y0lümen xlv. - Archive ouverte UNIGE

505 MATTH. XV ni. LUC. XV. 506
non indigent poenitentia. 8. Aut quae mulier Jiabens
drachmas decern, si perdiderit drachmam unam, non
accendit lucernam, et verret dotnum, quaeritque diligenter,
donec inventât? 9. Et quum invenerit, convocat
arnicas ac vicinas, dicens, Gaudete tnecum, quia
inveni drachmam, quam perdideram. 10. Ita, dico
vobis, gaudium erit coram angelis Dei super uno peccatore
resipiscente.
Matth. 11. Venu enim filius hominis. Nunc
suo quoque exemplo hortatur Christus ad honorem
infirmis quoque et abiectis fratribus habendum:
quia non ipsis modo servandis, eed etiam mortuis,
qui perierant, descendent e coelo redemptor. Est
autem nimis indignum, fastidio nostro respui, quos
tanti fecit Dei filius. Nec vero si vitiis laborant
infirmi, quae contemptum possint inducere, ideo
excusabilis est fastus noater: quia non suarum virtutum
pretio aestimandi sunt, sed Christi gratia, ad
cuius exempluin qui se non conformât, nimis morosus
est ac superbus.
12. Quid vobis videtur? Lucas occasionem
huius parabolae altius repetit, quod scilicet obstreperent
Domino scribae et Pharisaei, quem videbant
quotidie versari cum peccatoribus. Voluit ergo
ostendere Christus, bono doctori non minus esse
laborandum, ut quae perdita sunt recuperet, quam
ut conservet quae sunt sub manu. Quanquam apud
Matthaeum ultra progreditur similitudo, nempe non
tantum amioe fovendos esse Christi discipulos, sed
toleranda eorum vitia, ut studeamus errantes in
viam reducere. Etsi enim contingit interdum ipsos
vagari, quia tarnen oves sunt, quibus Deus pastorem
suum filium praefecit, eas ex dispersione colligere
oportet: tantum abest, ut eas inhumaniter
fugare vel abigere liceat. Hue enim speotat oratio,
cavendum esse, ne perdamus quod Deus salvum
ease vult. Paulo diversum finem spectat quod refertur
a Luca: quia totum humanum genus Dei
est, colligendos esse qui alienati sunt, ac perinde
gaudendum esse, dum perditi ad bonam frugem
redeunt, ac si quis praeter spem recuperet, quod
amissum esse doluit.
Luc. 10. Gaudium erit coram angelis. Si angeli
sibi invicem in coelo gratulantur, dum vident
restitui in gregem suum quod diffluxerat, nos etiam,
quibus communis et par est causa, eiusdem gaudii
80cios esse decet. Sed quomodo unius impii hominis
resipiscentia magis quam multorum iustorum
perseverantia gaudere dicit angelos, quos nihil magis
delectat quam continuus et aequabilis iustitiae
tenor? Respondeo, quamvis angelorum votis magis
congrueret, (ut etiam magis optabile est), homines
in pura integritate semper stare, quia tarnen in
peccatoris liberatione, qui iam exitio devotus erat,
et quasi putridum membrum a corpore exciderat,
magis refulget Dei misericordia, angelis humano
more ex insperato bono maius gaudium attribuit.
Porro nomen poenitentiae speoialiter ad eorum conversionem
restringitur, qui penitus a Deo aversi
quasi a morte in vitam resurgunt. Nam alioqui
continua in totam vitam esse debet poenitentiae
meditatio, nec quisquam ab hac necessitate eximitur,
quum singulos sua vitia ad quotidianum profectum
sollicitent. Sed aliud est inter offendicula, vel lapsus,
vel aberrationes, ad metam eniti, ubi iam
rectum cursum ingressus sis: aliud autem, ab errore
prorsus devio se recipere, vel rectum cursum
a carceribus inchoare. Tali poenitentia non indigent,
qui iam coeperunt ad regulam divinae legis vitam
suam formare, ut sancte pieque vivere incipiant,
quamvis sub carnis suae infirmitatibus gemere, et
illis corrigendis operam dare necesse sit.
LUC. XV. 11. Ait autem: Homo quidam habuit
duos filios. 12. Et dixit adolescentior illorum
patri : Pater, da mihi portionem substantiae, quae ad
me redit. Et divisit illis substantiam. 13. Ac post
dies non multos adolescentior filius, quum omnia collegisset,
peregre profectus est in regionem longinquam,
et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriöse.
14. Postquam vero omnia consumpserat, facta est fames
valida in regione ilia, et coepit egere. 15. Et
abiit, et adhaesit cuidam civium regionis illius: atque
is misit ilium in villam suam ad porcos pascendos.
16. Et cupiebat implere ventrem suum siliquis, quibus
porci vescebantur, nec quisquam Uli dabat. 17. In se
autem reversus dixit: Quam multi mercenarii patris
mei abundant panibus, ego vero fame pereo. 18. Surgam,
et ibo ad patrem meum, et dicam ei: Pater,
peccavi in coelum et coram te: 19. Iam non sum
dignus vocari filius tuus: fac me sicut unum de mercenariis
tuis. 20. Et surgens venit ad patrem suum.
Quum autem adhuc longe abesset, vidit ilium pater
ipsius, et misericordia motus est: et accurrens ruit in
Collum eius, et osculatus est eum. 21. Dixitque ei
filius: Pater, peccavi in coelum et coram te: neque
posthac dignus sum vocari filius tuus. 22. IHxit
autem pater ad servos suos: Proferte stolam primam,
et induite ilium, et date annulum in manum eius, et
calceamenta in pedes. 23. Et adducite vitulum saginatum,
et mactate, et epulando laetemur: 24. Quia
hie filius meus mortuus erat, et revixit: perierat, et
inventus est. Et coeperunt laetari.
Haec parabola nihil aliud est quam proximae
doctrinae confirmatio. Ac priore quidem membro,
quam propensus et facilis sit Deus ad dandam
peccatis nostris veniam ostenditur, altero autem
(quod postea suo loco tractabimus), quam maligne