Heaven 150

ZONDER PROCES
BAXTER DURY
“IK PROBEER OP AL JOUW VRAGEN EEN WIJS ANTWOORD TE GEVEN. MAAR DAT GAAT ME NIET LUKKEN. IK WERK
ZONDER SYSTEEM. VAN EEN PROCES IS BIJ MIJ GEEN SPRAKE. IK WEET ZELF NIET HOE IK AAN MIJN MATERIAAL
KOM. BLIJ BEN IK DAT IK NIET IN JOUW SCHOENEN STA, DAT IK HIER GEEN VERHAAL VAN HOEF TE MAKEN.”
DOOR LUDO DIELS
26 HEAVEN MEI/JUN 2024
Aan het woord is Baxter Dury (52) en ik spreek hem via
Zoom. Hij stond al langer op mijn ‘verlanglijstje’ van artiesten
die ik graag zou willen spreken. Covid gooide al eens
roet in het eten om hem te ontmoeten, maar nu hij begin
juni het festival Best Kept Secret aandoet, was er een mooie
aanleiding om weer eens een balletje op te gooien.
Dat het leggen van het contact enigszins chaotisch verliep, is niet geheel
onlogisch. Een gesprek met hem is als zijn muziek. Je kunt er moeilijk je
vinger achter krijgen maar je bent niettemin onder de indruk. Je weet
niet of je alles begrijpt, maar voelt dat het waarachtig is, dat hij je niets
op de mouw speldt.
Met Baxter Dury sla je snel een paar uurtjes kapot, daar ben ik na mijn
zoomontmoeting zeker van. Hij is onderhoudend, heeft humor en is
beleefd. Wie zijn liedjes met scheepladingen fucks en ander expliciet
taalgebruik beluistert zou een ander beeld bij de man kunnen krijgen.
Die Baxter zou wel eens een hard nut to crack kunnen zijn, om niet te
zeggen een badass. Niets is minder waar, hij is de beminnelijkheid zelve.
Lachend: “Ja mensen denken vaak dat ik grof ben. Nou ja, soms ben ik
dat. Maar vrijwel nooit naar anderen toe. Mijn leven is redelijk normaal.”
Vader Ian
Na afloop van het gesprek probeer ik de onderwerpen te ordenen, maar
ik ontwaar enkel ordeloosheid en een algeheel gebrek aan structuur.
Waar ging het in godsnaam over? Was er een overkoepelend thema?
No clue. We spraken over zijn nieuwe hond, een whippet. Kort kwam een
project met de BBC ter sprake waarover hij niet kon uitweiden. Hij vertelde
iets over een nieuw boek en hij liet me met zijn camera het uitzicht
vanaf zijn werkkamer zien. Oh ja, hij werkt aan een nieuw album. Dat
bevindt zich nog in een pril stadium. Moet upbeat worden, want tijdens
een optreden heb je wel behoefte aan een paar dansbare nummers wil
je de boel een beetje op gang krijgen, zo meent hij. En dan refereren
we nog aan zijn zoon Kosmo, die een rol heeft in de video Aylesbury Boy
van Dury’s recentste album I THOUGHT I WAS BETTER THAN YOU. Derde
generatie Dury? Bollocks. Zoonlief kookt liever, die heeft geen muzikale
ambities. Buitengewoon aardige man, die Baxter Dury. Vriendelijke
babbelaar en inderdaad zoon van de iconische rock-’n-roll vagebond en
enfant terrible Ian Dury.
Maar misschien was er toch een rode draad, of wellicht zelfs meerdere,
zo realiseer ik me ineens. De vrijheid het te laten gebeuren, zonder
vooropgezette procedures. Wat gebeurt gebeurt. En wat voor de muziek
betekent? “Geen idee. Dat is aan jullie, de journalisten. Ik creëer vanuit
mijn gevoel, kan niet echt zingen en weet weinig van complexe akkoorden
en melodieën. Ik houd het graag simpel. I don’t overthink what I do.
“JE MOET VOORZICHTIG ZIJN
MET AUTOBIOGRAFISCHE
INTERPRETATIES”, ZEGT HIJ
GLIMLACHEND.
Het denken en analyseren laat ik aan anderen over. Mensen bewegen. Ze
aan het dansen krijgen, dat vind ik een nobel streven.”
In het gesprek wilde ik zijn beroemde, in 2000 overleden vader Ian
Dury, die furore maakte met The Blockheads en de hits Hit Me With
Your Rhythm Stick en Sex & Drugs & Rock & Roll, zo veel mogelijk buiten
beschouwing laten. Baxter Dury staat als artiest op zichzelf. Op eigen
kracht heeft hij een bijzondere carrière van de grond gekregen, waarin
hij beslist geen epigoon is van zijn vader. Maar op I THOUGHT I WAS
BETTER THAN YOU lijkt hij wel impliciet te refereren naar zijn pa. “Je moet
voorzichtig zijn met autobiografische interpretaties”, zegt hij glimlachend.
“Het album volgt op mijn boek Chaise Longue, waarin ik schrijf
over de grillige levenswandel van mijn vader. Ik heb al herinneringen
ophalend zeker aspecten gebruikt voor het album, maar je kunt het niet
één op één neerzetten als een album over mijn vader.
Ik geloof niet dat songwriting te dicht in de buurt moet komen van een
accurate weergave van een biografie. Te veel aan informatie maakt een
liedje kapot. Je moet ruimte laten aan luisteraars om hun eigen verhaal
te maken, zelf beelden creëren.”
Derde oog
Zijn oeuvre, dat twee jaar na de dood van zijn vader in 2000 aanvangt
met LEN PARROT’S MEMORIAL LIFT, laat een ontwikkeling zien van min
of meer traditionele songs naar meer experimentele muziek. Vanaf
FLOOR SHOW (2005), met daarop een van zijn meest beluisterde tracks
Cocaine Man, beginnen de melodieën steeds catchier te worden en zingt
hij zijn teksten niet langer, maar declameert hij ze. Duitsers spreken van
Sprechgesang. Op HAPPY SOUP (2011) en IT’S A PLEASURE (2014) is het al
goed dansen en je hoort aan zijn stem dat hij de zoon is van zijn vader.
Vanaf PRINCE OF TEARS (2017) lijkt zijn muziek meer door Franse muziek
te worden beïnvloed, met name door de door hem bewonderde Serge
Gainsbourg. Op BED (2018) en THE NIGHT CHANCERS (2020) komen de
diverse muzikale invloeden en stijlen en zijn bedwelmende spreekzang