ZEESTORIES - Sluiskade 11

uit het noorden en deze is zo sterk dat je
met weinig wind achteruit vaart. Dus de
motor bijzetten; wat een droefenis is: al die
herrie! Gelukkig komt er wat meer wind.
Maar die gaat steeds harder waaien van
5 naar 6 naar 7 Bft. Dan maar de zeilen
minderen en lekker doorvaren.
Alleen …… de wind komt uit het noorden
en we gaan dus wel de verkeerde kant op:
richting IJsland! De golven worden hoger
en hoger, we vliegen en donderen over en
van de golven. De boot kan er tegen zoals
in voorgaande zeiltochten al is bewezen.
Maar ja, kunnen wij er wel zo lang tegen en
bovendien willen we niet naar IJsland, maar
naar Longyearbyen (Spitsbergen). Na een
paar dagen van heen en weer kruisen komt
het moment dat we moeten beslissen om
de koers te verleggen. Midden in de nacht –
het wordt intussen niet echt meer donker –
besluiten we om de tocht naar Spitsbergen
af te breken en naar Noorwegen te gaan.
Noorwegen ligt op dat moment ± 270
zeemijlen naar het oosten. De tijd die we
gepland hadden om naar Longyearbyen te
varen was op en we hadden nog net genoeg
dieselolie om als de wind zou wegvallen,
Noorwegen te halen.
Nou, ze hebben ons besluit gehoord, wie
weet ik niet, maar in de ochtend ging de zon
schijnen en er was geen wind meer. Doffe
ellende. Weer de motor bijzetten en een dag
of drie op de motor naar Noorwegen varen.
De navigatie doen we met de laptop.
Om een onbekende haven aan te lopen
gebruiken we wel papieren kaarten, ook
voor het geval de stroom uitvalt. Ondanks
dat we ± 50 kaarten bij ons hebben, hebben
we niet álle kaarten van die lange Noorse
kust. Moesten we eerst nog ± 30 mijl naar
het zuiden varen om veilig met een papieren
kaart een Noorse haven aan te lopen.
Als je dan ’s nachts wacht loopt en de zee
zo leeg is, geeft je dat wel een immens
gevoel. Maar hoe nu verder? Spitsbergen
ligt niet langer binnen ons bereik, maar
misschien nog wel de Lofoten. Men zegt dat
je tussen de fjorden door kan zeilen. Ja, je
kan tussen de fjorden zeilen, alleen geen
grote afstanden.
Noren hebben de naam nogal nors te zijn.
Dat hebben wij niet zo ervaren - eigenlijk
zijn ze nogal verlegen. Wij hebben ze leren
kennen als heel vriendelijk, behulpzaam en
vrolijk.
Het meest noordelijke punt waar we
gekomen zijn is Trondheim. Daar heeft
Frank via internet in een hotel de diplomauitreiking
van zijn zoon kunnen ‘bijwonen’.
Dan wordt het tijd plan de campagne voor
de terugreis te maken met Bert als goeroe
achter de laptop om een alternatief voor
deze reis uit te kienen: Een tocht door de
meest spectaculaire fjorden.
Met z’n drieën hebben we de onvermijdelijke
pittige gesprekken gevoerd, naast ook heel
veel lachen en lol.
Vanuit Skudeneshavn beginnen we heerlijk
zeilend aan de terugreis. Totdat Bert ons
midden in de nacht wakker maakt om, het
was inmiddels weer hard gaan waaien, ons
de zeilen te laten reven. Dat vonden Frank
en ik maar niks, want we lagen wel lekker
te schommelen in onze kooien. Oké, geen
f lauwekul, het ging ondertussen weer f link
tekeer met daarbij tegenwind. Hoe kon het
ook anders, maar dit moet niet te lang gaan
duren. Met zoveel wind komen we met ons
motortje ook niet vooruit; dus dan maar
doorzeilen.
Gelukkig nam de wind na een dag of
twee af, kon de motor aan en konden we
rechtstreeks naar Den Helder varen om
keurig op tijd thuis te komen.
Daar zijn we binnengehaald door een
armada van boten met familie en vrienden.
Hebben we ons doel niet gehaald?
Wij vinden van wel.
Wij, Bert, Frank en ikzelf, hebben met elkaar
een schitterende tocht gemaakt onder niet
altijd even ideale weersomstandigheden.
We zijn als drie goede zeilmaten vertrokken
en als beste vrienden weer teruggekomen.
DECEMBER 2007 SLUISKADE NR 19 15