKO 

Sheephead Records 

Binnen de surf is Trio Koko altijd 

een buitenbeentje geweest. Wat 

zoveel wil zeggen dat het trio 

uit Dordrecht zich nooit zoveel 

gelegen heeft laten liggen aan 

de conventies binnen het genre. 

Of het nu vintage rock-’n-roll, 

sixties spacepop, ca-cha, country, 

spaghettiwestern soundtracks 

of exotische klanken betreft, de 

heren laten weinig inspiratiebronnen 

onberoerd. Daarbij komt 

dat de band, die al ruim 25 jaar 

bestaat, een lange periode buiten 

beeld bleef. Dat heeft voornamelijk 

te maken met het feit dat 

gitarist Ron Smith, bassist Ton 

van der Kolk en drummer Timothy 

van der Holst, die alle drie 

nog diverse andere instrumenten 

bespelen, daarnaast nog in 

andere bands spelen of gespeeld 

hebben. The Soul Snatchers, 

Jazzinvaders, Tito’s Soul Jazz 

Party, Martin & Garp, Si Bung 

Parelpet en The Easytones om er 

slechts een paar te noemen. Met 

Trio Koko vonden ze gedurende 

corona de tijd om oude ideeën 

uit te werken en onafgemaakte 

songs te voltooien. Het resultaat, 

twee digitale ep’s (TARUKO I EN 

II), bleek zo aan te slaan dat het 

gros van de kleurrijke songs nu 

op elpee verschenen is. Volkomen 

terecht. De fraai vormgegeven 

hoes maakt het plaatje af. 

Marcel Haerkens ✪✪✪✪ 

Carmen Gomes Inc. 

STONES IN MY PASSWAY, 

DISCOVERING THE MUSIC 

OF ROBERT JOHNSON 2 

Eigen beheer 

In 1994 rondde 

Carmen 

Gomes haar 

zangopleiding 

aan het conservatorium 

af en in datzelfde jaar was ze 

winnares van het Nederlands 

Jazz Vocalisten Concours. Jazz 

is inderdaad onlosmakelijk met 

haar verbonden. Maar haar 

pallet is breder en zeker ook de 

blues is een grote liefde, zoals 

ze onder andere bewees met 

het meesterlijke TORN (2012) en 

het ook erg sterke SINGS THE 

BLUES (2016). Op haar nieuwe 

album staat het werk van 

blueslegende Robert Johnson 

centraal. Opnieuw, want in 

2020 verscheen UP JUMPED 

THE DEVIL, DISCOVERING THE 

MUSIC OF OF ROBERT JOHNSON 1. 

Er klinken zes nummers van 

Johnson plus één eigen song, 

aan elkaar gesmeed door acht 

korte, instrumentale stukken. 

Jo Didderen & 

L’ Equipe De Rêve 

RAM KIKS! 

Inbetweens 

Bassist Jo Didderen zal, bij 

het kiezen van de titel van het 

nieuwe album van Jo Didderen & 

L’ Equipe De Rêve, aan de mogelijkheid 

hebben gedacht dat ‘heel 

Holland inmiddels wel Limburgs 

lult’. Die titel, RAM KIKS!, is in 

Oost-Limburg namelijk een vaak 

gebezigde kreet wanneer iets 

geweldig is. En laat ik met de deur 

in huis vallen, dit vierde album 

van deze jazzformatie is precies 

dat. De band bestaat louter uit 

rasmuzikanten en dat is te horen. 

L’Equipe De Rêve geeft, naast 

Didderen, onder meer onderdak 

aan trompettist Marc Huynen die 

vorig jaar verraste met het album 

Heerlijk traag en jazzy uitgevoerd, 

waarbij haar sterke, onderkoelde 

zang en meesterlijke frasering 

de spanning erin houden. En 

vlak ook de bijdragen van haar 

vaste begeleiders niet uit. Hun 

staande bas, drums en elektrische 

gitaar ondersteunen, accentueren 

en kleuren in, steeds op zo’n 

manier dat de vocale capaciteiten 

van een van Nederlands beste 

RETROUVAILLES. Een album met 

zeer geslaagde herbewerkingen 

van onder meer stukken van 

Schubert en Fauré. Op Ram Kiks!, 

het titel- en openingsnummer, 

roept het Hammond orgelspel van 

Simon Oslender associaties op 

met Jimmy Smith. Gitarist Bart 

Oostindie is naast Didderen de 

belangrijkste componist. Tahini 

van zijn hand is een van de hoogtepunten 

van het album. De ritmesectie, 

Didderen, drummer Jerome 

Cardynaals en percussionist Steffen 

Thormählen, legt een heerlijke 

basis neer waarover de blazers, 

Huynen, trombonist Tim Daemen 

en saxofonist Rob Sijben zich naar 

hartenlust kunnen uitleven. Het 

spelen met ritme en dynamiek 

vindt hier zijn hoogtepunt. Het 

ingetogen Zen, geschreven door 

zangeressen optimaal naar voren 

komen. De geluidskwaliteit heeft 

zoals gebruikelijk weer audiofiel 

niveau. Zeker als je fan bent van 

een vrouw als Melody Gardot 

verdient Carmen je aandacht, want 

haar werk heeft internationale 

allure. Laat je vooral niet afschrikken 

door het afgrijselijke hoesje, 

dit is een topalbum. 

Kees van Wee ✪✪✪✪✩ 

Didderen, met fraai vibrafoonspel, 

vormt de afsluiter. ‘Gewoon blijven 

proberen een eigen KIND OF BLUE 

te maken. Blijven dromen.’ Het is 

de enige juiste instelling. Reiken 

naar het hoogste en zien waar je 

uitkomt. En dat is dus best ver. 


Kaiser Quartett 

EMPIRE 

PIAS 

Bijzondere, stemmige, semiklassieke 

muziek. Dat biedt EMPIRE van 

het Duitse Kaiser Quartett. Zoals 

de naam al aangeeft, bestaat deze 

formatie uit vier muzikanten. Alle 

vier bespelen ze een strijkinstrument 

(soms pizzicato), en hun 

album telt elf compacte nummers, 

die geregeld een kamermuziekachtige 

intimiteit hebben. Ze 



verwerken niet alleen klassiek 

in hun composities, maar onder 

andere ook folk. Plus timide pop, 

wat vooral geldt voor de vier 

nummers met zang, van onder 

anderen Valeska Steiner (van het 

Zwitsers-Duitse popduo BOY) en 

Jarvis Cocker (Pulp). Daardoor 

heeft EMPIRE voldoende aantrekkingskracht 

voor publiek dat klassiek 

normaal gesproken links laat 

liggen. Vorig jaar won dit album 

de Edison Klassiek in de categorie 

Neoklassiek en we sluiten af met 

een citaat uit het juryrapport: 

‘Elk stuk heeft een eigen sfeer, 

van melancholisch en intiem tot 

opgewekt en energiek, mooi voor 

het voetlicht gebracht door de 

vier uitmuntende strijkers van het 

kwartet. De opname zit de musici 

op de huid, zonder onnatuurlijk te 

klinken.’ Kees van Wee ✪✪✪✪ 

Lazy Lester 

ALL OVER YOU (25TH 

ANNIVERSARY) 

Lazy Lester 

Antone’s/New West 

De singles die zanger/mondharmonicaspeler 

Lazy Lester opnam 

voor het legendarische Excellolabel 

tussen 1956 en 1962 worden 

algemeen beschouwd als zijn 

beste werk. De opnamen uit de 

tijd van zijn comeback eind jaren 

tachtig steken daar wat bleekjes 

bij af. Het weer een decennium later 

opgenomen ALL OVER YOU mag 

een aangename verrassing heten, 

zeker in de vers geremasterde 

vinylversie die eind vorig jaar 

verscheen op New West. De begeleiders, 

onder wie de immer sterke 

Sue Foley, lijken Lester te helpen 

zijn jongere zelf terug te vinden. 

