f 2.50 f 2.50 f 2.50 . f 2.50 - EYE

^8 ■ MAAQT 1951 

374

. ^^^ ^^ ■ ^ . —■—^^^^^^^ 

HAMBURG-KIEL-OSLO 

Gemakkelijkste 

en Goedkoopste 

Reis nnar 

Noorwegen 

met de Stoomschepen 

|g| KongDagenKongRing 

** 

Vertrek HAMBURG Zaterdag 15.30 

KIEL Zondag 2.15 

Aank. OSLO Maandag 7.00 

Vertrek OSLO Zaterdag 12.00 

Aank. KIEL Zondag 15.00 

HAMBURG Maandag 7.00 

Biljetten bij alle Reisbureaux 

ONDENFOELDSKE 

• OSLO« 

IN HAMBURG ROB M SLOMANJR 

ADVERTEERT IN ©IT BLAB 

LI HI A 

De veiligheid van LILIA 

Het nieuwe hygiënische 

Damesverband. 

Doctoren zijn het er over eens 

dat een vrouw haar verband 

met de grootste zorg moet 

kiezen. Vele gevallen van ern- 

stige ziekte hebben tot oorzaak 

het gebruik van niet gesterili- 

seerd materiaal, op onhygiëni- 

sche wijze slordig verpakt. 

Al het materiaal voor LILIA 

is gesteriliseerd voor het ver- 

pakken en het verband is lucht- 

dicht afgesloten in een speciale 

omslag, zoodat IJ het In vol- 

komen antiseptischen toestand 

ontvangt. 

LILIA is dus volkomen veilig; 

het is ook sterk absorbeerend, 

koel en zacht en even gemak- 

kelijk te verwijderen als een 

stukje closetpapier. 

Vraag slechts 

„Een pak LILIA" 

en men zal U begrijpen. 

Proefpak van 6 stuks ƒ 0.40 

Standaardkwal. 12 stuks „ 0.75 

Superkwaliteit 12 stuks „ 1.16 

Fabrikanten: Sashena Limited 

Paragon Work», Buil, 

Agenten voor Nederland: 

J. Beyer«

hielden hem allemaal voor héél rijk, 

ofschoon hij van zeer eenvoudige af- 

komst was — en begon zonder er bij te 

denken, ringen te blazen, terwijl hij ons 

spel volgde. 

King keek er naar en stelde er blijk- 

baar ook zooveel belang in, dat hij op 

een gegeven oogenblik een verkeerden 

zet deed, waardoor hij zijn koningin 

schaak gaf. 

Ik keek verrast op en zei: „ik kan 

je koningin nemen!" 

King fronste zijn wenkbrauwen. „Je 

hebt gelijk," zei hij toen. „Ik zat te 

droomen. Of eigenlijk zat ik juist te 

denken, hoe prettig het voor ons is. dat 

het toeval bijna steeds wil, dat iedere 

misdadiger, al is hij nog zoo geslepen, 

een of andere fout begaat, waardoor hu 

ontdekt kan worden, en terwijl ik dat 

dacht, beging ik zelf een fout met mijn 

koningin." 

„Vergissen is menschehjk, zelts bu 

misdadigers .en detectives,", merkte 

Ik heb nooit meer vetwormpjes. 

Zjj heeft voorgoed een eind gemaakt aan vet- 

wormpjes en dergelijke. Zij heeft niet alleen ontdekt, 

hoe ze weg te krijgen, maar zij weet nu hoe ze weg 

te houden. Leest haar brief eens: 

„Ik wilde U even laten weten, dat ik Radox 

uitstekend vind. Ik haderjfe last van vetwormp- 

jes en uitgezette poriën en had al veel geklaagd 

en gehoopt, dat ik nog eens iets zou vinden. 

om mün teint te verbeteren. Ik probeerde Radox 

in mijn waschwater en zag, dat het de eerste 

de beste keer alle vetwormpjes van myn gezicht 

verwijderd had. Het is werkelijk wonderlijk. 

hoe frisch mijn teint geworden is. Ik heb nu 

nooit meer vetwormpjes, omdat ik telkens als 

ik mijn gezicht wasch, wat Radox ' n "f* 

water doe". "• "• 

Laat vetwormpjes niet langer Uw uiterlijk bederven. 

Zonder uitknijpen, zonder leehjke vlekken -êkk— op de 

huid achter te laten, kunt U deze hinderlijke ontsieringen 

verwijderen. U doet slechts een vollen 

theelepel Radox in een glas goed warm water en 

behandelt de leelijke plekken hiermee jgedurende 

enkele minuten. Droog dan af met een ruigen handdoek 

en de vetwormpjes worden eenvoudig weggeveegd. 

Gebruik hierna een goede cold cream. Oa 

dan door met steeds wat Radox btf Uw waschwater 

te voegen en U zult nooit meer last hebben van 

vetwormpjes. Radox bevat zuurstof, het beste antiseptische 

natuurmiddel en dit zuivert de ponen 

prondig en voorkomt, dat de vetwormpjes ooit terug 

komen. , , _■» «. 

Radox is heerlijk geparfumeerd en verkrljghaar 

b« alle apothekers en drogisten a f 1.25 per pak. 

Een pak is toereikend voor verscheidene weken. 

Importeur N.V. ROWNTREE HANDELS MIJ 

Keizersgracht 124, Amsterdam (C). 

Voor Indië verkrijgbaar bü Fa. J. van Gorkom i Co., 

Djocja en hare filialen. 

Hollanüsche verpakklnn waarborgt echtheia. 

— TO^ 

Berton, die nog steeds ringen stond te 

blazen, lachend op. 

King keek hem verstrooid aan en 

antwoordde: „Ja. Zoo kon ik twee 

dagen geleden bijvoorbeeld een inbre- 

ker opsporen en laten arresteeren, al- 

leen omdat hij in een stuk touw, dat hij 

had gebruikt, een zeemansknoop in- 

plaats van een gewonen knoop had ge- 

le s d -" ' V, . 1 

Ik maakte van deze pauze in het spe! 

gebruik, de beeren aan elkaar voor te 

stellen en toen dit gebeurd was, merkte 

Berton lachend op: „Het is maar goed, 

dat misdadigers gewoonlijk dom zijn. 

Ais wij, meer ontwikkelden, ons op mis- 

daad gingen toeleggen, zou dej'echer- 

che het nog moeilijker hebben!" 

King wierp zijn koning om, ten tee- 

ken, dat hij het spel als verloren opgaf. 

„Dat geef ik toe," antwoordde hij na- 

denkend zijn pijp stoppend en wel een 

half dozijn lucifers gebruikend om ze 

aan te steken. „Maar gelukkig zijn zelfs 

de knapste misdadigers niet zoo knap 

als zij wel denken. — Ik veronderstel, 

dat de beeren zich allemaal nog wel den 

moord op mijnheer Brown, bij „De Drie 

Eiken" herinneren?" 

Dark en ik knikten bevestigend, maar 

Berton zei: „Neen, ik herinner het me 

niet meer, geloof ik. Hoe zat het ook 

precies weer? Verhalen over misdaden 

hebben altijd een groote bekoring voor 

mij!" 

„Goed," antwoordde King. „Maai 

laten we dan wat gemakkelijker gaan 

zitten, als de beeren er niets op tegen 

hebben. Dan zal ik vertellen!" 

Geen minuut later zaten we ieder in 

een diepen fauteuil,dien wij in een kring 

geschoven hadden, en King'vertelde 

ons de geschiedenis van den moord bij 

„De Drie Eiken" als volgt: 

Mijnheer John Brown was een eigen- 

aardige en zeer welgestelde oude heer, 

die in een groot, eenzaam staand huis 

te Low Oak woonde. Ik geloof, dat bij- 

na alle oude beeren,- die alleen wonen, 

of met slechts één mannclijken bedien- 

de, zooals het geval was met mijnheer 

Brown, de reputatie genieten excen- 

triek te zijn, vooral wanneer zij er goed 

bij zitten. Ze gedragen zich, denk ik, 

zoo, omdat zij met rust willen gelaten 

worden. Niemand hoorde toch ooit van 

een opgewekten en volkomen normalen 

ouden heer, met wien niemand zich 

bemoeit? Integendeel, die worden juist 

altijd lastig gevallen door allerlei para- 

sieten van beiderlei kunne. Enfin, om 

kort te zijn: Brown was werkelijk een 

zonderling. Hij droeg altijd een slap- 

pen hoed van donkerbeige vilt, een 

lorgnet met groote, ronde glazen en 

lichtbeige slobkousen. Dat is niets zon- 

derlings, zullen jullie zeggen. Neen, dat 

is het ook niet, maar het zonderlinge 

zat hem ook meer in zijn gedragingen 

dan in zijn uiterlijk. Hij rookte nooit en 

gebruikte evenmin sterken drank; ik 

geloof, dat hij daar te gierig voor was 

of.... het moest zijn, dat hij er geen 

geld aan wilde besteden, omdat hij dan 

zooveel te minder zou kunnen wedden. 

Want wedden was zijn lust en zijn le- 

ven. Nimmer liet hij om zoo te zeggen 

de gelegenheid, een weddenschap aan 

te gaan, passeeren. Hij wedde op alles 

en iedereen, behalve op paarden met 

mannen op hun rug. Die waren hem te 

■ 

Fofo Codfr. de Groot 

ROLIEN NUMAN, 

die verbonden is aan de N.V. „Het Schouwtooneel". 

weinig betrouwbaar. De mannen dan!" 

King zweeg even en verknoeide weer 

een half dozijn lucifers bij zijn vergeef- 

sche pogingen zijn pijp, die was uitge- 

gaan, aan te steken. „Die pijp van mij, 

zei hij lachend en na met zijn zakmes 

in de tabak te hebben gepeuterd, kreeg 

hij er wat lucht in. 

„Zes jaar geleden," zoo vervolgde 

hij toen, „werd mijnheer Brown ver- 

moord. Tusschen zijn huis, „De Eiken- 

hof" en het stationnetje van Low Oak, 

vanwaar hij lederen morgen met den 

trein naar de stad vertrok, is een klem 

boschje, waarvoor drie groote eike- 

boomen staan, waarom men deze plek 

in de wandeling „De Drie Eiken' 

noemt. Nu staan er een stuk of wat 

villa's in de buurt, maar eenigc jaren 

geleden woonde er geen mensch en 

was het het eenzaamste gedeelte van 

den ganschen weg, dien mijnheer 

Brown des ochtends naar het station 

had af te leggen. 

Op een avond in December van iict 

jaar 1925 vond een brievenbesteller, die 

zijn laatste ronde deed. mijnheer Brown 

dood bij „De Drie Eiken" liggen. Mei 

een zwaar en stomp voorwerp was hu 

op zijn hoofd geslagen. Zijn beige hoed 

lag verfomfaaid eenige nieters verder. 

Zijn zakken waren doorzocht en bin- 

nenstbuiten gekeerd. De doodelijk ver- 

schrikte brievenbesteller haastte zicli 

naar den veldwachter en samen bega- 

ven ze zich naar het ontzielde lichaam, 

dat ook de veldwachter herkende als 

dat van mijnheer Brown. De veldwach- 

ter waarschuwde direct den burgemees- 

ter en de politie uit de stad en na een 

kwartier ongeveer waren er eenigc 

rechercheurs op de plaats van de mis- 

daad. Nadat ze een voorloopig onder- 

zoek hadden ingesteld-, werd mijnheer 

Brown, in den auto waarmee de recher- 

cheurs gekomen waren, naar zijn huis 

gereden. Er brandde nergens licht en 

de deur was gesloten. Daar er op hun 

herhaald bellen niet werd openge- 

daan, waren zij genoodzaakt zich den 

toegang te forceeren. De rechercheurs 

vonden alles overhoop gehaald. In de

zitkamer van mijnheer Brown stond 

een brandkast met de deur wijd open. 

Plotseling hoorde men een geluid 

alsof er iemand met ongeschoeide voe- 

ten de krakende, oude trap afkwam. 

Twee rechercheurs begaven zich de 

gang in en lieten het licht van hun lan- 

taarn op de trap schijnen. Er kwam een 

man naar beneden met een revolver in 

zijn hand. 

De veldwachter herkende hem on- 

middellijk als Hart, den huisknecht van 

mijnheer Brown, die tevens als chauf- 

feur en tuinman dienst deed. 

„Wat is er gebeurd?" vroeg hij. 

Men vertelde hem, dat zijn meester 

vermoord was. Hij scheen totaal ver- 

bijsterd door deze tijding en kon het 

klaarblijkelijk niet gelooven, voordat 

men hem het doode lichaam had ge- 

toond. Maar zelfs toen nog scheen de 

werkelijkheid niet tot hem te kunnen 

doordringen. 

„Wäär is hij dan gevonden?" vroeg 

hij. Men vertelde het hem. 

„Maar dat kan niet!" riep hij uit. 

Intusschen was er een dokter geko- 

men en deze verklaarde, dat mijnheer 

Brown minstens drie uur geleden moest 

zijn overleden. Het kon-evenwel eer- 

der vier, dan drie uur geleden zijn. Op 

dat oogenblik was het ongeveer tien 

uur. 

Toen Hart dit hoorde, zei hij: „Dan 

kan hij niet bij „De Drie Eiken" zijn 

gedood, want ik zag hem een kwartier 

over zessen aan het station van High- 

duk en hij ging met den trein naar Dun- 

hïll. Hij zei me, dat ik den auto ergens 

kon zetten en dat ik zelf een paar uur- 

tjes naar den bioscoop kon gaan, als ik 

hem om negen uur maar bij een vriend 

kwam halen." 

„En bént u hem om negen uur gaan 

halen?" werd hem gevraagd. 

Hart, die totaal ontdaan scheen, ant- 

woordde, dat hij dit niet gedaan had. 

Hij was liever naar huis dan naar den 

bioscoop gegaan, omdat hij midden in 

een spannend boek was en meende, 

nog ruim een uur te kunnen lezen. Toen 

hij met den auto de naast het huis ge- 

legen garage binnenreed, had hij niets 

ongewoons bemerkt. De gordijnen wa- 

ren neer en in de gang en in de zit- 

kamer brandde licht. Als hij des avonds 

uitging, liet hij gewoonlijk een . paar 

lichten branden, omdat mijnheer Brown 

dat veiliger vond. 

„Ik reed de garage binnen," vervolg- 

de Hart, „en toen ging ik door de voor- 

deur in huis, waarvan ik een sleutel 

bezat. Meer herinner ik me niet, alleen 

dat er iets over mijn hoofd geworpen 

werd. Een paar minuten geleden ben 

ik bijgekomen, liggend op mijn eigen 

bed. Ik hoorde beneden leven en plot- 

seling herinnerde ik me alles weer. 

Daarop greep ik mijn revolver, die al- 

tijd in mijn slaapkamer ligt, ging naar 

beneden en zag de beide rechercheurs 

in de gang. Dat is alles wat ik weet." 

King zweeg en gebruikte wederom 

verscheidene lucifers om zijn pijp, die 

opnieuw was uitgegaan, aan te steken. 

Het 'lukte hem echter niet en omdat hij 

zijn laatsten lucifer had verbruikt, 

vroeg hij Berton, die juist weer een si- 

garet had opgestoken en als naar 

gewoonte ringen zat te blazen: „Mag 

ik even een lucifer van u hebben?" 

Berton overhandigde hem het gouden 

doosje uit zijn vestzak. King bedankte 

hem en na weer eenige vergeefsclr: 

pogingen kreeg hij zijn tabak aan. 

„Tegen dien tijd was ik van Scotland 

Yard gekomen," vervolgde hij toen. 

„Natuurlijk vond ik het verhaal van 

Hart niet zonder meer geloofwaardig. 

Indien hetgeen hij zei waar was, moest 

het bijna onmogelijk heeten, dat Brown 

om half zeven was vermoord, of het 

moest gebeurd zijn onnfiddellijk nadat 

Hart hem aan het station te Highduk 

had verlaten. Hij moest in dit gevai 

naar „De Drie Eiken" zijn gebrachten 

daar neergelegd zijn. Ik vroeg Hart 

naar den naam van den vriend in Dun- 

hill, wien mijnheer Brown gezegd had 

een bezoek te zullen brengen. Hij zei, 

dat het een zekere mijnheer Buck was. 

Ik belde dien op en vernam, dat mijn- 

heer Brown in geen maanden bij hem 

was geweest en dat zij elkaar een paar 

dagen tevoren voor het laatst hadden 

gesproken. In geen geval had mijnheer 

Buck geweten, dat de ander hem dien 

avond had willen bezoeken. 

Ik vroeg den dokter om Hart te wil- 

len onderzoeken. Deze deed het en ver- 

klaarde, dat er geen twijfel aan was, of 

hij was door chloroform bedwelmd ge- 

weest. Ik wist echter, dat hij heel goed 

zichzelf had kunnen bedwelmen. Wis 

het aannemelijk, dat als Hart door in- 

brekers bewusteloos was gemaakt op 

het oogenblik, dat hij het huis binnen- 

kwam, zij zich de moeite hadden ge- 

geven om hem naar boven te brengen 

en hem daar op zijn bed te leggen? En 

was het aan den anderen kant niet zeer 

waarschijnlijk, dat, wanneer hij zichzelf 

had verdoofd, hij zijn slaapkamer als de 

beste gelegenheid daartoe had uitge- 

kozen ? 

Ik ging naar de garage en nam den 

auto in oogenschouw — het was er een 

van veel paardekracht. Er was niets 

opvallends aan te zien, uitgenomen dan 

het feit, dat de banden duidelijk aan- 

toonden, dat er kort tevoren mee over 

een versoh geteerden weg was gere- 

den. Ik vernam van den veldwachter. 

f Opname.- P. Peldscharek, Weenen). 

FRANQAISE 

In Parijs draagt de elegante vrouw des avonds een 

guirlande van levende bloemen in het haar. 

'2\5> * 

genees heihuidje 

vón de kleine met 

PURtL 

len houdt het droog met 

PUROL POEDER 

dat een gedeelte van den weg tuschen 

mijnheer Browns huis en Highduk wer- 

kelijk kort geleden was geteerd. 

Toen bedacht ik opeens, dat wanneer 

Hart zijn meester had gedood, hij het 

thuis moest hebben gedaan en hij het li- 

chaam een.meter of vijftig ver gedragen 

moest hebben, daar er in den auto geen 

enkele bloedvlek was te bespeuren noch 

eenig teéken van een handgemeen. Een 

andere mogelijkheid was evenwel, dat 

hij mijnheer Brown om de een of ander* 

reden had doen uitstappen en hij hem 

toen ter plaatse, bij „De Drie Eiken", 

had vermoord. 

Ik onderzocht de plaats van den aan- 

slag maar kon er niets bijzonders ont- 

Natuurlijk wist ik aanvankelijk niets 

van de gewoonten van het slachtoffer. 

