Heaven 150

waarop ze met iedere release
weer lijkt te groeien, getuigt van
haar enorme talent. Waar ze zo’n
zeventien jaar geleden begon met
enigszins punky folkrock, geldt ze
al zeker tien jaar als een van de
beste indie-artiesten in americana.
THE PAST IS STILL ALIVE is haar
achtste album en overtuigt op alle
fronten zelfs nog meer dan op
alle voorgangers; hoe lovend we
daar ook over waren. Knap is de
ontspannen wijze waarop ze de
elf persoonlijke liedjes voor het
voetlicht brengt. Het troostende
gevoel dat uit deze prachtsongs
opstijgt maakt diepe indruk, te
meer wanneer je weet dat de
liedjes grotendeels geschreven
werden na het overlijden van haar
vader. Waar de meeste anderen
zo’n gebeurtenis aan zouden
grijpen om het eigen verdriet te
tonen, gebruikt Segara dit trieste
voorval juist om ons warmte en
troost te bieden.
Pieter Wijnstekers ✪✪✪✪✩
Iron & Wine
LIGHT VERSE
Sub Pop/Kokurrent
Iron & Wine is het alias waarachter
Sam Beam nu al ruim twintig jaar
en negen albums lang schuilgaat.
Zijn artiestennaam ontleent hij
aan een voedingssupplement dat
hij leerde kennen toen hij aan
een film werkte. Beam, geboren
in South Carolina, is namelijk in
zijn om onopgemerkt te blijven
(www.bethwimmer.com ✪✪✪✩).
Dat geldt eveneens voor TRAFFIC
FICTION, het nieuwe album van de
zwarte singer-songwriter Tré Burt.
Niet lang voor diens dood ontdekt
door John Prine voor zijn Oh Boylabel,
heeft Burt zich in vier jaar
tijd van een pure folkie ontwikkeld
tot een veelzijdiger countrysoulartiest.
Al wil dat niet zeggen
dat TRAFFIC FICTION daarmee
per se beter is dan zijn debuut
CAUGHT IT FROM THE RYE (Oh Boy/
het bezit van een master degree,
toegekend door de filmschool van
de Florida State University. Niettemin
koos hij voor een carrière in
de muziek en al bij zijn debuut THE
CREEK DRANK THE CRADLE (2002),
vestigde hij zijn naam als behorend
bij de avant-garde van de
toen nog jonge indiefolk- stroming.
Dat hij die positie sindsdien heeft
kunnen behouden, bevestigt hij
met LIGHT VERSE opnieuw. Het
is een prachtig en introspectief
album dat tegelijkertijd, zoals
bijna ieder album van Iron & Wine,
subtiel anders klinkt dan alle
voorgaande albums. In vergelijking
met zijn vorige album YEARS TO
BURN (2019), klinkt LIGHT VERSE
veel introverter. Niet zo gek, als je
bedenkt dat YEARS TO BURN een
samenwerkingverband was met
Iron & Wine
Joey Burns en John Convertino,
oftewel Calexico. Overigens hield
Calexico het op dat album al veel
ingetogener dan gebruikelijk. Het
introspectieve karakter van LIGHT
VERSE betekent overigens niet
dat het een zwaarmoedig album
is. Integendeel: over het geheel
genomen klinkt Beam opgewekt,
zoals in Bag Of Cats, dat beïnvloed
lijkt door de Paul Simon van zijn
latere albums. En het duet met Fiona
Apple in All In Good Time mag
dan opgezet zijn als een duet in
call-and-response-stijl, zoals we die
we kennen van bijvoorbeeld Dolly
Parton en Porter Wagoner, een
klassieke tranentrekker is het niet
bepaald. Al zal het, aan de andere
kant, ook niet snel een ‘klassieker’
worden; daarvoor is Iron & Wine
niet mainstream genoeg. Wat
Bertus ✪✪✪✩). Zeer geslaagd is
CAVALRY, de krachtige nieuwe ep
van Doug Schmude, een van die
talloze americana-artiesten die
met een beetje geluk veel bekender
zou kunnen zijn. Daarvoor zou
hij echter een heel album van dit
niveau moeten maken in plaats
van een 6-tracks ep, hoe goed ook
(Lost Hubcap ✪✪✪✩). Dat dat
echter niet meteen een garantie is,
bewijzen de Ierse gezusters McLaughlin,
tezamen The Henry Girls.
A TIME TO GROW bevat voorbeeldige
Ierse folkpop, waar qua zang,
instrumentatie en liedjes niets
op aan te merken is, behalve dat
het wel heel netjes is (CPL-Music
✪✪✪✩) . Hebben we nog net de
ruimte om je attent te maken op
de 25e verjaardagseditie van een
van Giant Sand’s mooiste albums:
CHORE OF ENCHANTMENT, een van
hun zeldzame albums waarop
Howe Gelb erin slaagde alles te
laten kloppen (Fire/Konkurrent
✪✪✪✪✩).
Redactie: Pieter Wijnstekers
wordt onderstreept doordat vrijwel
ieder nummer begint met een
wat atonaal en weinig harmonisch
intro, dat soms zelfs klinkt als het
stemmen van een klassiek orkest,
zoals in Angels Go Home, waarin
een paar fraaie, zelfs aan Pink
Floyd herinnerende modulaties
te horen zijn. Roeland Smits
✪✪✪✪
De Leif de Leeuw
Band
MIGHTY FINE
Coast To Coast
Vanwege een derde serie Allman
Brothers-tributeshows en de Who
The F*ck Is Britt-tournee met
Sem Jansen heeft de release van
MIGHTY FINE wat langer op zich
laten wachten, maar dat wachten
wordt nu dan eindelijk beloond.
De Leif de Leeuw Band is na wat
stilistische uitstapjes een volwaardige
southern rockband geworden,
die ook niet vies is van een stevige
portie bluesrock-’n-roll. Met het
explosief snarengeweld van De
Leeuw en Jansen, twee drummers
binnen de gelederen en gasttoetsenist/producer
Sven (Hammond)
Figee is dat goed te doen. Bovendien
is Jansen naast zijn zetbaas
en de rest van de band een
prominent en uitstekend componist
en beschikt hij over een fraaie
zangstem. Tracks als Lone Star
en Small Town zijn typisch voor
hun status als jamband, terwijl de
melodieuze opener Rosalie zomaar
eens zou kunnen uitgroeien tot
een klassieker. Extra vermelding
verdient de sublieme bewerking
van Neil Youngs Southern Man
waarin Berget Lewis, als tweede
stem, een staatje vocale acrobatiek
laat horen die je nekharen
overeind doen staan. Fans van
The Allman Brothers Band en The
Derek Trucks Band kunnen dit
album blind aanschaffen.
Marcel Haerkens ✪✪✪✪
Adrianne Lenker
BRIGHT FUTURE
4AD/Beggars/V2
Hartverscheurend mooi, zowel let-
47 HEAVEN MEI/JUN 2024