Cabaret Dancing - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

■ . ■■
^ ^ — ^ ­
F L O R A P'RECTIE DIFRAEN
AMSTELSTRAAT ­ AMSTERDAM ­ Telefoon 43306
DANS­INSTITUUT
TOUSSAINÏKADE 21
ledere avond 8 uur
VAN IflOND
CONSTANDSE
'S­GRAVENHAGE
INSCHRIJVING voor de nieuwe CLUBLESSEN tot begin October
XWARIOE REPUTATIE, BERE.KT DOOR VAKKUNDIG DANSONDERWIJS
;; eer i»^=sr­it=^-11^:1^:^-'
PROSPECTUS FRANCO OP AANVRAAG.
­> U litf^rS U Ë W S oen Haag. Tel. 71205
DAMES­ EN HEERENKAPPER ­ HAARWERKEN,
DANS­INST. v. d. ZANDEN
Schiedamschesingel 49­50
Rotterdam Telef. 13565
Hel adres voor goed dansonderwijs,
zoowel voor
binnen als builen de stad
VRAAGT PROSPECTUS
MILLE COLONNES
AMSTERDAM
CABARET
VARIÉTÉ
DANCING
RIKA HOPPER THEATER
(Dir. JACQUES VAN HOVEN)
PLANTAGE MIDDENLAAN ­ AMSTERDAM
lederen avond 8.15 uur en lederen Zondagmiddag
EM. TAUSIG'S
WIENER REVUE
DAS LEBENDE MAGAZIN
Eln Reigen van Schönheit, Liebe. Humor und
Leidenschaft.
Baroness Marietta von Scotti.
Harry Forrester Neumeyer — de Duitsche
„Maurice Chevalier"
Helios en LongfieJd ­ het schitterende
danspaar.
Maud Hansen — de geestige soubrette.
„Jimmy" ­ de levende summibal.
Helene Tippel — Ballettmeisterin.
Katj? Lau ­ Schklovsky ­ Prima Ballerina.
^Étea von Lorringen, Fred. Kapkamp. Max
Brandt en de „Magazin Girls", e. a.
Den I6den September Nieuw Programmal
GROOT SUCCES I
De groote Lachrevue ivue I
TOT ITIOND
Cabaret ­ Dancing
Ingang Nieuwbouw Scala
Gedempte Gracht 24
Telefoon 17917
DEN HAAG
DE MEEST­LUXIEUSE
DANCING
Restaurant a la carte
Daaelijka geopend van 8—12'lj mr
Zaterdags van 8—ll/2 nor
VRIJ ENTREE
DIRECTIE: A. DE ZWAAN
Concert­ en Theater­Bureau B H IBELINRC
luthersche Burgwal 10. Den Haas Tefef. 14m
Verkrijgbaar in potten v. 1 KG.
—■' '■ ■ te » en toezending van f 3.—
T. LEVISSON, Zeepfabriek, s Gravenhage. Post Giro No. 63197
Het is afdoende bewezen, dat de jeugd
der huid afhansrt van den toestand vin de
vet­ en zweetkliertjes, welke onder de huid
liggen te diep voor gewone crèmes en
schoonheidsmiddelen om ze te bereiken.
Nu komt een opzienbarende nieuwe
schoonheidsbehandeling, welke deze Miertjes
van geneeskrachtige zuurstof voorziet,
en zoodoende de verwelkte en leveolooze
huid den frtsschen blos der jeugd teruggeeft.
De oude huid
wordt weer
jong!
Rado*h°J£? W ^° rd ­ D ° iet UnKer verst °P l door ««"es en zalfjes
ttXt&E3Z£.** een " e k " ^ uitgedroogd"Jffl
Alles wat U te doen hebt, is een weinig Radox in Uw waschwater te
v^, !n D ­ , De , r ,f su,taten ?Ü" verrassend: een zuiver, je^d% geW vrt
van alle leehjke ontsieringen ^ ^ S*«» vrn
Radox T.rwfJrfertookRi»p.U. Voeg een theelepel Radox in een koo re
filtreerde zure melk, en pa, dit middel eiken dag toe. Kt mengel fa
de huid verfnsschen en de rimpels verwijderen. mengsel zal
Radox wordt aanbevolen voor:
Puistjes
Vetwormpjes
Rimpels
Vette huid
LEEST WAT ANDEREN ZEGGEN:
Uitgezette poriën Lichaamsgeuren
Droge huid Nagel­ en hand­
Haar­behandehng behandeling
Overmatig transpireeren Gewichtsvermindenng
t'k'JuÜd'ZZZt. 1 Ü?*r ** f" «>°p>'s, *» o/schoon
Import.: Rowntree Handelsmij, Keizersgr. ia4( Amsterdam.
K­ ' ,­■ :k ­ ^„.:­ïyKïl &■>
­ ­ . ­,
De groote, bruine Amerikaan
wacht rustig in de zongeblakerde
Dusseldorfschestraat in
Berlijn­Willemsdorf!
Plotseling komt uit een der
huizen een gracieus meisje,
in een rood zijden kleedje met
witte stippen.
De kleine hoed, vermag niet
de bekoorlijkheid van het Ueve
gelaat te verbergen, noch den
smallen, wereldberoemden neus
en de heerlijke frissche teint.
Het sierlijke dametje, bekijkt
den grooten, bruinen Amerikaan
van alle kanten, terwijl
de grijsblauwe oogen, overschaduwd
door lange wimpers,
gelukkig glanzen bij de aanschouwing
van zijn sierlijk gevormde
gestalte!
Maar de groote, bruine Amerikaan
blijft onbewogen, want
het is geen man, doch een
auto, die zich niet kan bewegen,
voordat de kleine het
contact ingesteld heeft en met
haar lieftallig voetje het gaspedaal
indrukt. Daar gaat de
kolos en vreet met waren wellust
het grauwe „stratenhnt"!
Terwijl de motor zachtjes
zoemt, slaat haar hart geen
seconde sneller dan even te
voren!
Als de ontbloote arm niet
energiek het stuur behandelde,
teneinde fraai de bochten te
nemen, zou men kunnen
meenen, dat de groote wagen
zonder passagier, automatisch
bestuurd werd Zoo stil tn
bewegingloos zit Lilian op de
chauffeursplaats, als een
wassenbeeld!
Haar blik bemerkt een aanplakbiljet
aan een der kleine
bioscooptheaters, waarop zij
zelf staat afgebeeld!
„Nog altijd", denkt ze, „vertoonen
de kleine kino's mijn
oude films, films slechts
één jaar oud en toch reeds uit
den tijd .... .'ik weet dat dadelijk,
omdat ik daar nog op voorkom
met mijn wild krullend
haar, dat door mij nu niet meer
gedragen wordt.
Naar men zegt, maakt de
„pagekop", mijn gezicht nog
smaller; het is echter voor mij
niet goed, zoo teer te zijn en
92 pond te wegen! Ik moet het
tot 100 pond brengen, zegt de
dokter, in wiens kliniek ik
iederen dag, een maand lang,
heete luchtbaden moest gebruiken,
omdat ik steeds weer
opnieuw een koude opdeed,
wanneer ik op den koelen
cementvloer gelegen had, voor
de opname onder de automo­
LILIAN, IN HET DAGELIJKSCH LEVEN

iel, waarvan het achterwiel tot
op 2 millimeter van mijn hals
moest rijden!
Ik weet wel, dat de menschen
inwendig denken: wat gemakkelijk
heeft dat aardige kind
het toch, er altijd maar goed
uitzien en vroolijk zijn!
Ach, ze hebben er geen idéé
van, hoe vermoeiend en zenuwslopend
het is, wekenlang,
iederen morgen, als anderen,
die ook werk verrichten, nog
slapen, voor den spiegel te
moeten zitten om zich voor de
opnamen te schminken!
Onbarmhartig herinnert de
claxon van mijn auto mij aan
mijn plicht.... mijn arbeid in
de studio, waar ik tot den
avond,'in stof en lawaai, door
regisseur en operateur gedrild
wordt als een recruut
door een onderofficier, terwijl
het verblindend helle licht deilampen,
mijn oogen en mijn
huid bederft! Wanneer ik dan
's avonds thuis kom, ben ik zoo
afgemat, dat alles mij te veel
is en ik niets liever wil, dan
rustig in het donker liggen!
In zoo'n periode, zie ik
wekenlang geen bioscoop, geen
theater, geen menschen, alleen
maar het personeel in het
atelier, zoodat menigmaal, —
al zal niemand het willen gelooven,
alle opgekropte zenuwen,
in de muziek tot uitbarsting
komen en ik mijn vleugel
bewerk op een wijze, dat de
vazen naar beneden tuimelen.
Maar alles zinkt in het niet,
bij het meegemaakte in mijn
eerste film, toen de directeur,
welke mij van de Schwarz-
LILIAN HET MOOIE BLONDJE
^MH
revue in Weenen weghaalde, na mijl en kwam haar reeds de
mij dadelijk meenam naar het frissche voorjaarslucht tege­
hooge Noorden.
moet.
Hij moest een ijslandschap Deze milde lucht en dit
hebben, doch nergens was jonge groen, bedenkt zij, is de
sneeuw of ijs te bekennen; eenige herinnering aan mijn
daarom voeren wij met een geboorteplaats, een stille voor­
schip steeds verder en verder stad van Londen. Wat weet ik
tot het uiterste puntje van nog van mijn kinderjaren ? Dat
IJsland I Ik moest daar, met ik, zes jaar oud met mijn
mijn partner, terwijl mijn vader, ouders naar Berlijn kwam, zon­
Otto Gebühr in zee verdronk, der één woord Duitsch te
zoolang op een ijsschots ge­ kennen, zoodat mijn medeknield
liggen, dat ik aan het scholiertjes steeds den spot met
ijs en mijn kleeren aan mijn mij dreven. Dan opnieuw be­
lichaam vastgevroren waren". spotting, als ik te kennen gaf
Onderwijl Lilian's herinne­ danseres te willen worden en
ringen de revue passeerden, stilletjes danslessen nam bij
verslond de bruine auto mijl Mary Zimmermanni
Mijn moeder nam mij steeds
in bescherming, ook in de
jaren, dat ik als „kleine ster"
in Weenen, Budapest, München
en Frankfort in revues danste!
Wat managers voor andere
„sterren" zoo vaak als reclame
ineenzetten, gebeurde mij als
beginnelinge, in Budapest werkelijk
! toen een dol verliefde
Pool mij met een revolver
dwong, me op staanden
voet met hem te verloven.
Onaangenaam was ook de
situatie toen een bende oproerigen,
juist op 't oogenblik, dat
ik daar een bezoek bracht, het
laboratorium van een uitvinder
in de lucht wilde laten vliegen,
welke aanslag de politie nog
tijdig wist te voorkomen.
Thans zou zoo iets een schitterende
propaganda wezen.
Maar momenteel beleef ik dergelijke
romantische avonturen
niet meer, omdat ik altijd aan
het werk en 's avonds te vermoeid
ben I
Slechts de ontelbare brieven
van zuid-amerikaansche farmers,
waarvan er een mij een
schitterende slangenhuid zond
of van den man uit het Vreemdelingenlegioen,
zijn een overblijfsel
van de romantiek, die
de „ster" omzweeft!
Ik werd bepaald als „ster"
geboren, want reeds als zestienjarige
danseres, nog voor mijn
eerste duitsche film verscheen,
verwierf ik in Heringsdorf een
eersten prijs en verscheen
mijn beeltenis in de Berliner
Illustrierte.
Toch doet het mij geen genoegen
van iedereen tehooren:
dat ik er zoo lief uitzie! Veel
aangenamer zou ik het vinden,
indien men zeide: zii is een
groot tooneelspeelster!
Ik weet echter, dat ik dit
nog niet ben! Naar ik hoop,
zal men zulks ook spoedig van
mij kunnen zeggen, daar ik,
Lilian Harvey, een en twintig
jaar oud, een belangrijk contract
met het grootste filmconcern
heb ....!
