Cabaret Dancing - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

tegenstand nutteloos was, liep
het ongelukkige vrouwtje naar
de gang en haalde een hoed
en een blauwe winterjas van
den kapstok.
„Hier, pak aan", snikte zij,
„en ga nu heen, ga dadelijk
heen!"
„In orde", sprak hij. „Huil
nu niet langer, maar ga mee
naar beneden en laat mij uit.
Als iemand het ziet, zal men
denken, dat ik een gewone bezoeker
ben. Het zal die honden
van het spoor brengen —"
„Ja, ja,' stemde zij gewillig
toe en ging hem voor. Haar
eenig verlangen was, den man
uit het huis te hebben, vóórdat
Jack terug zou komen. Maar
bovenaan de trap bleef zij staan.
Wat hoorde zij daar ? Een sleutel
werd in het slot van de
straatdeur gestoken. Het volgende
oogenblik hoorde zij de
stem van haar man: Heel
goed, Massy — wacht maar
even, terwijl ik het onderzoek
— ik wil mevrcuw niet noodeloos
ongerust maken."
„'t Is Jack!" snakre Hetty
en hield haar hand aan den
haar een dikke, grijze want
zien, bekeek deze nog eens aandachtig
en stak ze in zijn zak.
„Vertel me eens — wanneer
heb je het venster hier gesloten
?"
„Dadelijk nadat jij weg bent
gegaan; ja, natuurlijk — ik her
inner het mij heel goed, want
het regende zoo en toen heb ik
alle ramen gesloten."
„Dan is het niet mogelijk,
dat hier iemand is binnengekomen".
„Neen — neen, niet mogelijk!"
„En ben je hiel* al dien tijd
geweest ?"
Ze knikte en verwonderde
zich, dat hij het wilde kloppen
van haar hart niet hoorde.
„Hm", mompelde hij; „dan
­zou je stellig hebben gezien,
wanneer iemand had getracht
binnen te komen. Wacht 1'
Hij kreeg een plotselinge ingeving,
stapte op de warande.
niet zoo! Het is veel te ernstig!
Weet je wel, wat dat beteekent,
die tweede handschoen hier in
de kamer ?"
toon; „'t schijnt, dat hij reeds
alles weet.'
Met een kreet van wanhoop
keerde Hetty zich van hem af
„Het beteekent, dat de man en wendde zich tot haar man.
hier in de kamer moet zijn „Jack, wyjes niet onrechtvaar­
geweest! Hetty, begrijp je me?" dig; geloof me toch; je kunt
Het vreeselijke lachen hield niet — je kunt niet —" Zij
plotseling op.
strekte de armen naar hem uit.
„Dan moet de schurk nog
hier te vinden zijn!"
„Als je zoo smeekt voor de
vrijheid van je minnaar, zal ik
Hij nam een revolver en je verdere moeite sparen. Om­
knikte zijn vrouw toe, om haar dat je mijn vrouw bent. Ik ben
gerust te stellen. Maar Hetty dwaas — krankzinnig, maar
zag nóch hem, nóch het wapen. omdat je mijn vrouw bent, kan
Vol angst keek zij naar het ik je minnaar niet aan het ge­
gordijn, waarachter Farold verrecht overleveren—begrijp je?'
borgen was. Haar man volgde Hij ging naar het balcon.
haar blik en het volgend „Ben je daar Massy? Ik denk,
oogenblik had hij het gordijn dat de schurk ons is ont­
opzijde geschoven. „Ha, daar glipt. Ga maar naar de stad
hebben wij hem. Hetty , ga terug. Goeden nacht!'
naar beneden en laat Massy Nowland keerde naar de ka­
binnen. Kom eens hier ventje; mer terug.
je kunt me niets doen —" „Doe dadelijk die jas uit en
Opeens hield hij op, met zet dien hoed af," sprak hij tot
stomheid geslagen! Hij had den Farold. Terwille van deze vrouw,
„Het zou kunnen, dat hij man herkend ? Dat gezicht! Dat onttrek ik mij aan mijn plicht
hier opgeklommen was en zich gezicht was hetzelfde van den en schenk ik je de vrijheid;
ergens verstopt hield".
vroegeren geliefde van zijn maar laat ik je nooit meer op
Jack leunde over het bal­ vrouw!
mijn pad ontmoeten.'
con. „Hallo, Massy, ben je „Lieve hemel; jij wist het. Na van kleeren verwisseld te
deurknop voor steun. „Lieve daar ? Mijn vrouw is den ge­ Hetty!"
