Heaven 149

We spreken Jesper Lindell in de Slakthusgatan, even buiten
Stockholm, waar vroeger de slachthuizen waren en dat nu
is omgeturnd tot een hip gebied met bedrijven, restaurants
en culturele instellingen. Op weg naar onze interviewplek
waren ons gebouwen in Art Nouveau-stijl uit het begin van de twintigste
eeuw in het vooruitzicht gesteld. Een stijl die in Zweden ongebruikelijk
schijnt te zijn voor industriële gebouwen. Inderdaad, lopende door dwarrelende
sneeuw, zien we links en rechts interessante bouwwerken, maar
de gps stuurt ons in de richting van autoschadebedrijven en uitdeukers
van velerlei soort. Ergens tussen KIA Skadeverkstad en Järn Flinks Godsmottagning
moeten we zijn. Verreweg de meest aparte plek de ik ooit
bezocht voor een interview.
Lindell staat ons op te wachten en leidt ons naar een niet als zodanig
te herkennen zij-ingang. Per goederenlift gaan we naar beneden. Daar
ontmoetten we Mats Andersson die er het bedrijf Indigofera runt, dat
rauwe denim jeans maakt die bij veel rootsartiesten, onder wie Israel
Nash, goed in de smaak vallen. Niet goedkoop overigens, want er liggen
spijkerbroeken van wel duizend euro. Ook Lindell wordt er – passend bij
zijn ongepolijst klinkende muziek – in het nieuw gestoken.
Ergens valt de plek goed met hem te rijmen. Een onopvallende plek in
een gebied dat een sfeer van weleer oproept, maar waar kleding ligt van
uitmuntende kwaliteit. Iemand die zo bescheiden is als Jesper Lindell
mag zich gelukkig prijzen met promotors à la Robbie Klanderman in
Amsterdam en zijn evenknieën in Zweden. Die zetten hem neer als:
‘a soulful statement, claiming musical territory previously inhabited by greats
like Van Morrison, Boz Scaggs and The Band. Now there’s a new kid in town
and his name is Jesper Lindell’. En daar staat dan ook nog een uitroepteken
achter.
Ongeluk heeft hem gebracht waar hij nu is, zou je kunnen stellen wanneer
je Jesper Lindells cv leest. Hij groeit op in Ludvika, een
arbeidersstad op zo’n twee uur rijden van Stockholm. Daar
blinkt hij uit als voetballer en droomt hij van een flitsende
carrière, zoals vrijwel elke jongen die een beetje kan
ballen. Maar op zijn dertiende breekt hij zijn been. Zijn
oudere broer Anton probeert de beteuterde Jesper
op te vrolijken met zijn gitaar en vanaf dat moment
is het instrument een vaste waarde in zijn leven. Hij
gaat in bands spelen. Veel stevige seventies rock met
nummers van Thin Lizzy en Grand Funk Railroad. Hij trekt
naar Gotenburg, wordt postbode en speelt in de band King
Harvest, vernoemd naar een nummer van The Band. Even lijkt
het erop dat de groep een platencontract, maar het loopt op niets uit.
Lindell gaat solo en brengt in 2017 de ep LITTLE LESS BLUE uit, waarvan
Moving Slow op Spotify tot op de dag van vandaag zijn best beluisterde
nummer is. Niet verwonderlijk, want dat nummer, met Klara Söderberg
van First Aid Kit op de achtergrond, is van grote klasse.
Na zijn album EVERYDAY DREAMS uit 2019 bouwt hij een eigen studio,
formeert een band en tourt door Scandinavië. Maar net als zijn carrière
vlucht begint te nemen wordt hij ernstig ziek. Er moet een nier worden
getransplanteerd. Door de coronaperiode duurt dat veel langer dan
gepland. Lindell was radeloos. “Het was een nachtmerrie.”
Op z’n achtentwintigste moest hij weer opnieuw beginnen. In 2022 kwam
hij op de proppen met het album TWILIGHTS, waarop hij terugkeek op
die eenzame periode van zijn leven. En nu amper een jaar later volgt
BEFORE THE SUN. “Met mijn vorige album keek ik terug op die voor mij zo
sombere tijd. Er klinkt weliswaar hoop in door, maar ook twijfel en soms
zelfs vertwijfeling. Op BEFORE THE SUN heb ik die tijd achter me gelaten.
In feite liggen die twee albums dus in elkaars verlengde, van ziek naar
Gedenkplaat in Stockholm voor neergeschoten premier Olof Palme
gezond, van angst naar vertrouwen in de toekomst. Ik ben niet gauw
tevreden, maar dit album is voor mij heel bijzonder.”
Kun jij je nog herinneren wat het eerste moment was waarop je dacht:
ik word muzikant?
“Ik denk dat het twee momenten waren. Het eerste was dat mijn broer
me die gitaar gaf. Natuurlijk luisterden we thuis ook veel muziek. Mijn
vader houdt van Wishbone Ash en mijn moeder van Bowie. Mijn broer is
meer een soulman. Ik was in de ban van Thin Lizzy en Elvis, nog steeds
trouwens. Het tweede defining moment was toen ik bij mijn oom op z’n
VHS-video The Last Waltz dag. Ik was verkocht. Tot op de dag van vandaag
is die concertregistratie door Martin Scorsese voor mij een bron
van inspiratie. De mensen die later mijn helden zouden worden, zoals
Van Morrison en The Band, zag ik toen voor het eerst.”
Je steekt je schatplichtigheid niet onder stoelen of banken.
Hoe zou je de ontwikkeling van jouw eigen muziek vanaf
2017 tot nu beschrijven?
“Nadat ik mijn eigen studio bouwde en meer vlieguren
maakte is de sound opener geworden, meer met een
live vibe. Ook thematisch is er wel iets veranderd.
Vroeger verzon ik verhalen voor mijn liedjes, tegenwoordig
komen teksten en ideeën hoe langer hoe
meer uit mijn eigen leven en mijn eigen omgeving. Ik
werk overigens ook als producer. Voor zanger/componist
Magnus Carlson (vroeger lid van The Weeping Willows, LD)
heb ik ook nummers geschreven.”
Wat maakt een tekst tot een goed verhaal?
“Voor mij gaat het erom dat ik er beelden bij krijg, dat ik het kan visualiseren.
Liedjes van John Prine hebben die eigenschap. Ook een song als
Martha van Tom Waits roept sterke beelden op.”
Struin je het internet af om inspiratie te vinden?
“Ik volg een aantal radiostations en ik kijk bijvoorbeeld veel naar de
concertopnamen van KEXP in Seattle. Wat ik ook mooi vind zijn de
Tiny Desk Concerts van de Amerikaanse publieke zender NPR. Teksten
schrijven behelst ook veel navelstaren, zo heb ik gemerkt. Je moet het
de tijd geven, het laten rijpen.” Lachend: “Stelen behoort trouwens ook
tot het handwerk van een musicus. Dat geldt voor teksten net zo goed
als voor muziek. Dus dat doe ik ook. Ik pak alles wat niet vastzit.”
Ben je ingebed in een scene hier in Zweden of ben je meer een eenling?
“De muziekscene, zeker op gebied van roots en americana, is hier sterk
ontwikkeld. Ik volg het van een afstandje. Ik ben goed bevriend met First
Aid Kit en heb bewondering voor wat The Tallest Man On Earth doet.
Maar om nu te zeggen dat ik dat alles op de voet volg… nee.” ■
33 HEAVEN MRT/APR 2024