dpo_884.pdf

H U I DE M O S S E L B A A I . 285
te niet voortkomen zouden. — Desniettemin
ziet men, der fchranderheid en den vlijt van het
meer verlichte deel der menfehen ter eere, zelfs
op de dorre, en drooge Karrovelden zeer dikwijls
zaai-en koornakkers, moestuinen en wijnbergen,
die op het heerlijkfte groeien, tieren en vruchten
draagen, terwijl de wilde planten rondom heen
ten deele fterven , ten deele van dorheid kwijnen.
— Die bijzondere en zelazaame verfchijnfel
heeft zijnen grond daarin, dat het water van
de nabuurige bergen naar welgsvallen op de akkers
en plantaadjen geleid wordt.
Zuure of zuurachtige gronden noemen de bewooners
der Hollandfche volkplantingen zoodaanige
vlakten, die een weinig hooger en koeler dan
de oever der zee gelegen zijn, en derhalve meer
regen hebben, dan de andere landftreeken, welke
grasrijker zijn. — De foorten van gras zijn hier
echter altijdduurende en eenigzins grof, en hebben
ruuwe en breede bladen. Het rundvee in
deeze gewesten kaauwt en knaagt zeer gaarn aan
zoodaanige zaaken, welke niet dienftig voor heszelve
zijn, als bij voorbeeld: aan riemen, kalk,
beenderen , en bij gebrek van die knaagen zij
elkander aan de hoornen. Dit fchijnt bij hen
zuur in de maag aanteduiden , en dit zuur mag
wel aanleiding tot de benaaming van zuure gron.
den gegeeven hebben. -- Een gedeelte der landen
, welken de Kaffers bewoonen , zou deeze
eigenfehap in eenen zoo hoogen graad bezitten,
dat het rundvee, welk des nachts opgeflooten is,
daardoor aangedreeven wordt, om elkander zonder
ophouden aan de hoornen te knaagen, en
daarin te bijten, waardoor deeze ook menigvuldige
krom-