Rondom bestand van 1992 9-4 dd 5-8-08

worden. „Het is moeilijk, maar niet onmogelijk", zeggen we tegen elkaar. „We
moeten volhouden en doorzetten!" „Nog scherper links", zegt Herman en eindelijk,
wanneer we er al aan wanhopen, ontrolt de weg zich weer voor onze voeten.
Op de weg gekomen, weet ik werkelijk niet of we nu links- of rechtsaf moeten.
„We moeten linksaf", zegt Jo en dat blijkt gelukkig juist te zijn. We besluiten
nu om de weg niet meer te verlaten, we zullen wel zien hoe de zaak verder
loopt. Misschien zullen we bij een boer om onderdak vragen, misschien komen
er nog bossen of we krijgen nog een ander idee.
De tijd dringt nu, we komen onder de rook van Hoogeveen, het begint al wat te
dagen. We kunnen het ons niet meer veroorloven om rond te dwalen en komen
op een punt waar naast de weg een modern fietspad begint. Rechts daarvan is
een straatweg. We besluiten die in te slaan en daar eens poolshoogte te nemen.
We passeren een kerkhof, een fabriek en vele arbeiderswoningen. Dan
een kruispunt met een kanaaltje langs de weg en een ANWB-bord, waarop
staat: Alteveer. Dan staat plotseling ons besluit vast; we zullen toch maar bij
een boer aankloppen en om onderdak vragen. Natuurlijk lopen we de kans bij
een NSB-boer aan te kloppen, met alle gevaren van dien, maar we moeten het
wagen, we hebben geen andere keus. Vandaag moeten we daar dan blijven en
dan kunnen we vanavond in het donker Hoogeveen binnengaan. We passeren
een brug en dan zien we diverse boerderijen liggen. Maar ze staan hier veel te
dicht bij elkaar. We moeten een alleenstaande hebben. Als onze keus reeds op
een gevallen is, besluiten we toch nog verder te gaan. Hoe verder van de
bewoonde wereld af, hoe beter. Eindelijk hebben we er een gevonden die ons
wel wat lijkt. Deze boerderij ziet er wat beter uit dan de anderen. Er schijnt een
Groningse boer te wonen. Óp onze tenen sluipen we het erf op. We zullen
wachten tot de boer wakker is, dat maakt een betere indruk dan hem te
wekken. We lopen om de boerderij heen en komen bij de baanderdeur. Hier
staan wat tonnetjes, waar we op gaan zitten. Het is nu bijna licht en er hangt
wat nevel. Dat laatste is zeker niet erg. „Wat hoop ik dat het een goede kerel zal
zijn", zegt Herman. „Dan kunnen we eens fijn in het hooi slapen". We zitten een
poosje stil bij elkaar. We worden huiverig en slaan de kraag van onze jasjes op.
Onze hoofden hangen omlaag, we zijn net als kippen op hun stok. Langzaam
verstrijkt de tijd. We slapen bijna. Heel in de verte horen we opeens zingen:
„Blonde Mientje heeft een hart van prikkeldraad, blijf maar thuis prikkeldraad".
Het zijn de jongens van de Arbeidsdienst uit het kamp dat we net gepasseerd
zijn. Die zijn ook al op. We horen gestommel in de boerderij. Het is vijf uur, het
kritieke moment nadert. We hebben besloten om aan de boer te vragen of hij
een goed Oranjeman is. Als dat in orde is, kunnen we praten. We lopen om het
huis heen en we staan voor de deur. Met bonzend hart staan we te wachten. Er
hangt ook zoveel vanaf. Dan kloppen we op de deur. Een hond begint te blaffen.
We kloppen nog eens. „D'r is vollek", zegt een stem. „Ik kom d'r zo an", roept
een nogal barse stem. Het klinkt niet bemoedigend. We wachten. Dan gaat de
deur open.
„Wie is daar?", wordt er gevraagd. We treden naar voren en staan voor de boer.
„Wat is d'r?", klinkt het ruw. „Bent u Oranjeman, bent u een goede Hollander?",
vraagt Herman. „Wat zol dat, wie binnen jullie? Jij bent toch gien jeuden?" „Ja",
zeggen we. „Hé, wat, waorumme hej dan gien sterre op?" We zwijgen en dein-
1048