y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

143 HARMONIA EVANGELICA. 144
honorem. Nam quum obiiciunt, esse filium Ioseph,
non amplifioant ut decebat hac circumstantia Dei
gloriam, sed scandalum sibi maligne arcessunt, ut
possint speoioao colore respuere quidquid a filio
Ioseph dioitur. Ita hodie videmus plerosque, quantumvis
convicti sint, verbum esse Dei quod audiunt,
frivolas tarnen excusationes captare, quibus se ab
©bsequendi necessitate eximant. Et sane quod non
perinde afficimur evangelii virtute, ut par esset,
non aliunde contingit nisi quod nobis ipsis sumus
obstaculo, et lucem, cuius obiectu etiam inviti movemur,
suffocamus nostra malitia.
LUC. IV. 23. Et ait Ulis; Omnino dicetis mihi
Jianc similitudinem : Medice, cura te ipsum: quaecunque
audivimus facta in Capernaum, fac et hic in
patria tua. 24. Ait autem: Amen dico vobis, nemo
jpropheta acceptus est in patria sua. 25. Sed in veritate
dico vobis, Multae viduae erant in diebus Eliae
in Israel, quando clausum est coelum annis tribus et
mensibus sex, ut fieret fames magna per totam terrant.
26. Et ad nullam illarum missus est Elias, nisi in
Sarepta Sidonis ad mulierem viduam. 27. Et multi
leprosi erant in Israel sub Elisaeo propheta, et nemo
eorum mundatus est, nisi Naaman Syrus. 28. Et
omnes ira repleti sunt in synagoga haec audientes.
29. Et insurrexerunt, eieceruntque eum extra urbem,
et duxerunt eum usque ad supercilium montis, super
quern civitas ittorum erat aedificata, ut praecipitarent
eum. 30. Ipse autem transiens per medium eorum ibat.
23. Medice, cura te ipsum. Ex Christi verbis
facile colligitur, contemptim fuisse exceptum a Nazaraeis:
profert enim in medium, quae sciebat illos
agitare in animis suis. Deinde culpam in eos transfert,
cur ab edendis apud eos miraculis abstineat, et
eorum malitiam coarguit, quod Dei prophetam nullo
honore dignentur. Obiectio quam anticipât talis
«st, non esse mirum, si eum nullo in pretio habeant
conterranei, quum patriam suam, ut aliéna
loca, miraculis non nobilitet: itaque iustam esse
hanc ultionem, si a suis reiicitur, quos reliquis
omnibus postponit. Hue pertinet vulgare proverbium,
quod modicus a se et suis prius incipere
debeat quam peritiam curandi in aliis ostentet.
Summa obiectionis est, praepostere facere Christum,
qui alias Galilaeae urbes miraculis illustrans nullum
habeat patriae suae respectum. Atque haec
Nazaraeis honesta videbatur excusatio, cur eum
vicissim respuerent.
24. Amen dico vobis. Eorum culpa fieri exprobrat,
ne apud eos, sicut alibi, exserat suam virtutem
in miraculis: hominum enim incredulitas
aditum obstruit Deo, ne operetur sicuti optandum
esset in eorum salutem (Matth. 13, 58; Marc. 6, 5).
Propterea non poterat lesus signum ullum apud
eos edere, quia in eum non credebant. Non quod
in hominum arbitrio sit, ligare Dei manus, sed quod
operum suorum fructu privat, qui per infidelitatem
se indignos reddunt. Perinde igitur valet responsio,
ac si dixisset Christus: Si miraculorum vultis esse
participes, cur Deo non datis looum? imo cur mini8trum
potentiae eius superbe reiicitis? flabetis
ergo iustam contemptus vestri mercedem, quod vobis
praeteritis alibi potius miraculis ostendo, me
esse Messiam Dei, cui mandata est ecolesiae restitutio.
Et certe ilia ingratitudo erat minime ferenda,
quod, quum Deus filium suum educari voluisset in
eorum urbe, talem alumnum spernebant. Quare
manual suam iure inde retraxit, ne ludibrio esset
tam impiis contemptoribus. Caeterum hinc discimus,
quanti faciat Dominus verbum suum, quia, ut
de eius contemptu poenam sumat, gratias, quae
praesentiae eius testimonia sunt, e medio tollit.
Quantum ad sententiam istam, Quod propheta honorem
non habeat apud suos, videant lectores quae
diximus quarto Ioannis capite circa finem.
25. Multae viduae erant. Postquam in eos culpam
reieeit Christus, quod destituerentur miraculis,
iam duobus exemplis probat, non debere videri absurdum,
si Deus alienos domesticis praeferat, et
sibi vitio verti non debere, si Dei vocationi obtemperet,
quemadmodum olim Elias et Elisaeus. Oblique
autem vanam eorum confidentiam perstringit,
quod ipsum habere sibi obnoxium vellent, quia
fuerat apud eos educatus. Quo tempore, inquit,
grassata est fames per duos annos et sesqui, multae
in terra Israel viduae erant, quarum inediae subvenire
non iu88us est propheta Elias, sed missus
est ad mulierem alienigenam ditionis Sidoniae
(1. Reg. 17, 9). Similiter Elisaeus nuüos ex suis
popularibus leprosos curavit, sed Naaman hominem
Syrum (2. Reg. 5,10). Quanquam autem peculiariter
Nazaraeos vulnerat, simul tarnen totius gentis ingratitudinem
carpit, quod iam pridem soliti sint
fere omnes eo indignius Dominum contemnere, quo
propius ad eos accesserat. Nam qui factum est,
ut mulierem extraneam Deus praetulerit omnibus
Israelitis, nisi quod ab his reiectus propheta hospitium
in terra profana quaerere coactus est? Et
quorsum Naaman Syrum voluit Deus ab Elisaeo
sanari, nisi in dedecus populi Israel? Sensus ergo
est, idem accidere quod olim, ut Deus procul virtutem
suam ad alienos transmittal, quia a domesticis
repellitur. Interea significat Christus, nihil ex
sua gloria diminui, quod a conterraneis vilipenditur:
quia Deus non sine eorum igDominia et pudore
alibi filium suum ornare et extollere poterit,
sicuti olim prophetis suis honorem dedit in mediis
gentibus. Hoc modo retunditur stulta carnis glo-