De auto reed de oprijlaan
van het huis in Wannsee op;
de remmen werkten en de
vrienden en collega's snelden
1 toe om haar te begroeten I
KABE.

PAUL WEGENER ALS RAMPER
De Ufa te Amsterdam brengt
een nieuw fümwerk in ons
land, waarin de bekende acteur
Paul Wegener de titelrol vervult.
De inhoud is als volgt.
Twee aviateurs willen over
de noordpool vliegen. Van de
uiterste grenzen der menschelijke
beschaving at worden zij
nog gesignaleerd, dan hoort
men echter niets meer van hen.
Na verloop van tijd. worden
zij als verloren beschouwd.
In het noorden van Groenland
zijn de vliegers Ramper en
Ipling geland. Het vliegtuig is
verwoest, ingevroren. Gelukkig
hebben zij een proviandstation
van een vroegere expeditie ontdekt,
daaruit leven zij. De hoop
i op redding is reeds lang opgegeven.
Zij leven, slapen, verdierlijken
...
Jaren zijn voorbijgegaan. Ipling
is gestorven, doch Ramper
is één geworden met de ijsberen,
hij vreet en brult met
hen ...
Lang, lang daarna legt een
walvischvaarder in de omgeving
aan. Men vangt een zonderling
dier, — een schuw, wild beest,
dat men meeneemt en waarover
men zich gedurende de
terugreis voortdurend het hoofd
breekt, omdat het er vaak zoo
menschelijk uitziet.
REMBPANDT-
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT STEEDS
DE BESTE
PROGRAMMA'S
Men weet niet, wat men met
het beest moet aanvangen en
verkoopt het ten laatste aan een
kermisreiziger, die het voor het
publiek zal tentoonstellen.
Dit yreeselijke wezen is Ramper,
die door niemand meer
herkend wordt en zelf alle menschelijk
begrip heeft verloren in
zijn verwildering. Slechts één
mensch duldt hij naast zich:
Zizi, het jonge, blonde zusje
van den kermisreiziger. Op zijn
dierlijke, primitieve manier
heeft hij dit meisje lief. Zij
mag alles met hem doen, maar
wee de anderen! — Wee dengenen,
die Zizi niet goed behandelen!
— Muren en tralies gaan
aan stukken als het diermensch
Zizi eens ter hulp snelt I
Zizi is verliefd op een jongen
artist.
Op zekeren dag ontdekt een
beroemde dokter, Barbazin, het
diermensch. Voor hem staat het
oogenblikkelijk vast, dat men
hier met een mensch te doen
heeft. Hij neemt hem mede naar
zijn sanatorium, behandelt hem
en tracht hem te genezen ...
Het gelukt.
Ramper ontwaakt uit den
doffen waanzin, waarin de eenzaamheid
hem dompelde. Ramper,
die vijftien jaar geleden
naar de noordpool wilde vliegen,
staat weer als een normaal
mensch tegenover de
wereld.
IN HET EEUWIGE IJS
RAMPER EN ZIZI MET DEN CIRCUSDIRECTEUR
Doch hier begint zijn ware
tragedie. Ramper kan zich niet
meer bij de men6chen aanpassen.
Ramper staat schuw tegenover
dit leven en wordt een
in zichzelf gekeerd man. Een
laatste hoop houdt hem staande:
misschien kan de kleine, blonde
Zizi hem helpen? — Ook deze
hoop wordt niet verwezenlijkt,
als hij bemerkt, dat zij een ander
lief heeft, dat zij zich
weliswaar voor hem wil opoffe­
ren, maar dat haar hart een
ander toebehoort.
Dan maakt Ramper de balans
van zijn leven op. Hij helpt
Zizi bij haar trouwplannen —
hij verlaat gelukkige menschen
— zelf gaat hij weer naar het
Noorden, naar het ijs en de eenzaamheid.
Met denzelfden walvischvaarder,
die hem in de wereld
terugbracht, keert hij terug,
een eenzame arbeider onder de
anderen.
COR RUYS EN SIEN DE LA MAR-KLOPPER
—
$&VïïM.PZhV5
Cor Ruys bespeelt met zijn gezelschap
Het Nederlandsch Indisch Tooneel" het
amsterdamsche Grand-Theater. Als openingsstuk
had hij „Het systeem Azais , een
vroolijk spel van magere en vette jaren, in
drie bedrijven, naar het fransch van
Georges Berr en Louis Verneuil, gekozen.
Cor Ruys vervult zelf de hoofdrol van
Baron Wurtz. Deze baron interesseert zich
voor alle mogeüjke zaken, steekt overal
eeld in en verliest daardoor meerdere miluoenen.
Dit maakt voor hem echter weinig
uit, daar hij een vermogen van 60 mülioen
bezit. r .
Hij heeft voortdurend zakenconterenties,
maar weet toch nog tiid te vinden zijn
echtgenoot e (Sien de la Mar—Klopper) te
bedriegen. . .
De tweede belangrijke figuur in dit stuk
is Felix Bomeret (Nico de Jong). Deze
bekwame acteur bleek een waardig tegenspeler
van Cor Ruys te zijn. Hij maakte
van den armen piano-onderwijzer, die vijten-dertig
jaar lang door pech achtervolgd
wordt, doch plotseling dooT de leer Azais
even zooveel jaren slechts kan boffen, een
prachtig type. ....
Het stuk zelf heeft wemig om het lyt.
Cor Ruys en Nico de Jong, spelen het
echter zóó, dat het beslist een gang naar
het Grand Theater waard is. De lach
davert aanhoudend door de zaal.
Corry Roozendaal, Pierre Myin en Tan
C de Vos Jr., spelen de bijrollen aller­
aardigst Het geheel schenkt den toeschouwers
een avond van vroolijk kunstgenot.
SCÈNE UIT DE DERDE ACTE. V.L.N.R.: MYIN, RUYS, ROOZENDAAL, DE JONG
SIEN DE LA MAR-KLOPPER, COR RUYS, LOUIS BOREL
NICO DE JONG EN TILLY DE JONG
COR RUYS ALS BARON WURTZ
20 DANSLESSEN i5
2 Thé eh Sowées
dajtsaides wJxgreften
Dcmsuv&itiMt-
EDI)ƒ RAY
WESTEINDE ia TEL32-47Q
AM5TBJC*M

M'n nee} Janssen
vertelde me van de huwelijks
plannen van z'n dochter.
Je zegt, dat die Jorisseneen
mispunt is, vroeg ik, en je
wilt hem toch met je dochter
laten trouwen ?
Juist daarom. Je kent m'n
vrouw, je nicht! Nou die krijgt
ie als schoonmoeder. En dat
gun ik hem.
Gek hè?
Onze nieuwe kostganger is
philatelist' zei juffrouw van
Kalker.
Werkelijk waar ? Eerlijk gezegd
ik had hem voor een duitscher
gehouwen, antwoordde juffrouw
Smit.
't Geld waard.
Die andere kaartlegster is
véél duurder.
't Kan zijn. Maar ze voorspelt
je nooit 'n ongeluk!
Op school.
.Wie van jului weet me iets
van Napoleon te vertellen ?
De klasse zwijgt.
Kom nou, is dr niet een, die
me iets van hem vertellen kan ?
Keesje steekt z'n vinger op.
Zoo Kees, wat weet jij van
den grooten keizer...
As dat ie dood is, meester!
Het auto­ongeluk.
Vreeselijk, ziet die auto er
uit. Dat moet een schok ge
weest zijn. Ongelukken ?
D'r zat niemand in, alleen
de chauffeur.
Heeft hij niks gehad ?
Ja. Een bekeuring.
Op zee verdwaald.
De „steward' op de boot
tegen een oude dame, die haar
hut niet kan terugvinden: Wat
was het nummer van uw hut ?
De verdwaalde dame: Wer
kelijk, ik kan me het nummer
niet meer herinneren. Maar, ik
weet, steward, dat mijn hut,
voor dat we de haven uitgingen,
vlak tegenover den vuurtoren
was!
Wat zij ervan dacht.
Kleine Truusje zat op
grootpa's schoot en vroeg:
Opa, waarom groeit er geen
haar op uw hoofd ?
Opa vroeg terug:
Waarom groeit er geen gras
op een drukke straat ?
Omdat het niet door de
steenen kan komen, antwoordde
Truusje, die maar niet begrijpen
kon, waarom oma daarover zoo
hartelijk moest lachen en opa
zoo sip keek.
WMlf.OrtS 5PORTHOEKJE.
Voetbal en Kapitaal.
1 lit de kwartaalstaat van het Bureauvoor
*­* Statistiek der Gemeente Amsterdam,
zoo lezen we in de Sportkroniek, blijkt.
Jat in het tweede kwartaal 1928 tengevolge
van het Olympisch voetbaltournooi een
ton, zegge en schrijve f 100.000 meer aan
vermakelijkheidsbelasting is opgebracht,
dan in hetzelfde tijdvak van 1927. Als men
dan rekent, dat het tweede deel der Olympische
spelen ook nog wel een tonnetje
in het laadje zal brengen, dan meenen
wij, dat B. en W. van hun besluit, het
N. O. C. de behulpzame hand te bieden,
geen spijt behoeft te hebben. Natuurlijk
zijn de inkomsten indirect nog veel meer
gestegen, want de duizenden bezoekers
hebben natuurlijk ook gebruik gemaakt
van theaters en bioscopen enz. De inkomsten
van de bioscopen waren gedaald,
zeker tengevolge van het feit, dat de
meest belangrijke wedstrijden in de avonduren
werden gespeeld.
Het totaal bedrag aan vermakelijkheidsbelasting
in het 2e kwartaall928bedroeg
f 504191 tegen f 405043 in het vorige jaar
(zelfde tijdvak). Gezien deze cijfers begrijpen
wij met de Amsterdamsche correspondent
van de Sportkroniek niet, dat
B. en W. nu bezwaar maken tegen de
uitgave van een paar mille ten behoeve
van het onderhoud van de athletiekbaan
op het Olympiadeplein en tegen de verstrekking
van een kapitaaltje voor het
behoud van het zwemstadion.
Engeland en het amateurisme.
Wij laten niet los en blijven het eigenaardige
optreden van het bestuur van den
Engelschen Voetbalbond in het licht stellen,
waarin het behoort te worden gezien.
Wij meldden reeds meermalen, dat in
hetzelfde Engeland, dat wegens de amateur
quaestic niet wenschte deel te nemen
aan de Olympische Spelen, toch ook
something rotten was, dat zelfs een 400­tal
amateur voetballers door 't bondsbestuur
moesten worden geschorst, wegens overtreding
van de amateur­bepalingen. Het
verkapt professionalisme bleek in Enge­
land al even welig te tieren, als in e!'ander
land.
Maar ziet, de Olympische Spelen zijn
achter den rug, Engeland heeft zich niet
geblameerd door nederlagen tegen Uruguay
en Argentinië en... de geschorste
amateurs krijgen officieel den opdracht
revisie te vragen van hun schorsing en
zullen dan weder als amateur in de gelederen
van den Engelschen Voetbalbond
worden opgenomen. Wat een comediel
Hoe is het mogelijk, dat menschen met
gezond verstand nog gelooven, dat «dj
op het continent, dat alles maar slikken.
Die schorsing was een goedkoope straf,
er wordt in den zomer immers toch niet
piLMmTnnii^iA.wh
Theo K. te Tilburg. Fritz Kampers is den 14—7 te München geboren.
Was acteur aan het Deutsche Theater te Berlijn. Speelde onder
regie van Wendthausen. Eichuerg, Wiene en Franz Osten. Zijn adres
is : Berlijn, Waitzstrasse 22.
/. B. te Den Haag. De filmregisseur Franz Hofer behoort niet tot
o i' S, £7 Cr \ ' S te ^aarbrücken geboren. Getrouwd met de actrice
Paula Klar. Zijn adres is: Berlijn—Friedenau, Beckerstrasse 20.