hebben, sloop Maurice naar de
hemel, wat moet ik beginnen ?'' heelen avond thuis geweest en
De ongelukkige vrouw boog deur; hij hoorde slechts Hetty's
„Wel verduiveld!" gromde zegt, dat het onmogelijk is, dat
toestemmend het hoofd. hartbrekende snikken. Toen hij
Maurice; „zeg me gauw, waar iemand ongemerkt zou zijn bin­
„En twee uur geleden, be­ even omkeek, werd hij getrof­
ik mij kan verbergen. Ah, ik zie nengekomen. Ik zal nog eens
weerde je, dat je niets van hem fen door wat hij zag: haar ge­
't al, daar, achter de gordijnen. goed rondkijken; houd in elk
afwist en nu — al dien tijd —" bogen hoofdje, haar uitge­
Stop al die dingen weg en zet geval je mannetjes gereed.'
„Neen, Jack, neen!"schreide strekte armen, heel haar droe­
niet zulk 'n verschrikt gezicht." Toen hij de deuren sloot,
ze en stak smeekend haar beide vige verschijning. Zóó kon hij
In een oogwenk had hij zijn beefde Hetty van angst, want
armen naar hem uit. „Kijk me niet heen gaan. Hij keerde te­
hoed en jas onder de sofa ge­ zijn hand raakte bijna Farold's
zoo niet aan!"
rug en stak Nowland beide
trapt en was achter een der elleboog.
„Waarom ontken je nog ? Dit handen toe.
zware gordijnen verdwenen. „'t Spijt me, Hetty, dat die is de man, die eens je geliefde „Hier; bind mij; tot zulk een
Zijn tegenwoordigheid van geest geschiedenis je zoo van streek was, dien je Maurice noemde!" prijs wil ik niet vrij zijn. Wat
gaf Hetty haar zelfbeheersching heeft gemaakt; maar ik moet zei hij bitter.
zij u vertelde, was waar. In
terug.
nog eens terdege den boel op­ „Ja — ja — maar Jack!" En geen jaren had ze mij gezien ot
„Houd je stil!" fluisterde zij. nemen."
toen keerde zij zich tot Farold: iets van mij gehoord. Toen ik
„Ik zal zorgen, dat hij spoe­ Opeens bukte hij en raapte „Heb medelijden, spreek dan door het raam klom en zij mij
dig naar bed gaat; je kunt dan een handschoen van den grond toch, zeg hem, dat het niet herkende was zij geheel van
naar beneden gaan en ons huis op. „Wat drommel! Dien moet waar is!"
streek. Louter toeval bracht me
verlaten.
ik niet verliezen! Het zou een Maar Maurice glimlachte en in uw huis. De kleeren gaf ze
Voordat zij naar de huiska­ aanwijzing kunnen zijn — maar haalde de schouders op. mij, omdat ik haar dwong. Een
mer ging, borg zij nog eerst de wat is dat nou ? Ik meende „Mijn jas en mijn hoed gaf minnaar! Lieve deugd 1 Ik ben
scheerbenoodigdheden weg en stellig, dat het de linkerhand­ je hem", vervolgde Nowland; geen minnaar I Ge kunt den
trad zoo onbevangen mogelijk schoen was en dit — dit is mijn kleeren gaf je aan je hemel danken, dat ge zulk een
haar man tegemoet.
de rechter! Dat is vreemd! Ver­ minnaar!"
goede vrouw hebt als zij is!
Maar al dadelijk viel hem bazend vreemd!"
„Nee, nee, 't is niet waar, O Hier, doe uw plicht! Ik ben
haar bleekheid op.
Toen, alsof hem iets inviel, Jack geloof me toch. Hij dwong gereed!"
„Wat is er, Hetty ?" vroeg zocht hij in zijn zak en haalde me er toe. Hoe kun je zulke Maar Nowland dacht niet aan
hij bezorgd. „Hebben de man­ den anderen te voorschijn. vreeselijke dingen zeggen!' handboeien; hij snelde naar zijn
nen in den tuin je schrik aan­ „Lieve hemel! Hier is de „Wat denk je dan? Denk je vrouw en ving haar in zijn
gejaagd ? Zij zoeken iemand — linker!"
dat ik gek ben ? Hier vind ik armen: „Hetty, liefste, kun je
een gevaarlijk misdadiger — Verstijfd van schrik zag dien vent, wiens portret ]e al mij vergeven ?' vroeg hij ont­
een man met een innemend Hetty, hoe haar man de beide die jaren hebt bewaard; jfcverroerd. uiterlijk — het uiterlijk van 'n handschoenen naast elkaar op bergt hem in mijn huis, terwijl „Jack, o Jack, Goddank,"
gentleman. Ik wist niets van de tafel legde.
