Dode ogen (Tais Teng)

Twee beelden vormen zich in het kloppende rood. Twee
mogelijke toekomsten: dat is alles wat hij overheeft.
Een is in korrelig zwart-wit, als een ouderwetse film. Hij
huivert. Onmiskenbaar een toekomst die doodloopt.
Een keer eerder heeft hij zichzelf in net zo'n kleurloos
schokkerig beeld op zijn brommer zien stappen. Op een
winterdag dat de straten van de ijzel glinsterden. Zijn
doodsfilm. De toekomst waarin hij zou sterven.
Hij was die dag in zijn bed blijven liggen en had zich ziek
gemeld. Zelfs te voet naar school gaan leek hem te riskant.
In het nieuwe beeld duwt hij de deur naar de Tempel van
de Doodloze open en stapt naar binnen.
Dat is alles.
De korte scène blijft zich mechanisch herhalen, ieder
detail onveranderlijk. Meer valt er niet over de rest van zijn
leven te vertellen. Als hij de poort binnengaat, zal Amo
eenvoudig ophouden te bestaan.
Het tweede beeld siddert en zwiept. Dit is alsof je 's zomers
op het hete asfalt ligt en door een dikke laag van
opstijgende warme lucht tuurt.
Het toont een uiterst onwaarschijnlijke toekomst, begrijpt
hij meteen. Een kans van een op de miljoen.
Maar er zijn kleuren, ook al is het maar het meest uitgebleekte
pastel. Kleur staat voor leven, voor overleven.
Die langgerekte vorm, die in een stompe punt eindigt:
een kerktoren? De Domtoren!
Het beeld wordt ineens scherp. Alsof het hem wil belonen
voor zijn inzicht. Het is inderdaad de Domtoren, ziet
hij, met zijn kroon van spitsen. Het beeld zoomt in en een
fractie van een seconde ziet hij zwaaiende klokken. Rij na
rij: kantelende bronzen bellen en zwiepende klepels.
De vensters op de toekomst knippen uit en de kriebel
boven zijn neusbrug verdwijnt.
II3