De plaatselijke politie trouwens even- 

min. De eenige, die iets wist, was Hart, 

en deze scheen — misschien wel door 

den chloroform of door den schrik — 

nu juist niet erg helder te zijn. Na een 

heel lang verhoor kwam ik eindelijk 

een zeer interessante bijzonderheid te 

weten. Ik vroeg Hart namelijk onder 

andere, of hij xijn meester altijd met den 

auto om zes uur vijftien aan het station 

te Highduk opwachtte. 

„Neen, mijnheer," antwoordde hij, „ik 

heb hem nog nooit eerder aan Highduk 

afgehaald. Ik haal hem altijd in Low Oak 

af. Maar vanavond zei hij mij naar High- 

duk te gaan." 

Een van de eerste dingen, die men 

moet trachten uit te vinden in een ge- 

val van moord is, wat de gewoonten 

zijn van het slachtoffer. Heb ik dat al 

gezegd? Welnu, dan herhaal ik het. Ik 

raad jullie, daar goed aan te denken, 

opdat jullie, voor het geval er iemand 

van jullie wordt vermoord, gewoonten 

hebben aangenomen, die leiden kunnen 

tot de ontdekking van den dader. Of- 

schoon ik jullie aan den anderen kant 

ook er op moet wijzen, dat gewoonten 

wel eens kunnen maken, dat je wordt 

ontdekt, als je een misdaad hebt be- 

gaan. .. , 

Toen ik had gehoord, xdat mijnheer 

Brown altijd te Low Oak met den trein 

vertrok en aankwam, ging ik daar den 

volgenden dag eens heen, om den sta- 

tionschef te vragen. Misschien kennen 

jullie het aardige stationnetje. Het ligt 

tamelijk diep, zoodat het perron een 

meter of veertig beneden den weg ligt. 

Door middel van een soort rustieke 

trap kom je op het station. Het is goed, 

dat Low Oak geen druk station is, 

want anders zouden er geloof ik veel 

ongelukken gebeuren, want men heeft 

bij het maken van de trap meer op 

schilderachtigheid dan op gemak voor 

den reiziger gelet. Toen ik er kwam, 

was er op het heele perron geen mensch 

te bekennen. 

Vóórdat ik den stationschef vertel- 

de, dat mijnheer Brown was vermoord, 

oveel 

ze * nog .,* even 8eest:g -^P^^de lede^Ha, RoecH. ^^ïiï '^ " 

„on wel op een heel domme manier! stekend haJ gereden en dat Ik wel een 

vroeg ik hem, of hij den ouden heer 

„De Eikenhof" uurtje naar den bioscoop kon gaan, want 

kende. Hij zei, dat hij hem heel goed Ik ging terug naar 

dat hij met dien mijnheer met den trein 

kende, en dat hij hem iederen ochtend 

Hart was thuis en hij zag er erg treu 

doorging naar Dunhill, naar een vriend. 

en iederen avond zag. Af en toe wissel- rig uit. . Ik meende, dat het toen tijd geworden 

ze wel eens een paar woorden. 

.Hoe laat heeft je meester je gezegd, 

den was Hart te waarschuwen," ver- 

Toen vertelde ik hem wat er gebeurd 

hem in Highduk op te wachten?" vroeg 

volgde King, „en ik deed het dan ook. 

was en riep hij uit: „De arme kerel! ik hem. 

De man begon als een kind te snikken. 

En gisteravond zag ik hem nog net zoo 

„Om twee minuten over'zessen. 

.Hoe kunt u dat denken," nep hij 

opgewekt als altijd het station verlaten. 

„Waar was je toen hij je dit zei? ' 

uit. „Ik zou geen haar van zijn hoofd 

„Hoe laat was dat?" vroeg ik. 

„Aan het station te Low Oak." hebben kunnen krenken! Hij was altijd 

„Om zes uur twee; hij was net met „En waar was hij?" 

even vriendelijk en ^ded voor me. Ik 

„Hij was daar ook, maar hij zat ai 

den trein meegekomen." 

verdiende goed en had niets te wen- 

„Weet u dat zeker?" 

den trein." 

„Heel zeker. Zooals gewoonlijk, was 

„Ben ie niet op het perron geweest ? 

schen. Hoe komt u er bij, dat ik het 

hij de laatste van ongeveer een zestal 

„Neen. Er kwam een heer van een gedaan heb?" , . , . 

■ ,Wel." antwoordde ik „omdat net 

passagiers, die het perron verlieten. Hu 

jaar of vijf en twintig uit het station. 

heel zonderling is, dat jij beweert, hem 

maakte nog een praatje met mij over Die zei het mij." 

om kwart over zessen in Highduk te 

het weer. „Knappies koud," of zooiets „Wat zei die je?" 

dergelijks zei hij. Mijn assistent, die de 

„Dat mijn meester wilde, dat ik als 

hebben gezien, terwijl anderen hem om 

twee minuten over zessen het perron 

kaartjes innam, heeft hem trouwens ook 

de duivel naar Highduk zou rijden. Hij 

te Low Oak hebben zien verlaten. 

zei me, dat mijn meester met een 

gezien." 

Hart was een en al verbazing toen 

vriend in den trein had gewed, dat ik 

Ik vroeg ook den assistent, die be- 

hij dit hoorde. „Dat kan niet," zei hu 

niet later dan vijf minuten na den trein 

vestigde wat zijn chef had gezegd Ik 

toen „want ik heb hem in Highduk 

in Highduk zou zijn. Ik wist, dat mijnvroeg 

ook nog den eenigen kruier, dien 

gezien. Daar durf ik een eed op te 

heer veel van wedden hield, maar ik 

het kleine station rijk is. Deze had 

mijnheer Brown dien avond niet gezien. 

voelde er toch niet veel voor om weg doen." i. • i t* 

Ken je dien mijnheer, die je hectt 

Wel had hij hem verscheidene avonden te rijden." 

„Als je niet wat voortmaakt, zei die 

gezegd, naar Highduk te rijden?" 

tevoren gezien; mijnheer Brown was 

„Neen. Ik geloof dat ik hem een paar 

mijnheer toen, „ben jij de oorzaak, dat 

altijd de laatste van allemaal, vertelde mijnheer Brown zijn weddenschap verke'èr 

heb gezien, terwijl ik op mijn meeshij, 

omdat hij de oudste en niet meer 

ter wachtte, maar daar zou ik met op 

zoo vlug ter been was. Wel geloofde liest." < 

durven zweren." 

de kruier, dat de auto dien avond op Toen dacht ik, dat het maar het beste ..Zou je hem herkennen? 

hem had gewacht. Hij had hem met was om te gaan. Ik vertrok en reed zoo „Dat weet ik niet." 

gezien, maar hij had gehoord hoe er hard als ik kon. Ik was er vier en een Natuurlijk waren er eenige duistere 

even na de aankomst van den trein een halve minuut na den trein. Mijn- punten, maar dat is bij iedere misdaad 

auto werd aangezet en weggereden heer Brown stond toen met een ande- het geval. ledere misdaad op zichzelf 

was. De auto van mijnheer Brown was ren heer op het perron, in het halfduis- is onverklaarbaar, indien men ze psysteeds 

de eenige, die aan het station ter, bij den uitgang. Hij zei dat ik uit- chologisch wil gaan ontleden, maar.... 

was omstreeks dien tijd. Gewoonlijk 

Enfin, laat ik niet wetenschappelijk 

reed de auto ongeveer een minuut o! 

worden. Er waren, zooals ik zei, een 

vier nadat de trein was aangekomen, 

paar dingen, waarop ik geen antwoord 

weg; de kruier had er echter een idej 

wist te geven, dat mij bevredigde. Het 

van, dat de wagen dien avond vroeger BEZOEKT HET voornaamste was: waarom had Hart 

dan anders was vertrokken. Hij was er 

E" Asmhet 

lichaam naar een plaats gebracht, 

zeker van, dat het de auto van mijnheer 

waar het zeker moest worden gevon- 

Brown was geweest, dien hij aan het 

den en waarom had hij dit gedaan voorgeluid 

wist te herkennen. 

dat hij tijd kon hebben gehad den buit 

Jullie kunnen begrijpen, dat het er, 

te verzamelen en er mee te vluchten. 

zooals de zaken toen stonden, voor TTIKIiMil^ Want zóo dom was hij inderdaad ge- 

Hart niet mooi ging uitzien. Indien het- 

weest! En waarom, indien de moord 

geen de stationschef en diens onder- TE DEN 

werkelijk om ongeveer halfzeven was 

geschikten mij hadden verteld, waar 

[üervolé op pagina 13} 

was, dan had Hart mij voorgelogen en

JOHN GILBERT, DE SPROOKJESPRINS 

DOOR ERIC WINTER 

ver den geboortedatum van John 

Gilbert, een der meest beroemde 

acteurs van het witte doek, zijn 

de geleerden, zooals bij vele filmartis- 

ten, het niet eens. Het is echter vrij 

zeker, dat John 10 Juli 1895 te Logan 

in den staat Utah het levenslicht aan- 

schouwde. Zijn vader, directeur van een 

reizend tooneelgezelschap, droeg den 

naam Pringle; zijn moeder was de ster 

van het ensemble Ida Adair. .Zijn op- 

voeding verdient geen aanbeveling ter 

navolging: zijn ouders waren gedwon- 

gem hun spruit overal mee heen te 

nemen, zoodat John zijn jeugd hoofd- 

zakelijk in hotelkamers doorbracht. 

Toen hij den leeftijd bereiKt had, dat 

men hem alleen kon laten, werd hij op 

de Hitschcock Militaire Academie te San 

Rafael in Californië ondergebracht. Het- 

geen op een mislukking uitliep, waarop 

hij wegliep, om manager van een too- 

neelgezelschap in Spokane te worden. 

Ensemble plus manager failleerde echter. 

Toen werd hij verslaggever, maar 

kon geen spannende kopij vinden, waar- 

om hij, ten einde raad, verkooper voor 

de Goodrich Rubber Company in San 

Francisco werd. Maar toen kon hij geen 

klanten vinden. Daarop deed hij wat 

alle mislukte Amerikanen doen: hij 

ging naar Hollywood. De eerste weken 

bestond zijn bezigheid uit het bewan- 

delen van den Sunset Boulevard en de 

Marathon Street, zonder dat hij een 

(Amerikaansche) cent wist te verdienen. 

Totdat een hulpregisseur (de ondank- 

JOHN GILBERT EN NORMA SHEARER IN DE 

„HOLLYWOOD-REVUE". 

bare John heeft zijn naam vergeten), 

hem als figurant engageerde tegen een 

salaris van 15 dollar per week. Zijn 

eerste rol was die van een Sioux-Indiaan 

in een Wild West-film. Na jaren tobben 

en ploeteren voor een schamel loontje 

kreeg hij zijn eerste werkelijke rol te 

spelen in de William S. Hart-film 

,,Hell's Hinges". Nadat hij nog een 

aantal kleinere rolletjes vervuld had, 

kreeg hij eindelijk zijn eerste contract 

en wel van Thomas H. Ince voor de 

nieuw opgerichte Triangle Company. 

Maar John was nog niet tevreden, hij 

wilde zélf een scenario schrijven. Wer- 

kelijk lukte het hem eenige verhalen 

aan een maatschappij te verkoopen; toen 

het echter op verfilmen aankwam, ging 

JOHN GILBERT EN MARY NOLAN IN 

„WOESTIJNNACHTEN". 

de onderneming failliet en John kon 

naar zijn honorarium fluiten! Met zijn 

draaiboek voor „The Great Redeemer" 

had hij meer succes; het werd door 

Maurice Tourneur verfilmd en wat nog 

meer zegt, het had een zeer gunstige 

kritiek. Gilbert werd Tourneurs rechter- 

hand. Nu probeerde hij regisseur te wor- 

den, maar toen hij eindelijk de gelegen- 

heid kreeg om in New-York een Hope 

Hampton-film te maken, durfde hij de 

verantwoordelijkheid niet aan, weigerde 

en teekende een contract om bij Fox 

als filmacteur op te treden. Hier speelde 

hij twee belangrijke rollen, n.1. de hoofd- 

figuren in „Cameo Bird" en in „De 

Graaf van Monte Christo". Tusschen 

de bedrijven door zag Gilbert nog kans 

om met Olivia Burwell in het huwelijk 

- 8 - 

JOHN GILBERT, 

de man, wiens interessante levensgeschiedenis ge 

op deze bladzijden lezen kunt. Weet U, dat ook hij 

twaalf ambachten en dertien ongelukken heeft gehad, 

eer U hem op het witte doek bewonderen kon? 

te treden. De echtvereeniging werd 

echter een mislukking, zoodat ze spoedig 

gingen scheiden. De machtige productie- 

leider Irving Thalberg had hem echter 

opgemerkt en engageerde hem voor de 

hoofdrol in „His Hour", het filmwerk 

naar het bekende boek van Elinor Glyn. 

Daarna volgde „Dat wat niet mag" en 

„Het jolige wceuwtje". Een korte pauze 

gebruikte hij om met Leatrice Joy in 

den echt te treden, maar in 1925 liet 

hij zich weer van haar scheiden. Zijn 

grootste succes behaalde hij als Jim 

Apperson in „De groote Parade". Vele 

films speelde hij samen met Greta 

Garbo, met wie hij een ideaal filmpaar 

vormde. Zijn eerste sprekendefilm was 

„Redemption" (Het levende lijk); daar- 

na maakte hij nng „His Glorious Night". 

9 Mei 1929 trad John voor de derde 

maal in het huwelijk, toen met de actrice 

Ina Clair, van wie hij ondanks alle 

anders luidende geruchten nog niet ge- 

scheiden is. Daar de zuiver Amerikaan- 

sche talkie in ons land geen succes 

heeft, zullen wij voorloopig van John's 

hooge bariton verstoken blijven. Het is 

jammer, want deze man, die wekelijks 

bijna 16000 brieven van filmenthousias- 

ten ontvangt, is inderdaad een talentvol 

filmspeler. Hopen wij, dat hij binnen- 

kort het Duitsch genoeg onder de knie 

zal hebben om in een Duitsche versie 

op te treden. 

INA GILBERT, 

BETER EN TEVENS OOK ALGEMEEN BEKEND ALS INA 

:iî;-: ^ Sä« 

FOTO P.D.C.-UPA) 

• ■■■•■; ■: '

SPANJE I 

BEZOEKT HET LAND MET ZONNESCHIJN 

- 10 - 

SIGAREN 

's Morgens, 

's Middags, 

's Avonds. 

444MI/4M 

Dezer dagen kon men in de Kalver- 

str'aat te Amsterdam een heer zien wan- 

delen in een allerzonderlingst tenue, 

schrijft een van onze groote bladen. 

„Hij was n.1. gekleed in plus fours, slob- 

kousen en een zwarten bolhoed." — Dat 

was blijkbaar alles wat hij met de schoon- 

maak nog van zijn garderobe kon vinden! 

..Wanneer men stukjes ijs boven op 

de wolken laat vallen, veroorzaakt dit 

regen," verklaart een geleerde. — Wat 

'n omslag! Waarom zoudt U niet een- 

voudig de straat schrobben? 

In New York woont een jongetje van 

vier jaar, dat sigaren rookt. — Als hij in do 

tram een fijne Havannah rookt, kan zijn 

moeder bezwaarlijk tegen den conducteur 

volhouden, dat haar spruit nog voor 

niets mee kan! 

Een beroemd psycholoog beweert, dat 

wanneer een sensitief mensch een leugen 

vertelt hij zijn handen steeds een weinig 

in elkaar klemt. — Behalve hengelaars 

waarschijnlijk, want die houden hun 

handen juist altijd wijd uit elkaar! 

Deze week werd in New York een 

winkel geopend, waar geen enkel artikel 

wordt verkocht beneden de twee honden 

dollar. — Voor een bijzonder deftig lid 

van het personeel moest reeds den 

derden dag na de opening medisch.- 

hulp worden ingeroepen, zóó was de 

arme dame geschrokken, toen een klant 

vroeg naar de „koopjes-afdeeling"! 

Men voorspelt, dat er in de toekomst 

lucht-Jan-Pleiziers zullen komen.— Al- 

vorens hierover een oordeel te vellen, 

willen wij er eerst eens achter zien te 

komen, hoe ver het geluid van een 

harmonica draagt. 

In Londen hield een heer een toe- 

spraak van drie uur! — Begrijpelijker- 

wijze heeft de toehoorder uit pure 

wanhoop in 's hemelsnaam maar een stof- 

zuiger besteld! 

CAMOfrlILLE LALANNE PARIS 

H AARVERSTERKINOSW ATER 

houdt op geheel natuurlijke wijze 

het Haai- van U DJ O M O 

en Uwe kindereh D L/ V_y i > i-J 

3.50 per flacon met gebrulksaanwUzing bü 

L; HENSKENS 

Leidschestraat 76. - AMSTERDAM C. 

■"— 

Een bloemlezing van den geestigsten 

geïllustreerden humor uit de 

buitenlandsche tijdschriften. 

\ v 

^ 

' '.>> 

./ .-v- 

.:iS* 

■v 

HEN GESCHIEDENIS ZONDER WOORDEN. (London Opinion) 

„Vuder, zijn neven naaste familie?" 

„Soms wel, jong-en." 

„Wanneer dan, vader?" 

, Nu, bijvoorbeeld als zij doodgaan en 

rijk blijken te zijn!" ff Iet Wcokblnd) 

Vrouw: „Ik l.eb eindelijk wat goeds op je radio gekregen. Piet.' 

P/ef; „Wat was het dan?" 

Vrouw: „Vijftig gulden in den lommerd. 

- n - 

«•■-■■ 

ip, -.nee t nel, ui» t-lv* veel pijl ,l..etr 

... kindje." 

„Knijpt U er dan een iied in. Op», ik wil KIIèII 

tPni W'HIïêI ' ,l.,,hl 

& 

„Vlij vielen \.imlan(j het Ji ibileum van unie 

dienstbode." ... ,,. ... 

Is zij vijf en twintie jaar bij jullie t 

"Nee, ze is de vijf en twintigste, die wij dit t jaar 

(Vort Ilem) 

hebben." 

(The Passing Show)

BI] DEN SCHILDER ADR1AAN VAN ZEEGEN ] R . 

DOOR GUUS BETLEM JR. 

A driaan van Zeegen Jr. werd den 

^Hj 14den Februari 1881 te Amster- 

-^^L dam geboren. Reeds vroeg ont- 

dekte zijn vader, die toentertijd mode- 

leur was bij verschillende groote beeld- 

houwers in ons land, een bijzonder 

artisticken aanleg bij zijn zoon Adriaan. 

