y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

55 HARMONIA EVANGELICA. 56
iamitis nullam daturos uxorem. Si hoc lege praescriptum
esset, inquiunt, nihil opus erat nova sanctione.
Ego autem respondeo, perperam et inscite
hoc extraordinarium ab illis in communem regulam
trahi: necesse enim erat, excisa una tribu, mutilum
fieri populi corpus, nisi alio remedio subventum
ultimae necessitati foret. Non est igitur lex communis
hie spectanda. Obiiciunt praeterea, Mariam
Christi matrem cognatam fuisse Elisabeth, quum
prius testatus est Lucas, fuisse ex filiabus Aaron.
Hie quoque facilis est responsio, puellis ex tribu
Iuda vel alia qualibet licitum fuisse, abnubere in
tribum sacerdotalem: quia non impediebat ilia ratio,
quae in lege exprimitur, ne scilicet mulier haereditatem
suam alio quam ad tribules suos transferret.
Sic uxorem Ioiadae, summi sacerdotis, 6acra historia
ex regio génère ortam fuisse narrât (2. Parai. 22,11).
Nihil ergo mirum vel insolitum, si mater Elisabeth
elocata fuit sacerdoti. Si quis haec ad plenam certitudinem
valere neget, ut statuere liceat, Mariam
fuisse tribulem Ioseph, quia fuit eius uxor, equidem
concedo, non simpliciter id probari ex nuda, qualis
hie legitur, narratione, nisi aliae circumstantiae accédèrent.
Sed primo notandum est, evangelistas de
rebus sua aetate notis loqui. Ita quum genus Ioseph
usque ad Davidem contextum esset, promptum cuivis
fuit, Mariae genus inde elicere. Nee dubium est,
quin evangelistae vulgari saeculi sui notitia freti
ideo minus curiosi fuerint. Nam si quis dubitaret,
non difficilis nee longa erat inquisitio. Ad haec
pro confesso sumpserunt Ioseph, quum vir probus
esset ac modestus, uxorem ex legis praescripto non
nisi e familia sua duxisse. Quanquam ne ilia quidem
lex communis ad regium Mariae genus probandum
sufficeret: potuit enim Maria ex tribu Iuda
progenita esse, ut tarnen non descenderet ex stirpe
Davidis. Itaque sic constituo, evangelistas piorum
rationem habuisse, qui non contentiose litigarent,
sed in persona Ioseph agnoscerent Mariae genus,
praesertim quum, ut nuper diximus, eo saeculo minime
dubia esset. Poterat autem videri incredibile,
pauperculos istos et despectos coniuges esse ex posteris
Davidis, et regium illud semen, ex quo oriturus
erat redemptor. Nunc si quis roget, an genealogia,
qualis a Matthaeo et Luca describitur,
clare et sine controversia demonstret, Mariam ex
stirpe Davidis originem duxisse, fateor id non posse
certo colligi: sed quum tunc non obscura esset Mariae
et Ioseph cognatio, evangelistae hac in parte
magis securi fuerunt. Interea propositum ambobus
fuit, ofléndiculum tollere, quod ignobiiitas et contemptus
et inopia tarn Ioseph quam Mariae pariebat,
quominus in illis quidquam regium posset
agnosci. Porro quod Mariae genus a Luca referri
fingunt praeterito Ioseph, id nullo negotio refellitur.
Sic enim ad verbum scribit, Censebatur Iesus filius
Ioseph, filii Heli, filii Matthat, etc. Certe nee patrem,
nee avum Christi commémorât, sed diserte
exponit progeniem ipsius Ioseph. Nee me latet,
quo responso nodum hunc Bolvere conentur: filium
enim loco generi positum esse dicunt, atque ita
Ioseph filium Heli vocari interpretantur, qui eius
filiam haberet uxorem. Atqui nee cum naturae
ordine hoc consentaneum est, nee tale exemplum in
scriptum usquam legitur. lam si a Mariae genealogia
excluditur Salomo, Christus esse Christus dcsinet.
Quidquid enim de eius genere disseritur, in
solenni ilia promissione fundatum est, Sedebit super
thronum tuum successor, qui perpetuo regnabit:
Ero illi in patrem, et ipse erit mihi in filium
(2. Sam. 7, 13. 14 et Ps.132, 11). Atqui extra controversiam
est, huius aeterni regis,, qui promissus
erat Davidi, Salomonem fuisse typum. Nee Christo
aliter aptari potest promissio, nisi quatenus eius
Veritas in Salomone adumbrata fuit. Nunc, si ad
ipsum non refertur Christi origo, unde vel qua ratione
censebitur ille filius Davidis? Ergo quisquis
Salomonem expungit a Christi genealogia, simul
promissiones, in quibus agnosci debet filius Davidis,
oblitérât ac delet. Quomodo autem Lucas, seriem
generis a Nathan deducens, Salomonem non reiiciat,
postea suo loco videbitur. Ac (ne sim nimium
prolixus) duas istas genealogias, quantum ad summam
spectat, convenire inter se dico, quatuor tarnen
discrimina in illis notanda esse. Primum est, quod
Lucas ordine retrogrado, ut loquuntur, ab ultimo
ad primum adscendit, quum Matthaeus ab ipsa origine
incipiat. Alterum est, quod Matthaeus narrationem
suam ultra sanctum et electum Abrahae
genus non extendit: Lucas vero ad Adam usque
progreditur. Tertium, quod legale genus Matthaeus
tractât, et sibi etiam quosdam rescindere permittit
ex recitationis série, quod lectorum memoriae consulere
volens très solum tessaradecadas enumerat:
Lucas vero naturale genus magis exacte prosequitur.
Quartum et postremum, quod interdum de
iisdem loquentes hominibus in eorum tamen nominibus
variant. De primo discrimine, quando nihil
difficultatis habet, plus verborum facere supervacuum
est. Secundum optima ratione non caret:
nam quia Deus sibi genus Abrahae delegerat, unde
nasceretur mundi redemptor, et salutis promissio
illic quodammodo inclusa erat usque ad Christi adventum,
non egreditur Matthaeus ultra constitutos
a Deo fines. Tenendum est quod dicit Paulus:
Christum esse ministrum circumcisionis ad praestandam
salutem, quae promissa fuerat Sanctis patribus,
ad Rom. 15, 8. Cui concinit illud Christi
dictum, salutem ex Iudaeis esse, Ioannis 4, 22.
Eum itaque Matthaeus in sacro illo genere conspiciendum
proponit, cui proprie destinatus erat.
Ideo in Matthaei catalogo considerandum est nobis