Harmonicaspel op het scherp van 

de snede en gedreven vocalen, 

met de wijsheid van een bluesman 

op leeftijd kenmerken deze 

geïnspireerde opnamen uit 1998. 

Een aantal ‘greatest hits’, zoals I’m 

A Lover Not A Fighter en Nothing But 

The Devil komen als vanzelfsprekend 

voorbij in de kenmerkende 

moerasstijl die sterk geënt is op 

het werk van Jimmy Reed. 

Harmen van Aurich ✪✪✪✪ 

Tate McRae 

THINK LATER 

RCA/Sony 

Het mag in de rockwereld dan bon 

ton zijn om neer te kijken op de 

hitparade en vooral op de uitermate 

succesvolle danspop van 

bijvoorbeeld de Dua Lipa’s, Carly 

Rae Jepsens en Olivia Rodrigo’s 

van deze wereld, maar vaak zit 

hun muziek razendknap in elkaar. 

De Canadese Tate McRae is het 

nieuwste talent in dit rijtje en bewijst 

met alle veertien liedjes van 

haar tweede album THINK LATER 

dat er met haar talent niet valt te 

spotten. Want welk liedje je ook 

aanklikt, altijd word je getrakteerd 

op een heerlijke melodie en een 

verleidelijk refrein, met een dusdanige 

verve en emotie gebracht, 

dat je moeiteloos voor de bijl gaat. 

En dat dus veertien nummers lang, 

de ene banger na de andere. Wat 

mij misschien nog wel het meeste 

imponeert is dat het bijna allemaal 

songs van in de twee minuten zijn 

en dat de drie minuten slechts 

twee maal wordt overschreden. Er 

wordt dus niks uitgemolken. Menig 

liedje had van mij eigenlijk wel wat 

langer mogen duren, al krijg je 

dus niet de tijd je daar druk over 

te maken. 


✪✪✪✪ 

Danielle Nicole 

THE LOVE YOU BLEED 

Forty Below 

Danielle Nicole is bij de goed 

ingewijde Heaven-lezer wellicht 

bekend als zangeres van de 

band Trampled Under Foot, die 

ze samen met haar broers Kris 

en Nick bestierde. Het gezelschap 

kende haar grootste succes met 

het laatste studioalbum BADLANDS 

dat in 2013 de hoogste positie bereikte 

in de Amerikaanse Billboard 

Blueshitlijst. Nicole gaat op haar 

derde album (in 2015 debuteerde 

ze als soloartieste met WOLF DEN, 

drie jaar later gevolgd door CRY 

NO MORE) onverdroten voort met 

haar heerlijke mix van blues, 

soul en (hard)rock. THE LOVE YOU 

BLEED telt maar liefst een dozijn 

songs, voor het leeuwendeel door 

haar zelf gecomponeerd, vaak 

met haar gitarist Brandon Miller. 

Voor wie referenties wil: Beth Hart, 

Anastacia, Melissa Etheridge, Jan 

James en Sass Jordan vissen 

stilistisch in hetzelfde vijvertje. Al 

eerder werden Love On My Brain, 

Make Love en How Did We Get To 

Goodbye online vrij gegeven. Niet 

verwonderlijk, want het zijn sterke 



De afgelopen twaalf jaar hebben 

The Tibbs zich bewezen 

als een van de beste old school 

soulgroepen van de Lage Landen. 

KEEP IT TO YOURSELF is hun derde 

album voor het Italiaanse label 

Record Kicks en hun tweede met 

de uitstekende vocaliste Roxanne 

Hartog, die zich als een vis in het 

water voelt tussen de elf originals 

en een ingetogen swingende cover 

van Rosie van Claw Boys Claw. 

Heerlijk strak spelend. Als The 

Tibbs Amerikaans was, zou je ze 

op een label als Daptone verwachten 

(Record Kicks ✪✪✪✪). Wel 

Amerikaans zijn Black Pumas. 

Vier jaar geleden verraste het 

Texaanse duo met een voortreffelijk 

titelloos debuut dat klassieke 

soulstijlen van nieuwe 

impulsen voorzag. CHRONICLES OF 

A DIAMOND bewijst dat de magie 

nog springlevend is, want hoewel 

de grootste invloed nog altijd de 

psychedelische soul uit de vroege 

jaren zeventig is, voegen ze daar 

genoeg eigens aan toe (ATO 

Records/PIAS ✪✪✪✩). Minder 

indruk maakt de jongste release 

van levende legende Dan Penn. Op 

THE INSIDE TRACK ON BOBBY PURIFY 

vinden we demo-opnamen die hij 

in een driemansbezetting maakte 

voor wat in 2005 het album 

BETTER TO HAVE IT zou worden van 

soulzanger Bobby Purify. De veel 

rijker geproduceerde opnamen 

van Purify staan eveneens op deze 

uitgave. Mooie soul, maar de brille 

van Penns hoogtijdagen ontbreekt 

(The Last Music Company/CRS 

✪✪✪). Over naar een ander 

geluid: vibrafoon en akoestische 

gitaar, verder niets. We hebben 

het over CIRCUM van Ton Risco 

en Marcos Teira. De Spanjaarden 

hebben gekozen voor een vrij 

ingetogen sound (verwacht geen 

vurige flamencoklanken, al klinkt 

flamenco zeker door), lekker jazzy, 

en heel ontspannend. Muzak is 

dit zeker niet, maar al met al is 

CIRCUM een album waarvoor je niet 

echt gaat zitten en dat je prima 

op de achtergrond kunt draaien 

(Youkali/XMD ✪✪✪). Spannender 

gitaarmuziek vind je op NIGHT IN 

THE CITY van Robben Ford, met 

opnamen van een concert uit 2021. 

Het verwondert niet dat er vooral 

nummers van zijn album PURE uit 

dat jaar op staan, een mengeling 

van jazz en blues. Wel jammer

SuperBlue: Kurt 

Elling & Charlie 

Hunter 

THE IRIDESCENT SPREE 

Edition Records 

Dat het album 

SUPERBLUE 

van gitarist 

Charlie Hunter 

en vocalist Kurt 

Elling, genoemd 

naar hun gelijknamige project, 

in 2021 een Grammy-nominatie 

kreeg was volkomen terecht. Het 

album kende een divers jazzpallet 

en de manier waarop beide 

muzikanten dat invulden was 

fenomenaal. Beiden zijn sinds de 

jaren negentig actief in de jazz 

en hebben de grenzen van het 

genre meer dan eens opgezocht 

en opgerekt. Hunter viel meteen 

op omdat hij op maat gemaakte 

gitaren speelt die zijn voorzien van 

zeven dan wel acht snaren. Daarop 

kan hij, simultaan, zowel akkoorden 

als bas- en melodielijnen spelen. 

Elling daarentegen is een van ‘de 

grote jazzvocalisten’ van deze tijd. 

Een Gregory Porter heeft overduidelijk 

goed naar hem geluisterd. 

THE IRIDESCENT SPREE is een 

soulvolle plaat en soms nog iets 

spannender en avontuurlijker 

dan zijn voorganger. Dat komt 

mede door de bijdragen van het 

duo DJ Harrison op toetsen en 

Corey Fonville op drums. De start 

van het album is weliswaar een 

beetje mat maar dat wordt ruimschoots 

goedgemaakt met tracks 

als Only The Lonely Woman van 

Ornette Coleman waarop, naast 

Elling, een glansrol is weggelegd 

voor Fonville die een heerlijk 

ritme neerlegt, dat in combinatie 

met een monotone baslijn veel 

verder gaat dan sommige funky 

tracks die op het debuut te vinden 

zijn. Ook met een schitterende, 

soulvolle cover van Right About 

Now van Ron Sexsmith maakt 

Elling vocaal opnieuw veel indruk. 