K. d. W. te Amsterdam. Van Baby Peggy hoort men de laatste
laren wem­ Zij is den 26­10 in Merced (Californië) geboren. Op driejarigen
let d speelde zij in een „hondefilm" mede. Haar eerste belangrijke
rol filmde zij bij de Century­Film­Corporation.
H. R. te Den Haag. Olav Fjord is gescheiden. Hij was getrouwd
met „von lana.
André N. te Rotterdam. De regisseur van „Variété" en „Moulin
Rouge is Ewald André Dupont. Hü is 25­12 in Zeitz geboren. Hij
werd door |oe May voor de film ontdekt. In April 1926 vertrok hij
uit Berl.m naar Hollywood. Thans is hij in Engeland, waar hij de
rolprent „Piccadilly vervaardigt.
A. J. te Roozendaal. Wij zijn geen informatie­bureau. Kunnen in
deze rubriek slechts tooneel­ en filmzaken behandelen.
Mej. D. te Delft. Lil Dagover haar ware naam is: Marta Maria
Lilitts^ Zi| is 30 Sept. te Madiven op |ava geboren. Op 17­jarigen
leeftnd trouwde zij met den acteur Daghover te Weimar. Sinds
eenige jaren is zij von hem gescheiden. Haar adres is: Berlijn­Westend
Arys­Allee 4.
H ' V ' °' ■i C »,Y?. n,0 A Wilt u den naam von L V as eersten of tweeden
man weten? W.lly Fritech is niet gehuwd; wat zouden dan al zijn
vriendinnetjes moeten beginnen? Het adres von Ernst Verebes is­
Berhm W., Pragerstrasse 13.
D. B. te Amsterdam. Het adres van Adolphe Menjou is: Paramountramous­Lasky
Studio, 5451. Marathon Street, Hollywood.
'n Engel.
De jonge Smit die pas getrouwd
was, ontmoette z'n oom,
gevoetbald. Grappig, dat die Engelsche
bestuurders uesiuuraers ons allen voor slaapmutsen
aanzien. Begrijpen die Engelsche heeren
die allang getrouwd
„;«♦ „:„, „ï „i »_ »„ „ __I._II­ ■ i i •
was en
m e t a l te nu nog niet, dat ze zich onsterfelijk be
lachelijk gemaakt hebben en nog maken.
Maar nul De voetbalwedstrijden zijn
van het Olympisch programma afgevoerd,
(Amerika heeft ze ook niet nooaig, dollars
genoeg). In 1930 komen er wereldkampioenschappen,
georganiseerd door
de F.I.F.A. voor in de plaats. Daar zullen
ook de profs mogen uitkomen. Zal Engeland
nu, na 8 a 10 jaar daarvoor inschrijven?
Wel neen, waarom heeft Engeland
dan nu reeds bij voorbaat voor het lidmaatschap
van de F.I.F.A. bedankt ?
Mijne heeren van den Engelschen Voetbalbond,
wij hebben U allang in de gaten,
maar denkt er om, après nous Ie deluge I
gelukkig.
En, vroeg de oom aan den
neef, hoe bevalt de huwelijksche
staat ?
Prachtig, oom, was het antwoord,
m'n vrouw is een engel.
Jij bent toch maar 'n bofferd,
was het weerwoord, de mijne
is nog altijd in het leven.
't Arme beest.
Nummers!
Morgen zijn we vijf en twintig
jaar getrouwd, zei de boerin
Gedurende dit seizoen zal in Engeland , tegen • , d'r , man. Zullen we een
bij sommige league wedstrijden een proef Kip slachten.
worden genomen met genummerde spe­
Iers. De professional die en die, verandert
Qe hoer­ W­inrnm ? 't Tc '.
. , * W a a r 0 m daninnummerzooveel.DeheerKingscott,
een der Engelsche leiders, verwacht van
dezen proef veel heil. 't Ligt stellig aan
ons, maar wij zien er niets in. Wij zouden
ons alleen verplaatst denken bij een match
tusschen twee elftallen tuchthuisboeven.
Enfin, 't is weer eens wat nieuws. Misschien
trekt 't wat meer publiek en dan
is de proef natuurlijk geslaagd, 't Gaat
immers toch om de dubbeltjes?
JAN VAN ZANT.
l l s l
■
beest z'n schuld toch niet ge­
weest !
Verstrooid.
De professor ging naar huis
's avonds.
Vlak bij z'n woning kwam
een man naar hem toe en vroeg:
M'nheertje geef me 'n
kwartje ... 'n kwartje voor m'n
vrouw ?
Hoor eens beste man, de prijs
is niet hoog, maar ik kan 't
toch niet doen. Ik heb zelf al
een vrouw, zei de professor
verstrooid.
De bijbelles.
Wat weet jullui van Job ?
De klas zweeg.
Eindelijk stak Keesje z'n vinger
op.
Job, juffrouw werd erg geplaagd.
Eerst verloor die z'n
vee, toen verloor die al zijn
kinderen, en toen most ie heel
alleen naar de woestijn om d'r
met zijn vrouw te wonen ...
Toch ook waar.
Een man had twee zonen.
De oudste was een luiaard,
die 's­morgens nooit voor twaalf
uur opstond.
De ander was ijverig en vlug
in het uit de veeren komen.
Op een zekeren dag kwam
die jongste zoon thuis, vroolijk
en blij.
Kijk eens vader wat ik gevonden
heb.
Hij toonde hem een beurs
met geld.
De vader was blij en ging
naar boven naar den luien zoon
om dien een les te geven.
Kijk ereis luiaard, wat je
broer in den vroegen morgen
heeft gevonden. Als jij "ook
vroeg uit het bed was gekomen,
had je een kans gehad.
En als de man, die de beurs
verloren heeft, net zoo lang in
bed was gebleven als ik, dan
had m'n broer het geld nooit
gevonden I

Het bekende tooneelstuk
„Regen," dat met zooveel succes
hier werd opgevoerd door
't „Vereenigde Tooneel," onder
directie van Verkade en Verbeek
en „Het Hollandsen Tooneelgezelschap,'
directie Louis
de Vries, zullen wij ook eerstdaags
kunnen bewonderen als
film.
Zij wordt uitgebracht door
de N.V. United Artists Corporation
te Den Haag, met
de geliefde, talentvolle Gloria
Swanson in de rol van Sadie
Thompson.
Hieronder laten wij een korten
inhoud volgen.
Onder de passagiers van een
landverhuizersschip, bevinden
zich Alfred Atkinson, een zeer
dweepziek zendeling, met zijne
vrouw, dr. en mevrouw Mc
Phail en Sadie Thompson.
Allen, bestemd voor Apia, moeten
te Pago Pago overblijven,
daar deze plaats als quarantaine
station dienst doet, met het oog
op een pokkenepidemie. De
eenige logeergelegenheid is in
Joe Horn's handelsonderneming.
Een liefdesroman ontstaat
tusschen Sadie Thompson en
sergeant Fins O'Hara, een der
aldaar gest-ationneerde marinesoldaten,
aan wien zij voorgesteld
is door den hofmeester
van het landverhuizersschip.
Sadie en haar nieuw verworven
vriend, dansen op de muziek
van een gramofoon, welke
in haar kamer staat en storen
zich niet aan de vermaningen
en de boosheid van Atkinson.
Hij verwijt haar, dat zij van
Zweili, een ander district van
Honolulu, afkomstig is en als
Horn weigert, haar in den zwaren
tropischen regen buiten de
deur te zetten, zoekt hij den
gouverneur van de plaats op,
om dezen zijn beklag te doen.
Later wil Atkinson Sadie
dwingen, hem voor haar zieleheil
te laten zorgen en komt
zij er achter, dat hij haar toelating
te Apia heeft getracht te
beletten.
O'Hara, die het meisje wil
huwen, raadt haar aan naar
Sydney te gaan, waar hij zich
binnen een paar weken bij haar
zal voegen.
Haar geluksdroom spat uiteen,
door een brief van den
gouverneur, waarin haar bevolen
wordt, met de eerstvolgende
boot, welke naar San Francisco
gaat, te vertrekken. Terwijl zij
smeekt te mogen blijven, weet
Atkinson uit haar te krijgen,
dat zij bevreesd is in Fresco
te worden opgepakt. Hij staat
er echter op, dat zij terug gaat
en boete doet.
De
Jazz-Zanger,
's werelds grootste succes-
film met AL JOLSON komt
.. REGET-Ï
DE AANKOMST BIJ JOE HORN
MEVR. ATKINSON VERGEEFT SADIE
*1 MET GLORIA-SWANSON
ALS SADIE THOMPSON
In denzelfden tijd is O'Hara
opgesloten in de provoost, op
beschuldiging door Atkinson.
Sadie, alleen en verlaten, op
van zenuwen, zoekt hulp en
troost bij Atkinson en samen bidden
zij. Onder zijn invloed gaat
zij gelooven 'n godgevallig werk
te doen met naar San Francisco
terug te keeren en als O'Hara
haar verteld, dat hij een jonk
gehuurd heeft, die haar in stilte
naar de boot voor Sydney zal
brengen, weigert zij hardnekkig.
Mevrouw Atkinson, die overtuigd
is van dr. Mc Phaü's belangstelling
in den bekeeringsarbeid
van 'haar man, deelt
dezen mede, dat Atkinson, na
drie dagen bidden met Sadie,
tot 's nachts drie uur, telkens
zeer onrustig was en in zijn
slaap allerlei wartaal uitte. Dr.
Mc. Phail wisselt over dit gebeuren
van gedachten met den
handelaar Horn. Sadie, wacht
op Atkinson en als deze, van
een wandeling in den regen,
het huis in komt, vertelt zij
hem gejaagd, dat zij nog steeds
vrees heeft voor de boetedoening.
Atkinson verbaast haar
door zijn geheel veranderde
houding, als hij haar verzekerd,
dat het niet noodig is naar San
Francisco te gaan.
Vreezende hem te begrijpen,
gaat zij naar haar kamer.
Atkinson, na een hevigen
strijd met zijn gevoelens,
treedt ook haar kamer binnen
en sluit de deur achter zich af I
Den volgenden morgen komt
men tot de ontdekking, dat hij
zelfmoord gepleegd heeft, men
vindt zijn lijk op het strand.
Sadie, die onwetend is van
de tragedie, doet de groep personen
in Horn's woonkamer
verzameld om het levenlooze
lichaam, schrikken, door het laten
spelen van den gramofoon,
terwijl zij ze een tweede maal
verschrikt, als zij, met eenvroolijken
groet, opgemaakt en gepoeierd,
de kamer in komt. Dr.
Mc Phail deelt haar het gebeurde
mede. Mevrouw Atkinson,
die alles heeft begrepen,
geeft uiting aan haar medelijden
met haar man en het
meisje.
Sadie, geheel en al terneergeslagen
en onderworpen,
neemt afscheid van den dokter
en den handelaar en vertrekt.
t Bij het hek ontmoet zij
O'Hara, die haar bedeesd vertelt,
dat hij nog steeds bereid
is in Sydney met haar in 't
huwelijk te treden.
En zoo, zien wij, terwijl de
zon aan den gezichtseinder
langzaam ondergaat, deze twee
menschen, op zoo'n vreemde
wijze bij elkaar gekomen, in een
sloep koers zetten naar de haven,
waar de boot ligt, welke
hen naar Sydney zal brengen,
een nieuwe toekomst tegemoet!
De Wilton-Metro-Goldwyn te
Amsterdam, brengt een film in
ons land, die naar het beroemde,
ook in ons land met veel
succes vertoonde gelijknamige
blijspel, is bewerkt. De hoofdrollen
vervullen Marion Davies
en Conrad Nagel. De inhoud
is als volgt.
