y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

19 HARMONIA EVANGELIC A. 20
eius prae se ferant, atque ideo in ipsum excanduit,
quod promissam sibi gratiam diffidentia repelleret.
Non est quidem nostrum, legem Deo praescribere,
quin liberum ei sit, in uno punire quod aliis ignoscit
delictum. Sed facile apparet diversam fuisse
Zachariae causam, quam fuerit Abrahae, Gideonis,
vel Mariae. Id in verbis non perspicitur. Cognitio
igitur Deo relinquenda, cuius oculi ad fontem
usque cordis penetrant. Sic Deus inter Sarae risum
et Abrahae discernit, quum tarnen alter ab
altero in speciem non différât (Gen. 17,17 et 18,10).
Porro causa diffidentiae in Zacharia fuit, quod in
ordine naturae subsistons Dei potentiae minus tribuit
quam decebat. Nimium enim restricte et maligne
sentiunt de operibus Dei, qui non plus facturum
credunt quam secundum naturam credibile
est, quasi eius manus vel sensui nostro subiecta,
vel terrenis mediis inclnsa esset. Atqui fidei proprium
est, longe plus credere quam fieri posse carnis
ratio dictet. Non dubitavit Zacharias, esset vox
Dei necne, sed quum nimis defixus esset in mundo,
obrepsit in eius mentem obliqua dubitatio, futurumne
esset quod audierat. Ac ea in re non levem
Deo fecit iniuriam, quia perinde erat ao si secum
disputaret, veraxne habendus esset Deus, quem
constabat loquutum esse. Quanquam sciendum est,
non ita incredulum fuisse Zachariam, ut prorsus a
fide desci8Ceret. Est enim generalis fides, quae
promissionem aeternae salutis amplectitur et gratuitae
adoptionis testimonium. Quemadmodum autem,
postquam nos semel recepit Deus in gratiam,
specialiter multa promittit, quod nos pascet, eripiet
ex periculis, erit vindex innocentiae nostrae, vitam
tuebitur, ita specialis quaedam est fides, quae singulis
huiusmodi promissionibus respondet. Fiet
igitur interdum ut quispiam de peccatorum remissions
et salute sua Deo fidens in parte aliqua vacillet:
nam vel nimium trepidabit in mortis periculo,
vel de victu quotidiano nimium erit anxius,
vel nimium perplexus erit in suis consiliis. Talis
fuit Zachariae incredulitas, quia scilicet fidei radicem
ac fundamentum tenens tantum una in parte
haesitavit, an Deus filium illi daturus esset. Quare
sciamus non protinus a fide excidere vel deficere,
quos sua infirmitas in aliquo particulari negotio
turbat vel concutit, nee fidem a radice labefactari,
quoties eius rami ad varios impetus titubant. Adde
quod nihil minus voluit Zacharias quam in examen
vocare fidem divinae promissionis, sed quum in
genere persuasus esset, veracem esse Deum, astu
et insidiis Satanae furtim in pravam distinctionem
tractus est. Quo magis nos ad agendas excubias
intentos esse decet. Quis enim nostrum a Satanae
decipulis securus erit, in quas cernimus tarn rarae
sanctitatis virum, qui tota vita sedulo sibi caverat,
delapsum esse?
19. Ego sum Gabriel. His verbis significat
angélus, non sibi, sed Deo a quo missus est, et
cuius mandatum pertulit, abrogatam esse fidem, atque
ita Zachariae exprobrat, quod in Deum contumeliosus
fuerit. Adstare coram Deo perinde valet
ac praesto esse ad obsequium, ac si diceret, se non
hominem esse mortalem, sed coelestem spiritum,
nee temere advolasse, sed ut decet ministrum Dèi
fideliter defunctum esse suo officio: undo sequitur,
Deum promissionis autorem in persona sui nuntii
indigne laesum et contemptum esse. Eodem tendit
ilia Christi sententia (Luc. 10,16), Qui vos spernit,
me 6pernit, etc. Quanquam enim non e coelo ad
nos defertur evangelii praedicatio per angelos, quia
tarnen earn a se profectam tot miraculis testatus
est Deus, et Christus, princeps angelorum ac caput,
earn semel ore suo publicavit, ut in perpetuum sanciret,
non minor illi constare debet maiestas, quam
si testes haberet omnes angelos palam e coelo clamantes.
Imo apostolus in epistola ad Hebraeos vocem
evangelii, quae in ore hominum personat, legi
per angelos latae aequare non contentus argumentum
a minori ad maius deducit: Si sermo, inquit,
per angelos allatus non impune reiectus fuit, multo
minus vindictam effugient, qui spernunt hodie Christi
vocem, cuius est coelum et terram concutere (Hebr.
10, 28. 12, 25). Discamus ergo fidei obedientiam
praestare Deo, quam pluris facit omnibus victimis.
Gabriel sonat robur, aut fortitudinem, vel principatum
Dei, ac nomen hoc angelo nostra causa fuit
inditum, ut discamus nihil angelis proprium affingere,
quum divinum sit quidquid habent virtutis.
Participium Tiapeaxrjxwc temporis quidem est praeteriti,
sed in eiusmodi verbis satis notum est praeteritum
sumi praesentis loco, praesertim ubi actus
continuus notatur. Porro angelus, ut nuper dictum
est, perpetuum se Dei ministrum his verbis esse
a8serit. Evangelizandi verbum crimen Zachariae
amplificat, quod Deo rem laetam et optabilem benigne
pollicenti ingratus fuerit.
20. Et ecce eris taeitus. Genus hoc poenae
consentaneum fuit Zachariae infligi, ut inutus promissionis
eventum exspectet, quam, quum silentio
audire deberet, obstrepero suo murmure quasi abruperat.
Fides suum silentiuin habet, ut Dei verbo
audientiam faciat. Deinde suas quoque habet loquendi
vices, ut respondeat, Amen, secundum illud
(Hos. 2, 23), Dicam illis: Populus meus vos: et
ipsi dicent mihi, Tu Deus noster. Quia vero Dei
verbo temere obloquutus erat Zacharias, haec ei
gratia non conceditur, ut statim prorumpat in gratiarum
actionem, sed illi ad tempus eripitur linguae
usus, quae nimium festinaverat. Clementer tarnen
Deus poenam mitigat. Primum, quia earn decern
mensibus finit: deinde, quia Zachariam beneficio,
quo indignus erat, privari tarnen non patitur. Ea-