Hunter toont zich een meester in 

het aanwezig zijn zonder dat hij 

de aandacht opeist. Het kwartet 

wordt op dit uitmuntend geproduceerde 

album – de vier heren 

zijn hier zelf verantwoordelijk 

voor – tevens begeleid door een 

blazerssectie. Het levert, ondanks 

de enigszins matige start, weer 

een voortreffelijk album op. 


songs. Maar dat geldt zeer zeker 

ook voor Head Down Low, het fraaie 

akoestische rustpuntje A Lover Is 

Forever (ooit door Etta James op 

de plaat gezet) en de zeker zo 

mooie ballads Say You’ll Stay en 

Who He Thinks You Are.THE LOVE 

YOU BLEED is een plaat met een 

onverbiddelijke repeat-garantie. 

Joop van Rossem ✪✪✪✩ 

Niecy Blues 

EXIT SIMULATION 

kranky 

Het is altijd knap als iemand 

binnen bekende parameters een 

album maakt dat totaal anders 

klinkt dan alles wat je al binnen 

dat genre kent. EXIT SIMULATION, 

het debuut van de Amerikaanse 

r&b-artiest Niecy Blues brengt 

een mix tot stand van soul, gospel, 

ambient, jazz en folk zoals ik die 

in elk geval nooit eerder hoorde. 

Hoewel je even de neiging hebt 

deze slepende mengeling van 

stijlen af te doen als zijnde te 

kunstmatig verzonnen, creëert 

Niecy Blues zo’n fascinerend 

geluidslandschap dat de traag 

gezongen, meanderende liedjes 

een bijzondere schoonheid krijgen 

dat in maar twee nummers wordt 

gezongen; aan de andere kant 

komt zijn meeslepende gitaarspel 

zo natuurlijk nog beter uit (Earmusic/V2 

✪✪✪✩). Zang klinkt wel 

volop op KIND AAN ZEE van Igor 

(Herder). Deze Utrechtse rapper/ 

zanger/pro ducer debuteert met 

een heel originele hiphopplaat. In 

een bijna singer-songwriterachtige 

stijl, die wat weg heeft van 

een symfonische Spinvis, brengt 

hij nederhop die ook velen zal 

aanspreken die normaliter niet 

veel met dit genre op hebben 

(V2 ✪✪✪✪). Heel andere koek 

is DREAMS van Aurora Clara, de 

Spaanse jazzrockgroep rond 

gitarist/componist Raul Mannola. 

Hij toont zich bedreven op de elektrische, 

akoestische en flamencogitaar, 

terwijl ook de bijdragen van 

fluitist Juan Carlos Aracil vermelding 

verdienen. Door de hoge 

kwaliteit van de composities en het 

instrumentale spel is DREAMS een 

aanrader voor jazzrockliefhebbers 

(Youkali/XMD ✪✪✪✪). Sterke 

composities en puik spel vind je 

ook op TRAVELLER’S WAYS van Jasper 

Somsen, Enrico Pieranunzi, 

Gabriele Mirabassi. De Nederlandse 

jazzbassist en -componist 

Somsen werkt hierop samen met 

twee van de bekendste Italiaanse 

jazzmuzikanten: Pieranunzi op 

piano en Mirabassi op klarinet. Al 

bij de eerste tonen hoor je dat die 

samenwerking gewoon klopt. Dit is 

even kalme als kalmerende jazz, 

die betovert, zelfs op de schaarse 

momenten dat het tempo wat meer 

omhoog gaat (Challenge Records 

✪✪✪✪). Dan nog twee pianoplaten: 

SPOTTING GATEWAYS is het 

vierde album van de Belgische pianist 

en componist Bram de Looze, 

wiens sound ligt tussen jazz en 

neoklassiek. Centrale thema is de 

creativiteit, een mix van controle 

en overgave, tussen improvisatie 

en compositie. SPOTTING GATEWAYS 

is een mooi verstilde, bijzondere 

plaat, die rust biedt aan wie ervoor 

openstaat. De hoes past perfect bij 

de sfeer (Dox Records ✪✪✪✪). 

Ook componist Douwe Eisenga 

brengt rustgevende pianomuziek 

op POETRY OF A CITY. Gebaseerd 

op gedichten van lokale dichters 

bewijst Middelburger Eisenga dat 

pianomuziek niet saai hoeft te zijn 

(Butler/Bertus ✪✪✪✪). 

Redactie: Kees van Wee 



BERT BROERE 

BOSS BASS 

Op 6 september vorig jaar overleed jazz bassist 

Richard Davis. Hij was 93 jaar. Ik werd een beetje 

in verlegenheid gebracht, want ik was in de 

veronderstelling dat hij al jaren niet meer onder ons 

was. Om die misser te compenseren, en als eerbetoon, 

heb ik een aantal platen waarop hij meespeelt uit de 

kast getrokken en weer beluisterd. Dat was een waar genoegen 

en een feest der herkenning. Natuurlijk RIP, RIG 

& PANIC van Roland Kirk, maar vooral ook de opnamen 

met altist/klarinettist Eric Dolphy, zoals de livesessies 

AT THE FIVE SPOT uit 1961 met trompettist Booker Little, 

de voorbeeldig heruitgegeven MUSICAL PROPHET: THE 

EXPANDED 1963 NEW YORK STUDIO SESSIONS en als klap 

op de vuurpijl OUT TO LUNCH uit 1964. 

En dat is nog maar een zeer beperkte greep uit zijn 

oeuvre, want – zo las ik ergens – hij participeerde als 

sideman bij zo’n 2000 studiosessies. 

Richard Davis 

De opnamen onder eigen naam als bandleider zijn 

beperkt. Richard Davis was een man op de achtergrond, 

een stille kracht die van alle denkbare muziekstijlen op 

de hoogte was en ze ook kon spelen. Of het nu bebop, 

swing, free- of hardbop was, Davis paste in elk idioom. 

En tussen de bedrijven door speelde hij ook nog bij 

symfonieorkesten met dirigenten als Leonard Bernstein 

of Igor Stravinsky. En mocht je als lezer van dit blad 

geen boodschap hebben aan jazz, dan is er nog ruime 

keus in het popsegment, want ook in dat genre was 

Davis een veelgevraagd sessiebassist. Zijn bijdrage 

aan ASTRAL WEEKS uit 1968 van Van Morrison wordt 

alom bejubeld vanwege het stuwende jazzy geluid. Die 

inbreng leverde hem meer sessiewerk op. Zo maakten 

Bruce Springsteen, Paul Simon, Bonnie Raitt en Laura 

Nyro dankbaar gebruik van zijn diensten. En passant 

ging hij eind jaren zeventig ook nog lesgeven op 

Wisconsin University, wat hij tot 2016 bleef doen. Met 

zijn heengaan verliest de jazz een van de laatste ‘oude 

grote’ bassisten. 


die niet te ontkennen valt. Als in een 

surrealistische koortsdroom trekken 

de liedjes voorbij en toch worden 

ze nooit zo vaag dat ze in het niets 

lijken op te lossen. Er gaat juist een 

enorme kracht uit van haar unieke 

ambient r&b die in al zijn ongrijpbaarheid 

totaal betovert. 


Guillaume Poncelet 

DURANGO 

Absoilone/XMD 

De uit Grenoble afkomstige pianist 

en componist Guillaume Poncelet 

trakteert ons op een bedeesd, maar 

warm klinkend album, ergens in de 

buurt van de klankwereld van Ludovico 

Einaudi en Yann Tiersen, maar 

met genoeg eigens om onderscheidend 

en interessant te zijn. Mooi 

geproduceerd, met hier en daar een 

ander keyboardaccent dan alleen 

de piano. Hoogtepunten zijn wat mij 

betreft het instrumentale chanson 

Patricia en het overpeinzende L’Autre 

Soi. Harmen van Aurich ✪✪✪✪ 

Jennifer Porter 

YES, I DO! 

