Tydskrif Julie 2010.p65 - CJBF

Annatjie du Plessis (Grootfontein, Namibië)
2010
julie
Die krok in die
ganshok
• van oraloor •
Almal weet dat om predikant te wees, nie altyd maanskyn en rose is
nie, en dat ’n predikant maar soos ’n goeie herder agter sy skapies
moet aanloop, en soms die wolwe en jakkalse trotseer. Herder-wees
hou dus sy bepaalde risiko’s in.
Maar om gemeentelid te wees, wil vir my lyk, is ’n groot risiko. Ten minste
in die noorde van Namibië! So is my goeie, liewe, getroue herder en ek op na
Rundu toe vir die maandelikse bediening en besoek hy sy lidmate. Leonie du
Plessis en Ellen van den Berg is twee getroue lidmate wat ’n merkwaardige
opheffingsprojek onder die plaaslike bevolking op die oewer van die Kavango
op ware Christelike wyse bedryf. Hulle hoop is om die gemeenskap so te
skool en onderrig dat hulle eendag op hulle eie kan funksioneer en vir mekaar
sal kan sorg wat betref maatskaplike en geestelike sake.
Leonie, ’n regspraktisyn, is onder andere besig om mense op te lei om
ander se vorms, aansoeke en eise te hanteer. Ellen, die maatskaplike werker,
sien om na die versorging en opleiding van wesies, vigspasiënte en bejaardes.
Die gemeenskap moet onderrig word om na hulle eie mense om te sien. Op
die oog af lyk dit of alles voor die wind gaan, hulle het selfs van tyd tot tyd
vrywillige werkers uit Nederland wat kom hand bysit, soos Anke, wat nou in
die geselskap deel.
Wat Anke en haar familie uit Nederland egter nie besef het nie, is dat sy
nie net in die geselskap gaan deel nie, maar ook in die pret ... en in die risiko.
Want toe kom die rivier af, en hulle pragtige houtwoning, hoop op pale gebou,
op die oewer van die Kavango, word deur water omring. Meteens moet hulle
’n kilometer roei om aan wal te kom. En toe bel die dominee, hy kom huisbesoek
doen!
Baie wys besluit die vroue dat hulle maar vir huisbesoek moet uitroei, die
kilometer, die water en die roeispane sal opneem en die prediker op die oewer
sal ontmoet vir iets wat amper ’n nagmaal kon wees. Want met ’n broodjie in
elke hand en ’n beker koffie op die skoot, met die herder wat op die kano se
punt sit, word daar Bybel gelees en gebid. Ja, bediening in die noorde van
Namibië hou geen vervelige oomblik in nie! Maar dis waar die predikantspaar
se risiko eindig ... nie die gemeentelede s’n nie. Die onoorvertelbare storie
klink iets soos volg: die dames bring dikwels ure in die bootjies deur, want
moet hulle dan nie die honde, hoenders en ganse wat hulle eilandsbestaan
met hulle deel, soms uitroei na die vasteland om hulle sanitêre sake af te
handel nie? En iewers in een van hierdie prosesse duik oom Krokkie toe op
met sy lang tande en sy sluwe kyk in die oë.
Eers probeer die dames, wat glad nie grootwildjagters is nie, om op vredeliewende
wyse die vyand met die roeispaan af te weer, maar later moes hulle ’n
ernstige geveg op tou sit in die stryd om oorlewing. In die proses speel die
volgende toneel af: ’n boot wat omslaan, Ellen wat van onder die boot probeer
om die geweer in die lug te hou, en die ander wat die krokodil met die roeispaan
probeer tem.
En die wenner in die verhaal? Die gemeentelede wat probeer het om die
Bybel verkeerd te bewys. Want het Job dan nie gesê (Job 40:20): “Kan jy ’n
krokodil met ’n hoek vang en hom ’n
tou in die bek sit? Kan jy ’n lyn deur
sy neus steek of sy kakebeen met ’n
hoek vastrek? Sal hy by jou soebat
om genade of by jou mooipraat? Sal
hy ’n ooreenkoms met jou aangaan
of vir altyd jou slaaf wees? Sal jy hom
kan mak maak soos ’n voëltjie of kan
jy hom met ’n lyn vasmaak vir jou dogtertjies?
Sal handelaars oor ’n prys vir
hom kan kibbel? Sal hy onder kopers
verdeel kan word? Sal jy harpoene
deur sy vel kan gooi en hom met ’n
haak aan die kop kan vang? Pak hom
gerus met kaal hande: Jy sal die geveg
onthou, jy sal nie weer probeer
nie, jy sal die slegste daarvan afkom.
Wanneer jy hom sien, is jy al klaar
oorweldig.”
In Job 42:3 gaan Job sowaar nog
aan: “Ek wil nog verder praat oor die
krokodil, oor sy krag en sy liggaamsbou.
Wie kan sy bek oopmaak? Wie
kan met ’n toom naby sy tande kom?
Wie kan sy kakebene oopbreek, sy
kakebene met die verskriklike tande?”
En in vers 9: “As hy nies, spat die
vonke, sy oë is so rooi soos die daeraad.
Daar kom vuur uit sy bek, die
vonke waai deur die lug. Daar trek
rook uit sy neusgate soos uit ’n kokende
pot op die vuur ...” (Lees gerus
self verder voor jy ooit ’n krokodil aanvat.)
Hierdie aanhaling is net om te
sê: Hierdie dames verdien ’n medalje
vir dapperheid, en wanneer die herder
ooit met ’n jakkals, ’n wolf of ’n slang
naby sy kudde te doen kry, kan hy
hulle sekerlik nader roep vir hulp!
Vir meer inligting en die ware feite (want
’n goeie skrywer laat nooit toe dat ware feite
in die pad van ’n goeie storie kom nie), kontak
hulle by philadelphia@namibnet.com of
kyk op www.philadelphianamibia.org vir die
grusame detail. DK
• Die Kerkblad • 37