Heaven 150

oevers van die rivier. Op de middelbare school hield ik me
vooral bezig met skaten en luisteren naar energieke punken
garagebandjes. Die energie raakte mij en vanaf mijn
veertiende wist ik dat ik verder wilde in de muziek. Later
kwam ik in aanraking met de muziek van John Prine en die
heeft mij sterk beïnvloed”
Via Prine ontdekte hij Steve Earle en via Earle de gouden
generatie Texaanse songwriters: Guy Clark, Townes Van
Zandt en Jerry Jeff Walker. Maar ook de Tulsa-sound
van J.J. Cale noemt hij als een invloed. “En toen ik mezelf
wilde verbeteren op gitaar heb ik vooral veel geluisterd
naar Mississippi John Hurt en Doc Watson. Zo heb ik me
de fingerpicking-techniek eigengemaakt. Ondertussen
speelde ik in allerlei bandjes en raakte ik bevriend met
Tyler Childers, een muzikant uit mijn geboortestreek. Hij is
belangrijk voor mijn verdere ontwikkeling als muzikant. Het
is een geweldige kans om met hem op tournee te gaan.”
Nashville
“Wat moet je als al je vrienden wegtrekken naar steden,
werk vinden en gezinnen stichten? Ik had op dat moment
geen vaste relatie en zo’n zeven jaar geleden vertrok ik
naar Nashville. De commerciële muziekscene daar vind
ik absoluut niet aantrekkelijk, maar er zijn genoeg alternatieve
plekken om er als muzikant en af en toe ook als
afwasser je geld te verdienen. Ik had niet echt een plan,
schreef wel liedjes en veranderde in een muzikant die van
de muziek kan leven. Ik was een tijdje sideman bij The
Hackensaw Boys en trad op met een eigen band, The Engine
Lights. Met die groep was ik een plaat aan het opnemen
toen ik in contact kwam met mensen van Rounder Records.
Die deden me het aanbod een soloalbum te maken. Dat
werd DEPRECIATED. Veel songs had ik in de jaren daarvoor
geschreven. De release in 2021 kon echter niet slechter
getimed zijn, want dat was tijdens de covidlockdown. Ik werd
op mezelf teruggeworpen en kon geen kant op. Ik moest
mijzelf verdoven. Toch ben ik tijdens de pandemie verder
blijven schrijven aan nieuwe liedjes. Vooral in de nachtelijke
uren, luister maar naar het autobiografische Insomnia
Blues.”
“IT WAS A DAMNED
GOOD EVENING IN
AMSTERDAM”
Op het in oktober vorig jaar verschenen HEAT COMES DOWN
staan niet alleen intieme nummers over slapeloze nachten
en nostalgische dagdromen, maar ook songs over existentiële
angst en observaties van de onrust in de wereld om
hem heen. Toch gaat er iets sereens vanuit, omdat ze lijken
voort te komen uit loutering. “Elke keer als de gedachten
weer door mijn hoofd stuiteren, helpt het om dat om te zetten
in iets creatiefs, om de zwaartekracht eraf te halen en
ze tot rust te brengen. Als ik nu naar het album luister lijkt
het alsof de meeste nummers een antwoord proberen te
geven op de vragen die ik mezelf voortdurend stel.” ■
FLIP VAN DER ENDEN
DE SCHREEUW
‘Okay, I’ve been practising my longest and loudest scream’, zegt Rhian Teasdale
van Wet Leg halverwege Yur Mum. Wat volgt is wat mij betreft een van de
muzikale hoogtepunten van de 21e eeuw. Zeker live, als het publiek enthousiast
gehoor geeft aan haar oproep even lekker mee te schreeuwen. Die
collectieve oerkreet is een vorm van massatherapie waar Dr. Janov niet van
had durven dromen. Arthur Janov, de bedenker van de primal scream therapie
meende – even kort door de bocht – dat veel trauma’s zijn te herleiden
tot de geboorte en dat genezing schuilt in de herbeleving van dat moment.
Of het werkt is een tweede, maar het heeft beslist mooie muziek opgeleverd.
Van Primal Scream en Tears For Fears en vooral van zijn beroemdste patiënt
John Lennon die het letterlijk uitschreeuwt op zijn eerste soloalbum.
Wet Leg foto Han Ernest
Het moge duidelijk zijn, ik hou wel van een goed getimede schreeuw, kreet
of gil. En ik niet alleen. Een rondgang door de pophistorie levert een weelde
op aan stemverheffingen. Zelfs als we metal, waar nogal wat wordt afgeschreeuwd,
buiten beschouwing laten, komen we tot een imposante lijst met
vocalisten die woorden tekortkomen. Eigenlijk moeten we verschil maken
tussen schreeuwen als Lennon in Mother, gillen als Prince in Beautiful Ones
en kreten slaken als James Brown in vrijwel al zijn songs, maar daar de
meeste schreeuwers tevens gillen en kreten uitstoten heeft dat onderscheid
in de praktijk weinig nut.
Je zou misschien denken dat mannen eerder overgaan tot vocaal geweld
dan vrouwen, maar dat is niet zo. Aretha Franklin, Janis Joplin en Tina
Turner konden net zo’n keel opzetten als Joe Cocker, Jim Morrison of Kurt
Cobain.
Misschien is het je opgevallen dat mijn voorbeelden uit de vorige eeuw
stammen en ook niet meer onder ons zijn. Dat komt omdat er tegenwoordig
nauwelijks nog een grote bek wordt opgezet, wat waarschijnlijk te maken
heeft met geld. Schreeuwen kan schade veroorzaken aan de stembanden
en die van Ed, Taylor en Ariana zijn – naar ik aanneem – goed verzekerd. In
de polis zal staan dat er bij schade door eigen schuld niet wordt uitgekeerd
en dat risico wil het management niet lopen. De kreet van Wet Leg is dus net
als die van Elvis en Little Richard zeventig geleden eigenlijk een uiting van
rebellie. En daarmee is de cirkel rond.
13 HEAVEN MEI/JUN 2024