Ruim honderd jaar geleden,
begaf zich een jong dokter,
Valentine Brown geheeten, in
een klein engelsch provinciestadje,
naar een bloemenwinkel.
Hij wilde bloemen koopen voor
zijn schoone aangebedene Miss
Phoebe Throssel, die met haar
eenigszins oudere zuster Susan,
te zamen woonde. Reeds lang
had Phoebe, die smoorlijk op
den jongen dokter verliefd was,
gehoopt en verwacht, dat Valentine
haar vragen zou mevrouw
Brown te worden en haar zuster,
benevens haar beider huishoudster
Patty, mitsgaders al
de oude jongejuf f rouwen uit de
„Deftige straat" hadden die
hoop en verwachting gedeeld.
Vooral de drie oude vrijsters,
die de buren waren, — en natuurlijk
de hartsvriendinnen, —
der gezusters Throssel, de dames
Mary en Nancy Willoughby
en haar huisgenoote Miss
Turnbull.
Dien avond had Valentine de
schoone Phoebe gevraagd haar
naar een bal te mogen vergezellen
en 't zou zeker tot een
verklaring gekomen zijn, indien
een onvriendelijke onweersbui
niet ontijdig een spaak in de
wielen van de huwelijkskoets
gestoken had.
Valentine neemt van zijn
schoone afscheid met eenige
dier kussen, die, wreedaardiglijk
verraden door een niet langer
bescherming biedende parapluie,
in de oogen der strenge
buurdames slechts door officieel-verloofden
mogen worden
gewisseld en Phoebe ontvangt
een brief, waarin de dokter
haar zijn bezoek aankondigt,
wijl hij haar iets zeer belangrijks
mede te deelen heeft.
Wie ter wereld had dus kunnen
vermoeden, dat de mededeeling
iets anders behelsde,
dan de zoo lang en zoo vurig
verhoopte officieele declaratie;
doch den volgenden morgen
kwam dokter Brown vertellen,
dat hij dienst genomen had in
het engelsche leger, dat den
inval stuiten zou, waarmede Napoleon
het land bedreigde!
Geen wonder, dat de arme
Phoebe teleurgesteld en bedroefd
was. Geen wonder ook,
dat zij wegkwijnde en zichtbaar
ouder en onverschillig werd,
gedurende de vele jaren, dat
dokter Brown zijn vaderland
verdedigde en nu de dames
Throssel een dagschool moesten
beginnen om aan den onontbeerlijken
kost te komen.
Doch niets kwaads blijft op
den duur en Valentine Brown,
thans kapitein Brown geworden,
keerde, hoewel ouder en in den
krijg lichtelijk gewond, naar
het vredige stadje terug. Hij
was thans vast van plan de aanminnige
Phoebe onmiddellijk
ten huwelijk te vragen, — doch
toen hij haar weer zag, te midden
van haar sloofsche onderwijzeressentaak,
met haar bril
en haar neepjesmuts, eenigszins
verlept onder haar moedeloos
wachten, zonk hem de moed
in de krijgsmansschoenen en
wederom kwam er van het aanzoek
niets terecht.
Doch gelijk wij weten, —
liefde zoekt hst. „Ik zal hem
Indien U meent HET BESTE
gezien te hebben, dat er op
ülmgebied bestaat, dan heeft de
WILTON METRO GOLDWYN
altyd NOü BETERE FILMS
AAFA-
FILMS
veroveren
de wereld!
's laten zien, of ik werkelijk te
oud voor hem ben," sprak
Phoebe kordaat en, zich ontdoend
van haar oudmakende
kleeren en bril, geeft zij zich
uit _ voor haar eigen, doch
slechts in haar verbeelding bestaande
nicht, Miss Lizzy Throssel.
Kapitein Brown wordt op
staanden voet en tot over ooren
en neus op het jonge ding, dat
zoo op haar „tante" gelijkt, verliefd
en de arme Phoebe schreit
heete tranen over haar maar al
te goed gelukten streek!
Gelukkig maar, dat Brown,
juist als de zaak tragisch dreigt
xe worden, haar list doorziet en
tot de erkenning komt een wijze
les te hebben ontvangen en geleerd
heeft, dat een aardig
snuitje bij een vrouw 'niet alles
is, doch dat nobele eigenschappen
van gemoed en verstand
ook een woordje meespreken.
KAPITEIN " BROWN EN PHOEBE
(Conrad Nagel en Marion Davies)

KEN MAYNARD IN ACTIE
Kr zijn sommige momenten.
I in de füm, soms minuten,
soms slechts seconden durend,
dat het publiek met de meest
gespannen aandacht de gebeurtenissen
op het witte doek volgt.
Hoewel het natuurlijk zeer goed
weet, dat geen persoonlijk gevaar
aanwezig is, heeft de han
deling, een avontuur, een liefdesscène,
een gevecht of anderszins,
zoo geheel den persoon
in beslag genomen, dat iedere
zenuw reageert op datgene, wat
op de film plaats vindt.
Deze oogenblikken verschai
ten ons. ook al benemen ze
vaak den adem. een spanning,
welke steeds weer opnieuw
haar macht uitoefent!.
Men weet immers vooruit, dat
alles goed zal afloopen.
De „held" zegeviert „met
moeite en gevaar" aan het slot
der film immers toch ?
• ' Maar juist die „moeite" en
dat ..gevaar" zijn oorzaak van
den bijval en verafgoding der
filmsterren door de bezoekers.
In iederen volwassen sterveling
leeft een stukje ,,sprookjesland",
dat nog van uit zijn
jeugd, in een hoekje van zijn
innerlijk is overgebleven. En
helden heeft de groote massa
steeds bewonderd en vereerd.
„Helden van' het witte doek ?"
Klinkt het niet profaan? Neen.
want ook zij zijn „helden." helden
in hun vak, dat zij met
liefde en geestdrift uitoefenen.
Harry Piel en Douglas Fairbanks,
twee ideale filmacteurs
van jong en oud. beleven in
elke nieuwe rolprent gevaarlijke
punten, waarbij het om leven of
dood uaat.
Wel was het een tijdlang gewoonte,
dat de „lievelingen" van
het publiek, wier leven voor de
filmondernemingen groote materieele
waarde bezat, hun eigen
leven niet op het spel zetten,
doch bij de opnamen, de gevaarlijke
momenten door trucks vervingen
of door z.g. „doubles"
lieten uitvoeren, maar het publiek
bemerkte ook spoedig, dat
zijn „helden", ondanks al het
gevaar, hetwelk zij op de film
liepen, in werkelijkheid persoonlijk
niets riskeerden!
Thans evenwel, worden in de
meeste gevallen de sensationcele
voorvallen precies zóó uitgevoerd,
als het witte doek ze
laat zien!
UIT „THE UPLAND RIDER"
Toen Harry Piel in September
1921 in Eutritzsch bij Leipzig,
een moeilijke sensatie­opname
maakte, waarin hij een
tooneelspeler, welke vastgebon
den was aan een zestig meter
hoog en fabrieksschoorsteen,
door middel van een ballon
moest bevrijden, mislukte deze
opname en Piel werd zonder
gondel, met in de ballontouwen
verward geraakte armen, mee
de lucht ingevoerd! Slechts aan
zijn energie was het te danken,
dat hij er levend afkwam!
Zoo was Piel de eerste, die
zonder mand met een ballon
opsteeg en landde, zooals de
reglementen dit voorschrijven.
Ook Douglas Fairbanks leven
verkeerde in groot gevaar, toen
hij door middel van een ijzeren
kabel, die over een honderd
twintig meter diepen afgrond
gespannen was, van de eene
zijde naar de andere moest
loopen.
De kabel was echter aan het
eene einde, door een scherpen
rotskant, doorgesneden.
De operateur maakte Fairbanks
daarop schreeuwend opmerkzaam.
Deze had de tegen
woordigheid van geest, zich dadelijk
met zijn handen aan den
kabel vast te klemmen en toen
deze afknapte, sloeg hij wel
tegen de rotswanden aan, maar
wist zich toch, door langs den
draad naar boven te klimmen,
te redden!
Ten onrechte spotten velen
met de opnamen van sensatiefilms.
Xiet alleen behooren
persoonlijke moed, een sterk
lichaam, ijzeren zenuwen en
goede oogen tot de noodzakelijke
eigenschappen van een
tooneelspeler in sensatie­opnamen,
maar ook vlugheid en een
getraind, tot vlug besluiten en
handelen in staat zijnd denkvermogen,
dat de meeste andere
collega's niet in zulk een mate
bezitten. Voor dergelijk werk
moet men een „all­round"
sportman zijn!
Zooals wij reeds eerder in dit
artikel opmerkten, de tijd, dat dit
alles door trucks werd vervangen,
behoort reeds lang tot
het verleden. Het veelhoofdigc
monster, dat „publiek" heet,
stelt regisseurs en spelers van
de film, steeds hoogere eischen!
En wanneer de toeschouwers
de handeling op het witte doek
zien afdraaien en zij „gezellig"
zitten te huiveren en te griezelen,
zullen slechts weinigen zich
rekenschap geven, welke uitgaven
er gedaan moesten worden,
welke moeite en gevaren men
zich heeft moeten getroosten om
te geraken, tot een beeld, dat
het publiek weet te trekken en
te boeien! ENEM.
En hij nam de foto, scheur­ het weer en het kwam nader.
ONDER VERDENKING
de ze in tweeën en smeet de Met kloppend hart liep zij
stukken in den haard. „Nog naar het raam en zag, hoe een
meer herinneringen?"
man over de warande klom.
„Je bent onbillijk Jack; je
Zij onderdrukte een kreet, toen
Met een glimlach keek Hetty heb je wel over hem gesproken. weet heel goed, dat ik van geen
de indringer druipend de ka­
Nowland op, toen haar man de Hij was op hetzelfde kantoor enkelen man heb gehouden dan
mer binnenstapte en dreigend
kamer binnentrad.
als mijn broer Jim en daar zijn van jou en dat je me kunt
zijn hand ophield.
„O, Jack; wat ben ik blij, dat ouders buiten woonden, had hij wantrouwen, vind ik vreeselijk!"
„Stil, maak geen leven!' Hij
je er weer bent," zeide ze met kamers bij ons in de stad.' „Vergeef me, Hetty; zeg, dat
keek vlug om zich heen.
een zucht van verlichting. „Ik „O, nu herinner ik het mij — je mij vergeeft." Hij trok haar
„Lieve hemel — Hetty —
gevoelde me zoo eenzaam." je vriendje, waar je me van in zijn armen en zij lachte hem Jij — JÜ
„Arm kindje; ik vind het hebt verteld."
door haar tranen toe, toen zij
ellendig, dat ik je zooveel al­ Weer bloosde het jonge zijn berouw bemerkte. „Kom,
leen moet laten; maar je weet, vrouwtje. „O, kijk niet zoo boos, laat ons het gebeurde verge­
dat het niet anders kan." Jackl Je weet, hoe jong we ten," sprak hij. „Pak vlug je
Liefkoozend streelde hij haar toen waren — ik was pas ze­ doos in, dan kunnen we bijtijds
donker bruine lokken.
ventien — en we verbeeldden soupeeren; want ik moet van­
„Waar ben je nu mee ons, dat we van elkaar hielden; avond nog weg. Ik moet drin­
bezig ?" vroeg hij en wees naar we woonden in één huis en wagend
Bevan spreken, maar zal
de snuisterijen, pakjes brieven ren veel samen."
mijn best doen, tijdig terug te
en foto's, die over de tafel „En' wat is er van die
zijn."
lagen verspreid.
„schoonheid" geworden ?"
