Klik hier - lenoirschuring

naar Querido. “Dat is de dood van jullie huwelijk,”
waarschuwden de mensen om hen heen. Maar dat
was onzin. Ze konden heel goed samenwerken. Ze
vulden elkaar, zoals het cliché luidt, heel goed aan.
En toen Ary Langbroek er een paar jaar later bij
kwam waren ze compleet. Of Ary de zoon was,
zoals Tine ooit een dochter was toen ze bij Querido
begon? “Ja,” zegt Tine. “Ik denk dat het precies
zo was.” De taken waren ongeveer zo verdeeld:
Ary en Reinold bemoeiden zich hoofdzakelijk
met de boekverzorging en Tine boog zich over de
verkoop. Natuurlijk, dat kon niet anders.
Wie van een handvol drop voor een cent, binnen
een uur, tien speldjes drop voor ieder een halve
cent kon maken, die was een geboren verkoper.
Al snel waren Reinold en Tine niet alleen de vader
en moeder van Ary, maar van alle auteurs van het
fonds.
Ze hadden voor ze het wisten een hele schare
kinderen in huis van wie ze allemaal evenveel
hielden. En tijdens de ‘opvoeding’ vielen ze elkaar
nooit af. “Dat kan je natuurlijk niet hebben,” zegt
Tine. “Je moet één standpunt innemen, je moet
net als bij echte kinderen soms even doorzetten en
zeggen: en nu geen gezanik meer, je blijft op die
stoel zitten en je komt er niet meer vanaf.” “We
gaven auteurs uit hè?” zegt Tine. “Geen boeken”.
Tine vond het goed de kinderboekenauteurs
samen te zien met de andere auteurs. Waarom
zou je de boel scheiden? ‘Wij lazen kinderboeken
niet anders dan de boeken voor volwassenen.
Ik heb aan dat aparte altijd een hekel gehad.
Een goed kinderboek is ook een goed boek
voor volwassenen. En andersom, ja, dan geldt
het natuurlijk niet. Maar de verbinding tussen
die twee groepen is zo belangrijk.’ En daarna
zegt ze wat harder: ‘Waarom worden goeie
kinderboekenschrijvers toch niet gewoon
opgenomen in de literatuurgeschiedenis? Zijn
Annie Schmidt en Els Pelgrom soms minder dan de
wel opgenomen auteurs?’
Met Annie begon Tine het kinderboekenfonds.
Zonder Annie was er geen kinderfonds gekomen.
En toen daarna Guus Kuijer kwam, begon het
helemaal echt. Het was feest voor de uitgeverij toen
Annie Schmidt in 1971 met Puk van de Petteflet
van De Arbeiderspers naar Querido kwam.
Reinold kende Annie goed. Maar hij kon bij zijn
eigen overstap van De Arbeiderspers naar Querido
natuurlijk niet zeggen: “Kom Annie, ga met me
mee.” “Zoiets doe je niet,” zegt Tine. “Je wacht
rustig af tot de auteurs zelf naar je toe komen.” En
op een dag was het zover: Annie kwam. Tine noemt
haar een wondertje. Die kinderboeken heeft Ary
Langbroek later omgezet in Kindersalamanders.
Querido, een kleine groep mensen die deze
uitgeverij leidden in de tijd van de Salamanders, die
- wie weet - nog eens terug zullen komen.
60 61