fort 160

54
Het MAC’s, een plek dichtbij de mensen
Voor het Musée des Arts Contemporains van de Franse
Gemeenschap was het aspect verlichting bepalend:
“Eerst hebben we de natuurlijke verlichting in aanmerking
genomen, evenals het gegeven dat sommige zalen aan
het zuiden en andere aan het oosten of het westen zijn
blootgesteld. Op die manier wordt licht een hulpmiddel”.
Zo leverde een Duits laboratorium een kunstmatige hemel in
doek, waarvan de lampen geactiveerd worden door armen
in functie van de zomer- en winterzonnewende.
Het architectenbureau blijft intussen regelmatig bijdragen
leveren aan het MAC’s, zo onlangs nog voor het dak.
Het hele project bestond in feite uit twee fasen. “Het
was de bedoeling om een museum voor moderne kunst
uit te denken in de armste regio van België met een
werkloosheidsgraad van vijfendertig procent.
De overheid opteerde er doelbewust voor om het niet in
de Belgische hoofdstad in te planten, noch om er een
kopie van het Guggenheim van te maken, maar om voor
een plek dichtbij de mensen te zorgen. Zo bezorgde
het MAC’s lokale werkzoekenden een opleiding om hen
opnieuw aan werk te helpen.”
Aangezien dit beschermde gebouw beschouwd wordt als
belangrijk erfgoed, liepen de debatten over de reconversie
ervan hoog op. Uiteindelijk werd geopteerd voor een
museum met het gebouw als museumstuk.
Een gebouw met verschillende zalen in vierkante of
uitgerekte vormen waarbij de natuurlijke lichtinval,
verschillende percepties creëert. ‘Bruggen’ in glasdals
fungeren daarbij als overgang tussen de oude en de
nieuwe delen. De originele ingang bleef evenwel bewaard.
Het theater aan de stad teruggeven
Een ander markant project van het Atelier Pierre
Hebbelinck, ook in de streek rond Bergen, is het theater
Le Manège, op de site van een voormalige militaire
manege. “Na heel wat onderzoek beslisten we om de
zaal en de bühne aan te pakken. Het project druist
volledig in tegen de rituelen van een traditioneel burgerlijk
theater.” De constructie werd bovendien voorzien van
een afwisseling van matte en doorzichtige ruiten, zodat
“de stad ons ziet en wij haar zien”. En bij de inrichting van
de buitenruimte werd voor een rechtstreekse link met de
stedelijke ruimte gezorgd. Hier is het functionele opnieuw
gebaseerd op het esthetische.
Sinds 2003 werkt het architectenbureau eveneens mee aan
de realisatie van het nieuwe theater in Luik. De betonnen
structuur van het bestaande gebouw op de Place du
20 août dateert van 1934 en is eigenlijk te klein om een
theater in onder te brengen. Het project is complex. Het
bestaande theater fungeert als basis; de verbinding tussen
de publieksruimte en de bühne wordt hertekend en de zaal