2|2004#44

‘Ik heb nooit fermettes moeten bouwen’. Wat voor sommigen als
een bekentenis zou kunnen overkomen, klinkt uit de mond van
architect Bart Lannoy als een oprechte opluchting. Het had immers
ook anders gekund. Hoeveel jonge architecten voelen zich niet
verplicht af te stappen van hun schoolse idealen om tegemoet te
komen aan de wensen van bouwheren die het traditionele beeld
van de landelijke bouwstijl voor ogen hebben? Dikwijls moeten ze
van hun hart een steen maken. Om den brode wordt al eens vaker
water in de wijn gedaan. Die frustratie is Bart Lannoy bespaard
gebleven.
De Wervikse architect heeft dan
ook geluk gehad. Of heeft hij,
zoals men wel eens zegt, het
geluk zelf afgedwongen? Feit is
dat hij na zijn opleiding als architect
in Sint-Lucas te Gent en een
eerste stage bij zijn vader, eveneens
een bekend architect in
Wervik, terecht kwam bij Buro II
in Roeselare, waar hij verder het
klappen van de zweep leerde.
‘Ik heb altijd een enorme bewondering
gehad voor architecten die
soberheid en eenvoud hoog in het
vaandel voerden’, zegt Bart
Lannoy. ‘Richard Meier in de
Verenigde Staten en Tadao Ando in
29
Japan zijn klassieke voorbeelden van
een uitgepuurde en zuivere architectuur.
Zelf wilde ik ook die weg
opgaan.’
Bij Buro II leerde Lannoy de methode
om te bouwen met Ytong
en pleister. Twee materialen die
perfect geschikt zijn voor moderne
architectuur. ‘Toen ik na mijn
tweede stage mijn eigen bureau
opstartte, had ik de lijnen van mijn
stijl uitgezet. Ik wilde minimalistisch,
modernistisch bouwen en in
functie daarvan ook bepalen met
welke materialen ik zou werken.’