y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

47 HARMONIA EVANGELICA. 48
dos exseruit, hinc nefas est, ullo modo deflectere,
si divinitus servari cupimus. Observa autem, fidelibus
salutare esse cornu, quod impiis terrificum est,
ut eos dissipet vel prosternât ao conterat. Davidem
servuni Dei nominat, non simpliciter quia Deum
coluerit, ut unus quilibet piorum, sed alio respectu,
quod scilicet delectus fuerat regendo servandoque
populo minister, ut Christi personam ac vices cum
suis successoribus gereret. Etsi autem nullum tunc
residuum erat apud Iudaeos regni vestigium, quia
tamen in Dei promissiones recumbit Zacharias, Davidem
vocare Dei ministrum non dubitat, in quo
Deus specimen ediderit futurae salutis. Unde sequitur,
tunc nobis Christum re ipsa constitui salutis
autorem, dum illi inter nos solium erigitur, unde
nos gubernet.
70. Sicut loquutus est. Ne propter novitatem
dubia sit salus, quam a Christo allatam praedicat,
testes eius citat omnes prophetas, qui diversis temporibus
excitati uno tamen consensu docent, sperandam
a solo Christo salutem esse. Neque enim
tantum Zachariae consilium est, fidem et constantiam
Dei laudare, quia praestet atque impleat quod
olim promisit, sed potius ad vetusta oracula revocare
voluit fidèles, quo certius et alacrius amplecterentur
oblatam sibi salutem, de qua omnes ab
initio testati fuerant prophetae. Vere enim solida
fultura stabilitur nostra in Christum fides, quum
prophetarum omnium testimoniis ornatus in lucem
prodit. Sanctos vocat prophetas, quo plus autoritatis
et reverentiae habeant eorum verba, ac si diceret,
non levés, aut gregarios, sed classicos esse
testes, imo publico mandato mstructos, ut qui divinitus
in huno finem a vulgo hominum segregati
fuerint. Quomodo autem singuli prophetae testimonium
reddiderint Christo, minutis partibus disserere
nimis longum esset. Hoc in praesentia sufficiat,
quum omnibus solenne sit, non aliter spem
facere populo, quod Deum habiturus propitium esset,
nisi proposito in medium foedere, quod in Christo
fundatum erat, diserte satis de futura redemptione
loqui, qualis in Christo patefacta est. Hue accedunt
multi illustres loci, ubi non obscure de Christo vaticinantur,
sed eum quasi digito monstrant. Praecipue
tamen tenenda est ilia divini foederis subscript«),
quam si quis negligat, nihil unquam in
prophetis intelliget: quemadmodum Iudaei misère
vagantur in scriptura legenda, quia in verbis tantum
curiosi a scopo illo aberrant.
71. Salutem ex inimicis. Clarius virtutem et
officium Christi explicat Zacharias. Et certe parum
vel nihil prodesset, audire datum esse nobis Christum,
nisi etiam sciremus, quid nobis conférât. Hac
ergo de causa plenius docet, quorsum erectum sit
salutis cornu: nempe ut salvi sint fidèles ab hostibus
suis. Minime autem dubium est, quin satis
teneret Zacharias, ecclesiae Dei non esse praeoipuum
bellum cum carne et sanguine, sed cum Satana
totoque eius apparatu, quo nobis aeternum exitium
macninatur. Etsi autem ecclesiam infestant externi
quoque hostes, et ab ipsis liberatur per Christum,
tamen, quum spirituale sit regnum Christi, maxime
de principe huius mundi Satana eiusque copiis hic
sermo habetur. Iterum notatur, quam misera sit
hominum conditio extra Christum, nempe quod
prostrati iaceant sub diaboli tyrannide: non enim
ex eius manu, hoc est imperio, alias suos liberaret
Christus. Admonet tamen hic loous, ecclesiam
praecipue, quamdiu peregrinatur in mundo, inter
hostes suos agere et eorum violentiae esse obnoxiam,
nisi praesto adesset Christus ad opem ferendam.
Sed haec inaestimabilis est Christi gratia, quod
nobis indubia est ac tuta salus, quam vis undique
nos circumdent hostes. Caeterum etsi dura est loquutio,
quum dicit, salutem ex inimicis, sensus tamen
minime ambiguus est, quod nullae hostium
nostrorum machinae aut vires, nullae insidiae, nulli
impetus Deo obstabunt, quominus nos ab illis liberates
perpetuo servet.
72. Ad praestandam misericordiam. Iterum
docet Zacharias, ex quo fonte fluxerit redemptio,
nempe ex Dei misericordia et gratuito foedere.
Causam enim assignat, cur Deo placuerit servare
populum suum: nempe quia pacti sui memor misericordiam
snam explicuit. Memor autem sui testamenti
fuisse dicitur, quia oblivio quaedam videri
poterat tarn longa ilia mora, sub qua passus fuerat
affectum gravissimis malis populum languere. Diligenter
notandus est hie ordo, quod mera inductus
misericordia fuerit Deus, ut foedus cum patribus
percuteret: deinde, quod foedus percutions verbo
suo alligaverit hominum salutem: tertio, quod in
Christo exhibuerit quidquid est bonorum, ut ita
promissiones suas omnes sanciret. Ut certe non
aliter rata est earum fides, nisi quum apparet in
Christo complementum. Promittitur quidem in foedere
peccatorum remissio, sed ea exstat in Christi
sanguine. Promittitur iustitia, sed in Christi expiatione
offertur. Promittitur vita, sed non nisi in
Christi morte et resurrectione quaerenda est. Atque
haec ratio est, cur olim ipsum quoque legis
volumen sanguine victimae Deus iusserit adspergi.
Observatu quoque dignum est, quod praestitam sua
aetate misericordiam Zacharias ad patres mortuos
extendit, ut communiter eius fructum percipiant.
Nam hinc sequitur, non contineri Christi gratiam
et virtutem huius caducae vitae angustiis, sed aeternam
esse, nee carnis morte finiri, quum et animae
sint a morte superstites, et carnis interitum sequatur
resurrectio. Sicut ergo neque Abraham, neque
ullus sanctorum salutem propria virtute vel meritis
sibi acquirere potuit, ita cunctis fidelibus, tarn mor-