Cougar Moon Music 

Op haar vierde album met eigen 

songs zette Jennifer Porter zes eigen 

nummers en twee bluessongs uit de 

jaren twintig van de vorige eeuw: Leroy 

Carr’s How Long en Bessie Smith’ 

Good Ol’ Wagon. Dat de tot operazangeres 

opgeleide zangeres-toetseniste 

zich vooral rootsmuzikant voelt, 

verbaast dan ook niet: ook in haar 

eigen songs vechten jazz, blues en 

zydeco om voorrang in uptemposongs 

en ballads. Porter wilde niet 

een heel album opnemen zo kort 

na SUN COME AND SHINE (2021), 

maar was zo geïnspireerd, dat ze 

deze songs snel vastlegde met 

drummer/producer Dana Packard, 

bassist Damon Banks, gitarist 

George Naha, trompettist Steve 

Jankowski en saxofonist Dough 

DeHays. Ze zijn allen routiniers uit 

de soul, funk en rhythm-and-blues 

en spelen daardoor compact en 

enthousiast, terwijl steelgitariste 

Cindy Cashdollar en accordeonist 

C. J. Chenier nog extra sfeer toevoegen. 

Porter timet lui en zingt 

prettig omfloerst, waardoor haar 

zang sensueel is en haar muziek 

klinkt als een klok. Ruud Heijjer 

✪✪✪✩ 

Reverend Kristin 

Michael Hayter 

SAVED! 

Perpetual Burn 

Als ik vorig jaar één miskoop 

heb gedaan, was het SAVED! van 

Reverend Kristin Michael Hayer. 

Op diverse Amerikaanse sites 

werd het album afgelopen najaar 

zo enthousiast onthaald (bij 

Paste zelfs een 9,4!) dat een eigen 

onderzoek naar dit vermeende 

indiegospelmeesterwerk absoluut 

gerechtvaardigd was. Voorheen 

opererend onder de naam Lingua 

Ignota, in welke gedaante de 

klassiek opgeleide avant-garde 

Cleo Sol

LUISTERPARADIJS WERELD 

zangeres Kristin Hayter, een Diamanda 

Galas-achtige mengeling 

tot stand bracht van opera, 

heavy-elektro, avant-metal en 

folk, had ik natuurlijk al gewaarschuwd 

moeten zijn dat dit 

verre van mainstream muziek 

zou zijn. Op zich schrik ik daar 

ook niet meteen van terug en 

zeker omdat SAVED! ook voornamelijk 

akoestisch was, had ik 

toch wel verwacht hierin mee 

te kunnen gaan. Waar ik echter 

geen rekening mee had gehouden 

was dat Hayter de op zich 

veelal prima liedjes zo gekunsteld 

aan zou snijden dat ik er 

geen seconde in kon meegaan. 

Het begint al met de opzettelijk 

beroerde opnamekwaliteit, die 

al direct zijn apotheose vindt 

in het openingsnummer, om 

daarna weliswaar iets beter 

te worden, maar nooit zo dat 

je er echt voor je plezier naar 

luistert. Daarvoor komt het 

allemaal toch heel onoprecht 

over. En of het nu de zang of de 

instrumentatie is, het gevoel dat 

hier een gekunstelde act wordt 

opgevoerd, laat mij in elk geval 

niet los en maakt dat ik SAVED! 

niemand zou aanraden. 

Pieter Wijnstekers ✪✪ 

Cleo Sol 

HEAVEN ✪✪✪✪ 

GOLD ✪✪✪✪ 

Forever Living Originals 

De Britse soul/r&b-zangeres 

Cleo Sol, had afgelopen najaar 

nog maar net haar jongste 

album HEAVEN gelanceerd, of 

enkele weken later verscheen, 

voorlopig alleen digitaal, het 

nieuwe album GOLD. Nu kennen 

we Sol vooral als lid van dat 

ongrijpbare Britse soulcollectief 

Sault, wier releases altijd min 

of meer bij verrassing worden 

uitgebracht, zodat we niet 

helemaal raar hoeven op te 

kijken wanneer ze iets gelijks 

doet. Maar waar albums van 

Sault nogal eens van elkaar 

kunnen verschillen, liggen 

HEAVEN en GOLD min of meer in 

elkaars verlengde met mooie, 

sensuele en persoonlijke r&b, 

die niet heel vernieuwend is, 

maar sterk herinnert aan het 

werk van vrouwelijke artiesten 

als Syreeta en Minnie Riperton. 

Geheel ontdaan van overbodige 

opsmuk, brengt Sol haar 

muziek evenwel terug tot de 

bittere essentie. Waarbij zowel 

HEAVEN als GOLD bewijzen 

dat je eigenlijk ook niet meer 

nodig hebt. 


Marc van Vugt 

THE CURIOUS BADGER – 

GUITAR TALES II ✪✪✪✪ 

Baixam Records 

Ineke Vandoorn 

meets Jasper Van 

‘t Hof 

DANCING ON WATER 

✪✪✪✪ 

Baixam Records 

Met THE CURIOUS BADGER – GUI- 

TAR TALES II brengt jazzgitarist 

Marc van Vugt een vervolg uit 

op het eind 2022 verschenen 

THE LONELY COYOTE – GUITAR TA- 

LES. Net als op dat album laat 

Van Vugt op een grote variëteit 

aan akoestische gitaren niet 

alleen zijn virtuositeit horen, 

maar ook zijn compositorische 

vernuft, waarmee hij in de 

voetsporen treedt van illustere 

voorgangers als Ralph Towner, 

Pat Metheny en Egberto 

Gismonti. 

Tot nu toe speelde Van Vugt 

altijd een hoofdrol op de platen 

van zijn vrouw, jazzzangeres 

Ineke Vandoorn. En hoewel hij 

op DANCING ON WATER vermeld 

staat als medeproducer (net 

als zij op zijn cd trouwens), 

zwijgen daar verder de gitaren 

en wordt Vandoorn alleen 

ondersteund door de piano en 

synthesizers van Jasper van ‘t 

Hof. Op de zes boeiende tracks, 

waaronder twee covers, gedijt 

Vandoorn zeer en glijdt haar 

prachtige stem soepel door de 

intens mooie songs. 

Pieter Wijnstekers 

Skruk & Frode 

Fjellheim 

MITT ALTER ER FJELLET/ 

VAERIEH MOV AALHTARINIE 

Kirkelig Kulturverksted/XMD 

Voor wie het 

Noors noch het 

Sami machtig is, 

betekent de titel 

van dit nieuwe 

duo album van 

Sami-zanger/muzikant Frode 

Fjellheim en het Noorse folkkoor 

Skruk: MIJN ALTAAR IS DE BERG. Het 

is een titel die al wat verraadt van 

het gewijde karakter van deze cd. 

Dat hoeft niet-gelovigen zeker niet 

af te schrikken, aangezien deze 

Sami gospelfolk van een dusdanige 

pracht is dat ze muzikaal 

volledig overtuigt. De Sami-taal 

waarin het album gezongen wordt 

is bovendien voor niet-Sami zo 

Mari Boine 

GULA GULA – HØR STAM- 

MØDRENES STEMME 

By Norse Music 

Verscheen afgelopen najaar AMAME, 

dat bijzonder fraaie album van Samifolkzangeres 

Mari Boine en toetsenist 

Bugge Wesseltoft, in december 

kwam daar een re-issue bij van 

haar debuutalbum GULA GULA – HØR 

STAMMØDRENES STEMME uit 1989, een 

abstract, dat dit geen belemmering 

zal zijn. Voeg hierbij dat Fjellheim 

een zogeheten joik-zanger is, 

met een polyfone manier van zingen 

die sterke raakvlakken heeft 

met het soort zang dat we ook uit 

andere delen van de wereld kennen, 

van Mongoolse keelzang tot 

Bulgaarse dameskoren, en het is 

duidelijk dat MITT ALTER ER FJELLET 

een ongekunsteld naturel bezit, 

dat van voor tot achter betovert. 