Hij verheugde zich hierover niet weinig, 

daar hij in zijn zoon een aankomend 

kunstenaar meende te ontdekken en lan-. 

gen tijd liep hij met het plan rond, 

herh een opleiding te geven als beeld- 

houwer. Het was dan ook een groote 

teleurstelling voor hem, toen zijn zoon, 

hoc jong ook nog, de zeer vaste over- 

tuiging met zich droeg, geen, of in 

ieder geval een onvoldoende, rocpiftg te 

gevoelen voor het ,,ambt" van beeld- 

houwer, doch zich meer te willen, en 

kunnen bekwamen in de schilderkunst. 

Dit gaf vanzelfsprekend groote strub- 

belingen tusschen vader en zoon, waar- 

door de laatste, die op jeugdigen leeftijd 

reeds zeer zelfstandig was, er de voorkeur 

aan gaf. op eigen bcenen te staan, ten- 

einde zijn levensroeping te kunnen 

volgen. 

In het jaar 1905 trof den, toen vier- 

entwintigjarigen van Zeegen, een groote 

slag. In dat jaar stierf namelijk zijn 

vader, terwijl zijn moeder door een 

beroerte totaal werd verlamd. 

De sing was groot, tè groot voor 

dezen jongen man, maar - - hoe won- 

derlijk ook — dit vreeselijke jaar kwam 

zijn kunst ten goede. Er kwaiti een ge- 

weldige ommekeer in zijn manier van 

werken. Waren zijn schilderijen nim- 

Van Zeegen op zijn atelier temidden 

mer aan den luchtigen kant geweest, 

thans, na dit voor hem zoo verschrik- 

kelijke jaar, is het dramatisch gebeuren, 

vooral met zijn moeder, in èlk zijner 

schilderstukken weer te vinden. 

Eenigc jaren daarna kwam van 

Zeegen in aanraking met den grootcn 

schilder Jan Toorop, die juist door dit 

dieptragische in zijn werk bijzonder 

werd aangetrokken, waarvan hij dan 

ook op ondubbelzinnige wijze blijk gaf 

door van Zeegen gedurende zeven jaar 

ruim te subsidieeren. Wat dit voor den 

toentertijd betrekkelijk nog beginnenden 

LANDSCHAP - 12 AQUARIUM 

van het werk, daf hem dierbaar is. 

kunstschilder heeft beteekend, laat zich 

moeilijk vertellen. Aan wijlen Toorop 

heeft hij zich dan ook indertijd met 

innige dankbaarheid gehecht, terwijl 

deze figuur bij zijn heengaan, een diepe 

herinnering bij hem heeft achtergelaten. 

Eenige weken geleden is van Zeegen 

50 jaar geworden. Hij heeft zijn levens- 

doel bereikt, terwijl ook zijn kunst een 

vast karakter heeft aangenomen en door 

talloos velen wordt gewaardeerd. 

Rustig, kalm werker, van wien nog 

veel te verwachten is, zóó is van 

Zeegen Jr. 

[Vervolé v&n paèlna 7) 

gebeurd, was Hart er dan niet met den 

trein van half negen vandoor gegaan? 

Het antwoord op de laatste vraag 

was, dat hij blijkbaar niet van plan was 

geweest te vluchten, maar dat hij zijn 

buit had willen verbergen. Evenals 

trouwens de sporen van zijn misdaad. 

Dit gaf een verklaring van de vraag 

met betrekking tot den- tijd. Hij kon zijn 

meester op weg naar huis bij „De Drie 

Eiken" hebben gedood, zijn lijk in de 

schaduw van den boom hebben gelegd, 

het huis onderstboven hebben gehaald, 

den buit met den auto naar een hand- 

langer hebben gebracht, om daarna naar 

De Eikenhof" terug te keeren en zich- 

zelf met chloroform te bedwelmen. 

Maar waarom had hij dan mijnheer 

Brown vermoord? Hij had ieder oogen- 

blik van den dag de sleutels van zijn 

meester kunnen bemachtigen en kunnen 

stelen wat hij wilde, zonder mijnheer 

Brown te vermoorden! 

De couranten brachten kolommen vol 

over den moord en ik hoopte, dat het 

gevolg hiervan zou zijn, dat zich de een 

of ander aanmeldde, die iets kon me- 

dedeelen. Maar ik werd teleurgesteld. 

Ik deelde den couranten de geschiedenis 

van de weddenschap mee, verwachtend 

dat de jongeman, die Hart zou hebben 

gezegd naar Highduk te rijden, zou 

komen opdagen, maar ook dit gebeurde 

niet. Alleen ontdekte ik in den loop van 

den volgenden dag,, dat Hart voor 

twintigduizend pond in het testament 

van mijnheer Brown stond als beloo- 

ning voor de jarenlange trouwe dien- 

sten die hij hem had bewezen. De nota- 

ris van mijnheer Brown deelde mij ten 

overvloede nog mede, dat dit Hart be- 

kend was. Dit laatste gaf den doorslag. 

De keten van bewijzen scheen com-, 

pleet. Ik arresteerde Hart dus, hoewel 

hij volhield onschuldig te zijn. 

De jury bleek evenwel van een tegen- 

gesteld gevoelen. Hart werd echter 

niet, zooals jullie je zult herinneren, ge- 

hangen.Twee dagen vóórdat de executie 

zou plaats vinden, werd het vonnis ge- 

wijzigd in levenslange gevangenisstraf. 

Niemand begreep waarom; dat wi. 

zeggen: niemand van het publiek be- 

greep het. Het was een brutale mdord 

en medelijden scheen geheel mis- 

plaatst." 

King zweeg alsof hij aan het eind van 

zijn verhaal was gekomen. 

En waarom kreeg Hart dan een 

andere straf?" vroeg Berton, die maar 

steeds ringen zat te blazen. 

„Omdat er drie dagen vóórdat het 

vonnis zou worden voltrokken," ver- 

volgde King, „een getuige verscheen, 

die een verklaring aflegde, waardoor 

hetgeen Hart had verteld, tot op zekere 

hoogte de waarheid bleek te zijn. -r 

vervoegde zich namelijk een jongeman 

op Scotland Yard, die naar mij vroeg. 

Ik ontving hem en hij was erg opgewon- 

den. Hij zei me, dat hij uit Frankrijk 

was gekomen om mij een en ander over 

den moord op mijnheer Brown te ver- 

tellen. . . 

Hetgeen hij vertelde kwam in het 

kort hierop neer: Hij heette Tonner en 

had tot op den dag nä den moord in 

Londen gewoond. Gewoonlijk ging hij 

'met den trein van bij zessen naar huis, 

haar Low Oak. Hij zag dan mijnheer 

WP— 

Brown wel eens in den trein, maar hij 

kende hem niet van naam, noch had hij 

ooit tegen hem gesproken. Af en toe had 

hij mijnheer Brown ook wel in zijn auto 

zien stappen. Op den avond van den 

moord was Tonner ook weer met den 

gewonen trein van Londen vertrok- 

ken. Hij had in een eerste klas rook- 

coupé een hoekplaats gehad. Onmiddel- 

lijk na hem kwam mijnheer Brown bin- 

nen en nam tegenover hem plaats. 

Daarop kwam er een andere heer bin- 

nen. Hij sprak mijnheer Brown familiaar 

met „Johnny" aan. Voor zoover Tonner 

zich kon herinneren, had hij dezen man 

nog nooit eerder in den trein gezien. De 

beide heeren begonnen over auto's en 

treinen te praten. Mijnheer Brown be- 

weerde, dat zijn auto sneller dan een 

trein kon rijden, en dat zijn chauffeur 

Hart een uitstekende coureur zou zijn. 

Het resultaat van hun gesprek was, dat 

zij een weddenschap aangingen, waar- 

bij mijnheer Brown beweerde, dat zijn 

auto ondanks den längeren weg, slechts 

vijf minuten meer dan den trein zou 

noodig hebben om van Low Oak naar 

Highduk te rijden. Tonner had gehoord, 

dat de weddenschap werd aangegaan, 

maar hij had geen deel aan het gesprek 

genomen. Mijnheer Brown had zich tot 

hem gewend en hem gevraagd, of hij 

in Low Oak uitstapte. Toen Tonner 

antwoordde, dat hij dit inderdaad van 

plan was, vroeg hij hem: „Wilt u dan 

zoo vriendelijk zijn, even een bood- 

schap voor mij aan mijn chauffeur af 

te geven? Indien u het station verlaat, 

zult u een donkerblauwen auto zien 

staan Wilt u zoo vriendelijk zijn, den 

chauffeur — hij heet Hart — te zeggen, 

dat ik doorga naar Highduk en hem 

»-. 

Foto Godfried de Groot 

IMIDiES VEIRSTEEOIHl,, 

een der jongere en veelbelovende krachten van de N.V. Het Vereenigd Rotterdamsch- 

Hofstad-tooneel. 

- 13 -

te vragen, of hij zoo spoedig mogelijk 

daarheen wil rijden, omdat ik om vijf 

pond heb gewed, dat hij er niet later 

dan vijf minuten nä den trein zal zijn?" 

Tonner beloofde, dat hij het doen 

zou. Hij haastte zich het perron af en 

vertelde Hart wat er van hem werd 

verlangd. Tonner was er van overtuigd, 

dat mijnheer Brown den trein in Low 

Oak niét had verlaten, want toen hij op 

den weg liep en naar beneden keeK, 

vertrok de trein juist en zag hij mijn- 

heer Brown nog op zijn plaats in de 

eersteklas coupé zitten! Den volgenden 

dag vertrok Tonner naar Frankrijk, 

waar hij een betrekking had gekregen 

en het was louter toeval geweest, dat 

hij later een Engelsche courant in han- 

den kreeg, waarin hij het relaas van den 

moord las en het portret van mijnheer 

Brown zag. Toen begreep hij; dat het 

in het belang der gerechtigheid drin- 

gend noodzakelijk was, dat hij naar 

Engeland terugkeerde om te vertellen, 

wat hij van den moord wist. 

Ik vroeg hem, of hij er zeker van was, 

dat de oude heer mijnheer Brown was 

geweest, en aanvankelijk beweerde hij, 

zich niet te hebben vergist. Hij had 

Brown meer gezien, en hij was niet 

iemand, die zich in een gezicht spoedig 

vergist. Maar hij kon niet begrijpen, hoe 

mijnheer Brown om halfzeven te Low 

Oak was vermoord, indien hij met den 

trein naar Highduk was gegaan. Hij kon 

niet zijn teruggekeerd, omdat er niet eex 

een trein ging dan om 7 uur. En waar- 

om zou hij met den trein zijn gegaan, 

indien zijn auto op hem wachtte? 

En het was naar aanleiding van het- 

geen Tonner vertelde, dat de straf van 

Hart werd veranderd." 

King zweeg en hij scheen nu inder- 

daad aan het eind van zijn verhaal te 

zijn gekomen, want hij stak een sigaret 

aan en blies een massa blauwen rook 

uit zijn mond. 

„Het lukt me niet," zei hij toen. 

„Jaren lang heb ik al geprobeerd rin- 

gen te maken, maar ik kan het niet." 

„Het is gemakkelijk genoeg," zei Ber- 

ton, ze met het grootste gemak makend. 

„Je houdt je lippen zóo, beweegt je tong 

zóo en kijk, daar gaan ze." 

Inderdaad gingen ze, de een na den 

ander.. 

„Werkelijk interessant," zei King be- 

nijdend en toen begon Berton den rook 

uit zijn mond te laten komen en ze door 

zijn neus weer naar binnen te halen 

Intusschen probeerde King ringen te 

maken, doch zonder resultaat. Eindelijk 

ontsnapte er iets aan zijn mond, dat heel 

vaag op een ring leek. Hij staarde er in 

gedachten verzonken naar en ik maak- 

te van die gelegenheid gebruik hem te 

vragen of zijn laatste woorden het slot 

van de geschiedenis vormden. 

„Tot nu toe wel," antwoordde King. 

„En zit Hart nog steeds in de gevan- 

genis?" 

„Ja, en hij zal er blijven tot hij sterft, 

of wij moeten er in slagen den man te 

vinden, die zich in dien eersteklasse 

rookcoupé voor mijnheer Brown uit- 

gaf! Want jullie hebben natuurlijk be- 

grepen, dat het niet mijnheer Brown 

was, die Tonner in den trein had ge- 

zien." 

Dark en ik keken King verbaasd aan. 

„Wat bedoel je?" vroegen we bijna 

tegelijkertijd. 

„Wel," antwoordde King, „de man, 

die in den trein de weddenschap aan- 

ging en zich voor mijnheer Brown uit- 

gaf, was mijnheer Brown niet. Door 

zich echter voor hem uit te geven en 

Hart met den auto naar Highduk te 

sturen, noodzaakte hij mijnheer Brown 

naar huis te loopen, zoodat deze bij 

„De Drie Eiken" kon worden overval- 

len. Het geraffineerde van den upzet 

was, dat het niet anders kon, of Hart 

moest van den moord worden verdacht. 

Indien deze naar den bioscoop en daar- 

na naar het huis Van mijnheer Buck 

was gegaan, zou het veel beter voor 

hem zijn geweest. En beter ook voor 

N0(£K eR^r: . in.een komi8che scène van zijn 

Metro-Gold^n-Mayer.den^ 

een regisseur der 

'nmet'n'schuimtaartooknog« 

'film,,Goed Nieuws", wat me 

nieuwe 

- 14 - 

1v DEN HAAG 

Korte Poten 25 

Tel. 717.666 

AMSTERDAM 

,,.~,~ Warmoesstr. 187 

AUTOREIZEN Tel, «*„ 

AKEN en den EIFEL, 

RIJN, ZWITSERLAND etc. 

AUTOTOCHTEN naar de 

BOLLENVELDEN - BETUWE 

Vraagt programma's 

de misdadigers. Die wilden eenige uren 

de vrije hand in het huis van mijnheer 

Brown hebben en ze slaagden daar nu 

alleen in, door Hart chloroform toe te 

dienen. 

King haalde een nieuwe sigaret uit 

zijn koker en zijn leege lucifersdoos uit 

zijn zak. Hij wierp het doosje op tafel, 

„Kunt u me nog eens helpen aan een 

lucifer?" vroeg hij Berton. 

Deze gaf hem zijn gouden doosje. 

King stak zijn sigaret aan. Hij hield het 

doosje eenige oogenblikken in zijn hand 

en bekeek het nauwkeurig. 

„Het zonderlinge is, dat degeen, die 

mijnheer Brown zóó goed wist te imi- 

teeren, dat zelfs Hart bij het station in 

Highduk dacht dat het zijn meester 

was, den naam van Browns chauffeur 

kende en wist, dat Brown zoo'n harts- 

tochtelijk wedder was. Maar hij heefi 

toch één ding vergeten!" 

„En wat is dat?" wilde Berton weten. 

„Wel, dat Brown nooit róókte! Wèl 

snoof hij! En dit werd in de couranten 

vermeld en het was daardoor, dat Ton- 

ner zich was gaan verwonderen! Om- 

dat hij zich namelijk beslist herinnerde, 

dat de zoogenaamde mijnheer Brown 

in den eersteklasse rookcoupé al dien 

tijd had zitten rooken! Daaruit conclu- 

deerde hij, de ongewilde handlanger te 

zijn geweest van een bende knappe 

misdadigers. Indien de zoogenaamde 

mijnheer Brown niét had gerookt, zou 

Hart waarschijnlijk reeds lang geleden 

zijn gehangen en zouden wij niet meer 

zoeken naar den man, die rookte!" 

„Een man die rookt !" zei ik. „Het 

is niet véél aanwijzing!" - 

„Dat is het zeker niet," antwoordde 

King, die nu was opgestaan en met zijn 

handen op zijn rug voor den haard 

stond. „Mijn eenige hoop is dan ook de 

omstandigheid, dat Tonner zegt, dat hij 

een soort kunstrooker was. Hij maakte 

de mooiste ringen, die Tonner ooit had 

gezien, en als hij geen ringen blies, 

haalde hij door zijn neus den rook in, 

dien hij als een dikken walm uit zijn 

mond liet komen Alleen iemand, 

die bijna den heelen dag rookt en er zich 

speciaal op toelegt, kan zulke kunst- 

stukjes uitvoeren, ik werd dan ook 

door de wijze, waarop mijnheer Berton 

hier rookte, aan den moord op mijnheer 

Brown herinnerd Tusschen twee 

haakjes, mijnheer Berton, waar was u 

op den avond van den moord?" 

[Vervolg op pagina 201 

MIJN NEEF JANSSEN 

ontdekte deze week een schoorsteen- 

brandje in zijn huis, hetgeen zich in den 

beginne nogal ernstig het aanzien. Hij 

rende dus ' naar buiten, waar zich 

reeds twee buren aan het schouwspel 

van den hevig rookenden schoorsteen 

stonden te vergapen. 

„Och," vroeg mijn neef aan een der 

beeren, „wilt u even naar de telefooncel 

op den hoek loopen en de brandweer 

waarschuwen ?" 

't Spijt me," was het antwoord, 

„maar ik heb een stijf been en ik kan dus 

niet hard loopen." 

Mijn neef wendde zich tot den anderen 

buur : „Wilt u dan even . . . ." 

„Ik heb asthma en de dokter heeft 

mij' streng verboden, hard te loopen," 

verontschuldigde zich nummer twee, 

waarop mijn neef vervolgde : „Nu, haalt 

u dan met z'n beiden een paar leunstoe- 

len uit 't huis. Dan kunt u op 't trottoir 

gaan zitten en heeft u een mooi gezicht 

op den brand." 

„Zoo, heb je een klein broertje gekre- 

gen ? Hoe heet hij ?" 

„Dat weten we niet. We kunnen geen 

woord verstaan van wat hij zegt." 

„Heb je mijn vader Zondag door de 

radio gehoord ?" 

„Nee. Wat heeft hij gezegd ?' 

, .Go—o—oal!'' 

Mevrouw : „Ik geef den ßoen een dans- 

avondje. Dan zal ik je wel noodig hebben. 

Marie." 

De nieuwe dienstbode: „Goed, mevrouw. 

Dan zal ik een paar danslessen nemen 

tegen dien tijd." 

Mijnheer en mevrouw zaten aan de 

koffietafel. Mijnheer rook eens aan de ham, 

trok een vies gezicht en zei tenslotte: 

„Liesbcth, wat zit er een eigenaardig 

smaakje aan de ham." 

Mevrouw belde het dienstmeis]e en 

toen deze binnentrad, vroeg zij: ,,Anna, 

waar is die ham gebleven, waar wij het 

rattenkruid in gedaan hadden ?" 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag honderd en twaalf. 

Wie heeft het bock „Brandt" geschre- 

ven ? 

Oplossingen gelieve men op een brief- 

kaart, waarop duidelijk vermeld staat : 

„Vraag honderd en twaalf" in te zenden 

vóór 8 April a.s. (abonnés in overzeesche 

gewesten vóór 8 Juni) aan ons adres : 

Redactie „Het Weekblad", Galgewater 

22, Leiden. 

Onder de goede oplossers worden een 

hoofdprijs van / 2.50 en vijf mooie troost- 

prijzen verloot. 

