y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

801 MARC. XVI. LUC. XXIV. 802
milites largo pretio corrumpere coacti sunt. Porro I
hinc patet, reprobos, postquam se ad peccandum
praeoipite8 semel dederunt, novis subinde flagitiis
implicari, idque dum pudorem suum tueri volunt
apud homines, Dei offensa secure neglecta. Miseri
isti non tantum largitione redimunt milites, sed
etiamsi crimen in judicium adductum fuerit, famam
suam et caput noxae obiiciunt. Quid autem eos
praeter sumptus iacturam ad tantum discrimen subeundum
cogit, nisi quia obstinatus furor eos retrocedere
non sinit, donee peccata peccatis accumulent?
15. Divulgatus est hie sermo. Hie vindictae
Dei extremus fuit cumulus ad excaecandos Iudaeos,
quod militum periurio sepulta fuit Christi resurrectio,
et tarn futile mendacium receptum. Atque
hinc apparet voluntario errore fuisse deceptos, qui
Christum resurrexisse non putabant, sicuti mundus
8ponte se ad ludendum offert Satanae imposturis.
Neque enim, si quis tantum oculos aperuisset,
longa inquisitione opus erat. Armati milites subreptum
sibi fuisse dicunt Christi corpus ab imbelli,
trepido, et exiguo, et inermi hominum grege. Quis
coloris praetextus? Addunt, se dormientibus hoc
esse factum. Unde igitur furatum divinant? Quod
si qua erat suspicio de discipulis, cur non vestigia
sequuti sunt? cur nullum strepitum moverunt?
Puerile ergo effugium hoc fuit, quod impune illis
non cessisset, si cum recto et eordato praeside
fuisset negotium. Sed factum est Pilati conniventia,
ut tanta improbitas evanuerit. Sicuti videmus quotidie
aocidere, ut profani iudices non multum satagant
ubi Veritas fraude et malitia obruitur: quin
potius, si nihil metuunt incommodi, cum perfidis
nebulonibus colludere videntur. Quanquam autem
hoc durum videri posset, quod Deus falsum hunc
rumorem grassari passus sit ad exstinguendam filii
sui gloriam, iustae eius ultioni habendus est qui
debetur honor. Dignam enim fuisse illam gentem
quam nebulae luce privaront, hinc perspicimus,
quod inane frivolumque mendacium tarn cupide arripitur:
deinde quia omnes fere impegerant in lapidem
offensionis, obtenebrari oportuit oculos eorum, ne
vidèrent calicem vertiginis ipsis propinari: denique
in omne genus dementiae proiici, sicuti Iesaiae vaticinio
praedictum erat (6, 8). Neque enim Deus
unquam tarn stulta credulitate ipsos decipi passus
esset, nisi ut privaret spe salutis, a quibus ipse
contemptus fuerat redemptor: sicuti eodem poenae
genere nunc mundi ingratitudinem castigat, laxans
reprobis habenas, ut in peius proficiant. Caeterum
quamvis apud Iudaeos praevaluerit hoc mendacium,
non tarnen obstitit, quin libère volitaret evangelii
Veritas usque ad Ultimos terrae fines, sicuti contra
mundi obstacula victrix semper emergit.
Calvini opera. Vol. XLV.
MARC. XVI. 12. Post haec autem duobus ex
ipsis ambulantibus apparuit in alia forma, euntibus
rus.
LUC. XXIV. 13. Et ecce, duo ex illis ibant
eodem die in castellum, quod aberat spatio stadiorum
sexaginta ab Hierosolymis, nomine Emaus: 14. Et
ipsi colloquebantur inter se de Us omnibus, quae acciderant.
15. Et factum est, dum confàbularentur ac
disputarent, et ipse Iesus appropinquans ibat cum
illis. 16. Caeterum oculi illorum tenebantur, ne eum
agnoscerent. 17. Et ait ad illos:- Qui sunt hi sermones,
quos confertis inter vos ambulantes, et estis
tristes? 18. Ac respondens unus, cui nomen Cleopas,
dixit ei : Tu solus peregrinus es Hierosolymis, neque
cognovisti, quae facta sunt illic his diebus? 19. Quibus
Me dixit: Quae? Et dixerunt ei: De Iesu
Namreno, qui fuit virpropheta, potens opère et sermone
coram Deo et toto populo: 20. Et quomodo
tradiderunt eum summi sacerdotes et principes nostri
in condemnationem mortis, et cruciflxerunt eum.
21. Nos autem sperabamus, eum esse ilium, qui redempturus
esset Israel: atqui super haec omnia tertius
dies est hodie, quod haec facta sunt. 22. Sed et
mulieres quaedam ex nobis attonitos reddidere nos,
quae diluculo pervenerunt ad monumentum: 23. Et
non invento corpore eius, venerutit dicentes, se etiam
visionem angélorum vidisse, qui dicerenl eum vivere.
24. Et abierunt quidam eorum, qui erant nobiscum
ad monumentum, et ita repererunt sicut mulieres dixerant:
ipsum vero non viderunt. 25. Et ipse dixit ad
eos: 0 stulti et tarai corde ad credendum in omnibus,
quae loquuti sunt prophetae? 26. Nonne haec oportuit
pati Christum, et intrare in gloriam suante 27. Et
exorsus a Mose et omnibus prophetis, interprdabatur
illis in omnibus scripturis, quae de ipso erant. 28. Et
appropinquaverunt castello, quo ibant: et ipse prae se
fer ébat, se longius ire. 29. Et coegerunt Mum, dicentes:
Mane nobiscum, quoniam vergit ad vesperam, et
inclinatus est dies. Et intravit, ut maneret cum illis.
30. Et factum est, dum accumberet cum eis, accepit
panem et benedixit, ac fregit, et porrigébat illis.
Luc. 13. Et ecce duo. Etsi hanc historiam
Marcus tantum breviter delibat, Matthaeus et Ioannes
ne verbo quidem attingunt: quia tamen
cognitu apprime utilis et memoratu digna erat, earn
non frustra Lucas tarn accurate persequitur. Sed *)
iam saepe admonui, ita singulis evangelistis suas
partes apte**) distribuisse Dei spiritum, ut quod
apud unum vel duos non occurrit, ex aliis discere
liceat. Nam et plures visiones, quarum mentio fit
apud Ioannem, apud très nostras tacentur ***).
*) Codex add. quemadmoduau
**) Codex: suas partes attribuit Dei Spiritus.
***) hue usque Codex.
51