De aardse tonen van Fjellheim 

contrasteren bijzonder fraai met 

de naar het hemelse neigende 

zang van Skruk, en dat alles tegen 

een veelal verstilde achtergrond 

van bandoneon, percussie en 

synthesizer. Zo ontstaat een 

ijzingwekkend mooi totaalgeluid 

dat maar weinigen onberoerd 

zal laten. Pieter Wijnstekers 

✪✪✪✪✩ 

album dat destijds door Peter 

Gabriel werd opgepikt op zijn 

RealWorld-label. Het werd als GULA 

GULA uitgebracht onder de naam 

Mari Boine Persen. Nu opnieuw 

beschikbaar gemaakt met het 

oorspronkelijke artwork en de 

volledige titel, blijkt deze destijds 

baanbrekende plaat nog even 

fris en uniek als 35 jaar geleden, 

waarbij de traditionele Sami-folk 



een moderne bewerking onderging 

die op geen enkele wijze 

gedateerd is geraakt en Boine’s 

prachtstem fraai ondersteunt. 

Nu helemaal geremasterd en 

uitgebreid met twee niet eerder 

uitgebrachte bonustracks uit 

dezelfde sessies, is er alle reden 

deze Noorse wereldfolkklassieker 

alsnog in huis te halen. 


El Juntacadaveres 

HECHO EN MÉXICO 

El Astillero Records/Music & Words 

De muziek van de Belgische 

groep El Juntacadaveres werd 

tien jaar geleden nog omschreven 

als triphoptango: dat is geen 

term waarmee je dit nieuwe, live 

in Mexico opgenomen album zou 

omschrijven. Tangopunk lijkt beter 

te pakken. Nog immer aangevoerd 

door de Argentijnse zanger/ 

liedjesschrijver, bandoneonist en 

saxofonist Enrique Noviello, die in 

2002 naar Antwerpen verhuisde 

en daar met lokale musici El 

Juntacadaveres oprichtte, was het 

nooit zijn bedoeling veilige tangomuziek 

te spelen. Hij bracht een 

mooie kruisbestuiving tot stand 

met andere muziekstijlen, van 

rock en hiphop tot jazz en reggae. 

Op dit opwindende live album gooit 

het gezelschap er evenwel vooral 

de beuk in en zonder de subtiliteiten 

overboord te gooien overtuigt 

deze opzwepende tangorock zeer. 

Zowel de prima liedjes als de pure 

spelvreugde komen uitstekend uit 

de verf. 


✪✪✪✪ 

Stephen Marley 

OLD SOUL 

Tuff Gong / Universal 

Stephen Marley werd als jongste 

zoon van Bob en Rita Marley 

geboren in 1972. Op de hoes van 

OLD SOUL zien we hem als kind: 

een jochie dat niet veel tijd met 

zijn veelvuldig tourende vader had 

kunnen doorbrengen voor die in 

1981 overleed. Genetisch gezien 

kreeg Stephen van het Marleykroost 

vermoedelijk de grootste 

Stephen Marley 

erfenis, want hij groeide uit tot 

een uitstekende songschrijver, 

zanger en getalenteerd producer. 

OLD SOUL is niet zijn baanbrekendste 

soloplaat, maar wel een 

heel persoonlijke en bedachtzaam 

samengestelde en uitgevoerde. 

Dat is vast geen toeval: eind 2022 

verloor Stephen zijn oudste zoon 

Jo Mersa, die op ongelukkige wijze 

overleed. De veertien tracks zijn 

vrijwel akoestisch, geluidstechnisch 

perfect en laten Stephens 

ingetogen zang schitteren in een 

introspectief geheel dat meditatief 

en troostend voelt. Hij krijgt volop 

bijval van familie en vrienden in 

een selectie die nogal wat covers 

telt. Mooie keuzes zijn onder meer 

There’s A Reward van Wailers-mentor 

Joe Higgs en Thanks We Get, 

een origineel van Lee Perry en 

Wailers-tijdgenoot Junior Byles. 

Georgia On My Mind, The Beatles’ 

Don’t Let Me Down en jazzstandard 

These Foolish Things zijn wonderlijker, 

maar ongetwijfeld op het lijf 

geschreven. Eric Clapton’s aanwezigheid 

in vaders I Shot The Sheriff 

is hooguit goed voor een glimlach. 

Gelukkig maken Stephens eigen 

composities dat meer dan goed, 

want met Don’t You Believe, Cool As 

The Breeze en Cast The First Stone 

kent OLD SOUL een indrukwekkende 

opening en Standing In Love, 

Winding Road (met Jack Johnson 

en Bob Weir) en het autobiografische 

titelnummer zorgen voor een 

even sterke finale. Reggaeplaten 

worden hoogst zelden zo knap 

klein gehouden. Eddie Aarts 

✪✪✪✪ 

Negarit Band 

ORIGINS 

Buda Musique/XMD 

De Negarit Band van Teferi Assefa 

is een van de toonaangevende 

bands van Ethiopië. Op dit prima, 

al met al jazzy klinkende album 

- opgenomen en gemasterd in 

Ethiopië, gemixt in Los Angeles – 

is goed te horen waarom dit zo is. 

Goede songs die met veel flair en 

enthousiasme worden uitgevoerd. 

Bijzonder is dat de zang in een 

soort fantasietaal plaatsvindt. De 



We gaan op WERELDREIS met 

Liesbeth List. Zo heet althans 

de nieuwe 3-cd-compilatie waarin 

het hele oeuvre van deze gevierde 

Nederlandse zangeres aan bod 

komt. De nadruk ligt daarbij op de 

internationale aspecten van haar 

carrière met vele liedjes in het 

Frans of Duits, af en toe ook Engels 

en zelfs Portugees en Italiaans. 

Met uiteraard ook de nodige nummers 

met Ramses Shaffy, en met 

Rod McKuen, Edith Piaf en Charles 

Aznavour. Mooi te horen is hoeveel 

beter ze in de loop der jaren is 

gaan zingen. Waar ze aanvankelijk 

nog vrij stijfjes overkomt, klinkt ze 

later veel ontspannener en meer 

op haar gemak. Grootste verrassing 

is een niet eerder uitgebrachte 

cover van cultheld David 

Ackles: Blue Ribbons. Een mooi 

overzicht van een van de internationaal 

bekendste Nederlandse 

zangeressen (Universal ✪✪✪✪). 

Met SUAVE BRUTA debuteert de 

Frans-Colombiaanse zangeres en 

bassiste Ëda Diaz met een even 

vernieuwende als sprankelende 

mix van latinfolk en moderne pop 

die allerwegen onze aandacht 

verdient. Vergelijkbaar in kwaliteit 

met zulke gevierde Latijns- 

Ameriaanse singer-songwriters 

als Gaby Moreno en Juana Molina, 

is Diaz een artieste waar we in de 

toekomst nog veel van gaan horen. 

Zo’n geslaagd en avontuurlijk 

wereldmuziekalbum kom je slechts 

een enkele keer in een jaar tegen 

(Airfono ✪✪✪✪✩). Teruggravend 

in de geschiedenis van de 

muziek in de Caraïben, stuiten we 

op het compilatie-album MERENGUE 

TIPICO: NUEVA GENERACION!, een 

uiterst zeldzame collectie singles 

uit de jaren zestig en zeventig 

uit de Dominicaanse Republiek. 

