Rondom bestand van 1992 9-4 dd 5-8-08

het varken te slachten. Wat hij niet bemerkte was, dat daar niet het drachtige
varken - zo voordelig door de boer gekocht - aan de ladder hing, maar een ander
zwijntje, dat ijlings voor de slacht bestemd werd.
Het geluk was niet altijd met de smokkelaars. Op een avond trokken zeven
knechten, ieder vijftig kilo kippevoer op de rug torsend, de grens over. Plotseling
stonden ze oog in oog met een grensbewaker. Ze wisten niet beter te doen dan
de zakken voer van hun rug te laten glijden en snel de benen te nemen. Daar
stond de commies alleen in het veld met zeven zakken voer. Hoe moest hij die
naar het grenskantoor krijgen? Als hij een boer ging zoeken om de 350 kilo
kippevoer te laten wegbrengen op zijn wagen, wist hij wel zeker dat de
smokkelaars terug zouden komen zodra hij de buit onbeheerd in het veld achterliet.
Daarom sleepte hij de zakken bij elkaar. Met behulp van een stok, zijn jas
en zijn pet maakte hij een soort vogelverschrikker en plaatste die voor de zakken.
In het schemerduister leek het op enige afstand alsof een commies op
wacht stond bij de smokkelwaar. Vervolgens trommelde de overijverige beambte
een boer uit zijn huis die met paard en wagen alles naar het bureau vervoerde.
Met deze anecdote besloot de heer Brill zijn verhalen over belevenissen bij de
grens, die bij de aanwezigen zeer in de smaak vielen. Nog enige tijd bleven de
deelnemers aan de tocht bijeen op de gastvrije boerderij van Brill onder het genot
van koffie en krentewegge. Aan de tafels gingen de smokkelverhalen verder.
Zo vertelde iemand van geruchten als zou men in deze tijd voor veel geld
vreemdelingen ons land binnen smokkelen.
Een mooi verhaal handelde over een oude Radewijker boer die, voor de oorlog
in de dertiger jaren, aan tante Diene in Wilsum een vette gans beloofd had met
de kerst.
Hij had evenwel geen zin om invoerrechten te betalen. Omdat de kerstdagen
dichterbij kwamen, besloot hij op een zaterdagmorgen de gans dan toch maar
met de wagen over de grens te brengen.
Hij deed het dier in een mand met stro en wierp er een stuk dekzeil over. Een
slim lachje kwam op zijn gezicht terwijl hij een plannetje bedacht om de douanen
om de tuin te leiden zonder te liegen.
Aaltje, zijn kleindochter van veertien jaar, had al kerstvakantie. Zij paste in opa's
plan. Hij ging de boerderij binnen, vond daar het meisje en vroeg haar of ze
geen zin had om mee te gaan naar tante Diene in Duitsland. Oaltien wilde dat
maar wat graag, ze klom op de wagen en vort! In volle draf ging het op het
grenskantoor af.
Daar aangekomen, was de slagboom neergelaten, maar de dienstdoende douane
kwam al naar buiten en vroeg: „Nichts zu verzollen? Iets aan te geven?"
„Niet dat ik weet", kreeg hij ten antwoord, „ik ga alleen maar met dat gansje naar
tante Diene in Wilsum. „Zijn duim wees achter hem in de richting van Oaltien,
die vuurrood werd en spinnijdig uitriep: „Ik ben geen gans!" Grootvader
probeerde haar te sussen en sprak bezwerend: „Wees maar niet boos, kind, ik
had het toch niet over een domme gans?" Oaltje begreep er niets van, wat had
opa toch? De douane grinnikte en deed de slagboom omhoog. „Rij maar door",
lachte hij, „voor zulke gansjes behoef je geen invoerrechten te betalen."
1018