Vlug dekte Hetty de tafel
„Ze lachte verlegen en haastte Ze haalde haar schouders op.
en weldra zaten zij in prettige
zich, alles weer in de geopende „Ik weet het niet. Ik geloof niet
stemming aan het avondmaal.
doos, die voor haar stond, te veel goeds. Hij paste niet op,
leggen. „Ach, wat oude dingen, maakte schulden, deed verkeer­
Veel te spoedig was het tijd
die ik thuis in mijn kamer had de dingen op kantoor en ver­
voor Jack om op te staan en
staan; daar ik wist, dat jij niet dween. Nooit hoorden wij meer
zijn lief vrouwtje te moeten ver­
airtdii , uu»» ■"*■ ..­w­j J­J
laten.
van prullen hield, heb ik dat iets van hem
alles bijeengepakt voor wij „Waarom bewaar je dan het Nadat zij alles had afgewas­
trouwden."
portret van dien kerel?" schen en weggezet, ging Hetty
„En nu was je zeker je oude
„Ik zeide je toch, dat ik zijn naar boven. Naast de slaap­
schatten weer eens aan 't bekij­
bestaan totaal had vergeten 1" kamer was een aardige kamer
ken? Hé, wat vind ik daar?"
protesteerde zij verontwaardigd. met warande, die een mooi uit­
Hij nam een pakje met een lint „Maar het lag hier bij je! zicht op de omgeving bood.
er omheen in de hand. „Dat Zeg me, waarom je het be­ Daar was haar lievelingszitje.
lijkt wel mijn schrift; o­­oude waard heb."
„Lieve hemel, wat regent
brieven, die ik je zond!"
„Ach Jack, doe niet zoo hetl" zeide ze, toen ze het licht
Blozend nam zij hem het dwaas; ik heb er heusch geen opstak. „Het lijkt wel een wolk­
pakje af. „Ga heen; je behoeft enkele reden voor — misbreuk". er niet mee te spotten 1 Waarom schien —" en zij bekeek het Zij nam een boek en trachtte
zou ik ze niet bewaren, als ik portret aandachtig, „omdat — door lezen den tijd te korten.
dat graag wil ?'
hij zoo mooi is."
Daar verbrak een zwak geluid
Hij sloeg den arm om haar „Zoo; is hij dat? Dan spijt de stilte. Wat was dat? Zij
heen en kuste haar.
het me voor zijn "knap gezicht." luisterde aandachtig. Daar was
„Jij klein, romantisch vrouwtje!
Ga gerust je gang; zoolang
je geen minnebrieven van een PRIJSVRAAG
ander bewaart —"
iMZEHDiriG.r.
„Maar Jack, alsof ik dat ooit
zou doen! Ik zocht naar een
oude foto van mijn broer Tom;
ik zou die hier in de kamer
willen zetten."
„Kom; ik zal je eens helpen,"
sprak haar man. Hij nam uit
het hoopje op haar schoot een
klein portret. „Is dat het?"
Toen Hetty's blik op de foto
viel, bloosde zij opnieuw.
„Hemeltje lief, Maurice 1"
mompelde zij. „Daar had ik
heelemaal niet meer aan ge­
Wie maó
dacht."
mee naar
Nowland fronste zijn voorhoofd,
toen hij de. verandering
Berlijn?
op haar gezicht waarnam. Hij Alle lezeressen en
ren en vier dames,
bekeek het portret aandachtig lezershebben het recht
uit welk dubbel viertal
en zag het beeld van een knap­ om te bepalen wie het
de redactie na overleg
pen jongen man met blauwe meest photogenique is
met autoriteiten op
oogen en kort geknipt krullend en daardoor kans heeft
film­ en tooneelgebied
haar. Het was met de hand op een gratis reisje
haar keuze definitief
naar Berlijn.
zal bepalen.
gekleurd en onderaan stond:
Wij zullen achter­
Bewaart de no's dus
„voor eeuwig de jouwe".
eenvolgens de foto's
goed. Al diegenen, die
„Wie is dat?" vroeg hij.
plaatsen, welke ons
Gewoon
de personen aanwij­
„Maurice Farold, een jongen, geschikt lijken om in foto's, die de redactie zen, welke de uitver­
dien ik vroeger gekend heb." eerste instantie te goedkeurt, hebt ge het korenen definitief wor­
„Ik meen dien naam meer te worden beoordeeld. recht om de keuze te den, krijgen een aar­
hebben gehoord."
Na plaatsing van alle bepalen van vier heedige verrassing.
„Natuurlijk," zei Hetty, „Ik
! "
Verschrikt keek Hetty den
man aan; hij trok den hoed
van zijn hoofd en het licht viel
op zijn gezicht.
„Maurice,' stamelde zij,
bleek van schrik. Goeie God'"
„Ja, ik ben het; sluit vlug
de gordijnen; later zal ik je
alles vertellen".
„Waarom ben jij hier gekomen?"
vroeg Hetty. „Wat beteekent
dat?"
„Ik was wanhopig en zocht
een schuilplaats; ik zag hier
licht en meende, dat de kamer
leeg was en het open venster
lokte me —*.
„Maar voor wie verberg je
je dan ?"
Hij trok zijn overjas uit en
gooide ze over een stoel.
„Het doet er niet toe," sprak
hij. „Ik heb het getroffen, dat
ik juist hier terecht kwam; jij
zult me toch wel helpen,
Hetty — ?"
„Neen, neen", riep ze, „'t is
onmogelijk. Waarom kwam je
juist naar mij ?"
Hij lachte zorgeloos. „Ik had
niet kunnen denken, dat ik
recht in de handen van mijn
oude liefde zou vallen! Wonen
je ouders hier ?"
„Neen, ik ben getrouwd.
Hier woon ik met mijn man;
hij is thans uit en ik waarschuw
je, dat je weg zult gaan, voordat
hij je hier aantreft. Hij zal
vóór 10 uur thuis zijn en het
zou verschrikkelijk voor ons
beiden zijn, als hij je hier vond.
Hij is inspecteur van politie!"
„Lieve hemel", zuchtte Farold;
„het kon niet erger, de
politie zit me op de hielen —
luister — ik geloof, dat ze mij
zoeken — ik hoor ze beneden in
den tuin. Maar ze zullen toch
wel begrijpen, dat ik niet hier
zal zijn. Kom, help me; laat ik
mij vermommen en als een geheel
andere man uit dit huis
gaan! Vlug, voordat je man
komt. Eerst zal ik mij scheren.'
Wanhopig van angst gaf
Hetty aan zijn verzoek gevolg
en hij duwde haar voor zich
uit naar de aangrenzende slaapkamer,
waar zij hem het verlangde
scheergereedschap gaf.
„Nu nog een hoed en een
jas", zei Farold met een har
den lach; „haast je, voordat je
dierbare echtgenoot thuis komt;
ik laat mijn oude plunje voor
hem achter".
Daar zij inzag, dat iedere

tegenstand nutteloos was, liep
het ongelukkige vrouwtje naar
de gang en haalde een hoed
en een blauwe winterjas van
den kapstok.
„Hier, pak aan", snikte zij,
„en ga nu heen, ga dadelijk
heen!"
„In orde", sprak hij. „Huil
nu niet langer, maar ga mee
naar beneden en laat mij uit.
Als iemand het ziet, zal men
denken, dat ik een gewone bezoeker
ben. Het zal die honden
van het spoor brengen —"
„Ja, ja,' stemde zij gewillig
toe en ging hem voor. Haar
eenig verlangen was, den man
uit het huis te hebben, vóórdat
Jack terug zou komen. Maar
bovenaan de trap bleef zij staan.
Wat hoorde zij daar ? Een sleutel
werd in het slot van de
straatdeur gestoken. Het volgende
oogenblik hoorde zij de
stem van haar man: Heel
goed, Massy — wacht maar
even, terwijl ik het onderzoek
— ik wil mevrcuw niet noodeloos
ongerust maken."
„'t Is Jack!" snakre Hetty
en hield haar hand aan den
haar een dikke, grijze want
zien, bekeek deze nog eens aandachtig
en stak ze in zijn zak.
„Vertel me eens — wanneer
heb je het venster hier gesloten
?"
„Dadelijk nadat jij weg bent
gegaan; ja, natuurlijk — ik her
inner het mij heel goed, want
het regende zoo en toen heb ik
alle ramen gesloten."
„Dan is het niet mogelijk,
dat hier iemand is binnengekomen".
„Neen — neen, niet mogelijk!"
„En ben je hiel* al dien tijd
geweest ?"
Ze knikte en verwonderde
zich, dat hij het wilde kloppen
van haar hart niet hoorde.
„Hm", mompelde hij; „dan
­zou je stellig hebben gezien,
wanneer iemand had getracht
binnen te komen. Wacht 1'
Hij kreeg een plotselinge ingeving,
stapte op de warande.
niet zoo! Het is veel te ernstig!
Weet je wel, wat dat beteekent,
die tweede handschoen hier in
de kamer ?"
toon; „'t schijnt, dat hij reeds
alles weet.'
Met een kreet van wanhoop
keerde Hetty zich van hem af
„Het beteekent, dat de man en wendde zich tot haar man.
hier in de kamer moet zijn „Jack, wyjes niet onrechtvaar­
geweest! Hetty, begrijp je me?" dig; geloof me toch; je kunt
Het vreeselijke lachen hield niet — je kunt niet —" Zij
plotseling op.
strekte de armen naar hem uit.
„Dan moet de schurk nog
hier te vinden zijn!"
„Als je zoo smeekt voor de
vrijheid van je minnaar, zal ik
Hij nam een revolver en je verdere moeite sparen. Om­
knikte zijn vrouw toe, om haar dat je mijn vrouw bent. Ik ben
gerust te stellen. Maar Hetty dwaas — krankzinnig, maar
zag nóch hem, nóch het wapen. omdat je mijn vrouw bent, kan
Vol angst keek zij naar het ik je minnaar niet aan het ge­
gordijn, waarachter Farold verrecht overleveren—begrijp je?'
borgen was. Haar man volgde Hij ging naar het balcon.
haar blik en het volgend „Ben je daar Massy? Ik denk,
oogenblik had hij het gordijn dat de schurk ons is ont­
opzijde geschoven. „Ha, daar glipt. Ga maar naar de stad
hebben wij hem. Hetty , ga terug. Goeden nacht!'
naar beneden en laat Massy Nowland keerde naar de ka­
binnen. Kom eens hier ventje; mer terug.
je kunt me niets doen —" „Doe dadelijk die jas uit en
Opeens hield hij op, met zet dien hoed af," sprak hij tot
stomheid geslagen! Hij had den Farold. Terwille van deze vrouw,
„Het zou kunnen, dat hij man herkend ? Dat gezicht! Dat onttrek ik mij aan mijn plicht
hier opgeklommen was en zich gezicht was hetzelfde van den en schenk ik je de vrijheid;
ergens verstopt hield".
vroegeren geliefde van zijn maar laat ik je nooit meer op
Jack leunde over het bal­ vrouw!
mijn pad ontmoeten.'
con. „Hallo, Massy, ben je „Lieve hemel; jij wist het. Na van kleeren verwisseld te
deurknop voor steun. „Lieve daar ? Mijn vrouw is den ge­ Hetty!"
hebben, sloop Maurice naar de
hemel, wat moet ik beginnen ?'' heelen avond thuis geweest en
De ongelukkige vrouw boog deur; hij hoorde slechts Hetty's
„Wel verduiveld!" gromde zegt, dat het onmogelijk is, dat
toestemmend het hoofd. hartbrekende snikken. Toen hij
Maurice; „zeg me gauw, waar iemand ongemerkt zou zijn bin­
„En twee uur geleden, be­ even omkeek, werd hij getrof­
ik mij kan verbergen. Ah, ik zie nengekomen. Ik zal nog eens
weerde je, dat je niets van hem fen door wat hij zag: haar ge­
't al, daar, achter de gordijnen. goed rondkijken; houd in elk
afwist en nu — al dien tijd —" bogen hoofdje, haar uitge­
Stop al die dingen weg en zet geval je mannetjes gereed.'