. .■■> , > 

Het spijt mij, mijnheer, maar u komt 

te "laat voor de betrekking. Ik heb al 

viji en twintig duizend sollicitaties. 

„Kunt u mij niet gebruiken, om die 

solïicitaties te classiticeeren ?" 

Eisenaarvan een klein autootje: „Vijf 

minuten geleden heb ik hier mijn wagen- 

tje gezet en nu is het verdwenen. 

Politie-agent: „Hebt u al in uw zakken 

gevoeld ?" 

Jong echtgenoot: „Toen ik gisteravond 

thuis kwam, had mijn vrouw mijn stoel 

bij de kachel gezet, mijn pantoffels ston- 

den klaar, mijn pijp was gestopt en — 

Cynicus: „Hoe vond je haar nieuwen 

mantel ?" 

„Het beste, dat men kan hebben, is 

een goed geweten." 

„Ja, of een goeden advocaat. 

Ga j e dezen winter door met je sport ?" 

'/.Natuurlijk! Hoe kun je anders gezond 

blijven ?" 

„Welke sport beoefen je ^ 

/.Postzegels verzamelen." 

. 

kiespijnlijder (tot tandarts) : „Wat! 

Vijf gulden om een voortand uit te trek- 

ken ? ' Ik denk er niet over. Ik zal onder- 

weg wel een knokpartijtje tegenkomen 

en dan ben ik dien tand voor niks kwijt. 

Op het redactie-bureau. — Bezoeker: 

„Heeft u niet in uw blad gezegd, dat ik 

een leugenaar ben?" 

Redacteur: „Geen kwestie van. 

„Hebt u niet geschreven, dat ik een 

oplichter was ?" 

.Absoluut niet, mijnheer. 

„Ik ben er zeker van, dat een of andere 

krant dat heeft gezegd." 

Misschien was het dan onze concur- 

rent in deze stad. Ons blad brengt nooit 

oud nieuws." 

- 15 

Schilder: „Gelooft u, dat ik de ver- 

schrikkingen van den oorlog realistisch 

genoeg heb geschilderd ?" 

Cnticus : „Hemel, ja ! Ik heb nog nooit 

zoo'n verschrikkelijk schilderij gezien ! 

De tienjarige Tonnie had de reputatie, 

nogal wild en ongezeglijk te zijn, een 

aller-ongelukkigste eigenschap, die ten 

gevolge had, dat hij steeds werd wegge- 

stuurd door de respectievelijke moeders, 

wanneer hij bij vriendjes ging spelen. 

Op een middag kwam hij al thuis toen 

hij een kwartier te voren naar een 

partijtje bij een speelkameraadje was 

vertrokken. Tonnie's moeder, zonder te 

vragen naar de reden van zijn vroegen 

terugkeer, legde hem zwijgend over de 

knie en gaf hem het gebruikelijke pak 

slaag waarna ze hem naar bed bracht. 

Toen zijn vader thuis kwam, nep hij 

Tonnie bij zich en vroeg barsch : ,,Zoo, 

ben j e weer ondeugend geweest ?" 

Tonnie glimlachte triomfantelijk en 

zei hoonend : „Het partijtje is pas mor- 

gen." 

De heer Bruin had bijzonder groote 

voeten en ... . een zware verkoudheid, 

zoodat hij hevig hoestte. Hij stapte een 

schoenwinkel binnen en de winkeljut- 

frouw haalde het geheele magazijn over- 

hoop om een paar schoenen te vinoen, 

die den heer Bruin passen zouden. Hij had 

reeds het twintigste paar aangepast, toen 

hij vreeselijk begon te hoesten. 

„Een leelijke hoest, mijnheer," merkte 

de'winkeljuffrouw op. 

„Ja," kuchte Bruin. „De dokter zegt, 

dat ik met één voet in het graf sta. 

Daar zou ik mij maar niet ongerust 

ov'f'r maken. Dien anderen voet krijgt 

u er toch nooit in : hij is te groot ! 

stelde de juffrouw hem vriendelijk gerust. 

Vraag honderd en acht. 

Bedoelde rozen zijn genoemd naar 

Adolphe Niel, Fransch maarschalk. Hij 

werd 4 Oct. 1802 te Muret geboren. In 

1855 trad hij op den voorgrond bij de 

belegering van Sebastopol. Na den slag 

bij Solférino (1859) werd hij bevorderd 

tot maarschalk. Van 1867—1869 was hij 

minister van oorlog. Hij stierf 13 Augus- 

tus 1869. 

Den hoofdprijs voor de goede beant- 

woording van deze vraag verwierf de 

heer N. Hage-te Amsterdam, Wien wij hier- 

mede geluk wenschen. 

De troostprijzen vielen ten deel aan 

den heer Th. K. de Rochefort te Den 

Haag ■ mej. B. Israel te Arnhem ; den 

heer J. A. Hoogensteyn te Amsterdam: 

mej. P. v. Maaren te Nijmegen 011 den 

heer P. v. d. Grind te Rotterdam.

. 

—-, r was eens ^ ^"^ "^s niet 

\\\ den ^ am .-Poenig jarenlang 

' iL ^ rn ^ r ZO ao ] Sei? gcSvorven, zijn 

had hl] door d V C ^ V aanplakbil]et- 

naam had gep"jk 0 P d ^^YSrk, Mel- 

tcn in Buenos-Aircs New w ^ 

film, die door ^^.^Xcbracht. De in- 

in ons land ^^"^Sng van waar- 

houd is een samensmcltm^ ^^ 

held en antasu- Men sp ^ NTeu 

film gedeeltelijk ^ d ^ a ^cn werden 

Babelsberg, dc . ^ ^Ä te OnegUa 

echter op ürocc s ^^ 

blj San Remo ^^^rdigd. k,. vat 

Grock is in deze üm £ l5 

had hij ^ c " kU ""f" Sr precies is: 

Max van Embden, zijn parme P dan 

Zooals oP het tooneel. Maar ü ^ 

ook het cemgc, d ^ aan % e P r Liane 

Grock hcnnnert,ânt nu ^^ 

Raid en die ^ BiarU ^ is tevens de 

mooie vrouw maar ^ die m 

minnares van Uraai Harry 

hct gewone ^^"^^"weetal maakt, 

Hardt luistert, en dit i rust 

dat er van dcn ^^ Want ook na 

niet veel terecht komt. ^' G k 

^ n afscheidsvoorsteUing blijft^ v.ndt 

ein clown el V 1J1 lrS als haar echt- 

het toch mmder gra^ a hecrst 

genoot de broodjes tijdens dc^ .n 

?egen het plafond sUngen om ^ dii 

Zijn mond op t^^nzin voor humor 

te waardeer en moet men zm bc 

bezitten! Maar Bianca en de g ^ ^ 

Zitten dezen zin J 0 ^ dag samen 

? US ïf^goed P e^S de g na.efste 

Grock s lanag denken, 

.nensch zou er »at va io brengt 

Kort en goed, llct b p - zi;n eer- 

"-•""V^îT'* »regisseur 

1 v - - ' v- ^mmimimm^^W^^ - ■ 

C ? HET DAL 

In QroclT.'îileedKamer: 

Harry Hardt, drock en Liane Haid. Qrock als hij niét Qrock is. 

Tb - 17 - 

:■. ■ ■••'.,; ■■. ■ . 

DE CLOWN AAN DE PIANO 

Qrock's vrouw en partner. (Liane Haid en 

Max van Embden) 

QEMACOFIlM

BOVEN- EN ONDERWERELD 

AMEKIKAANSCHE POLITIEMETHODEN. — HET GESTOLEN KIND. - POLITIEBUREAU OF ABATTOIR ? 

Een volksbuurt in New York. 

Met snelle vaart suist een auto, 

bestuurd door een in socicty-kringen zeer 

bekende dame, den hoek om. Tegelijker- 

tijd steekt een knaapje van een jaar of 

vijf argeloos den rijweg over. Een botsing 

is onvermijdelijk ; het kind wordt gegre- 

pen en ernstig aan het hoofd gewond. 

Het ongeval gebeurt onder de oogen van 

de ouders, die voor het raam van hun 

kamer op de vijfde verdieping van een 

kazernewoning hun lieveling met de 

oogen volgden. . .. Stom van smart staan 

ze even later bij hun kind ; de moeder een 

onmacht nabij .... Dan dringt een agent 

zich met duwende gebaren door de nieuws- 

gierige omstanders. Tien seconden later 

rijdt hij zelf den auto van de dame naar 

het dichtstbijzijnde ziekenhuis ; achterin 

zit de vader met het hevig bloedende kind 

op zijn schoot ; naast hem de re kelooze 

chauffeuse. Wanhopig, handenwringend. 

In het ziekenhuis wijst een onderzoek 

uit, dat het kind niet voor zijn leven 

verminkt behoeft te blijven .... 

,,Maar," zoo zegt de dokter, aarzelend 

van den vader naar de dame kijkend, „het 

zal een langdurige en /.eer kostbare behan- 

deling zijn." 

,,Dit laatste komt er niet op aan, dok- 

ter," zegt de dame, overgelukkig, nu blijkt, 

dat zij geen onherstelbaar ongeval heeft 

veroorzaakt. ,,Doet u alles wat noodig is ; 

spaar moeiten noch geld ; ik neem alles 

voor mijn rekening !" 

De vader, een eenvoudig, eerlijk man, 

heeft geen verdere cischen en wijst een 

voorstel van de dame tot een extra scha- 

devergoeding van de hand. Hij wil uit 

het ongeluk van zijn kind geen geld slaan; 

als hij zijn oogappel weer genezen thuis 

krijgt, is hij voldaan. Zijn smart om het 

lijden van zijn kind is immers met geen 

geld te verzachten. En hij weet, dat de 

dajne doen wil wat in haar vermogen is, 

om 't gebeurde goed te maken. Des avonds 

vermelden de couranten het ongeval, 

als een incident ; een van de tientallen, 

die dagelijks in de straten der metropolis 

plaats grijpen. Zij vermelden het echter 

niet juist, want in plaats van te schrijven, 

dat de dame de behandeling van het kind 

voor haar rekening heeft genomen, deelen 

zij mede, dat de vader een schadeloos- 

stelling van veertigduizend dollar heeft 

ontvangen ! 

Natuurlijk hebben ook de buurtbewo- 

ners dit bericht gelezen en de leider van 

de buurt-gang roept onmiddellijk zijn 

„jongens" bijeen. Ze steken de koppen 

bij elkaar en weldra is men het er over 

eens, hoe men het moet aankleeden, op- 

dat de „gang" zijn aandeel krijgt van het 

„voordeeltje", dat den vader van het 

ventje in den schoot is gevallen. 

En .... den volgenden middag wach- 

ten vader en moeder tevergeefs op hun 

achtjarig, oudste zoontje, dat maar niet 

thuiskomt uit school .... Ze wachten 

en wachten tot .... de brief komt. De 

brief met de doodskoppen en de gekruiste 

dolken en waarin geëischt wordt, dat zij 

zullen zorgen den volgenden dag twintig 

duizend dollar gereed te hebben liggen, 

willen zij hun kind ooit terugzien .... 

Twintigduizend dollar .... De beide 

menschen staren hun oogen uit .... 

Twintigduizend dollar. .. . Dat is een 

vermogen! Daar moet men een Rocke- 

feller voor zijn om ze bü elkaar te kun- 

nen brengen. Toch doet de vader er 

wanhopige pogingen toe ; hij rent als het 

ware al zijn vrienden en kennissen af, 

gaat zelfs naar den directeur van de 

fabriek, waar hij werkt. Maar de twintig- 

duizend dollar krijgt hij niet bijeen .... 

En den volgenden ochtend is er reeds 

wéér een tweede brief : om vier uur zal 

het geld door een handlanger van den 

briefschrijver — die nergens van af heet 

te weten — worden gehaald. Keert die 

niét met het geld terug, dan zal het kind 

worden gedood. Aan wanhoop ten prooi, 

stelt de vader de politie in kennis van 

de ontvangen dreigbrieven. Deze begrijpt 

onmiddellijk, dat het ernst is en géén 

ijdel dreigement. Er heeft een conferentie 

plaats tusschen eenige ervaren politie- 

mannen, die de methoden van dergelijke 

dreigbriefschrijvers kennen en men be- 

sluit, den vader het bedrag van twintig- 

duizend dollar ter hand te stellen om het 

uit te betalen aan dengeen. die zich des 

middags om vier uur zal melden. De bil- 

jetten zijn echter valsch en gemerkt en 

alle strategische punten in de buurt wor- 

den door rechercheurs bezet, want de 

bedoeling is, den man, die het geld zal 

komen halefl, na te gaan en zoodoende 

de verblijfplaats van het kind en den 

anoniemen briefschrijver te weten te 

komen. 

Inderdaad verschijnen tegen vier uur 

een vijftal mannen in de huurkazerne, 

die de zwaar getroffen ouders bewonen. 

Drie blijven er beneden in het groote 

portaal wachten ; de beide andere bege- 

ven zich naar boven. De inspecteur, die 

met de leiding van „het beleg" is belast, 

voelt zich opeens bekruipen door de 

vrees, dat de beide kerels wel eens via 

het dak met het geld zouden kunnen 

verdwijnen. Daarom besluit hij, in te 

grijpen, hen te arresteeren en mee naar 

het bureau te nemen. Daar zal men dan 

wel een methode vinden om hen aan het 

praten te krijgen. Men heeft er al zoo 

veel tijdens een „verhoor" den mond 

geopend. 

Deze vijf kerels, die tot een Italia.i'i- 

sche gang blijken te behooren, spreken 

echter niét. Eén voor één worden zij onder 

handen genomen en verhoord, d.w.z. dat 

zij, als blijkt, dat zijniet spreken willen, 

worden bewerkt met stukken autoband, 

politieknuppels, po )ten van tafels en 

stoelen. Wanneer de detectives vermoeid 

even uitblazen, werpt de vader zich 

smeekend voor de bandieten op de knieën, 

maar .... dezen wéten niets of durven 

niet te spreken, uit vrees voor de gevol- 

gen. Het zou niet voor het eerst zijn, dat 

een lid van hun gang, die zijn mond had 

voorbijgepraat, een paar dagen later op 

geheimzinnige wijze den dood vond .... 

De detectives zijnT evenals de vader, 

ten einde raad. Iedereen begrijpt, dat 

wanneer het geld door den „gang-leider" 

- 18 - 

niét ontvangen wordt en zijn „mannen" 

niét tijdig terugkeeren, het kind stellig 

zal worden gedood. Men moet zijn ver- 

blijfplaats dus te weten komen en wel 

zoo spoedig mogelijk .... Maar de boe- 

ven, die maar steeds volhouden niets 

te weten, zijn al zóó geranseld, dat ze 

niet meer toonbaar zijn. Hun oogen zijn 

nauwe spleetjes geworden in een gezicht, 

dat wel tweemaal zoo breed is, zóó is het 

gezwollen van de slagen met den gummi- 

band ; hun armen en beenen kunnen ze 

niet meer verroeren, zonder het gevoel 

te hebben, alsof er bij iedere beweging 

met messen in hun pezen wordt gekerfd; 

het bloed loopt hun uit ooren, oogen en 

mond en het vertrek, waarin het „ver- 

hoor" plaats vindt, lijkt meer een abat- 

toir dan een politiebureau. Op alle moge- 

lijke manieren heeft men geprobeerd hen 

aan het spreken te krijgen ; wanneer de 

detectives, die nog nooit zóó hard 

„gewerkt" hebben — nimmer was een 

geval ook zóó urgent — hijgend en puf- 

fend even uitblazen, valt de vader van 

het ontvoerde kind telkens weer met 

nieuwe woede op de niet meer te herken- 

nen boeven aan en bewerkt hun gezicht 

met zijn nagels en rukt hun de kleeren 

van het lichaam. 

Dit laatste brengt een der detectives 

plotseling op een idee : hij haalt een flesch 

met een bijtende vloeistof uit het schei- 

kundig laboratorium van het politie- 

bureau en giet het over hun borst, armen 

en beenen uit. 

Dat is een nieuwe foltering, wreeder 

en pijnlijker dan alle vorige. Maar ook 

déze helpt niet. De kerels willen of kun- 

nen inderdaad niet spreken. Opnieuw 

valt men nu met alles, wat in de handen 

komt en geschikt is om mee te slaan, 

op hen aan en beukt er op los, tot hun 

lichamen in letterlijken zin murw zijn. . . 

Intusschen staat de vader-handenwrin- 

gend en smeekend voor hen, of hij spuwt 

hun in het gezicht en krast met zijn lange 

nagels langs hun ongeloofelij k gevoelige 

vleesch .... Maar het baat niet. Men 

dreigt nu hen ter plaatse te zullen neer- 

schieten als dolle honden. En men 

voert de bedreiging zoo vér mogelijk 

door : een met losse patronen geladen 

revolver wordt tegen hun slapen of op hun 

hart gezet en leeggeschoten, waardoor 

hun vleesch over een groote oppervlakte 

door de vlammen verschroeit .... Ook 

dit helpt niet. Met opgestroopte mouwen, 

bespat met bloed en bedekt^ met zweet, 

beginnen de detectives er wederom, 

razend van'machtelooze woede, op los 

te slaan .... Tot halfnegen des avonds. 

Van hal f vijf af. Dan scheidt men er 

plotseling mee uit, omdat er op het bureau 

bericht is ontvangen, dat men het kind 

heeft gevonden. In de straat, waar zijn 

ouders wonen. Het lag in een ouden 

doek en de keel was doorgekerfd. . . . 

Een doktersonderzoek maakte uit, 

dat het om halfzes was gestorven ! 

■ Oröaqf 

■plp^^ 

allee;/! Ec/Zufe Z||cle 

p. .1 ^,34- d;; jp uitmrf van goeden smaak a' 

rn | ee " .;ie ook het meest economise 

1 Li-* —y 

cftstóiicfe émgen tchile // 

- 19 -

——^^— 

Zenuwachtig, Slapeloos 

en Overspannen 

Mijnhardt's Zenuwtabletten 

zullen Uw zenuwen kalmeeren en sterken 

en Uw slapeloosheid verdrijven. 

Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten. 

(Uervolg van pagina 14) 

Berton lachte, blies weer een vol- 

maakten ring, en antwoordde: 

„ü, ik was den heelen dag, tot 

's avonds heel laat, in Londen." 

„/.onderling, dat u zich dat nog zoo 

precies herinnert, terwijl u het feit van 

den moord zelf vergeten was!" zei 

King. 

„Ja, ik was den moord vergeten, tot 

u zoo juist de omstandigheden vertel- 

de " antwoordde Berton. 