Vergeleken met merengue uit 

andere delen van Latijns-Amerika, 

bezit de op accordeon gespeelde 

Dominicaanse variant een extra 

dosis uiterst aanstekelijke energie 

(Bongo Joe ✪✪✪✪). Steken 

we over naar Afrika waar we in 

Senegal het debuutalbum vieren 

van de band Dieuf-Dieul De Thiès, 

een enigszins vergeten groep uit 

de glorietijd van de Senegalese 

muziek en een directe concurrent

Hirahi Afonso 

LO PURO 

Amilkilometros/XMD 

Hoewel zijn 

voornaam een 

Japanse afkomst 

doet vermoeden, 

is Hirahi 

Afonso voor 

zover ik heb kunnen nagaan een 

volbloed Spanjaard, afkomstig 

van de Canarische eilanden. LO 

PURO is zijn tweede album, na 

MEMENTO (2020), en is gemaakt in 

samenwerking met een keur aan 

Spaanstalige artiesten. Deze bijna 

caleidoscopische inbreng maakt 

dat LO PURO een afwisselend 

album is geworden, dat moeilijk 

op één stijl is vast te pinnen. De 

rode draad wordt gevormd door 

het geluid van de timple, een 

origineel Canarisch snaarinstrument, 

een soort kruising tussen 

een ukelele en een gitaar. Afonso 

is een virtuoos op dat instrument, 

dat LO PURO een orginele, frisse 

en tegelijkertijd ingetogen klank 

geeft. Door het simpele geluid 

van de timple te combineren met 

elektronica, zoals op Que Piel Habito 

Hoy en Eded Del Sol, voorkomt 

Afonso dat het album blijft steken 

in al te simpele wereldmuziek. 

Door de combinatie van al die 

invalshoeken valt LO PURO, dat is 

opgenomen in Barcelona en New 

York, nog het beste te vergelijken 

met het nu dertig jaar oude 

album UN MUNDO SEPARADO POR 

EL MISMO DIOS van Nacho Cano, 

bekend van de Madrileense new 

wave-band Mecano. Verrassende 

vreemde eend in de bijt is op LO 

PURO het Engelstalige Night Vision, 

waarop duidelijke invloeden uit de 

dance te horen zijn. De dromerige 

sfeer van het album, die het best 

tot zijn recht komt in het prijsnummer 

Las Cosas Que Importan, wordt 

echter abrupt beëindigd in de 

afsluitende twee nummers. No Me 

Comprendas, een live opgenomen, 

rommelig jazzy nummer is nog tot 

daar aan toe. Maar met 3LP1N4R 

(spreek uit: El Pinar) sluit Afonso 

het album echt op totaal onbegrijpelijke 

wijze af. Als een slecht 

afgestemde radio combineert dit 

nummer lange periodes van ruis 

en stilte met flarden muziek en 

gesproken woord. En dat gedurende 

ruim zeven minuten! Zonder 

deze jammerlijke misser had LO 

PURO vier en een halve ster van 

me gekregen, maar dat kan ik nu 

echt niet over m’n hart verkrijgen. 

Roeland Smits ✪✪✪✪ 

band wil via de muziek ‘verbinden’ 

en daarbij kiezen voor een 

bepaalde taal zou tegen deze 

politieke achtergrond een grote 

fout zijn: sinds het stalinistische 

bewind (1974 – 1991) in Ethiopië 

ligt een en ander nog altijd uiterst 

gevoelig. Het prima cd-boekje 

legt dat helder uit. Het prijsnumvan 

Youssou N’Dours Etoile de 

Dakar. De afstand van de provinciestad 

Thiès naar de hoofdstad 

Dakar bleek echter onoverbrugbaar, 

waarna de groep uiteenviel 

om pas dertig jaar later een doorstart 

te maken, waarna dit titelloze 

debuut werd opgenomen. Heerlijk 

swingend, met geweldig blaaswerk 

en opzwepende zang, brengt 

Dieuf-Dieul de Thiès een mbalaxvariant 

met psychedelische inslag 

en stevige fuzzgitaren (Buda/XMD 

✪✪✪✩). In een tijd dat afrobeat 

is uitgegroeid tot misschien wel de 

mer Guwayla is fraai en lang: 

bijna negen minuten smullen van 

de geweldige gitaar van Sibhat 

Endale en een drietal traditionele 

instrumenten: krar, massenqo 

en kebero, afgewisseld door een 

blazerstrio en een drumsolo. 

Cees Bronsveld 

✪✪✪✩ 

populairste Afrikaanse muziekstijl 

en overal navolging vindt, komt uit 

Italië de meest ongewone afrobeatvariant. 

Het veertienkoppige Classica 

Orchestra Afrobeat maakt al 

zo’n tien jaar een ongehoorde mix 

van klassieke muziek en afrobeat, 

en hoewel dat nogal gekunsteld 

lijkt bewijst het recent verschenen 

CIRCLES dat dat absoluut niet 

het geval is. Dit klinkt even fraai 

en ongewoon als meeslepend en 

natuurlijk (Brutture Moderne/XMD 

✪✪✪✪). 

Redactie: Pieter Wijnstekers 

Katerina Papadopoulou 

& Aegean Arc 

AURA 

Saphrane/Music & Words 

AURA zet de Griekse folkzangeres 

Katerina Papadopoulou weer 

terug op het muzikale toneel met 

een prachtig recital van traditionele 

Griekse muziek, drie jaar na 

de alom hooggeprezen voorganger: 

ANÁSTASIS, A JOURNEY 

THROUGH OLD GREEK MUSIC. Op dat 

album maakten we een denkbeeldige 

reis met een zogeheten 

Rose Of Jericho-plant (Anastatica 

hierochuntica) langs plekken waar 

vroeger de Helleense cultuur 

bloeide. Papadopoulou werd 

daarbij vergezeld door haar vaste 

driemansensemble Anastatica. 

Typisch genoeg heet hetzelfde 

trio op dit nieuwe album plotseling 

Aegean Arc, mogelijk omdat 

de muziek op AURA zich beperkt 

tot de regio van de Egeïsche 

Zee, waar de voorganger een 

groter deel van de Middellandse 

Zee besloeg. De instrumentatie 

(kanun, ûd, lyra, percussie) is 

evenwel grotendeels hetzelfde 

en wordt ook nu weer uitermate 

fraai en inventief ingevuld, al blijft 

Papadopoulou’s stem en zang 

de allergrootste trekpleister. Zij 

behoort tot de grootste hedendaagse 

zangeressen van Grieks 

traditioneel repertoire. 


PoiL/Ueda 

YOSHITSUNE 

Dur Et Doux/XMD 

Begin vorig jaar maakte de 

titelloze eerste samenwerking 

tussen de Franse avant-rockband 

PoiL en de Japanse folkzanger 

en satsuma bitwa (een Japanse 

luit)-speler Junko Ueda bepaald 

indruk. Hun bewerking van het 

Middeleeuwse Japanse epos, 

Heiki Monogatari, was zeker 

geen eenvoudig luistervoer, 

maar fascineerde wel voor wie 

erin durfde mee te gaan. Op 

YOSHITSUNE, genoemd naar een 

befaande Japanse generaal uit 



Het Handige Hoesje voor CD’s! 

Ruimtebesparend en onbreekbaar! 

Vervangt het harde plastic doosje. 

Try Before You Buy! 

Stuur een email naar: 

info@fleecepack.nl 

Onderwerp: Gratis Proefexemplaar 

Bericht: Je naam en adres. 

www.fleecepack.nl 

het fraaie alternatieve RED MOON 

IN VENUS van vorig jaar wederom 

met een Spaanstalig album: 

ORQUÍDEAS. Afgezien van de 

taal zijn de onderlinge muzikale 

verschillen tussen deze platen 

echter niet heel groot, want ook 

deze nieuwe heeft een duidelijke 

latin-insteek, terwijl de r&b-basis 

onmiskenbaar is. De sensualiteit 

van Uchis lijkt evenwel nog groter 

te zijn geworden, want je laat je 

moeiteloos meeslepen door de 

veertien wonderschone liedjes 

die Uchis hier brengt. Vederlicht 

vlieg je met haar mee over een 

betoverend landschap waarvan 

de aantrekkingskracht je niet snel 

loslaat. Was ik vorig jaar zeer te 

spreken over RED MOON IN VENUS, 

ORQUÍDEAS is zeker zo mooi en 

dan maakt het mij niet uit dat ik 

geen Spaans versta. 


