y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

31 HARMONIA EVANGELICA. 32
brum exegetice additur, Quod virtus Altissimi earn
obumbrabit. Spiritus enim quasi essentialis est Dei
virtus, cuius efficacia se profert atque exserit tarn
in tota mundi gubernatione quam in miraculis. In
verbo obumbrandi concinna est metaphora: virtutem
Dei, qua suos tuetur et protegit, scriptura frequenter
umbrae comparât. Sed alia videtur esse buius
loci peculiaris ratio, nempe arcanam fore spiritus
Operationen), ac si nubes opposita hominum oculos
ab intuitu submoveret. Sicuti autem in edendis
miraculis Deus operum suorum rationein nobis subtrabit,
ita nostrum est, sobrie adorare quod nobis
vult esse occultum.
Prqpterea quod nascetur sanctum. Oonfirmatio
est proximae sententiae. Docet enim angelus, Christum
oportere absque viri et mulieris coitu nasci,
ut sanctus sit, et Dei filius: hoc est, ut sanctitate
et gloria supra omnes creaturas excellât, neque
teneat communem inter homines gradum. Haeretici,
qui fingunt ipsum, ex quo genitus est homo,
factum esse Dei filium, particulam causalem arripiunt,
ideo vocandum esse Dei filium, quia mirabiliter
spiritus sancti virtute conceptus erit: sed perperam
ratiocinantur. Quamvis enim manifestatus
sit filius Dei in carne, non sequitur, quin fuerit
sermo ante saecula ex patre genitus. Quin potius
ille idem, qui filius Dei erat in sua aeterna divinitate,
apparuit etiam in bumana carne Dei filius.
Caeterum locus hic non modo personae unitatem
in Christo commendat, sed simul ostendit Christum,
quatenus humanam naturam induit, esse Dei
filium. Ergo filii Dei nomen sicuti divinae Christi
essentiae ab initio proprium fuit, ita nunc coniunctim
in utramque simul competit naturam, quia arcana
et coelesti8 generationis ratio eum a vulgari
hominum ordine exemit. Alibi quidem saepius, ut
se vere hominem esse affirmet, filium se hominis
vocat: sed non obstat humanae naturae Veritas,
quin peculiarem illi honorem prae aliis omnibus
conciliet divina generatio, quod scilicet praeter ordinarium
naturae modum conceptus ex spiritu sancto
fuerit. Hinc merito crescit nobis fiducia, ut liberius
audeamus Deum invocare patrem, quia, ut
eum nobis communem secum faceret unicus eius
filius, frater noster esse voluit. Notandum etiam est,
quod Christus, quatenus spirituali virtute conceptus
est, dicitur semen sanctum. Quemadmodum enim
ilium oportuit esse verum hominem, ut peccata
nostra expiaret mortemque ac Satanam vinceret in
carne nostra, denique ut esset verus mediator, ita
necesse fuit, ut alios purgaret, immunem esse ab
omni immunditie et macula. Quamvis ergo ex
Abrabae semine genitus sit Christus, nihil tarnen
contagii ex vitiosa natura contraxit, quoniam ab
ipsa origine purum servavit Dei spiritus: nee tantum
ut in se privatim sanctitate polleat, sed magis,
ut suos sanctificet. Ergo ipse conceptionis modus
testatur, mediatorem nobis esse a peccatoribus segregatum.
36. Et ecce Elisabeth concepit. Domestico exemplo
angelus fidem Mariae in spem miraculi erigit.
Nam si non potuit neque sterilitas, neque seneotus
Elisabeth obstare Deo, quin ipsam faceret matrem,
non est quod se amplius Maria intra usitatos naturae
fines contineat, quando tale divinae potentiae
specimen in cognata sua cernit. Sextum mensem
diserte notât: quia, quum mense quinto sentire soleat
mulier vitalem foetum, sextus mensis dubitationem
eximit. Debuerat quidem Maria simplici Dei
verbo sic acquiescere, ut nihil opus esset, aliunde
fidem adstrui, sed, ne amplius vacillet, novo hoc
adminiculo promissionem suam Dominus fulcire dignatur.
Eadem quotidie indulgentia nos levât ac
sustinet, imo etiam maiore, quo scilicet debilior
est fides nostra. Itaque ne dubia sit nobis sua Veritas,
testimonia quae earn nobis confirmant hinc
inde arcessit. Quomodo intercesserit cognatio inter
Elisabeth, quae erat ex filiabus Aaron, et Mariam,
quae ex stirpe David orta erat, quaeritur. Atque
etiam videtur id pugnare cum lege, quum mulieres
vetabat abnubere in aliénas tribus (Num. 36, 6).
Quantum ad legem spectat, si finis respicitur, tantum
ea connubia vetabat, quae haereditates miscere
possent. Nullum vero tale periculum fuit, si qua
ex tribu Iuda mulier sacerdoti nuberet, ad quern
transferri haereditas non poterat. Eadem etiam
ratio fuit, si qua ex tribu Levi mulier extra gentem
suam elocaretur. Fieri autem potest, ut originem
duceret sanctae virginis mater ex tribu Aaron,
atque ita consanguiuitas esset eius filiae cum Elisabeth.
37. Non erit impossibile etc. Si verbum in
propria et nativa significatione accipere libeat, sensus
erit, facturum esse Deum quidquid promisit,
quia nullum obstaculum par sit eius virtuti: ac
tale erit argumentum, Hoc pollicitus est Deus, ergo
praestabit, quia nulla contra eius verbum impossibilitas
obiici debet. Sed quia verbum secundum
linguae hebraicae phrasin pro re plerumque capitur,
8implicius exponere licebit, nihil Deo esse impossibile.
Quanquam semper tenendum est axioma, perverse
eos vagari, qui de potentia Dei imaginantur
extra verbum, si quid visum est: quia sic consideranda
est eius immensitas, ut spei et fiduoiae
nobis sit materia. lam vero non temere solum et
inutiliter, sed etiam periculose disputatur, quid sit
Deo po8sibile, nisi simul occurrat, quid ipse velit.
Porro facit hie angelus, quod passim solet Deus in
scriptura: nempe dum generali doctrina speoiem
unain promissionis confirmât. Atque hie verus est
rectu8que generalis doctrinae usus, dum promissiones
illic sparsas ad rem praesentem applicamus, quo-