y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

7 HARMONIA
autoritatem vindicans fidem abrogat aliis diversa
tradentibu8. Inter nos tantundem valet atque apud
nos. Sed videtur fidem in hominum relatu parum
solide fundare, quae in solum Dei verbum recumbere
debeat, et certe fidei iù.v)poyopix spiritus obsignation!
tribuitur. Respondeo, fidem, nisi priores
partes teneat Dei autoritas, nullis quidem hominum
testimoniis fore contentam: ubi tarnen praece88it
interior spiritus confirmatio, illis quoque in
historica rerum notitia locum aliquem dare. Historicam
voco notitiam, quam de rebus gestis vel ex
proprio intuitu, vel ex aliorum sermone concipimus.
Nam de manifestis Dei operibus non minus audiendi
sunt oculati testes quam experientiae credendum
est. Adde quod Lucas non privatos sequitur autores,
sed qui sermonis etiam fuerunt ministri. Quo
elogio supra humanae autoritatis gradum eos extollit:
significat enim, de evangelio sibi testatos
esse, quibus divinitus eius publicandi commissa erat
provincia. Hinc etiam ilia securitas, cuius paulo
post meminit, quae nisi Deo nitatur, poterit subinde
inquietari. Magnum ergo pondus habet, quod
ministres sermonis vocat, a quibus accepit suum
evangelium, quia inde colligunt fidèles, testes esse
omni exceptione maiores, ut loquuntur iureconsulti,
et quos repudiare fas non sit. Erasmus (qui ex
Vergilio mutuatus est quod transtulit, partem aliquam
fuisse) non satis expendit, quanti aestimanda
esset Dei vocatio, aut quid valeret. Non enim profano
more loquitur Lucas, sed ad Christi mandatum
in persona sui Theophili respicere nos iubet,
ut Dei filium reverenter audiamus per suos apostolus
loquentem. Magnum est, quod spectatores fuisse
dicit: sed ministros vocando eos eximit a communi
hominum ordine, ut fides nostra suam in coelo fulturam
habeat, non in terra. Hoc autem sibi vult
in summa Lucas, ut Uteris fideliter consignatum
habens, quod didiceras antehac viva voce, seourius
acquiesças in recepta doctrina. Unde apparet, modis
omnibus promissum fuisse a Deo, ne ex dubiis
hominum sermonibus suspensa fides nostra fluctuaret.
Quo minus excusabilis est mundi ingratitudo,
qui vagos et temere sparsos rumores, in quibus
alternet, quasi ex professo appetens tantum Dei
beneficium respuit. Nos vero teneamus insigne discrimen
quod Dominus interposuit, ne fatua credulitas
pro fide se venditet. Interea mundum sinamus,
ut dignus est, stultae curiositatis illecebris
inescatum Satanae fallaciis, imo praestigiis ultro se
addicere.
3. Omnibus exacte pervestigatis. Vetus interpres
habet, omnia assequuto. Et verbum graecum
metaphorice ab iis deductum est, qui vestigiis insistunt,
ne quid ipsos fugiat. Sedulum ergo sciscitandi
studium exprimere voluit Lucas, quemadmodum
eodem verbo utitur Demosthenes, dum in
^ANGELICA. 8
examinanda legatione, quam accusât, se tarn diligentem
fuisse iaotat, ut non secus perspexerit quaecunque
acta erant, ac si ipse fuisset spectator.
LUC. I. 5. Fuit in diebus Herodis regis ludaeae
sacerdos quidam, nomine Zacharias de vice
Abia : et uxor iUius de filiabus Aaron, et nomen eius
Elisabeth. 6. Erant autem iusti ambo coram Deo,
versantes in omnibus praeceptis et iustificationibus
Domini irreprehensibiles. 7. Nee erat illis proles, eo
quod esset Elisabeth sterilis, et ambo provectae iam
aetatis forent. 8. Factum est autem, quum is sacerdotio
fungeretur in ordine vicis suae coram Deo,
9. Secundum consuetudinem sacerdotii sors Uli obvenit,
ut odores incenderet, ingressus templum Domini,
10. Et omnis multitudo populi precabatur foris tempore
thymiamatis. 11. Apparuit autem Uli angélus
Domini stans a dextris altaris, in quo thymiama
adolebatur. 12. Et Zacharias turbatus est eo viso, et
timor irruit super eum. 13. Ait autem ad ilium angélus:
Ne timeas, Zacharia, quoniam exaudita est
deprecatio tua : uxor que tua Elisabeth pariet tibi filium,
et vocabis nomen eius Ioannem.
Apposite Lucas evangelium suum a Ioanne
baptista orditur, perinde ac si quis de luce diei
verba facturus ab aurora inciperet. Nam solem
iustitiae, qui mox exoriturus erat, instar aurorae
praecessit. Eius quidem fit etiam apud alios mentio,
sed officio suo iam fungentem inducunt. Lucas
autem nondum genito autoritatem conciliât, quum
divinae potentiae miracula praedicat in eius incunabulis,
et prophetam coelitus fuisse designatum ostendit,
antequam scire homines possent, qualis erat
futurus: idque eo consilio, ut maiore deinde reverentia
audiatur, ubi publica persona indutus ad
illustrandam Christi gloriam prodierit.
5. In diebus Herodis. Hic fuit Antipatri filius,
quern pater ad regnum usque provexit, in quo
augendo tantum habuit ipse industriae et tarn
strenue laboravit, ut inde magni cognomen illi
fuerit inditum. Putant autem quidam, ideo hie
nominari a Luca, quia primus rex extraneus fuerit:
opportunum ergo fuisse redemptioni tempus, quia
sceptrum ad gentem alienam transierat. Verum
qui sic loquuntur non satis intelligunt vaticinium
Iacob, ubi non simpliciter promittitur Messiae adventus,
postquam imperio privati fuerint Iudaei,
sed postquam a tribu Iuda ablatum fuerit. Quanquam
ne hoc quidem voluit sanctus patriarcha,
spoliandam esse tribum Iuda suo principatu, antequam
veniret Christus, sed regimen populi in ea
fore stabile usque ad Christum, in cuius persona
solida demum esset eius perpetuitas. Etsi autem
quo tempore floruerunt Maccabaei tribus Iuda fere