✪✪✪✪ 

ZÖJ 

FIL O FENJOON 

Parenthèses Rec()rds/XMD 

Met FIL O FENJOON brengt het 

Iraans-Australische duo Gelareh 

Pour en Brain O’Dwyer, tezamen 

ZÖJ (Paar in het Farsi) genaamd 

een bijzondere, hypnotiserende 

mix van avant-garde en klassieke 

Perzische muziek, waarbij Pour 

oude Perzische instrumenten 

bespeelt (zoals kamancheh 

en qheychak), en Perzische 

gedichten zingt. O’Dwyer zorgt 

voor subtiele drumondersteuning. 

In acht lange, drone-achtige 

tracks, in lengte variërend van 

vijfenhalve tot elfenhalve minuut, 

wordt een vergelijkbare muzikale 

schoonheid opgeroepen als in 

het werk van Arooj Aftab, zeker 

met de gezongen stukken. Een 

aanklacht tegen de onderdrukking 

van de vrouw in Iran (Pour 

heeft ook niet voor niets haar 

kamancheh op de hoes getooid 

met Woody Guthrie’s opschrift 

‘This Machine Kills Fascists’) is dit 

geen muziek die even snel zijn 

boodschap doorgeeft om daarna 

te vertrekken, maar muziek die 

alleszins de ruimte neemt om 

haar indringende strekking te 

verkondigen in stukken ambient 

die lang blijven doorzinderen. 


de twaalfde eeuw, gaat het verhaal 

verder en pakken Poil en Ueda uit 

met enigszins Captain Beefheartachtige 

Japanse folkrock die nog 

sterker uitpakt dan op het debuut. 

Weliswaar is het verhaal niet te 

volgen voor wie het Japans niet 

machtig is, maar ook nu is de 

avant-garderock dusdanig pakkend 

en meeslepend dat het voor 

liefhebbers van dit soort muziek 

niet al te moeilijk is om zich eraan 

over te geven. Meer nog dan op 

zijn voorganger bezit de muziek 

een exotisch rockende kracht die 

bepaald onder de huid kruipt en 

je niet meer loslaat. Daarmee is 

YOSHITSUNE bepaald geen muziek 

voor alleman, maar behoort het 

tot de meest overtuigende recente 

avant-rockplaten die ik ken. 


✪✪✪✪ 


Kali Uchis 

ORQUÍDEAS 

Geffen/Universal 

Zoals de Colombiaans-Amerikaanse 

Kali Uchis haar debuutalbum 

ISOLATION (2018) opvolgde met 

het Spaanstalige latin getinte 

r&b-album SIN MIEDO (DEL AMOR 

Y OTROS DEMONIOS), komt ze na 

Kali Uchis

VERWACHT IN DE VOLGENDE HEAVEN 

Heaven #149 

MRT/APR 2024 

www.heavenmagazine.nl 

Redactieadres 

Poppelenburgerstraat 18, 

4191 ZT Geldermalsen 

0345-575 917 

redactie@heavenmagazine.nl 

The Bony King Of Nowhere © Lucinde Wahlen 

Adrianne Lenker © Germaine Dunes 

Redactie 

Ludo Diels, Eric van Domburg Scipio, Han Ernest, 

Louis Nouws, Jules Roosenboom, Steven Walter, 

Sander Warmerdam-Abrahams, Maurits S. Westerik 

Medewerkers 

Eddie Aarts, Sandy Abrahams, August Hans den 

Boef, Rogier Boogaard, Bert Broere, Cees Bronsveld, 

Flip van der Enden, Edwin Fagel, Marcel Haerkens, 

Ruud Heijjer, Albo Helm, Félice Hofhuizen, Hubert van 

Hoof, Bertram Mourits, Ed Muitjens, Joop van Rossem, 

Henk Rijkenbarg, Bram van Schaik, Peter Schong, John 

Schoorl, Jos Schuring, Edith Sierink, Roeland Smits, 

Michael Struis, Hugo Thomassen, Marc Vos, Jeroen van 

der Vring, Kees van Wee, Pieter Wijnstekers 

Oud-redactieleden: Geert Henderickx, Paul Stramrood 

Vormgeving 

Louis Nouws 

Baxter Dury 

BAXTER DURY 

ALS KIND STOND HIJ NAAST ZIJN VADER OP DE HOES VAN NEW 

BOOTS AND PANTIES. INMIDDELS HEEFT HIJ EEN BLOEIENDE EIGEN 

CARRIÈRE, MAAR ALTIJD WAS ER DIE SCHADUW VAN IAN DURY. 

ADRIANNE LENKER 

OP 5 MEI TREEDT ADRIANNE LENKER OP IN EEN UITVERKOCHT 

CONCERTGEBOUW IN AMSTERDAM EN EIND MAART VERSCHIJNT EEN 

NIEUW SOLOALBUM VAN DE VOORVROUW VAN BIG THIEF. 

MAITE HONTELÉ 

MAITE HONTELÉ WAS WERELDTOP IN SALSA. TIEN JAAR VERBLEEF ZE 

IN COLOMBIA. IN 2019 GAF ZE ER INEENS DE BRUI AAN. OPGEBRAND. 

LANGZAAM HERVOND ZE HET PLEZIER IN MUZIEK MAKEN. 

BONY KING OF NOWHERE 

THE BONY KING OF NOWHERE IS HET PSEUDONIEM VAN DE 

BELGISCHE SONGWRITER BRAM VANPARYS. MET EVERYBODY 

KNOWS BEGEEFT HIJ ZICH OP NIEUW MUZIKAAL TERREIN. 

MEER OVER ONZE FAVORIETE ARTIESTEN, CONCERTTIPS EN 

RECENSIES VIND JE OP WWW.HEAVENMAGAZINE.NL 

VOLG ONS OOK VIA FACEBOOK, INSTAGRAM EN SPOTIFY 

Bladmanagement 

Virtúmedia, Rob van der Linden 

rvanderlinden@virtumedia.nl : 030 692 06 77 

Advertenties 

Daily Productions, Mariska Jankovits 

mjankovits@virtumedia.nl : 030 693 11 77 

Abonnementen 

6 nummers per jaar 

Nederland en België: € 44,95 (automatische incasso) 

of € 47,95 (acceptgirokaart) 

Europa € 57,50 

Buiten Europa: € 62,50 

Abonnementen kunnen ieder nummer ingaan en worden 

elk jaar vernieuwd. Abonnee worden kan via www. 

popmagazineheaven.nl of rechtstreeks bij de klantenservice. 

Adreswijzigingen graag schriftelijk doorgeven 

met vermelding van het oude en het nieuwe adres en 

het nieuwe telefoonnummer. Opzeggingen 2 maanden 

voor vervaldatum doorgeven aan de klantenservice. 

Correspondentieadres 

Uitgeverij Virtúmedia, 

t.a.v. Heaven magazine, 

Postbus 595, 3700 AN Zeist 

E-mail: klantenservice@virtumedia.nl 

Telefoon: 030-692 06 77 

Druk 

Veldhuis Media BV, Meppel 

Verspreiding 

Betapress, Gilze-Rijen 

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of 

openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of op welke 

wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming 

van de uitgever. Heaven wordt tevens elektronisch opgeslagen 

en geëxploiteerd. Alle auteurs van tekstbijdragen aan Heaven, 

in de vorm van artikelen of ingezonden brieven, worden geacht 

daarvan op de hoogte te zijn en daarmee in te stemmen. 

ISSN 1389-8345 


UITLOOPGROEF 

DIRTY OLD 

TOWN* 

DE 10 

MYSTIEK 


Er werd een bard 

Naar zijn graf gebracht 

In een koets met paarden 

Begeleid door de fanfare 

Langs de weg zongen 

Rouwenden Dirty Old Town 

En in de kerk klonk 

Fairytale of New York 

Het gebeurde in Tipperary 

Op een zaterdag in december 

We zullen nooit weten 

Wat het betekende. 

