ZEESTORIES - Sluiskade 11

netjer/1151782560/tpod.html
dat de dinghy er bovenop licht kan het voorluik niet eens op een
kiertje. Zeewater is al weer de badcel ingestroomd, dus stroomt er
geen lucht door de muffe kajuit. Binnen is het ruim dertig graden
en we zweten ons rot in de smalle zeekooi. Ik slaap er onrustig
van en droom vaak. Herinneringen van vroeger en werk komen
ongewenst op bezoek. We leven in blote kont en douchen in de
tropische buien. De eerste 24 uur zitten er op, nog 378 mijl. We
lijken te kruipen en we leven veel langs elkaar heen. Nergens
zin in en blij met een beetje voortgang. We overwegen de motor,
maar weten dat we een risico nemen dat die er mee ophoudt door
de lege tank. Afwachten maar. De wind die er is komt schuin van
voren in. Tegen zonsondergang luisteren we naar de wereldomroep
en daarna hebben we een sociaal gesprekje met een andere boot
ruim 4000 mijl zuidelijker. De 2 e nacht onderscheid zich weinig
van de eerste. Naast de boot hoor ik soms een zucht. Een dolf ijn
denk ik, maar het is te donker. Om beurten slapen we een paar
uurtjes en dat gaat door tot ver in de dag. Soms lezen we wat en
versturen een positiemelding en e-mails naar een walstation via
de korte golfradio. Verse weerkaarten geven een gerust beeld en
vers brood uit de pan vervangt bakkerij Hollandia uit Paramaribo.
Al vroeg in de middag heeft Syl een heerlijke pasta met asperges
gemaakt en als we onze bordjes nog maar net leeg gesmuld hebben
begint de molen van de vislijn ratelen. Kon dat nou niet een uurtje
eerder? Na een kwartiertje stoeien, ligt een knots van een vis in
de kuip te spartelen. We geven hem wat goedkope rum en snijden
gelijk zijn ingewanden uit z’n buik. We noemen hem Barracuda want
een goed visboek ontbreekt nog in onze boordbieb. Nog 95 uur bij
deze snelheid en nog geen goede wind. De buien zijn inmiddels wel
afgenomen en de derde dag waait een mooie voorspelde wind
uit het noordoosten. We kunnen halve wind varen en met vol tuig
blijven we bijna constant boven de 7 knopen. Nog 38 uur te gaan
bij deze snelheid.
De swell komt schuin van achteren binnen en we maken f linke
schuivers als we van een golf afrollen. Toch houden we het tuig
er op en de zee begint steeds meer op te bouwen. De golfhoogte
was 3 meter voorspeld, maar van top tot dal zien we soms wel 5
meter. Geraas van brekende toppen komt steeds vaker voor en de
zee staat al vol met witte koppen Elke 5 minuten maken we een
f linke roller en dan liggen we weer stabiel op de wind. De lucht
is nu veel helderder en de zon laad onze accu’s weer een beetje
bij. Plotseling rolt een golf het gangboord in en zet de vloer van
de kuip onder water. De schotten zijn er uit en water spettert naar
binnen. Gelukkig blijft het meeste water buiten en is de kuip zo
weer leeg, maar ik heb wel een nat pak en de kussens zijn ook
allemaal doorweekt en zout.
Op de 3e dag hebben we tegen de avond nog 20 uur te gaan.
Als we de snelheid er in kunnen houden kunnen we dus nog voor
donker aanlopen, best prettig zonder verlichting op de
wal tussen de rotsen door. Het lijkt er steeds meer op
dat dat gaat lukken en terwijl wij ervaren hebben dat
we dat meestal niet gaan halen blijft de GPS beweren
van wel. Tot voor 10 mijl van ons waypoint hebben we
geen land in zicht en de computerkaart geeft geen
hoogtes. Er hangt wel veel bewolking en soms valt er
weer een f ikse bui die ons nog meer snelheid geeft.
Er is geen schip te bekennen en pas op 8 mijl afstand
zien we opeens een hoog gebergte tussen de wolken
door piepen.
Op het waypoint moeten we nog drie korte stukjes
van elk 3 mijl tussen de rotsen door varen. De
laatste regenbui maakt ons niks meer uit en wij zijn
apetrots en blij dat we er zijn. Langzaam worden meer
details in de bergen duidelijker. Egaal groen worden
bomen en kleine bomen blijken struiken, We zien
vogels uit de bomen komen en zien plekken waar
mensen lopen. Ik schiet snel een onderbroek aan. Eén blik op het
scherm bevestigd wat we buiten zien. Op kleine rotseilandjes zien
we water méters hoog opspuiten, we varen er ruim omheen, de
dieptemeter heeft geen idee wat aan te geven. Na het derde rakje
liggen we tussen een eilandje en het vasteland in. Links diverse
rotsen, de drie baaien lijken er vier te zijn en in het straatje moet
harde stroom verwacht worden. We vliegen zo voorbij ons geplande
baaitje en draaien de boot in de wind. Snel ploft het grootzeil in de
lazy jacks en gaat de motor aan. We snuffelen wat in het baaitje
waar moorings zouden moeten liggen. Er liggen alleen twee lokale
toerbootjes aan een anker dus zoeken we een goede ankerplek.
Links en rechts zit een koraalrif waar we niet op mogen ankeren.
Maar hoe herken je dat? Syl zoekt nauwkeurig het midden van de
baai op en in 8 meter water laat ik dertig meter uitlopen. Steeds
weer moet ik, in mijn functie als ankerman, maar hopen dat de boel
houdt en we niet te dicht bij andere schepen komen. Inmiddels
hebben we wel ervaren dat het anker even de tijd nodig heeft, dus
takelen we de dinghy maar vast overboord. Na nog 10 meter ketting
trekken we zachtjes achteruit, als een huis en nog twee lengtes
van een ander bootje. 10 minuten later is het donker. Welkom in
Tobago.
Jeroen Meijer a/b Netjer
DECEMBER 2007 SLUISKADE NR 19 29