ik weg ben en je loog tegen snikte ze en Maurice's tegen­
de zaak af voordat ik hier „Nu hebben wij een paar!" me, al dien tijd heb je gewoordigheid geheel vergetend,
kwam. Massy vertelde mij, dat „Ja, nu hebben wij een paar!" logen!"
borg ze haar gelukkig gezicht
hij een agent in Linkhorst,ver­ sprak zij hem machinaal na. „O Jack, 't was toeval; 't tegen de borst van haar man,
wondde en toen op zijn paard ,,Een paar!" Opeens begon zij was geen verraad, geloof me die haar vast omklemde
de vlucht nam. Later vond men hard te lachen. „Twee hand­ toch! Maurice zal het je uitleg­
het paard uitgeput aan den
Zy schrokken toen beneden
schoenen! Wat grappig! O, wat gen 1 Maurice — om 's hemels
weg; de man zelf moet hier
een deur werd dichtgeslagen.
grappig!"
wil —"
ergens een schuilplaats hebben
Met een ruk hief Nowland het
„Hetty!" riep haar man, „Er valt niets uit te leggen,"
gevonden."
hoofd op. „Voor den drommel 1
„Hetty, kom tot je zelf. Lach zeide deze op onbeschaamden Nu is hij toch ontsnapt!"
„Daar ben ik nog niet zoo
Een oogenblik aarzelde hij
zeker van. Als hij door de stad
en dacht er over, hem te achter­
was gevlucht, had men hem
volgen. Toen sloeg Hetty haar
wel gepakt, want hij was overal
arm weer om zijn hals. „Laat
gesignaleerd. En zie eens —
hem gaan, Jack," fluisterde zij;
vlak bij ons hek vond Massy
mogelijk is er ook iemand, die
dezen handschoen, dien hij zeker Doos tegen Verstopping
veel van hem houdt — wie zal
moet hebben verloren." Hij liet %■ 60ct H M ^ M H H H H
het weten ?'
GO BUZJAU
Wij zitten bij Buziau in zijn
rustige, gezellige huiskamer op
Rijswijk. Buziau, door geheel
Nederland gekend, 'onze groote
humorist, die ons telkens en
telkens weer verrast door zijn
geweldig goed spel in de revue's
van Ter Hall.
Buziau en de revue hooren
bij elkaar en nu gaat de revue
Ter Hall weg. Waar blijft
Buziau ?
Wij, nederlanders, zijn een
nuchter volk, bang ons te laten
gaan, doodsbenauwd voor
alles, wat sentimenteel is. En
daarom zijn wij misschien ook
geen geestig volk. Schertsen,
dat beminnelijke, luchtige
schertsen kennen wij niet. Wij
worden gauw scherp of grof.
Daarom zijn wij zoo trotsch
op de weinige, werkelijk geestige
kunstenaars, die wij bezitten.
En op Buziau in het bijzonder,
Buziau met zijn mager,
bruin, strak gezicht, zijn jongensachtige,
slanke gestalte, zijn
geestigen mond, die als een
spleet door het gezicht kan
trekken en iets onweerstaanbaar
komisch aan zijn gelaat
geeft. En Buziau's grappen zijn
altijd fijn, kwetsen nooit, zijn
nooit dubbelzinnig of wrang.
Buziau brengt ons, gezonden
humor, een gullen lach, een
traan van meegevoel. En het
publiek houdt van Buziau, het
kent hem, waardeert hem, leeft
met hem mee; wat zoo treffend
bleek, toen Buziau in het begin
van dit jaar een ongeluk
kreeg en een paar weken rusten
moest.
„De menschen zeggen wel:
och, je kunt gemakkelijk werken,
je verdient er aan, maar
wat is je werk, als je geen
liefde voor je vak hebt ? Geluk
is tijdelijk. Alleen door hard
werken kun je er komen. En
je moet verantwoordelijkheidsgevoel
hebben, iets, wat in
dezen tijd veelal bij de menschen
ontbreekt. En verder ben
ik een eenvoudig mensch, die
liefst thuis zit en het gelukkigste
ben ik met mijn vrouw
en jongen".
En de trotsche vader roept
zijn tienjarigen zoon, een fijngevoelig,
intelligent kereltje.
„Ik ben wat muzikaal, ik
speel mandoline, een beetje
viool, een beetje banjo. Kijk
u eens hier: dk^viooltje heb, ïfe
twee en twintig jaar geleden
gemaakt van een sigarenkistje.