JOHN SCHOORL 

Shane MacGowan 

Jungle 

*Dirty Old Town is een nummer van 

de Ierse band The Pogues. Het werd 

geschreven door Ewan MacColl in 1949 

en gaat over Salford, een goor industriestadje 

in het noorden van Engeland. In 

1985 namen The Pogues het op, het verscheen 

op hun album RUM SODOMY & THE 

LASH. Shane MacGowan was de zanger 

van de band en zijn stem leek geboren 

te zijn voor het nummer. MacGowan is 

op 30 november 2023 overleden.. 

IN ELKE HEAVEN HERINNEREN WE ONS ALBUMS, NUMMERS OF 

ARTIESTEN MET EEN GEZAMENLIJK THEMA. 

10 Uit mijn eigen ‘mystieke’ tijd: 

Third Ear Band 

ELEMENTS (1970) 

het bestaan denken te snappen met Third 

Ear Bands zelfbenoemde album, ook wel 

bekend als ELEMENTS. Al of niet met de hulp 

van enige psychedelica volgde ik hoe ze 

schijnbaar oneindig akoestisch improviseerden 

op de karakteristieken van Air, Earth, 

Fire en Water. Albo Helm 

9 

Fleetwood Mac 

MYSTIFIED (1987) 

Met TANGO IN THE NIGHT maakte 

Fleetwood Mac in 1987 een comeback na vijf 

jaar afwezigheid op het muzikale toneel. Het 

werd een van de overtuigendste albums uit 

hun ‘Amerikaanse periode’. Mystified werd 

niet geschreven door de pseudo-mystica 

Stevie Nicks, maar door de meest aardse van 

de bandleden, de helaas te vroeg overleden 

Christine McVie. 

Roeland Smits 

8 Yes 

THE REVEALING SCIENCE OF 

GOD (DANCE OF THE DAWN) 

(1973) 

Van alle liedjes van Yes is The Revealing 

Science Of God: Dance Of The Dawn mijn 

absolute favoriet. Het is het openings nummer 

van TALES OF TOPOGRAPHIC OCEANS, het uit 

de kluiten gewassen epos dat voor ieder van 

de vier nummers een hele plaatkant nodig 

had. Waar de andere composities me te ver 

gingen, was The Revealing Science Of God 

voor mij vintage Yes; zowel qua melodieën en 

instrumentatie als qua opbouw. Maar waar ik 

geen chocola van kon maken was de mystieke 

tekst, een typisch associatief, diepgevoeld 

Jon Anderson-product, dat niettemin in 

combinatie met de muziek perfect op zijn 

plaats is. 


7 

David Sylvian 

THE HEALING PLACE (1986) 

Dit meditatieve nummer opent met 

een gedicht van de Duitse kunstenaar Joseph 

Beuys (1921-1986) die dat zelf ook voordraagt: 

that has to be the age of overcome/the systems 

which are on the ceiling/which are on the run 

to destroy/human kind's nation/human kind's 

inwardness/human kind's ability/what for me is 

a true capital/and which is a side effect/last not 

least destroys the nature and us. 

Het nummer werd gebruikt in een serie van 

de BBC: Faith in the USA. Na zijn periode in 

de groep Japan maakte Sylvian samen met 

Robert Fripp veel ambient-achtige nummers 

met een onmiskenbare hang naar mystiek. 

Michael Struis 

6 

David Crosby 

SONG WITH NO WORDS (TREE 

WITH NO LEAVES) (1971) 

Van David Crosby’s solodebuut IF I COULD ONLY 

REMEMBER MY NAME. Hij nam het nummer op 

met Grateful Dead plus zijn vocale schaduw 

Graham Nash. Zes minuten lang spelen de 

muzikanten losjes maar intensief, Crosby en 

Nash opzwepend. Zij reageren op hen en op 

elkaar, woordloos, hypnotiserend en me als 

overtuigd agnost voor de duur ervan tóch 

uitzicht biedend op het hogere. 

Ruud Heijjer 

5 

Iris DeMent 

LET THE MYSTERY BE (1992) 

Je kunt er heel mysterieus over doen, 

maar op de keper beschouwd valt er weinig 

zinnigs over te zeggen. Mijn favoriete down 

to earth singer-songwriter verwoordt het zo: 

Everybody is wondering what and where they all 

came from/Everybody is worrying ’bout/Where 

they’re gonna go when the whole thing’s done/ 

But no one knows for certain and so it’s all the 

same to me/I think I’ll just let the mystery be. 

Louis Nouws

Albo Helm tekende Elements van Third Ear Band (zie 10) 

4 Magma 

HORTZ FUR DËHN STËKËHN 

WEST (1973) 

En of ik het een mystieke ervaring vond, de 

eerste keer dat ik in najaar 1974 het album 

MËKANÏK DËSTRUKTÏW KÖMMANDÖH van de 

Franse groep Magma hoorde. Het was op de 

zolder van een voormalig seminarie waar 

naar verluidt geesten rondwaarden. De ruimte 

diende als tijdelijke woonplek voor een stel 

studenten aan de sociale akademie (met een 

‘k’). De ouderejaars had die elpee én een heel 

fijne geluidsinstallatie, dus dat kwam meteen 

goed binnen. Niet veel later kocht ik de plaat 

en las het bijbehorende verhaal van Magmabandleider 

Christian Vander over de fictieve 

planeet Kobaia. Vol enthousiasme nam ik de elpee 

mee om in mijn stamcafé te laten afspelen. 

De barman hoorde er echter weinig mystieks in 

en na koud één minuut slingerde hij het vinyl 

nog net niet door de kroeg. Maar ook na een 

halve eeuw denk ik nog altijd aan die avonden 

op die spooky zolder. 

Bram van Schaik 

3 

Bob Marley & The 

Wailers 

NATURAL MYSTIC (1977) 

In de bioscoop zag ik de trailer voor de film 

over Bob Marley en moest ik – met De 10 

in gedachten – meteen denken aan Natural 

Mystic van het album EXODUS. Daarin wil de 

betreurde reggaeheld ons bewust maken van 

de mystieke kracht die ons omringt. Als we 

goed luisteren kunnen we die kracht volgens 

Marley horen en ervan profiteren. There’s a 

natural mystic blowing through the air, if you 

listen carefully now you will hear. Bovenal blijft 

het een heerlijke song waarop het lastig 

stilzitten is en waarop je in een gekke bui 

gaat skanken. 

Joop van Rossem 

2 

Oddfellow’s Casino 

CAMPING ON THE MOON 

(2023) 

Er zijn weinig acts die zo’n fraaie mystieke 

sfeer neer kunnen zetten als het Britse 

Oddfellow’s Casino, het geesteskind van 

David Bramwell. Dat hij amper aandacht 

krijgt is nauwelijks te bevatten. Op de vorig 

jaar verschenen dubbel-cd MAISON MOUTON 

SESSIONS VOL. 1 & VOL. 2 brengt hij zijn beste 

liedjes in misschien nog wel mooiere versies 

dan de originelen. Vergelijk bijvoorbeeld de 

nieuwe versie van Camping On The Moon met 

de toch al niet misselijke originele versie van 

zijn album WINTER CREATURES uit 2005. 

Pieter Wijnstekers 

1 

Van Morrison 

INTO THE MYSTIC (1979) 

Afkomstig van het gelijknamige 

album, ver voordat Van Morrison ten prooi 

zou vallen aan oudtestamentische vormen 

van pessimisme en knorrigheid. Toen was hij 

nog een dromerige Ierse poëet en dit is het 

mooiste nummer uit die periode. Hiervoor mag 

je me middenin de nacht wakker maken. En 

vanwege Into The Mystic vergeef ik Morrison 

– bijna dan toch – de bagger die hij maakte 

gedurende de coronajaren. 

Roeland Smits 


BEKIJK HET HELE PROGRAMMA OP 

DOORNROOSJE.NL

Heaven 149

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?