Dode ogen (Tais Teng)

Arno is dankbaar dat zijn moeder zo tactvol is om niet
door te vragen. Een uur na je eerste ontmoeting elkaar al de
kleren van het lijf rukken: hoe moet je dat uitleggen? Hij
vermoedt dat zijn ouders het een tikkeltje overhaast zouden
vinden.
Hij staat op. 'Ik moet nog even iemand opbellen.'
Deli's telefoonnummer zit niet in de binnenzak van zijn jas.
Ook niet in zijn broek. Hij voelt alle zakken drie keer na,
keert zijn sokken om, schudt zijn onderbroek uit. Het zweet
breekt hem uit. Hij ziet zichzelf al de halve bovenbouw
aflopen om een meisje te vinden dat Hanneke heet, achternaam
onbekend, die een vriendin met de naam Delila naar
het schoolfeest heeft meegenomen. Heette ze trouwens wel
Hanneke? Of was het Anneke?
En zelfs als hij die Hanneke, of Anneke, weet op te sporen,
zou ze hem dan zomaar het telefoonnummer van Deli
geven? Vast niet.
Liefde is prachtig, maar elke minnaar heeft altijd iets
potsierlijks in de ogen van anderen. Arno kent zijn medescholieren.
Zelf is hij geen haar beter. Iedereen zou hem in
de maling nemen. Na de vijfde keer vragen zou elk meisje
met uitgestreken gezicht beweren dat ze Hanneke heette.
En wat een dolle gein om hem volledig voor paal te zetten
met een vals telefoonnummer!
Hij klemt zijn kaken op elkaar. Deli is het waard, besluit
hij. Dan maar een clown.
Ten slotte vindt hij het notitieblaadje onder zijn hoofdkussen.
Prompt herinnert hij zich natuurlijk ook weer dat
hij het daar neergelegd heeft. De veiligste plek die hij met
zijn slaapdronken hoofd wist te bedenken.
Hij strijkt het briefje glad. Wat schrijft ze een mooie,
krachtige letters, denkt hij. Arno snuffelt aan het velletje:
het enige dat hij ruikt is de geur van zijn eigen zweet.