Heaven 149

MOCHT TWIJFEL EEN JAS ZIJN, DAN HEEFT MEREL ‘BLACKBIRD’ KOMAN DIE VAN ZICH AFGEWORPEN. MET EEN
ROZE BRIL OP BESCHOUWT ZE HET LEVEN. EN DAT IS NIET ALTIJD MAKKELIJK.
TEKST STEVEN WALTER FOTO HAN ERNEST
Voordat vier jaar geleden Blackbirds gelijknamige debuutplaat
verscheen, verzuchtte ze in Het Parool dat één gedachte
continu door haar hoofd spookte: ‘Ben ik hiervoor wel goed
genoeg?’ Sindsdien groeide haar zelfverzekerdheid. “De twijfel
zat niet in mijn kunnen als zangeres. Al mijn hele leven zing ik. Het zat
hem in het schrijven. Had ik daar wel talent voor? Had ik iets te vertellen?
Ik zag artiesten die best een heftig leven leidden. Misschien was ik
niet fucked up genoeg. Had ik te weinig meegemaakt in mijn leven. Zo’n
gedachte kan verlammend werken. Zelfs als ik iets moois in handen had,
herkende ik het bij wijze van spreken niet.”
Pas als anderen zeiden dat iets goed was, nam dat wat spanning weg.
Maar het verdween nooit helemaal. Door veel te spelen werd ze wel
zelfbewuster. Het resulteerde eind 2023 in PINK SHADES, album nummer
twee en helemaal haar project. “Als songwriter, überhaupt als een creatief
persoon, moet je steeds in de spiegel kijken. Ook als je daar geen
zin in hebt. Hoe irritant het soms ook is, je bent met jezelf bezig. Dan
leer je patronen herkennen. Kijken wat binnen handbereik ligt, wat mogelijk
is. In het begin van mijn carrière zong ik vooral jazz, maar ik wilde
niet de nieuwe Ella Fitzgerald worden. Dat wist ik wel. Door jazz gingen
mijn harmonische mogelijkheden wel vooruit. Verschillende muziekstijlen
vind ik vet, maar ik dacht lang dat je genres niet moest mixen. Door
het gewoon te doen, merk je wat werkt en wat niet. Jazz en rock kunnen
prima samen. Ik weet nu hoe je een productie opbouwt.”
Rasoptimist
In het café aan de Amsterdamse Kloveniersburgwal waar het interview
plaatsvindt, licht Blackbird (36) PINK SHADES toe. De roze bril is het kenmerk
van de rasoptimist. “Er is zoveel moois in de wereld. Vriendschap,
liefde van familie, volle glazen onder een sterrennacht. Ik geniet snel van
dingen. Ik leerde om ook bij tegenslag naar de positieve kant van iets te
kijken. Een nummer als Built And Broken gaat over hoe je gevormd wordt
door de mensen om je heen. Er zijn er die je hart breken, maar ook
die onvoorwaardelijk voor je klaar staan. Tuurlijk ben ik teleurgesteld
geweest. Soms zit je ernaast en ja, daar kun je pijn van krijgen. Achteraf
herkende ik het pas, ik zag de rode vlaggen niet. Hier en daar zit dus
een klein litteken, maar ik ben er nog steeds.”
Ze verwijst naar een project dat ze deed met Jack Poels van Rowwen
Hèze. “Hij zei dat als je je arm breekt, de plek van de breuk nieuw bot
krijgt en daarmee het sterkste deel van je arm wordt. Iemand met een
roze bril wordt af en toe naïviteit verweten, maar dat ben ik niet. Sterker
nog, ik ben heel realistisch. Voor ik mijn conclusies trek, heb ik verschillende
kanten van een situatie bekeken. De twijfel is er niet meer. Het is
eerder weemoedigheid. Ik ben erg teleurgesteld geweest, maar ik ben
er een soort van oké mee. Ik heb het geaccepteerd. Dat geeft een nieuw
gevoel van zelfvertrouwen – of zelfliefde of hoe je het ook wilt noemen.
Er zijn nog altijd schaduwkanten, alleen krijg ik het voor elkaar om onderaan
de streep te denken: Alright. Als shit gebeurt, is dat rot. Maar als
je er niets aan kunt veranderen heeft het geen zin lang in dat negatieve
gevoel te blijven hangen. Dat is niet voor iedereen dat de manier om
met narigheid of pech om te gaan, maar Zo zo werkt het voor mij. Tegen
iemand die echt zwartkijkt, zal ik nooit zeggen: ‘Hé, denk eens wat positiever’,
want dat werkt niet. Hoe je met iets omgaat, is strikt persoonlijk.”