„Neen, Jack, neen!"schreide strekte armen, heel haar droe­
niet zulk 'n verschrikt gezicht." Toen hij de deuren sloot,
ze en stak smeekend haar beide vige verschijning. Zóó kon hij
In een oogwenk had hij zijn beefde Hetty van angst, want
armen naar hem uit. „Kijk me niet heen gaan. Hij keerde te­
hoed en jas onder de sofa ge­ zijn hand raakte bijna Farold's
zoo niet aan!"
rug en stak Nowland beide
trapt en was achter een der elleboog.
„Waarom ontken je nog ? Dit handen toe.
zware gordijnen verdwenen. „'t Spijt me, Hetty, dat die is de man, die eens je geliefde „Hier; bind mij; tot zulk een
Zijn tegenwoordigheid van geest geschiedenis je zoo van streek was, dien je Maurice noemde!" prijs wil ik niet vrij zijn. Wat
gaf Hetty haar zelfbeheersching heeft gemaakt; maar ik moet zei hij bitter.
zij u vertelde, was waar. In
terug.
nog eens terdege den boel op­ „Ja — ja — maar Jack!" En geen jaren had ze mij gezien ot
„Houd je stil!" fluisterde zij. nemen."
toen keerde zij zich tot Farold: iets van mij gehoord. Toen ik
„Ik zal zorgen, dat hij spoe­ Opeens bukte hij en raapte „Heb medelijden, spreek dan door het raam klom en zij mij
dig naar bed gaat; je kunt dan een handschoen van den grond toch, zeg hem, dat het niet herkende was zij geheel van
naar beneden gaan en ons huis op. „Wat drommel! Dien moet waar is!"
streek. Louter toeval bracht me
verlaten.
ik niet verliezen! Het zou een Maar Maurice glimlachte en in uw huis. De kleeren gaf ze
Voordat zij naar de huiska­ aanwijzing kunnen zijn — maar haalde de schouders op. mij, omdat ik haar dwong. Een
mer ging, borg zij nog eerst de wat is dat nou ? Ik meende „Mijn jas en mijn hoed gaf minnaar! Lieve deugd 1 Ik ben
scheerbenoodigdheden weg en stellig, dat het de linkerhand­ je hem", vervolgde Nowland; geen minnaar I Ge kunt den
trad zoo onbevangen mogelijk schoen was en dit — dit is mijn kleeren gaf je aan je hemel danken, dat ge zulk een
haar man tegemoet.
de rechter! Dat is vreemd! Ver­ minnaar!"
goede vrouw hebt als zij is!
Maar al dadelijk viel hem bazend vreemd!"
„Nee, nee, 't is niet waar, O Hier, doe uw plicht! Ik ben
haar bleekheid op.
Toen, alsof hem iets inviel, Jack geloof me toch. Hij dwong gereed!"
„Wat is er, Hetty ?" vroeg zocht hij in zijn zak en haalde me er toe. Hoe kun je zulke Maar Nowland dacht niet aan
hij bezorgd. „Hebben de man­ den anderen te voorschijn. vreeselijke dingen zeggen!' handboeien; hij snelde naar zijn
nen in den tuin je schrik aan­ „Lieve hemel! Hier is de „Wat denk je dan? Denk je vrouw en ving haar in zijn
gejaagd ? Zij zoeken iemand — linker!"
dat ik gek ben ? Hier vind ik armen: „Hetty, liefste, kun je
een gevaarlijk misdadiger — Verstijfd van schrik zag dien vent, wiens portret ]e al mij vergeven ?' vroeg hij ont­
een man met een innemend Hetty, hoe haar man de beide die jaren hebt bewaard; jfcverroerd. uiterlijk — het uiterlijk van 'n handschoenen naast elkaar op bergt hem in mijn huis, terwijl „Jack, o Jack, Goddank,"
gentleman. Ik wist niets van de tafel legde.
ik weg ben en je loog tegen snikte ze en Maurice's tegen­
de zaak af voordat ik hier „Nu hebben wij een paar!" me, al dien tijd heb je gewoordigheid geheel vergetend,
kwam. Massy vertelde mij, dat „Ja, nu hebben wij een paar!" logen!"
borg ze haar gelukkig gezicht
hij een agent in Linkhorst,ver­ sprak zij hem machinaal na. „O Jack, 't was toeval; 't tegen de borst van haar man,
wondde en toen op zijn paard ,,Een paar!" Opeens begon zij was geen verraad, geloof me die haar vast omklemde
de vlucht nam. Later vond men hard te lachen. „Twee hand­ toch! Maurice zal het je uitleg­
het paard uitgeput aan den
Zy schrokken toen beneden
schoenen! Wat grappig! O, wat gen 1 Maurice — om 's hemels
weg; de man zelf moet hier
een deur werd dichtgeslagen.
grappig!"
wil —"
ergens een schuilplaats hebben
Met een ruk hief Nowland het
„Hetty!" riep haar man, „Er valt niets uit te leggen,"
gevonden."
hoofd op. „Voor den drommel 1
„Hetty, kom tot je zelf. Lach zeide deze op onbeschaamden Nu is hij toch ontsnapt!"
„Daar ben ik nog niet zoo
Een oogenblik aarzelde hij
zeker van. Als hij door de stad
en dacht er over, hem te achter­
was gevlucht, had men hem
volgen. Toen sloeg Hetty haar
wel gepakt, want hij was overal
arm weer om zijn hals. „Laat
gesignaleerd. En zie eens —
hem gaan, Jack," fluisterde zij;
vlak bij ons hek vond Massy
mogelijk is er ook iemand, die
dezen handschoen, dien hij zeker Doos tegen Verstopping
veel van hem houdt — wie zal
moet hebben verloren." Hij liet %■ 60ct H M ^ M H H H H
het weten ?'
GO BUZJAU
Wij zitten bij Buziau in zijn
rustige, gezellige huiskamer op
Rijswijk. Buziau, door geheel
Nederland gekend, 'onze groote
humorist, die ons telkens en
telkens weer verrast door zijn
geweldig goed spel in de revue's
van Ter Hall.
Buziau en de revue hooren
bij elkaar en nu gaat de revue
Ter Hall weg. Waar blijft
Buziau ?
Wij, nederlanders, zijn een
nuchter volk, bang ons te laten
gaan, doodsbenauwd voor
alles, wat sentimenteel is. En
daarom zijn wij misschien ook
geen geestig volk. Schertsen,
dat beminnelijke, luchtige
schertsen kennen wij niet. Wij
worden gauw scherp of grof.
Daarom zijn wij zoo trotsch
op de weinige, werkelijk geestige
kunstenaars, die wij bezitten.
En op Buziau in het bijzonder,
Buziau met zijn mager,
bruin, strak gezicht, zijn jongensachtige,
slanke gestalte, zijn
geestigen mond, die als een
spleet door het gezicht kan
trekken en iets onweerstaanbaar
komisch aan zijn gelaat
geeft. En Buziau's grappen zijn
altijd fijn, kwetsen nooit, zijn
nooit dubbelzinnig of wrang.
Buziau brengt ons, gezonden
humor, een gullen lach, een
traan van meegevoel. En het
publiek houdt van Buziau, het
kent hem, waardeert hem, leeft
met hem mee; wat zoo treffend
bleek, toen Buziau in het begin
van dit jaar een ongeluk
kreeg en een paar weken rusten
moest.
„De menschen zeggen wel:
och, je kunt gemakkelijk werken,
je verdient er aan, maar
wat is je werk, als je geen
liefde voor je vak hebt ? Geluk
is tijdelijk. Alleen door hard
werken kun je er komen. En
je moet verantwoordelijkheidsgevoel
hebben, iets, wat in
dezen tijd veelal bij de menschen
ontbreekt. En verder ben
ik een eenvoudig mensch, die
liefst thuis zit en het gelukkigste
ben ik met mijn vrouw
en jongen".
En de trotsche vader roept
zijn tienjarigen zoon, een fijngevoelig,
intelligent kereltje.
„Ik ben wat muzikaal, ik
speel mandoline, een beetje
viool, een beetje banjo. Kijk
u eens hier: dk^viooltje heb, ïfe
twee en twintig jaar geleden
gemaakt van een sigarenkistje.
Luister u maar even."
c£oor~
JO BUZIAU,
zooals maar weinigen hem kennen
En uit dat eenvoudig, primitief
instrument weet Buziau
een rijk, vol geluid te halen,
speelt hij innig, vol gevoel.
„Ik ben in een artistenhuishouden
geboren. Vader en moeder
waren beiden in het vak.
•Mijn eene broer wilde eerst
geestelijke worden, maar hij is
nu schilder. Ik trad met mijn
ouders als jongen al op in het
Variété van Frits van Haarlem.
Vóór den oorlog werkte
ik altijd in het buitenland, in
variété's en heb overal gezworven
tot in Tunis en Algiers toe.
Het zou voor mij een groote
attractie zijn om die plaatsen
weer te zien, want ik vind de
wereld net één groote stad,
aljeen daar in die zuidelijke
plaatsen vind je iets anders,
iets moois, dat prachtige oostersche."
„Wat sprak u daaT op de
vreemde planken?"
,,'n Beetje gebroken Duitsch,
gebroken fransen; ik trad nooit
als hollandef op, trouwens ook
niet in het eigen land. Een variété­rtummer
,dat iets excentrieks
vertoonde, moest vroeger
altijd per sé van een amerikaan
zijn. Nu is er veel veranderd;
het publiek heeft leeren inzien,
GOOD GOL50IN
(Foto Cortt)
dat een artist ook een fatsoenlijk
mensch kan zijn. Ik ben nu
ook verlegen met de liefde, mij
betoond door het publiek. En
wat deed ik ?
Ik heb maar één streven,
het publiek op een nette manier
bezig te houden. Je ziet zoo om
je heen, hoe menschen met
groote capaciteiten ten onder
gaan, omdat zij zich in hun
kunst op een minder peil bewegen,
En ik tracht altijd zoo
te werken, dat mijn jongen zich
nooit over zijn vader behoeft te
schamen. Ik zou het heerlijk
vinden, als hij trotsch op zijn
vader was.
Ons land heeft veel goede
artisten, het publiek wil humor,
het publiek wil lachen, wil zich
amuseeren. De tijden zijn er
voor, dat de menschen naar
ontspanning hunkeren, dat zij
even hun dagelijksche zorgen
kwijt willen zijn. Maar het is
moeilijk het publiek tevreden
te stellen; het vraagt hoe lan­
ger, hoe meer, vooral op ons
gebied. En als je naam met
groote letters op de biljetten
staat, dan verwachten de menschen
zoo vreeselijk veel van je,
Ik houd daar heelemaal niet van.
Hoe ik aan mijn vondsten kom ?
KRACHllG EN GEZOND HAAR door gebruik van:
IK %ltMl»KJS%U nf%.AM\ uuui gcmiun *■"*•
BEPÜENTEEPSHAWPOOINC I
Het per radio aanbevolen middel tegen roos en haaruitval. —
Th.„s ool «fafcta. „.« reuUo.» ««. ­ P« I— ­ < «*> '^M'^^TTZ^Z
Ik zit altijd te denken, IK
haal nooit iets uit het buitenland,
en ook niet uit den
bioscoop".
„U is buitengewoon vinding :
rijk."
„Het is mijn branche en net
als ik u zeg, ik houd van mijn
vak. Ik was nog een kwajongen,
toen ik al tooneel thuis op zolder
speelde en nu ben ik al
twee en dertig jaar in het vak
waarvan veertien jaar bij Ter
Hall.
De menschen zien een artist
nog zoo vaak als een saltimbanque,
maar waarom kan een
artist geen doodgewoon mensch
zijn als ieder ander ?
Vaak zeggen bezoekers: het
ziet er zoo gewoon bij u uit,
niets geen artistiek huishouden.
Maar je behoeft toch niet op te
vallen ? Weet u, zooveel menschen
kennen den artist endaarom
kijken ze naar alles wat je
doet. En natuurlijk in ons vak
is de verleiding groot, maar het
zit in je, of het zit niet in je.
