Dode ogen (Tais Teng)

gereden, een staaf smeulend sandelhout in de hand om de
overweldigende, weezoete stank van ontbinding te verdrijven
...
'Het was een hete dag,' zegt de Doodloze. 'Stoffig. En ik
vermoed dat je naar een kom rijstwijn verlangde. Je bleef
tenminste niet langer dan een minuut of twee kijken.'
'J a,' knikt Arno, 'een hete dag.'
Een diep afgrijzen welt op. Ik genoot ervan. Het was een
mooie herinnering.
'Nee!' gilt hij. 'Dat was ik nietl'
De beelden blijven als een laag giftig bezinksel in zijn
geheugen hangen en het afschuwelijke is dat ze hem zo
vertrouwd voorkomen. Dat het voelt alsof zij daar thuishoren.
Heb ik dit echt meegemaakt? Lang voor ik dacht dat ik
geboren werd?
Voor het eerst twijfelt hij. Kan het waar zijn dat Arno
Groenewegen inderdaad maar een droom is? Heel zijn leven
een leugen?
Hij knijpt zijn ogen zo stijf dicht dat er witte schichten in
het donker zigzaggen.
'Nee! Ik ben normaal! Geen magische keizerl'
'Maak jezelf niets wijs,' zegt de Doodloze. 'Kunnen gewone
mensen in de toekomst kijken? Hoe je je ook vermomde,
je magische krachten lieten zich niet wegdrukken.'
Shaun heeft gelijk, gaat het door Arno heen. Ik heb altijd
een deel van mijzelf verborgen moeten houden. Er was niemand
met wie ik over mijn talent kon spreken. Mijn volstrekt
ongewenste talent.
Als ik de keizer ben, hoef ik nooit meer te liegen. Deze
mensen begrijpen wie ik ben. W át ik ben. Een monster, iets
niet-menselijks. Net als zij. Zij accepteren me.
Het doek wordt weer oude zijde, de berg afgehakte
hoofden niet meer dan kunstige penseelstreken.
99