y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

51 HARMONIA EVANGELICA. 52
76. Et tu, puer. Iterum redit Zacharias ad
commendationem gratiae Christi, sed hoc facit quasi
sub filii sui persona, officium docendi, cui destinatus
erat, breviter definiens. Tametsi autem in parvulo
octo dierum infante nondum cernit propheticas dotes,
oculos tarnen convertens ad Dei consilium quasi
de re nota loquitur. Vocari Dei prophetam hic pro
censeri et palam eognosci accipitur. Iam praecesserat
occulta Dei yocatio: restabat tan tum, ut
patefieret hominibus, qualis esset. Quia vero generale
est prophetae nomen, ex revelatione sibi per
angelum allata illum Christo apparitorem statuit.
Praeibis ante faciem Domini, inquit: hoc est,
hanc provinciam obibis, ut tuo praeconio convertas
homines ad audiendum Dominum. Cur autem se
prophetam Dei prope confecto suo cursu Ioannes
esse negaverit, dictum est suo loco in Ioannem.
Qualis autem sit ista viae praeparatio, postea videbimus.
77. Ad dandam scientiam salutis. Praecipuum
evangelii caput nunc attingit Zacharias, dum scientiam
salutis in remissione peccatorum positam esse
docet. Nam quum nascamur omnes filii irae, sequitur,
natura damnatos esse ac perditos: haëc porro
damnationis causa, quod iniustitiae rei sumus. Qu are
non aliud effugiendae mortis remedium est, nisi ut
nos sibi Deus reconciliet peccata nobis non imputando,
atque hanc unicam nobis coram Deo iustitiam
restare, ex Zachariae verbis colligere promptum est.
Unde enim salus nisi ex iustitia? Quod si filiis Dei
aliam cognoscere salutem quam ex remissione peccatorum
fas non est, sequitur, non alibi quaerendam
esse iustitiam. Ita iustitia, quam superbi homines
ex operum meritis confiant ac fabricant, nihil aliud
est quam iustitiae imputatio, dum nos gratis a reatu
Deus absolvit. Ad haec notandum est, Zachariam
non de extraneis, sed de populo Dei habere sermonem.
Unde sequitur, non modo iustitiae principium
ex peccatorum remissione pendere, sed imputative
(ut ita loquar) iustos coram Deo in finem
usque esse fidèles, quia aliter coram eins tribunali
consistere nequeant, nisi quotidie ad gratuitam reconciliationem
se conférant.
78. Per viscera misericordiae. In hoc tanto
beneficio misericordiam Dei, ut par est, Zacharias
praedicat, nee contentus earn simpliciter nominare,
salutem, quae a Christo allata est, prodiisse dicit
ex ipsis misericordiae Dei visceribus, quod est magie
emphaticum. Postea metaphorice subiicit, factum
esse ingenti Dei misericordia, ut dies sedentibus in
tenebris illucesceret. Oriens hic non est participium:
nam graece est dcvaxoXr), hoc est, regio orientalis,
cui oceasus opponitur. In hoc extollit Zacharias
Dei misericordiam, quod diseussis mortis tenebris
lux vitae fuerit restituta populo Dei. In hunc modum,
quoties de salute nostra agitur, mentes ad
Dei misericordiam erigere convenit. Videtur autem
allusio esse ad cap. 4 v. 2 Malachiae, ubi Christus
sol iustitiae vocatur, sanitatem in alis, hoc est, radiis
suis portans. Quantum ad lucem et tenébras,
similes sunt loquutiones apud Iesaiam 9,1, Populus,
qui ambulabat in tenebris, vidit lucem magnam,
incolis umbrae mortis lux orta est: et pluribus aliis
locis. Caeterum his verbis docemur, nihil esse
vivificae lucis in mundo extra Christum, sed omnia
horribili mortis caligine occupari: ideo alibi Iesaias
beneficium hoc soli ecclesiae proprium esse testatur,
Ecce, inquit, tenebrae operient terram, et oaligo
populos: super te autem orietur Dominus, et gloria
eius in te videbitur (cap. 60, 1). Quaeritur tarnen,
quomodo sederint in umbra mortis Israelitae, quorum
cordibus semper Dominus per fidem illuxit. Respondeo,
pios, qui sub lege vixerunt, quum undique
oincti essent mortis tenebris, lucem in Christi adventu
procul intuitos, qua fuerunt recreati, ne praesenti
morte obruerentur. Fieri etiam potest, ut
Zacharias ad miserum temporis sui statum respexerit.
Sed hoc generaliter verum est, Christi adventu
lucem piis omnibus, qui prius fuerant et deinde
futuri erant, esse exortam, quae eos vivificet: quia
vitam in mortuos quoque diffudit. Sedere tantundem
valet ac iacere. Ideo Iesaias ecclesiam surgere
iubet, ubi affulget dies.
79. Ad dirigendos pedes. Hac particula docet
Zacharias, perfectionem omnis boni et felicitatis
summam in solo Christo esse. Posset quidem in
proprio sensu accipi nomen pacis, nee male conveniret:
quia illuminatio Christi ad pacandas hominum
mentes valet. Sed quia Hebraeis pax beatum
omnium rerum successum significat, non dubito
quin Zacharias Christum hie facere velit perfectae
beatitudinis autorem, ne quam boni partem alibi
quaeramus, sed omni ex parte ac solide beatos esse
nos in Christo persuasi in eo solo acquiescamus.
Quo spectant ilia Iesaiae verba, Non lucebit tibi
ampliu8 sol interdiu, neque luna per noctem: sed
erit tibi Dominus in lucem perpetuam (les. 60,19).
Quod si Zacharias solo filii sui adhuc infantis conspectu
inductu8 fuit, ut de Christi gratia et virtute,
priusquam nasceretur, tarn magnifiée dissereret, annon
ter et quater ingrati sunt, qui de Christo postquam
mortuus est, resurrexit, et adscendit in coelum,
ut ad dexteram patris sedeat, minus honorifice
sentiunt ac eius virtutem exténuant, cuius elogio
ornatus fait a spiritu adhuc utero matris inclusus?
Tenendum enim memoria est quod prius attigi, non
a se ipso loquutum esse Zachariam, sed spiritu Dei
linguam eius gubernante.
80. Puer autem erescebat. Hoc ad texendum
historiae filium addidit Lucas. Primo narrât roboratum
fuisse Ioannem spiritu, quo significat, raram
et insolitam exstitisse in puero indolem, quae sigbum