„En nu herinnert u zich den moord 

zóó goed, dat u • zich zelfs herinnert 

waar u w as, toen mijnheer Brown werd 

vermoord! U heeft een bijzonder goed 

geheugen, mijnheer Berton, bijna even 

goed als het mijne. Ik herinner me bij- 

voorbeeld de beschrijving, die Tonner 

gaf van het lucifersdoosje, dat de zoo- 

genaamde mijnheer Brown in den trein 

gebruikte. Het was een gouden doosje, 

bezet met een aantal diamantjes. Het 

was nèt zoo'n doosje als u mij zooeven 

leende." 

„Wat voor den duivel bedoelt u, 

mijnheer?" viel Berton uit. 

„Ik bedoel, ,dat u mijnheer Browns 

gewoonten niet voldoende hebt bestu- 

deerde U hadt moeten weten, dat hij 

nooit rookte en u hadt óok moeten we- 

ten, dat hij geen ringen kon blazen of 

den rook door zijn neus weer naar bin- 

nen halen...." 

Berton wilde naar de deur rennen. 

Maar King wierp zich als het ware vóór 

zijn voeten, zoodat hij kwam te vallen. 

Een paar van ons hielpen hem en toen 

was Berton in een oogwenk overmees- 

terd. 

Nadat alles achter den rug was, ver- 

telde King mij, dat hij er tamelijk zeker 

van was geweest, dat Berton de zoo- 

genaamde mijnheer Brown was, zoodra 

hij hem op zoo'n eigenaardige manier 

zag rooken. En hij kreeg nog meer 

zekerheid, toen hij zijn gouden lucifers- 

doos zag. Doch volkomen zekerheid 

kreeg hij pas, toen Berton zoo onmid- 

dellijk antwoordde, dat hij dien avond 

in Londen was geweest. 

„Dat kan iemand na zes jaar niet 

meer weten," verklaarde hij. „Als hij 

onschuldig was geweest, zou hij zich 

niet meer hebben herinnerd waar hii 

zes jaar geleden op een bepaaldui 

avond was geweest. De vlugheid echter, 

waarmee hij op een totaal onverwachte 

en niet voor de hand liggende vraag 

antwoordde: „Ik was in Londen", over- 

tuigde mij van zijn schuld. Berton was 

een geraffineerd en geslepen misdadi- 

ger. Hij had voor een valsch alibi ge- 

zorgd en daarom antwoordde hij zes 

jaar na den moord met dezelfde zeker 

heid als hij heil zes dagen er na gedaan 

zou hebben. Zes dagen na den moord 

zou het in zijn nadeel zijn geweest, in- 

dien hij had geaarzeld. Zes jaar later 

was zijn overtuigde zekerheid hem 

noodlottig!" 

Voor de rechtbank bleek, hoe Berton 

met zijn handlangers het moordplan in 

elkaar hadden gezet. Berton en een 

vriend zaten in den trein; de eerste gaf 

zich voor mijnheer Brown uit, maakte 

'at deze zijn auto niet aan het station 

\ond en noodzaakte hem aldus naar 

huis te gaan loopen. Bij „De Drie Eiken" 

stonden er twee handlangers hem op 

te wachten. Met een looden pijp sloe- 

gen ze hem dood. 

Berton werd gehangen. Zijn drie 

handlangers werden nooit gevonden. 

Berton noemde wel hun namen, maar 

toen de buit gedeeld was, hadden zij er 

de voorkeur aan gegeven, naar hit 

buitenland te vertrekken. Berton had 

dit niet noodig gevonden. Hij had zich 

veilig genoeg gevoeld. En dat zou hij 

ook zijn geweest, als hij niét zulke 

mooie ringen had kunnen blazen. En 

als ik niet toevallig King had ontmoet 

en hem mee naar mijn club had geno- 

men. Maar dat weet u nu al, hoe het 

toeval vaak helpt een misdadiger te 

ontmaskeren 

Hoe de man, die voor de belichting zorgt, een scène 

ziet van de nieuwe film, waarin Marion Davies de 

hoofdrol vervult. 

REMBRANDT 

THEATER 

AMSTERDAM 

BRENGT STEEDS 

DE BESTE 

PROGRAMMA'S 

- 2U 

HIM ENTHOUSIASTEN 

W. M. L. ie GRONINGEN. Brigitte 

Helm is mei den auteur-scenario-schrijver 

Richard Weissbach getrouwd. Zij trad in 

de sprekendefilm „Alraune" op; deze rol- 

prent is echter door de keuring voor ons 

land verboden. 

P. J. d. K. ie ROTTERDAM, indien U 

gaarne antwoord van een filmster ontvangt, 

moet U in Uw brief een antwoordcoupon 

sluiten. Deze zijn aan de postkantoren 

verkrijgbaar è 19 cents. Zij zijn in het 

buitenland in te wisselen tegen zegels voor 

een brief van enkelvoudig gewicht. 

FR. M. te AMSTERDAM. Heé adres 

van Hans Heinz Bollmann is Neustädtische 

Kirchstr. 6/7, Berlijn. Hij is getrouwd. Zijn 

nieuwste film is „Der Bettelstudent". 

C L. te AMSTERDAM. De gevraagde 

foto's kunnen wij U niet zenden, daar U 

vergeten hebt, den straatnaam te vermelden. 

Het beste is, dat U zich tot den directeur 

der Tooneelschool, Marnixstraat, Amster- 

dam wendt. Tooneelroutine is de beste 

aanbeveling voor de sprekendefilm. Maakt 

U zich echter niet te veel illusies! 

A. d. M. te VLI5SINGEN. Het adres 

van Clara Bow is Paramount Famous Lasky 

Studios, 5451 Marathon Street, Hollywood. 

Het schandaaltje is reeds weer vergeten, 

Clara en haar secretaresse zijn weer dikke 

vriendinnen. 

A. H. v. d. B. te DELFT. Wendt U tot 

den directeur van de Deutsche Filmschule, 

Sonnenstrasse, München. Vereischte is, dat 

U de Duitsche taal volkomen beheerscht. 

G. W. te UTRECHT. Het adres van 

Greta Garbo is Metro-Goldwyn-Mayer 

Studios, Culver-City, Californië. U kunt 

haar in het Zweedscb, Engelsch of Duitsch 

schrijven. Een antwoordcoupon is aan ieder 

postkantoor i IQ cents verkrijgbaar. Wij 

zullen zooveel mogelijk met Uw wenschen 

rekening houden. Ook Jacques Feyders 

regie heeft wel eens teleurgesteld. 

W. L. te ROTTERDAM. Het beste is, 

dat U nog een jaar of vijftien wacht. Aan 

filmkinderen is geen gebrek. Dat het 

knaapje zoo aardig aan den rekstok werkt, 

zal geen enkel regisseur interesseeren, 

hoogstens een variété-impresario. En dat 

is blijkbaar niet Uw bedoeling. 

J. Z. te ROTTERDAM. Binnenkort 

hopen wij nogmaals een artikel over „Ver- 

bleekte Sterren" te plaatsen. Dank voor 

Uw vriendelijken brief. 

S. B. te ROTTERDAM. Gelukkig heeft 

Willy Fritsch den door U genoemden leef- 

tijd nog lang niet bereikt. Ramon Novarro 

heeft dit lied zelf gezongen. 

A. D. te ARNHEM. Geida Maurus 

filmt geregeld. Zij treedt voor verschillende 

maatschappijen op en is een ontdekking 

van Fritz Lang. 

T. M. E. te DORDRECHT. Het adres 

van Ramon Novarro is Mptro-Goldwyn- 

Mayer Studios, Culver-City, Californië. 

Hij is niet getrouwd. 

W. F. S. te AMSTERDAM. Het adres 

van Else Elster is „Marischka Revue", 

Weenen. 

M. B. te EINDHOVEN. Wilt U ons 

s.v.p. even mededeelen, welke foto's U 

wenscht te ontvangen ? Het adres van Willy 

Forst is Sachsenplatz 8, Berlijn. Niet ver- 

geten een antwoordcoupon in te sluiten I 

J. C. L. te ROTTERDAM. In het artikel 

over Ramon Novarro vindt U alles wat U 

weten wilde. Roland Varno zal als confé« 

rencier in een Metro-Goldwyn-Mayer-film 

optreden. R. N. kunt U schrijven Metro- 

Goldwyn-Mayer Studios, Culver-City, 

Californië. 

■jjmijmjiu i i )"' —'^ . , . , - 

HETROTTERDAMSCH OPERETTEGEZELSCHAP 

„Violetta". Operette van Jul. Brammar en Alfr. Grunwald. 

Muziek van Emmerich Kalman. 

(Foto Bach) 

Scène uit „Violetta". Van links naar rechts: Jac van Dijleveld, Lotte Dartschat. 

jac. Kapteyn en Oct. van Aerschot. 

't Is wel heel eigenaardig gcloopcn 

met de twee Opercttegczelschappen, die 

in het begin van dit seizoen het Rotter- 

damsche publiek een „embarras de 

choix" bezorgden. 

Het eigenaardige is, dat de keuze 

van het publiek zóó moeilijk scheen te 

zijn (voor twee rivalen op operette- 

gebied blijkt Rotterdam, zooals we wel 

vreesden, nog niet groot genoeg), dat 

beide gezelschappen eenvoudig door het 

publiek veronachtzaamd werden, wat al 

vrij spoedig aan één der twee — het 

Casino-Opcrettegczelschap het nog 

zoo jonge leven kostte. 

De maanden Januari en Februari zijn 

hier sinds jaar en dag nu eenmaal de 

„Revue-maanden", zoodat we plotseling, 

inplaats van met twee, geheel zónder 

operette kwamen te zitten! 

En thans blijkt gelukkig een der 

twee gezelschappen het broze leven nog 

gered te hebben; het Rotterdamsch 

Operettegezelschap heeft zijn ..joyeusc 

entree" in den Tivoli-Schouwburg ge- 

maakt, en wel op een wijze, die het 

geschokte vertrouwen wel weer volko- 

men hersteld moet hebben. 

'En het Rotterdamsche publiek -- 

niet langer voor een lastige keuze ge- 

steld — blijkt zijn hart weer aan zijn 

oude liefde — het Rotterdamsch ïoo- 

neelgezelschap — verpand te hebben: 

het is lederen avond weer gezellig vol, 

tot „uitverkosht", in den Tivoli-Schouw- 

burg; er klinkt weer avond aan avond 

gul gelach en spontaan applaus en met 

glundere gezichten worden de elkaar 

zonder tusschenpoozen opvolgende zet- 

ten en gezonde grappen aangehoord en 

met welgevallen wordt er geluisterd 

naar de gezellige, dikwijls knappe 

muziek van Emmerich Kalman, den 

componist van „Violetta", de operette, 

die wel in staat zal blijken, het gezel- 

schap er -weer finaal bovenop te helpen! 

Want het is wel een van de beste, 

aardigste en onderhoudendste operettes, 

die we in de laatste jaren gezien hebben. 

Het hoofdmotief is een soort Mignon- 

geschiedenis, zonder het sentimenteele 

dan, waardoorheen geweven is een ,,La 

Bohème"-historie, ontdaan van de aan- 

grijpende tragiek; dit juist lijkt ons het 

knappe van het libretto, dat de vroo- 

lijke operette-toon 

volkomen gehand- 

haafd is en nergens onderbroken wordt 

door een onzuiver-gevoelde sentimen- 

taliteit; zelfs waar hiertoe alle aan- 

leiding bestond, is deze nog handig 

vermeden, en voert het luchtige en 

vroolijke element den boventoon. 

Behalve de vergelijking met de tvyee 

reeds genoemde opera's, kan als „dritte 

im Bunde" gevoegelijk nog „Louise" 

genoemd worden, waaraan deze operette 

zoo nu en dan ook sterk doet denken. 

En ook de muziek is van goeden 

huize; de componist moge dan mis- 

schien niet de hoogte van zijn „Czar- 

das-Fürstin" en „Bajadere" bereikt heb- 

ben, doch dat hij een uiterst knap 

operette-componist is, heeft hij met 

„Violetta" andermaal duidelijk bewezen. 

Zijn walsmotieven doen frisch aaji, 

zijn breed en melodieus geschreven, ter- 

wijl de „schlagers" elkaar onophoudelijk 

opvolgen. 

Tot de allerbest geslaagde rekenen 

wij de lieve en karakteristieke „Ode 

aan de Maan", waarmede het eerste be- 

drijf op uitmuntende wijze eindigt, en 

het buitengewoon aardige duet in het 

laatste bedrijf, met de geestig gevon- 

den „kus-intermezzo's", waarvan het slot 

de toeschouwers onbedaarlijk doet scha- 

terlachen. 

De vertolking was weer in voor- 

treffelijke handen. 

De koren waren goed en de figu- 

ranten bewogen zich losser en gemak- 

kelijker, dan wij dit doorgaans te aan- 

schouwen krijgen. 

Dat dit bekoorlijk werkje met toe- 

wijding door het Rotterdamsch Operette- 

gezelschap in studie werd genomen, 

wordt wel bewezen door de. correcte 

verzorging der ensembles; het ziet er 

alles even frisch en voornaam uit; ook 

de decors mogen met eere vermeld 

worden. 

Het blijkbaar versterkte orkest, onder 

beproefde leiding van Henk Neef, deed 

de fraai geïnstrumenteerde partituur 

alle eer aan. 

Zoo hebben we dan eindelijk weer 

eens een mooie operette, in de juiste 

betcekenis van het woord, te zien gr 

kregen. 

ARN. VAN RAALTE Jza. 

- 21 - 

GRAMOPHOON-NIEUWS 

DOOR 

WEERGEVER 

deon brengt Richard Tauber met 

twee succesnummers op 4982,11.1. 

„Pardon, Madame" en „Good 

Night", twee liederen uit „Viktoria und 

ihr Husar" van Paul Abraham. Een 

orkest onder leiding van Dr. Weissmann 

begeleidt den groolcn tenor. De cellist 

M André Levy speelt op Odeon 1 66096 

„Herodiadc" (Massenet) en „Agnus 

Dei" (Bizet). Deze kunstenaar beschikt 

over een zeldzaam warmen toon. De 

voordrachtskunstenaar Paul O'Montis 

brengt op n 345 „Kannst Du mir noch 

einmal verzeih'n" en „Komm', traum' 

mit mir das süsse Märchen", het eerste 

uit „Die Wunder-Bar", het tweede uit 

de toonfilm „Liefdesparade". Deze op- 

namen bevestigen wederom mijn oor- 

deel, dat O'Montis de beste Duitsche 

voordrachtskunstenaar is. Ultraphon 

brengt op 802 „Gemischtes Kompot- 

pourri", de bekende schlagerverzame- 

ling van Nico Dostal, gespeeld door 

Alfred Beres met zijn orkest. Deze op- 

name is zonder zang. Voor liefhebbers 

van tango's is Ultraphon A 769 om te 

watertanden. Hierop is opgenomen 

„L'Ultimo" (Leo Fall) en „Signora 

Luna" (Muschcroni), beide tango's, ge- 

speeld door Alfred Beres met zijn or- 

kest. Twee zeer goede tango's, eveneens 

door deze maatschappij opgenomen, 

vindt u op A 768 n.1. „Guitarnta" 

(Fragna) en „Piapgi Ninom" (Manotti), 

gespeeld door Alfred Beres met zijn 

orkest. Een zeer aardige plaat is Ultra- 

phou A 804, waarop de bariton Robert 

Koppel met orkestbegeleiding zingt 

„Das Geheimnis" (Karl Blume) en 

'„Das hat der Herrgott fein gemacht" 

(Will Meiscl). Liefhebbers van mili- 

taire muziek 'kuiïnen hun hart ophalen 

aan Ultraphon A 811, waarop het 

trompetterkorps der 3e Fahr Abteilung, 

Dirigent Obermusikmeister Willi T hiele, 

speelt „Der Triumphator" (Willi Thiele) 

en „Ruf der Herolde zum Turmer" 

(Willi Thiele). Tri Ergon brengt de 

twee Schlagers uit de nieuwe Lehar- 

operettc „Schön ist die Welt", „Liebste, 

glaub' a;n mich" en „Schön ist die 

Welt", beide voortreffelijk gezongen 

door'den tenor Carl Jökcn, begeleid 

door het orkest van het Berliner 

Metropol Theater, onder leiding van 

Franz Lehar. Besluiten wc deze week 

met Tri Ergon 6108, waarop Carl 

Jöken twee liederen uit de toonfilm 

Schuberts „Frühlingstraum" zingt. Dr. 

Felix Günther leidt het orkest. Een 

zeer mooie opname. 

ELECTRjC 

FILM SUCCES-NUMMERS 

AMERICAN JAZZ-BAND 

NEW RYTHM STYLE 

AROENTUNSCHE TANOO S 

DAJOS BELA'S BAND 

Catalogi op aanvrage. 

Imp. N.V. M. STIBBE & Co. 

AMSTERDAM - AMSTEL 222

IEDERE dierentuin heeft zijn parade- 

leeuw, ieder hotel zijn Don Juan. De 

Don Juan van onze winterplaats is 

Fritz. Hij is er voor ontspanning geko- 

men, maar het is niet zoozeer ontspanning, 

die hij vindt, want het is nu eenmaal Fritz' 

noodlot, niet door vrouwen met rust gela- 

ten te worden, en hij is te zwak om „neen" 

te zeggen. 

Hij tuimelt van de eene liefde in de an- 

dere en daarbij is hij nog steeds van mee- 

ning, dat hij de beste huisvader kon zijn 

van heel de wereld, als hij maar de rechte 

vrouw kon vinden! 

In het hotel logeert een clubje van zes 

kostschoolmeisjes, van wie Sybill de aan- 

voerster is. Natuurlijk zijn zij allemaal ver- 

liefd op Fritz, vooral Sybill. Maar hoe zij 

er ook haar best voor doet. het gelukt haar 

niet, de aandacht van Fritz te trekken. Om- 

geven door tallooze andere vrouwen, die 

hem aanbidden, ziet hij in- Sybill slechts een 

kind, dat nog niet meetelt. Maar Sybill geeft 

het niet op. Met behulp van haar vriendinnen 

gelukt het haar eindelijk Fritz te bewijzen, 

dat zij heusch zoo'n kind niet meer is, en 

Fritz begint zich voor haar te interesseeren. 

Zij skiën samen en brengen den avond in 

de dansbar van het hotel door, tot groot 

misnoegen van alle andere dames, die zich 

plotseling achteruitgezet voelen, en vooral 

tot ergernis van hun chaperonne, juffrouw 

Eleonore, die van de ouders der meisjes de 1 

opdracht heeft gekregen, over het welzijn 

van Sybill en haar vriendinnen te waken. 

Doch juffrouw Mieswitz kan den loop der 

gebeurtenissen niet tegenhouden. Sybill en 

Fritz gaan eiken dag meer van elkaar hou- 

den. Eleonore is daarover zoozeer ontstemd, 

dat zij een telegram naar Sybill's moeder, 

Mevr. Forst, stuurt, haar mededeelend, dat 

zij wegens zware insubordinatie de verant- 

woordelijkheid niet meer kan dragen, en dus 

verzoekt Sybill te komen afhalen. 