Iemand, die als artist een minder
goed leven leidt, zou het als
gewoon burger ook gedaan
nebben.
Plannen voor de toekomst?
Dan kom ik voor een dichten
muur te staan. Was ik in het
buitenland geweest, dan was ik
nu schatrijk. Maar, zooals ik u
zeide: ik houd van mijn land,
van de menschen hier.
Buziau heeft overal gezworven,
maar zijn kunst is door en
door hollandsch, en daarom
waardeeren wij hem, daarom
begrijpt het publiek hem zoo.
Buziau zonder emplooi —
hoe lang nog?
JO BUZIAU,
zooals geheel Nederland hem kent

De First National te Amsterdam
brengt een rolprent in ons
land, vervaardigd onder regie
van Joseph E. Henabery. De
hoofdrollen worden vervuld
door Mary Astor en Loyd
Hughes.
Alice Trent, een meisje van
de uitgaande wereld, maakt op
een pleizierreisje naar Europa,
in Bretagne kennis met Eddy
Manning, een jongen van een-
I voudigen huize. Zij krijgen
• elkaar oprecht lief en beslujten
te zullen trouwen, zoodra Alice
van Parijs terugkeert.
Wanneer Alice in Parijs is,
ontvangt Eddy een brief van
haar, waarin ze hem zonder
verdere uitlegging, meldt, dat
er van een huwelijk tusschen
hen niets kan komen. Eddy
Jrekt het zich ontzettend aan,
doch doet geen verdere moeite,
iivde veronderstelling dat Alice
zich voor hem te voornaam
gevoelt. Geheel ontmoedigd en
teleurgesteld keert hij naar
New-York terug en bezoekt in
Dorrisdale, een voorname voorstad
van New-York, zijn ouden
wapenbroeder, Max Slater en
dokter Bobs, een huisvriend van
Max. Dezen noodigen hem uit
mee te gaan naar een fuifje,
dat ter eere van een interessante
dame, die Dorrisdale
komt bezoeken, gegeven wordt.
Eddy weigert en gaat een
kleine wandeling maken.
De interessante dame is Alice
Trent. Reeds jaren geleden had
zij door het vermoeiende pleizierleven,
last van haar oogen
gekregen. Den laatsten keer in
Parijs verdween plotseling all=s
voor haar oogen — werd alles
zwart. De dokters zeiden dat
haar kwaal ongeneeslijk was —
een operatie kon niet baten. De
oogenblikken van gezichtsverduistering
zouden steeds vaker
voorkomen en tenslotte zou vol-
PENSION SALOMONS
Geikinsestraat 39, Groningen
PRIMA KEUKEN
Centrale verwarming
Stroomend water in alle kamers
In Centrum gelegen
Kamers vanaf f 3,50 per das
ZEEMA1WR0UWD1
slagen blindheid volgen. Dit
wetende had zij Eddy den bewusten
brief geschreven en zich
erger dan tevoren gestort in het
vermoeiende leven van pleizier
en uitspatting.
Op het partijtje ondervindt
Alice veel last van Tom Lindsey,
een getrouwd, idealistisch
aangelegd man. Om hem
te ontkomen, vlucht ze de straat
op en ... ontmoet Eddy. Een
omhelzing volgt, zij wringt zich
los en holt weg, terug naar het
partijtje ...
Avond aan avond slentert
Eddy langs de wegen van Dorrisdale.
Hier ontmoet hij Mary
Lindsey. Tusschen mevrouw
Lindsey en Eddy Manning had
altijd een hechte vriendschapsband
bestaan. Den volgenden
dag drinken ze samen thee en
de oude herinneringen zijn spoedig
weer opgehaald....
Tom Lindsey geeft een van
zijn niaandelijksche braspartijen.
Iedereen is daar aanwezig-zelfs
Eddy. Alice treft
hem in een intiem gesprek met
Mevrouw Lindsey, trekt hieruit
een verkeerde conclusie en
haalt Max Slater, die zich sterk
tot haar aangetrokken gevoelt
over, haar mee naar huis te
nemen. Hier zegt hij haar, dat
zij 'alles voor Eddy beteekent
— Eddy heeft hem eens aan
het front het leven gered, uit
trouwe vriendschap zal hij hem
helpen — hij wil niet tusschen
beiden komen . ..
Bij het verlaten van Max'
woning, krijgt Alice wederom
last van haar oogen — na
eenige seconden kan ze niets
meer onderscheiden. Tastend
zoekt ze den weg. De chauffeur
in de veronderstelling, dat
ze te veel gedronken heeft,
brengt haar naar huis. Thuis
gekomen, zoekt Alice een re-
ALICE OP EEN VAN HAAR FEESTJES
MARY ASTOR EN LOYD HUGHES
ALICE DOOR PLOTSELINGE
BLINDHEID OVERVALLEN
volver, vuurt door een ruit en
vervolgens op zich zelf. Getroffen
bij den slaap, valt ze op
den vloer....
Onder behandeling van dokter
Bobs, komt deze tot de
verrassende ontdekking, dat de
kogel niet doodelijk heeft getroffen,
maar haar gezicht heeft
gered...
De sluier, welke zich steeds
dichter voor haar oogen trok,
is verdwenen ... deze kogel had
gedaan, wat geen specialist kon
bereiken.
Eddy Manning is de eerste,
dien Alice het wil laten weten
— binnen een half uur is hij
bij haar.
Alice vraagt aan dokter Bobs
of hij eenige 'wittebroodsweken
in Bretagne wil voorschrijven...
OMDAT SALLY ZOO MOOI WAS
Het groote gebeuren was onvermijdelijk.
Bijna symbolisch
zou het plaats vinden.
Zoo is het leven I
Ook wanneer men derge
lijke dingen niet zoekt.
Zoo ontmoetten elkaar de
taxi en de Rolls Royce, Laura
en Jocelyn, Sally en de hertog.
En de breede eenzame straat
weg werd dien dag een oogenblik
stralend verlicht door het
geluk.
„Stop! Stop!" schreeuwde
Laura, steeds als een razende
de armen zwaaiend.
„Sally! O, o, Sally!" gilde
Jocelyn en trachtte haar achter
Laura om toe te wuiven.
De chauffeur, die Laura her
kende, stopte zoo gauw hij kon;
ook de taxi minderde zijn vaart
en stond stil; Jocelyn sprong
er aan den eenen, Laura aan
den anderen kant uit en beiden
renden naar de Rolls Royce.
„Hé", zei Sally, die niet begreep
wat er gebeurd was; „hé,
daar is mijnheer Luke al."
En het volgend oogenblik
was Jocelyn bij haar, op de
trede van den auto en trok haar
in zijn armen en kuste haar,
als of zij beiden alleen op de
wereld waren.
„Sally, o, mijn lieveling! O
Sally, o, o Sally!" riep hij tusschen
zijn kussen door. „Hoe
kon je — waarom deed je — o
ja, ik weet het wel — ik ben
slecht voor je geweest — maar
het zal beter worden — ik
zweer, ik zweer —'
„Neen, niet doen, mijnheer
Luke, niet zweren, dat niet."
En haar hoofd even bevrijdend,
wilde zij hem aan de
anderen voorstellen.
„Mijn echtgenoot", zeide zij.
„De hertog". Maar Jocelyn
nam geen nota van dit alles. Hij
trok dadelijk haar lief gezichtje
naar zich toe, om het opnieuw
en nog inniger te kussen.
En toen Laura aan de andere
zijde van den auto bij haar vader
kwam, schreeuwde zij hem
in het oor: „Dat is Jocelyn
Luke, vader — Sally's echtgenoot".
En de hertog sprak: „Ik begreep
wel, dat hij het moest
zijn!"
Nu zijn we aan het eind van
het verhaal gekomen; dat eigenlijk
pas het begin van Sally is;
een kennismaking met haar,
want er zal zeker nog wel veel
meer met haar gebeuten in het
leven. Zooals haar gezegd werd,
nam zij Crippenham als geschenk
van den hertog aan en
als de hertog jonger dan drie
en negentig geweest was, zou
er zeker een schandaal geweest
zijn.
Maar nu werd alleen door
enkelen beweerd, dat de Luke's
bij den ouden man geïntri­
geerd hadden; maar niemand
die Sally zag, wou dit gelooven.
Neen, zij was niet tot eenige
lage berekening in staat; evenmin
als haar man, die stille student,
zoo jong en zoo verlegen
zoo iets ooit kon doen.
Toen Sally dus Crippenham
kreeg, hield zij zich echter bij
haar voorgenomen besluit en
weigerde ergens anders te wonen
dan in het vierkamers bevattende
huisje in den hoek
van den tuin, dat jaren geleden
als speelhuisje voor Charles en
Laura gebouwd was.
Hier week zij niet van af; de
hertog, eerst verbaasd over dit
besluit, legde zich er spoedig
bij neer en dacht hierbij aan
Marie-Antoinette. Zij had Trianon
gehad. Zij had evenals
Sally thans, haar eenvoudig
leven daar geleefd.
Hij sprak over het huisje als
Klein-Trianon.
Er zou wel eens een dag komen,
meende de hertog, dat dit
wonderlijke kind genoeg van
haar Trianon zou krijgen en als
zij dan het groote huis wilde
betrekken, zou zij Versailles
voor haar gereed vinden; en wel
veel mooier, dan het geweest
was.
Dus bleef de hertog, onder
voorwendsel, bij de veranderingen
te willen zijn, steeds te Crippenham
en had hij minder oud
geweest, dan ware er ook stellig
over gesproken.
Jocelyn wist niet of hij verheugd
of verdrietig moest zijn.
Het was waar; het vraagstuk
omtrent zijn en Sally's bestaan
was nu opgelost; en toch stond
de oplossing hem niet erg aan.
Het was wel heel fantastisch.
DOLORES DEL RIO
de bekende filmster bracht een bezoek aan ons land
In het volgende nummer begint onze nieuwe
vervolgroman:
BE LEVENSLOOP
V^iN
KATHLA'SJHA BUSH
En het was alles zoo vlug in
zijn werk gegaan.
De hertog was er zóó van
overtuigd, dat Sally beneden
haar stand was getrouwd, dat
hij het heel moeilijk vond. dit
ook niet te gelooven. De hertog
imponeerde hem; nooit te
voren had hij een hertog ontmoet.
Stom en verslagen had hij
den eersten middag in diens
kamer naar alles geluisterd, wat
deze hem vertelde. Dat hij, Jocelyn,
gebruik had gemaakt van
Sally's jeugd en haar tot een
huwelijk had gedwongen, waarin
zij niet gelukkig zou zijn.
En Jocelyn kon hem niet van
mijnheer Pinner vertellen, al
had hij het gewild, want de
doofheid van den hertog was
daarvoor een beletsel.
Hij zat stom en verslagen en
gevoelde zich onnoemelijk
schuldig.
Wel was hij verlicht, dat zij
tenminste een thuis had. Voor
het oogenblik kon hij er niets
aan veranderen. Sally verwachtte
een baby en zij moesten
toch ergens wonen, dit was
dus voorloopig de allerbeste oplossing
en Jocelyn legde zich
er dus maar rustig bij neer.
Mevrouw Luke miste haar
zoon erg; Jocelyn was heengegaan;
zij had hem voor altijd
verloren.
Zij bleef zoo alleen en kon
zich geen denkbeeld vormen,
wat haar leven zonder hem zijn
zou. Zij had nu geen levensdoel
meer.
De lente was dit jaar laat
en koud. De dagen sleepten zich
voort, de eene dag al leeger dan
de andere. Er was niets aantrekkelijks
in; er was heelemaal
geen reden, waarom zij 's morgens
op staan en zich kleeden
zou voor zulke onbeduidende
doode dagen.
