1 HET PALESTIJNS JODENDOM TUSSEN 500 VÓÓR EN 70 NA ...

De tot hiertoe vermelde literatuur vormt niet meer dan de aanloop tot wat men nodig
heeft om zich vruchtbaar bezig te kunnen houden met dat stuk van de geschiedenis
van het Jodendom, dat in dit eerste deel van dit standaarddictaat is behandeld. Ze is
echter voldoende voor een eerste oriëntatie.
Wellicht is het nog nuttig een enkele opmerking te maken over teksten en vertalingen.
Voor de Hebreeuwse gedeelten van het Oude Testament is de Biblia Hebraica,
Stuttgart 1937 het principiële gegeven; voor de Septuagintacanon: Alfred Rahlfs,
Septuaginta, Stuttgart 1935 en voor een pseudepigrafe tekst M. de Jonge, Testamenta
XII Patriarcharum, Leiden, 1964.
De meest belangrijke Qumranteksten treft men aan in de publicatie van Abraham Meïr
Habermann, Megilloth Midbar Yehuda, Jeruzalem 1959.
De editio princeps van de werken van Joséfus is: Benedictus Niese, Flavii Iosephi
Opera, Berlin, I-VII, 1955.
Goede vertalingen vindt men in: E. Kautzsch, Die Apokryphen und Pseudepigraphen
des Alten Testaments, Tubingen, 1900; R. H. Charles, The Apocrypha and
Pseudepigrapha of the Old Testament in English, Oxford, 1913; The Neu English
Bible with Apocrypha, Oxford, 1970; Dr. Johann Maier, Die Texte vom Toten Meer,
München/Basel, 1960; en voor Joséfus in de publicatie uit de eerste helft van de
vorige eeuw: William Whiston, The Works of Flavius Josephus, London.
6