Mevrouw Lucie Forst, een levenslustige 

en mooie vrouw, neemt het geval niet zoo 

zwaar op. Zij komt 's nachts in het hotel 

aan. Sybill heeft zich reeds ter ruste begeven. 

•Mevr. Forst wil haar niet wekken en zoo 

is zij dan alleen in de eetkamer van het 

hotel. Tegenover haar zit Fritz. Hun oogen 

ontmoeten elkaar: een oogenblik van ver- 

wondering, Fritz komt op Lucie toe: „Par- 

don Mevrouw, vergis ik mij niet? U bent 

toch Else?" Het zwijgen van Lucie vat hij 

op als een bevestiging van zijn vermoeden 

en Fritz is gelukkig in de veronderstelling, 

dat hij zijn eerste liefde ontmoet heeft, die 

hij sinds zijn achttiende jaar niet meer ge- 

zien heeft. 

Lucie is voor de complimenten, die Fritz 

haar maakt niet ongevoelig. Hij haalt alle 

mooie herinneringen op, zij dansen samen 

en schertsen tot diep in den nacht. Als zij 

elkander goeden nacht gewenscht hebben, 

vraagt zij een gesprek aan met haar twee- 

lingszuster Else in Berlijn. Doch wat voor 

Else van voorbijgaanden aard is geweest, 

heeft voor Lucie een diepere beteekenis. Zij 

is op hem verliefd en geeft er zich geen 

rekenschap van, waartoe dit kan leiden. 

Den volgenden morgen wordt Lucie door 

haar dochter hartelijk begroet, en meteen met 

het pijnlijke nieuws verrast, dat Sybill van 

Von Hornthal houdt. Zij tracht door een 

intrige Fritz te bewegen van Sybill afstand 

te doen, waarin hij toestemt, maar als het 

leven van Sybill daardoor gevaar loopt, 

schikt zij zich in het onvermijdelijke en ver- 

heugt zich ten slotte toch in het geluk van 

haar dochter. 

1 II 

Lucie Forst (Agnes Esterhazy).

. 

LOUIS GIMBERG'S 

ZILVEREN JUBILEUM 

Het was een aardige avond. 

Een volle zaal. 

Opgewekte menschen. Ja, de Hagenaars 

.kunnen opgewekt zijn, al hebben ze in den 

Hande den naam van ijselijk deftig te zijn. 

AppLus, bloemen, toespraken, gezellige tele- 

grammen. 

Atmosfeer. 

Waaraan het opgewekte blijspel van de Fiers 

en de Caillavet meewerkte. Door zijn luchtig- 

heid, zijn vroolijken dialoog, zijn zweempje 

zwaarmoedigheid, het tikje levenswijsheid, dat 

een Fransch blijspel nu eenmaal heeft. 

Papa. 

Gimberg, de jeune amoureux, de raisonneur, 

de hartenbreker, de cynicus op de planken 

als Papa. Na 25 jaar. 

Maar 'n papa, die ook na 25 jaar nog vol 

charme en attractie voor vrouwen bliift 

LOUIS QIMBERQ ALS PAPA' »„ • ^,,..,1,. U viuuweu Ulljr: 

en daardoor het opgewekte, lichtelijk 

exotische bruidje van zijn pas erkenden zpon voor diens serieuzen neus wegkaapt. 

Met den zegen van dien zoon. 

Zoo stilletjcsweg heb ik den inhoud 

van het stuk al verteld. 

Volledigheidshalve volgt hier de rest. 

'n Papa, die zonder toestemming van 

den ambtenaar van den burgerlijken 

stand net doet alsof hij met een aller- 

liefste actrice (ik heb het van hooren 

zeggen, want ze was toen het stuk 

begon al 24 jaren dood, de arme) ge- 

trouwd was, uit welken onnatuurlijken 

toestand een natuurlijke zoon geboren 

werd. Deze zoon werd ver van Parijs, 

als landjonker in een klein plaatsje, groot- 

gebracht, ergens in Zuid-Frankrijk. 

De zoon is er gelukkig, de menschen 

houden veel van hem, twee zelfs heel 

erg veel. Jeanne, 

het dochtertje 

van den pachter, 

Georgine, het 

dochtertje 

van een 

MARY DRESSELHUYS EN JAN VAN EE3 

Bulgaarschen chevalier d'industrie, die 

na den dood van haar Vader met heur 

moeder in het dorpje, waar Jean heer 

en meester is, verwijlt. 

Het neigen der jaren maakt Papa braaf 

en drijft hem naar zijn zoon. 

De brave Gure adviseert hem den 

jongen naar Parijs te laten komen. 

Dit gebeurt. Doch het succes is niet groot. 

De „erkende" zoon voelt zich niets gelukkig 

met het bezit van den Papa, die zijn rechten 

doet gelden. Hij loopt weg. Pa hem na met 

Georgientje. 

En dan gebeurt wat ik al reeds verklapt heb. 

Het jonge meisje voelt meer voor den jeugdigen 

ouden Papa, dan voor den ouderlijken jongen 

zoon. 

Gimberg speelde met verve de Papa-rol, Jan 

van Ees met talent den zoon en Mary Dresselhuys 

was zeer goed als Georgine. 

L. E. KOS. 

LOUIS VAN GASTEREN 

24 - 

No. 839293. 

Eenvoudig model, 

niet volkomen 

lange mantel, zeer 

geschikt om met 

bijpassende japon 

als mantelpak te 

dragen. Verkrijg- 

baar in bustemdat 

86, 91, 96, of 102 cM. 

Benoodigd van 135 

cM. br. stof M 2 

No. 837141. 

Schattig kinder- 

jurkje met korte 

mouwtjes en drie 

strookjes op het 

rukje. Het kan zeer 

goed gemaakt wor- 

den van fantasie 

crèpe de Chine of 

andere soepele 

stof. Verkrijgbaar 

voor den leeftijd 

van 5 tot 10 jaar. 


cM. br. stof M 2. 

No. 84U453. 

Allerliefst model 

voor het komende 

seizoen, wanneer 

er veel korte mou- 

wen gedragen zul- 

len worden. Het 

leent zich goed 

voor kunstzijde of 

andere dunne stof. 

L)e kleine plooitjes 

ii; rok en mouwen 

zijn de eenige gar- 

neering. Verkrijg- 

baar in bustemaat 

86, 91, 96 of 102 cM. 


< M. br. stof M 3. 

Van deze afbeeldingen. Qie me: toesiemmirg dir 

füma Weiaon L:d ie Lonoenzijn gereproduceerd, zin 

franco D.O. geknipte üaironen verKriiQ'üaar recer, ioe- 

•i»' imp van f 0.75 en vermeidina van hel No., aan 

cvrouw Mi. y Simons. 2e Scnuyrsiraat 2bl. Den 

Haaa. 

HET BANGE UUR VAN 

ÂNCA FRANCOIS 

Es war einmal ein „treuef Uus&i. 

HETGEEN ik u nu vertellen ga, 

gebeurde in de dagen, die nu 

reeds ver achter ons liggen.... 

De menschen hebben altijd gezegd, 

dat ik, luitenant Francois Leon, geen 

vrees kende. Jaren lang heb ik, als een 

gevolg van misplaatsten trots, maar net 

gedaan alsof dit wäär was. Maar nu ik 

oud geworden ben, kan ik mij de weel- 

de veroorloven, eerlijk te zijn De dap- 

pere kan eerlijk zijn; alleen de lafaard 

vreest een bekentenis! Daarom zeg ik 

u nu, dat ook ik niet meer dan een 

mensch ben; dat ook ik mijn huid wel 

eens plotseling heb voelen verkillen; 

dat ook ik mijn haren wel eens te berge 

heb voelen rijzen; dat ook ik wel eens 

geloopen hebt, tot mijn beenen mi] bijna 

niet meer konden dragen. U kijkt daar 

van op? — Welnu, er zal een dag ko- 

men, waarop het u een troost zal zijn, 

wanneer uw eigen moed zijn grenzen 

heeft bereikt, te weten, dat ook hran- 

-gois Léon de vrees, den angst heeft 

seckend 

Ik zal u nu vertellen, hoe het kwam 

dat ik bang was en.... hoe ik er door 

aan mijn vrouw ben gekomen! 

Het was in 18.... en ik lag met mijn 

regiment in een kamp, op eemgen at- 

stand van het dorpje Fleuron m 

Auvergne. Fleuron is een gat, maar 

waar wij, de huzaren van Monroux 

kwamen, heerschte altijd vroohjkheici. 

Hoe goed herinner ik mij nog het oude 

vervallen kasteel, de uitgestrekte boom- 

gaarden en bovenal.... de meisjes 

uit Auvergne. Ja, want die meisjes wa- 

ren zeker de mooiste ter wereld! hn 

vooral éen was er, die ik mijn bijzon- 

dere aandacht wijdde. Zij woonde op 

een groote boerderij en heette Renee 

Vallon. Eeuwenlang hadden de Vallons 

op diezelfde boerderij gewoond, die 

steeds van vader op zoon was over- 

gegaan en zoo waren zij langzamer- 

hand een oude eerbiedwaardige fami- 

lie geworden. , . ■ , i,0+ 

Renée Vallon was onbetwist het 

mooiste meisje van de streek. Zu had 

prachtige zwarte oogen, die mi eens 

konden bliksemen van woede en dan 

weer wonderlijk zacht konden glanzen. 

Heur haar was blauwzwart en haai 

gestalte rank als van een jonge ree. Z.1.1 

had den roep, trotsch en vurig te zijn 

Nu, dat was zij! De eerste maa , dat 

ik mijn arm om haar slank middel pro- 

beerde te leggen, gaf zij mij een klap, 

die mij nóg heugt. Zij was met mak- 

kelijk te winnen, dat was bekend tn 

dat deed mij besluiten, mijn geluk .e 

herrneven 

Hoe langer zij mij weerstond, hoe 

zoeter de overwinning zou zijn! Want 

dat ik h; r veroveren zou, daarvan was 

ik o\ - .gd! Twee van mijn mededin- 

gers had ik al in een duel verslagen en 

in het regiment werd gefluisterd, dat 

het levensgevaarlijk was, om vaak op 

de boerderij der Vallons te komen. 

Gij denkt nu natuurlijk, dat ik met 

Renée wilde trouwen. Neen, dat wilde 

ik niet; het was mijn heilige overtui- 

ging, dat een soldaat, vooral in die da- 

gen niet moet trouwen. Vandaag zit hu 

hier morgen daar. Wat is 't voor een 

leven, dat hij een vrouw kan aanbie- 

den" 3 Zijn moed zou worden getemperd 

door de gedachte aan de wanhoop, die 

er in zijn woning zou heerschen, wan- 

neer hij mocht sterven, en zij zou haar 

dagen doorbrengen in angst en span- 

ning, dat .den geliefden man iets zou 

kunnen overkomen. Neen, een soldaat 

moet vrij zijn. En ook Renée wist dit 

maar al te goed. Ook voor haar was het 

maar het beste, indien zij in haar eigen 

omgeving bleef, op den grond van 

Auvergne, en trouwde met een boer 

uit de streek. Misschien zou ze in haar 

droomen dan nog eens aan haar luite- 

nant denken , ■ ■ , 1 „ 

Al deze overwegingen verhinderden 

intusschen niet, dat wij steeds meer en 

meer verliefd op elkaar werden en van 

iederen dag genoten, zonder aan dien 

van morgen te denken. Wel merkte ik. 

dat haar ouders gaarne zouden hebben 

geweten, welke mijn bedoelingen ten 

opzichte van Renée waren .en ze heten 

dan ook niet na mij af en toe een zach- 

ten wenk te geven. Ze wisten echt ir 

tè goed, dat Frangois Léon een man van 

eer was, om aan de eerlijkheid van die 

bedoelingen te twijfelen. 

Zoo stonden de zaken, toen ik op een 

Zondagavond weer van het kamp naar 

het dorp gereden was, om Renee te 

bezoeken. Verschillende van mijn ka- 

meraden waren met mij meegegaan om 

eveneens hun aangebedene in Heuron 

te ontmoeten. Wij lieten onze paarden 

in de dorpsherberg en begaven ons 

op weg. Ik behoefde alleen maar een 

groot weiland over te steken om do 

boerderij der Vallons te bereiken. Dat 

was de kortste weg. Toen ik de gelag- 

kamer verliet, kwam de herbergier mij 

achterop en zei: „Neem me niet kwalijk, 

luitenant, maar als ik U was, zou ik 

liever den straatweg nemen." 

„Waarom?" vroeg ik verbaasd. „Urn 

een heel eind om te loopen, terwijl ik 

hier veel vlugger door het weiland kan 

gaan?" , .„ 

„De stier loopt los in de wei, ant- 

woordde de man. 

Ik bekeek den man van het hoold toi 

de voeten en zei: „Luitenant FranQOiS 

Léon kent geen vrees. Waarom zou hu 

bang zijn voor een stier?" 

Ik stapte recht op het weiland af. Het 

was een vierkant stuk land, aan het 

eind waarvan mijn verlangend oog het 

huis der Vallons ontdekte, waarvan de 

OP HET BAL DER BERLIJNSCHE FILMSTERRFM 

in het midden Lilian Harvey, WiHy Frltsch'en G^Lhlich. 

- 25 - 

/

— 

achterdeur altijd open bleef voor mij 

Vastberaden en uiterlijk volkomen kalm 

liep ik met waardigen tred door de wei 

mijn oog gericht op die deur, die do 

veiligheid voor mij beteekende. Want in 

werkelijkheid voelde ik mij in 't geheel 

met op mijn gemak. Toen ik ongeveer 

halverwege was, ontdekte ik plotseling 

het gevreesde beest. Het stond rechts 

van mij onder een ouden eik. Ik deed 

alsof ik den stier niet zag en keek recht 

voor mij uit, hoewel mijn hart tegen 

mijn keel klopte van angst. De stier 

bewooj; loet; of het kwam door mijn 

onverschrokken houding of dat hij een 

kalme bui had, weet ik niet. In ieder 

geval haalde ik verruimd adem, stak 

een bloem in mijn knoopsgat en begon 

een bekend soldatenliedje te zingen. Ik 

hoopte hartgrondig, dat Kenée voor het 

raam van haar kamer zou zitten, die 

vlak boven de achterdeur gelegen was, 

en haar mooie oogen zouden hebben 

gezien, dat ik geen gevaar vreesde 

wanneer dit zich stelde tusschen mij en 

mijn geliefde. De stier was blijkbaar 

evenzeer onder den indruk van mijn 

moed en zoo bereikte ik ongedeerd de 

achterdeur van de boerderij. 

En al was de deur bewaakt geweest 

door honderd woedende stieren, ik zou 

ze getrotseerd hebben voor den blik 

van liefde en bewondering, waarmede 

Renée mij aanzag, toen ik haar om- 

helsde. Zij legde vertrouwelijk haar 

blozende wang tegen mijn borst en den 

geheelen avond verhaalde ik haar van 

mijn heldendaden. Och, hoe bewonderde 

zij mijn moed en hoe lief had zij mij! Ik 

vertelde haar de ontmoeting van mija 

eskadron met een afdeelingHongaarsch 

Grenadiers; hoe nä de dood ons toe, 

was geweest. Renée beefde in mijn ar^ 

men van angst en kuste mij als een her- 

vonden schat. Ik beschreef haar, hoe ik 

op een nacht met mijn paard over den 

Donau was gezwommen om een brief 

te brengen naar een post aan den over- 

kant. Geheel volgens de waarheid was 

dit niet; ten eerste was het niet de 

Donau en ten tweede behoefde ik niet 

te zwemmen, want het riviertje was een 

bijna droge bedding. Maar och, als men 

twintig jaar is en verliefd, probeert men 

zich zoo goed mogelijk voor te doen 

nietwaar? 

Eindelijk zei Renée: „Frankrijk is 

gelukkig, dat het een man als jij tot zijn 

zonen mag rekenen en Renée is ge- 

lukkig, dat zij zulk een dapper sol- 

daat haar geliefde mag noemen." 

Zoo zaten wij bij elkaar, volkomen 

gelukkig. Maar gij begrijpt, dat haar 

ouders ook een woordje mee te spre- 

ken hadden. Ik deed alles om hun aan- 

genaam te zijn, speelde schaak met den 

ouden Vallon en hielp de boerin wol op- 

BEZOEKT HEi 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

ü 

—"^^^ 

winden, maar dat verhinderde toch niet, 

dat Renée door haar vader vroeg naar 

bed werd gestuurd, daar hij, zooals hij 

zeide, eens met mij moest praten. Re- 

née verdween, allerliefst pruilend, en 

ik bleef alleen met de twee oude men- 

schen, die mij overstelpten met vragen 

over mijn plannen en vooruitzichten. 

„Eén van de twee," conditionneerde 

de oude Vallon, „je verlooft je met Re- 

nee of ie komt hier niet weer!" 

Ik sprak over mijn eer, mijn toekomst, 

mijn soldaten-bestaan, het gaf niets: De 

ouders bleven op hun stuk staan. Ik 

legde hun uit, dat ik mijn carrière zou 

bederven, wanneer ik trouwde, doch 

ook hiervoor bleven de Vallons onge- 

Polostudie van Godfried dt Groot 

„MOMENT MUSICAL" 

- 26 - 

en 

De grafologie is de wetenschap om uit 

het handschrift de karakter-eigenschappen 

van den schrijver vast te stellen. 

De overvloedige bewijzen, die in den loop 

van den tijd gegeven zijn voor de betrouw- 

baarheid dezer onderzoekingen hebben ons 

er toe gebracht om ons in het belang onzer 

lezeressen en lezers in verbinding te stellen 

met den heer G. Nivard, grafoloog, Nw. Eb- 

bingestraat 69a, Groningen. 

De heer Nivard heeft ons verrassende 

staaltjes van zijn kunnen g-etoond en wij 

kunnen onzen lezeressen en lezers met ge- 

rust g-eweten aanbevelen om hem hun onder- 

zoekingen op dit gebied op te dragen. 

Zend hem uw brief of dien van anderen, ten 

einde daaruit een karakter-analyse te stellen. 

Voorwaarden: Natuurlijk geschreven brief, 

geen schoonschrift, met onderteekening, 

opgave van geslacht en leeftijd. Indien 

eemgszins mogelijk ook de bijbehoorende 

enveloppe. Absolute discretie verzekerd. 