Ach, het was noodig, dat men
iets gevoelde; iets,'pijn, of boosheid
of ongerustheid; elk andere
aandoening was beter dan
die totale verstijfdheid, dit
leege, doodsche leven . ..
En op zekeren avond, toen
het den geheelen dag weer had
geregend en zij een tijdlang
naar den druipnatten tuin had
staan kijken, ging zij aan haar
schrijfbureautje zitten en schreet
een briefje aan mijnheer Thorpe,
waarin zij hem vroeg, na
het eten wat te komen praten
en te toonen, dat zij toch goede
vrienden en buren konden
blijven.
Toen zij het geschreven en
onderteekend had met „Marge
ry", geen Luke, belde zij het
meisje en verzocht haar het
het briefje op Abergeldie te
brengen en op antwoord te
wachten.
„Want in elk geval," zeide zij
tot zich zelve, terwijl zij voor
den haard stond te wachten en
de handen warm wreef, ,,in elk
geval bezit hij toch heel veel
goede eigenschappen."
EINDE.

MANNEN
I WAARMEDE
Als ik een lijst zou moeten
maken van mannen, waarmede
ik niet zou willen trouwen, zou
ik niet weten, welk soort mannen
ik bovenaan moest plaatsen.
Er zijn er zooveel van wie
ik beslist een afkeer heb en
het treurigste van alles is, dat
degenen, die er op zouden voorkomen,
niet begrijpen zouden,
waarom zij er bij behoorden.
Mogelijk kan het dezen van
nut zijn, indien ik hun een
nadere verklaring geef.
In de eerste plaats wil ik beginnen
met den grooten sterken
man, die ' zoo „beschermend"
kan doen en den kleinen
zwakken man, die graag „bemoederd"
wil worden.
Een verstandige vrouw van
den tegenwoordigen tijd zal
woedend worden wanneer een
man haar een soort sentimenteele
bescherming, inplaats van
een prettige kameraadschap
aanbiedt.
Gewoonlijk begint zulk een
man, elke vrouw, die hij aardig
vindt, met „klein vrouwtje",
„kindje" of meer dergelijke
verkleinwoorden toe te spreken,
zelfs al is die vrouw flink en
groot. En al is het duidelijk,
dat het meisje best in staat is,
voor zich zelve op te komen,
dan nóg laat hij blijken, dat hij
haar graag „beschermen" wil
en onder zijn hoede wil nemen,
alsof zij een kind van nog geen
zes jaar of geestelijk achter was.
Van het soort onbegrepen
VOOD, ONZE
kriHSfiRSdt
.
MANNEN WAARMEDE DE MEISJES GRAAG WILLEN TROUWEN
Links: Wladimir Gaidarow, midden: Gustav Fröhlich, rechts: Georg O'Brien
mannen, welke van iedere
jonge vrouw, die zij ontmoeten,
sympathie verlangen, wil ik
liever in het geheel niet
spreken. Ik ben bang, dat ik
dan te veel zou zeggen.
Geen enkele man heeft mij
nog ooit gezegd, dat hij zonder
mij niet zou kunnen leven. Ik
denk, dat de harde blik uit
mijn oogen hen daarvan wel
zal hebben weerhouden en dat
mijn antwoord wel duidelijk erin
te lezen zou zijn. Ik zou hem
stellig zeggen: „Als ik u was,
zou ik het eerst eens probeenen;
ge zoudt willen, dat ik dacht,
dat ge in mijn afwezigheid folterende
pijnen zoudt lijden.
Maar deze pijnen beteekenon
heusch niets in vergelijking bij
wat ge zoudt ondervinden, als
ge hier nog langer zoudt blijven
staan."
Dan zijn er nog mannen, die
weer op een andere wijze beschermend
en alwetend kunnen
optreden en die hun zinnen
No. 79104. Deze
keurige japon van
georgette, crepe de
chine of kunatiij heeft
aan een zijde een
oploopendc draperie
die aan de taille is
ingehaald. De als
cascade vallende iabot
is van een afstekende
kleur.
Benoodigd van 90
c.M. breede stof 3.75
M.. van 90 c.M.
breede garneeratof
50 c.M.
Verkrijgbaar op
bustemaat 90. 95.
100. 110 c.M.
Uw Haar
wordt gezond en sterk
het krijgt mooier glans
het wordt vrij van roos
het blijft beter zitten
het valt niet meer uit
als gij zoo nu en dan een
weinig Purol tusschen de
handen wrijft en daarna
door de haren uitstrijkt.
Doos 30 en 60. tube 80 et.
3ij Apoth. en Drogisten
vaak beginnen met „Gij vrouwen..."
daarmede alle vrouwen
gezamenlijk nemend, alsof wij
allen dezelfde gedachten, verlangens
en smaak bezitten, en
steeds gelooft hij, dat onze
hoedanigheden het tegenovergestelde
van de zijne zijn.
Wanneer ik met zoo iemand
in een restaurant ga dineeren,
zegt hij automatisch: „O, ja,
jelui vrouwen, wilt altijd zoeten
wijn" en — hoewel ik daar
heelemaal niet van houd, zal
ik geen tijd hebben, daartegen
te protesteeren, zóó vlug heeft
hij het al op zijne „begrijp ik
die schatjes niet goed"­manier
besteld.
Dan is er nog de man, die de
vrouwen heel hoogacht en dit
bij elke gelegenheid laat uitkomen.
Hij plaatst de vrouwen
uit zijn omgeving op een voetstuk
en het hindert hem, als de
arme wezens er af willen komen
en menschelijk willen zijn.
Hij zegt, dat zij te mooi, te
IK NI ET ZOU
WILLEN TROUWEN
No. 79494. Wanneer
het frisscher begint
te worden is
dit het japonnetje
wat men juist aoodlg
heeft. Het zal
aardig staan van
fijne wollen stof met
vest en kraagje van
zij of crepc de chine
Benoodigd van 135
c.M. breede stof 2.50
M., gameerstof 50
c.M.
Verkrijgbaar op
bustemaat 90. 95.
100. 110 c.M.
Van dexe afbeeldingen,
die met toestemming
der firma Weldon
Ltd. te Londen
zijn gereproduceerd.
zrjn fr. p. p. geknipte
patronen verkrijgbaar
tegen toezending
van f 0.75 en
vermelding van 't
no. aan Mevr. Miily
Simons. 2e Schuytstraat
261. Oen Haag
teer en wat al niet meer ­ zijn,
om deel te moeten nemen aan
den strijd om het dagelijksch
brood. Ook houdt hij er niet
van, dat wij verstand van zaken
hebben. In werkelijkheid dient
deze aanbidding uit de verte
om het feit te verbergen, dat
de man geen geloof hecht aan
de vriendschap of aan het gezond
verstand van de vrouw
in het dagelijksch leven en hij
bedekt ermede zijn onbewuste
verachting voor het zwakke geslacht.
Heel erg „mannelijke" mannen
houden er van, dat de
vrouw vol bewondering hun arbeid
gadeslaat en bij tijden
hieraan uiting geeft door te
roepen: „O, hoe prachtig, leg
me nog eens precies uit, hoe
die electrische stroom nu gaan
moet, omdat jij hem daartoe
hebt gedwongen. Ik kan daar
nooit genoeg over hooren."
In het algemeen houdt geen
man ervan, dat de vrouw iets
uit eigen beweging doet; dat
doet hun mannelijken luister te
kort. Neen, ik zou een afschuw
hebben met een ruziemakenden
man te trouwen.
Maar als ik nu terugkijk op
die lijst van mannen, die ik niet
tot echtgenoot You wenschen,
moet ik erkennen, dat het mij
gemakkelijk is gemaakt om niet
met een van hen te trouwen,
want.... niemand van hen
heeft mij ooit ten huwelijk gevraagd
!
No. 79494 '
BELANGRIJKE
MEDEDEELING
VOOR ONZE ABONNÉ'S
Zooals U bekend, ontvangt elke abonné, welk een
nieuwe abonné aanbrengt, als premie een boek. Het enorme succes,
dat wij daarmede hebben, heeft ons aanleiding gegeven nog iets verder te
gaan. Wij hebben thans de hand gelegd op eene serie boeiende romans, mooie
gebonden boeken, waarbij er zelfs zijn met een inhoud van ruim 350 bladzijden.
Bovendien ontvangt elke abonné, welke 10 nieuwe abonné's heeft aangebracht, een
aardig boekenkastje ter opberging van deze serie.
Voorloopig stellen wij 10 verschillende romans beschikbaar, waaruit de abonné, die een nieuw
abonnement aanbracht, eene keuze kan doen, zoodat successievelijk de geheele serie in haar of
zijn bezit komt. Onderstaand geven wij U een overzicht van hetgeen uw eigendom kan worden.
" ' o...,, m»nn«,.«
r
ZunElnGCLSotVg^
H^/J I
asssM 1 !?■?< smsTnB
aaaaaamsF ^B
SBBBSwEiBBS'mSBBBBBBBBBBf'H' ^ ^ ^ ^ Ê ^
RSHk m
'Pffwl
;
:
tstt!
«UNAS «sU^tMU». ^
DËÜHfDE
VBNEEN ZEKHTICER '
'..'' ­ ' ■: ar
BWÏL'ssl
Z^ smsW HJ***'
lil
Doe nu uw best en het zal U blijken, dat het gemakkelijk
is, voor ons interessant weekblad abonné's te winnen.

m
HAAM§MOöE
WOORDEN EN MUZIEK VAN THEO LUYSTERBU1RQ
¥^ él ' r 1 *—' Pir I r ­ 1 I ■ U ^ ^
w *­H^—
lj?e vn>uM/vinte.Qen..woor.diQ, (Ven.ffctow.ningda'khét zeg.)
ITT^T+M^^^^
Haar. .tooi, ^deh v«r.k««r.d« weg Wat moet a­fcehww ko..mnw&e&er.*er \*nttdê
>P J­ i ■ fad A . ... ■­—k.
;^g^
*
*F=fe
ÉÉ r
'O
3
fPÜ HPPiiti
2
^fc£3
q??
4w
vtrw
$
s*t|
ï ^
; 1 P I | i
O
^ ? ^—S
p= ^Ë=3=|
kwaal y ztüt betg&uw bc.Ie ven: Het vrcu.wen.tootoviordt kaal'_
mgm ?V JU- ■-'—» ' ^°
© fr^
3 rtHpi *
K^^tN
Waar is het krullekopje
Dat ik zoo graag steeds mocht?
Lang golvend haar waar is het?...
..De kapper heeft 't verkocht!...
Want ja, die maakt wel zaken
Kijk hem er maar voor aan!
Geen vak, dat in zoo'n poosje
Zóó is vooruit gegaan I
iv
£
b !
Het mes snijdt van twee kanten
Pardon, 'k bedoel de schaar I
Hij knipt alleen geen vlechten.-
Verkoopt ook nog dit haarl
Want als het zoo blijft doorgaan
Dan is dit feit vast waar:
Dat op de kale hoofden
'n Pruik zit van valsch haarl
m
W
Wat zal er dan gebeuren?
Dan loopt de mode spaak I
't Is eig'lijk groote onzin
Da'k me er druk om maak!
Neem aan m'n raad, o dames
Doe aan die gril niet mee!
Laat shingle, bobbed knippen
Maar kaal toch niet, o nee!
DE „HIS MASTER'S VOICE" GRAMOPHONE
en plaat en Philips Geluidversterker is een ideale combinatie voor
goede muziek in Groote Zalen, Dancings, Lunchrooms, Cafe's enz.
. . . . . _, VRAAGT PRIJSOPGAVE EN DEMONSTRATIE AAN:
WILLEM SPREMCIER'S „HIS MASTER'S VOICE"
GRAMOPHONE­ EN RADIOHANPEl :­: PASSAGE 46. DEN HAAG, TELEF. 13778
Redactie en Administratie: Galgewater 22, Lelden. Tel. 760
Verschijnt wekelijks ­ Prfls per kwartaal f 1.95