Op de stamtafel ligt een krant, barstensvol berichten over polarisatie,
oorlogen, vluchtelingen en klimaatverandering. “Zolang ik leef heb ik
geen periode meegemaakt met zoveel ellende in de wereld. Dan is het
best moeilijk om die roze bril op te houden. Je kunt je in die rottigheid
verliezen. Het is goed om het niet weg te stoppen. Ik praat er met goede
vrienden over en dat doet mij goed. Het allerbelangrijkste is dat je positief
blijft en je richt op waar je invloed op kan uitoefenen.”
Op de radio komt een nummer voorbij van de Sugababes. Meteen neuriet
ze mee. “Door corona wilde ik graag terug naar een tijd waarin alles
nog zo makkelijk leek. Voor mij waren dat de jaren negentig, toen ik op
de middelbare school zat.” Daar kreeg ze ook haar latere artiestennaam.
Haar docent Engels noemde de Limburgse niet Merel, maar blackbird. “Ik
vond de muziek van rockchicks als Alanis Morissette en Sheryl Crow te
gek. Waar ik ook vaak naar luisterde waren de liedjes van die UK-girlbands
als Sugababes. Overload… een topnummer. Spice Girls? Ik was een
megafan. Ginger Spice (Geri Halliwell) vond ik het coolst. Haar stijl was
gewoon het leukst. Popliedjes die kloppen, daar hou ik van. Kijk en luister
voorbij dat meisjesachtige en dan hoor je toch echt dikke platen. Lief
gezongen, maar daaronder zitten een echt rockende gitaar en slimme
hooks. Voor PINK SHADES heb ik die nineties-inspiratie gegrepen.”
Prikkels
Blackbird wil zich vrij voelen, als een vogel. “Zoals ik me nu voel, maar
liefst nog een beetje vrijer. Zoals David Bowie. Eerlijk gezegd ben ik een
beetje geobsedeerd door hem. Hij deed telkens waar hij zin in had. Een
fascinerende muzikant en persoonlijkheid. Ik kan muziek fantastisch
vinden zonder dat ik inzoom op de persoon achter de nummers. Bij
Bowie is dat anders. Ik kom graag in Berlijn en ik heb daar alle Bowieplekken
opgezocht.”
Het is de stad waar ze het liefst vertoeft. PINK SHADES is er deels
geschreven. “Het is de meest vrije stad op de wereld. Zodra ik er ben
gaan mijn antennes aan. Ik word er geprikkeld. Ik schreef er mijn eerste
liedjes. De stad geeft een creatieve overdosis. Toch kun je je er soms
eenzaam voelen. Het is ook een ruwe stad, met zwervers, junks, troep op
straat. Het is er wijds, zodat je je klein kunt voelen. Maar er zit beweging
in Berlijn, waardoor de stad je veel geeft. Ik merkte dat onder meer in
de zomer van 2022. Samen met twintig andere Nederlandse artiesten,
producers en dj’s verbleef ik er een tijdje in een hostel. Een residentie
waarvoor ik na de winst van de Limburgse Popprijs (in 2021, SW) was
uitgenodigd. We kregen alle vrijheid. Er was één regel: ’s avonds samen
eten. Voor de rest mocht je doen wat je wilde. Mensen schreven samen,
hielpen elkaar. Het gaf een creatieve injectie. Waanzinnig. Met een brak
hoofd zong ik daar Built And Broken in. Mijn stem was eigenlijk kapot.
‘Dat wordt het niet’, dacht ik nog, maar na de opname wist ik dat dit een
sleutelnummer van de nieuwe plaat kon zijn. Dat leren herkennen hoort
bij het maken van stappen.”
“Optreden is het leukste dat er is. Ik wil het de rest van mijn leven blijven
doen. Graag met mijn huidige band. Paradiso uitverkopen zou geweldig
zijn, net als op de hoofdpodia van Pinkpop en Lowlands staan. Om dat te
bereiken moeten we nog verder doorgroeien. Het is voor mij ook niet het
eindpunt, maar een punt op de horizon. Een concert geven in Berlijn? Ik
mag hopen dat het ooit gaat gebeuren.” ■
Blackbird live: 16 februari in De Oosterpoort, Groningen; 18 februari in Rotown,
Rotterdam; 22 februari in Victorie, Alkmaar; 24 februari in Paard, Den Haag;
1 maart in Grenswerk, Venlo; 2 maart in Metropool, Hengelo.
37 HEAVEN MRT/APR 2024