Heaven 150

TEKST LUDO DIELS
FOTO’S HAN ERNEST
Toegegeven, een early adopter ben ik bepaald
niet. Ik kijk graag de kat uit de boom. De vraag
of ik in 1999 zou hebben behoord tot de eerste
lezers van het nieuwe muziekblad Heaven laat
zich, zelfs met terugwerkende kracht, gemakkelijk
beantwoorden: neen. Mijn terughoudendheid
geldt zeker ook de muziek. Meestal
haak ik als fan pas aan na een paar albums of
nummers die me weten te bekoren. Zelden val
ik in katzwijm bij het eerste wapenfeit.
Hoewel Heaven snel na dat eerste nummer
onder mijn aandacht werd gebracht, kan ik me
hiervan geen euforische gedachten herinneren.
Nu ik het bewuste nummer vijfentwintig
jaar na verschijnen in handen houd, snap
ik mijn gereserveerdheid van destijds al te
goed. Want ik mocht dan wel behoudend zijn,
dat nam niet weg dat ik een cover met Bruce
Springsteen, waarop XTC werd aangekondigd
evenals een verhaal over ‘De Ziel van Deep
Soul’ toch een brug te ver had gevonden.
Te ver naar het verleden welteverstaan. Op
die cover staan – zij het minder prominent –
ook de namen van de onvolprezen Lucinda
Williams, Eels en David Olney, maar zij hadden
mij evenmin over de streep getrokken.
Het blad wil, zo stelt de hoofdredacteur in zijn
voorwoord, niet trendy of jong zijn. Popmuziek
is volwassen geworden, zo luidt de teneur. En
dan mag die volwassenwording ook een waardig
medium hebben. Ook wilde Heaven – ahum
ahum – opkomen voor de ‘onderdrukten’ in de
muzikale samenleving. ‘Dat wil niet zeggen dat
we de oren sluiten voor al wat nieuw is. Heaven
gaat bovenal over muziek die het hart raakt en
lende bladen zoals OOR en Jazzism, maar dat
bevredigde mij geenszins, want ik miste ‘de
bredere blik’. Ik heb een zo veel bredere smaak
en ben ook dol op folk, klassiek, avant-garde, et
cetera, et cetera. Er wordt echter zo verschrikkelijk
veel muziek uitgebracht. Hoe houd je in
godsnaam enige zicht op kwaliteit?
Spotify heeft de wereld nog veel groter gemaakt.
Heaven is een mooi richtsnoer, want het
is genieten wanneer het blad door mijn brievenbus
rolt. Dan stop ik de Airpods in de oren
en beluister de muziek die wordt beschreven.
Poolse avant-garde, Italiaanse jazz, vernieuwende
Spaanse flamenco-muziek, Zweedse
folk… komt u maar. Vanzelfsprekend zitten er
ook oudere pareltjes tussen, omdat bepaalde
artiesten weliswaar goede muziek maakten,
maar zichzelf niet wisten te verkopen of het
tijdsgewricht tegen hadden.
Heaven kent een mooie balans tussen interviews
en recensies. Ik mis wel de rubriek
‘Mooie losse nummers op verder wellicht
minder relevante lp/cd’s’. Doe het wat mij
betreft één keer per jaar in het jaaroverzicht.
P.S. Ik zou toch echt ook aandacht willen vragen
voor de muziek van de (helaas) al overleden
Joris Schiks. Hij bracht als Schickx drie cd’s in
eigen beheer uit en zijn muziek is zo anders dan
dat van andere Nederlandse muziek. Dit was
mijn missionaire boodschap. ■
JOHAN KNIEP
Ik lees het blad al minstens vijftien jaar, schat
ik. Ik zat toen in een ‘muziekbladloze’ periode.
In de gemeentelijke bibliotheek las ik OOR en
Rolling Stone. Nadat mijn kapper me een keer
tijdens een knipbeurt Heaven had gepresenteerd,
las ik ook dat blad in de bieb. Het vro-
lijke uiterlijk en de nadruk op de toen zeer in
zwang gekomen americana haalden mij over
om abonnee te worden. Doorslaggevend was
echter de medewerking van Geert Henderickx,
wiens OOR-recensies voor mij leidend waren.
Prettig dat het blad maar zes keer per
jaar verschijnt, wat tegelijk een zwakte is.
Recensies van nieuwe, belangwekkende popplaten
haal ik uit NRC, de Volkskrant en The
Guardian. De recensies in de Heaven leg ik er
later naast. Ik vind het lastig de zeer positieve
recensies van onbekende artiesten op waarde
te schatten. De genre-indeling van het luisterparadijs
vind ik positief; het is fijn om erin te
grasduinen.
Ik lees graag interviews met artiesten die ik
een beetje ken of waar ik nieuwsgierig naar
ben, zoals Cass McCombs, Angel Olsen of Vera
Sola. De lengte van de interviews is prettig. Ik
waardeer de bijdragen van Bertram Maurits.
9 HEAVEN MEI/JUN 2024