Luister u maar even."
c£oor~
JO BUZIAU,
zooals maar weinigen hem kennen
En uit dat eenvoudig, primitief
instrument weet Buziau
een rijk, vol geluid te halen,
speelt hij innig, vol gevoel.
„Ik ben in een artistenhuishouden
geboren. Vader en moeder
waren beiden in het vak.
•Mijn eene broer wilde eerst
geestelijke worden, maar hij is
nu schilder. Ik trad met mijn
ouders als jongen al op in het
Variété van Frits van Haarlem.
Vóór den oorlog werkte
ik altijd in het buitenland, in
variété's en heb overal gezworven
tot in Tunis en Algiers toe.
Het zou voor mij een groote
attractie zijn om die plaatsen
weer te zien, want ik vind de
wereld net één groote stad,
aljeen daar in die zuidelijke
plaatsen vind je iets anders,
iets moois, dat prachtige oostersche."
„Wat sprak u daaT op de
vreemde planken?"
,,'n Beetje gebroken Duitsch,
gebroken fransen; ik trad nooit
als hollandef op, trouwens ook
niet in het eigen land. Een variété­rtummer
,dat iets excentrieks
vertoonde, moest vroeger
altijd per sé van een amerikaan
zijn. Nu is er veel veranderd;
het publiek heeft leeren inzien,
GOOD GOL50IN
(Foto Cortt)
dat een artist ook een fatsoenlijk
mensch kan zijn. Ik ben nu
ook verlegen met de liefde, mij
betoond door het publiek. En
wat deed ik ?
Ik heb maar één streven,
het publiek op een nette manier
bezig te houden. Je ziet zoo om
je heen, hoe menschen met
groote capaciteiten ten onder
gaan, omdat zij zich in hun
kunst op een minder peil bewegen,
En ik tracht altijd zoo
te werken, dat mijn jongen zich
nooit over zijn vader behoeft te
schamen. Ik zou het heerlijk
vinden, als hij trotsch op zijn
vader was.
Ons land heeft veel goede
artisten, het publiek wil humor,
het publiek wil lachen, wil zich
amuseeren. De tijden zijn er
voor, dat de menschen naar
ontspanning hunkeren, dat zij
even hun dagelijksche zorgen
kwijt willen zijn. Maar het is
moeilijk het publiek tevreden
te stellen; het vraagt hoe lan­
ger, hoe meer, vooral op ons
gebied. En als je naam met
groote letters op de biljetten
staat, dan verwachten de menschen
zoo vreeselijk veel van je,
Ik houd daar heelemaal niet van.
Hoe ik aan mijn vondsten kom ?
KRACHllG EN GEZOND HAAR door gebruik van:
IK %ltMl»KJS%U nf%.AM\ uuui gcmiun *■"*•
BEPÜENTEEPSHAWPOOINC I
Het per radio aanbevolen middel tegen roos en haaruitval. —
Th.„s ool «fafcta. „.« reuUo.» ««. ­ P« I— ­ < «*> '^M'^^TTZ^Z
Ik zit altijd te denken, IK
haal nooit iets uit het buitenland,
en ook niet uit den
bioscoop".
„U is buitengewoon vinding :
rijk."
„Het is mijn branche en net
als ik u zeg, ik houd van mijn
vak. Ik was nog een kwajongen,
toen ik al tooneel thuis op zolder
speelde en nu ben ik al
twee en dertig jaar in het vak
waarvan veertien jaar bij Ter
Hall.
De menschen zien een artist
nog zoo vaak als een saltimbanque,
maar waarom kan een
artist geen doodgewoon mensch
zijn als ieder ander ?
Vaak zeggen bezoekers: het
ziet er zoo gewoon bij u uit,
niets geen artistiek huishouden.
Maar je behoeft toch niet op te
vallen ? Weet u, zooveel menschen
kennen den artist endaarom
kijken ze naar alles wat je
doet. En natuurlijk in ons vak
is de verleiding groot, maar het
zit in je, of het zit niet in je.
Iemand, die als artist een minder
goed leven leidt, zou het als
gewoon burger ook gedaan
nebben.
Plannen voor de toekomst?
Dan kom ik voor een dichten
muur te staan. Was ik in het
buitenland geweest, dan was ik
nu schatrijk. Maar, zooals ik u
zeide: ik houd van mijn land,
van de menschen hier.
Buziau heeft overal gezworven,
maar zijn kunst is door en
door hollandsch, en daarom
waardeeren wij hem, daarom
begrijpt het publiek hem zoo.
Buziau zonder emplooi —
hoe lang nog?
JO BUZIAU,
zooals geheel Nederland hem kent