y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

645 MARC. XII.
erat tempus acceptum, ille dies salutis, quamdiu
idem, qui redemptor illis advenerat, testis ac praeco
erat redemptions a se allatae. Eius autem discessu,
perinde ac solis occasu, lux vitae evanuit: quare
necesse fuit miseram hanc cladem, quam denuntiat,
succedere. Nunc quaeritur quodnam tempus designet
hac particula, dorne dicatis. Quidam ad ultimum
iudicii diem restringunt: alii vaticinium esse putant,
quod paulo post impletum fuit, quum ex Iudaeis
quidam Christum supplices adoraverunt. Sed neutra
interpretatio mihi probatur. Ac certe miror,
tarn levem scrupulum doctis hominibus obstaoulo
fuisse, dum anxie quaerunt, quomodo de Christo
dicturi sint increduli, benedictus qui venu, etc. Non
enini quales futuri sint, sed quid ipse facturus sit
pronuntiat. Nee vero adverbium donee longius extenditur,
quam ad tempus quod praecedit. Ioseph
non est coDgre8sus cum uxore, donee illa Christum
peperit. Non intelligit his verbis scriptura, post
partum eos postea cohabitasse tanquam virum et
uxorem, sed tantum ostendit Mariam ante filii sui
partum virginem fuisse a viro intaetam. Praesentis
ergo loci hie, meo iudicio, genuinus est sensus,
hactenu8 inter vos submisse et humaniter versatus
sum, et officio doctoris functus: nunc peracto vocationis
meae cursu discedam, nee me posthac frui
poteritis, sed quem nunc redemptorem contemnitis
et salutis ministrum, iudicem experiemini. Ita convenit
hie locus cum illo Zachariae (12, 10), Videbunt
quem transfixerunt. Quin etiam videtur Christus
figurate perstringere vanam eorum hypoerisin,
quod velut promissae salutis ardenter cupidi quotidie
ex Psalmo canebant, Benedictus qui venit in
nomine Domini: interea ludibrio habebant oblatum
sibi redemptorem. Denique se ad illos venturum
negat, donec ad conspectum horrendae eius maiestatis
trepidi sero exclament, vere esse Dei filium.
Atque haec comminatio ad omnes evangelii contemptores
perdnet, praesertim qui falso eius nomen
obtendunt, quum eius doctrinam respuant: quia
tandem agnoscent, se non posse eius manus effugere,
cui nunc fucata sua simulatione illudunt. Nam
et hodie eadem apud papistas cantilena resonat,
quibus tarnen pro nihilo est Christus, donec vindicta
armatus tribunal conscendat. Monemur etiam,
quamdiu nobis apparet Christus patris nomine, interpres
salutis ac mediator, non labris tantum honorandum
esse, sed sincere optandum ut sibi nos
totumque mundum subiiciat.
Luc. 53. Quum autem, haec ad illos. lam prius
admonui, superiores sententias non suo loco positas
esse a Luca. Nam quum referret, obiurgatos fuisse
a Christo scribas in quodam prandio, postremos
etiam sermones, quibus eorum flagitia paulo ante
mortem ab eo traducta sunt, contexuit. Ita etiam
proxima obiurgatio decimo tertio capite a Luca in-
LUC. XXI. 646
seritur, ubi aliam historiam récitât. Si quia eorum
opinionem sequi malit, qui saepius Christum eadem
itérasse divinant, non admodum repugno. Nuno
Lucas, postquam maledictiones nuper expositas recensuit,
tandem concludit, scribas omnes magis
fuisse Christo infestos, ut suarum captionum aucupiis
insidias illi struere non cessarent: quod ad
colloquium in mensa habitum magis referri debet
quam ad ultimam concionem. Sed ego non magni
referre duxi, in tempore, quod evangelista neglexit,
non esse curiosum.
MARC. XII. 4L Et quum sederet Iesus ex
adverso gazophylacii, spectabat quomodo turba mitteret
aes in gazophylacium. Et multi divites mittebant
multa. 42. Et venit quaedam vidua pauper, misitque
minuta duo, quod est quadrans. 43. Vocatisque ad
se discipulis suis, dixit: Amen dico vobis, quod haec
vidua pauper plus misit quam omnes, qui miserunt
in gazophylacium. 44. Nam omnes ex eo, quod illis
abundat, miserunt: at haec e penuria sua, omnia
quaecunque habebat, misit Mum suum victum.
LUC. XXI. 1. Sublatis autem oculis vidit eos,
qui mittebant munera sua in gazophylacium divites.
2. Vidit autem et quandam viduam pauperculam mittentem
illuc aéra minuta duo. 3. Et dixit: Vero dico
vobis, quod vidua Jiaec pauper plus quam omnes intulit.
4. Nam omnes hi ex eo, quod ipsis exuberat,
intulerunt in donaria Dei: haec autem ex penuria
sua Universum victum, quern habebat, intulit.
Marc. 43. Amen dico vobis. Hoc Christi responsum
doctrinam non parum utilem continet,
quidquid offerunt homines Deo, non ab externo
pretio aestimari, sed tantum ex cordis affectu, imo
pluris esse eius pietatem, qui pro suo modulo quantulumcunque
habet Deo impendit quam qui centuplo
plus offert ex sua abundantia. Porro duplex
est huius doctrinae utilitas, nam Dominus pauperculos,
qui bene agendi facultate destitui videntur,
aüimat ut non dubitent vel tenui officio alacriter
Studium suum testari: quia si se ipsos conseerant,
non minus pretiosa erit, quae in speciem vilis et
frivola est eorum oblatio, quam si omnes Croesi
thesauros afferant. Rursum monentur, quibus uberior
suppetit copia, et qui pluribus donis excellunt, non
sufficere, si largiendo gregarios et tenues longe superent:
quia minus est coram Deo, divitem ex
magno acervo mediocrem summam conferre quam
pauperem, minutum aliquid erogando, se exhaurire.
Porro non vulgaris fuit huius viduae pietas, quae,
ne vacua in conspectum Domini veniret, victu proprio
se privare maluit. Et haec simplicitas a Domino
laudatur, quod sui oblita testari voluerit, se
41*