Heaven 149

Sprints
LETTER TO SELF
City Slang
Dublin is een
walhalla voor
wie van uitgaan,
cultuur en
muziek houdt.
De Ierse hoofdstad
verdient die reputatie, maar
kent ook schaduwkanten. Voor
studenten en starters blijkt een
toekomst in of rond Dublin vaak
een utopie. Het Ierland dat in
hun jeugd in alle opzichten ‘in
de lift’ zat, blijkt door de vorige
generatie flink te zijn leeggegraaid.
Een flinke trits jonge,
‘boze’ bandjes schreeuwt onder
meer díe frustratie van zich af en
staat te trappelen in het kielzog
van onder anderen Fontaines D.C.
en Murder Capital om ook elders
potten daarmee te breken. Wie
dat gegarandeerd zullen gaan
doen is het kwartet Sprints, dat na
een paar rake singles met LETTER
TO SELF een verpletterend debuut
aflevert. Centraal staat zangeres,
gitariste en belangrijkste songschrijver
Karla Chubb, wier teksten
onverbloemd zowel haar strijd met
innerlijke angsten, onzekerheden
en woede verwoorden als hetgeen
haar in de buitenwereld dwarszit.
Ticking zet de toon en ook Adore,
Adore, Adore, Literary Mind of het
wel dreigende Can’t Get Enough Of
It springen direct in het oor. Maar
van hoogtepunten kunnen we
hier eigenlijk niet spreken, want
de onheilspellende garagepunk
op LETTER TO SELF blijft veertig
minuten lang kwaliteitsvast. Petje
af daarom ook voor producer/
geluidsman Daniel Fox. De bassist
van Gilla Band (inspirators van
de halve generatie nieuwe Ierse
postpunkbands) liet Sprints in
de studio twee weken lang vooral
als band functioneren, stuurde
her en der resoluut bij en gaf de
plaat feilloos de orkaankracht en
effectieve nuances in dynamiek
mee die de groep ook op het podium
onweerstaanbaar goed maken.
Hun naam doet anders vermoeden,
maar Sprints (waarin bassist
Sam McCann zich inmiddels
ontpopt als tweede vocalist) gaat
het nog veel verder schoppen.
Eddie Aarts ✪✪✪✪
maart kort door Nederland tourt.
Maar goed: een nieuwe lente, een
nieuw geluid. Geen dromerige
indiefolk meer, maar een stoere
jaren tachtig popsound. VIDEO
DAYS wordt gedomineerd door
keyboards, een opstuwende bas en
stevige beats. Maar vooral door de
stem van Jansen, die wonderwel
past bij deze kameleonachtige
muzikale gedaantewisseling. In
stevige stukken als Vienna In The
Rain doet VIDEO DAYS me vooral
denken aan Arcade Fire ten tijde
van NEON BIBLE (2007), terwijl in
de rustiger stukken Orchestral
Manoeuvres In The Dark opdoemt.
Er zijn slechtere inspiratiebronnen
om je aan te spiegelen. Maar grappig
genoeg overtuigt Jansen mij
het meest op het afsluitende The
Afternoons, een dromerig (jawel!)
en ingetogen liedje. Met elektronische
begeleiding, dat dan weer
wel. Roeland Smits
✪✪✪✪
Guided By Voices
NOWHERE TO GO BUT UP
GBV Inc./Konkurrent
Hoewel alle albums van de Amerikaanse
indierockband Guided By
Voices de laatste vijf jaar de moeite
waard zijn, zijn het er zoveel
(13 sinds 2019!) dat het ondoenlijk
is ze allemaal de ruimte te geven
die ze eigenlijk verdienen. Dat we
NOWHERE TO GO BUT UP, hun derde
van 2023, de volle ruimte geven,
is omdat het ons inziens toch de
beste van hun meest recente
releases is. Een plaat met heerlijke
poppy rocksongs die net even
anders zijn dan de Who-achtige
nummers van hun laatste albums.
Je kunt voorman Robert Pollard
veel verwijten, maar niet dat hij
telkens dezelfde plaat maakt.
Ieder album is net even anders en
dat maakt ze elke keer weer de
moeite waard. Een wonderbaarlijke
prestatie voor iemand die al 37
jaar in een razend tempo albums
OOK VERSCHENEN
Progrocker Peter Hammill
greep de coronaperiode aan
om twee oude soloalbums opnieuw
op te nemen. Gewoonlijk zijn wij
daar niet zo van, maar de typische
jaren tachtig productie van IN A
FOREIGN TOWN en OUT OF WATER
was zo gedateerd gaan klinken
dat het afbreuk deed aan de
sterke songs. In tijdlozere nieuwe
jasjes klinken beide albums nu
als herboren (Esoteric/Cherry
Red ✪✪✪✪). Herboren zijn
ook britpoppers Shed Seven.
In de hoogtijdagen van britpop
scoorde de groep rond Rick Witter
in het VK een heel aantal hits
zonder echt door te breken. Met
comebackalbum A MATTER OF
TIME haalde Shed Seven onlangs
onverwacht voor het eerst de top
van de Britse lp-charts. En niet
eens onverdiend, want een betere
britpopplaat is er sinds de glorietijd
van het genre niet verschenen
(Cooking Vinyl/V2 ✪✪✪✩).
Enigszins herboren is ook de
Amerikaanse cultgroep Pylon. In
de tijd dat stadsgenoten R.E.M. en
The B-52’s furore maakten, gold
Pylon voor veel muzikanten in
Athens, Georgia als de beste band
in de stad. De combinatie van
hoekige dansbare new wave en
Vanessa Briscoe’s onweerstaanbare
rock-’n-rollvocalen maakte
GYRATE (1980) tot misschien wel
de mooiste plaat ooit uit Athens.
Als Pylon Reenactment Society
zet Briscoe nu met drie nieuwe
begeleiders het bandgeluid voort
op MAGNET FACTORY, dat dan wel
geen tweede GYRATE is, maar
niettemin bijna even alert en
tijdloos klinkt (Strolling Bones/V2
✪✪✪✪). Dat hoekige new wave
in dat deel van de VS een goede
voedingsbodem vindt, bewijst
ook de formatie Omni uit Atlanta.
SOUVENIR is hun vierde album
en beslist het beste tot nu toe,
met elf heerlijke, gevarieerde en
55 HEAVEN MRT/APR 2024