Klik hier - lenoirschuring

generaties die de kunst van Cobra als geklodder
van kinderen afdeed. Nog in 1959 werd een
wandschildering van Karel Appel in het
Amsterdamse stadhuis- zijn eerste officiële
opdracht- na talloze protesten aan het oog van het
publiek onttrokken. Pas jaren later werd het doek,
dat ‘Vragende kinderen’ heette, weer zichtbaar
gemaakt.
Toch kom je de naam Karel Beunis voortdurend
tegen wanneer je de lijsten van Best Verzorgde
Boeken uit deze periode doorneemt, al was het
werk van deze ontwerper allerminst onomstreden.
Uitgever Sontrop, die toen bij Meulenhoff werkte,
liet zich ontvallen: ‘Karel Beunhaas, zo noemde ik
hem altijd. Ik vond zijn werk een 100 % imitatie
van Léger (…). De boekhandel kreeg er ook genoeg
van, want die boeken waren allemaal onderling
verwisselbaar! Het was al mooi als je ze zag liggen:
er gebeurde niks in die omslagen.’ (Hij zelf gaf de
voorkeur aan het werk van Wout Muller, die m.i.
weerzinwekkende omslagen met halfgesmolten
lichamen maakte; zo 100 % Francis Bacon, zou ik
zeggen. Maar dit terzijde.)
Dat ze onderling verwisselbaar waren, kan niet
helemaal ontkend worden. Dat was ook het gevolg
van de merkwaardige werkwijze van Beunis. Hij
maakte namelijk eerst ontwerpen voor een stuk
tien, twaalf delen; pas daarna zocht hij er de titels
bij. (Dat was overigens niet altijd het geval, zie
het fraaie omslag van Literaire Pocket no. 17.)
Hoe ook zij, die omslagen zijn het ‘smoel’ van
de Literaire Pockets geworden en ook van de
Literaire Reuzenpockets, die in 1959 begonnen te
verschijnen. Geleidelijk nam deze paperbackreeks
de plaats van de pockets in. Uitgever Lubberhuizen
gaf de voorkeur aan het grotere formaat dat
hem meer mogelijkheden gaf met de prijs te
experimenteren: waar het publiek zo gulzig is, wil
het wel wat meer neertellen. De Literaire Pockets
zijn dus in 1966 niet een stille dood gestorven
omdat ze niet liepen, maar ze zijn in feite het
slachtoffer geworden van hun grote succes. Het
zwarte licht, Literaire Pocket no. 1 werd later de
duurdere Literaire Reuzenpocket no. 100. Een
uitgever is nu eenmaal geen filantroop.
Het ongebonden boek had dus inmiddels
massaal aftrek gevonden bij het Nederlandse
publiek. Eerder, in 1934, was dat niet gelukt met
de Salamanders die Querido in gebonden én
32 33