Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Voor al hun verhalen, de hele tocht: surf naar www.travelpod.com/travel-blog-entries/sylviaenjeroen<br />
WSV-er Jeroen Meijer<br />
en zijn vriendin Sylvia<br />
van Pijkeren begonnen<br />
bijna 2 jaar geleden<br />
aan hun zeiltocht<br />
voor onbepaalde<br />
tijd, met onbepaalde<br />
bestemming...<br />
In de vorige <strong>Sluiskade</strong><br />
stond hun laatste<br />
verslag uit Brazilië.<br />
Intussen hebben ze<br />
Suriname bezocht,<br />
en gaan op weg naar<br />
Tobago.<br />
Van Paramaribo naar de NO zijde van<br />
Tobago is 459 mijl, koers 316°. Als<br />
we vertrekken hebben we gepoogd de<br />
diesel aan te vullen, maar dat bleek aan<br />
de waterkant erg lastig, dus maken we de<br />
oversteek maar met de 200 liter die nog in<br />
de kiel zit. De weersverwachting is goed,<br />
NO 20-25 Kn. Op het voordek bedien ik<br />
de handel van de ankerlier en sleur 40<br />
meter ijzer omhoog, borg de zaak goed<br />
en controleer alle lijnen nog een keer. De<br />
kotterfok hangt opgebonden aan de railing.<br />
We trekken het grootzeil omhoog en met<br />
stroom en wind in de rug schuiven we om<br />
8 uur de rivier af. Als ik de windpilot bij<br />
wil zetten blijkt het windpendulumblad,<br />
dat al schommelend de windrichting moet<br />
meten, gewoon plat te blijven staan. Vast<br />
gaan zitten en nu heel slecht los te krijgen,<br />
want ik kan er nauwelijks bij. Dat wordt 4<br />
dagen met de hand sturen, want voor de<br />
elektrische stuurautomaat hebben we geen<br />
stroom genoeg.<br />
Er staat niet zo veel wind, maar we lopen<br />
toch een knoop of 5 over de grond. De<br />
vaargeul is eenzijdig betond en loopt<br />
langzaam over in een open zee. We komen<br />
twee werkschepen tegen, een laatste zwaai<br />
en dan verdwijnt Suriname langzaam achter<br />
ons. Als we bij de uiterton (einde vaargeul)<br />
komen trekt de wind plotseling aan tot 30<br />
knopen en stort een f ikse regenbui over ons<br />
heen. Snel gaan we voor de wind varen, de<br />
fok inrollen en de luiken sluiten, want alles<br />
wordt nat binnen. Als de bui voorbij is en<br />
de zon weer verschijnt, is ook de wind weer<br />
weg en als een badkuip dobberen we in het<br />
rond. De boot ligt f link te rollen en binnen<br />
worden boeken en serviesgoed gelanceerd.<br />
Om beurten houden we wacht en de ander<br />
gaat dan meestal slapen. We lossen elkaar<br />
regelmatig af naar de energie die 1 van<br />
28<br />
Strak druk ik mij tegen haar aan.<br />
“Ik dacht dat je weg was” stamelt<br />
ze.<br />
ons steeds heeft. Een strak wachtschema<br />
werkt bij ons niet, maar er is wel een<br />
maximum van 3 uur. Als de wacht in slaap<br />
dreigt te kukelen roept die de af lossing<br />
en onderhandelen we uurtjes. We moeten<br />
duidelijk weer wennen aan een slingerend<br />
schip. “Ik wil naar huis” hoor ik vanachter<br />
het gesloten kajuitluik boven de kletterende<br />
regen uit roepen als ik in de zoveelste bui<br />
aan het roer sta om de boot op koers te<br />
houden. Ik schuif het luik een stukje open<br />
en zie een wanhopige blik die de kruiden<br />
terugpropt in een omgevallen potje. “Da’s<br />
goed” knipoog ik, “maar eerst aan land zien<br />
te komen!” Ze glimlacht.<br />
Als de avond valt hebben we net ons<br />
eten op. Het is half zeven. We laten het<br />
ankerlichtje branden om de schaarse<br />
stroom te besparen. De nacht is donker<br />
en in een enkele hoek zit een gat in<br />
de hemel waardoor ik wat sterren zie.<br />
Onaangekondigd stort een volgende bui<br />
zich over ons uit. Opnieuw luiken dicht,<br />
fok inrollen en voor de wind weglopen. 10<br />
minuten later slingeren we weer alle kanten<br />
op. De zeilen slaan bij elke golf. Ik probeer<br />
een boek, maar wordt gek van het geslinger.<br />
De boot blijft, ondanks dat er niemand<br />
stuurt, behoorlijk goed op koers. Ruim aan<br />
de wind gaat dat prima door de lange kiel.<br />
Net voor mijn hoofd voorover valt vang ik<br />
‘m op. Kop omhoog, rondje kijken, nog een<br />
keer, geen lichtje te bekennen. Het is ook<br />
zo saai, zonder sterrenhemel, terwijl ik de<br />
kuip niet uit mag. (afspraak!) Ik zet muziek<br />
op mijn oren, De Dijk, Boudewijn de Groot,<br />
Ivette Sangala en Chiclete com Banana.<br />
Het is heerlijk en na elk nummer kijk ik<br />
twee keer in het rond. Een visser schuift<br />
in de verte langs ons heen, verder niks.<br />
Ik ga terug naar m’n live concert. Wat een<br />
heerlijke muziek maken die Brazilero’s toch<br />
en wat houdt het batterijtje het lang vol!<br />
“JEROEN” hoor ik opeens vlak naast mij uit<br />
de kajuit schreeuwen. Ik schrik me wild. Syl<br />
staat op de trap vlak naast mij maar ziet<br />
mij niet. Ze kijkt in de kuip: leeg! (waar heb<br />
ik dat toch meer gehoord?) Ze heeft al drie<br />
keer geroepen en kreeg niks terug. Haar<br />
hoofd zit vol met zweet en ze hyperventileert<br />
van de schrik. Strak druk ik mij tegen haar<br />
aan. “Ik dacht dat je weg was” stamelt ze.<br />
De pieper van de AIS ging af en jij reageerde<br />
niet. We drinken thee en ik ga, als Syl weer<br />
is bijgekomen, het schip peilen en onze<br />
driekleur aan doen. 15,4 mijl afstand, 12,3<br />
knoop, koers 340, het loopt ons schuin van<br />
achter op. Als ik een uurtje gelegen heb<br />
is het schip tot op 3 mijl genaderd. Als ik<br />
de koerslijn doortrek loopt die akelig dicht<br />
langs onze positie. De scheepsnaam staat<br />
op het scherm. Ik vraag de stuurman om<br />
naar kanaal 6 te komen en vraag of hij ons<br />
gezien heeft. Dat wordt bevestigd en hij zal<br />
koers wijzigen en achter ons langs voorbij<br />
De golfhoogte was 3 meter<br />
voorspeld, maar we zien soms<br />
wel 5 meter<br />
lopen. Zo gaat het ook, ik doe nog een<br />
dutje.<br />
Meer dan 100 uur te gaan, berekent<br />
de GPS. Als ik te kooi mag slaap ik in 5<br />
minuten. Het is warm binnen. Ondanks<br />
DECEMBER 2007 SLUISKADE <strong>11</strong> NR 19
Change language