opsomming van die verslag - Saps

More documents

Recommendations

Info

van aanvalle verskaf, is die probleem met hierdie benadering – deur die skrywers toegegee – dat die antwoorde wat verskaf is, nie noodwendig die waarheid is nie. ‘n Aantal publikasies ondersoek spesifiek plaasaanvalle met betrekking tot die grondkwessie. Militêre navorser, Haefele, verwys na spanning en emosies wat gewek word deur grondhervorming, en hy verwys na ‘n sinistere mag wat versoening en die heropbou van landbou in Suid-Afrika in die wiele probeer ry. Daar is min substansie in hierdie geskrif en die argumente is onsamehangend. In skrille kontras daarmee is ‘n monograaf deur kriminoloog C.J. Moolman ‘n gedetailleerde akademiese poging om plaasaanvalle in die breër historiese en politieke konteks te verklaar, en hy put uit sy eie navorsing, sowel as ‘n groot hoeveelheid literatuur. Hy redeneer dat die dryfveer agter die aanvalle ‘n soort Afrika-nasionalisme is, wat die produk is van ‘n botsing van Afrika- en Westerse kulture, asook die politieke weerstand wat spruit uit kolonialisme en apartheid. Die fokuspunt van die huidige “struggle” – wat manifesteer in plaasaanvalle - is grond, in die konteks van verwagtinge van grondhervorming aan die een kant en die Regering se laksheid om sy grondhervormingsplan te implementeer aan die ander kant. Moolman maak die aanname dat daar ‘n Afrika – denkwyse is, wat skakel aan Afrika-kosmologie en die tradisionele manier van dink, wat geassosieer word met bestaansboerdery, teenoor die direk teenoorgestelde Europese denkwyse, gekenmerk deur individualisme, onderneming, vryemarkstelsel en tegnologiese innovasie, geassosieer met kommersiële boerdery. Hy sL ook dat daar ‘n derde, Sosialistiese denkwyse is, waarin grondeienaars beskou word as uitbuiters, en die grondlose mense as persone uitgebuit word, wat dan nadelig inwerk op die wêreldekonomie. Deur die probleem van plaasaanvalle aan te spreek, word die belangrikheid van die grondhervormingsproses en die verbetering in rasse-persepsies en verhoudings beklemtoon. Op dieselfde manier, maar minder sistematies, word argumente aangevoer in ‘n memorandum van Aksie Stop Plaasaanvalle, asook in ‘n monograaf van H de Graaf en C Jordaan (Property rights in South Africa). ‘n Algemene tema in laasgenoemde is ‘n sterk pro-Christelike, anti-sosialistiese benadering tot grondhervorming en privaateiendom. Hierdie grond-verwante publikasies skep ongelukkig ‘n verwronge beeld van die swart Afrika-gemeenskap, omdat hulle gebruik maak van verouderde en gediskrediteerde historiese en antropologiese materiaal om hulle argumente te steun. Kultuur, wat aangeleer word, is van nature plooibaar en veranderlik, om in die vereistes van ‘n wyer gemeenskap te voorsien. Daar is ook nie konsensus oor wat presies ‘Afrika’ identiteit behels nie. Verder het historici bewys dat baie inheemse gemeenskappe in Suid-Afrika rasioneel en met groot sukses gereageer het op die vereistes van die 19e eeuse mark-ekonomie, voordat drakoniese stappe geneem is deur die koloniale regering om swart mense te dwing om hulle arbeid te verkoop. ‘n Geskrif oor rasse politiek en grondhervorming deur die Stellenboschse navorser W. van Vuuren, wat die klem op rassistiese faktore in die “Afrika”-benadering in teenstelling bring met die onrassistiese benadering van die ‘Freedom Charter’, verwys na die rol van klasse in die landspolitiek. Hy verwys na die veranderinge na 1999 in regeringsbeleid, in die rigting van die ontwikkeling van ‘n swart kommersiële klas. Hy waarsku dat oproepe tot ‘Afrikanisme’, soos in Zimbabwe, gebruik mag word om die belange van swart kapitaliste, ten koste van die behoeftes van die stedelike armes, te bevorder. 463
