Heaven 150

DUIZELINGWEKKEND EERLIJK
ELBOW
HET KWINTET UIT MANCHESTER BEHOORT AL VANAF HUN DEBUUTALBUM UIT 2001 TOT DE BESTE BANDS
UIT HET VERENIGD KONINKRIJK. MET HUN NIEUWE, TIENDE ALBUM AUDIO VERTIGO MAKEN ZE NA EEN DUIK-
VLUCHT MET HET INGETOGEN ‘COVID-ALBUM’ FLYING DREAM 1 ANDERMAAL DUIDELIJK DAT ELBOW THUIS-
HOORT IN DE HOOGSTE SFEREN VAN DE POPMUZIEK. WE SPREKEN ZANGER GUY GARVEY EN GITARIST MARK
POTTER IN HILVERSUM.
DOOR LUDO DIELS
34 HEAVEN MEI/JUN 2024
Grote namen betekent weinig tijd, zeker in de popmuziek waar
het adagium time is money lijkt te zijn uitgevonden. Dertig
minuten krijgen we toegemeten. Te weinig om de diepte in te
gaan, maar genoeg om – de chitchat beperkend – tot de kern
te komen. Dat was althans onze overweging om de invitatie met gepaste
trots te aanvaarden.
Het strakke interviewprogramma begint om 09.30 uur, voor de meeste
muzikanten voelt dat als een middernachtelijk uur. Zelf besloot ik de
nacht vooraf al naar Hilversum te reizen. Nine thirty sharp vormt voor uw
redacteur een matineuze uitdaging. Van alle redelijke hotels in de buurt
was het Amrath Mediapark nog vrij. Een decent hotel, zo blijkt tijdens
het vroege ontbijt, dat bevolkt wordt door zenuwlijers die met rode
vlekken in de hals deelnemen aan een quiz als Per Seconde Wijzer. Geen
hotel voor nachtbrakers, hoerenlopers of vreemdgangers. Eerder een
bekend adres voor verstandige lui voor wie charme minder telt dan de
gunstige ligging en de betaalbare prijs. Ook Guy Garvey en Mark Potter
brengen er de nacht door. Lieden zonder kapsones dus.
Op naar platenmaatschappij Universal aan de ‘s-Gravelandseweg waar
de heren van Elbow op grote schermen al welkom worden geheten. Het
begroetingsritueel gaat met een joviale handdruk en een glimlach. “We
are so glad to meet you.”
Ingetogen
Kopje thee met melk erbij en een manager die de stopwatch indrukt.
Vroeg vinden Garvey en Potter het allerminst. Garvey: “We hebben allebei
a six year old dan weet je wel wat vroeg opstaan is.” Potter: “Normaal
kom ik rond dit tijdstip terug nadat ik de kleine op school heb afgezet.”
En zo blijk alleen ik te worstelen met de ochtendstond.
Om de aimabele sfeer kracht bij te zetten vraag ik naar de jazzscene
van hun thuisstad Manchester en of ze de band GoGo Penguin kennen.
Dat blijkt het geval. Maar het jazzpad loopt al snel dood in woorden
als a great band. Dan maar aftrappen met de woorden van Flip van der
Enden die op de site van Pinguin Radio hun nieuwe single Balu typeert
als een ‘scherpe, geïnspireerde en aanstekelijke wederopstanding na
een periode op de automatische piloot waarin het heilige vuur leek
uitgedoofd.’ Jullie zaten kennelijk in een neerwaartse spiraal. Garvey
lachend: “Ik ben blij dat ons nummer aanspreekt en dat men dit ervaart
als een nieuw soort energie. Maar dat beeld van die neerwaartse spiraal
herken ik niet. Ik snap wel wat hij bedoelt. Onze vorige plaat FLYING
DREAM 1 (2021) hebben we tijdens de pandemie gemaakt. De klank en
toon zijn eerder gedempt. Je hoort dat we het net als veel anderen
moeilijk hadden met de lockdown. In zekere zin is het gevoel dat uit de
klank spreekt autobiografisch. The sound of loneliness. A detailed mood
piece.”
“WE ZOUDEN FLYING DREAM 1
EEN KEER IN ZIJN TOTALITEIT
MOETEN SPELEN”
FLYING DREAM 1 is inderdaad een enigszins bezonken album. Er klinken
jazzinvloeden in door, een touch van Chet Baker. Vergeleken met het
andere, meer bombastische werk van Elbow is FLYING DREAM 1 minimalistisch.
Geen hitpretenties, zo voelt het, maar wel een meesterlijk album
naar mijn smaak en dat erkennen, daartoe aangespoord, ook Garvey en
Potter. “We zouden dit album een keer in zijn totaliteit moeten spelen”,
stelt Potter. “En dan het liefste in Nederland en België. Want we hebben
de indruk dat het hier op vruchtbare aarde zou vallen. Men staat ervoor
open.”
“Ja ik houd van dat album”, vult Garvey aan.
Vriendschap
Elbow geldt al vanaf het begin als een band die zich kenmerkt door het
evenwicht tussen populaire mainstream en intellectuele inhoud. Mark
Lanegan muntte ooit het begrip ‘sad disco’ dat moeiteloos op Elbow van
toepassing kan zijn. Voor het grote publiek brak de band, die al vanaf de
jaren negentig als een vriendengroep bij elkaar is, door met THE SELDOM
SEEN KID uit 2008. Grounds For Divorce en anthem One Day Like This van