Rondom bestand van 1992 9-4 dd 5-8-08

andere stukjes die men vindt - een totaalbeeld tracht te vormen. Hun doel is niet
in de eerste plaats het verwerven van materiële rijkdom, maar vermeerdering
van kennis.
Schatgravers, wij allen hebben er tien! Het is met die schatgravers als in het
verhaal over een oude boer die op sterven lag. Zijn zonen stonden rondom zijn
bed. De vader richtte zich nog eenmaal op en bracht er met moeite uit: „In onze
akker ligt een schat, graaf ernaar!" Tevergeefs riepen de zonen hem nog toe:
„Waar dan, vader?". Het was te laat. Vader nam het geheim mee in zijn graf. De
zoons gingen koortsachtig zoeken en groeven overal op de akker naar de
schat. Ze vonden die niet, maar door hun gedreven bewerking van de grond
werd de oogst overvloediger dan ooit. Toen begrepen ze wat hun vader bedoeld
had: ze moesten werken met hun tien schatgravers, hun tien vingers en hun
handen, om tot welstand te komen.
Misschien glimlachen we wat over dat schatgraven, maar zouden u en ik niet
gretig naar een schat grijpen wanneer we bij de afbraak van een eeuwenoude
woning of bij het graven in de grond zomaar ineens een aarden pot zouden vinden
die tot de rand gevuld blijkt te zijn met gouden en zilveren munten? Zulke
aardewerken potten met kostbaarheden werden eeuwen geleden, in onveilige
tijden, verborgen met het doel ze later weer tevoorschijn te halen wanneer betere
tijden aanbraken.
Niet zelden werd de eigenaar van de schat zelf door geweld getroffen en was hij
nooit meer in staat zijn kostbare bezit weer tevoorschijn te halen. Aan het begin
van deze eeuw dwaalde Hendrik van Laar als jonge schaapherder door onze
streek. In die tijd vond men zeker niet zoveel rijkdom in Noord-Oost-Overijssel.
Voor velen was schraalhans keukenmeester. Ook de kleine boeren kenden
armoe en gebrek. Men kon zich in gemoede afvragen of er hier ooit wel eens iets
van waarde in de bodem verborgen werd? Was dat wel mogelijk? Het antwoord
vinden we in het werk van de schaapherder-dichter Van Laar. Op een koude
morgen hoedt hij de schapen van een boer in Collendoorn. Om warm te
worden, wroet de jonge scheper met zijn schapenschopje de grond los en wat
vindt hij daar tot zijn verbazing?
We zullen hem zelf aan het woord laten, met de woorden van zijn gedicht:
„Toew ik nog scheper was".
Toew ik nog scheper was
Toew ik scheper was in Koldern,
was ik op un margen kold.
'k Gunge in de grond aan 't poldern
en ik vund ... geleuf mi'j ...... gold!
't Waren drie nog blaanke ringe as
nun snieders vingerhoed, jonge,
dacht ik, disse dinge brengt weer
warmte in mien bloed.
1040
Ook vund ik drie golden munten
met nen Spaansen koningskop
en un steerne met vief punten
stund aan d' aandre kaante erop.
't Joartal vieftien twie en tachtig
was zo kloar as glas te zien. 'k
Was nog jonk en kinderachtig,
want ik zee 't aan iederien.