Heaven 150

de luisteraar echt wat doet.’
Het eerste nummer bestaat voornamelijk uit
recensies en beschouwingen. Het telt één
column – van Parool-redacteur Erik Voermans
over Robert Fripp – en heeft één groot interview:
Johan Derksen in gesprek Dion DiMucci.
Tegenwoordig is de man met de snor berucht
om zijn onbehouwen tegendraadsheid, maar
daar is in het voortkabbelende interview weinig
van te merken. De foto toont hem op een hotelkamer,
gezeten op het bed naast dat van Dion.
Openingsvraag: Bent u nog steeds in de Heer?
En dan begin je de vijf pagina’s over Bruce
Springsteen te lezen: ‘Patriot tegen wil en
dank’. Jasper van der Sande beschrijft de
carrière van ‘The Boss’, ofwel ‘Bruce’ zoals hij
Springsteen liefkozend noemt, aan de hand van
de vijftien albums die tot dan zijn verschenen.
Degelijk, maar geen woord van kritiek. In 1999
kon Springsteen daar nog mee wegkomen.
Maar liefst zes pagina’s wijdt het blad aan het
genre ‘deep soul’. Auteur Tom de Jong blijkt
een connaisseur en komt met een karrenvracht
aan namen op de proppen. Het is niet
direct mijn kopje thee, maar wel een bijdrage
waar een liefhebber wat mee kan.
En Magere Hein meldt zich al in het eerste
nummer van Heaven – de ondertitel luidt immers:
‘Popmagazine voor volwassenen’. Onder
de kop Hoe Pop Is Dood beschrijft Louis Nouws
een zoektocht naar popmuziek die op een
uitvaart gedraaid kan worden.
Nouws is na 25 jaar nog steeds van de partij,
evenals Eric van Domburg Scipio, maar veel
medewerkers van het eerste uur zijn er niet
meer. Uit het zicht verdwenen of, zoals in het
geval van Paul Stramrood, Hubert van Hoof en
Geert Henderickx, vertrokken naar Rock-’n-roll
Heaven – dixit Van Hoof.
Paul Stramrood was met zijn encyclopedische
muziekkennis en fijne pennetje jarenlang de
redactionele dukdalf. Hubert van Hoof droeg in
het eerste nummer bij met een stuk over Jazz
Fest in New Orleans en schreef later vileine
columns.
Geert Henderickx werd al snel het muzikale
geweten van Heaven, maar in het eerste nummer
was zijn bijdrage nog beperkt. Hij had het
rubriekje Startrack, waarbij hij muzikanten die
hij interviewde – toen nog voor muziekblad
OOR, later voor Heaven – vroeg naar een
nummer van een andere songwriter dat ze
zelf geschreven zouden willen hebben. Ron
Sexsmith noemde I Believe In Miracles van Hot
Chocolate.
Henderickx kruiste in het nummer ook de
degens met Eric van Domburg Scipio over
het album CAR WHEELS ON A GRAVEL ROAD van
Lucinda Williams. Waar Van Domburg Scipio
zijn bedenkingen heeft, is het voor Henderickx
de plaat van zijn leven.
Qua recensies laat het eerste nummer meer
10 HEAVEN MEI/JUN 2024
Ik stuur elk jaar mijn jaarlijstje in en verwonder
mij over het hoge aantal aangedragen
titels. Er is kennelijk weinig overeenstemming
in smaak bij de lezers. Het hoogst in de
eindlijst staan meestal platen van americanaartiesten
die over hun hoogtepunt zijn.
Ik lees het blad minder grondig dan vroeger,
maar haal er nog voldoende inspiratie uit om
mijn abonnement te continueren. ■
PIETERJAN BRANDS
Wat een mijlpaal voor een magazine dat zoveel
muziekliefhebbers door de jaren heen heeft
geïnspireerd. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven
dat onze liefdesrelatie niet meteen van
de grond kwam. In mijn jongere jaren was ik
verknocht aan OOR. Maar al snel wist Heaven
zijn weg naar mijn hart te vinden en veroverde
het een speciaal plekje in mijn muzikale ziel.
Herinner je je nog die eerste editie waarin
Bruce Springsteen de cover sierde? Het was de
tijd dat Heaven een kleurrijk en vierkant formaat
had. Zijn muzikale reis en goede albums
uitgelicht op meerdere pagina’s, beoordeeld
met sterren. Maar Heaven heeft gelukkig veel
meer te bieden dan alleen rockmuziek: roots,
folk, pop, jazz, soul en wereldmuziek.
Elke keer weer stijgt mijn hartslag wanneer het
nieuwste nummer van Heaven op mijn deurmat
ligt. Wie zijn dit keer de gelukkige muzikanten
die een interview hebben? En welke albums
worden er gerecenseerd? Zijn er bekende namen
waar ik al fan van ben, of juist verborgen
pareltjes die ik nog moet ontdekken? De recensies
van Roeland Smits blijken vaak wonderlijk
goed aan te sluiten bij mijn eigen smaak. De
prachtige foto’s van Han Ernest brengen de
artiesten echt tot leven en de beste interviews
komen van de hand van Ludo Diels.
Dankzij Heaven heb ik de prachtige klanken
van Sturgill Simpson’s album METAMODERN
SOUNDS IN COUNTRY MUSIC gehoord. Zijn stem
raakt mijn ziel, net zoals die van Ray La-
Montagne, wiens oeuvre ik dankzij jullie heb
verkend. En laten we niet vergeten hoe jullie
mij hebben voorgesteld aan de betoverende
muziek van de Noorse singer-songwriter
Ane Brun. Een van haar cd’s heb ik via jullie
prijsvraag gewonnen. En nog vele andere
boeiende artiesten waar ik zonder jullie
misschien wel nooit van had gehoord. Voor
mij is Heaven het favoriete muziek magazine
geworden. ■