Dode ogen (Tais Teng)

alle warmte uit je lijf en ik ben bang. Banger dan ik ooit
eerder geweest ben.
Langzaam, heel langzaam kruipt een vleugje warmte
zijn huiverende lijf in en dan beginnen zijn botten te ontdooien.
Als hij zijn kamer instapt, ziet hij het rode boekje op zijn
dekbed liggen. Hij blijft stokstijf staan, zijn hand nog op de
deurknop. Een tikkende tijdbom zou welkomer geweest
zijn.
Blader het boekje door, denkt hij. Nu. Je zult toch geen
moment rust hebben tot je het ingekeken hebt. Lees hun
kletskoek. Lach erom.
Hij slaat het boekje open.
De eerste bladzijde is een biljet van honderd gulden.
Het zit met de lange zijde aan de rug vastgelijmd. Niet erg
stevig, want het komt los zodra hij die vreemde bladzijde
omslaat. In ieder geval een origineel begin, denkt hij. Met
zo'n eerste bladzijde wek je de belangstelling van een lezer
wel.
Hij houdt het biljet tegen het licht. Het ziet er allemachtig
echt uit, dat moet hij toegeven: een watermerk, de glinsterende
stipjes, die van kleur veranderen als je het biljet
schuinhoudt.
Onder het biljet zit een tweede, een derde. Als hij het
boekje haastig doorbladert, blijkt ook de rest van de bladzijden
uit vastgelijmde bankbiljetten te bestaan.
Hij telt ze en Buit tussen zijn tanden. Tegen de honderd
biljetten. Tienduizend gulden.
De woorden van de man komen terug: ' ... en alle rijkdommen
van de aarde behoren u toe.'
Arno weet wat geld waard is. Iedereen die het ooit zelf
heeft moeten verdienen met schappen vullen in de supermarkt,
weet hoe allemachtig traag het binnenkomt.
80