Dode ogen (Tais Teng)

Ik slaap al, gaat het door hem heen. Dit is niet echt. Een
nachtmerrie.
Hij probeert uit de droom te ontwaken, zijn ogen te openen.
Een moment bespeurt hij weerstand. Alsof zijn oogleden
dichtgeplakt zitten met spinrag. Dan floepen ze open.
Hij staat in een wijde tent met wanden van traag golvende
zijde. Al het licht is rood, een rijk, broeierig rood.
Karchai, weet hij, de kleur die enkel voor de machtigste
heersers gereserveerd blijft. Een boer of koopman die zich
in karchai kleedt, speelt met zijn leven.
Vier wachters in harnassen van gelakt leer bewaken de
enige ingang van de tent, hun lansen gekruist. Daarachter
ziet hij een driehoek staalgrijze hemel, een desolaat landschap.
Een hoge muur van aangestampte aarde, bekroond
met een palissade van aangepunte boomstammen slingert
zich van kale heuveltop naar heuveltop. Alleen de wachttórens
zijn van baksteen.
'Mijn muur,' denkt Arno automatisch. 'Steen na steen
heb ik uit laten hakken en mijn cement was bloed en zweet,
de botten van doodgewerkte boeren.'
Een wrokkig soort trots welt op, trots zonder enige tevredenheid.
Hij vouwt zijn handen tegen elkaar. De handen van een
oude, doodzieke man, ziet hij ontzet. Vol gezwollen blauwe
aders en bruine vlekken, gestippeld met open zweren.
Dit zijn mijn handen niet! Ik ben jong! Net zestien! Ik
ben . . . Hij is zijn naam vergeten.
De paniek ebt weg. Hoe bizar om mijn eigen naam te
vergeten! Al was het maar voor een ogenblik. Want wie
kan ik anders zijn dan de keizer van China? Tsjin Sje
Hwang-ti, Hoogst Verheven Heerser der Ch'in. Tsjin Sje
Hwang-ti voor wie miljoenen zich in het stof buigen.
Het hoefgeroffel van strijdpaarden doet hem opkijken.
Hun galop gaat in een sjokkend geplof over.