Analyse f5.—. Brieven vergezeld van post- 

wissel of postchèque, groot J 5.— aan 

G. Nivard, Nw. Ebbingesjraat 69a,Gronin£ren 

ONVERWACHT NAM HAAR 

GEWICHT AF TEGELIJK MET HAAR 

1SCHIAS-GENEZING 

In drie maanden 16 pond lichter 

Wat een aangename verrassing voor deze 

vrouw! Haar grootste kwaal was ischias, 

en zij nam Kruschen Salts om hiervan té 

genezen. En -Kruschen heeft haar niet te- 

leurgesteld. Integendeel, niet alleen dat zij 

zich veel en veel beter voelde, zij merkte 

ook dat ze langzaam maar zeker haar 

overmatige corpulentie kwijt raakte. Leest 

eens haar eigen brief, hoe het gebeurde: 

„Jaren lang^leed ik hevigr aan ischias en 

merpijnen Dil jaar nog heb ik midden in 

mijn werk op den grond gelegen van de 

pijn. tn als de pijn over was kon ik me 

pas weer bewegen. Tot ik op een goeden 

È-Lrh Q 1° dvertenti ? las en Besloot 

Kruschen Salts te probeeren. Ik gebruikte 

het ongeveer een maand, toen mijn ken- 

nissen me al begonnen te zeggen, dat ik 

er zoo goed uitzag. Tegelijkertijd verloor 

ik mijn lastige dikte en nu, nadat ik drie 

maanden Kruschen gebruikt heb, weeg ik 

150 pond inpiaats van T66. Ik ben op een 

moeilijken leeftijd voor vrouwen, en over 

het minste of geringste maakte ik me 

vroeger kwaad, maar nu is dat allemaal 

voorbij. Deze week nog maakte mijn 

man de opmerking dat mijn humeur 

tegenwoordig zooveel beter was. Ik zegen 

en" JT ^WJ k met Kuchen be|on 

en zal het altijd blijven gebruiken." 

7 i- - . Mevr. F. L. 

Zwaarlijvigheid en ischias gaan vaak 

samen. Bijna altijd komen zij voort uit een 

en dezelfde oorzaak: een organisme be- 

laden met opgehoopte afvalstoffen; als een 

oven, die met asch en roet gestookt moet 

worden. 

Als deze afvalstoffen zich kunnen op- 

hoopen, krijgt U last van urinezuur en te- 

gehjkertiid loopt U groote kans ongezond 

en overdreven dik te worden. De zes 

zouten in Kruschen Salts helpen Uw in- 

wendige organen eiken dag de bedorven 

en giftige afvalstoffen uit Tiet lichaam te 

verwijderen. Dan, langzaam maar zeker 

verdwijnt ook die overmatige corpulentie 

Ue pijnen van ischias en nieren houden on 

U voelt zich wonderli.tJc gezond en flink 

kortom beter dan U zich ooit tevoren ge- 

voeld hebt. e 

Kruschen Salts is verkrijgbaar bij alle apo- 

thekers en drogisten a ƒ 0.90 en f 160 

per flacon. 

voelig Het was ecu moeilijke positie. 

Aan den eenen kant: Renée, de mooie, 

trotsche Renée, die ik niet wilde op- 

geven; aan den anderen kant: mijn car- 

rière Wat is een huwelijk voor een 

jong'huzaren-luitenantV Ten minste: in 

dien tiid, dat moet men wèl m aanmer- 

king nemen. Tenslotte, geen uitweg 

meer wetend, verzocht ik ze de zaak te 

laten rusten, tot ik met Renee had ge- 

sproken. .... , , „„ 

Ik zal zoo spoedig mogelijk met haar 

spreken." beloofde ik. ..Haar geluk gaat 

vóór alles!" 

Ze waren nog niet tevreden maai 

meer eischen konden zij per slot van 

rekening niet. Ik nam afscheid van de 

beide oudjes en verliet het huis door 

de achterdeur, die Vallon achter mi] 

sloot en grendelde. 

In gedachten verzonken wandelde lU 

door het weiland terug naar de her- 

berg, waar ik mijn paard had gelaten. 

Wat moest ik doen? Ik had beloofd, de 

zaak met Renée te bespreken, maar 

wat moest ik haar zeggen . J Zou haai 

schoonheid en charme sterker blijken 

te zijn dan mijn toekomst, mijn vooruit- 

zichten? Zou het zwaard van brancois 

Léon gedoemd zijn te roesten in zijn 

schede? Voorwaar, dan zouden slechte 

dagen voor Frankrijk aanbreken! - Ut 

zou ik mijn hart pantseren en Renee m 

den steek laten? Waarom kon ik me 

een gelukkig man in Auvergne zijn met 

Renée als vrouw en toch een even 

dapper luitenant elders? Liefde en eer- 

zucht streden een verwoeden strijd in 

mijn binnenste en mijn hootd was 

zwaar van gedachten. 

Plotseling echter hoorde ik een ge- 

luid. Ik hief het hoofd op en stond vlak 

tegenover den stier. Zijn met bloed be- 

loopen oogen staarden mij dreigcnu 

aan en in het maanlicht scheen het 

plotseling een ontzagwekkend beest, 

dat mij verpletteren zou met zijn groot 

zwaar lichaam. De stier hield den kop 

naar beneden gericht, zijn voorpooten 

groeven zich in den grond en zijn staart 

zwiepte onheilspellend heen en weer. 

Het was als een nachtmerrie. Langzaam 

kwam het dier op mij toe. Ik keek om 

mij heen en kwam tot de ontdekking, 

dat er nergens een schuilplaats was. 

Misschien zou het indruk op den stier 

maken, als ik hem toonde, niet bang te 

zijn? Ik haalde mijn schouders OP ^n 

zette een onverschillig gezicht, k floot 

zelfs' En dat was dom, want de stier 

kwam steeds sneller op mij toe alsof 

hij hierop gewacht had Ik hield nnjn 

gezicht naar hem toegekeerd, doch liep 

intïisschen snel achteruit! Als je jong 

bent kun je terugtrekken en toch dap- 

per glimlachend den vijand m het ge- 

laat zien. Terwijl ik liep, dreigde ik den 

stier met mijn stok. Het beest be- 

schouwde dit blijkbaar als een tutda- 

SpPOCten komen vroeg in 

het voorjaar, koop tijdig een pot 

Sprtltol- Bij alle Drogisten. 

De twee ,,zwarte" komie :|

" ^^ . 

BE DEM)E MUZE 

VOORDAT ik verder ga en met U 

zal bespreken aan welke minimum 

eischen een werkende kring moet 

voldoen, om ,,Pygmalion" ten tooneele te 

kunnen brengen, eerst nog een paar woor- 

den over Shaw zelf, over G. B. S., wiens 

naam, dank zij zijn scherpe pen, tot in alle 

deelen der wereld is doorgedrongen. 

Heel dikwijls heb ik opgemerkt,' dat ver- 

eenigingcn stukken van schrijvers opvoeren 

en dan nauwelijks weten of de auteur een 

Engelschman of een Duitscher (of misschien 

zelfs een Nederlander) was. 

Wij zullen niet aan deze tekortkoming 

mank gaan en beginnen met den schrijver 

zelf: George Bernard Shaw, die in 1856 

te Dublin geboren werd. Van zijn 15e 

tot zijn 20e jaar was hij — en 

in 't geheel niet voor eigen genoegen — 

op kantoor werkzaam. Toen zijn moeder 

zich echter als zangleerares te Londen ge- 

vestigd had, vertrok hij in 1876 naar En- 

gelands hoofdstad, werkte eenigen tijd bij 

de Edison Telefoon Mij. en schreef toen 

reeds 's avonds verschillende novellen. Hij 

besteedde veel tijd aan de muziek en de 

literatuur en aan het socialisme en propa- 

geerde het vegetarisme en de geheelonthou- 

ding. Een tiental jaren na zijn vestiging te 

Londen begon zijn journalistieke loopbaan 

bij verschillende bladen. Hij bezat een aan- 

geboren schrijverstalent, had de gave om 

van niets „iets" te maken en beschikte over 

een veelzijdigheid, die hem tot journalist van 

naam stempelde. 

Intusschen waren reeds van hem versche- 

nen „Dramatic Opinions and Essays", welke 

eerst als dramatische recensies in de „Satur- 

day Review" gepubliceerd waren. Ibsens 

werken genoten meer dan zijn gewone aan- 

dacht, hetwelk tot uiting kwam in zijn 

„The Quintessence of Ibsen". 

Toch is G. B. S. buiten de grenzen van 

zijn vaderland weinig als journalist bekend: 

voordat zijn bekendheid als dusdanig feite- 

lijk kon doordringen, was het veeleer zijn 

roem als tooneelschrijver, die zijn naam op 

veler lippen zou brengen. 

Meer speciaal waren het de sociale vraag- 

stukken, die in het brandpunt van zijn be- 

langstelling stonden — het duurde evenwel 

eenigen tijd voor hij zichzelf een vaste plaats 

hierin gegeven had. 

Hoe scherp hij in zijn uitingen dikwijls 

ook is, hij hing noch het Marxisme, noch 

het revolutionnaire socialisme aan, en werd 

lid der Fabian Society, een in 1883 te Lon- 

den opgerichte socialistische vereeniging, 

waarvan vele bekende schrijvers lid waren 

en nog zouden worden, en behoorde uit dien 

hoofde tot den gematigden linker vleugel. 

Als kunstcriticus (en stof tot critiek had 

hij steeds meer dan voldoende) heeft Shaw 

medegeholpen aan de hervorming van het 

tooneel in Engeland, met het resultaat, dat 

het „Independent Theatre" (Het Onafhan- 

kelijke Tooneel) in Engelands hoofdstad 

ontstond. 

Het begin was er — het Theater — maar 

waar nieuwe Engelsche stukken te vinden? 

G. B. !5. wist er raad op; 7ijn „Widowers 

Houses" (De Huizen van den Weduwnaar) 

waj reeds in de pen — met spoed werd het 

voltooid en in 1893 werd de eerste op- 

voering een volkomen succes. 

THEORIE EN PRÄCTIJK 

Nu volgde het eene werk op het andere 

en zijn originaliteit, vindingrijkheid en aan- 

geboren schrijverstalent deden hem vooral 

veel maatschappelijke en andere misbruiken 

aan de kaak stellen in: Mrs. Warren's Pro- 

fession, Candida, You never can tell, Man 

and Superman, The Doctor's Dilemma, 

Fanny's First Play, Getting Married en an- 

dere. Pygmalion werd door Shaw in 1913 

voltooid. 

De meeste zijner stukken zijn in vele talen 

vertaald en ook in ons land opgevoerd, — 

Eduard Verkade komt hier wel in het bij- 

zonder de eer van toe — en meestal waren 

zij een groot succes. Van Shaw's laatste 

stuk, hetwelk onder den titel „De Keizer 

van Amerika" door het Hofstad Tooneel 

ten tooneele gebracht werd, kan dit niet 

gezegd worden. 

Het bovenstaande toont wel een bijzon- 

deren „staat van dienst". Toch wordt G. B. 

S. in Engeland zelf verschillend beoordeeld. 

Zijn geweldige scherpte, zijn groot sarcasme, 

vooral toen hij bij het uitbreken van den 

wereldoorlog het Engelsche imperialisme op 

één lijn stelde met het Duitsche Jonkerdom, 

en den Engelsche imperialisten zelfs verweet, 

den oorlog te hebben uitgelokt om zich van 

een gevaarlijken concurrent te ontdoen, zijn 

ontelbare scherpe aanvallen op wat de En- 

gelschman dekt met het woord „traditie", 

dit alles heeft hiertoe natuurlijk medege- 

werkt. 

Met het voorgaande heb ik u, naar ik 

hoop, wat bijzonderheden van den schepper 

van „Pygmalion" verteld, welke U nog niet 

bekend waren en welke toch noodig, al- 

thans gewenscht zijn, om tot een juiste be- 

oordeeling van zijn werken te komen. 

De vraag: „Kan Pygmalion door dilettan- 

ten behoorlijk opgevoerd worden?", beant- 

woord ik onmiddellijk met: ,,Ja". 

Maar het stuk stelt speciale eischen, 

zooals trouwens alle stukken van G. B. S. 

speciale eischen stellen. Zijn stukken moeten 

gespeeld worden evenals alle andere stukken, 

natuurlijk, met élan, met kennis der tech- 

niek, met routine, maar vooral met 

het verstand! 

Bezitten de medewerkers onvoldoende in- 

tellectueele ontwikkeling — dan, waarde 

lezer, neemt dan liever géén Shaw-stukken 

op uw repertoire! Het zou een teleurstel- 

ling zijn. U moet kunnen begrijpen en door- 

gronden waarom Shaw een bepaald woord 

- 28 - 

op een bepaald oogenblik of op een be- 

paalde plaats zegt, want anders ? 

Maar laat ik liever aannemen, dat uw re- 

gisseur weet wat hij doet en in het ändere 

geval géén Shaw speelt. 

Een kundig regisseur kan met veel ge- 

duld en doorzettingsvermogen véél bereiken, 

maar niet alles. 

Daar hebben we de hoofdrol, de klank- 

leeraar Prof. Higgins. Een schijnbaar gecom- 

pliceerde figuur, vol tegenstrijdigheden, koel- 

zakelijk, grof zelfs, en toch goedhartig, steeds 

recht op zijn doel afgaand, en toch even 

afhankelijk van invloeden als ieder ander 

mensch, de geboren vrijgezel, die geen oogen 

voor een vrouw heeft, waarvoor we, Shaw 

zegt het zelf, verstandelijke motieven moeten 

vinden. Higgins zelf wijst ons de ware oor- 

zaak aan van zijn ongetrouwd-blijven, als 

hij zegt, dat alle jonge meisjes hem onver- 

schillig zijn, omdat ze een onovertrefbare 

concurrente aan zijn moeder hebben. Eliza 

is voor hèm slechts een geval en blijft een 

geval, meer niet. Deze professor met al zijn 

in- en uitvallen, zijn, ik zou haast zeggen, 

kwajongensstreken, zijn dikwijls grof ego- 

isme, alles opofferend aan het zich voor 

oogen gestelde doel, heeft tóch zulke inne- 

mende manieren, weet tóch zijn onhebbelijk- 

heden dusdanig met den dekmantel der 

charme te bedekken, dat hij, niettegenstaande 

alles, sympathiek blijft. Hij schoolmeestert 

graag — het is ook zijn vak — hij doet 

het dikwijls bruut, maar toch weer met 

charme, hij weet zich gehaat te maken op 

een charmante wijze en het volgende oogen- 

blik heeft hij diezelfde personen weer in de 

macht van zijn bekoring. 

Ik zei rc:ds, dat Higgins ongevoelig bleef 

voor alle vrouwelijke charme, dat hij voor- 

bestemd was vrijgezel te blijven. Eliza heeft 

dit zelf nooit kunnen begrijpen, zij wist er 

geen verklaring voor te vinden, zij besefte 

ook niet, dat, als Mevrouw Higgins ge- 

storven was, de professor toch nog meer 

dan genoeg aan zijn verzen en zijn klank- 

leer zou hebben. 

Het stuk-eindigt wat vreemd; u weet wat 

ik bedoel: na den laatsten twist vraagt Hig- 

gins aan Eliza het een en ander voor hem 

te koopen, o.a. een paar handschoenen en 

hij eindigt: „De kleur laat ik aan jou over." 

Waarop Eliza verachtelijk bij het afgaan 

zegt: „Koop jij ze zelf maar." 

Mevr. Higgins: „Ik vrees dat je dat meisje 

bedorven hebt, Henri. Maar enfin, jongen, 

ik zal die das en die handschoenen wel voor 

je koopen." 

Waarop de professor: „O, maak u maar 

niet ongerust. Zij koopt ze heusch wel, 

hoor!" (doek). 

Ik geef toe — het einde is vreemd. Maar 

het is nu eenmaal Shaw's einde. 

Wij kennen het in Holland niet zooals 

hier aangegeven. Men heeft het n.1. veran- 

derd; Eliza komt nog even terug en vraagt 

door de deur : „Welk nummer?" waarop 

Higgins, haar een kussen toesmijtend, roept: 

„Nummer 8." 

Dit einde mag (voor den toeschouwer) 

bevredigender zijn, maar het mag niet den 

indruk wekken, dat hij toch met Eliza 

trouwt! 

Een volgenden keet weer verder. 

C. J. PIETERS. 

De mun glimlachte en leg-de zijn hoed 

weer neer. Terwijl hij met kleine teugjes 

van zijn whisky genoot, vroeg Brynmor 

nieuwsgierig: 

Ik veronderstel niet, dut u al ecniRe 

vermoedens heeft, wie verdacht kan wor- 

den, is het wel? Ik interesseer me ten zeer- 

ste voor deze geschiedenis, want ik ben een 

trouwe bezoeker van „The Emerald Dra- 

gon", moet u weten." 

Weer glimlachte de detective en het was 

thans alsof hij zeggen wilde: „Dat kan ik 

ie niet kwalijk nemen, jongeman, want die 

danseres Clarice is inderdaad allerbekoor- 

lijkst." 

Hardop zei hij evenwel: 

Natuurlijk vermoeden we reeds iets, 

mijnheer Brynmor. Wanneer we een en 

ander gombineeren, dan veronderstel ik, 

dat dit zaakje werd opgeknapt door et^n be- 

ruchten inbreker uit West-End, die al ge- 

ruimen tijd in de gaten wordt gehouden, 

een zekeren „Gentleman Freddy . Zijn spe- 

cialiteit is altijd nachtclubs geweest. De 

recherche vermoedt dan ook, dat hij de 

een of andere medeplichtige heeft, die in 

dergelijke gelegenheden optreedt, hoewel 

we dit nog nimmer geconstateerd hebben. 

Bij het hooren van den naam „Freddy 

kwam er een eigenaardige gedachte bi] 

Brynmor op, een gedachte waarover hl] 

zich ten zeerste schaamde, doch ze het 

zich op dat oogenblik niet verdringen. In 

gedachten zag hij Freddy Mason weer 

voor zich.... Freddy, dien hij in den 

nacht van den polkie-inval in Clarices 

FOTOSTUDIE (Godfried de Groot). 

flat had aangetroffen. Die kerel had al da- 

delijk een hoogst onaangenamen indruk op 

hem gemaakt en Brynmor was er van 

overtuigd, dat hij heel iets anders moest 

zijn, dan waarvoor hij zich uitgaf. Hij kon 

om te beginnen allerminst een „gentleman 

genoemd worden. Het was buitengewoon 

hinderlijk, dat die man een neef van Cla- 

rice was.... vooral nu hij zich met haar 

had verloofd. Maar.... het was toch on- 

bestaanbaar, dat die persoon iets te 

maken kon hebben met den inbraak in de 

nachtclub. 

Het was verder heel eigenaardig, dat 

Clarice, toen hij haar later naar huis 

bracht, uit eigen beweging over haar neet 

begon te spreken. 

Ik zal Freddy schrijven, dat wi] ver- 

loofd zijn," fluisterde ze, terwijl ze haar 

hoofdje aan zijn schouder verborg. „Ik 

weet zeker, dat het hem genoegen zal 

doen want hij was al dadelijk met je in- 

genomen, toen hij je dien avond in mijn 

flat ontmoette. Ik heb vanavond juist een 

brief van hem gekregen." 

