DeJournalist

SPENCER B. HOGAN, U. S.-WAR CORRESPONDENT
(Fragment uit „G. I. Joê
kwam voorbij", door i ~>nze
Limburgse collega M. W.
Duynziiigs, die G I. Joe van
zéér nabij heeft gekend . —
Uitgave Ons Vrije Nederland.)
Ik ontmoette Hogan in Brussel.
Hij zat, moe en verveeld, op een
barkruk in „Sans Gêne". Zijn ellebogen
rustten op de bar. Zijn lange,
slanke vingers woelden door zijn haren
en hij staarde in het glas, dat voor
hem stond', alsof daar iets heel lelijks
te zien was.
Toen hij mij zag, zwaaide hij met
een telegram. Het kwam, zoals dat
heet, „hot off the Ticker".
„Je had gelijk", zei hij somber.
„Waarmee?", vroeg ik.
„Dat verhaal over de autoriteit van
Britse journalisten", zei hij.
. Ik las het telegram.
Het had de volgende inhoud:
Flash — Flash
28/4/45 — Flash-Reuter
By Paul Scott
San Francisco, April 28 (Reuter) —
A message from Himmler Guaranteeing
German unconditional surrender
to Britain and the United States
has been conveyed to the British and
United States Governments, according
to information sent to Stettinius, Molotov
and Eden in San Francisco, it
mas authoritativily states in official
circles here last night.
(More)
Flash
Er stonden dikke, rode potloodstrepen
onder de woorden Reuter, San
Francisco en Authoritativily.
„Dit bericht", zei Hogan, „is een
wereldprimeur."
„En Reuter ...", begon ik.
,„Ja", zei Hogan, „Reuter! ... een
Engels persbureau. En het ergste is:
het bericht komt uit Frisco! Was er
dan géén Amerikaanse journalist in
staat...?"
Hij zuchtte zwaar.
„Het is", zei ik, „een kwestie van
autoriteit."
„Ja", zei Hogan en hij glimlachte
vaag: „maar let op. Er zijn dingen
die een autoriteit zich niet kan permitteren,
maar 'n beroemdheid wél."
„Welke dingen?", vroeg ik.
„Binnen enkele dagen", zei Hogan
geheimzinnig, „valt Berlijn en tekenen
de Duitsers de capitulatie."
„En?", vroeg ik.
„De vraag is: welke journalist is
het eerst in Berlijn", zei Hogan.
„De Russen", raadde ik.
„Neen", zei Hogan met overtuiging,
„de Amerikanen!"
„Maar de Russen...", begon ik opnieuw.
„De Russen kunnen Hitler verslaan"
zei Hogan, „maai; de Amerikaanse
reporter verslaan zij niet!"
Verdere discussie was uitgesloten.
34
En ditmaal kreeg Hogan gelijk.
Het Amerikaanse persbureau Associated
Press had de super-wereldprimeur
van de Duitse capitulatie. Ed.
Kennedy, die het bericht verzond, zag
daarbij een nadrukkelijke order van
generaal Eisenhower om het bericht
nog enige uren vast te houden, minzaam
over het hoofd. Het bezorgde
hem 'n hoop moeilijkheden.
Maar hij werd beroemd, voor zo
ver hij het al niet was.
En Berlijn?
De Russen versloegen Hitler, maar
de Amerikaanse reporter versloegen
zij niet.
Er lag een stalen ring van rode
tanks rond de puinhopen van de
Duitse hoofdstad.
Er waren uiterst strenge orders, ook
van het geallieerde hoofdkwartier:
niemand zonder, toestemming der
Russen naar Berlijn.
Maar Seymour Freidin van de New
York Herald Tribune, John Groth, de
tekenaar van American Legion Monthly,
Margaret Irwin van de St. Louis
Post-Dispatch en Andrew Tully van
de Boston Traveler, zagen Berlijn.
Vóór alle anderen. Ook zónder de medewerking
van de Russen. Ook zonder de
toestemming van het geallieerde hoofdkwartier.
Enkele weken later schorste Shaeff
hen als oorlogscorrespondent. Men
stuurde hen terug naar de States.
Doch wat zou het?
