Heaven 150

Gitarist Mark Potter en bassist Pete Turner
huwelijk en ben niet aan lagerwal geraakt door de drugs. Daar moet ik
het qua materiaal dan ook niet van hebben. Ik verzin dus personages, put
uit het verleden. Dat blijkt een rijke bron. Maar ja, ik schrijf al verhalen
en liedjes vanaf mijn veertiende.”
Elbow is een collectief, dat merk je aan alles. Maar kan een band soms
niet ook een beperking zijn, een gevangenis van vaststaande sounds?
“Zo zien wij het niet”, zegt Potter stellig. “Wij geloven dat iedereen iets
toevoegt, dat één plus één drie is. Ons onderlinge vertrouwen is groot. We
moedigen kritiek op elkaar aan. Alles met het doel om beter te worden.”
De invloeden die Elbow gemaakt hebben tot de grote band die ze zijn,
lijken vooral uit de britpop afkomstig: Talk Talk, Peter Gabriel, Radiohead.
Geen Amerikaanse voorbeelden, zo lijkt het. “We beschouwen onszelf als
een Europese band”, beweert Garvey dan ook. “Op het eerste album had
men kritiek op mijn stem en uitspraak. Die werd door de bandleden als
te Amerikaans ervaren. Ik zeg daarom ‘luve’ en niet zoals ik dat tegenwoordig
in mijn eigen accent zou zeggen: ‘Loove’. We hebben best veel
in Amerika gespeeld, maar inderdaad de meeste invloeden komen uit
Europa. Alhoewel ik moet zeggen dat ik graag naar Grandaddy luisterde
en we houden van americana, vooral van J.J. Cale en een band als Wilco.
Maar met Amerikaanse powerrock of balladeers hebben we niet veel op.”
Tijd om te gaan. Ze vonden het een “fantastic way to start the day.” Bij
een Amerikaanse artiest had ik getwijfeld aan deze uitspraak, maar bij
Elbow steek ik het compliment schaamteloos in mijn zak. Elbow is geloofwaardig.
■
Elbow live: 8 september in Cirque Royal, Brussel; 9 september in Carré,
Amsterdam; 10 september in Carré, Amsterdam; 11 september in Cirque
Royal, Brussel.
MUZIEKBOEKEN
Wanneer mijn muziekvriend een lp voor
me op een cassettebandje zette, waren
de laatste minuten het interessantst.
Een plaat duurde circa 40 minuten en
dat betekende dat je bij een C90-bandje
ruimte had voor één of twee extra
liedjes. Die bonustracks waren zowel
toegift als kennismaking: wat stond me
nu weer voor moois te wachten? Voor
wie dit gevoel kent is High Bias. The
Distorted History of the Cassette Tape
van Marc Masters (University Of North Carolina Press, 224 blz.,
ca. € 20) een onmisbaar boek. En ook voor wie wel eens met
een boombox en skateboard op een pleintje heeft gestaan, of
liever luistert naar liveconcerten van in het publiek opgenomen
bandjes dan naar overgedubde livealbums. Of wie op
vakantie gelukkig wordt van een marktkraampje met tapes.
Het cassettebandje is zoveel meer dan een geluidsdrager; niet
vanwege geluidskwaliteit, maar dankzij het ongekende gemak,
dat bovendien bedreigend was voor de grote platenmaatschappijen:
‘Home taping is killing music!’ was de potsierlijke
leus. Dat had uitvinder Lou Otten van Philips allemaal niet zien
aankomen. Marc Masters vertelt het verhaal vanaf de technici
tot aan de recente comeback bij artiesten die lp’s te duur
vinden. Hij is soms zéér gedetailleerd maar dat krijg je met
een subcultuur die zo fanatiek wordt beleefd.
Lotgenoten van Sabrine Ingabire (Pluim/
Dipsaus, 192 blz., €22,99) is een debuutroman
over Ajali, een in Gent opgroeiende
jonge zwarte vrouw. De familie is
afkomstig uit Rwanda, dat door België
gekoloniseerd was. Hoewel Ajali zich in
de grotendeels witte kringen van haar
school prima kan begeven, speelt de
achtergrond altijd een rol. Ze zet geen
stap zonder erover na te denken, vooral
nadat haar broer zich van de wereld
afkeert. Geen muziekboek weliswaar, maar wel een boek dat
in deze rubriek past vanwege de rol die muziek speelt in haar
culturele bewustwording. Ajali luistert naar Arctic Monkeys,
The Strokes, Ray Lamontagne, ‘of een andere melancholieke
witte man met een snaarinstrument’. Haar broer probeert
haar uit te leggen dat Jay-Z een geniale artiest is, maar
zij geeft de voorkeur aan Bon Iver, en moet eraan wennen
wanneer die laatste een nummer opneemt met Kanye West
(Monster). Kortom: een eclectische muzieksmaak waarmee
de Heaven-lezer zo vertrouwd is dat we er nauwelijks over
nadenken. Maar Ajali kan niet anders dan daarover nadenken,
want haar omgeving stelt haar constant de vraag, direct of
indirect, waar ze bij wil horen. Is het belangrijk om van hiphop
te houden om Zwart te kunnen zijn? Lotgenoten komt niet met
heldere antwoorden op dit soort vragen, maar het laat je wel
voelen hoe belangrijk muziek is voor wie probeert haar of zijn
omgeving te begrijpen.
BERTRAM MOURITS
37 HEAVEN MEI/JUN 2024