„Is hij dan niet in de stad? vroeg 

Brynmor haastig. Hij deed echter dadeh]k 

zijn uiterste best den indruk, als zou hl] 

nieuwsgierig zijn, op den achtergrond te 

dringen. Er kwam een uitdrukking van ver- 

wondering in haar oogen. 

Wist je dat dan niet? Ik meen me te 

•berinneren, dat ik het je verteld heb. Hij 

is op het oogenblik in Parijs, waar hl] 

zich kostelijk schijnt te amuseeren. Hij 

schreef me, dat hij morgen naar Brussel 

ging en over een paar weken weer in 

Engeland terug hoopt te zijn. 

Het was een ware verademing voor Bryn- 

mor dit te hooren. Hij was inwendig ge- 

weldig kwaad op zichzelf, dat hij zulke on- 

mogelijke gedachten had gehad over Fred- 

dy Mason. „ 

„Is hij ergens op kantoor? vroeg nryn- 

mor verder. 

O nee. Hij heeft een vrij ffioot in- 

komen van zichzelf en is niet gebonden. 

,0." Daarna besloot hij alle gedachten 

van minder gunstigen aard ten opzichte 

van den bewusten neef zoo gauw mogelijk 

te verjagen. 

In ieder geval trouwde hij met Clarice 

en niet met haar. familieleden! Niettemin 

viel het feit niet weg te redeneeren, dat 

een zeker vaag gevoel van wantrouwen 

zich bleef opdringen en eenvoudig met 

wilde verdwijnen. 

Des Zondags was het schitterend weer 

en het leek wel alsof het weer veront- 

schuldigingen maakte voor de feestdagen 

der drie afgeloopen weken, toen het van 

den vroegen morgen tot den laten avond 

gegoten had. 

Marylin werd om zeven uur wakker en 

toen ze de heldere zonnestralen ontdekte, 

die door een kier van het gordijn naar 

binnen drongen, zuchtte ze van geluk en 

tevredenheid. 

- 29 - 

LIEN DEIJERS EN HEINZ RüHM".N 

„, een scène uit de toonfilm „De man, 

moordenaar zoekt". 

■ ■ 

„Mooier kan je het al niet wen .< h' 1 , 

Li'nnie," zei Juy aan het ontbijt, tetviii -e 

thee inschonk. „Vandaag zal de njVc tut. 

beslissen of je -al of niet geschikt b n 

voor haar aangebeden neef," voegde ze ^ 1 

glimlachend aan toe. 

„Help me wenschen, dat het wel zoo 

moge zijn," vroeg Marylin smeekend. ;,Er 

schijnt ontzettend veel van af te hang.-n of 

Tony's tante op me gesteld is of niet. Ik 

denk, dat het een heel gewichtige zaak »-oor 

hem is." 

„Groote go. dheid, wat heeft die moe 

vrouw er mee te maken on wat kan het 

hem schelen of ze je aardig vindt of niet?" 

bracht Jay's roodharige echtgenoot heitig 

in het midden. 

„Tantetje vertegenwoordigt zijn in- 

komen," ' legde Jay uit. „En te oordeeleM - 

naar hetgeen je van haar hoort vertellen, 

moet ze geweldig excentriek zijn. 

,Als ik in de plaats van dien jongenman 

was, dan liet ik haar opvliegen," vond 

Gerry. 

„Stil, oude jongen, je weet er totaal mets 

van af," zei Jay. Daarna wendde ze zich tot 

Linnie en zei peinzend: 

„Je moet in alle mogelijke opzichten 

rekening met haar houden, kirtdje. Het lijkt 

me het verstandigste als je je in het grijs 

kleedt, want die kleur geeft blonden meisjes 

iets heel gedistingeerds. Het hindert mets 

of er iets van lichtblauw bijkomt. Dat mag 

wel." . 

„Maar ik heb geen grijs mantelpak, noch 

een grijze jurk," zei Marylin." 

„Dat komt er minder op aan, want ik 

wil' je met pleizier weer iets van mij leenen. 

Je hebt vrijwel hetzelfde figuur als ik, zon- 

dat alles van mij jou past."

„Gelukkig voor mij," lachte Linnie. „Ik 

moet je echter eerlijk zegg-en. Jay, dat het 

me een raadsel is wat je er eigenlijk mee 

denkt te bereiken. Ik heb al heel wat 

kleeren van je gedragen en je zult moeten 

toegeven, dat de eerste frischheid er op 

die manier afgaat." 

„Nonsens!" riep Jay uit. „Je moet toch 

waarlijk begrijpen, dat ik het verrukkelijk 

zal vinden als die geschiedenis tot een goed 

einde komt." 

„O, jullie vrouwen!" zuchtte Gerry. „Wat 

kan een stumper van een man in 's hemels- 

naam tegen jullie beginnen?" 

„Een man hoeft ook niets te beginnen," 

zei Jay snibbig terug. „Jullie zijn nooit ge- 

lukkiger dan wanneer je in de netten van 

de een of andere vrouw verstrikt zit en 

maar al te goed weet, dat er geen kans be- 

staat er ooit meer uit te komen." 

Tony was zooals gewoonlijk een half uur 

te laat, doch dit feit maakte hij ruim- 

schoots ongedaan door zijn enthousiasme 

over Marylins verschijning. 

„Groote goedheid, wat zie je er verruk- 

kelijk uit," was het eerste wat hij zei. „En 

niet opgedirkt of zooiets. Eenvoudig en 

gedistingeerd! Ik ben er zeker van, dat je 

een heel anderen indruk op mijn tante zult 

maken dan Gwen." 

Marylin en Jay wisselden veelbeteeke- 

nende blikken. 

„Wat droeg Gwen dan?" informeerde de 

eerste. 

„Een vuurroode jurk en een hoed van 

dezelfde kleur," deelde Tony mede. 

„Ik ben erg blij, dat ik dan een grijs ja- 

ponnetje heb gekozen," dacht Linnie bij 

zichzelf. 

Bij de voordeur fluisterde Jay haar nicht- 

je nog in, dat ze haar succes toewenschte... 

en sterkte. 

„Het laatste zal ik vooral noodig heb- 

ben," lachte Linnie. „Ik geef je de plech- 

tige verzekering, dat ik nu al tril bij het 

vooruitzicht, die lastige tante onder de 

oogen te moeten komen." 

Tony's blauwe racewagen gleed geruisch- 

loos over den weg en het was een verruk- 

kelijke rit. De bladeren der boomen hadden 

al een lichten najaarstint aangenomen en 

vertoonden de mooiste nuances in het hel- 

dere zonlicht. 

„Wat ben je stil, Marylin," merkte Tony 

ineens op. 

„Om je de waarheid te zeggen, voel ik 

me een tikje zenuwachtig," antwoordde het 

jonge meisje. 

„Dat is te belachelijk om over te 

Iiraten. Je hoeft heelemaal niet bang te 

zijn voor tante Ethelberta. Weliswaar is ze 

een beetje eigenaardig, maar ze heeft een 

hart van goud. Dat verzeker ik je." 

Diep in haar hart begreep Marylin even- 

Waardoor bent U 

(oo kaal geworden, 

Piepa? 

wel, dat het daarom niet alleen ging. Wan- 

neer men zelf nooit geld heeft bezeten, 

dan is de gedachte op zichzelf een per- 

soon te zullen ontmoeten, die zeer rijk ge- 

zegend is met aardsche goederen, al iets 

angstwekkends. Natuurlijk woonde de 

oude dame in een huis als een paleis, ver- 

onderstelde ze, een van die woningen, die 

men iedere week in de groote tijdschriften 

afgebeeld kan zien. Uitgestrekte tuinen, een 

leger van bedienden, enz. 

„We zijn er," zei Tony, terwijl hij een 

smalle laan inreed bij een bocht van den 

weg. 

„Waar?" vroeg Marylin verwonderd. 

„Daar." Tony wees op een huis, dat 

veel op de woning van een tuinman ge- 

leek. „Wat verwachtte je, Linnie? Bucking- 

ham Palace soms?" 

Tony liet den wagen stilhouden, sprong 

er uit en was Marylin bij het uitstappen 

behulpzaam. Van dichterbij bekeken was 

het huis inderdaad allerbekoorlijkst. Niet- 

temin was het veel en veel kleiner dan het 

jonge meisje zich in gedachten had voor- 

gesteld. 

„Hallo, tante," riep Tony opgewekt, ter- 

wijl hij Marylin naar voren duwde. „Hier 

is het nieuwste exemplaar, dat heelemaal 

uit Londen komt om zich door u te laten 

inspecteeren." 

Marylin bloosde, doch werd niet boos. 

Ze kwam naderbij en toen ontdekte ze tot 

haar groote verbazing een vrouw, heel lang 

en mager, met een ouden, vullen Panama- 

hoed op het hoofd, gehuld in een grove 

motorjas, die haar veel te wijd was, haar 

hohden met aarde van het werk, dat ze 

zonder twijfel kort tevoren in den tuin had 

verricht, terwijl aan haar buitengewoon 

groote voeten uitgerafelde tennisschoenen 

staken. 

Kon deze vrouw een van de rijkste van 

Engeland wezen? Het leek eenvoudig onbe- 

staanbaar! Juffrouw Titherington knikte 

Marylin kortaf toe en vroeg daarna hoe ze 

het maakte. Het volgende moment wijdde 

ze evenwel weer al haar aandacht aan den 

rotstuin. 

„Ik heb moeilijkheden- met die genti- 

anen," zei ze. „Ik kan me niet voorstellen 

wat er aan mankeert. Ik heb ze op alle 

mogelijke manieren verzorgd, doch ze wil- 

len maar niet fleurig worden." 

Marylin had intusschen gelegenheid ge- 

had wat op verhaal te komen. Bovendien 

was ze zich eigenlijk al vrij gauw op haar 

gemak gaan voelen, toen de oude dame 

over den tuin begon te spreken. Op haar 

beurt boog ze zich nu voorover en bekeek 

de bloemen. 

„Heeft u al eens geprobeerd de wortels 

stevig in den grond te duwen en "er kalk- 

steen omheen te doen?" vroeg ze. 

Juffrouw Titherington wendde zich om 

- 30 - 

en het was thans voor het eerst, dat ze 

Marylin eigenlijk goed aanzag, nadat Tony 

het meisje aan haar had voorgesteld. 

„Daaraan heb ik nog niet gedacht," zei 

ze op eenigszins beminnelijker toon. „Die 

gentianen hebben me van het begin af aan 

al moeite en last bezorgd. Ik kocht het zaad 

van een bekenden bloemist; er zijn echter 

maar weinig bloemen aangekomen." 

„We hebben hetzelfde meegemaakt met 

onzen rotstuin," vertelde Marylin. „Een 

paar jaar geleden probeerde vader het zaad 

zelf te verzamelen, zoodra de bloemen 

bloeiden en toen bracht hij het dadelijk 

naar de broeikas, waar ze achttien maan- 

den gestaan hebben. Hij plantte ze in 

kleine potten over en daarna pas in den 

rotstuin. Ik denk evenwel, dat u die me- 

thode wel zult kannen," eindigde ze. 

„Nee, ik kende ze niet," antwoordde de 

oudere vrouw. „Wel bedankt voor de 

goede wenken. Het is eigenaardig, dat een 

stadsmeisje zooveel van tuinieren afweet," 

voegde ze er bij, terwijl ze op het huis 

toeliepen. 

^k ben buiten grootgebracht," vertelde 

Linnie. „We wonen in Devon en ik ben dol 

op tuinieren. De verzorging van den rots- 

tuin is zelfs heelemaal aan mij opge- 

dragen." 

„Wat zeg je? Ben je buiten ' grootge- 

bracht? Hoe kun je het dan in zulk een 

afschuwelijke stad als Londen uithouden?" 

„Ik logeer maar voor korten tijd in de 

stad." 

„Je verlangt zeker erg naar huis?" vroeg 

juffrouw Titherington, welke vraag verge- 

zeld ging van een eigenaardig snuivend 

geluid. 

„Ja.. en nee tegelijk," zei Linnie, terwijl 

ze, zonder er zich van bewust te zijn, in 

Tony's richting keek. De scherpe, bruine 

oogen van Tony's tante zagen dien blik 

echter wel. 

„Zoo," dacht ze bij. zichzelf. „We zullen 

dat zaakje in de gaten dienen te houden." 

„Ik tuinier vaak van den morgen tot den 

avond," vertelde de tante aan Marylin, ter- 

wijl ze haar. voorging naar binnen. „De 

beste lichaamsbeweging, die er kan be- 

staan. Ik heb er nooit over gedacht een 

tuinman te nemen voor dingen, die ik zelf 

met het grootste gemak kan doen." 

„Ik geloof, dat men een tuin veel meer 

waardeert, wanneer men dien zelf ver- 

zorgt," zei Linnie met haar lieven glim- 

lach. „Zoo denk ik er tenminste over." 

1 -- 

fordt volgen» 6000 

RHEUM ATIEK, ferf ä^^^^ B,, ^.. 0^*0 

die andere middelen slecht verdragen. Toga! hielp ^ 

genomen door hen 

Godfried de Groot 

ôn euyhenstraat 2a Amsterdam 

Selef. 28474 

Specialiteit in TAodeme en /TmsueRe -foio's 

non «revele reproducties van ons veife in „Het Weekblad- Cinema a â.r- 

DE DAGELIJKSCHE ZORGEN 

worden overwonnen door een lot van de van «ê 1 '^* ._ 

PRUISISCH-ZUIDDUITSCHE STAATSLOTERI3 

Van de 800.000 loten zullen in 5e klasse 348.000 prijzen vallen. 

ROND 114 MILLIOEN R.M. 

worden uitgespeeld. 

( op 1 dubbel lot 2.000000 R.M. 

HOOGSTE PRI3S > op 1 heel lot LQOO.OOO R.M. 

OROOT AANTAL GEMIDDELDE PRIJZEN 

2 Premies van 500.000 R.M 

224 Prijzen van 10.000 R.M 

2 Prijzen „ 500.000 „ 548 

5.000 

2 „ „ 300.000 „ 1080 

3.000 

2 „ 200.000 „ 3120 

2.000 

12 ", „ 100.000 „ 6400 

1000 

6 „ ;, 75.000 „ 600 

800 

20 „ „ 50.000 „ 10800 

500 

30 „ .. 25.000 

31000 

400 

DEZE CI3FERS SPREKEN! 

Er is maar één mogeiykheid om Uw finahciëele positie in 

den tegenwoordigen tijd te verbeteren en geluk en welstand 

te bereiken, verzuimt dus niet onm.ddelhjk «^ 'f " ^ 

PRUISISCH-ZUIDDUITSCHE STAATSLOTERI3 

te bestellen. 

De prijs per lot blijft in alle klassen gelijk. 

Offic. trekkingsplan wordt gratis toegezonden. 

Priisper lot voor de 1. klasse, inclusief trekkingslijst en porto: 

1_ Dubbel lot '/. lot V2 lot \U lot ';,; lot 

Reichsmark: 

80.50 40.50 20.50 10.50 

of Gulden: 

48.40 24.40 12.40 6.40 

De eerste trekking vindt in Û KORTEN TjjDplaats 

Bestellingen zyn daarom tot op z\jn laatst 4 APRIL iy-M 

te zenden aan: 

Meimberg, Staatliche Lotterie-Einnahme 

Bahnhofstrasse 7e, Herne i/Westf., Deutschland 

Gelieve te zenden 1°' a 

Naam 

Adres 

hier afknippen. 

BESTELBILJET 

Rijksmark 

Gulden 

Ten bedrage jan f 

Verz. per postwissel; ingesloten in bankpapier; per "-Beteekenden briaf 

(Het niet gewenschte doorhalen.-Gelieve het adres dmdehjk te schnjven.) 

n 

Dr. H. NANNINQ'S 

(VOLKOMEN ALCOHOLVRIJ) 

WEKKEN DEN EETLUST OP 

31 

^TÄn^buiL op de roode doos en oP den flacon. PrUsO^ 

BAN DEN 

JAARGANG 1930 

EEN GEBONDEN JAARGANG VAN 

HET WFEKBLAD" 

CINEMA & THEATER 

is een bezit, dat u nog vele aangename uurtjes kan 

verschaffen. Het brengt u in herinnering al hetgeen „Het 

Weekblad" u bood, zoowel interessante films en tooneel- 

stukken als den overigen lezenswaardigen inhoud. Zij 

zullen u in rustige uurtjes nog dikwijls bezighouden. 

Het is de moeite waard om een jaargang 

van HET WEEKBLAD, te laten inbinden 

en een plaatsje in uw woning te geven. 

Bestel daarom nog heden een exemplaar van den 

band bij uwen leverancier, of rechtstreeks bij de 

Administratie, GALGEWATER 22, LEIDEN, onder bij- 

voeging van het bedrag ad f 1.50 in postzegels, door toe- 

zending van postwissel of storting op postrekening 41880.

HET SAXOPHOONTJE 

TEKST VAN FREDDY VAN NEREVALK 

MUZIEK VAN DAAN NIEUWENHU1ZEN 

6 .i uîHT-^rir rr^rlrJ ^â-^^^^^g 

r-h-1 1 :—?f> 1. —i i f^ i _ ! 7^ . i m k ^TLBM — . 

IkhouJv.uijiju,*.^ »otimijMvroiitv Ikvviljenoffitetiriim.mêr kwijt 

iPfP^ 

^=^ 

jj^ff 

^ ^ 

De buren van beneê bij mij, 

Van boven en terzijde. 

Ja ook die van den overkant. 

Die mogen mij niet lijden. 

Wanneer ik op mijn saxophoon 

Zoo bezig ben te blazen. 

Dan gaan ze allen tegelijk. 

Woest tegen mij aan 't razen. 

(Refrein) 

s ^7 

F M 

C Awt-Aphaai o M^.ö.JSIKBM Ik Wi/fi«Al.tifdta«.ge..vvijd. 

Maar wat ze zeggen, wat ze doen. 

Dat kan mij heusch niet schelen. 

Mijn saxophoontje blijf ik trouw 

En ijverig bespelen. 

Al krijg ik twist met iedereen. 

Al kost het mij m'n woning. 

Ik vind dan bij mijn saxophoon 

Voor al mijn leed belooning f 

(Refrein) 

IÎAISON ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS 

Fabriek van 

Artistiek 

Zilverwerk 

Gevestigd 

m 

7690 

Specialiteit 

voor 

geschenken 

in zilvet 

en verzilverd 

metaal 

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODB 

VerschUnt wekelUk« — Prijs per kwartaal f 1.95 

Red. en Adm.: Galgewnter 22, Leiden. Tel. 7Ö0 Postrekening «880

f 2.50 f 2.50 f 2.50 . f 2.50 - EYE

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?