Verhoudings tussen boere, werknemers en ander plaasinwoners, vorm die middelpunt van ‘n verslag deur akademici R.W. Johnson en L. Schlemmer, asook van die internasionale menseregte-organisasie, Human Rights Watch. Die Johnson en Schlemmerverslag is gebaseer op navorsing, aangevra deur die KwaZulu-Natal affiliaat van Agri Suid-Afrika (nou bekend as KwaNalu) in 1997/8 en handel oor die verhoudings tussen boere en werkers in die provinsie. Alhoewel dit gebaseer is op lukrake voorbeelde, is daar sekere gapings (groot bosbou- en suikerrietboerdery ondernemings is byvoorbeeld uitgesluit) en kan nie verteenwoordigend van die hele land wees nie. Die skrywers noem dat daar subkategorieë bestaan binne die kategorie ‘boer’, asook streeksverskille in die betrokke provinsie. Hulle verskaf profiele van boere, asook van hulle belangrikste bekommernisse (bv. wetgewing, misdaad en omgewingsagteruitgang weens oorbeweiding). Hulle verskaf ook profiele van werkers wat oor die algemeen beskryf word as ‘n gevestigde werkersklas (settled working class). Boere was meestal positief oor hulle verhoudings met werkers. Slegs ‘n kwart van die werkers het grondeienaarskap as ‘n top-prioriteit genoem en ‘n klein minderheid het gesê verhoudings met boere was nie baie goed nie of swak. (Daar was egter ‘n paar onreëlmatighede in antwoorde van werkers wat gesê het die verhoudings was goed.) Met verwysing na probleme om toegang te verkry tot werkers op plase, het kritici van die verslag die onafhanklikheid en onpartydigheid van die navorsing, wat deur werkgewers gefasiliteer is, bevraagteken. Die fokus van die Menseregteverslag, gebaseer op navorsing wat uitgevoer is in samewerking met die Grondkomitee, handel primêr oor mishandeling van persone wat leef en werk op plase, insluitend deur eienaars en bestuurders, en die feit dat die Staat nie daarteen optree nie. Hulle redeneer dat misdaad teen swart inwoners nie met dieselfde entoesiasme ondersoek word as dié teen blanke boere nie. Sommige van die aksies van kommando’s en sekuriteitsmaatskappye wat boere beskerm, asook samewerking tussen boere en vigilantegroepe, veroorsaak ‘n groter mate van onveiligheid vir mense wat op of naby plase woon. Hulle gebruik ook ‘n gevallestudie van gebeure in Ixopo in 2000 om hulle bewerings te staaf. Een hoofstuk oor geweldsmisdaad teen plaaseienaars is egter oppervlakkig en slaag nie daarin om die omvang van die probleem aan te spreek nie. Die Transvaalse Landbou-unie het ‘n dokument uitgereik in antwoord hierop en het Human Rights Watch daarvan beskuldig dat hulle rassisme en konflik aanblaas. Daar was ook reaksie van die SAPD. ‘n Monograaf deur M Schönteich en J Steinberg, asook ‘n afsonderlike verslag deur Steinberg, handel spesifiek oor die Landelike Veiligheidsplan, gebaseer op evalueringsnavorsing wat hulle in verskeie gebiede gedoen het. Hulle het bevind dat sy effektiwiteit wissel van area tot area en dat die reaksietyd van bure dikwels vinniger was as die van die polisie. Hulle het beweer dat die intelligensiekapasiteit van die polisie, wat belangrik is om aanvalle te keer “swak” was. Die Plan moes aangepas word om te voldoen aan plaaslike behoeftes en om aanvaarding en deelname deur plaaslike gemeenskappe te verseker. In Letaba, byvoorbeeld, waar deelname aan bv. kommando’s swak was, het sommige boere aangesluit by Mapogo, en in die Mooirivier-area van Noordwes het sommige boere verkies om deur netwerke, georganiseer deur die TLU, te werk. 464
Page 1 and 2: OPSOMMING VAN DIE VERSLAG 1. DIE AA
Page 3 and 4: swart was. Dit wil voorkom of die g
Page 5 and 6: kleinhoewes in die De Deur area ged
Page 7 and 8: In die gevallestudies is vuurwapens
Page 9 and 10: Grondsake, en die verantwoordelike
Page 11 and 12: ‘n Belangrike aspek wat die studi
Page 13 and 14: Regstelsel en het die belangrikheid
Page 15: Daar is gemeenskaplike bevindinge i
Page 19 and 20: Volgens die TLU was sy ledetal tuss
Page 21 and 22: landelike beveiliging in werking te
Page 23 and 24: Die Misdaadinligting Analisesentrum
Page 25 and 26: Die Wet op Grondhervorming (Huurarb
Page 27 and 28: ly. n Goeie waghond is onontbeerli
Page 29 and 30: 18. GEVOLGTREKKINGS EN AANBEVELINGS
Page 31: Rassekwessies Net oor die 60% van d

opsomming van die verslag - Saps

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?