De New York Herald Tribune, de
American Legion Monthly, de St.
Louis Post-Dïspatch en de Boston
Traveler hadden de story.
John Groth verklaarde later:
„Ik vind het unfair, dat men ons
straft. Ik ben van mening, dat het
Amerikaanse volk, dat vier millioen
van zijn beste zonen naar Europa
zond, waarvan er velen nooit meer
zullen terugkeren, recht heeft op ooggetuige-verslagen
van de val van de
hoofdstad van de vijand."
Dat deed, om zo te zeggen, de deur
dicht.
En Groth, Freidin, Margaret Irwin
en Tully werden beroemd, voor zo ver
zij het al niet waren ...
Voor hij naar de States terugkeerde,
ontmoette ik Spencer B. Hogan
voor het laatst.
Dat was in Den Haag, vele maanden
na V.E.-Day, bij de triomphtocht van
generaal Eisenhower door deze stad.
Ik sprak hem, tijdens een korte
pauze temidden van de plechtigheden,
in „Des Indes".
Hij geeuwde nadrukkelijk, zoals die
eerste keer, lang, lang geleden.
„Een oorlogscorrespondent zonder
oorlog", zei hij, grinnekend: „Generaal
Eisenhower in Den Haag, generaal
Eisenhower in Brussel, generaal
Eisenhower in Parijs, generaal Eisenhower
in Londen. En overal: juichende
mensen, bloemen, toespraken, champagne."
Ik dacht aan de lezers van
de „Post", die — oorlog of niet —
steeds weer nieuws willen hebben,
en liefst: sensationeel nieuws.
„Een oorlogscorrespondent zonder
oorlog is als een granaat zonder kanon",
zei Hogan.
„Hoezo", vroeg ik.
„Je wilt ontploffen, maar je kunt
het niet!", zei hij.
En hij vroeg mij of ik de „Tien
Wenken Voor Den Oorlogscorrespondent"
kende.
Ik kende ze niet.
„Here they are!", zei Hogan, en hij
somde ze op:
1. Een veroverde stad is beter dan
een veroverd dorp.
2. Een vijandelijk offensief is beter
dan een eigen opmars zonder veroverde
steden.
3. Een jonge, blonde, liefst gewapende
vijandelijke spionne is
beter dan een vijandelijk offensief.
4. Een Private uit je eigen stad is
belangrijker dan een generaal uit
'n andere stad.
5. Een generaal uit je eigen stad is
belangrijker dan een Private uit
je eigen stad.
6. Iedere dode Private is belangrijker
dan iedere dode generaal. (Het
bericht, dat de generaal gesneuveld
is, seint Associated Press immers
toch aan alle bladen.)
7. Een goede primeur is belangrijker
dan generaal Eisenhower.
8. Wees held met de helden! Een
front-reportage zonder gierende
granaten en vlakbij inslaande
vijandelijke bommen, is geen frontreportage.
9. Het front is overal, dus óók in
Parijs. Ga daarom herhaaldelijk
naar Parijs.
10. Een interview met Hitler en Eva
Braun — vóór of na hun dood —
overtreft alles.
LANDBOUWREDACTEUR.
Journalist, 32 jaar, ongehuwd,
thans werkzaam als redacteur
van diverse rubrieken (o.m.
buitenland, landbouw en veeteelt)
aan provinciaal dagblad,
zoekt plaats als landbouwredacteur
aan groter landelijk blad.
Is (als boerenzoon) geheel op
de hoogte met nationaal (en
internationaal) agrarisch gebeuren.
Brieven onder no. 13/47.
JOURNALIST
40 jaar, zowel voor als na de
oorlog werkzaam geweest als
hoofdredacteur van onafhankelijke
bladen, thans door fusie
buiten functie, zoekt zelfstandige
werkkring of opdracht.
Kan zich eventueel ook belasten
met zakelijke leiding van
dagblad. Brieven no. 11/47.
ERVAREN JOURNALIST
zoekt werkkring of medewerking
aan groot dagblad als
redacteur-wetenschappen. Brieven
no. 12/47.
KV. OE ARBEIDERSPERS - AMSTERDAM